“ต่อให้ไม่มีฟักทอง ก็ยังคุยกันอยู่ดี”

 

ร่างกายของผมแข็งทื่อไปหมด

 

ผมขยับไปไหนไม่ได้

 

[…]

 

อนึ่งว่าตัวผมถูกพันธนาการเอาไว้ ผมไม่สามารถแยกแยะได้อีกต่อไปว่านี่เป็นความจริงหรือความฝัน แต่ตอนนี้ผมขยับตัวไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ผมโดนเข้าแล้วสินะ ใครก็ได้มาช่วยผมด้วย

 

[…]

 

แต่ตามคาด ร้องขอความช่วยเหลือคงไม่ได้ผล ต่อให้ผมจะแหกปากออกมาได้ แหกแทบตายก็คงไม่มีใครมาช่วย เพราะผมอยู่คนเดียวนี่นา

 

สุดท้ายก็ลงเอยแบบนี้เหรอ? จะจบแบบนี้เหรอ ยังจะมีสิ่งที่ผมทำได้อยู่อีกเหรอ?

 

[…]

 

อา… คงต้องยอมแพ้แล้วสินะ

 

ทุกอย่างล้วนมืดมัวไปหมด ร่างกายของผมยังคงแข็งทื่อเหมือนที่ผ่านมา ผมตกอยู่ในความอ่อนล้า แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงดังเข้ามา

 

[เดี๋ยวมันก็ไม่เป็นไรแล้ว ฮายาโตะคุง]

 

[ไม่เป็นไรแล้ว ฮายาโตะคุง]

 

นั่นมันเสียงของ…

 

แม้ไม่น่าเป็นไปได้ แต่นั่นเป็นเสียงของพี่น้องชินโจอย่างแน่นอน ผมเม้มริมฝีปากแน่น พยายามที่จะเปร่งคำพูดอันเบาบางของตัวเองเพื่อขอความช่วยเหลือ

 

ขอร้องล่ะ ช่วยด้วย!

 

[แน่นอน]

 

[ใช่แล้ว]

 

มือที่น่าจะเป็นของพวกเธอทั้งสองคว้า หมับ เข้าที่ร่างกายของผม มือบางที่สัมผัสตัวผมอย่างอ่อนเบา อนึ่งว่ากำลังปลอบประโลมผม ทำให้ผมรู้สึกสงบใจขึ้น

 

แต่ประเด็นคือ ทุกครั้งที่พวกเธอสัมผัสมือลงมาบนตัวผม ด้วยเหตุผลที่ไม่แน่ใจ ผมกลับรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

 

[ไม่เป็นไรหรอกฮายาโตะคุง ทำตัวตามสบายก็พอ]

 

[ใช่แล้ว พวกเราจะมีความสุขด้วยกัน… ตลอดไป]

 

มือของพวกเธอเลื่อนลงมา สัมผัสเข้ากับกับส่วน ‘นั้น’ อันแสนเปราะบางของผม ริมฝีปากกระซิบเสียงแผ่วแล้วพูดประโยคดังกล่าว ลมหายใจอุ่นราดรดใบหูของผม ผมตื่นทันทีหลังจากนั้น

 

[…?]

 

ผมเตะผ้าห่มออกไปอย่างสุดแรง แล้วรีบยันตัวลุกขึ้นนั่งขณะที่กำลังหอบหายใจเข้าออกสุดปอด

 

หลังจากผ่อนคลายลง ผมรู้สึกอายขึ้นมาทันที ใครจะคิดว่าตัวเองจะมาฝันถึงผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันไม่นาน แถมยังฝันว่าทำเรื่องอย่างว่าด้วยกันอีก

 

[…หรือเพราะเก็บกด?]

 

ผมไม่เห็นตัวพวกเธอทั้งสอง แต่กลับได้ยินเสียงของพวกเธออย่างชัดเจน

 

แต่นั่นมันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้น… ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ผมส่ายหน้าปฏิเสธความคิดวิตถารนั่น สู้อยู่กับจิตใจของตัวผมเอง

 

[อาริสะกับไอนะ… สองคนนั้น…]

 

…

 

…

 

…

 

จากเมื่อคืนที่ผมเจอพวกเธอสองคน พวกเราได้คุยกันอยู่อีกพักใหญ่

 

ผมไม่คิดเลยว่าไอนะจะจำผมได้ จากตอนนั้นที่เธอบอกว่าจำได้จากเสียงและส่วนสูงของผม ทำเอาผมแอบกลัวเลย ในตอนที่รู้ว่าเธอหาผมเจอด้วยข้อมูลแค่นั้น

 

แล้วจากนั้น ผมก็เริ่มเรียกอาริสะด้วยชื่อจริง ทำให้ผมได้มีโอกาศได้เรียกชื่อของทั้งสองโดยไม่ต้องสุภาพอะไร

 

[…ฮ่า]

 

แม้ว่าจะไม่มีปัญหาอะไร แต่ผมก็รู้สึกดีใจมากที่ได้รู้จักพวกเธอ อย่างน้อยก็สำหรับผม ในฐานะนักเรียนม.ปลายเพศชายวัยกำดัด

 

[แม่ของพวกเราอยากเจอนาย วันหยุดสุดสัปดาห์นี้มาที่บ้านของพวกเราได้ไหม]

 

[ใช่แล้วๆ ถ้าเป็นฮายาโตะคุงก็พวกเรายินดีต้อนรับเลย ให้พวกเราได้ตอบแทนอะไรนายบ้างเถอะ]

 

ด้วยการที่คุยกันเรื่องนี่ ถ้าเกิดพวกผู้ชายในห้องผมที่แต่เดิมก็ชอบสองคนนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว รู้เรื่องที่พวกเราคุยกันล่ะก็ คงใจสลายกันเป็นแถบแน่นอน

 

จากมุมมองของสองสาวคนพี่ ผมเป็นคนที่ช่วยพวกเธอจากเหตุการณ์ครั้งนั้น พวกเธอเลยคิดว่าผมเป็นคนพิเศษกว่าคนปกตินิดหน่อย แต่สักวัน ทุกอย่างก็ต้องกลับเป็นเหมือนเดิม ผมเชื่อแบบนั้น

 

[เอาเถอะ ไปเตรียมตัวก่อนดีกว่า]

 

วันจันทร์แรกของสัปดาห์นี้ เป็นวันที่ผมรู้สึกเอื่อยสุดๆ แต่ผมเป็นนักเรียนนี่นะ งั้นก็ช่วยไม่ได้

 

…

 

…

 

…

 

คำพูดที่พวกเธอพูดก่อนแยกย้ายกันว่า ‘เจอกันพรุ่งนี้นะ’ กำลังรบกวรจิตใจผม แต่คิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก

 

ในที่สุดผมก็เตรียมตัวเสร็จ บ้านหลังนี้ใหญ่เกินไปจริงๆ นั่นแหละ ใหญ่และเงียบเกินกว่าจะอยู่คนเดียว…

 

[ไปแล้วนะครับ]

 

พูดไปก็ไม่มีวันได้คำตอบกลับมา เป็นแบบนี้ตลอดมา เป็นเรื่องปกติของผม เป็นนิสัยจากก้นบึ้งของผม

 

ผมสะพายกระเป๋าแล้วเดินไปตามถนน

 

ระหว่างที่ผมเดินผ่านบ้านชินโจ

 

[…อ่ะ]

 

[…อ๊ะ!]

 

[…นายท่า─ อะแฮ่ม ฮายาโตะคุง]

 

พวกเธอทั้งสองก็เปิดประตูบ้านเดินออกมาพอดี

 

ไอนะเห็นผมก่อน ตามมาด้วยอาริสะ พวกเธอเลยวิ่งเข้ามาหาผมทันที ผมรีบเบือนหน้าหนีเพื่อไม่ให้เห็นหน้าอกของพวกเธอที่ถูกซ่อนไว้ใต้เครื่องแบบนักเรียน ซึ่งกำลังเด้งไปมาขณะวิ่ง

 

[อรุณสวัสดิ์ ฮายาโตะคุง]

 

[อรุณสวัสดิ์ ฮายาโตะคุง!]

 

[…อรุณสวัสดิ์ครับ ทั้งสองคน]

 

พอนึกย้อนดูดีๆ นี่คงครั้งแรกที่พวกเราคุยกันที่หน้าบ้านของพวกเธอแบบนี้ จนถึงเมื่อกี้ เราคุยกันแค่ไม่กี่คำ แต่ถ้าได้รู้จักกันมากกว่านี้ ก็คงได้คุยกันมากกว่านี้

 

[นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเราเจอกันที่นี่ ตั้งแต่ที่ฉันรู้จักนายด้วยชื่อฮายาโตะคุงใช่ไหม?]

 

[ก็จริง ตอนนั้นพวกเราไม่ได้เจอกันบ่อยนี่นา]

 

พวกเธอไปโรงเรียนด้วยกันเสมอตามเวลาของพวกเธอ ไม่เหมือนกับผมที่ช้าหรือเร็วก็อยู่ที่อารมณ์ ทำให้บางครั้งผมก็ได้เจอกับพวกเธอ หรือไม่ก็ไม่เจอเลย

 

[…]

 

[อาริสะ?]

 

[ไม่มีอะไร]

 

ไม่น่าใช่นะ…

 

เมื่อผมเรียกเธอ ตัวเธอก็กระตุกทันที เธอเป็นอะไรรึเปล่า ผมเห็นเธอส่ายสะโพกมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว อดคิดไม่ได้เลยว่าเธออยากไปห้องน้ำรึเปล่า แต่เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ผู้ชายอย่างผมควรพูด ผมเลยเงียบไป

 

[…อะแฮ่ม เรื่องเมื่อกี้ขอโทษทีนะ]

 

[อยู่แล้ว พี่น่ะควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้หรอก]

 

[ฉันไม่ได้อยากได้ยินคำนั้นจากเธอเลย ไอนะ…]

 

อื่ม…?

 

หลังจากที่พวกเธอคุยกันในเรื่องที่ผมเข้าไม่ถึง ทั้งสองก็มองมาที่ผม อาริสะมองผมด้วยสายตาที่เย็นชาเหมือนเคย ส่วนไอนะยังคงยิ้มมีความสุขเหมือนเคย

 

[ไม่ไปกันเหรอครับ?] (ฮายาโตะ)

 

[? ไปสิ] (อาริสะ)

 

[ไปอยู่แล้ว?] (ไอนะ)

 

[งั้นไปกันเถอะครับ] (ฮายาโตะ)

 

[อื้ม] (อาริสะ)

 

[โอเค] (ไอนะ)

 

…

 

พวกเราสามคนยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ขยับไปไหน ทำเอาผมสงสัยไปชั่วขณะ ผมเลยถามดูอีกที

 

[ทั้งสองอยากไปกับผมไหม?]

 

[แน่นอน]

 

[อื้ม]

 

อ่า ว่าแล้วเชียว

 

ผมเริ่มก้าวเท้าเดินไป พวกเธอก็เริ่มเดิมตามมา

 

อาริสะเดินประกบซ้ายผม ส่วนไอนะประกบขวาผม ทั้งคู่ก้าวขาเดียวกันกับผม

 

[─ถึงครึ่งทางแล้ว อย่างที่บอกไว้ก่อนหน้านี้ ทั้งสองคนคงไม่อยากให้มีข่าวลือแปลกๆ หรอกใช่ไหมครับ?]

 

คงพูดยากอยู่นิดหน่อย เพราะผมไม่สนใจอยู่แล้วหากถูกนินทา แต่คงจะลากพวกเธอทั้งสองคนมาเอี่ยวด้วยไม่ได้ แต่ไม่ว่ายังไง ไอนะเหมือนรู้ความคิดผม

 

[ไม่เป็นไร พวกเราไม่ทำให้ฮายาโตะคุงต้องลำบากไปด้วยหรอก ใช่ไหมคะพี่]

 

[ใช่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลหรอก?]

 

ผมรู้ว่าไอนะจะพูดแบบนั้นเพราะพวกเราเคยคุยกันมาก่อนแล้ว แต่ก็แปลกใจเล็กน้อยกับอาริสะ ผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นสาวงามผู้เยือกเย็นคนนั้น กลับเห็นด้วยพร้อมรอยยิ้ม

 

อะไรกันเนี้ย เธอเองก็ยิ้มให้ผู้ชายได้ด้วยสินะ

 

[นอกจากไอนะแล้ว ผมก็แปลกใจอยู่นะที่ได้เห็นอาริสะยิ้มออกมา ก็พอจะได้ยินข่าวลือว่าเกลียดผู้ชายมาบ้างอยู่]

 

อืม ผมคนนึงแหละที่เชื่อข่าวลือนั้น

 

การจะเข้าใจความรู้สึกของกันและกันได้ บางครั้งก็ต้องมาจากการพูดคุยกันเท่านั้น ผมรู้สึกเหมือนได้เข้าใจอาริสะไปอีกระดับหนึ่ง

 

[เป็นเรื่องจริง ฉันยอมรับว่าฉันไม่ค่อยถูกกับผู้ชายเท่าไหร่ แต่ถ้าพวกเขาพูดกับฉัน ฉันก็พูดตอบ มันก็เท่านั้น แต่กับเรื่องนั้น ไอนะเหมือนจะหนักกว่าฉันนะ]

 

[งั้นเหรอ?]

 

อันที่จริง ผมคิดว่าไอนะจะไม่สนใจเรื่องพรรค์นั้นซะอีก

 

ผมมองไปที่เธอขณะที่เธอส่งรอยยิ้มมาให้ผม รอยยิ้มนั้นดูน่ากลัวยังไงชอบกล

 

[ถ้าถามฉันว่าชอบพวกเขาไหม ฉันไม่ชอบเลยสักนิด ถึงขนาดคิดว่าอยากผู้ชายทุกคนบนโลกใบนี้ยกเว้นฮายาโตะคุยหายไปซะด้วยซ้ำ… แค่พูดขำๆ น่ะ ไม่ต้องไปซีเรียสหรอก โอเคนะ?]

 

[ผมรู้ครับ]

 

แต่ถึงอย่างนั้น ผมกลับรู้สึกจริงจังขึ้นมา เมื่อฟังจากน้ำเสียงของเธอที่พูดมาแบบนั้น

 

แต่อย่าไปพูดแบบนั้นกับใครนอกจากผมนะ ทำเอาผมรู้สึกประหม่าขึ้นมาเลยนะรู้ไหม? จะทำยังไงถ้าเกิดผมทำเรื่องผิดมหันต์ขึ้นมา?

 

ในกรณีนั้น ถ้าเป็นไอนะคงลงเอยด้วยรอยยิ้มแน่ๆ

 

[มีอะไรที่อยากถามกับพวกเรารึเปล่า? อะไรก็ได้ที่อยากถาม อย่างสามไซส์ของเราหรืออะไรแบบนั้น?]

 

[ไม่ล่ะ ผมไม่─]

 

[พี่คะ ฮายาโตะคุงเขาถามสามไซส์ของพี่น่ะ]

 

[นั่นสินะ? จากข้างบนขึ้นไปก็ 88 57─]

 

[อาริสะ!]

 

[…พรืด─ อะฮ่าฮ่าฮ่า!]

 

นอกจากไอนะที่กำลังหัวเราะมือกุมท้องอยู่ ทำไมอาริสะถึงตอบด้วยท่าทางจริงจังแบบนั้นล่ะ พอผมบอกให้หยุด เธอก็หยุดทันที แต่เธอก็มองมาที่ผมอนึ่งไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด…

 

หรืออาริสะจะเป็นคนประเภทซื่อๆ กัน?

 

[ฮ่าห์~ แกล้งนายนี่สนุกจังเนอะ ฮายาโตะคุง]

 

[อย่างแกล้งกันสิ มันไม่ดีต่อใจผมนะ]

 

[ห้ามทำไมเหรอ?]

 

[…เอ๊ะ?]

 

ความสนใจของผมกลับไปอยู่ที่อาริสะอีกครั้ง

 

เธอพูดต่ออย่างเฉยเมย ไม่มีท่าทีที่เดือดร้อนอะไรเลย

 

[ฮายาโตะคุง นายรู้ไซส์ของชุดนาย และกับชุดที่ใส่อยู่ตอนนี้ใช่ไหม?]

 

[? อ่า]

 

[รู้เพราะเป็นของตัวเองใช่ไหม?]

 

[ครับ]

 

[งั้นก็ไม่เห็นแปลกอะไร]

 

[หมายความว่าไงนะครับ?] ผมนึกอยากตบมุขอยู่กรายๆ ในใจ

 

ผมกับอาริสะเริ่มพูดคุยกัน แต่เนื้อหาที่พูดนั้น ค่อนข้างล้ำลึกอยู่หน่อยๆ

 

แต่หากช้าไปกว่านี้คงไปโรงเรียนสายแน่นอน ที่แย่กว่าคือยังอีกไกลกว่าพวกเราจะถึงโรงเรียน

 

[…ทำไมถึงรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้นะ?]

 

ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ