“เอาล่ะ ได้เวลาของกองสำรวจป่าทางเหนือ ชุดที่สองแล้ว!”

 

ไม่แน่ใจว่าเขาประกาศให้ใครฟัง แต่เรียวตั้งใจแน่วแน่แล้ว

 

“คราวนี้แหละ จะต้องเพิ่มความอุดมสมบูรณ์ด้านอาหารให้ได้!”

 

ในการออกสำรวจป่าทางเหนือคราวก่อนที่มีเป้าหมายเพื่อเพิ่มความหลากหลายของอาหารนั้น เรียวถูกอัสแซสซินฮอว์กขัดขวาง

 

อัสแซสซินฮอว์กเป็นมอนสเตอร์ที่ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่า “นักฆ่า” ซึ่งมักจะสังหารเหยื่อโดยที่ฝ่ายตรงข้ามไม่รู้ตัว

 

มันจะปล่อยเวทลมที่มองไม่เห็นอย่างแอร์สแลชจากมุมอับด้านบน

 

ครั้งก่อนที่เรียวสามารถหลบการโจมตีแรกของอัสแซสซินฮอว์กได้นั้น ก็เรียกได้ว่าแทบจะเป็นความบังเอิญ

 

กับอัสแซสซินฮอว์กตัวนั้น ตอนนี้เขาเตรียมตัวพร้อมแล้วหรือยัง?

 

“ยังชนะไม่ได้ ถ้าเจออีกก็ต้องถอยทันที”

 

แม้จะดูเหมือนยังไม่พัฒนาไปจากคราวก่อน แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่แบบนั้นเลย

 

ตอนนี้เขาน่าจะสามารถถอนตัวได้ง่ายกว่าครั้งก่อน…มั้ง

 

ที่ไม่สามารถโค่นมันได้ เป็นปัญหาเรื่องความเข้ากันเสียมากกว่า

 

เกรทเตอร์บอร์นั้น หากพูดถึงเรื่องความแข็งแกร่ง ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าอัสแซสซินฮอว์กเลย

 

แต่เหตุผลที่เรียวรู้สึกว่าตนเองสามารถชนะเกรทเตอร์บอร์ได้ แต่ไม่สามารถชนะอัสแซสซินฮอว์กได้ ก็คือว่าสามารถหยุดการเคลื่อนไหวของศัตรูได้หรือไม่

 

เกรทเตอร์บอร์นั้น หากเข้ามาในระยะผลของเวทของเรียวแล้ว ก็สามารถหยุดการเคลื่อนไหวได้ด้วยไอซ์บาร์น

 

แต่อัสแซสซินฮอว์กที่ลอยอยู่บนอากาศนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นนั้น

 

แม้จะพยายามใช้＜แพ็คเกจไอซ์วอลล์＞ล้อมรอบอัสแซสซินฮอว์ก แต่คราวก่อนมันก็หนีไปได้

 

กลยุทธ์พื้นฐานของเรียวในการล่าคือ “หยุดการเคลื่อนไหวของศัตรู แล้วโจมตีใส่”

 

มอนสเตอร์ที่ไม่สามารถหยุดการเคลื่อนไหวได้อย่างอัสแซสซินฮอว์ก จึงถือเป็นคู่ต่อสู้ที่เข้ากันไม่ได้สุดๆ

 

ดังนั้นถึงได้สรุปว่า “เจอปุ๊บ หนีปั๊บ”

 

“ช่างเถอะอัสแซสซินฮอว์กอะไรนั่น คราวก่อนก็ได้ผลอิชิซึคุกลับมาแล้ว ที่เดิมนั้นยังมีลูกที่ใกล้จะสุกอยู่อีกหลายลูก กลับไปเก็บเพิ่มก่อน แล้วก็ค่อยหาวัตถุดิบปรุงรสเพิ่มอีก…ถ้าเจออะไรที่คล้าย ๆ พริกไทยก็จะดีสุด ๆ เลยล่ะนะ”

 

อุปกรณ์ที่ใช้ติดตัวไปด้วยก็มี ผ้าคาดเอวและรองเท้าจากหนังเรสเซอร์บอร์ หอกไม้ไผ่ที่ติดมีดไว้ และถุง

 

เป็นอุปกรณ์ชุดสำรวจตามปกติของเขา

 

ทันทีที่ออกจากเขตแดนทางเหนือ บริเวณที่เขาเคยเก็บอิชิซึคุคราวก่อนก็มีผลสุกใหม่ขึ้นมา

 

“อืม เก็บได้เยอะเลยแฮะ”

 

เขาใส่อิชิซึคุสิบลูกลงในถุง แล้วมุ่งหน้าลึกเข้าไปทางเหนือ

 

ในที่สุดก็มาถึงจุดที่เคยถูกอัสแซสซินฮอว์กโจมตี

 

อยู่ห่างจากเขตแดนประมาณ 200 เมตร

 

“คราวก่อนโดนโจมตีตรงนี้แหละ แต่ดูเหมือนรอบนี้มันจะไม่อยู่นะ”

 

เมื่อสังเกตดี ๆ จะพบว่าบริเวณนี้ต้นไม้ค่อนข้างโปร่ง ไม่หนาแน่นเหมือนส่วนอื่น ๆ ของป่า

 

หรือก็คือ เป็นจุดที่เหมาะกับการโจมตีจากอากาศ

 

“ตอนนั้นไม่สังเกตเลยแฮะ คงเพราะมัวแต่เอาตัวรอดล่ะมั้ง”

 

เขายังคงเดินต่อไปทางเหนืออย่างระมัดระวัง

 

แล้วในที่สุด ที่ห่างจากเขตแดนราว 500 เมตร เขาก็พบกับสิ่งนั้น

 

“ของจริงเหรอเนี่ย…พวงเขียว ๆ นี้…พริกไทยใช่มั้ย…”

 

ลักษณะของพวงสีเขียวเท่ากับพวงองุ่นเดลาแวร์ (พันธุ์ไร้เมล็ด) ขนาดเล็กที่มักใช้จุ่มน้ำยาป้องกันเมล็ด

 

แม้เกษตรกรที่ปลูกองุ่นหรือพริกไทยคงจะโวยวายว่า “ไม่เหมือนซะหน่อย!” ก็ตาม แต่นี่คือความเข้าใจของเรียว

 

เขาหยิบหนึ่งเมล็ดขึ้นมาเคี้ยว

 

รสเผ็ดนิด ๆ กับกลิ่นหอมที่แผ่ซ่านในปากและโพรงจมูก

 

โดยทั่วไปแล้ว พริกไทยมักเก็บในช่วงที่ยังเขียวแบบนี้ แล้วนำไปตากจนแห้ง

 

แต่ในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ บางพื้นที่จะนำพริกไทยเขียวมาผัดกับเนื้อไก่หรือต่าง ๆ ทานได้เลย

 

สำหรับเรียวเองก็เพิ่งจะได้ลิ้มรสพริกไทยเขียวเป็นครั้งแรก

 

“โอเค เก็บ!”

 

เมื่อรวมกับอิชิซึคุแล้ว พริกไทยที่เก็บมาก็เต็มไปครึ่งถุง

 

ถ้าอยู่ในยุคแห่งการสำรวจ พริกไทยแค่นี้ก็สามารถแลกสมบัติได้มากมาย!

 

“แม้จะบรรลุเป้าหมายหลักแล้ว แต่ลองเดินต่ออีกนิดละกัน”

 

เขาเดินต่อไปอีกประมาณ 300 เมตร

 

เบื้องหน้าที่เปิดออกคือพื้นที่ชุ่มน้ำขนาดใหญ่

 

“ถ้าพูดถึงพื้นที่ชุ่มน้ำ…ก็ต้องนึกถึงลิซาร์ดแมน…”

 

แต่โชคดีที่ไม่พบลิซาร์ดแมนในพื้นที่ชุ่มน้ำนั้น

 

“เอ่อ…ไม่สิ ถ้ามีก็วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนแน่ล่ะ ดูจากท่าแล้วเวทน้ำของพวกมันน่าจะเก่งกว่าด้วย”

 

ลิซาร์ดแมนเป็นมอนสเตอร์ที่มีความเข้ากันดีกับเวทธาตุน้ำในระดับสูงตามลักษณะของเผ่า

 

ในโลก『ไฟย์』ลิซาร์ดแมนไม่สามารถสื่อสารกับมนุษย์ได้ และไม่ถือว่าเป็นมอนสเตอร์ที่มีสติปัญญา

 

หากมนุษย์เข้าใกล้เขตชุ่มน้ำที่พวกมันอาศัยอยู่ก็จะถูกโจมตีทันทีโดยไม่ถามสักคำ

 

“จะเดินอ้อมพื้นที่ชุ่มน้ำแล้วไปทางเหนือคงจะลำบากน่าดูนะ…”

 

มือขวาถือหอกไม้ไผ่ มือซ้ายถือถุง

ในถุงมีพริกไทยที่เขาเพิ่งเก็บมาอย่างทะนุถนอม

ถ้าเผลอทำหล่นลงไปในพื้นที่ชุ่มน้ำหรือโดนโคลนเปื้อนขึ้นมา…

 

“งั้นวันนี้ก็พอแค่นี้ละกัน”

 

เขาพูดประโยคแบบยากูซ่าจากหนังเก่า ๆ แล้วตัดสินใจกลับบ้าน

 

แต่ในตอนนั้นเอง เขาก็เหลือบไปเห็นพืชบางอย่างที่ขึ้นอยู่ในพื้นที่ชุ่มน้ำ

 

เขาหันสายตาออกไปก่อนครั้งหนึ่ง แล้วจึงหันกลับมามองอีกครั้งด้วยสีหน้าตกตะลึง

ใช่แล้ว…นั่นแหละที่เรียกว่าการ “มองซ้ำ”

 

“มัน…คล้ายมาก…”

 

แน่นอนว่าพืชที่เขาเห็นนั้นสูงกว่าที่เขาเคยรู้จัก

แตกกิ่งก้านกว้างกว่า

ผลก็มีลักษณะที่ถ้าสัมผัสจะหลุดร่วงได้ง่าย สีเข้มกว่าเล็กน้อย

 

แต่ถึงอย่างนั้น…

 

“นี่มัน…ข้าว…จริง ๆ ใช่มั้ย…”

 

เป็นข้าวที่ไม่มีใครปลูกขึ้นเองในธรรมชาติ

เขาเคยได้ยินเรื่อง “ข้าวป่า” มาก่อน

บนโลกสมัยใหม่ยังมีพื้นที่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้หรืออินเดียที่พบข้าวป่าขึ้นเอง

 

แต่มันจะบังเอิญขนาดนี้เลยเหรอ?

 

เรื่องข้าวหรือข้าวสารนั้น ถ้าเป็นนิยายต่างโลกทั่วไปจะเป็นสิ่งที่หาพบได้ยาก ต้องใช้เวลาค้นหาและเดินทางครึ่งโลกจึงจะได้พบ

ใช่…มันคือ “สูตรสำเร็จ”

 

ขั้นตอนปกติต้องเริ่มจากเจอ “ขนมปังดำแข็ง ๆ”

ตามด้วย “ขนมปังขาวนุ่ม ๆ”

สุดท้ายถึงจะเจอข้าว

 

แต่นี่…

 

“ไม่สิ ไว้คิดทีหลังเถอะ ตอนนี้เอามันกลับบ้านก่อน”

 

เมื่อมองดี ๆ จะเห็นว่าข้าวป่านั้นขึ้นอยู่ทั่วพื้นที่ชุ่มน้ำเลยทีเดียว

 

เขาถอดมีดที่ติดกับหอกไม้ไผ่ออก ตัดเฉพาะส่วนรวงข้าวแล้วใส่ลงในถุง

จนถุงใกล้เต็ม เขาจึงรีบวิ่งกลับบ้านทันทีเพื่อไม่ให้ “สมบัติ” วันนี้สูญหายระหว่างทาง

 

กลับถึงบ้าน สิ่งแรกที่เขาทำคือสร้าง “กล่องน้ำแข็ง”

น้ำแข็งที่สร้างจากเวทธาตุน้ำของเรียว เมื่อปล่อยให้อยู่ในสภาพไร้การควบคุม มานาจะไหลเข้าตลอดเวลา จึงไม่ละลาย

แต่หากจงใจตัดเส้นมานาที่ไหลเข้าก็จะละลายเหมือนน้ำแข็งธรรมดา

 

ดังนั้นบ้านของเขาจึงมีกล่องน้ำแข็งหลายใบ

การใช้มานาเพื่อคงสภาพก็ไม่ได้กินมากนัก จึงไม่ส่งผลอะไรกับชีวิตประจำวัน

 

กล่องน้ำแข็งที่สร้างวันนี้มีขนาดเท่ากระเป๋าเดินทางใบใหญ่

เขาใส่พริกไทยที่เก็บมาไว้ข้างใน

 

ส่วนอิชิซึคุในถุงก็วางไว้บนโต๊ะในครัว

เหลืออยู่ในถุงแค่ข้าวป่า

 

“ก่อนอื่น ต้องตรวจสอบก่อนว่ากินได้มั้ย…”

 

ข้าวโดยทั่วไปจะต้องผ่านการนวดข้าวให้ได้เป็นเมล็ดเปลือก

จากนั้นต้องตากให้แห้ง

การเก็บรักษาจะเก็บในรูปเมล็ดเปลือกนี้เพราะจะเสียช้ากว่า

ถ้าจะปลูกในปีต่อไปก็ต้องใช้เมล็ดพวกนี้

 

ก่อนกินต้องสีข้าวเอาเปลือกออก

 

แต่ตอนนี้…เรียวไม่มีอุปกรณ์พวกนั้นเลย

ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง

 

แม้จะเผลอคิดว่า “ได้ข้าวแล้ว เกมชีวิตจะง่ายขึ้นแน่” แต่ก็พบว่าหลังจาก “ได้ข้าว” นั่นแหละที่เริ่มยาก

 

ในนิยายต่างโลกสูตรสำเร็จนั้น โลกมักจะมีวัฒนธรรมกินข้าวอยู่แล้ว จึงไม่เจออุปสรรคตรงนี้

แต่ใน『ไฟย์』โดยเฉพาะป่ารอนโด ไม่มีวัฒนธรรมนั้นเลย

 

อีกทั้งจากคำพูดของมิคาเอล (นามสมมติ) ยังบอกว่า ไม่มีมนุษย์อื่นอยู่แถวนี้นอกจากเขา

 

“งั้น…ก่อนอื่นก็ต้องตัดสินใจแผนการก่อน”

 

“พรุ่งนี้จะกลับไปที่ชุ่มน้ำ แล้วเก็บข้าวป่าเพิ่มอีกหน่อย ส่วนหนึ่งขุดเอาต้นทั้งต้นมาด้วย แล้วจะเอามาปลูกทำนารอบบ้านเลย”

 

ดูเหมือน “จะทำนา” จะกลายเป็นแผนแน่นอนแล้ว

 

“ส่วนที่เก็บมาวันนี้…ลองหาทางหุงข้าวให้ได้ก่อนละกัน”

 

เริ่มจาก “การนวดข้าว” ก่อน

หมายถึงการแยกรวงข้าวออกจากเมล็ด

ในอดีตตั้งแต่ยุคเอโดะจนถึงไทโช จะใช้เครื่องมือเช่น “เซนบะโคคิ” เพื่อทำสิ่งนี้…แต่ไม่จำเป็นต้องทำเลยในกรณีนี้

 

เพราะในถุงป่าน เมล็ดข้าวป่าหลุดออกจากรวงเองอยู่แล้ว

นี่เป็นลักษณะเฉพาะของข้าวป่า แค่สัมผัสเบา ๆ ก็จะร่วงทันที

 

แน่นอนว่าในการเก็บเกี่ยวจริง ๆ มันจะสร้างปัญหาขึ้น แต่ตอนนี้ถือว่าโชคดี

“โอ้ หลุดออกมาเองเลย โชคดีจัง”

ความเข้าใจของเรียวก็มีเท่านี้แหละ

 

เมล็ดข้าวที่ได้มา…โดยปกติจะต้องตากให้แห้งก่อน

ในญี่ปุ่นยุคปัจจุบัน จะใช้เครื่องอบแห้งขนาดใหญ่ตากกว่า 10 ชั่วโมงเพื่อลดความชื้น

 

“แต่สำหรับข้าวที่จะกินวันนี้ ไม่ต้องอบก็ได้”

 

ถัดมาคือ “การสีข้าว” หมายถึงการเอาเปลือกนอกของเมล็ดออก

 

เรียวลองหยิบมาหนึ่งเมล็ด ใช้เล็บแงะดู

ขนาดของมันใกล้เคียงกับข้าวญี่ปุ่น

“คงเป็นข้าวญี่ปุ่นสินะ ตอนแรกคิดว่าจะเป็นอินดิก้า แต่ถ้ามันใกล้เคียงจาปอนิกางั้นใช้วิธีหุงแบบข้าวญี่ปุ่นน่าจะโอเค”

 

ทั้งที่ยังไม่ได้สีข้าวเลยด้วยซ้ำ…

 

ในปัจจุบัน เชื่อกันว่าการทำนาข้าวมีต้นกำเนิดกว่า 10,000 ปีก่อน บริเวณลุ่มแม่น้ำแยงซีในจีน

แน่นอนว่าเป็นข้าวสายพันธุ์จาปอนิกา

ต่อมาถึงค่อยแพร่ไปทางตะวันตกจนเกิดอินดิก้า

 

เรียวใช้เล็บแงะเปลือกออก

“อื้ม แกะง่ายกว่าที่คิดนะ…แย่สุดก็แค่นั่งแกะทีละเม็ดล่ะนะ”

 

นี่คือคำพูดของคนที่กำลังจะเสียเวลาไม่รู้กี่ชั่วโมงไปกับการสีข้าวด้วยมือ…

หรือว่านี่คือความยึดมั่นของชาวญี่ปุ่นที่มีต่อข้าวกันแน่?

 

—

 

เขาคิดว่า จะมีวิธีง่ายกว่านี้ไหม…

เขาใช้ได้แค่เวทน้ำ

ซึ่งในกรณีนี้ต้องใช้ “น้ำแข็ง”

 

เขานึกถึงเครื่อง “โรลเลอร์น้ำแข็ง” ที่เคยใช้ตอนฟอกหนังเรสเซอร์บอร์

ตอนนั้นใช้กดหนังให้นุ่ม

แต่คราวนี้จะ“ปอก” แทนที่จะกด

 

ไอเดียคือใช้โรลเลอร์น้ำแข็งสองตัว เร่งความเร็วหมุน แล้วใช้แรงกระแทกในการลอกเปลือก

ทั้งการสร้างโรลเลอร์ การหมุนในอากาศ—ทั้งหมดโดยเวทมนตร์

หากควบคุมได้ดี ก็น่าจะเวิร์ก!

 

เขาเตรียมโรลเลอร์เสร็จแล้ว วาง “กล่องน้ำแข็ง” ไว้ปลายทางเพื่อรับเมล็ดที่ปลิวออกมา

ลองใส่เมล็ดเข้าไป 5 เม็ด

 

กรึกๆ…

 

เปลือกหลุดออกจริง

แต่…ข้าวก็แตกด้วย

 

“มะ ไม่เป็นไร…ถึงแตกก็ยังกินได้ล่ะนะ…”

 

เขาลองต่อไปเรื่อย ๆ

เพราะขนาดของเมล็ดต่างกันมาก ถ้าตั้งค่าตามเม็ดเล็ก เม็ดใหญ่จะแตก

ถ้าตั้งตามเม็ดใหญ่ เม็ดเล็กจะรอดไปเฉย ๆ

 

ด้วยความประนีประนอมและการเมินความจริง เขาก็สีได้ประมาณ 2 ถ้วย

 

“ฟู่ว…ยากยิ่งกว่าอัสแซสซินฮอว์กอีก…”

 

ถัดไปคือ การหุงข้าว

บ้านที่มิคาเอล (นามสมมติ) เตรียมไว้มีเตาแบบดั้งเดิม

และมีหม้อไม้พร้อมฝา 2 ใบ

 

เขาจะใช้หม้อเหล่านั้นหุงข้าว

 

ก่อนอื่น เขาล้างหม้อให้สะอาด

จากนั้นล้างข้าวในถ้วยน้ำแข็ง

เห็นรำข้าวลอยออกมาเล็กน้อย

 

เขาใส่ข้าวลงในหม้อ

วางมือบนข้าว แล้วเติมน้ำให้ท่วมถึงหลังมือ

 

เขาไม่รู้สัดส่วนพอดีของน้ำกับข้าวในกรณีข้าวป่า

จึงใช้ความรู้จากโลกเก่าแทน

แล้วปิดฝาด้วยฝาน้ำแข็งหนักพอให้ไม่กระเด็นแม้มีแรงดัน

 

บ้านของเขาไม่ได้ใช้หม้อหุงข้าวไฟฟ้า แต่ใช้เตาแก๊สหุงด้วยหม้อ ซึ่งอร่อยกว่า

แต่เรื่องการคุมไฟ…ปล่อยให้เครื่องจัดการเสมอ เขาเลยไม่เคยต้องคิด

 

แต่! โลกนี้ยังมีคำกล่าวสำหรับการหุงข้าวให้ดี:

 

“เริ่มด้วยไฟอ่อน แล้วไฟกลางใช้แรงเต็มที่ ถึงทารกร้องก็อย่าเปิดฝา”

 

แม้จะไม่รู้ว่า “ไฟกลางแรงเต็มที่” นั้นใช้เวลากี่นาที…

 

“งั้น 300 วินาทีพอไหม? สัก 5 นาทีก็ค่อยเพิ่มไฟล่ะกัน”

 

เรื่องควบคุมไฟ…เขาเชี่ยวชาญแล้ว

ผู้ใช้เวทธาตุน้ำที่เก่งการควบคุมไฟ—ฟังดูขัดกันนิดหน่อย…

 

เขาหุงข้าวด้วยเวลาทั้งหมด 20 นาที

ดับไฟแล้วอบไอน้ำอีก 15 นาที

 

และแล้ว…

 

“ข้าวสวยมาเลย～!”

 

หลังไอน้ำลอยขึ้น…สิ่งที่ออกมาคือ “ข้าวสวยสีเหลืองจาง ๆ” ไม่ใช่ข้าวขาว

 

“มะ…ไม่เป็นไรหรอก แค่ต่างนิดเดียวเอง”

 

เขาถือชามน้ำแข็งในมือซ้าย ตะหลิวจากน้ำแข็งในมือขวา

ตักข้าวอย่างระมัดระวังลงชาม

ละลายตะหลิว แล้วสร้างตะเกียบคู่จากน้ำแข็งขึ้นมาแทน

 

“งั้น…ท่านล่ะนะครับ”

 

…………

 

“ความเหนียวนุ่มไม่เหมือนข้าวญี่ปุ่น ความหอมในปากก็ต่างออกไป แต่—แต่นี่คือข้าวจริง ๆ!”

 

เรียวซาบซึ้งสุดหัวใจ

น้ำตาไหล…ในขณะที่เขาค่อย ๆ ตักข้าวคำแล้วคำเล่าเข้าปาก

 

ในตอนนั้น…คือภาพของผู้ใช้เวทธาตุน้ำที่กินข้าวพร้อมน้ำตาอย่างแท้จริง.