คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่25 เล่นกับเธอไม่ได้หรอ
ตอนที่25 เล่นกับเธอไม่ได้หรอ
ทันทีที่ได้ยินคำพูดของอ้อมๆประโยคนั้นของฉู่ลั่วหาน “แค่ทำก็เท่านั้น” ทำเอาโม่หรูเฟยโกรธกัดฟันกรอด ริมฝีปากสีแดงเหมือนกุหลาบ เม้มเข้าด้วยกันแน่นเพราะความเคียดแค้น ถึงจะมีแว่นกันแดดสีดำปิดอยู่ ก็สามารถรู้สึกได้ถึงแรงอาฆาตที่มาจากดวงตาคู่นั้น
“ฉู่ลั่วหานเธอนี่มันไร้ยางอายจริงๆ!ตอนนี้เธอยังจะมีหน้าไปหาพี่เซียวอีก เธอมันก็แค่อีผู้หญิงขายตัว!”
เผชิญหน้ากับความโกรธของโม่หรูเฟย การตอบสนองของฉู่ลั่วหานเรียกได้ว่านิ่งมาก นิ่งเกินไป ทั้งดวงตาและคิ้วของเธอต่างยิ้มเยาะอย่างซะใจ พลางถามออกไปอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก“ตอนนี้หรอ คุณโม่ ตอนนี้คือตอนไหนกัน”
ริมฝีปากสีแดงของโม่หรูเฟยค่อยๆเผยอขึ้น นิ้วบางๆลูบหน้าท้องน้อยๆของตัวเองเบาๆ ตามมาด้วยเสียงหึๆอย่างอวดดี“ต้องให้ฉันพูดชัดเจนกว่านี้อีกหรอ เหอะๆ ฉันตั้งท้องลูกของพี่เซียว ไม่นานก็จะมาแทนที่เธอได้อย่างง่ายดายเชียวล่ะ…..”
พูดถึงตรงนี้ อยู่ๆโม่หรูเฟยก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา“ฉันเข้าใจนะ ฉู่ลั่วหาน เธอเห็นว่าฉันท้อง คงจะร้อนใจขึ้นมาบ้างแล้วสินะ เธอคงกลัวว่าพี่เซียวจะไสหัวเธอ เธอก็เลยอ่อยเขาเท่าที่เธอจะทำได้ ฉู่ลั่วหานจิตใจเธอนี่มัน น่าสมเพชจริงๆ!”
สายตาของฉู่ลั่วหานค่อยๆลดลง จ้องไปที่ท้องน้อยของหล่อน การถากถางดูถูกของโม่หรูเฟย มีเพียงแต่จะทำให้ฉู่ลั่วหานอยากยิ้มขึ้นมาก็เท่านั้น
หล่อนคิดว่าตัวเองท้องแล้ว ก็จะสามารถนั่งลงบนตำแหน่งคุณนายของตระกูลหลงได้ง่ายๆอย่างนั้นหรอ หล่อนคิดว่าแค่กอดลูกบอลที่ท้องตัวเอง ก็สามารถเป็นภรรยาตัวจริงที่ถูกต้องตามกฎหมายหรือไง นิสัยอย่างหลงเซียว ถ้าโม่หรูเฟยใช้เด็กเป็นข้อต่อรองขู่เขาล่ะก็ จุดจบของหล่อนก็คงจะเสียทั้งคนและเงิน!
ฉู่ลั่วหานสองมือล้วงอยู่ในกระเป๋า เสื้อกาวน์สีขาวกับชุดสีฉูดฉาดของโม่หรูเฟยตัดกันอย่างชัดเจน “โม่หรูเฟย ทำไมเธอต้องให้ฉันพูดอย่างชัดเจน ถ้าเธอมั่นอกมั่นใจนักว่าจะชนะใจหลงเซียวได้ จะมาก่อกวนฉันทำไมมิทราบ เธอมายืนต่อหน้าฉันพูดจาไร้สาระขนาดนี้ ยิ่งแสดงให้เห็นว่าจิตใจเธอไม่สงบแล้วสิ กังวลมากหรือ”
โม่หรูเฟยกำมือแน่น ไม่ผิด คำพูดของฉู่ลั่วหานแทงเข้าใจดำเต็มๆ การที่ได้เห็นภาพหวานชื่นของเธอกับหลงเซียวที่ลานจอดรถในสถานบันเทิง ทำให้ในใจเป็นกังวลไม่น้อย แล้วยังต้องมาเห็นเธอได้กลับเข้าคฤหาสน์อีกครั้ง ความกังวลครั้งนี้ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ในทันทีที่ฉู่ลั่วหานมีสิทธิ์ควบคุมอำนาจในบ้าน เธอก็จะพ่ายแพ้ทันที อีกทั้ง สองวันมานี้ หลงเซียวยังเย็นชากับตัวเธอเองอีก ราวกับไม่เป็นห่วงเธอเลยแม้แต่น้อยที่ตั้งครรภ์
ถ้าไม่ใช่ล่ะก็…..
โม่หรูเฟยยิ้มอ่อนๆ พลางกอดอกอย่างอวดดี เชิดหน้าขึ้นพูดอย่างเหยียดหยาม“ฉู่ลั่วหาน เธออย่าเพิ่งดีใจไป!ที่ฉันมาหาเธอ ก็เพราะมาเตือนเธอให้ได้สติก็เท่านั้น ก่อนที่ ตระกูลหลงจะเฉดหัวเธอออกไป หาที่พักพิงให้ตัวเองไว้ซะนะ ไม่ใช่พอถึงเวลา จะต้องไปนอนข้างถนน ไม่มีคนเหลียวแล ฉันไม่รู้ด้วย!”
ฉู่ลั่วหานไม่อยากที่จะเสียเวลาต่อปากต่อคำกับโม่หรูเฟย ก้าวขาเดินเข้ามาราวกับตั้งใจจะกระแทกเข้าที่ไหล่ของเธอ แต่ใครจะไปรู้วินาทีที่ โม่หรูเฟยเข้ามาใกล้ หล่อนก็พูดขึ้น“ฉู่ลั่วหาน เธอดูนี่สิ”
ฉู่ลั่วหานที่ถูกเรียกค่อยๆหันไป หันไปเห็นข้อมือของโม่หรูเฟยที่ยกขึ้นมาพอดี ข้อมือขาวๆของหล่อนถูกประดับด้วยกำไลหยกสีมรกตเข้ม งดงามไร้ที่ติ สีสันสะดุดตา แค่มองดูแวบหนึ่งก็รู้ว่าเป็นของดีหายาก แต่ว่า…….ทำไมกำไลหยกวงนี้ถึงได้คุ้นตานักนะ
โม่หรูเฟยขยับกำไลหยกบนข้อมือไปมา ปากบางๆยกขึ้น“กำไลหยกวงนี้ เธอคงจะเคยเห็น ของแม่สามีเธอไง คุณนายของเพียงคนเดียวของตระกูลหลง แม่แท้ๆของพี่เซียว ใส่มาตั้งแต่ไหนแต่ไร กำไลหยกมรกตของราชวงศ์ชิงเชียวนะ บังเอิญจริงๆ ข่าวที่ฉันตั้งท้อง ถูกพัดออกไปถึงหูท่าน แม่สามีเธอเขาเห็นน่ะ เลยเชิญฉันไปที่คฤหาสน์ของตระกูลหลง แถมยังให้กำไลหยกวงนี้มาอีกด้วย”
หล่อนตั้งใจพูดเน้น“แม่สามีของเธอ”ด้วยน้ำเสียงเสียดสีประชดประชันอย่างเห็นได้ชัด
ดวงตาของฉู่ลั่วหานจ้องไปที่กำไลหยก ราวกับจอประสาทตาถูกปกคลุมด้วยชั้นฝุ่น ไม่สบายเป็นอย่างมาก
โม่หรูเฟยหัวเราะเย้ยอย่างเยือกเย็น “ถึงพี่เซียวอาจจะยังไม่รู้ถึงความสำคัญของเด็กคนนี้ที่มีต่อตระกูลหลง แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะคุณลุง คุณป้ารู้ก็พอแล้ว ฉู่ลั่วหาน ความอกตัญญูนั้นมีอยู่สามประการ ที่หนักหนาสาหัสที่สุดก็คือการไม่มีทายาทสืบสกุล ตระกูลเก่าแก่ที่มีเกียรติยศชื่อเสียงมายาวนานอย่างตระกูลหลง จะอนุญาตให้ผู้หญิงที่คลอดลูกไม่ได้อยู่ต่อไปได้นานสักแค่ไหนเชียว?!”
ฉู่ลั่วหานกำมือแน่น ตอนนี้เธออยากที่จะฉีกหน้าโม่หรูเฟยให้ขาดเป็นชิ้นๆจะแย่ แต่ว่า วิธีแก้แค้นแบบนี้คงจะไม่เหมาะสมกับตัวเธอเองเท่าไหร่นัก
ทำไมฉู่ลั่วหานถึงต้องกลัวคำพูดสองสามคำของหล่อนด้วย
เธอยิ้มขึ้นมาเรียบๆ“งั้นก็ยินดีกับเธอด้วยจริงๆนะ แต่ฉันจะเตือนเธอเอาไว้ เรื่องตั้งท้องเนี่ย บางคนก็โชคดี ส่วนบางคนก็โชคร้าย ทางที่ดีตั้งแต่ตอนนี้เธอควรที่จะระมัดระวังตัวไว้บ้าง อย่าทำเด็กที่จะช่วยชีวิตเธอไว้หายซะก่อน”
รองเท้าส้นสูงแรมปรี๊ดของโม่หรูเฟยก้าวเข้ามาอีกครึ่งก้าว เผชิญหน้ากับฉู่ลั่วหาน เล็บยาวแวววับของหล่อนจิกเข้าที่ปกเสื้อของฉู่ลั่วหาน สายตาเหลือบไปเห็นป้ายชื่อที่อยู่ใต้ปกเสื้อ ใบ้หน้าไร้เครื่องสำอางทำให้เห็นองค์ประกอบที่งดงามละเอียดอ่อนบนใบหน้าของฉู่ลั่วหาน หล่อนจ้องหญิงสาวที่สวยไร้ที่ติตรงหน้าอย่างเคียดแค้น ยัยสุนัขจิ้งจอก!
ไม่วายกัดฟันพูด“เก็บปากไว้กินข้าวเถอะ!แน่นอนว่าฉันต้องระมัดระวังตัวเป็นอย่างดี!อ้อ แล้วก็นะ ต่อไปฉันคงจะต้องมาที่แผนกสูตินรีเวชของโรงพยาบาลกลางบ่อยๆ เธอเองก็ทำงานที่นี่พอดี เธอว่าถ้าฉันขอร้องคุณป้าให้เธอช่วยดูแลฉัน ท่านจะว่ายังไง”
เล็บส่องประกายแวววับเขี่ยลงบนป้ายชื่อ จ้องจนตาแทบทะลุ
ฉู่ลั่วหานเลิกคิ้วขึ้นอย่างยียวน“รอเธอเป็นโรคหัวใจก่อนก็แล้วกัน ค่อยมาขอร้องให้ฉันดูแลรักษา!”
พูดจบ ฉู่ลั่วหานไม่เหลือโอกาสให้หล่อนได้ตอบโต้อีก สาวเท้ายาวๆออกไปทางแผนกผู้ป่วยทันที โม่หรูเฟยเองที่อยู่ด้านหลังก็ก้าวตามมา ปลายรองเท้าส้นสูงกระแทกกับพื้นดังกึกๆๆ “ฉู่ลั่วหาน ถ้าเธอยังกล้ายั่วพี่เซียวอีกล่ะก็ ฉันจะให้คุณป้าเฉดหัวเธอออกจากบ้านให้เร็วที่สุด คอยดูสิ!”
ในที่สุดความอดทนของฉู่ลั่วหานก็หมดลง เธอหันหน้ากลับไปมองโม่หรูเฟย พูดยิ้มๆอย่างเยือกเย็น“โม่หรูเฟย เธอนี่โง่หรือว่าโง่กันแน่ ให้แม่สามีฉันไล่ฉันออกจากบ้านน่ะหรอ เหอะๆ เธอคิดดูดีๆนะ ถ้านักข่าวรู้ล่ะก็ว่าเธอกลายมาเป็นเมียน้อยคนอื่น จุดจบมันจะเป็นยังไง!ถึงความจริงที่ฉันกับหลงเซียวแต่งงานกันจะไม่ได้ถูกเปิดเผย แต่ว่าก็ถ้าวันไหนฉันอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาล่ะก็นะก็คง……”
“ฉู่ลั่วหาน!แก!”
โม่หรูเฟยกลัวขึ้นมาจับใจ ตอนนี้ที่ตัวเธอเองสามารถกดขี่ข่มเหงฉู่ลั่วหานได้ ก็เป็นเพราะว่าความสัมพันธ์ของฉู่ลั่วหานกับหลงเซียวยังไม่ถูกเปิดเผยก็เท่านั้น ถ้าทุกคนรู้ล่ะก็ เธอเองต้องตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากอย่างแน่นอน
ฉู่ลั่วหานมองหล่อนอย่างสมเพช“ดังนั้น เพื่อให้ลูกของเธอได้คลอดออกมาอย่างปลอดภัย เพื่อชื่อเสียงอาชีพนักแสดงของตัวเธอเอง ทางที่ดีเธอหัดทำตัวดีๆกับฉันไว้ซะบ้าง!ถ้าฉันโกรธขึ้นมาล่ะก็ ฉันไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น ส่วนเธอ จะยอมรับความพ่ายแพ้ได้มั้ยนะ”
เธอจะยอมรับความพ่ายแพ้ได้มั้ย
ถึงคำพูดนี้จะดูเรียบๆ ไม่มีอะไร แต่ในใจของโม่หรูเฟย ราวกับต้องรับน้ำหนักของภูเขาขนาดมหึมา
แต่ไหนแต่ไรฉู่ลั่วหานไม่เคยมีอะไรสักอย่าง ยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสีย
แต่ตัวเธอเองไม่ใช่……ถ้าความแตกขึ้นมา การงานเธอต้องพัง แถมตอนนี้ยังพิชิตใจหลงเซียวไม่ได้อีก
ไม่รอให้สมองของโม่หรูเฟยประมวลผลกลับมาโจมตีเธอ ฉู่ลั่วหานรีบก้าวเท้าฉับๆเข้าลิฟต์ไปทันที
สิ่งที่เหลือไว้ให้โม่หรูเฟย มีเพียงแต่เงาสีขาวที่หายไปต่อหน้าต่อตา
ฉู่ลั่วหานเพิ่งเปลี่ยนชุดเสร็จ เตรียมตัวจะออกจากโรงพยาบาล มือถือในกระเป๋าก็ส่งเสียงดังขึ้นมา“ที่รัก เธอเป็นอะไรหรือเปล่า เป็นไงบ้าง ไอ้สารเลวหลงเซียวไม่ได้รังแกเธอใช่มั้ย?!”
ทันทีที่รับสาย เสียงถามของลู่หวู๋ซวงก็ดังขึ้นไม่หยุด ฉู่ลั่วหานสะพายกระเป๋า พลางเบ้ปากอย่างน้อยใจ “เธอเพิ่งจะนึกถึงฉันหรอ เวลาฉันต้องลุยน้ำลุยไฟ เธอหายไปไหนมา”
“ฮะๆ ฉันผิดไปแล้วน่า ฉันเพิ่งกลับมาบ้าน เรื่องที่บ้านเยอะแยะไปหมด แถมพ่อฉันยังจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้อีก น่ารำคาญชะมัด!”
ฉู่ลั่วหานสาวเท้าออกจากโรงพยาบาล ไม่มีอารมณ์โต้กลับหล่อน“งั้นนางสาวลู่ ที่เธอโทรมานี่เพื่อถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ หรือว่าโทรมาระบายอารมณ์กันแน่ ฉันฟังไม่ออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยเลยสักนิด”
“เป็นห่วงสิเป็นห่วง จะไม่เป็นห่วงได้ไง!เธออยู่ที่โรงพยาบาลใช่มั้ย เดี๋ยวฉันไปรับเธอนะ ฉันเลี้ยงข้าวเย็นเอง อยากกินอะไรเลือกเลย!อิ่มกินไม่หมดก็ห่อกลับบ้าน เป็นไงดีมั้ย อิอิ”
ความเศร้าหมองที่อยู่ในใจของฉู่ลั่วหานเมื่อครู่ถูกเสียงหัวเราะสดใสของลู่หวู๋ซวงปัดเป่าซะหมด แกล้งทำเป็นน้อยใจเล็กน้อย“ก็ดี ฉันให้เวลาเธอยี่สิบนาที ฉันหิวแล้ว”
“รับทราบเจ้าค่ะ!คุณนายหลง!”
หลังจากวางสาย ฉู่ลั่วหานเดินออกไปด้านนอกอย่างช้าๆ โรงพยาบาลตอนนี้คนไม่เยอะนัก ตึกผู้ป่วยนอกคนโล่งอย่างเห็นได้ชัด นึกถึงกลุ่มคนที่พากันมาขอโทษเมื่อตอนกลางวัน ทำให้ฉู่ลั่วหานถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้
กำลังจะนั่งลงที่เก้าอี้ตัวยาวรอคนมารับ โทรศัพท์ก็ส่งเสียงดังขึ้นมาอีก
เมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอมือถือ ทำเอาฉู่ลั่วหานกระโดดโหยงขึ้นมาจากเก้าอี้ตัวยาว เบอร์ที่โทรมาคือเบอร์คฤหาสน์ของตระกูลหลง!
ตระกูลหลงโทรมาหาเธอ แต่ไหนแต่ไร สามปีที่ผ่านมาไม่เคยมีเรื่องดีสักเรื่อง
ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้วเข้มเข้าหากัน มือถือที่กำอยู่กำลังแผดเผาฝ่ามือ เธอสูดหายใจเข้าลึก สายนี้ไม่รับก็ไม่ได้
“ฮัลโหล…..”
“ฉู่ลั่วหาน เธอตั้งใจจะทำอะไรอยู่!”
ทันทีที่รับสาย เสียงด่าฉอดๆของหยวนชูเฟินก็แทรกเข้ามา ทำเอาฉู่ลั่วหานแสบแก้วหูไปหมด
“คุณแม่ มีอะไรหรือเปล่าคะ”ฉู่ลั่วหานพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ คิ้วที่ขมวดไว้ยิ่งขมวดแน่นขึ้นไปอีก
“มีอะไรหรอ เธอว่ามีอะไรละ ตัวเธอเองมองตระกูลหลงหาดีไม่ได้เลยใช่ไหมและเห็นว่าเซียวอ๋อหาดีไม่ได้เลย แถมยังเห็นเฟยเฟยสบายดีไม่ได้อีกใช่ไหม!”
เฟยเฟย?
เหอะๆ แม้แต่คำเรียกชื่อก็เปลี่ยนแล้วสินะ
สายที่โทรมาก่นด่าหาความจริงกับเธอถึงที่นี่ เห็นทีโม่หรูเฟยคงจะร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าต่อหน้าหยวนชูเฟิน ผลที่ตามมามันเร็วดีจริงๆ!
ฉู่ลั่วหานเจ็บใจจี๊ด หัวใจรู้สึกหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ยังพูดออกไปอย่างเข้มแข็ง“คุณแม่ค่ะ ดิฉันไม่เข้าใจว่าคุณแม่กำลังพูดเรื่องอะไร”
“เธออย่ามาแกล้งทำเป็นไม่รู้นะ?ห้ะ?!เมื่อก่อนฉันรู้ว่าเธอมีลูกไม่ได้ ตอนนี้ฉันเพิ่งรู้ว่า จิตใจเธอมันโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดนี้ เฟยเฟยท้องลูกของเซียวเอ๋อ ทำให้มีผู้สืบทอดตระกูลหลง เธอก็อดไม่ได้เลยที่จะทำร้ายเขา อยากที่จะฆ่าลูกในท้องของเขา เธอนี่มันงูพิษจริงๆ ไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกสะใภ้บ้านฉันเลยแม้แต่นิดเดียว!”
ฉู่ลั่วหานถูกด่าจนเจ็บหัวใจไปหมด ขอบตาร้อนผ่าว ปากซีดเซียว เธอจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ฆ่าลูกในท้องหรอ คำพูดนี้มันมาจากไหนกัน
แล้วสถานการณ์ตรงหน้าก็คือ หยวนชูเฟินเชื่อคำพูดของโม่หรูเฟยอย่างไร้ข้อกังขา ส่วนคำพูดของเธอนั้น ไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว
“คุณแม่ ฉันไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเขาเลยนะคะ ฉันเองก็เพิ่งรู้……”
คำอธิบายแบบนี้ แน่นอนว่าช่วยอะไรไม่ได้เลยสักนิด
“เคยหรือไม่เคย ตัวเธอเองรู้ดีที่สุด!ต่อไปเฟยเฟยจะฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลกลาง เธอเองก็เป็นหมอ เรื่องการตรวจของเฟยเฟยยกให้เป็นหน้าที่เธอ!ถ้าเฟยเฟยกับลูกในท้องเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียวล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่!”
ปึง!
ฉู่ลั่วหานยังไม่ทันได้ตอบกลับ หยวนชูเฟินก็วางสายไปเรียบร้อยแล้ว เสียงกระแทกของโทรศัพท์ ทำเธอเจ็บหัวใจไปหมด
ให้เธอดูแลโม่หรูเฟยหรอ
ล้ออะไรกันเล่น?!
ฉู่ลั่วหานกำลังอึ้งกับสิ่งที่เกิดตรงหน้า อยู่ๆเสียงบีบแตรรถก็ดังขึ้นข้างๆหู เธอสะดุ้ง เงยหน้าขึ้น เจอรถปอร์เช่สีบรอนซ์เงินขับเข้ามาจอดตรงหน้าเธอ