คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่175 “มื้อค่ำ” ที่ไม่เหมือนใคร
ตอนที่175 “มื้อค่ำ” ที่ไม่เหมือนใคร
การที่จู่ๆ จะให้ย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของชายแปลกหน้า คนฉลาดอย่างแอนน่าก็ยังต้องคิดแล้วคิดอีกกว่าจะทำใจยอมรับมันได้
แต่ยังดีที่วิลล่าแห่งนี้นั้นกว้างใหญ่มาก มันกว้างจนเพียงพอที่จะให้เขาและเธอสามารถเลี่ยงที่จะเจอหน้ากันได้ ลดทอนเวลาที่จะต้องเจอกันซึ่งๆ หน้าได้
เธอไปสำรวจมาแล้ว ห้องของชายคนนี้อยู่ตรงกลางของชั้นสอง งั้นทางที่ดีที่สุดก็คือเลือกห้องที่อยู่ให้ไกลจากห้องนั้นให้มากที่สุด
ดูแล้วในวิลล่าแห่งนี้ห้องที่ไกลที่สุดก็คือห้องริมสุดบนชั้นสาม ห้องที่อยู่ตรงสุดทางเดิน และสุดท้ายแอนน่าก็ตัดสินใจเลือก “ฉันจะพักที่ห้องนั้น”
นิ้วมือที่เล็กเรียวของเธอชี้ตรงไปทางนั้น สายตาแน่วแน่ ไม่มีความลังเลใดๆ ทั้งสิ้น
หลงเซียวมองตามทิศทางที่เธอชี้ไป จากนั้นก็หันกลับมาที่เธอ “คุณแน่ใจนะครับ?”
“แน่ใจที่สุดค่ะ “เธอตอบกลับมาโดยพูดเน้นทีละคำ
ไม่ไปดูก่อนเหรอครับ?”
“ไม่ค่ะ”
การที่เลือกอยู่ที่ชั้นสามนั้น ข้อแรกเลย เธอไม่ต้องกังวลกับความรู้สึกอึดอัดเมื่อถูกเขามองอย่างเมินเฉยเวลาที่เขาลงไปชั้นล่าง สองคือ ในวิลล่าที่เลิศหรูขนาดนี้ทุกๆชั้นจะต้องมีห้องน้ำและห้องอาบน้ำในตัวแน่นอน ดังนั้นเธอสามารถใช้ชีวิตประจำวันอยู่แค่บนชั้นสามก็พอโดยไม่จำเป็นต้องลงมาชั้นล่างก็ได้
มันเป็นตัวเลือกที่ดีมาก เลือกง่ายจะตาย
ท่านเซียวพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก
จี้ตงหมิงถูกสั่งให้ออกจากวิลล่าไปส่วนคนอื่นๆ ก็ตามเขาไปด้วย ชั่วขณะหนึ่ง ภายในวิลล่าที่กว้างใหญ่แห่งนี้มีเพียงแค่เสียงหายใจของคนทั้งสองเพียงเท่านั้น
แอนน่ากำลังใช้นิ้วเคาะอยู่ที่โซฟา เธอนั่งนิ่งโดยไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อดี?
และนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้องบอกเวลาว่านี่มันหกโมงเย็นแล้ว ท้องฟ้าข้างนอกค่อยๆ มืดลงช้าๆ แสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าส่องผ่านกระจกเข้ามา ทำเอาปลาตัวใหญ่ที่ถูกเลี้ยงไว้ในตู้ปลาถูกย้อมเป็นสีรุ้ง
ปลาสีรุ้งที่ว่ายวนอยู่ในตู้ปลาช่างดูน่ารักเหลือเกิน น่ารักกว่าเจ้าของของมันเยอะเลย
ในมือของท่านเซียวถือหนังสือเล่มหนึ่งไว้ ตั้งแต่ทั้งคู่นั่งอยู่ในห้องเขาก็เริ่มอ่านมันทันที อ่านไปทีละหน้าทีละหน้า เป็นคนที่สมาธิดีจริงๆ
ตอนแรกแอนน่าก็ใช้มือถือเช็คข้อความในเมล์ พออ่านครบทุกข้อความแล้ว เธอก็ค้นดูเอกสารสำคัญต่างๆ ของโรคนี้พอมาตอนนี้เธอก็ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว
เธอจึงลุกขึ้นมาแล้วถามว่า “คุณจะ จะให้ฉันตรวจอาการของคุณในตอนนี้เลยไหมคะ?”
ท่านเซียวพลิกกระดาษไปอีกแผ่นหนึ่ง แล้วค่อยๆ พูดขึ้นว่า “ตอนนี้ยังไม่ต้องครับ”
“ค่ะ ในเมื่อตอนนี้ไม่ได้ตรวจ งั้นฉันขอออกไปเดินเล่นหน่อยได้ไหมคะ?”
“ตามสบาย”
เขาตอบมาอย่างลวกๆ เธอเองก็ไม่มีอะไรจะพูด
ลานกว้างของวิลล่านี้ถูกดูแลเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งหรือรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ที่เลือกหรือว่าการตัดแต่งของต้นหญ้า การใส่ใจในจุดเล็กจุดน้อยพวกนี้แสดงว่าเจ้านายของมันเป็นคนที่รักความสมบูรณ์แบบมาก
พอเดินวนลานกว้างไปรอบหนึ่ง ตอนเดินกลับมาเธอก็เห็นจี้ตงหมิงเดินกลับมาพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระในมือ มันเป็นสัมภาระของเธอที่เก็บไว้ในโรงแรม
“คุณแอนน่าครับ สัมภาระของคุณอยู่ในนี้หมดแล้วนะครับ พนักงานที่โรงแรมเป็นคนจัดการให้ครับ คุณมาดูก่อนครับว่ามีอะไรขาดหายไปหรือเปล่า?”
เธอทำสีหน้ามึนงง “แล้วนี่คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันพักอยู่ที่โรงแรมไหน?”
และรู้ด้วยว่าเธอพักอยู่ห้องไหน แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือเขาสามารถเอาของเหล่านี้ออกมาได้ยังไง ทั้งๆที่ยังไม่ได้รับการอนุญาตจากเธอเลย
จี้ตงหมิงโค้งคำนับ โดยเอาสองมือไขว้ไว้ข้างหลัง “คุณแอนน่าครับ กรุณาตรวจสอบสัมภาระของคุณด้วยครับ”
ฮึ! เจ้านายกับลูกน้องนี่ช่างเหมือนกันจริงๆ ถ้าปัญหาอะไรที่ไม่อยากตอบก็จะเปลี่ยนเรื่องทันที
“ค่ะ”
ของในสัมภาระไม่มีอะไรขาด และที่สำคัญคือของทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบมาก “ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ขอให้คุณแอนน่าใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขนะครับ”
มีความสุขเหรอ? ฮึฮึ!
พอจี้ตงหมิงพูดจบก็หันไปทางหลงเซียว “ท่านครับ ของทุกอย่างถูกเตรียมเสร็จแล้วครับ”
“ดีมาก กลับไปได้”
แอนน่าเตรียมที่จะยกสัมภาระขึ้นไปไว้บนชั้นสาม ในที่สุดผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงโซฟาก็ยอมลุกขึ้นมาสักที กางเกงสูทของเขาดูยับเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ออกคำสั่งอย่างได้ใจเหมือนเดิม “คุณแอนน่าครับ ตอนนี้เวลาหกโมงสี่สิบนาที คุณมีเวลาหนึ่งชั่วโมงในการเตรียมอาหารเย็นของวันนี้ ก่อนเวลาสองทุ่มผมต้องเห็นอาหารถูกตั้งไปบนโต๊ะอาหารนะครับ”
คิ้วที่โค้งสวยของแอนน่าตอนนี้กำลังขดกันเป็นปม เพราะเธอกำลังรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยินมาก ริมฝีปากของเธอสั่นรัว เธอยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “นี่คุณหมายความว่ายังไงคะ? ให้ฉันเตรียมอาหารเย็นอย่างนั้นเหรอคะ?”
ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย!
เวลาในนาฬิกาปาเต็ก ฟิลิปป์ของหลงเซียวค่อยๆ ผ่านไปทีละวิ เสียงเย็นชาของชายหนุ่มดูจะไม่ค่อยชอบใจนัก “ในเมื่อคุณแอนน่าเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องถามซ้ำอีก”
เชี่ย!
ไอ้ชาติชั่วคนนี้!
“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกามาตลอด จึงทำอาหารจีนไม่เป็นเลย คุณไปใช้คนอื่นดีกว่าค่ะ”
นี่มันตลกสิ้นดี ให้เธอทำอาหารเหรอ? ทำไมไม่สั่งให้เธอไปผ่าตัดหล่ะง่ายกว่าเยอะ
หลงเซียวเอามือลงแล้วไปล้วงกระเป๋า ด้วยชุดสูท? ที่ใส่อยู่ทำให้เขายิ่งดูเคร่งขรึมขึ้นไปอีก “คุณแอนน่าครับ ดูเหมือนว่าตอนนี้คุณจะไม่มีสิทธิ์ที่จะมาต่อรองกับผมนะครับ คุณยังมีเวลาอีกสามสิบเก้านาทีครับ”
เชี่ย!!!
ตอนอยู่อเมริกาแอนน่าก็เป็นคนที่ขี้เกียจทำอะไรเองอยู่แล้ว ผู้ช่วยรอบตัวไม่เคยมีต่ำกว่าสองคนเลย แม้แต่ดื่มน้ำหรือกาแฟยังต้องให้คนชงมาให้เลย ผู้ชายที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อคนนี้กลับมาสั่งให้เธอทำอาหารให้กินเนี่ยนะ
“ฉันทำอาหารไม่เป็น ต่อให้ฆ่าฉัน ฉันก็ทำให้คุณทานไม่ได้หรอกค่ะ”
แอนน่าเป็นคนที่ค่อนข้างมั่นคงกับการตัดสินใจของตัวเอง
แต่ท่านเซียวกลับเป็นคนที่สั่งอะไรต้องได้อย่างนั้น “แล้วทำไมผมต้องฆ่าคุณด้วยหล่ะครับ? ในทางกลับกัน ผมจะให้คนไปดูแลผู้ช่วยทั้งสองนั้นของคุณเป็นอย่างดีเลยครับ”
“นี่คุณ!”
ท่านเซียวได้แต่ชี้ไปทางห้องครัว “สิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่างถูกเตรียมไว้แล้ว ผมเชื่อว่าคนฉลาดอย่างคุณแอนน่าคงไม่ทำอาหารออกมาได้น่าเกลียดนักหรอก”
แก!!
ท่านเซียวพูดจบก็เดินขึ้นชั้นบนไปเลย เหลือไว้เพียงแผ่นหลังที่ดูยโส
แอนน่าสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอพับแขนเสื้อขึ้น แล้วเดินตามทางเดินไปจนถึงห้องครัว ห้องครัวนี้ค่อนข้างสะอาด ไม่ต้องบอกว่ามันสะอาดเอามากๆ เลย เครื่องครัวก็เป็นของใหม่ที่ไม่เคยผ่านการใช้งานมาก่อนเลย
ฮึ! ตั้งใจนี่นา!
แอนน่าทำอาหารไม่เป็นจริงๆ แต่ว่าเธอสามารถเซิร์ตหาวิธีการทำอาหารง่ายๆ จากในกูเกิลได้ เธอเอามือถือออกมาแล้วเสิร์ชหาคำที่ใกล้เคียง เมนูอาหารมากมายก็ได้ปรากฏออกมา
ส่วนผสมครบถ้วน วิธีทำก็ละเอียด เหลือแค่เพียงขั้นตอนการปฏิบัติจริงเท่านั้น
ดีมาก หลังจากแอนน่าได้อ่านขั้นตอนการทำอย่างละเอียดแล้ว เธอก็ลงมือทำทันที
ถึงแม้ว่าจะจดจำวิธีการประกอบอาหารได้อย่างขึ้นใจแล้ว แต่ไอ้ขั้นตอนการทำนี่สิบรรลัยมาก
หลังจากผ่านไปสี่สิบกว่านาที ในที่สุดแอนน่าก็ทำอาหารจนเสร็จ
อาหารที่เหมือนกันสองชุดถูกตั้งไว้ทั้งสองข้างของโต๊ะอาหาร มันถูกที่ครอบอาหารที่ทำจากเครื่องเงินครอบไว้ อุปกรณ์ทานอาหารแบบตะวันตกสองชุดถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบบนผ้ากันเปื้อน เห็นแล้วก็ดูดีอยู่เหมือนกัน
“ดีมากครับ อย่างน้อยคุณก็ไม่ได้ใช้เวลาเกินกว่าที่กำหนด” ท่านเซียวยืนอยู่ข้างๆ สายตากำลังพิจารณาการจัดอาหารบนโต๊ะอยู่ จานห้าใบสำหรับคนหนึ่งคน เห็นได้ชัดว่าเธอค่อนข้างเป็นคนละเอียด
แอนน่ายิ้มแห้งๆ “เชิญนั่งค่ะ”
ท่านเซียวลากเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง “แสดงผลลัพธ์ของคุณให้ผมได้เห็นหน่อยครับ”
ฮึ! คุณชาย อาหารก็ตั้งอยู่ตรงหน้าแล้ว แม้แต่ที่ครอบยังขี้เกียจเปิดเองเลยเหรอ?
ได้! เธอต้องอดทนไว้!
เธอค่อยๆ เอาเครื่องเงินออกทีละชิ้น แอนน่ายิ้มให้หลงเซียวไปทีหนึ่ง มันเป็นยิ้มที่เจือจางมาก “เป็นไงบ้างคะ?”
ท่านเซียวมองตรงไปยังจานห้าใบที่อยู่ตรงหน้า
สลัดกะหล่ำม่วง สลัดโยเกิร์ตผักสด สลัดมันบด สลัดแซลม่อนอาโวคาโดแล้วก็แซนด์วิชผลไม้สด
นี่คืออาหารเย็นที่พวกเธอกินกันเหรอ?
มองไปบนโต๊ะมีแต่สีเขียวเต็มไปหมด นี่มันประเทศผักสดชัดๆ ส่วนอาหารที่อยู่ในจานก็คือการเอาหญ้าชนิดต่างๆ มากองรวมกันก็เท่านั้นเอง
ท่านเซียวกลับไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลย “นี่ก็คืออาหารที่คุณทำใช่ไหมครับ?”
แอนน่าเดินไปยังที่นั่งของตัวเอง มันเป็นโต๊ะที่ห่างจากหลงเซียวประมาณสองเมตร ทั้งคู่ยืนประจันหน้ากัน “ใช่ค่ะ นี่คืออาหารเย็นของฉัน ขอโทษจริงๆ ค่ะที่ไม่รู้ว่าคุณชอบทานอะไร”
เยี่ยม ไม่รู้ว่าคุณชอบทานอะไร?
ผักสลัดและซอสสลัดที่อยู่เต็มโต๊ะ เห็นได้ชัดเลยว่าเธอตั้ง. ใจ. มาก!
แอนน่ากางผ้ากันเปื้อนสีขาวออก แล้วเอามาวางไว้ที่ตักของตัวเอง จากนั้นก็หยิบมีดกับส้อมขึ้นมา “คุณคะ ทานอาหารได้แล้วค่ะ”
ท่านเซียวใช้นิ้วที่เรียวยาวหยิบมีดกับส้อมขึ้นมา คิ้วไม่ได้ขมวดเลยแม้แต่น้อย เครื่องเงินกับเครื่องดินเผากระทบกันจนเกิดเสียงดัง ผักสดๆ ถูกป้อนเข้าไปในปาก รสชาติจืดชืด ไม่หวานไม่เปรี้ยวไม่เผ็ดไม่เค็ม นี่มันกำลังกินหญ้าชัดๆ
แต่ท่านเซียวกลับกินมันเข้าไปทีละคำทีละคำ อย่างพึงพอใจ “คุณแอนน่าครับ”
กำลังกินๆ อยู่เขาก็พูดขึ้นมา
แอนน่ากำลังกินอาหาร นี่แค่มื้อเดียวเอง เธอแค่ทำมันอย่างลวกๆ เอง อีกอย่างกินผักเยอะๆ ก็ดีต่อร่างกายเหมือนกัน ที่สำคัญก็คือการที่เธอทำอย่างนี้ต่อไปเขาคงไม่กล้าสั่งให้เธอทำอาหารอีกแล้ว!
ทำไมคะ? คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?”
ท่านเซียวหั่นแซนด์วิชชิ้นหนึ่งเข้าปากไป เขาค่อยๆ เคี้ยว ไม่พูดไม่ได้เลยว่าอาหารของเธอรสชาติแย่มาก “ฝีมือของคุณใช้ได้เลยครับ เดี๋ยวผมจะส่งอาหารแบบเดียวกันนี้ให้ผู้ช่วยของคุณได้ลิ้มรสเหมือนกัน พวกเขาต้องมีความสุขมากแน่ๆ ครับ”
“What?”
แสดงว่าต่อไปอาหารที่เธอทำจะถูกส่งไปให้พวกLisaกินแบบนี้ทุกมื้ออย่างนั้นเหรอ?
เชี่ย!
ไอ้ชั่ว!
“นี่คุณ!!” เธอกัดฟันแน่น แต่ก็พูดอะไรไม่ออก!
ท่านเซียวพูดขึ้น “คุณสามารถค่อยๆ แสดงฝีมือการประกอบอาหารของคุณออกมาอย่างช้าๆ ผมสามารถอยู่กับคุณได้ตลอด แล้วก็เราก็ดูแลผู้ช่วยของคุณไปในตัวเลย”
เชี่ย!!!
แอนน่ากินอาหารอย่างหงุดหงิด! ทุกๆ คำที่เคี้ยวเธอก็ใช้แรงเป็นอย่างมาก
ท่านเซียวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา มองดูผู้หญิงที่นั่งอยู่ทางนู้นกำลังก้มหน้าก้มตากินอาหาร อาหารตะวันตกของเธอทำออกมาค่อนข้างดี ดูแล้วค่อนข้างไปได้สวยเลย แต่……
ไม่รู้ว่าทำไมเวลาที่มองไปยังหัวเธอหัวใจของเขาก็จะกระตุกขึ้นมาทีหนึ่ง
ความรู้สึกนั้นมันค่อนข้างแปลกจนทำให้รู้สึกไม่สบายเลย
ในตอนนั้น เสียงมือถือของหลงเซียวก็ดังขึ้น เสียงเรียกเข้าที่เรียบง่ายนี้ไม่รู้ว่าเขาเลิกฮิตไปตั้งแต่ปีไหนแล้ว แต่เขาก็ยังคงใช้มันอยู่
“ผมกำลังยุ่งอยู่ครับ……ไม่กลับครับ……พรุ่งนี้ค่อยว่ากันครับ……ได้ครับ”
เพียงไม่กี่คำเขาก็วางสายจากคนที่โทรมาแล้ว มันเรียบง่ายจนไม่รู้ว่าจะเรียบง่ายยังไงแล้ว
แอนน่าขำออกมา “ถ้าฉันทายไม่ผิดนะ คงจะเป็นผู้หญิงที่ทานข้าวกับคุณที่ร้านอาหารวันนั้นแน่เลย”
ท่านเซียวตอบ “คุณทายถูกแล้วครับ”
“อ๋อ งั้นเธอก็เป็นคู่หมั้นของคุณสินะ ขอโทษนะคะ บทสนทนาของพวกคุณในคืนนั้นฉันบังเอิญไปได้ยินเข้าหน่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
การแสดงออกนั้นให้มันนิ่งลงกว่านี้หน่อยได้ไหม?
“สิ่งที่คุณทำกับคู่หมั้นของคุณมันดูไม่เกินไปหน่อยเหรอคะ?”
“นี่ไม่ใช่คำถามที่หมอคนหนึ่งควรถามนะครับ”
ฮึฮึ!
ท่านเซียวกิน “มื้อเย็น” เสร็จแล้ว ตอนที่เดินออกจากโต๊ะอาหารเขายังพูดเสริมขึ้นมาอีกว่า “ห้องของคุณคุณก็ไปจัดการเองนะครับ”
มันจะไปเป็นเรื่องใหญ่อะไรกัน?
“อีกอย่าง ในเมื่อคุณชอบทานอาหารตะวันตก แสดงว่าคุณก็ต้องชอบล้างเครื่องครัวแบบตะวันตกเหมือนกัน”
แอนน่าถลึงตาใส่เขา “……!!”
บ้าเอ๊ย! เธอมัวแต่คิดว่าอาหารตะวันตกมันทำง่าย แต่เครื่องครัวของตะวันตกนั้นดูแลยากมาก อีกอย่างสองคนรวมกันก็จานสิบใบไหนยังจะมีส้อมกับมีดอีกและอื่นๆ
แอนน่าแทบสติแตก!
พอล้างเครื่องครัวเสร็จ ก็เป็นเวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว แอนน่ายกกระเป๋าสัมภาระเดินขึ้นบันไดไป ตอนเดินผ่านชั้นสองเธอเห็นไฟในห้องของชายหนุ่มยังเปิดอยู่ เธอถลึงตาใส่แล้วก็เดินขึ้นไปต่อ เธอยืนเอามือเท้าเอวหายใจหอบเพราะความเหนื่อยอยู่หน้าห้องตัวเอง แม่งเอ๊ยมาถึงสักที
เธอยื่นมือไปเปิดประตูห้องออก
ภายในห้องมืดมาก. หน้าต่างถูกปิดอยู่ ไฟก็ยังไม่ได้เปิด และเหมือนจะมีกลิ่นอะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไปด้วย
เธอเอามือคลำหาสวิตซ์ไฟที่น่าจะอยู่ตรงกำแพง แล้วเปิดไฟในห้องขึ้น
“เชี่ย!!!”