บทที่ 373 การล่าแวมไพร์

ทว่า…

“นั่นใครกันนะ”

โรเบิร์ตถามเสียงต่ำหลังจากเธอวิ่งหายไป

แต่เวอร์เธอร์ไม่เห็นด้วย กลับกัน เขาวางกล่องช็อกโกแลตลงบนโต๊ะ และจ้องมันอย่างระมัดระวัง

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดขึ้นว่า “โรเบิร์ต นายคิดว่าฉันควรทำยังไงดี?”

โรเบิร์ตพูดติดตลกอย่างลังเล “เธอน่ารักดีใช่ไหมล่ะ”

เวอร์เธอร์พึมพำ “แต่ฉันมีคนในใจแล้วน่ะสิ”

โรเบิร์ต “ปัญหาเดิม ๆ ก็มา”

เวอร์เธอร์ “ปัญหาอะไร”

โรเบิร์ต “คนเราจะมีความสุขกับคนที่เรารัก หรือคนที่รักเรามากกว่ากัน”

เวอร์เธอร์ “ถ้าเป็นนาย นายจะเลือกแบบไหน”

โรเบิร์ต “แน่นอน ฉันจะเลือกคนที่รักฉัน!”

เวอร์เธอร์ “แล้วฉัน…” เขาอดลังเลไม่ได้

เห็นได้ชัดว่าเมื่อวาน เขายังถูกเมินอยู่เลย

แต่ตอนนี้เขายังตัดสินใจไม่ได้

“ขอเวลาคิดสักหน่อยเถอะ”

…

เขาคิดมันอยู่นาน

เวอร์เธอร์ลังเลและไม่ได้เปิดกล่องช็อกโกแลตในห้องสมุดในที่สุด

เมื่อมันเริ่มค่ำเกินไป เขากับโรเบิร์ตก็ออกจากห้องสมุด

รุ่นพี่แพนดอร่าลงทะเบียนสำหรับออกจากห้องสมุดให้พวกเขา ซึ่งเป็นการปฏิบัติเช่นเดียวกับทุกคนที่ต้องเข้าและออกจากห้องสมุด

เวอร์เธอร์ค่อย ๆ ตระหนักว่าการให้ช็อกโกแลตแก่เด็กสาวไม่ได้ดึงดูดความสนใจของเธอเลย

เพราะเธอได้รับช็อกโกแลตมากเกินไปในวันวาเลนไทน์!

ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้หญิงโดดเด่นคนอื่นในสถาบัน แต่แพนดอร่าเป็นบรรณารักษ์และนักเรียนในสถาบันทั้งหมดสามารถติดต่อกับเธอได้

จึงมีคนชื่นชมเธอมากมาย

ท่ามกลางผู้คนมากมาย เวอร์เธอร์ไม่ได้โดดเด่นแต่อย่างใด

สถานะ ‘บุตรแห่งวีรบุรุษ’ ของเขามีประโยชน์เพียงเล็กน้อย

แต่ตอนนี้มีผู้หญิงอีกคนเห็นเขาแล้ว… แล้วยังให้กล่องช็อกโกแลตเป็นการส่วนตัวด้วย!

…

เวอร์เธอร์ครุ่นคิดตลอดทางจากห้องสมุดไปหอพัก

แล้วในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้

“เฮ้ เวอร์เธอร์ เล่นเกมหลังอาบน้ำกันไหม”

โรเบิร์ตโบกมือให้เขาที่ทางเดิน

เขาตอบกลับโดยไม่รู้ตัวว่า “ได้สิ ฉันรอเลย”

จากนั้นเขาก็ปลดล็อกประตู เดินไปที่โต๊ะอย่างรวดเร็วและนั่งลง วางกระเป๋าลงบนโต๊ะแล้วหยิบกล่องช็อกโกแลตออกมา

หลังจากวางช็อกโกแลตบนโต๊ะ เวอร์เธอร์ก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ปรบมือเหมือนขอพร จากนั้นก็เริ่มเปิดกล่อง

“ช็อกโกแลตจากร้านหรอกเหรอ”

เวอร์เธอร์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เขาเห็นว่ากล่องช็อกโกแลตนั้นเป็นของทำเอง และในตอนแรกก็คิดว่าช็อกโกแลตในนั้นจะเป็นของทำมือด้วย

แม้ช็อกโกแลตทำมือจะไม่ได้อร่อยเหมือนช็อกโกแลตตามร้าน แต่ก็เป็นของแทนใจที่ดี

เวอร์เธอร์ให้ความสำคัญกับสิ่งนี้

“บางทีอีกฝ่ายอาจเป็นผู้หญิงซุ่มซ่ามก็ได้มั้ง”

เวอร์เธอร์หาเหตุผลให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็พบการ์ดในกล่อง และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แต่พอหยิบการ์ดออกมา กลับพบว่าไม่ได้ลงลายมือชื่อในการ์ด?

[ถ้าหาก…ฉันหมายถึง ถ้าหาก…คุณตอบรับ โปรดตอบกลับฉันด้วย]

[ห้าทุ่มคืนนี้ ฉันรอคุณอยู่ที่นี่]

[▉=▉]

แผนที่ขนาดเล็กแนบมาในตอนท้าย แม้ว่ารูปวาดจะค่อนข้างเรียบง่าย แต่สัญลักษณ์ต่าง ๆ นั้นชัดเจน ทำให้สามารถจดจำตำแหน่งได้อย่างรวดเร็ว

มันคือสะพานนอกที่เวอร์เธอร์เปิด ‘สู่ห้วงลึก’ เป็นครั้งแรกภายใต้จันทร์เต็มดวง!

เนื่องจากที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ สะพานระหว่างปราสาทจึงมักกลายเป็นสถานที่สำหรับคู่รักออกเดต ดังนั้นนักเรียนบางคนจึงเรียกสะพานนี้ว่า ‘สะพานคู่รัก’

เป็นสถานที่ที่ดีในการพบปะ

แต่เวลาห้าทุ่ม…

มีเสียงกลองดังขึ้นในใจของเวอร์เธอร์

ไปหรือไม่ไป?

“ห้าทุ่ม ยามเฝ้าประตูอยู่ห่างจากทางเข้าเพียงหนึ่งชั่วโมง และมีโกเลมลาดตระเวน…”

“แต่ถ้าฉันไม่ไป เธอจะรออยู่ตรงนั้นไหม”

“ถ้าเธอพลาดเจอยามทางเข้าเพราะรออยู่ตรงนั้น มันจะไม่ใช่ความผิดของฉันเหรอ…”

…

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ประตูถูกเคาะ

เวอร์เธอร์ฟื้นคืนสติ เขารีบวางการ์ดแล้วเดินไปเปิดประตู

โรเบิร์ตซึ่งอาบน้ำอย่างรวดเร็วเดินเข้ามาในชุดนอน ขณะถือหมากรุกวิเศษอยู่ในมือ

เวอร์เธอร์ลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเล่นหมากรุกกับเขา

แต่พอถึงเวลาสี่ทุ่มครึ่ง เขาก็มองโรเบิร์ตที่อยากเล่นอีกรอบ และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “โรเบิร์ต คืนนี้ฉันอยากนอนเร็วน่ะ”

โรเบิร์ตตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ชำเลืองมองกล่องช็อกโกแลตบนโต๊ะโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วเอ่ยว่า “ได้สิ ไม่เป็นไร วันนี้ฉันก็เหนื่อยนิดหน่อยเหมือนกัน”

จากนั้นเขาก็รีบเก็บกระดานหมากรุกและกลับไปยังห้องพักของเขา

ทว่าหลังจากวางกระดานหมากรุกลง เขาก็มาที่ประตูและแง้มรอยแยกเล็ก ๆ ที่ประตูห้องพักของเขา

ตอนที่เล่นหมากรุกกับเวอร์เธอร์ อีกฝ่ายเหม่อลอยอยู่บ่อยครั้ง จนความไม่แน่ใจก็กลายเป็นแน่ใจ

และใช้เวลาไม่นานนัก เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากเวอร์เธอร์

“นี่เริ่มแล้วเหรอ”

โรเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งใจ

ในที่สุดเวอร์เธอร์ก็ยอมแพ้เรื่องรุ่นพี่แพนดอร่าสักที!

เขาคิดว่าเด็กผู้หญิงที่มาให้ช็อกโกแลตนั้นน่ารักดี และสีผมของเธอเป็นสีดำซึ่งเป็นสีที่เวอร์เธอร์ชอบ

ถึงผมจะสั้นก็เถอะ แต่มันจะยาวขึ้นได้แน่นอน!

…

เมื่อคิดได้แบบนี้ โรเบิร์ตก็เปิดประตูและเดินตามเวอร์เธอร์ไปอย่างเงียบ ๆ

อย่าถามว่าทำไมถึงต้องติดตามขนาดนี้

ใครจะไม่มีจิตวิญญาณแห่งการอยากรู้อยากเห็นบ้างเล่า?

…

ชั้นสามของปราสาท

สถานที่ที่คุ้นเคย

ดาร์กยืนพิงหน้าต่างและมองไปที่สะพานบนชั้นสองที่อยู่ด้านนอก ซึ่งถูกเรียกว่า ‘สะพานคู่รัก’ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเล็กน้อย

หากไม่ใช่เพราะหมดหนทาง เขาก็ไม่อยากทำอะไรแย่ ๆ เหมือนกัน

แต่ภายใต้สถานการณ์ตอนนี้ มีไม่กี่วิธีที่จะล่อโรเบิร์ตออกมาโดยที่อีกฝ่ายไม่ระแวดระวัง

ทั้งยังต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าโรเบิร์ตและเวอร์เธอร์อยู่ห่างกันระยะหนึ่ง และเป็นเวลาที่อันตรายอย่าง ‘ดึกดื่น’

“ทุกอย่างก็เพื่อตรวจดูว่ามีแวมไพร์ในตัวโรเบิร์ตหรือเปล่า หลังจากที่เวอร์เธอร์รู้เรื่องนี้ เขาก็น่าจะเข้าใจเหมือนกันใช่ไหม”

ดาร์กพลิกการ์ดเวทมนตร์ในมือด้วยความอายเล็กน้อย ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็เต้นเร็วขึ้น

“จงออกมา!”

…

สำหรับการดำเนินการในคืนนี้ ศาสตราจารย์เคเซอร์ได้ปรับเส้นทางลาดตระเวนของโกเลมเป็นพิเศษ

ส่งผลให้เวอร์เธอร์หลบโกเลมทั้งหมดได้สำเร็จและรีบไปที่สะพานคู่รักก่อนห้าทุ่ม

ทันทีที่มาถึงสะพาน ลมหนาวก็พัดโชยมา

เขาอดไม่ได้ที่จะกระชับคอเสื้อเข้าด้วยกัน และราวกับตัดสินใจได้แล้ว เขาก็ก้าวไปยังอีกฝั่งของสะพานทันที!

ใกล้จะถึงเวลาแล้ว

ถ้าเด็กผู้หญิงคนนั้นมาถึงแล้ว เธอก็น่าจะอยู่ที่อีกฝั่งของสะพาน

เมื่อเขาข้ามสะพาน ก็มีคนโผล่หัวออกมาครึ่งหนึ่งอย่างเงียบ ๆ จากทิศทางที่เขามา เป็นโรเบิร์ตที่เดินตามมานั่นเอง

โรเบิร์ตคุ้นเคยกับเวอร์เธอร์เป็นอย่างดี

ดังนั้นเมื่อเขาติดตาม จึงมักจะรักษาระยะห่างจากเวอร์เธอร์และไม่เคยมองด้วยตาเลยสักครั้ง เขาติดตามโดยการฟังเสียงจากตำแหน่งของอีกฝ่ายเท่านั้น

เขาพอใจกับการกระทำของตนในคืนนี้มาก และอยากจะชื่นชมว่าตัวเองเป็น ‘เจ้าแห่งการสะกดรอย’!

“หวังว่าพวกเขาจะไปได้ด้วยดีนะ!”

โรเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะอวยพร

จากนั้นเขาก็หดศีรษะและไม่ตามไปต่อ

…

พอเวอร์เธอร์มาถึงอีกฝั่งของสะพาน เขาก็เห็นเด็กผู้หญิงในที่สุด

เธออยู่ในชุดนักเรียนและยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ ราวกับดอกไม้ชูช่อ

เวอร์เธอร์ระงับความตื่นเต้น แต่การเร่งฝีเท้านั้นกลับปิดไม่มิดเลย

รอจนกระทั่งเธออยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เวอร์เธอร์ก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน “สายัณห์สวัสดิ์ ฉันยังไม่รู้ชื่อของเธอเลย…”

“บัซ”

เป็นครั้งแรกที่เด็กหญิงส่งเสียงต่อหน้าเด็กชาย

เวอร์เธอร์ถามโดยไม่รู้ตัว “อะไรนะ?”

แล้วเขาก็พูดต่ออีกว่า “บัซ? ชื่อของเธอคือบัซซี่เหรอ”

เด็กสาว “บัซ!”

เวอร์เธอร์ “บัซซี่นี่เอง ขอบคุณมากนะ ฉันดีใจจริง ๆ ที่ได้รับช็อกโกแลตจากเธอในคืนนี้…”

ทันทีที่เวอร์เธอร์พูดจบ

หัวของเด็กสาวก็เริ่มละลาย!

มันละลายเหมือนเทียน โดยเริ่มจากบนหัว

ใบหน้าที่บอบบางน่ารักนั้น…

เวอร์เธอร์ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านด้วยภาพที่น่าสะพรึงกลัว แล้วเขาก็เปล่งเสียงกรีดร้อง ‘แหลม’ ออกมาจากลำคอ!

“—-”

เสียงนั้นหายไปทันที

แน่นอนว่ามันคือ การ์ด [เงียบสงัด] อันคุ้นเคย

…

“เริ่มแล้วเหรอ”

ดาร์กยกการ์ดเวทมนตร์ [มอนสเตอร์ร้อยแปด] ในมือขึ้นมา เพราะรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของมัน

เขาฟังอย่างระมัดระวัง มีบางอย่างกำลังใกล้เข้ามาอย่างช้า ๆ แล้วยังมีจำนวนมากด้วย

ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม

และบนชั้นสองของปราสาทใต้เท้าเขา ณ ปลายสะพานคู่รักนี้

โรเบิร์ต บร็อกไฮม์กำลังยืนพิงกำแพงและครุ่นคิดอยู่นั้น จู่ ๆ เขาก็สังเกตเห็นโกเลมตัวหนึ่งเข้ามาใกล้

เขาตกใจและรีบขดตัวเข้ามุมทันที