คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่22 พาเมียตัวเองกลับบ้าน ผิดกฎข้อไหนหรอ
ตอนที่22 พาเมียตัวเองกลับบ้าน ผิดกฎข้อไหนหรอ
“เมื่อกี้…….”
ฉู่ลั่วหานกำลังจะอ้าปากโต้แย้ง แต่กลับถูกเขาบีบคอแน่น!
นัยน์ตาคู่นั้นโกรธจนเหมือนมีไฟเผาไหม้ มือใหญ่อีกมือกำคีย์การ์ดสีทองไว้แน่น“เธอจะอธิบายยังไง”
คีย์การ์ด!คือซวงซวงใส่เข้าไปรึเปล่า? ก่อนหน้าตอนที่หล่อนกำลังดีดดิ้น ทำให้กระเป๋าถือตกลงพื้น คีย์การ์ดเลยแลบออกมา
“แปะ!”
ในที่สุดคีย์การ์ดถูกหลงเซียวเขวี้ยงลงพื้นด้วยความโมโห หลังจากพลิกไปมาในมือ
“หึ!ห้องก็เปิดเรียบร้อยแล้ว!เธออยากได้ผู้ชายมากใช่มั้ย หืม?!”
แค่ก!
ฉู่ลั่วหานถูกเขาบีบจนหายใจไม่ได้ ดวงตาสองข้างเบิกโตด้วยความหวาดกลัว จ้องเขาตาค้าง เธอหมดอากาศหายใจแล้ว!
หลงเซียวที่เกรี้ยวกราดบีบคางเธอไว้แน่น ถ้าไม่ทรมานเธอสักหน่อย ไม่ทำให้เธอเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เขาก็คงไม่สามารถระบายอารมณ์โกรธออกมาได้!
“อยากได้ผู้ชายมากใช่มั้ย ฉันจัดให้!”
มือใหญ่ๆของหลงเซียวกำเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นของเธอแน่น นิ้วมือที่แข็งแรงราวกับเหล็กกล้า“แคว้ก!”
เสื้อคลุมเนื้อบางที่ปกคลุมเรือนร่างของเธออยู่ในกำมือเขา ถูกฉีกจนขาดเป็นชิ้นๆในพริบตา!
“เธอกระหายสักแค่ไหน พิสูจน์ให้ฉันดูสิ!”
หลงเซียวผลักร่างบางตรงหน้าที่ไม่เหลือสภาพเดิม ร่างของฉู่ลั่วหานถูกกดลงกับหินกรวดเต็มๆ เจ็บราวราวกับกระดูกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
“หลงเซียว อย่า……”ไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่ตอนนี้
“โชว์ต่ำๆน่ะ แสดงให้ใครดู!”
ดวงตากระหายเลือดของท่านเซียวจ้องไปที่นัยน์ตาของเธอตาเขม็ง ภาพที่ติดอยู่ในสมองตอนนี้ ก็คือเส้นเลือกที่ปูดโปนบนขมับของท่านเซียว ที่พร้อมจะระเบิดทุกเมื่อ!
ผู้หญิงง่ายๆอย่างเธอ จะเอาอะไรอีก!
“หลงเซียว นายปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ!”ฉู่ลั่วหานพยายามแกะมือใหญ่ๆของเขา เพื่อที่จะหลุดออก แต่พลังความโกรธของผู้ชายตรงหน้าที่มีอยู่อย่างล้นหลาม มากเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้
“ในเมื่อเธอมันกินไม่เลือก ฉันจะช่วยเธอเอง!”
หินกรวดหยาบๆแต่ละเม็ดค่อยๆทิ่มแทงเข้าไปในเนื้อ ฉู่ลั่วหานเจ็บจนขมวดคิ้วเข้มโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าเล็กค่อยๆบิดเบี้บวดูไม่ได้ มือน้อยๆที่ไร้กระดูกรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีปล่อยกำปั้นออกไป
“อึก!”
แต่เดิมทีที่ต้องรับน้ำหนักและความเจ็บที่อยู่ข้างหลัง เนื่องจากน้ำหนักของหลงเซียวที่ทิ้งตัวลงมากยิ่งขึ้นทำให้เจ็บจนแทบหายใจไม่ออก!พวงแก้มอมชมพูของฉู่ลั่วหานในพริบตาเดียวกลับเปียกชื้นไปหมด น้ำเหงื่อไหลลงบนหน้าอย่างไม่ขาดสาย
“หลงเซียว ปล่อยฉันนะ!”
เธอใช้เรี่ยวแรงสุดท้ายที่มี ใช้มือข้างหนึ่งยันหน้าอกของหลงเซียวไว้ กลิ่นหอมดอกไม้ยามราตรีตลบอบอวลไปทั่วท่ามกลางแสงจันทร์สลัว แจ็คเก็ตกันลมสีดำของผู้ชายตรงหน้าปกคลุมเงาของคนทั้งสอง เพื่อไม่ให้น้ำหนักทั้งหมดกดลงไปที่ตัวของเธอ หลงเซียวใช้มือข้างหนึ่งยันกับพื้นเอาไว้ ทำให้หินกรวดกดเข้ากับฝ่ามือ ไปจนถึงกระดูก เจ็บไปหมดทั้งร่างกาย
“เธออยากที่จะหาความสุขกับผู้ชายคนอื่น แต่ไม่สามารถเติมเต็มผู้ชายของตัวเองได้ ฉู่ลั่วหาน บอกฉันมาสิ เธอยังจำได้อยู่รึเปล่าว่าตัวเองคือใคร!”
หลงเซียว ที่โกรธจนไม่ลืมหูลืมตา เขาพยายามใช้ดวงตาค้นหาความจริงในดวงตาที่กำลังหลบซ่อนของเธอ เขาอยากที่จะหาการสารภาพความผิดที่เธอทำในดวงตาคู่นั้น แต่กลับไม่มีเลยแม้แต่น้อย ผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างหลบสายตาจากการค้นหาของเขาอย่างดื้อดึง หันหน้าไปอีกฝั่งเงียบๆ
หัวใจของฉู่ลั่วหานในตอนนี้ราวกับมีเลือดหยดออกมา เจ็บปวดไปทุกอณูซะยิ่งกว่าความเจ็บที่หลัง
หาความสุขหรอ หึ!ในสายตาของหลงเซียว แต่ไหนแต่ไรเธอก็เป็นคนที่แยกขนาดนี้ สามปีมานี้ ผู้หญิงข้างกายเขาไม่เคยขาด เธออยู่ที่บ้านคนเดียว เชื่อฟังเขามาโดยตลอด แต่กลับถูกดูถูกเหยียดหยามแบบนี้
พอกันที ฉันหมดความอดทนแล้ว ไม่จำเป็นต้องทนเขาอีกต่อไป
“ในเมื่อท่านเซียวก็รู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงประเภทไหน ทำไมถึงไม่เลิกราสักทีล่ะ ท่านเซียวมีสาวๆคอยรับใช้อยู่ข้างกายไม่ขาด ทำไมถึงต้องมาพัวพันกับผู้หญิงที่เอาไม่เลือกหน้าอย่างฉันล่ะ”เธอตอกกลับอย่างเย็นชา เพื่อปกปิดความเจ็บปวดที่มีอยู่เต็มใจ
อยู่ๆหลงเซียวก็แสยะยิ้ม“ฝันไปเถอะ!ทั้งชีวิตนี้เธออย่าคิดหนีฉัน ดูไว้ให้ดี ว่าผู้ชายที่เธอเข้าใกล้ จะตายด้วยน้ำมือฉันยังไง มันใช้ส่วนไหนสัมผัสเธอ ฉันก็จะตัดส่วนนั้นของมันออก!”
ฉู่ลั่วหานน้ำตาปริ่มขอบตา มองหลงเซียวด้วยความตกใจกลัว“นายจะทำอะไร?!”
หลงเซียวส่งเสียงหัวเราะเย็นชา แม่งเอ้ย ท่าทางแบบนี้ เป็นได้ขนาดนี้เป็นเพราะผู้ชายที่ลวนลามหล่อน พอนึกถึงแบบนี้ขึ้น หลงเซียวแทบอยากที่จะตัดแขนตัดขาคางเฉิงเจี๋ยต่อหน้าต่อตาหล่อนไปเลย ตัดแขนมันสองข้าง ควักลูกตามันออกมาด้วย !
“เจ็บใจอย่างงั้นหรอ นี่มันก็แค่เริ่มต้นเท่านั้น”
หลงเซียวหัวเราะเสียงดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน เสียงหัวเราะที่น่าสยดสยองราวกับมาจากนรกขุมที่ลึกที่สุดก็ไม่ปาน ดวงตาสีดำที่ลึกไม่มีที่สิ้นสุดเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นพยาบาท“ไม่นานหรอก ฉันจะให้เธอได้รับรู้ว่าการทรยศฉัน จะต้องเจอกับอะไร”
ทันทีที่น้ำเสียงเย็นๆของหลงเซียวเปล่งออกมา เสื้อแจ็คเก็ตกันลมก็ถูกถลกออก ฉู่ลั่วหานยังไม่ทันได้เรียกสติกลับคืนมา ร่างของเขาก็ถอยห่างออกจากตัวเธอไปแล้ว กล้ามเนื้อที่ถูกจันทร์สาดแสงภายใต้สายลม เป็นที่ยั่วยวนสายตายิ่งนัก
คิ้วของหลงเซียวขมวดเข้าหากันเข้มจนเป็นเส้นติดกัน ไม่วายตะคอกโดยความโมโห“ลุกขึ้น!”
แม่งเอ้ย!ฉู่ลั่วหานเริ่มโกรธขึ้นมาบ้าง!
“เจ็บ ลุกไม่ขึ้น”
เธอเจ็บจริงๆ เจ็บหัวเข่า เจ็บหลัง เจ็บจนเข้ากระดูก เจ็บเหมือนจะขาดใจ
แต่ส่วนที่เจ็บที่สุดก็คือหัวใจ
ฉู่ลั่วหานคิดไม่ถึง ว่าอยู่ๆหลงเซียวจะมีน้ำใจยื่นมือออกมาช่วยดึงเธอขึ้น ตอนที่มือเรียวยาวเต็มไปด้วยพละกำลังของเขาจับมือเล็กๆของเธอ ฉู่ลั่วหานราวกับเด็กน้อยที่กำลังจมสู่ห่วงน้ำวนแล้วได้รับการช่วยชีวิต
ราวกับท้องฟ้าที่มืดมิดตรงหน้าสว่างสดใสขึ้นมา แพรวพราวไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ
แต่แล้ว เธอก็คิดผิด
หลังจากที่หลงเซียวดึงเธอขึ้นมา เขาก็ปล่อยมือเธอออกด้วยความเกลียดชัง พลางก้มมอง เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของฉู่ลั่วหาน อยู่ๆก็ระเบิดอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง!
“ทำตัวเองจนไม่เหลือสภาพแบบนี้ ยังจะมีหน้าไปหาผู้ชายที่ไหนอีก!”
ฉู่ลั่วหานได้ยินดังนั้นก็รีบดึงเศษเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น ปกปิดร่างกายของตัวเอง หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง!แดงผ่าวราวกับโดนเตารีดแนบหน้าก็ไม่ปาน
แต่เดิมเสื้อผ้าของเธอโดนคางเฉิงเจี๋ยจนขาดแทบไม่เหลือสภาพเดิมอยู่แล้ว มาเจอหลงเซียวก่อกวนอีก ชิ้นส่วนของเสื้อผ้าเหลือเพียงน้อยนิด มีเพียงแต่เศษผ้าห้อยต่องแต่งอยู่ที่เอว ส่วนท่อนบนนั้น ไม่เหลืออะไรสักอย่าง!
ยังดีที่ตรงนี้ไม่มีคนผ่านไปผ่านมา ไม่งั้นล่ะก็ฉู่ลั่วหานคงต้องกลายเป็นประเด็นที่ผู้คนพูดถึงมากที่สุดในเวย์ปั๋วก็เป็นได้!
หลงเซียวถอดแจ็คเก็ตกันลมของตัวเองออก ใช้ห่อตัวฉู่ลั่วหานอย่างช่วยไม่ได้ ชายเสื้อคลุมปกอยู่ที่หัวเข่าของฉู่ลั่วหาน ดูเหมือนถูกเสื้อกินเข้าไปทั้งตัวก็ไม่ปาน ดูน่ารักน่าเอ็นดู ไม่น่าเกลียดซะทีเดียว
ราวกับแววตาของหลงเซียวที่มองเธอเปลี่ยนไป แต่เพียงชั่ววินาที ก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิม “เธออยากจะขายหน้าตัวเองยังไงก็ได้ แต่ อย่าทำให้ชื่อเสียงของตระกูลหลง ต้องเสื่อมเสียไปด้วย!”
ใจของฉู่ลั่วหานทั้งเจ็บปวดทั้งเสียใจ ดังนั้น ในสายตาของหลงเซียว ตั้งแต่จนจบ มีแต่ชื่อเสียงของตระกูลหลงเท่านั้นที่สำคัญ ชื่อเสียงของหลงเซียวที่สำคัญ ส่วนชีวิตของเธอกลับไม่มีค่าเลยแม้แต่น้อย
ที่เขาไม่ยอมหย่า ก็เป็นเพราะชื่อเสียงปัญญาอ่อนนี่สินะ
ฉู่ลั่วหานส่ายหน้าไปมา เธออยากยิ้ม แต่ด้วยน้ำตาที่ท่วมไปทั่ว เลยได้แต่ดึงแจ็คเก็ตกันลมที่คลุมตัวอยู่ให้กระชับมากยิ่งขึ้น พลางสูดกลิ่นอากาเว่อ่อนๆบนเสื้อผ้าของเขา เหมือนกับได้อยู่ในอ้อมกอดเขา
ไม่กล้าไปมองดวงตาของหลงเซียวที่อยากจะกลืนกินเธอทั้งเป็นอีก มือน้อยๆสองข้างของฉู่ลั่วหานดึงแจ็คเก็ตกันลมไว้แน่น ผมยาวที่ทำทรงไว้เรียบร้อยก่อนออกจากบ้าน ตอนนี้กลับไม่เหลือสภาพเดิม ปอยผมสองข้างหลุดลุ่ยลงมา ผมนุ่มดุจแพรไหมที่ม้วนไว้คลายออกเป็นลอนใหญ่ปรกอยู่ที่ไหปลาร้า สีดำสนิทของเส้นผมเงาวับขับผิวขาวละเอียดอ่อนให้ดูเปล่งประกายมากขึ้น เป็นภาพที่ดึงดูดสายตาคนมองได้เป็นอย่างมาก
วินาทีที่ก้าวเท้า กระเป๋าถือสีดำถูกยัดเข้ามาที่มือเธอ พอเงยหน้าอีกที สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามีเพียงแต่เบื้องหลังของหลงเซียวที่กำลังเดินหายไป
เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดสะอ้าน ต้านกับลม ผ่านดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอม ทุกๆที่ที่เขาก้าวผ่าน คงเหลือไว้เพียงแต่กลิ่นอายความแรงกล้าของจิตใจ
ฉู่ลั่วหานจิกฝ่ามือตัวเองด้วยความเจ็บปวด พลางเร่งฝีเท้า เดินตามไปอย่างกะเผลกๆ
ถ้าชักช้าอีกล่ะก็ ไม่รู้ว่าคุณชายคนนี้จะลงโทษเธอยังไงอีก
รถโรลส์-รอยซ์ สีดำจอดอยู่ข้างๆถนนใหญ่ หยังเซินรีบสาวเท้ายาวๆวิ่งเข้ามา เห็นหลงเซียว ก็รีบโน้มตัวลงเล็กน้อย ก่อนจะพูด “BOSS คนคนนั้น ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว”
ฉู่ลั่วหานเบิกตาโตเงียบๆ จัดการเรียบร้อยแล้ว หมายความว่ายังไง หรือว่าฆ่าเขาไปแล้ว?
แต่นั่นมันผิดกฎหมายนะ!หลงเซียวบ้าไปแล้วแน่ๆ ฆ่าคนต้องมีค่าตอบแทนนะ!
คางเฉิงเจี๋ยเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลคาง ผู้สืบทอดกิจการเพียงคนเดียวของบริษัทว่านเคอ นี่หลงเซียวบ้าไปแล้วหรือไง?!
ฉู่ลั่วหานเองก็ไม่รู้ว่ารวบรวมความกล้ามาจากไหน ดึงแขนข้างหนึ่งของหลงเซียวไว้“นายทำอะไรกับเขา คางเฉิงเจี๋ยเป็นผู้บริหารของบริษัทว่านเคอนะ นายอย่าหุนหันพลันแล่นอย่างนี้!”
ดวงตาเย็นชาของหลงเซียวเหลือบไปเห็นนิ้วมือเล็กๆกำลังดึงข้อมือของตัวเองอยู่ พลางใช้สายตามองเธอด้วยความสมเพช“ก็แค่บริษัทว่านเคอ แค่คุณชายที่มีแค่เงินแต่ไร้ประโยชน์ ทำให้เธอตื่นเต้นมากขนาดนี้เลยหรอ”
ความยิ่งทระนงที่ไร้ยางอายของเขา ทำให้ฉู่ลั่วหานเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง พร้อมค่อยๆคลายนิ้วมือออกทีละนิ้ว
“ฉู่ลั่วหาน เธอนี่มันน่ารังเกียจยิ่งกว่าที่ฉันคิด!”รอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากเรียวบางของเขา เต็มไปด้วยความมืดมิดที่ไม่สามารถประมาณได้
ฉู่ลั่วหานยิ้มเย็นๆ“ในสายตาของท่านเซียว ชีวิตของคนมันไร้ค่ามากขนาดนี้เลยสินะ”รวมตัวฉันเองด้วย
หลงเซียวตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง“คนที่ไร้เกียรติไร้ศักดิ์ศรี เธอจะมาคาดหวังอะไรจากฉัน”
ไร้เกียรติไร้ศักดิ์ศรีอย่างนั้นหรอ เหอะๆ!
ฉู่ลั่วหานยังไม่ทันได้เริ่ม คำพูดแรงๆที่อยากตอกกลับเขา ไม่ทันไรก็ถูกกลืนกลับลงไปในคอ
หลงเซียวส่งสัญญาณจากมือให้ หยังเซินเปิดประตูรถหลงเซียวก้าวขายาวๆขึ้นรถไป ในขณะที่ฉู่ลั่วหานยังคงสับสน จะขึ้นดี หรือไม่ขึ้นดี
“ไม่ขึ้นมาหรอ หรือว่าอยากกลับไป……เล่นเกมเก่าๆ”
น้ำเสียงเสียดสีประชดประชันของหลงเซียวลอยมาจากในรถ ต่อหน้าหยังเซิน เขาไม่ได้พูดตรงๆว่าเธอคบชู้กับผู้ชายคนอื่น ใช้คำอื่นแทน แต่ก็ยังเต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้นฉู่ลั่วหานเหมือนเดิม
ฉู่ลั่วหานกัดฟันกรอด ขึ้นรถไป ดีที่ว่าเบาะหลังที่นั่งกว้างพอ ให้คนสองคนนั่งคนละฝั่ง ไม่ต้องไปสัมผัสกับเขา
แต่นั่งใกล้ๆกันแบบนี้ ทำให้ฉู่ลั่วหานรู้สึกได้ถึงแรงพยาบาทที่ลอยมาไม่ใกล้ไม่ไกล ตั้งแต่หัวจรดเท้า เส้นเลือดฝอยทุกเส้นในร่างกายล้วนถูกกลิ่นอายความสยดสยองเลือดเย็นของหลงเซียวค่อยๆกลืนกินทีละเล็กทีละน้อย
มันเป็นความหดหู่ที่ทำให้รู้สึกหายใจไม่ออก
“BOSS จะไปไหนดีครับ”
แม้แต่หยังเซินก็รับรู้ได้ถึงบรรยากาศแปลกๆในรถ ถามขึ้นมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็เตรียมออกรถ เหลือเพียงแต่รอคำสั่งจากหลงเซียว
“กลับรีสอร์ทหยีจิ่ง ”
“รับทราบ!”
เสียงเครื่องยนต์ดังกลมเสียงหายใจของฉู่ลั่วหาน รีสอร์ทหยีจิ่ง…….ฉากต่อไปคงจะเป็นสึนามิที่เต็มไปด้วยเลือดสินะ
ฉู่ลั่วหานนึกถึงที่หยังเซินพูดว่า“จัดการเรียบร้อยแล้ว” ราวกับหัวใจถูกแทงก็ไม่ปาน จริงๆแล้วเธอกังวลมากกว่าว่าที่หลงเซียวโกรธในชั่วเคราแต่ทำเรื่องที่ไม่ควรทำลงไป “คางเฉิงเจี๋ยไม่ได้ทำอะไร นายอย่าใจร้ายไปนักเลย ยังไงเขาก็เป็นคุณชายหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลคาง ยังไงนายก็ต้องให้หน้าพ่อเขาบ้าง”
สังคมธุรกิจก็เหมือนกับสนามรบ มีเพื่อนเพิ่มมาอีกคน ศัตรูก็ลดไปหนึ่ง
ริมฝีปากที่เรียวบางเหมือนกระจับ คมเหมือนปลายมีดของหลงเซียว กระตุกขึ้นเบาๆ กลิ่นหอมของตัวหญิงสาวที่อยู่ไม่ไกลแตะเข้าที่ปลายจมูก เป็นกลิ่นดอกพุดซ้อนอ่อนๆที่ยังคงหอมอบอวลไม่คลาย
สะกิดเข้าที่หัวใจ ทำให้เต้นเร็วขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้
“ปล่อยมันน่ะหรอ งั้นคงต้องดูก่อนว่าเธอจะทำให้ฉันระบายอารมณ์ดีรึเปล่า!”