คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 78 ป้อนยาทางปาก อ่อนโยนสุดๆ
ตอนที่ 78 ป้อนยาทางปาก อ่อนโยนสุดๆ
ได้ยินคำพูดที่ไม่ชัดเจนของเธอ หลงเซียวก็ขมวดคิ้วแน่น ขมวดคิ้วแน่นจนหน้าย่น ฉู่ลั่วหานเธอกำลังพูดอะไร? พอเมาไม่ได้สติก็เริ่มพูดเรื่องไร้สาระ?
หรือในใจเธอมีอะไรอยากพูดกับคนอื่น?
คนคนนั้นคือใคร?
ฉู่ลั่วหานแสบท้อง เธอใช้สองมือจับเสื้อผ้าหลงเซียว เอาหน้าซุกในเสื้อผ้าเขา เมื่อเธอหายใจ ในจมูกเธอเต็มไปด้วยกลิ่นอากาเว่บนตัวเขา
“ฮ่าๆ ……ฉันต้องเป็นบ้าแล้วแน่ๆ ……ฉันคิดว่าในห้องฉันมีกลิ่นของเขา……ตัวเธอก็มีกลิ่นของเขาด้วย……ซวงซวง เธอว่าฉันควรทำยังไง?”
คิ้วหลงเซียวขมวดเข้าหากันอีกครั้งอย่างรุนแรง สองมือเขาจับดวงตาฉู่ลั่วหาน ดวงตาเธอพร่ามัวไม่สามารถโฟกัสได้เลย “เธอพูดว่าใครนะ? ตอบฉัน”
ฉู่ลั่วหานยิ้มอย่างขมขื่น “ซวงซวง ฉันเหมือนได้ยินเสียงเขาเลย……ฮ่าๆ ฉันต้องเป็นบ้าแล้วแน่ๆ ฉันได้ยินเสียงของเขาจริงๆ”
พูดแบบนี้ ที่พูดว่ารักจากปากผู้หญิงคนนี้ คือเขาเหรอ?
ทำไมเขาไม่รู้ตัวล่ะ? การแสดงออกของเธอก็ไร้วี่แววเช่นกัน?
ท่านเซียวรู้สึกหงุดหงิด ในหัวสมองเขาวุ่นวายกันใหญ่ เขาไม่สามารถแยกออกได้ว่าเสียงไหนคือความจริง เสียงไหนคือความเท็จ
เธอบอกว่าเธอรักเขา?
แต่ตอนแต่งงานใหม่เธอนอนบนเตียงคนอื่น ไปพัวพันกับคนอื่นจะอธิบายอย่างไร?
ถ้าเธอรักเขาจริงๆ ทำไมตอนนั้นต้องวางยาในเหล้าเขา บังคับให้เขาขึ้นเตียงเธอ จากนั้นก็……
วิธีการที่เธอใช้กับเขาในตอนนั้น ครั้งแล้วครั้งเล่าไม่มีองค์ประกอบของคำว่าชอบเลยสักนิด? นับประสาอะไรกับคำว่ารัก!
ฉู่ลั่วหาน เธอปิดบังอำพรางกี่ชั้นกัน?
ท่านเซียวอยากฉีกหน้ากากเธอตอนนี้จริงๆ ดูว่าข้างในเธอซ่อนความจริงอะไรไว้!
และในตอนนี้ โทรศัพท์ฉู่ลั่วหานก็ดังขึ้น
ท่านเซียวขมวดคิ้ว หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเธอ หน้าจอกะพริบแสดงคำว่า “รองคณบดี”
คิ้วจะคลายหรือขมวดก็ไม่แน่ใจ แต่นิ้วกดรับสายอย่างควบคุมไม่ได้
“หมอฉู่ คุณเป็นไงบ้าง? รองผู้อำนวยการเกาบอกว่าคุณอยากกลับเอง คุณโอเคไหม?”
เสียงร้อนรนใจมาก เห็นได้ชัดว่าชอบ ไม่สิ ชอบมาก
“คุณถัง มีสามีอย่างฉันคนนี้อยู่ด้วย เธอไม่ต้องการให้คุณเป็นห่วงหรอก”
เสียงเขาดังออกมาจากลำโพงพร้อมความเย็นยะเยือก ถังจิ้นเหยียนที่ยังอยู่KTVนิ้วมือเกร็งขึ้นมา ที่แท้หลงเซียวก็รับตัวเธอไป
ถังจิ้นเหยียนไม่ได้แสดงอาการตื่นตระหนก หัวเราะอย่างเป็นธรรมชาติ “ที่แท้ก็คุณหลงนี่เอง ฉันคือหัวหน้าของหมอฉู่ เป็นคนที่พาเธอออกมาในคืนนี้ พาเธอออกมาอย่างมีความสุข แต่เธอกลับไปอย่างเศร้าๆ ฉันเลยต้องถามสักหน่อย”
หลงเซียวทำเสียงฮึดฮัดด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “เธอจะมีความสุขหรือไม่ก็เหมือนจะไม่เกี่ยวกับคุณนะ เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่สามีอย่างฉันต้องใส่ใจ เท่านี้นะ วางแล้ว”
“เดี๋ยวก่อน”
ขัดจังหวะการล่ำลาอย่างร้อนรนใจ ถังจิ้นเหยียนพูดขึ้นตอนที่หลงเซียวเลื่อนโทรศัพท์ออกจากหู “มือเธอได้รับบาดเจ็บ เป็นผู้ช่วยผ่าตัดติดต่อกันสองครั้งอาจทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัว คุณช่วยนวดให้เธอหน่อย”
เป็นห่วงใส่ใจขนาดนี้เชียว?
มันทำให้เขาละอายใจ
“ได้”
ครั้งนี้ เสียงเขาไม่ได้เย็นยะเยือกขนาดนั้นอีกแล้ว
หลงเซียวยกมือเธอขึ้นมา เพราะมือคู่นี้ไม่ได้ทำการผ่าตัดเป็นเวลานานมาก ไม่มีร่องรอยการเย็บที่นิ้วมือ มือเล็กนุ่ม นิ้วมือเรียวยาว อยู่ในมือแล้วสบายมาก
เขาไม่เคยมองมือของเธออย่างตั้งใจ ชอบมากจริงๆ
แทบจะด้วยสัญชาตญาณ ท่านเซียวผู้ไม่มีประสบการณ์ในการนวดใดๆ นวดมือเธอเบาๆ
ตั้งใจคิดขึ้นมา นอกจากมือที่ไม่เคยสังเกตแล้ว แม้แต่การงาน ชีวิต ทุกสิ่งทุกอย่างของเธอในสามปีมานี้เขาก็ไม่เคยสังเกตมาก่อนเลย
เขารู้สึกปวดใจเล็กน้อยอยู่รางๆ
ห้าปีก่อน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ เกี่ยวกับสิ่งที่เธอพูดเมื่อครู่นี้ เขาต้องตั้งใจตรวจสอบจริงๆ แล้ว!
ถ้าเขาไม่ตรวจสอบ ด้วยนิสัยของเธอจะไม่มีวันบอกเขาตรงๆ อยู่แล้ว
รถโรลส์รอยซ์มาถึงด้านในลานคฤหาสน์ หลงเซียวอุ้มฉู่ลั่วหานลงจากรถ ไฟบนชั้นสองมืดแล้ว แต่ไฟชั้นล่างที่ห้องโถงใหญ่ยังสว่างอยู่ โคมไฟระย้าคริสทัลสวยงามโปรยแสงจนเกิดเงาใหญ่ การเปิดตัวของหลงเซียวยิ่งไม่สามารถละเลยได้
ผู้ชมนี้ก็คือโม่หรูเฟย
“พี่เซียว ในที่สุดพี่ก็กลับมา”
หลงเซียวขมวดคิ้ว พูดอย่างเฉยเมย “ขึ้นข้างบนไปนอนไป”
โม่หรูเฟยเห็นผู้หญิงที่เขาอุ้มในอ้อมแขน ก็กัดฟันด้วยความเกลียดชัง “ท่านเซียว ฉันรอพี่อยู่ตลอดเลยนะ”
“ฉันให้เธอรอเหรอ?” เสียงเย็นยะเยือกฟังอารมณ์ไม่ออก แต่เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจ
รู้ตัวว่าไม่กล้าขัดขืน เธอทำได้เพียงจ้องเขม็งฉู่ลั่วหานที่หมดสติ พึมพำเสียงทุ้มต่ำ “ใจง่ายจริงๆ ขี้เหล้า!”
หลงเซียวไม่สนใจเธอ ไม่ได้ยอมรับโดยปริยาย แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์นั้นและรู้สึกดูหมิ่น
อุ้มฉู่ลั่วหานเดินเข้าไปในห้องนอนชั้นหนึ่ง ดึงผ้าห่มออกแล้ววางหญิงสาวลงไปบนเตียง พยุงขอบเตียงด้วยมือเดียว เขาโน้มตัวลงไปมองใบหน้าย่นด้วยความทรมานของเธอ “อยากดื่มน้ำไหม?”
ท่านเซียวไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเมื่อครู่นี้คือเสียงของตัวเองจริงๆ!
คนบนเตียงร้อง อาการปวดแสบปวดร้อนทำให้ร่างกายส่วนบนเธอเป็นตะคริว มือสองข้างกดลงบนท้องแน่น ขาเรียวขดเป็นลูกบอล
ไม่ได้ผล เธอเจ็บปวดเกินไป
มือใหญ่หลงเซียวลูบท้องเธอ ไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดเธอได้เป็นอย่างดี
พบยาแก้เมาค้างในตู้ยาอย่างรวดเร็ว ท่านเซียวยกน้ำมาพลางพยุงเธอขึ้นมา “กินยา กินยาแล้วเดี๋ยวก็ดีขึ้น”
ฉู่ลั่วหานแค่ขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเจ็บปวดหรือว่าเมา หมดสติอย่างสมบูรณ์
ดวงตาท่านเซียวกวาดมองอย่างทนไม่ไหว ใส่ยาเข้าไปในปาก ดื่มน้ำแล้วเล็งไปที่ปากเธอ ยาที่กลายเป็นน้ำขมไหลเข้าปากเธอทีละนิด
ความขมของเม็ดยาหลอมละลายระหว่างริมฝีปากและฟันของเขา แต่เขาที่มีเพียงหญิงสาวในอ้อมกอดกลับไม่รู้สึกขมขื่น
“แค่กๆ!”
ฉู่ลั่วหานกลืนยาที่เขาป้อนไม่ทัน ทันใดนั้นก็ไอขึ้นมาใหญ่ ท่านเซียวรีบใช้มือลูบหลังเธอ ทีละนิด ค่อยๆ ให้เธอผ่อนคลาย
ในที่สุด ทรมานไปครึ่งชั่วโมงกว่าจะป้อนยาเสร็จ ท่านเซียวโล่งอก วางเธอนอนราบบนเตียงอีกครั้ง ดึงผ้าห่มมาปิดหน้าท้องเธอ
ทำทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว ท่านเซียวก็ปิดประตูลงอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
ในห้องนอนชั้นสอง โม่หรูเฟยเพิ่งคุยกับเกาหยิ่งจือเสร็จ เกาหยิ่งจือบอกเธอล่วงหน้าว่าท่านเซียวพาฉู่ลั่วหานกลับไป แค่เธอคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้!
โม่หรูเฟยคิดว่าหลงเซียวจะขึ้นมานอน รออยู่ตั้งนานก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
ห้องทำงาน
ท่านเซียวเปิดคอมพิวเตอร์ ข้างมือมีวอดก้าเกรดต่ำแก้วหนึ่ง
เปิดวิดีโอขึ้นมา มีหนุ่มหล่อปรากฏขึ้น ใบหน้าดูหล่อเหลาแต่เหยียดหยามเล็กน้อย
“คนที่งานยุ่งยอมติดต่อฉันด้วยเหรอ? ทำไม? คิดถึงฉันเหรอ?”
กู้เยนเซินพูดติดตลกกับเพื่อนสนิทที่คบกันมาหลายปี จะว่าตลกก็ตลก หลงเซียวผู้ที่ไม่มีเรื่องร้อนใจก็ไม่ถ่อไปวัดจู่ๆ ก็โทรมาหาเขาตอนเที่ยงคืนเวลาปักกิ่ง ต้องมีเรื่องด่วนแน่ๆ
คุณชายตระกูลกู้ผู้อยู่นิวยอร์กห่างไกลเอนกายบนเก้าอี้ในสระว่ายน้ำ รอการระเบิดของเขา
นิ้วยาวหลงเซียวยกแก้วเหล้าขึ้นมา จิบมันอย่างหงุดหงิด “กลับประเทศเมื่อไร มีเรื่องให้นายช่วย”
เห็นไหม! รู้อยู่แล้ว
“ตอนนี้ไม่มีแผนจะกลับประเทศ แต่ถ้าเป็นเรื่องของนาย ฉันยกเว้นให้ก็ได้ แต่อย่างน้อยก็บอกหน่อยว่าเรื่องอะไร?”
คุณชายกู้พูดตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม อยู่ต่อหน้าหลงเซียวเขาก็อ้อมค้อมไม่ได้อยู่แล้ว
หลงเซียวขมวดคิ้ว ดวงตาเต็มไปด้วยอารมณ์ซับซ้อน “ฉู่ลั่วหาน นายจำได้ไหม?”
ใบหน้าหล่อในวิดีโอเหมือนจะกลืนแมลงวัน เกือบจะบินออกมาจากหน้าจอ “เชี่ย ไม่ใช่คนนั้นที่ฉันรู้จัก……เอ่อ ฉู่ลั่วหานที่จ้องจะจับนาย?”
หลงเซียวขมวดคิ้วอีกครั้ง “อืม”
คุณชายกู้ไอแค่กๆๆ “ว่าไงนะ? พวกแกยังติดต่อกันอยู่เหรอ? นับๆ ดูแล้วมันสามปีแล้วปะ เดี๋ยวก่อน ถ้าเรื่องนั้น……อีกสองเดือนก็ครบสี่ปี เชี่ย คนที่เอาแน่เอานอนไม่ได้แบบแก ยังจำเรื่องเมื่อสี่ปีก่อนได้? แกเปลี่ยนนิสัยตั้งแต่เมื่อไร?”
หลงเซียวดื่มเหล้าอีกครั้ง “อย่าพูดไร้สาระ ฉันต้องการข้อมูลของเธอทั้งหมด ต้องการทั้งหมดเลย”
กู้เยนเซินเคาะที่เท้าแขนบนเก้าอี้ “ทั้งหมดเหรอ ไม่ง่ายขนาดนั้น……”
“ถ้าง่ายจะติดต่อแกเหรอ? ฉันต้องการได้รับคำตอบโดยเร็วที่สุด ยิ่งเร็วยิ่งดี”
กู้เยนเซินเป็นคนซับซ้อนมาก ฟังน้ำเสียง มองสีหน้าเขา เดาได้แค่แปดสิบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ “เชี่ย คุณชายหลง แกอย่าบอกฉันนะว่า……แกรู้สึกจริงจังกับผู้หญิงคนนี้ แกทำฉันตกใจตาย!”
หลงเซียวอ่า! ข้างกายไม่ขาดแคลนสาวสวย แต่ไม่ค่อยมีใครที่ติดต่อกันยาวนาน โม่หรูเฟยที่เขารู้จัก เห็นได้ชัดว่าแค่เป็นบทบาทในการแสดงเท่านั้น ส่วนพวกผู้หญิงที่มารุมล้อมยิ่งไม่ต้องพูดถึง
ใครๆ ก็บอกว่าหลงเซียวเกิดมาเพื่อหักอกผู้หญิง ไม่สนใจผู้หญิงตลอดชีวิต หมอดูเห็นรูปลักษณ์เขาแล้วทำนายว่า: ใช้ชีวิตโดดเดี่ยวตลอดชีวิต
แต่กู้เยนเซินพบว่าหลงเซียวมีความรู้สึกแล้ว!
ท่านเซียวหดคิ้ว หรี่ตาคมเหมือนมีด “ฉันอาจจะตัดสินใจอย่างหุนหันพลันแล่นและผิดพลาดที่สุดในชีวิตนี้”
กู้เยนเซินถามอย่างกระวนกระวาย “ตัดสินใจอะไร?”
หลงเซียวยังคงหลับตา เตรียมพร้อมกับท่าทางประหลาดใจของเขา “สามปีก่อน ฉันแต่งงานกับเธอ”
เงียบ! สยดสยอง! หวาดกลัว!
“เคร้ง!”
ผู้ชายในวิดีโอตรงข้ามทำค็อกเทลแก้วใหญ่แตก
“ก-แก แกว่าไงนะ? ก-แก……แต่งงานจริงๆ เหรอ! เชี่ย! แกเล่นแต่งงานแม้แต่ฉันก็ไม่รู้! โอ้วว! สามปีเลยนะ ฉันไม่รู้อะไรเลยสักนิด!”
ท่านเซียวกล่าวอย่างเย็นชา “หยุดครวญครางได้แล้ว ตอนนี้รู้แล้วนี่ ตอนแรกคิดว่าจะปิดบังแกต่อ”
กู้เยนเซินรู้สึกเหมือนโดนคนทั้งโลกหักหลัง! ยังไม่ใช่เพื่อนที่ดีใช่ไหม!
“เดี๋ยวก่อน ให้ฉันดื่มเหล้าลดความตกใจหน่อย……”
ลดความ……โรคจิต
“งั้นแกให้ฉันสืบอะไร? ภูมิหลังภรรยาแก? ทำไมแกไม่สืบตอนแต่งงานเมื่อสามปีที่แล้ว? ข้าวดิบสุกแล้วเพิ่งจะมาคิดได้?”
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว สืบให้ฉันที” ท่านเซียวไม่อยากรอ เขาอยากรู้ทุกอย่างเดี๋ยวนี้!
คุณชายกู้โดนกระตุ้นอย่างมาก ดื่มวิสกี้ไปแก้วใหญ่ “แปลกๆ แล้ว ตอนนี้มีข่าวลือเกี่ยวกับแกและโม่หรูเฟย เธอท้องลูกของแก……แกก็ด้วย ให้เธอท้องลูกของแกจริงๆ แล้วแกจะทำไงต่อ? แต่งงานกับเธอ?”
ท่านเซียวขมวดคิ้ว “เธอเหรอ? เฮอะ!” หลังจากทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา “โม่หรูเฟยแค่ทำให้ฉันยิ่งมั่นใจเรื่องหนึ่ง หลังจากยืนหยัดมั่นคงแล้ว เธอจะอยู่หรือไปก็ขึ้นอยู่กับฉัน”
โม่หรูเฟย ตอนนั้นที่เธอเป็นฝ่ายรุกเข้าออมเขา เธอก็น่าจะรู้แล้วว่ามันจะจบลงอย่างไร เขามีน้ำใจให้เธอใช้เงินมากมาย ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเปิดใจให้เธอ
“งั้นเหรอ อย่างที่ฉันคิดไว้ สาวแสบนั่นเป็นตัวรับกระสุน เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้แกยังไม่ตอบฉันเลย แกมีใจให้ฉู่ลั่วหานเหรอ?”
ท่านเซียวดื่มเหล้าในแก้วรวดเดียวจนหมดอย่างเจ็บปวด บีบแก้วไว้แน่น รูม่านตาขยายและหด หลังจากต่อสู้กับอุดมการณ์อันแข็งแกร่ง——
“เรื่องที่สองที่ฉันทำผิดพลาด ก็น่าจะเป็น……ฉันรักเธอจริงๆ ”