คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 52 ภายในห้องคนไข้ หมาป่าบนร่างกายเจ็ดครั้ง
ตอนที่ 52 ภายในห้องคนไข้ หมาป่าบนร่างกายเจ็ดครั้ง
“ซี้ด!”
ข้อมือเธอเจ็บมาก มือใหญ่ของหลงเซียวลากเธอเข้าไปในอ้อมแขนตัวเองอย่างไร้ความปรานี เห็นได้ชัดว่าตั้งใจทำให้ถังจิ้นเหยียนเห็น จากมุมของถังจิ้นเหยียน สามารถเห็นแผ่นหลังของฉู่ลั่วหานที่ถูกลากไปด้วยกำลัง
เขาอยากตามไป แต่จุดยืนไม่เหมาะสมจริงๆ
หมัดข้างกายกำแน่นทั้งสองข้าง หัวใจของถังจิ้นเหยียนเหมือนถูกเหล็กร้อนนาบ มันเจ็บ
“หลงเซียว……”
ขาสองข้างของฉู่ลั่วหานแทบจะลอยกลางอากาศ ครึ่งหนึ่งของร่างกายอยู่ในอ้อมแขนเขา ตามเขาไปเรื่อยๆ รองเท้าส้นสูงถูกับพื้นเป็นครั้งคราว เกิดเสียงที่ทำให้ขนลุก
หลงเซียวเหมือนเผด็จการคนหนึ่ง แขนและกำปั้นเหล็กของเขา กำลังกรีดร้องแสดงความโกรธของตัวเอง ความโกรธกวาดล้างเหตุผลของสติปัญญา ดวงตาเหยี่ยวมองไปข้างหน้า แพทย์และพยาบาลที่เดินผ่านไปผ่านมาในบางครั้ง เห็นภาพเหตุการณ์นี้ก็ไม่กล้ามองมาก ก้มหน้าก้มตารีบเดินไป
เขาไม่พูดอะไรเลย แค่แสดงอารมณ์ของตัวเองด้วยการกระทำ เขาบ้าไปแล้ว บ้าอย่างสิ้นเชิง
หญิงบ้านี่! ย้ายออกมาจากคฤหาสน์เขา บ้านของพวกเขา เพื่อสะดวกในการเป็นชู้กับชายเถื่อน!
ดีมาก เมื่อวานเขาเคยเตือนเธอแล้ว เขาจะทำให้เธอรู้รสชาติของการไม่เชื่อฟัง
วันนี้ เขาไม่ลังเลที่จะทิ้งงานฉลองดอกกุหลาบ เพื่อให้เธอได้เห็น เพื่อให้เธอปวดใจ เพื่อให้เธอละอายใจและรู้สึกขายหน้า!
เขาคิดว่าเขาทำสำเร็จแล้ว
แต่ท่านเซียวไม่คิดเลยว่า การกระทำยิ่งใหญ่ของเขานี้ ไม่สามารถทนเสียงหัวเราะของเธอและถังจิ้นเหยียนสั้นๆ ไม่กี่นาทีได้ สิ่งที่ท่านเซียวยิงออกไปคือธนูขนนก แต่สิ่งที่เธอยิงออกมาคือกระสุน
เชี่ย!
ความโกรธเคืองของท่านเซียว เผาไหม้! ไหลทะลัก!
ข้อมือของฉู่ลั่วหานเจ็บเพราะถูกเขากำไว้ เขาลืมขนาดแรงไป พร้อมที่จะบดกระดูกของเธอให้แตก
ถูกเขาลากเข้าไปในลิฟต์ ระหว่างที่ลิฟต์ขึ้น ดวงตาเย็นยะเยือกของเขาก็เหมือนเทพเจ้าแห่งความตาย ขู่เธอจนไม่กล้าพูดสักคำ ปกติเธอกล้าเผชิญหน้ากับเขา นั่นเพราะท่านเซียวไม่ได้เอาจริงเอาจัง แต่ตอนนี้……
เธอกล้าสู้อีกไหม? ท่านเซียวจะบีบเธอให้ตายโดยไม่ลังเล!
ฉู่ลั่วหานไม่ได้โง่ “หลงเซียว ถ้าคุณอยากฆ่าฉันให้ตาย ทำวันนี้ทีเดียวไปเลย!”
“หุบปาก!”
ประตูลิฟต์เปิดขึ้นอีกครั้ง เป็นห้องคนไข้VIP!
เป็นห้องคนไข้ของโม่หรูเฟย!
ถูกบังคับลากออกมาจากลิฟต์ ตรงหน้าเธอคือทางเดินห้องคนไข้VIPที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดงสะดุดตา ดอกกุหลาบสีแดงสด แดงเหมือนเลือด
“ปัง!”
ท่านเซียวใช้เท้าถีบประตูห้องคนไข้ของโม่หรูเฟย!
โม่หรูเฟยกำลังนั่งบนโซฟา ทานผลไม้อยู่ทีละคำ จู่ๆ หลงเซียวก็กลับมา ใบหน้าเธอก็ดีใจทันที ลุกขึ้นยิ้มพูด “พี่เซียว กลับมาแล้วเหรอคะ เมื่อกี้ที่พี่ออกไป ฉันคิดว่าพี่……”
เธอยังพูดไม่จบ หลงเซียวก็ดึงแขนยาว ฉู่ลั่วหานถูกเขาดึงเข้ามาในห้องคนไข้!
“พรึ่บ”
แอปเปิลชิ้นเล็กที่อยู่ในไม้จิ้มฟันในมือของโม่หรูเฟยก็หล่นลงมา เธอมองฉู่ลั่วหานด้วยความตกใจ “พี่เซียว เธอมาทำไม?”
มุมปากหลงเซียวลาดเอียง สีหน้าท่าทางของเขาน่ากลัวเกินไป โครงหน้าสามมิติเปลี่ยนรูปร่างเพราะความโกรธ ลมหายใจเย็นยะเยือกภายในจมูกสามารถแช่แข็งคนให้ตายได้
โม่หรูเฟยถอยหลังมาหนึ่งก้าวเหมือนป้องกันตัวเอง ขี้ขลาดไม่กล้าพูดอะไรอีก
หลงเซียวเหวี่ยงฉู่ลั่วหานลงบนโซฟา ขาสองข้างเธออ่อนแรง เหมือนเธอกระดูกหักไปทั้งร่าง ล้มลงไปบนโซฟานุ่ม
หลงเซียวไม่หายโกรธ เขาโน้มตัวลงไปทันที ร่างสูงใหญ่แข็งแรงกดร่างเธอไว้ “ฉู่ลั่วหาน เธอบอกมาสิว่าฉันควรจะลงโทษเธอยังไงดี?”
ลงโทษ?
ฉู่ลั่วหานและโม่หรูเฟยเบิกตากว้าง ทันใดนั้นดวงตาของฉู่ลั่วหานก็กลายเป็นสนุก โม่หรูเฟยกำลังหัวเราะคิกคัก
ดูเหมือน ฉู่ลั่วหานจะทำให้หลงเซียวโกรธ
ความดื้อรั้นในดวงตาของฉู่ลั่วหานไม่ได้หายไปอย่างสิ้นเชิง เธอจ้องมองเขา “คุณคิดจะทำอะไร?”
หลงเซียวทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา พูดขึ้นอย่างไม่ทน “เดี๋ยวเธอก็รู้”
“แควก!”
มือใหญ่เขาฉีกเสื้อคลุมขาวตัวใหญ่ของฉู่ลั่วหานออกอย่างรุนแรง ดวงตาเปื้อนเลือดจ้องมองเธอ “คุณผู้หญิง เธอขอมันเองนะ!”
พูดจบ เขาก็ทำการกระทำขั้นต่อไป ฉู่ลั่วหานสร่างอย่างสิ้นเชิง เขาต้องการทำให้เธออับอายต่อหน้าโม่หรูเฟยเหรอ? เขาต้องการทำลายศักดิ์ศรีเธออย่างสิ้นเชิง
ไม่!
มันคือขีดจำกัดของเธอ!
“ไม่เอา!” มือเล็กเธอจับคอเสื้อเขาไว้แน่น เธอปฏิเสธเขาเป็นครั้งแรก พูดตะกุกตะกักสองคำ แต่เพิ่มความมุ่งมั่นเล็กน้อย “ไม่เอา……หลงเซียว”
“ตอนนี้บอกว่าไม่เอา เธอไม่คิดว่ามันสายไปแล้วเหรอ?” ดวงตาเขายังเต็มไปด้วยการประชดประชัน
ฉู่ลั่วหานลืมตาขึ้น ริมฝีปากสั่นเบาๆ “หลงเซียว มันคือเรื่องระหว่างคุณกับฉัน ไม่จำเป็นต้องมีผู้ชม”
เธอปกป้องเสื้อผ้าตัวเองอย่างแรงไม่ให้เขาทำสำเร็จ
เขาบีบคางเธอ “คุณผู้หญิง ที่แท้เธอก็อายเป็น?”
ยิงธนูไปโดยไม่หันศีรษะกลับมา เขาทนไม่ไหวแล้ว
“ชึ่บ!”
เขาดึงเธอขึ้นมาอีกครั้ง แล้วลากเข้าไปในห้องน้ำอย่างรุนแรง!
“ปัง!” เขาใช้เท้าปิดประตู
โม่หรูเฟยที่ยืนอยู่ในห้องรับแขกห้องคนไข้เหม่อลอย หลงเซียวเขาจะทำอะไร? เขาอยากฆ่าฉู่ลั่วหานเหรอ? สีหน้าท่าทางเขาเมื่อครู่นี้ เป็นไปได้จริงๆ
ริมฝีปากแดงยกขึ้น เธอเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมา เช็ดน้ำผลไม้ในมือ พิงระเบียงรอคอยการตัดสินของเขา
ฉู่ลั่วหาน ฉันจะรอดูเธอตาย
ภายในห้องน้ำ
หลงเซียวโอบเอวเธอ ผลักเธอไปที่ขอบอ่าง ด้านหลังเธอคือกระจกบานใหญ่ ในกระจกนั้นสะท้อนสีหน้าโกรธเคืองของหลงเซียว
เขาจะไม่เกรงใจอีกแล้ว
“หลงเซียว ไม่!”
เขาอยากทำที่นี่เหรอ?!
ไม่……
หลงเซียวหนีบเอวและแขนเธอด้วยมือเดียว ไม่ให้เธอมีทางดิ้นรนได้สักนิด
เธอเงยศีรษะขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ มองเขา “หลงเซียว นายมันวิปริต!”
“ปัง!”
ไม่อยากเห็นแววตาเย็นยะเยือกของเธออีก หลงเซียวพลิกร่างกายเธอไปอย่างรุนแรง ให้เธอหันหลังนอนบนโต๊ะ!
เจ็บจนหายใจไม่ออก เหงื่อไหลอย่างอิสระ แต่เธอไม่สามารถเปล่งเสียงได้ โม่หรูเฟยอยู่ด้านนอก
ฉู่ลั่วหานเห็นภาพน่าอายในกระจก หลับตาปี๋
“ทำไมเธอไม่มอง? ตอนแรกเธอบ้าคลั่งกว่าตอนนี้ ตอนนี้แกล้งทำเป็นใสซื่อ!”
วันนั้น? วันบ้าๆ นั่น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลงเซียวกำลังพูดเรื่องอะไร
โม่หรูเฟยสุดท้ายก็เข้าใจ ว่าประตูภายในเกิดอะไรขึ้น
นิ้วเธอจับผ้าม่านแน่น เล็บจิกลงไปในฝ่ามือ อยากตัดรูผ้าม่านออก ตอนนี้หลงเซียวกำลังอ้อยอิ่งกับผู้หญิงคนนั้นอยู่
ถ้าหลงเซียวทำแบบนี้คือการลงโทษ ถ้าอย่างนั้นผู้หญิงในเมืองหลวงหรือทั้งประเทศก็อยากจะได้รับการลงโทษของเขามากเท่าไรกัน?
เธอเกลียด!
ผ่านไปนานมาก เสียงจากด้านในก็หยุดลงในที่สุด
โม่หรูเฟยเหมือนถูกคนเอาปืนไรเฟิลเล็งที่ศีรษะ จ้องมองไปที่ประตู น้ำตาไหล ความเกลียดชังโหมซัด
ฉู่ลั่วหาน……เธอต้องตาย!
หลงเซียวหยิบกางเกงขายาวขึ้นมา ทิ้งฉู่ลั่วหานที่เหนื่อยล้าไว้ในห้องน้ำ เปิดประตูแล้วเดินออกมา
ฉู่ลั่วหานเหมือนตุ๊กตาที่แตกหัก ค่อยๆ ล้มลงไปจากอ่างล้างหน้า กระดูกทุกส่วนทุกข้อต่อในร่างกายแตกหัก เจ็บปวดสุดใจ
เงยศีรษะขึ้นอีกครั้ง เธอเห็นตัวเองที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง สีหน้าขาวซีดและแดงก่ำ เหงื่อเกาะติดเส้นผมและแนบใบหน้าทีละเส้น
ด้านนอกประตู หลงเซียวไล่โม่หรูเฟยออกไปจากห้องคนไข้แล้วตัวเองนั่งบนโซฟา
ได้ยินเสียงน้ำที่ดังจากด้านใน ท่านเซียวก็ขมวดคิ้วแน่น หลับตาลง
ฉู่ลั่วหานล้างหน้าแล้ว ใช้มือจัดทรงผมเล็กน้อย หยิบซื้อคลุมสีขาวแล้วออกมา
ครั้งนี้ เธอเห็นดอกกุหลาบในห้องคนไข้ ห้องรับแขก ที่ระเบียง ห้องนอน แม้แต่พื้นที่เล็กๆ ที่สองขาเธอยืนอยู่ ก็ยังมีกลีบดอกกุหลาบสีแดง
กลิ่นหอมดอกกุหลาบนั้นน่าทึ่ง
ท่ามกลางดอกกุหลาบสีแดง หลงเซียวที่ถอดเสื้อโค้ตเหลือแค่เสื้อเชิ้ตขาวนั่งอยู่บนโซฟา ได้ยินเสียงประตูเปิด เขาก็พูดขึ้นอย่างเยือกเย็น “เรื่องในวันนี้ เธอจะอธิบายยังไง?”
หลังจากกลั่นแกล้งสิ้นสุดลง เขายังอยากได้คำอธิบาย?
ฉู่ลั่วหานยิ้มอย่างขมขื่น ทำไมไม่ขอคำอธิบายก่อนหน้านี้?
เธอสวมเสื้อคลุมสีขาวอีกครั้ง ไม่รู้ปากกาในกระเป๋าหายไปไหนแล้ว “ท่านเซียวอยากได้คำอธิบายอะไร? ถ้าคุณไม่พอใจคำอธิบายของฉัน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ คุณจะทำมันอีกครั้งเหรอ?”
การลงโทษของเขา เป็นแบบนี้ปกติไม่ใช่เหรอ? ไม่มีอะไรใหม่!
ท่านเซียวทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา ดวงตาจ้องมองดอกกุหลาบหนึ่งอย่างลึกซึ้ง “เธอ? เธอไม่คู่ควรจะให้ฉันเสียพลังงานมากขนาดนั้นหรอก แต่……” นิ้วยาวเขาบีบดอกกุหลาบสวยกลีบหนึ่ง “ฉันไม่รังเกียจที่จะแสดงอีกครั้งให้ไอ้ชั่วแซ่คางนั่น”
“พรึ่บ” เขาปล่อยนิ้ว ดอกกุหลาบหล่นลงพื้น
ท่านเซียวยกรองเท้าหนังมันวาวขึ้น เหยียบดอกกุหลาบเบาๆ แล้วค่อยๆ บี้มัน
ฉู่ลั่วหานเงยศีรษะขึ้น ในใจเธอเกือบเสียสติ แต่สีหน้าเย็นชา “หลงเซียว ต้องทำยังไงคุณถึงจะปล่อยฉันไป? ตอนนี้ฉันก็เป็นแบบนี้แล้ว คุณยังมีอะไรไม่พอใจอีก?”
หลงเซียวลุกขึ้น มือข้างหนึ่งเขาล้วงกระเป๋า เดินไปตรงหน้าเธอ มืออีกข้างเชยคางเธอแล้วเหวี่ยงไปซ้ายขวา มองดูอย่างละเอียด เห็นร่องรอยบวมแดงบนใบหน้าที่ยังไม่หายไปอย่างสิ้นเชิง “ไม่ว่าเธอจะทำยังไง ฉันก็ไม่พอใจ เทียบกับที่เธอทำกับฉัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำในวันนี้มันเอาเปรียบเธอเกินไป”
เขาชักมือกลับอย่างแรง เย็นยะเยือก
ฉู่ลั่วหานสูดหายใจเข้าลึกๆ “ในเมื่อเป็นแบบนี้ รบกวนท่านเซียวขอทางด้วยค่ะ ฉันต้องกลับไปทำงาน”
“จะไปทำงาน หรือแอบไปพบมัน?”
เขาเยาะเย้ย
“ไม่ใช่ว่าใครก็สบายเหมือนท่านเซียวนะคะ”
“แน่นอน และก็ไม่ใช่ว่าใครจะเหมือนเธอ……ไร้ค่า”
ฉู่ลั่วหานทนไม่ได้อีกต่อไป เธอก้าวไปสองก้าว ซวนเซกับเขา “คุณหลง หญิงตั้งครรภ์ไม่เหมาะกับอากาศที่เข้มข้นมากเกินไป ดอกไม้พวกนี้ คุณเอามันออกไปดีกว่า”
หลงเซียวมองไปที่แผ่นหลังเธอ “ถ้างั้นเธอก็เก็บกวาดมันออกไปที จำไว้ด้วยนะ เธอต้องเก็บกวาดเอง ทำให้สะอาดหมดจดห้ามเหลือแม้แต่นิดเดียว”
ฉู่ลั่วหานกำหมัดแน่น “ฉันเป็นหมอ ไม่ใช่คนทำความสะอาด ไม่ได้มีหน้าที่กำจัดขยะ”
ขยะ เธอพูดมันอย่างชัดเจนมากเมื่อครู่นี้ ดอกไม้ที่มีสีสันภายในห้องนี้เป็นขยะทั้งหมด
คุณอยากโรแมนติกกับเธอเหรอ? สำหรับเธอมันไม่มีค่าเลย
ท่านเซียวยกปากขึ้น เขาค่อยๆ กลับไปที่โซฟา นั่งไขว่ห้าง “งั้นก็ทิ้งขยะให้ฉันสิ ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเธอและชายเถื่อนของเธอ……ขยะที่เกะกะขวางตานี้ ทิ้งในขยะซะ!”