บทที่ 193 ดาร์ก เดม่อนอวยพรแด่หัวใจ

เพราะมีประสบการณ์จากวันฮัลโลวีน ดาร์กจึงคุ้นเคยกับการตอบกลับประเภทนี้

เขาหยิบจดหมายสำรองออกมา และตอบกลับอีกฝ่ายอย่างเป็นทางการ โดยบอกอีกฝ่ายว่าเขารู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับคำเชิญจากเธอ แต่เขามีคู่เต้นรำแล้ว ดังนั้นเขาทำได้แค่แสดงความเสียใจเท่านั้น

แล้วตามด้วยฉบับที่สาม ฉบับที่สี่…

มันก็ยังมีจดหมายสารภาพรักจากเด็กผู้หญิงปนมาหนึ่งถึงสองฉบับบ้าง แต่พวกมันก็ธรรมดามาก ดาร์กจึงบอกให้พวกเธอตั้งใจเรียนแทน…

ความไร้เดียงสาในช่วงวัยรุ่น อาจทำให้พวกเธอเข้าใจผิดเกี่ยวกับอารมณ์ที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

มันอาจไม่ใช่ความรัก

รักแท้นั้นควรมีค่า หายาก และสามารถอยู่เคียงข้างกันไปได้ตลอดชีวิต

แทนที่จะยัดเยียดให้กับผู้อื่นเพื่อสิ่งที่เรียกว่าความรัก หากเรียกว่าความโหยหายังง่ายดายเสียกว่า

มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่ชีวิตจะมาถึงจุดจบ และก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมองย้อนกลับไปด้วยความรู้สึกบีบคั้นหัวใจ

การตกหลุมรักใครสักคนไม่ควรเป็นความรู้สึกเพียงผิวเผินเท่านั้น

…

ใกล้สี่ทุ่ม ดาร์กก็ตอบจดหมายไปได้สิบห้าฉบับ

เขากวักมือเรียกรุกกี้เดวิมอน เพื่อให้มันส่งจดหมายตอบกลับไปยังนักเรียนทีละคนตามชื่อบนซองจดหมาย

รุกกี้เดวิมอนพึมพำและบินออกไป สายลมหนาวพัดสวนมาเมื่อมันบินออกไป

จากนั้น ดาร์กก็หยิบจดหมายสารภาพรักของยูโดราขึ้นมาอีกครั้ง โดยคิดว่าจะทำอย่างไรให้เด็กคนนี้กลับเข้าลู่เข้าทางดี

ไม่ว่าบุรุษหรือสตรี ความคิดความอ่านของพวกเขาจะยังไม่บรรลุนิติภาวะดีขณะอายุยังน้อย ทำให้คนเหล่านี้ได้รับอิทธิพลจากผู้อื่นได้ง่าย และเป็นการยากที่จะหลีกหนีแรงดึงดูดที่เกิดจากเสน่ห์ของรูปลักษณ์ภายนอก

และเมื่อโตขึ้น พวกเขาถึงจะสามารถบอกว่าชอบรูปร่างหน้าตาของคนคนนี้ หรือตัวตนคนคนนี้ได้อย่างง่ายดาย

เช่นเดียวกับที่ดาร์กเพียงชื่นชอบรูปร่างหน้าตาของรุ่นพี่แพนดอร่า ก่อนที่เขาจะได้ใกล้ชิดกับเธออย่างลึกซึ้ง ไม่ใช่ตัวตนของเธอ

อีกอย่างเขาไม่ใช่คนที่จะพูดถึงเรื่องอย่าง ‘ความรัก’ โดยไร้ซึ่งการได้รู้จักตัวตนของอีกฝ่ายอย่างแท้จริง

เพราะอย่างนี้แล้ว เขาจึงไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมยูโดราจึงแสดงอารมณ์อันเร่าร้อนผ่านทางจดหมายได้

“คงไม่ใช่ว่าเธออ่านนิยายแนวพวกตัวเอกพูดน้อยทำมากอะไรแบบนี้เกินไปใช่ไหม?”

ดาร์กเอาปากกาจิ้มแก้มจึก ๆ

ในเวลานี้ เขาควรจะศึกษาปัญหาของการขัดเกลา [ฟิวชั่น] ที่เหลืออย่างจริงจัง

“อืม… แทนที่จะทำแบบนี้เธอน่าจะล้มเลิกความคิดนั้นไปน่าจะดีกว่ารึเปล่านะ”

“ถึงจะทำตัวให้ดีแค่ไหน แต่ถ้าฉันไม่เปลี่ยนใจ ผลลัพธ์ก็น่าจะตรงข้ามกับสิ่งที่เธอคิด… เอ หรือบางทีเธออาจคิดได้เอง หลังจากสงบใจสักพัก”

…

ปัง ๆๆ!!!

รุกกี้เดวิมอนกลับมาแล้วเหรอ?

ดาร์กหันไปมองที่ประตูแล้วลุกขึ้นไปเปิด

เป็นรุกกี้เดวิมอนจริง ๆ

แต่เขาก็เห็นไดแอนนากับโรสติดตามมาด้วยเช่นกัน

ทั้งคู่สวมชุดนอนขนนุ่มนิ่ม ตัวหนึ่งเป็นลายหมี อีกตัวเป็นลายกระต่าย และทั้งคู่ก็มีกลิ่นของเจลอาบน้ำลอยออกมาด้วย

“ฉันเข้าไปได้ไหม?”

ไดแอนนาพูดอย่างนั้น แต่หัวน้อย ๆ ได้ลอดใต้รักแร้ของดาร์กไปและมองเข้าไปข้างในแล้ว

“สวัสดี”

โรสยกมือขึ้นโบกอย่างเขินอาย

ดาร์กให้ไดแอนนาเข้ามาและพูดอย่างช่วยไม่ได้ “เข้ามาสิ”

หลังจากที่หมีน้อย กระต่ายน้อย และรุกกี้เดวิมอนเข้ามาทั้งหมด เขาก็ปิดประตูอีกครั้ง

“เฮ้ ๆ”

ตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกเขามา ไดแอนนากับโรสก็วิ่งมาที่ห้องของดาร์กบ่อยขึ้น และเริ่มไม่มีความยับยั้งชั่งใจอย่างก่อนหน้านี้อีกแล้ว

ไดแอนนาที่เข้ามาในห้อง ก็เห็นของขวัญคริสต์มาสกองรวมกันอยู่ที่มุมห้องเป็นอย่างแรก เธอจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปส่องพวกมัน

แต่ในไม่ช้า ความสนใจของเธอก็ถูกดึงไปที่จดหมายบนโต๊ะ

ดาร์กเอาเก้าอี้สองตัวมาให้พวกเธอนั่ง พร้อมกับรินน้ำผลไม้สองแก้วแล้วถามว่า “ทำไมพวกเธอมาดึกดื่นขนาดนี้?”

โรสหยิบถ้วยเงินที่เต็มไปด้วยน้ำลูกแพร์ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ให้ “ถ้าไม่มาที่นี่ บางคนจะนอนไม่หลับน่ะสิ”

ไดแอนนาหน้าแดงเล็กน้อย แล้วดวงตาของเธอก็เริ่มเลิ่กลั่ก

ดาร์กพยักหน้าอย่างเข้าใจ “เอาเถอะ”

ไดแอนนาพึมพำ “ฉันแค่อยากถามว่า นายมีนัดกับใครในงานเต้นรำคริสต์มาสหรือยัง!”

“มีแล้ว”

“ฮะ เอ๊ะ!?”

ดาร์กพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันมีคู่เต้นรำแล้ว รุ่นพี่แพนดอร่าจากห้องสมุดน่ะ”

ไดแอนนาตกตะลึงและถามขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวว่า “ดาร์ก นายชอบรุ่นพี่เหรอ?”

ดาร์กยิ้มออกมาอย่างอดไม่อยู่ “เธอให้คำชี้แนะมากมายเกี่ยวกับงานวิจัย อีกอย่าง มันก็แค่งานเต้นรำ”

“อะไรนะ!” ทว่าไดแอนนากลับอารมณ์เสีย “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ทุกทีเลย?”

โรสก็แปลกใจเช่นกัน

เดิมที เธอคิดว่าไดแอนนาดูเป็นคนที่มีความเป็นไปได้สุดแล้ว เพราะท้ายที่สุด ดาร์กก็ไม่ได้แสดงท่าทีใกล้ชิดกับผู้หญิงคนใดมากเกินไป

และพวกเธอก็สนิทกับดาร์กมากที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

ถ้าดาร์กต้องการคู่เต้นรำ เขาก็น่าจะเลือกระหว่างพวกเธอสองคน

คิดไม่ถึงว่าจะมีรุ่นพี่สาวมาโผล่กลางทาง

แต่ถ้าลองคิดดูดี ๆ รุ่นพี่แพนดอร่าก็มีเสน่ห์มากจริง ๆ และเกรงว่าแฟนคลับของเธอในสถาบันนี้สามารถสร้างเป็นกลุ่มได้เลย

โรสคาดไม่ถึงจริง ๆ ว่าดาร์กจะตกลงกับรุ่นพี่แพนดอร่าได้!

เรื่องนี้ทำให้โรสนึกถึงประโยคหนึ่งในหนังสือที่ว่า ‘คนที่ยอดเยี่ยมมักจะดึงดูดกันและกัน’

ไดแอนนายังดีไม่พอ

เธอถอนหายใจเล็กน้อย

เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าจะปลอบเด็กน้อยไดแอนนาอย่างไรต่อไป

เมื่อคิดแบบนี้

โรสก็อดไม่ได้ที่จะมองดาร์ก แสดงสีหน้าขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย

…

แต่ดาร์กแค่ส่ายหัวเล็กน้อย แล้วหันไปพูดกับไดแอนนาว่า “งานเต้นรำคริสต์มาสนี้แบ่งออกเป็นครึ่งแรกจากสามทุ่มถึงสี่ทุ่ม และครึ่งหลังจากห้าทุ่มถึงเที่ยงคืน ถ้าเธอต้องการ จะมาเต้นรำกับฉันในครึ่งหลังก็ได้นะ?”

“เอ๊ะ?!”

ไดแอนนามีชีวิตขึ้นมาเกือบจะในทันที

เธอเงยหน้าขึ้นมองดาร์กแล้วพูดว่า “จริงเหรอ?”

ดาร์กอดไม่ได้ที่จะจิ้มสันจมูกของเธอ “จริงสิ”

ขณะที่ไดแอนนากำลังจะชูมือดีใจ เธอก็รีบปิดปากและหัวเราะ “ฮิ ๆ”

ต้องทำตัวให้เป็นสุภาพสตรีล่ะ!

…

ไดแอนนาที่ออกจากห้องพักของดาร์กกำลังเดินทั้งตัวลอย

เธอถามเสียงต่ำ “โรส เธอว่าครึ่งแรกหรือครึ่งหลังดีกว่า?”

โรสคิดและตอบว่า “ครึ่งแรกก็ดีอยู่หรอก แต่ในครึ่งหลัง เมื่อเข็มนาฬิกาตีชี้ไปที่สิบสองนาฬิกา เราก็สามารถใช้เวลาช่วงสุดท้ายของคริสต์มาสอีฟกับคู่เต้นรำของเราได้นะ”

ไดแอนนาดีใจ “งั้นก็ครึ่งหลังสินะ! ฮิ ๆ!”

“โอเค รีบไปเข้านอนรักษาหน้าตาให้ดูดีเถอะ”

“อืม!”

…

หลังจากที่ดาร์กส่งทั้งสองออกไป เขาก็ถอนหายใจเบา ๆ

เรื่องงานเต้นรำคริสต์มาส ครึ่งแรกเป็นจะเป็นสนามหลัก แม้ว่าครึ่งหลังจะมีความหมายมากกว่า แต่พลังกายของผู้คนก็มีจำกัดและความสนใจของพวกเขาจะค่อย ๆ ลดลง ไม่ว่าครึ่งแรกหรือครึ่งหลัง มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะเต้นต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่หยุดพัก

แม้ว่าจะตอบรับคำเชิญจากคนอื่นกลางทาง แต่มันก็เป็นเรื่องปกติ

ในช่วงครึ่งหลัง คนส่วนใหญ่อาจไม่อยู่ในโถงจัดเลี้ยงอีกต่อไปแล้ว

นั่นคือเมื่อเวลาเที่ยงคืนใกล้เข้ามา บางทีพวกเขาอาจจะกลับมาเต้นด้วยกัน

โชคดีมากที่เขาสามารถเกลี้ยกล่อมไดแอนนาได้ง่ายขนาดนี้

ถ้าเป็นฝ่ายรุ่นพี่สาว เขาเดาว่าอาจจะต้องคุยกันหน่อย

“อืม มันควรจะไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

ก็แค่เต้น

และดาร์กก็ไม่ได้จริงจังกับการเต้นมากขนาดนั้น

…

ในห้องเรียนที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง

เมื่อเข็มชั่วโมงชี้ไปที่เลขสิบ การกักบริเวณของเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตก็จบลงในที่สุด!

หลังจากอวยพรสุขสันต์วันคริสต์มาสให้ครูฝึกแล้ว พวกเขาก็วิ่งกลับไปที่หอคอยของบ้านอัศวินพร้อมกับกระเป๋านักเรียนราวกับว่าพวกเขากำลังหลบหนีออกจากคุก

“มันจบแล้วโรเบิร์ต!”

“ใช่ มีวันหยุดเก้าวัน! ในที่สุดเราก็ว่างแล้ว!”

ท่ามกลางแสงจันทร์ เวอร์เธอร์และโรเบิร์ตก็ร้องไห้ออกมา

แต่หลังจากผลักประตูหอคอย บรรยากาศคริสต์มาสที่พุ่งเข้าหาพวกเขา ก็ทำให้พวกเขาตกตะลึง

ห้องส่วนกลางของบ้านอัศวินก็ไม่ต่างจากบ้านขุนนางเลย ยกเว้นสไตล์การตกแต่งบางอย่างที่แตกต่างกัน

ในคืนแรกของวันหยุด บ้านอัศวินได้จัดงานฉลองเล็ก ๆ ขึ้น ซึ่งจะยังไม่เริ่มจนกระทั่งหลังสี่ทุ่ม

หลายคนถึงกับบอกว่าจะไม่นอนทั้งคืน!

บรรยากาศของบ้านอัศวินนั้น ไม่เคร่งพิธีการเท่าบ้านขุนนาง

เพราะอย่างนั้นแล้ว ตรงมุมห้องส่วนกลางจึงสามารถเห็นคู่รักรุ่นพี่กำลังจู๋จี๋กันอยู่

ฝูงชนมารวมตัวกันที่ตรงกลางห้องด้วยมีประลองหมากรุกเวทมนตร์

ทั้งเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตต่างก็สนใจเกี่ยวกับหมากรุกเวทมนตร์

ทันใดนั้น ทั้งสองก็ตระหนักว่าคริสต์มาสกำลังจะมาถึงแล้วจริง ๆ!

“เฮ้ โรเบิร์ต นายอยากได้ของขวัญอะไร?” เวอร์เธอร์ถาม

โรเบิร์ตยักไหล่ “ขาไก่งวงเป็นไง? แล้วฉันจะให้ปีกไก่งวงเป็นการตอบแทนนายด้วย”

“โอเค ฉันจะเอาไปคิด”

ทั้งสองปิดประตูเพื่อไม่ให้ลมพัดเข้ามา

และทั้งคู่ก็จงใจไม่พูดถึงงานเต้นรำคริสต์มาสในวันคริสต์มาสอีฟ

โรเบิร์ตพูดโพล่งขึ้นมา “งานเต้นรำคริสต์มาสกับงานเต้นรำฮัลโลวีนให้ความรู้สึกไม่เหมือนกันเลย ดูเหมือนว่ารุ่นน้องหาคู่เต้นรำได้ยากหน่อยนะ”

เฮ้ งั้นก็ไม่ต้องพูดถึงมันสิ?

จากนั้นเวอร์เธอร์ก็รีบเปลี่ยนหัวข้อ “โรเบิร์ต เราเล่นเกมอะไรดีล่ะ? ฉันลืมไปแล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ฉันเล่นหมากรุกเวทมนตร์มันคือเมื่อไหร่!”

โรเบิร์ตค่อย ๆ ตื่นเต้นตาม “เกมเดียวจะพอได้ยังไง มาสู้กันโต้รุ่งไปเลย!”

…

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทุกคนก็ยังมีวิถีชีวิตเป็นของตัวเอง

จริง ๆ แล้ว เวอร์เธอร์สนใจงานเต้นรำคริสต์มาสมากกว่าที่โรเบิร์ตคิดเสียอีก แต่ตอนนี้เขาตกต่ำอย่างน่าประหลาด จึงทำให้ไม่กล้าพูดถึงมันเลย

เมื่อนึกถึงงานเต้นรำ เวอร์เธอร์ก็ทำได้แค่ปลอบใจตัวเอง เขายังต้องใช้ชีวิตในสถาบันไปอีกนาน และปีหน้าก็คงมีโอกาสเหมือนกัน

แต่ขวัญคริสต์มาสนั้นก็ยังต้องให้

หากสามารถใช้สิ่งนี้สร้างความประทับใจที่ดีต่อหน้ารุ่นพี่แพนดอร่าได้ มันคงจะเป็นกำไรชีวิตของเขาอย่างแน่นอน

แล้วของขวัญนั้น…จะเลือกอะไรดีนะ?

“ช่างมันเถอะ มาเล่นเกมหมากรุกเวทมนตร์กันก่อนดีกว่า!”

…

อรุณรุ่งมาเยือน

อาจเนื่องมาจากเทศกาลวันหยุด ดาร์กจึงนอนตื่นสายไปหน่อย

เขาอุ้มหญ้าแมวที่นอนอยู่บนใบหน้าขึ้น แล้วจึงใส่กลับเข้าไปในตะกร้านอน ปากอ้าหาวเล็กน้อยก่อนจะลุกจากเตียง

แสงอาทิตย์ในฤดูหนาวลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่าน ทำให้เกิดเป็นเงาดำบนพื้น

ดาร์กเปิดม่านออกและมองดูข้างนอกอยู่ครู่หนึ่ง โดยไม่รู้ว่าเขากำลังมองอะไร แต่เด็กชายยืนอยู่ตรงนั้นถึงสองนาที ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำราวกับว่าเขาตื่นขึ้นอย่างกะทันหัน

ล้างหน้า ทาครีม เซ็ตผม

วันหยุดควรเป็นวันหยุด

ดาร์กไม่ได้วางแผนที่จะแก้ปัญหาทั้งหมดจากเทอมที่แล้วในช่วงวันหยุดยาวนี้

หลังจากจัดการทั้งหมดแล้ว เขาก็หยิบสำเนาหนังสือเรื่อง ‘การเดินทางของแคลร์’ ขึ้นมาอ่านขณะนั่งบนเก้าอี้เอนหลังบนระเบียง

หลังจากที่เจ้ารุกกี้เดวิมอนวางขนมปัง เบคอน ไส้กรอก ไข่ และนมไว้บนโต๊ะข้าง ๆ เขา เขาก็เริ่มกินในขณะที่อ่านไปด้วย

“ยังคงเป็นชีวิตที่เหมาะกับฉัน”

หลังอาหารเช้า ดาร์กก็วางหนังสือที่อ่านอยู่ลง แล้วหยิบ ‘เดลี่เสจ’ ของวันนี้ขึ้นมา

คริสต์มาสอยู่ห่างออกไปเพียงสองวัน

หลังจากที่โบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ประกาศว่า จะมีพิธีใหญ่ร่วมกับสถาบันโฮลี มิสเทอรี เจ้าหญิงเอลิซาก็ประกาศว่า เธอจะอธิษฐานเพื่อผู้คนด้วยตนเองที่จัตุรัสวีรชน ณ ใจกลางเมืองหลวงในวันคริสต์มาสอีฟด้วย

และแน่นอนว่าที่จัตุรัสวีรชนจะมีของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ แจกฟรีมากมาย…

“ศรัทธากับของฟรี อันไหนน่าดึงดูดกว่ากันนะ?”

ดาร์กอดหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นแบบนี้

แม้ว่าการต่อสู้ระหว่างพรรคเหยี่ยวกับพรรคนกพิราบจะค่อย ๆ ปรากฏขึ้น แต่ทั้งสองฝ่ายก็มีข้อกังวลของตัวเอง และสำหรับตอนนี้ พวกเขาก็แค่หยุดการต่อสู้เล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนั้นเอาไว้ก่อนชั่วคราว

หากอยู่ในมุมมองของผู้เฝ้ามอง บางครั้งการดูก็น่าสนใจทีเดียว

…

ตอนบ่าย

ดาร์กไปที่ถนนนักเดินทางอีกครั้ง

ในวันนี้ จู่ ๆ ก็มีคนเดินกันเป็นคู่บนถนนมากขึ้น ของประดับตกแต่งคริสต์มาสก็มีอยู่เต็มไปหมด ทั้งยังมีต้นคริสต์มาสประดับด้วยไฟหลากสีสันอยู่ทุกที่

สปิริตที่น่ารักเต้นอยู่ในอากาศ ขณะถือป้ายเพื่อเรียกแขก

ดาร์กมองเห็นเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตเดินผ่านฝูงชนเป็นครั้งคราว โดยคิดว่าในที่สุดพวกเขาก็รอดพ้นจากนรกแห่งการกักบริเวณ และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุขกับพวกเขา

งานเต้นรำคริสต์มาสนั้นแตกต่างจากงานเต้นรำหน้ากาก หากต้องการปรากฏตัวที่งานเต้นรำ การแต่งกายแบบทางการนั้นเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

ดังนั้นร้านเสื้อผ้าทุกร้านในย่านเสื้อผ้าจึงแออัดไปด้วยผู้คน

นักเรียนอาจไม่สามารถหาคู่ก่อนงานเต้นรำได้ แต่พวกเขายังมีโอกาสหลังจากเริ่มงานเต้นรำอยู่

ตลอดที่ผ่านมา มีชายหญิงมากมายที่จับมือกันผ่านบรรยากาศงานเต้นรำได้สำเร็จ

แต่สิ่งที่ยังคงสำคัญอยู่ก็คือ พวกเขาต้องมีชุดทางการ!

ดาร์กเหลือบมองไปยังฝูงชนเบื้องหน้า และก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโชคดีที่เขาซื้อชุดเจ้าชายรัตติกาลก่อนวันฮัลโลวีน

ให้ไดแอนนาหนึ่งแต้ม

จากนั้นเขาก็เดินไปที่สวนเล็ก ๆ กลางถนน และชมการแสดงละครสัตว์วิเศษอยู่พักหนึ่ง

ตัวตลกในคณะละครสัตว์ที่ควบคุมสปิริตทุกชนิดทำการแสดงอย่างคล่องแคล่ว เทคนิคการควบคุมที่ยอดเยี่ยมทำให้สปิริตเคลื่อนไหวโดยไม่ชักช้า และมันเหมือนกับมีชีวิตจริง ๆ

ดาร์กมองดูแล้วอดไม่ได้ที่จะเอานิ้วไขว้กัน

ในที่สุดเขาก็ได้รับแรงบันดาลใจ!

“อย่างนี้นี่เอง!”

…

หลังจากยืนยันของขวัญคริสต์มาสสำหรับแพนดอร่าแล้ว ดาร์กก็กลับมาจากถนนนักเดินทาง

เขาเริ่มซื้อของจำเป็นสำหรับการผจญภัยตามแผน

ในช่วงวันหยุดเก้าวันนี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีแผน

คริสต์มาสอยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว

มันเป็นวันหยุดที่หาได้ยาก และเขาต้องการใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้เพื่อไปทางลับ พร้อมกับเริ่มการผจญภัยที่ยาวนาน!

สมบัติที่วัลคีรีทิ้งไว้ในทางลับเขาก็ควรหามันให้พบเช่นกัน!

แม้ว่าความปรารถนาในสมบัติของเขาจะไม่รุนแรงนัก แต่เขาก็แค่อยากรู้ว่าสมบัตินั้นคืออะไร

สำหรับคำถามนี้ เขาเคยถามแคลร์ด้วย แต่เธอกลับยิ้มมีเลศนัยและบอกเขาว่า สมบัตินั้นเป็นสมบัติได้เพราะมันเต็มไปด้วยความน่าประหลาดใจ ถ้ารู้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ในนั้นตั้งแต่แรก นี่จะไม่ลดความสนุกลงเหรอ?

ดาร์กบอกว่าเขาไม่สนใจ

แต่แคลร์ก็ไม่ได้สนใจเขาเช่นกัน

…

ดาร์กกลับมาถึงหอพักได้ก็เริ่มใจเย็นลง

เขาใช้เวลาประมาณสามชั่วโมงกับการแก้ปัญหาที่เหลือเกี่ยวกับการขัดเกลา [ฟิวชั่น] จากนั้นจึงค่อยผ่อนคลายด้วยการอ่านหนังสือ

เพียงชั่วพริบตา ดวงจันทร์ก็มาเยือน และเซนต์แมเรียนก็มาถึงคืนสุดท้ายก่อนงานเต้นรำคริสต์มาส

มีคนตั้งตารอ

บางคนถึงกับนอนไม่หลับ

และบางคนก็ทำการลับ

ค้างคาวที่เคลื่อนตัวไปทั่วปราสาทดูเหมือนจะได้รับสัญญาณบางอย่าง แล้วพวกมันก็บินขึ้นไปที่ชั้นบนของปราสาทอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะหายเข้าไปในทางเข้าของทางลับ

ทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้นขึ้น…