“บางทีก็อยากกินปลาเหมือนกันแฮะ”

 

หลังจากฝึกฝนในช่วงเช้าเสร็จสิ้น เรียวก็พึมพำออกมาเบาๆ

 

“ใช่เลย ปลาย่างนี่แหละ เอาแบบย่างเกลือ อยากจะหยอดโชยุนิดหน่อยตอนกินก็เถอะ…แต่มันไม่มีนี่นะ งั้นก็อดไปละกัน อื้ม มื้อเย็นวันนี้ก็ตัดสินใจแล้วว่าต้องเป็นปลาย่างเกลือ!”

 

พอตัดสินใจได้แล้วก็ต้องรีบลงมือทันที

 

ที่นี่ไม่ใช่ทะเล เพราะงั้นปลาน้ำจืดน่าจะเหมาะกว่า

 

ทันทีที่นึกถึงปลาย่างเกลือ ภาพของปลาย่างอย่างอายุกับนิจิมาสุก็ลอยเข้ามาในหัวของเรียวทันที

 

อาวุธที่เรียวเลือกใช้ในการหาปลาคือไม้ไผ่ปลายแหลมที่ติดมีดตามปกติ

 

“จริงๆ ถ้าตรงปลายมีเงี่ยงแบบฉมวกก็คงดีนะ…แต่ช่วยไม่ได้ล่ะนะ”

 

การตกปลาน่ะเหรอ? ตัวเลือกนั้นไม่มีอยู่ในหัวของเรียวเลย

 

“รอบนี้ไม่ต้องใช้กระสอบป่าน”

 

เรียวถือไม้ไผ่ปลายมีดไว้ในมือแล้วมุ่งหน้าไปยังแม่น้ำทางใต้ของบ้าน

 

ไม่ได้กำลังเคลิ้มฝันอะไรหรอก

 

จริงๆ นะ แน่นอนเลย…มั้ง?

 

ตอนนั้นเอง ก็แค่บังเอิญมีจระเข้นอนอยู่ตรงริมแม่น้ำนั่นแหละ

 

ใน “สารานุกรมมอนสเตอร์ ฉบับพื้นฐาน” ไม่มีข้อมูลของมัน

 

เพราะงั้น น่าจะไม่ใช่มอนสเตอร์แต่เป็นสัตว์มากกว่า

 

แน่นอนว่าใน『ไฟย์』เองก็มีสัตว์ที่ไม่ใช่มอนสเตอร์อยู่หลายล้านชนิด

 

ความแตกต่างระหว่างมอนสเตอร์กับสัตว์ก็คือ มอนสเตอร์จะมีหินเวทมนตร์ขนาดเล็กอยู่ใกล้หัวใจ และบางชนิดก็สามารถใช้เวทมนตร์ได้

 

ที่สำคัญคือ ส่วนมากมอนสเตอร์จะดุร้ายและแข็งแกร่งกว่าสัตว์ทั่วไป

 

ด้วยเหตุนี้เอง สัตว์ธรรมดาส่วนใหญ่ในป่ารอนโดจึงถูกมอนสเตอร์ที่ทรงพลังไล่ล่าไปเกือบหมด

 

ซึ่งนั่นก็คือเหตุผลว่าทำไมเรียวถึงไม่เคยเจอสัตว์เลยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่

 

แต่ตอนนี้ สัตว์ตัวนั้นอยู่ตรงหน้าแล้ว

 

แม้จะเป็นจระเข้ขนาดยักษ์ที่ยาวเกินห้าเมตรก็ตาม แต่มันก็คือสัตว์อยู่ดี…

 

“วิธีจับจระเข้แบบเก่งๆ”…เคยมีหนังสือชื่อดังเล่มหนึ่งในญี่ปุ่นบนโลกที่พูดถึงเรื่องนี้

 

สมัยยังเป็นเด็กประถม เพื่อนเคยเอาหนังสือนั้นมาให้เรียวดู

 

“แบบนี้มันจะใช้ได้จริงเหรอ”…ตอนนั้นคิดแบบนั้น เลยไม่ได้อ่านจริงจัง

 

แต่ตอนนี้ รู้สึกเสียใจสุดๆ

 

อะไรจะมีประโยชน์ขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้จริงๆ!

 

“ไม่สิ จริงๆ ก็ไม่ได้อยากจับมันหรอกนะ”

 

ใช่แล้ว เรียวไม่ได้มาที่นี่เพื่อจับจระเข้

 

เพราะมันยังไม่รู้ตัว เลยรีบเดินเลี่ยงขึ้นไปทางต้นน้ำแบบเงียบๆ

 

“กู้วว!”

 

เสียงคำรามของสัตว์ดังขึ้นราวห้าสิบเมตรจากที่เรียวยืนอยู่

 

ดูเหมือนว่าจระเข้ตัวนั้นจะกำลังสู้กับอะไรบางอย่าง

 

แม้จะอยู่ห่างออกมาแล้ว แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าสิ่งที่สู้กับจระเข้คืออะไรกันแน่

 

ต้องแอบไปดูซะหน่อย

 

เมื่อย่องเข้าไปใกล้ เรียวก็เห็นภาพของวัวตัวหนึ่งใช้เขาเสียบจระเข้ไว้แล้วยกขึ้นไว้เหนือหัว

 

จระเข้นั้นขาดใจตายไปแล้ว

 

“ฮอร์นไบซัน…ตามชื่อเลยต้องระวังเขา มักปรากฏตามแม่น้ำหรือหนองน้ำ ระวังการพุ่งใส่ที่มีเวทลมห่อหุ้ม…งั้น ลองใช้เวทใหม่ดูหน่อยดีกว่า”

 

เรียวยกมือซ้ายขึ้นเหนือหัวแล้วร่ายเวท

 

“＜กิโยติน＞”

 

ปลายหอกน้ำแข็งที่มีรูปทรงคล้ายใบมีดประหารพุ่งขึ้นจากมือซ้าย แล้วเร่งความเร็วขึ้นก่อนจะฟันคอของฮอร์นไบซันจากด้านบนลงมา

 

“โอเค สำเร็จ”

 

เรียวยิ้มออกมาอย่างพอใจ

 

หัวของฮอร์นไบซันหลุดลงกระแทกผิวน้ำ เลือดพุ่งออกมาจากคอที่ถูกตัดขาด

 

“ใช้ซากนี้ฝึกทำหนังวัวดูดีไหมนะ”

 

เรียวพึมพำพลางเดินเข้าไปหาซากของฮอร์นไบซันกับจระเข้ช้าๆ

 

แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้ากลับคือ…

 

ซ่า ซ่า ซ่า

 

หัวของฮอร์นไบซันที่ตกน้ำ และร่างของจระเข้ กำลังหดเล็กลงเรื่อยๆ

 

“หืม? หือ? เกิดอะไรขึ้นเนี่ย…?”

 

เรียวรีบคว้าลำตัวของฮอร์นไบซันขึ้นจากน้ำแล้วโยนขึ้นฝั่ง

 

บนตัวนั้นมีปลาหลายตัวกำลังแทะเนื้ออยู่

 

“ปลาคล้ายๆ ปิรันยา…ไม่มีในสารานุกรมมอนสเตอร์…กินเนื้อ…แสดงว่าเป็นพวกเดียวกับปิรันยาสินะ เจ้านี่”

 

ปลายาวกว่า 40 เซนติเมตร มีฟันแหลมคมร้ายแรงเหมือนปิรันยา

 

เรียวใช้ไม้ไผ่ปลายมีดแทงปลาที่เกาะอยู่กับซากฮอร์นไบซันจนหมด แล้วนำซากพร้อมกันไปแช่แข็งเก็บไว้

 

ระหว่างนั้น หัวของฮอร์นไบซันกับร่างจระเข้ในน้ำก็หดเล็กลงอย่างรวดเร็วจนสุดท้ายหายไป

 

พวกปิรันยาที่ดูเหมือนจะมาจากกลิ่นเลือดก็หายตามไปด้วย แม่น้ำกลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง

 

“ที่นี่นี่…เล่นน้ำไม่ได้เด็ดขาด”

 

เรียวสาบานกับตัวเองแน่นหนา

 

แม้การล่าจะใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมง แต่ภาพของพวกปิรันยาก็ชวนให้รู้สึกหวาดเสียวไม่น้อย

 

กลิ่นเลือดนี่น่ากลัวจริงๆ

 

เรียวนำฮอร์นไบซันและปิรันยาไปเก็บไว้ในโกดังแช่แข็ง

 

และการล่าครั้งนี้ก็ได้ปลามาด้วย

 

แม้จะต่างจากอายุหรือนิจิมาสุที่ตั้งใจไว้ “นิดหน่อย” แต่ก็ยังเป็นปลาน้ำจืดอยู่ดี

 

มื้อเย็นจะทำปิรันยาย่างเกลือก็แล้วกัน แต่จากตรงนี้ก็มีความเป็นไปได้ใหม่เกิดขึ้นหนึ่งอย่าง

 

มีปลา

 

มีเกลือ

 

แต่ไม่มีถั่วเหลือง

 

ใช่แล้ว ของเหลวดำที่เรียกได้ว่าเป็นหัวใจของคนญี่ปุ่น… ‘โชยุ’ นั่นแหละ มีความเป็นไปได้ที่จะผลิตขึ้นมาได้แล้ว!

 

แต่ไม่มีถั่วเหลือง

 

เดิมทีโชยุคือสิ่งที่ได้จาก ‘มิโซะ’ ซึ่งมีถั่วเหลืองเป็นพื้นฐาน

 

แต่ก็ยังไม่มีถั่วเหลืองอยู่ดี

 

อย่างไรก็ตาม บนโลกก็ยังมีวิธีการได้ ‘โชยุ’ โดยไม่ต้องใช้ถั่วเหลือง

 

นั่นคือ ‘น้ำปลา’

 

แค่ฟังก็รู้แล้วว่า ‘น้ำที่ได้จากปลา’

 

กลิ่นอาจจะแรงกว่าโชยุทั่วไป และรสก็อาจจะจัดจ้านเกินไปบ้าง

 

แต่ในหลายพื้นที่ทั่วญี่ปุ่นก็มีการใช้น้ำปลาในอาหารท้องถิ่น

 

เพราะงั้น แน่นอนว่าต้องเข้ากับอาหารญี่ปุ่นได้แน่!

 

คืนนี้ยังไม่ทันได้กินกับปิรันยาย่างเกลอก็ตาม แต่ในอนาคต…อาจจะได้ลิ้มรสความฟินจากการหยอดโชยุนิดๆ ก็ได้

 

“ใช่เลย แบบนี้ต้องทำ!”

 

การทำน้ำปลานั้นง่ายสุดๆ

 

แค่เอาปลาหมักกับเกลือ

 

จบ

 

ที่เหลือก็แค่ปล่อยให้มันหมักตามธรรมชาติเป็นเดือนๆ

 

“ปัญหาคือถังหมักนั่นแหละเนอะ…”

 

ถ้าเป็นถังน้ำแข็งที่สร้างด้วยเวทน้ำก็สามารถสร้างได้ทันที แถมขนาดและรูปร่างก็กำหนดได้ตามใจ

 

แต่ถังน้ำแข็งมันเย็นเกินไป…

 

ปกติแล้ว ความเย็นนั่นเป็นข้อดีในการเก็บของ

 

แต่กับน้ำปลา มันต้องมี ‘การหมัก’ เกิดขึ้น

 

และการหมักนั้นต้องการอุณหภูมิที่ค่อนข้างสูง อย่างน้อยต้องอุณหภูมิห้องขึ้นไป

 

เพราะงั้น ถังไม้ถึงดีที่สุด

 

แน่นอนว่าเรียวไม่เคยทำถังไม้อะไรมาก่อนเลยในชีวิต

 

ต่อให้พยายามทำเองก็มีแต่จะรั่วหรือพังแน่นอน

 

แต่ขอแค่มีไม้ที่พอจะทำเป็นถังได้ก็น่าจะพอแล้ว

 

“เป้าหมายเตรียมไว้แล้ว!”

 

ใช่แล้ว ที่นี่คือป่ารอนโด

 

และต้นไม้ที่หนากว่าบนโลกเยอะก็มีอยู่ใกล้เขตแดนบ้านเลยด้วย

 

ลำต้นมีเส้นผ่านศูนย์กลางสองเมตร สูงสิบเมตร เป็นไม้สนคล้ายๆ ซูงิหรือฮิโนกิ

 

ถ้าเป็นโลกละก็ คงต้องใช้เครื่องจักรหนักถึงจะตัดได้…ไม่สิ ต่อให้มีเครื่องจักร ก็คงยุ่งยากมากในการจัดการกับต้นไม้ขนาดนี้

 

แน่นอนว่า เรียวไม่มีเครื่องจักรอะไรแบบนั้นอยู่ในมือ

 

แต่ว่า…มีเวทมนตร์แทน

 

ใช่แล้ว ถ้าตัดด้วยเวทวอเตอร์เจ็ตล่ะก็…—ยังไม่ไหว

 

ตั้งแต่มาถึง『ไฟย์』เรียวก็ฝึกวอเตอร์เจ็ตมาตลอด แต่ก็ยังไม่มีพลังพอตัดไม้ได้

 

แต่เรียวก็ยังมีวิธีอื่น

 

นั่นคือ “＜กิโยติน＞” เวทเดียวกับที่ใช้ฟันคอฮอร์นไบซันในครั้งเดียว

 

“＜กิโยติน＞”

 

ซวับ!

 

เวทกิโยตินฟันเข้าไปในลำต้นไม้ได้ลึกประมาณหนึ่งเมตร ก่อนจะหยุดลง

 

“ม-ไม่เป็นไรหรอก ก็ไม่ได้หวังว่าจะโค่นได้ในทีเดียวอยู่แล้ว!”

 

พูดปลอบใจตัวเองดังๆ ก่อนจะร่ายต่อ

 

“＜กิโยติน＞”

 

รัวกิโยตินซ้ำไปเรื่อยๆ

 

ในที่สุดลำต้นไม้สนก็ขาดสะบั้นลง ส่งเสียงโครมครามขณะล้มลงไป

 

บริเวณโดยรอบถูกทำลายย่อยยับเพราะแรงล้ม แต่เรียวไม่สนใจ

 

เรียวเริ่มตัดส่วนของต้นไม้ให้มีความสูงประมาณหนึ่งเมตร เพื่อจะเอาไปใช้เป็นถัง

 

“＜กิโยติน＞”

 

“＜กิโยติน＞”

 

ยังคงรัวกิโยตินไม่หยุด

 

จนในที่สุด ได้ไม้ทรงกระบอกสูงหนึ่งเมตร เส้นผ่านศูนย์กลางสองเมตร หน้าตาดูเหมือนโต๊ะอาหารหรูๆ โต๊ะใหญ่ๆ

 

ขั้นตอนต่อไปคือ ขุดตรงกลางออกให้กลายเป็นถัง

 

เวทที่ใช้ก็คือ “＜เลื่อยน้ำ＞”

 

เป็นเวทที่เคยพยายามยิงเป็นเวทโจมตีแต่ล้มเหลวในอดีต

 

อาจจะสามารถใช้เป็นเวทโจมตีระยะไกลได้เหมือนไอซิเคิลแลนซ์ในตอนนี้แล้วก็ได้ แต่ตรงนี้ไม่ได้ต้องการผลแบบนั้น

 

“＜เลื่อยน้ำ＞”

 

ใบเลื่อยน้ำหมุนวนปรากฏขึ้นในฝ่ามือขวา

 

เรียวเริ่มใช้เลื่อยน้ำตัดไม้สนที่ตัดมา

 

เมื่อเทียบกับเลื่อยยนต์บนโลกแล้ว ความเร็วในการตัดก็สูงไม่แพ้กันเลย

 

ตัดได้แบบแทบไม่มีแรงต้าน ไม่มีความเครียด

 

ในที่สุด ก็ได้รูปทรงที่เรียวพอใจหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

 

หน้าตาดูเหมือนบ่อแช่น้ำร้อนแบบอ่างไม้ฮิโนกิในเรียวคังหรูๆ

 

เรียวสร้างพื้นน้ำแข็งใต้ถังเพื่อให้สามารถลากกลับบ้านได้—เวทมนตร์นี่สะดวกจริงๆ

 

แม้จะถูกขุดให้กลวงภายใน แต่น้ำหนักก็ยังพอสมควร

 

และเมื่อเอากลับถึงบ้าน เรียวก็เพิ่งสังเกตว่า…

 

“ถังนี้…วางไว้ที่ไหนดีเนี่ย”

 

ใช่แล้ว…มันใหญ่เกินกว่าจะผ่านประตูเข้าบ้านได้น่ะสิ.