จอมนักรบท้าโลก - ตอนที่ 787 สาววัยรุ่นกับคุณนายยังสาว
สีหน้าของเจียงชื่อซีดเผือด ลมหายใจแผ่วลง สายตาพร่ามัว ดูสภาพเหมือนคนกำลังจะตาย
คราวนี้ติงเมิ่งเหยนหวาดกลัวจริงๆ
เธอแค่โกรธเจียงชื่อ แต่ไม่ได้อยากทำร้ายเจียงชื่อแน่นอน เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าแค่ผลักเบาๆ จะทำให้ผู้ผ่านสมรภูมิรบมาอย่างเจียงชื่อกลายเป็นแบบนี้?
“ที่รัก คุณอย่าทำให้ฉันกลัวเลย ได้โปรดเถอะ”
เจียงชื่อลืมตาขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ผม ผมอาจจะไม่ไหวแล้ว บาดแผลจากการแทงสามครั้งยังไม่หายดี ตอนนี้มันทรุดลงแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะโทรเรียก 120 เดี๋ยวนี้!”
“ไม่ทันแล้ว” เจียงชื่อจับมือติงเมิ่งเหยน “ที่รัก ก่อนตายผมแค่อยากจะบอกคุณว่า ชั่วชีวิตนี้ผมรักคุณคนเดียว จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง หัวใจของผม มีคุณเพียงคนเดียว ไม่มีผู้หญิงคนอื่น”
ติงเมิ่งเหยนร้องไห้จนกลายเป็นคนขี้แย “อย่าพูดแบบนี้อีกเลย ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”
“ไม่ ถ้าคุณไม่เชื่อผม ผมจะนอนตายตาไม่หลับ”
ติงเมิ่งเหยนปาดน้ำตาพลางพยักหน้า “ฉันเชื่อคุณ ขอเพียงคุณมีชีวิตอยู่ ฉันจะเชื่อคุณทุกอย่าง ฉันจะรับปากทุกอย่างที่คุณพูด”
“จริงเหรอ?”
“อืม!”
“งั้นคุณก็เอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ หน่อย ผมอยากเห็นคุณเป็นครั้งสุดท้าย”
ติงเมิ่งเหยนก้มหน้าลง ในเวลานี้เอง จู่ๆ เจียงชื่อก็เอื้อมมือทั้งสองออกมาโอบกอดติงเมิ่งเหยนอย่างรวดเร็วดั่งกระต่าย จากนั้นก็จูบริมฝีปากของติงเมิ่งเหยนราวกับเสือโคร่งที่หิวโหย
ในเวลานี้ ความรักได้เอ่อล้นออกมา
ติงเมิ่งเหยนไม่ดิ้นรนใดๆ อิ่มเอมกับความสุขจากความรัก
ทั้งสองกอดจูบกันอย่างซาบซึ้ง เป็นเวลานานก็ไม่ยอมแยกจากกัน
หลังจากผ่านไปเนิ่นนาน
เมื่อทั้งสองแยกจากกัน ติงเมิ่งเหยนก็รู้ตัวว่าตัวเองถูกหลอกแล้ว
“คุณ คุณหลอกฉันเหรอ? คุณไม่ได้เป็นอะไรเลย!”
ติงเมิ่งเหยนเขินอายจนสุดจะทน ทั้งต่อยทั้งเตะเจียงชื่อ
“พอแล้ว พอแล้ว ถ้าคุณขืนยังตีแบบนี้ต่อไป ผมคงเป็นอะไรจริงๆ แน่”
เจียงชื่อห้ามติงเมิ่งเหยน โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน “ตอนนี้คุณเชื่อแล้วว่าความรักที่ผมมีให้คุณเป็นรักเดียวและจริงใจแล้วใช่ไหม?”
“ฮึ” ติงเมิ่งเหยนกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “ใครจะไปรู้ล่ะว่าคุณกำลังหลอกฉันอยู่หรือเปล่า? วันนี้ตอนที่คุณออกไปกับซูสวน ฉันเห็นชัดเจนว่าซูสวนมีความสุขมาก ในฐานะผู้หญิงด้วยกัน ฉันรู้ดีว่าเธอคิดอะไรอยู่ในใจ”
ใช่แล้ว ซูสวนมีความรู้สึกให้เจียงชื่อจริงๆ
บางครั้งการอธิบายให้ชัดเจนโดยไม่ปิดบัง อาจเป็นเรื่องที่ยุ่งยากน้อยกว่า
เจียงชื่อพูดออกไปตรงๆ “ผมก็ไม่อยากปิดบังคุณ ระหว่างทางกลับบ้านวันนี้ ซูสวนได้สารภาพรักกับผมแล้ว”
หัวสมองของติงเมิ่งเหยนกำลังจะระเบิดออก
เธอจ้องไปที่เจียงชื่อ
ก่อนที่เธอจะเหวี่ยงวีน เจียงชื่อรีบพูดเสริม “แต่ผมก็ปฏิเสธเธอทันที ทำให้เธอร้องไห้อยู่นาน หลังจากสงบสติอารมณ์ลงแล้วผมก็พาเธอไปส่งที่บ้านเลย ในใจผมไม่มีวันจะมีผู้หญิงคนอื่น ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเป็นน้องสาวของคุณด้วย”
“จริงเหรอ?”
“จริง!”
ติงเมิ่งเหยนมองเจียงชื่อด้วยแววตาสงสัย “น้องสาวลูกพี่ลูกน้องของฉันคนนี้เป็นดาวโรงเรียน เธอหน้าตามีน้ำมีนวล ยังเด็กและสวยน่ารัก มักจะแผ่รังสีออร่าของเด็กสาวออกมาอยู่เสมอ มีคนตามจีบมากมาย เธอเสนอตัวให้เอง คุณยังนั่งนิ่งไม่หวั่นไหวอยู่ได้อีกเหรอ? จะให้ฉันเชื่อง่ายๆ ได้ยังไง?”
เจียงชื่อหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “อืม ประเด็นคือ ผมไม่ค่อยสนใจเด็กสาวอายุน้อยๆ หรอก”
“อ๋อ? งั้นขอถามได้ไหมว่าท่านสนใจอะไร?”
เจียงชื่อมองพิจารณาติงเมิ่งเหยน แล้วหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ “ผมน่ะเหรอ ชอบคุณนายยังสาวมากกว่า”