คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่126 ผลการวินิจฉัย ทำลายความฝัน
ตอนที่126 ผลการวินิจฉัย ทำลายความฝัน
ในตอนกลางคืน หลงเซียวหลับไปแล้ว แต่ฉู่ลั่วหานเดินไปที่ห้องหนังสือแล้วล็อกประตูจากด้านใน
เมื่อนำใบสมัครที่ถังจิ้นเหยียนให้เธอจากกระเป๋า ฉู่ลั่วหานจ้องไปที่มันเป็นเวลากว่าห้านาทีจากนั้นก็จับปากกาของหลงเซียวแน่น และใช้ปากกานั้นเขียนชื่อเธออย่างบรรจงทีละตัว
หากมีใครคนใดคนหนึ่งต้องจากไป คงต้องเป็นเธอ
ทหารหนีการจับกุมแม้จะต่ำต้อย แต่ยังดีกว่าต้องเผชิญหน้ากับความจริงอันโหดร้าย คิดดูแล้วการแต่งงานของเธอในครั้งนี้มันช่างอึดอัดเสียจริง
เมื่อเธอจากไป ที่นี่จะกลับกลายเป็นเหมือนเมื่อห้าปีก่อน เธอไม่เคยมาและไม่เคยรัก
ส่วนเขานั้น เวลาคงค่อยๆเยียวยาเขาเอง
วันต่อมาที่ห้องรองผู้อำนวยการโรงพยาบาล
ถังจิ้นเหยียนกำผลการตรวจร่างกายฉบับหนึ่งไว้ เหมือนถูกฟ้าผ่า!
เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง!เป็นไปไม่ได้!
เกาหยิ่งจือยืนอยู่ตรงหน้าเขาพูดด้วยเสียงต่ำ “ ท่านรองประธานถังนี่คือรายงานการตรวจสุขภาพล่าสุด ตอนนี้คนในศูนย์ตรวจทางการแพทย์ยังไม่มีใครเผยข้อมูลนี้ออกไป ส่วนผมได้กำชับแล้วคงไม่มีใครกล้าพูดหากใครฝ่าฝืนผมจะให้เขาไม่มีโอกาสกลับมาที่นี่อีก”
ถังจิ้นเหยียนไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น เขาจ้องดูข้อมูลทางเทคนิคในรายงานการตรวจสุขภาพนี้ ร่างกายของเขาทรุดเหมือนกับคนตกจากตึก
แล้วโดนบีบอัดให้แบน!
ผลการตรวจสุขภาพของฉู่ลั่วหานพบHIVในเลือด!
HIV!
เป็นไปได้อย่างไร!
เกาหยิ่งจือเห็นการตอบสนองของถังจิ้นเหยียนจึงได้พูดอย่างระมัดระวังว่า “ท่านรองฯถังครับ เป็นไปได้มากว่าการติดเชื้อมาจากการช่วยเหลือผู้ติดเชื้อในครั้งนั้น……!! "
“พอแล้ว”
ถังจิ้นเหยียนพูดอย่างเยือกเย็น เมื่อฟังคำพูดของเกาหยิ่งจือแล้วหวนกลับไปในวันนั้น ได้เกิดเหตุการณ์ต่างๆมากมาย ทั้งเลือดและบาดแผล……!
ฉู่ลั่วหานมีบาดแผลที่แขนและข้อมือ เป็นไปได้มากที่จะติดเชื้อในครั้งนั้น แต่เขาไม่สามารถรับได้! เขาไม่สามารถรับเรื่องนี้ได้!
“ท่านรอง……!”
“ออกไป!”
เกาหยิ่งจือ ถูกไล่ออกมาจากห้องทำงาน เหลือบไปเห็นฉู่ลั่วหานเดินถือเอกสารบางอย่างเข้ามา
ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มอันขมขื่นอยู่ ฉู่ลั่วหานหนอ ข้างในห้องมีนิทานเรื่องสำคัญรอเธอเข้าไปอ่านอยู่นะ!
“คุณหมอฉู่ สวัสดี” เกาหยิ่งจือทักทายเธอก่อนเป็นครั้งแรก
ฉู่ลั่วหานยิ้มตอบ “สวัสดีค่ะรองหัวหน้าเกา”
ทั้งสองเดินไปคนละทาง เกาหยิ่งจือมองกลับไปและเห็นว่าเธอเดินเข้าไปในห้องทำงานของ ถังจิ้นเหยียน
เธอจบแล้ว ฉู่ลั่วหาน
เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูถังจิ้นเหยียนก็ตื่นขึ้นจากภวังค์ เขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่คาดคิดว่าคนที่เข้ามาคือฉู่ลั่วหาน!
เขารีบซ่อนผลการตรวจสุขภาพไว้ จัดแจงอารมณ์ของตัวเองแล้วยิ้มถามว่า “มีอะไรหรือเปล่า?”
ฉู่ลั่วหานกัดฟันพูดว่า “ท่านรองคะ หนังสือแนะนำที่ให้ไว้ครั้งที่แล้ว ฉันกรอกเรียบร้อยแล้วค่ะ”
ถังจิ้นเหยียนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตอนนี้เขาไม่อยากได้ยินเรื่องอะไรทั้งนั้น อย่าว่าแต่เรื่องอาสาสมัครเลย!
“อ้อ วางไว้ตรงนั้นแหละ”
เขากลัวว่าตัวเองจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ถังจิ้นเหยียน ต้องการให้เธอออกไปโดยเร็วที่สุด เขายังไม่สามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้
ฉู่ลั่วหานวางเอกสารไว้บนโต๊ะ “ท่านรองคะ ฉันตั้งใจมากและคิดดีแล้ว หวังว่าคุณจะไม่กังวลใดๆและทางท่านผู้อำนวยการเองก็ด้วย”
ถังจิ้นเหยียนจ้องมองที่ปากของเธอ แต่เขาไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร จิตใจของเขาอยู่บนตัวหนังสือที่ผลการตรวจทางการแพทย์นั้น เปรียบเสมือนเข็มพิษทิ่มแทงหัวใจเขา
“อืม”
เธอพูดกับเขาหลายประโยค แต่ทุกประโยคกลับถูกตอบมาเพียงคำเดียว
ฉู่ลั่วหานเริ่มสงสัยว่าถังจิ้นเหยียนเป็นอะไรไป?
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นหรือคะ?”
เมื่อตอนที่เธอเข้ามา เขาเหมือนเก็บอะไรหลบซ่อนไว้ ทำให้ฉู่ลั่วหานไม่สบายใจนัก
ถังจิ้นเหยียนสลัดความคิดของเขาอย่างรวดเร็ว แต่ขาเขายังคงสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ "ไม่เป็นไร ผมเหนื่อยนิดหน่อยคุณกลับไปก่อน … เดี๋ยวๆคุณ … ไม่เป็นไรใช่ไหม คุณกลับไปก่อนนะ"
ฉู่ลั่วหานหอบความสงสัยกลับไปที่ห้องทำงานของเธอ พวกจ้าวเหมียนเหมียนกำลังอ่านผลตรวจสุขภาพของตัวเองอยู่
“ให้ตายสิ ฉันแข็งแรงขนาดนี้ทำไมเกล็ดเลือดต่ำกันนะ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย”
“ของฉันบอกว่าตกขาวผิดปกติน่ะ”
เมื่อเห็นฉู่ลั่วหานเดินเข้ามาก็รีบเข้ามาถามว่า “คุณหมอฉู่ ผลตรวจสุขภาพออกหรือยังคะ? ผลตรวจครั้งนี้บ้าบอจริงๆ ระบุโรคอะไรแปลกๆให้ตกใจเล่นแท้ๆ น่ารำคาญจริงๆ”
ฉู่ลั่วหานส่ายหัว “ยังเลยค่ะ น่าจะอยู่อีกชุดหนึ่ง”
จริงเหรอ?เธอจำได้ว่าตรวจพร้อมกันนี่นา
“คุณหมอฉู่ รบกวนมาที่หน่อย”
จ้าวเหมียนเหมียนและจี้ซือหยู่ถอยออกไป ให้ตายสิ ยมราชเกามาด้วยตัวเอง ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ!
ฉู่ลั่วหานวางประวัติคนไข้ลง “ค่ะ”
ณ ห้องทำงานของเกาหยิ่งจือ
ฉู่ลั่วหาน ยืนอย่างเหนื่อยล้าที่หน้าโต๊ะทำงานของเธอ รอให้เธอออกคำสั่ง
แต่คราวนี้บรรยากาศดูแปลกไปเล็กน้อย เกาหยิ่งจือมองแต่ปากกาในมือของเธอโดยไม่พูดอะไร
“รองหัวหน้าเกาถ้าไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันจะขอตัวนะคะ”
“ถ้าไม่มีอะไรฉันจะเรียกเธอมาเหรอ คุณหมอฉู่ ผลการตรวจสุขภาพออกมาแล้วแต่คุณกลับไม่ได้รับ ไม่แปลกใจหรือไง?”
เกาหยิ่งจือปกติแล้วก็ถือว่ามีเสน่ห์สวยงาม ประกอบกับการแต่งหน้าในวันนี้
ในวันนี้ทำให้เธอน่าดึงดูดขึ้นกว่าเดิม
"การตรวจร่างกายเป็นเรื่องปกติ และรองหัวหน้าเกาไม่ควรต้องเสียเวลาให้กับเรื่องแบบนี้"
“ถ้าอย่างนั้นต้องขอบคุณโรงพยาบาลแล้วละ คุณหมอฉู่ตอนที่คุณเป็นกองสนับสนุนหมู่บ้านผู้ติดเอดส์เอดส์คุณได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?”
ฉู่ลั่วหานพยักหน้า “แล้วยังไงคะ?”
เกาหยิ่งจือพูดต่อว่า “คุณหมอฉู่ คุณได้รับเชื้อ ฉันรู้ว่าเรื่องนี้คุณอาจจะรับได้ยากมาก แต่!นี่คือความจริง”
ฉู่ลั่วหาน ใช้สายตาจ้องมองอย่างดุเดือด “ คุณหมายความว่ายังไง! ถ้าคุณจะสาปแช่งฉันก็ควรให้มีขอบเขตบ้างนะคะ!”
เกาหยิ่งจือหัวเราะเธอเลิกคิ้วและแสดงให้เห็นดวงตาอันแหลมคมและรังเกียจ "ฉันไม่ได้อยู่ในอารมณ์หรือมีเวลาพอที่จะพูดตลกกับคุณนะ คุณได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคเอดส์ ผลรายงานการตรวจร่างกายของคุณที่ท่านรอง เห็นได้ชัดว่าเขากำลังปกปิดข้อมูลนี้ของคุณแต่ … "
“โกหก!”
ฉู่ลั่วหานเดินหน้าเข้ามา มือทั้งสองกดลงที่โต๊ะทำงานและจ้องมองด้วยสายตาอาฆาต “เกาหยิ่งจือ คุณอย่ามาท้าทายขีดจำกัดของฉัน
"มันไม่มีประโยชน์ที่คุณจะมาเสียอารมณ์และด่าว่าคนอื่นอยู่ที่นี่ คุณหมอฉู่ความจริงตั้งอยู่ตรงหน้านี้ คุณไม่สามารถหลบหนีไปได้ตลอดหรอก ไม่เชื่อคุณไปหาท่านรองดูแล้วจะเข้าใจ!"
เธอไม่เชื่อ! ไม่เชื่อเด็ดขาด!
ฉู่ลั่วหาน กดลิฟต์อย่างร้อนรน เธอจะไม่ติดเชื้อ ไม่มีวัน … ไม่ …
เพียงไม่กี่ก้าวเธอเดินเข้ามาในห้องรองผู้อำนวยการ “ท่านรองคะ ผลตรวจสุขภาพของฉันอยู่ที่ไหน?”
การเข้ามาอย่างกะทันหันของเธอ เขาไม่ทันได้ตั้งตัว เขาสะดุ้งและปากกาตกลงที่พื้นเสียงสะท้อนดังอย่างน่าประหลาดใจ
“คุณหมอฉู่ คุณ……!”
"ฉันถามคุณว่ารายงานการตรวจร่างกายของฉันอยู่ที่ไหนคะ!" ดวงตาสีแดงเข้มของเธอปกคลุมไปด้วยชั้นเลือดสีแดงที่น่ากลัวราวกับสัตว์ร้ายที่อยู่ในการต่อสู้
มองดุแล้ว เธอคงได้ยินอะไรมา……!
ถังจิ้นเหยียนลุกขึ้นปิดประตู ปิดม่านแล้ววางมือบนบ่าเธอแล้วพูดว่า “ฟังผมนะ……!อย่ากลัว ผมจะอยู่เคียงข้างคุณไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณจะไม่โดดเดี่ยว
ดังนั้น……!มันคือเรื่องจริง?
ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นด้วยความสิ้นหวัง ดวงตาที่ชุ่มชื้นของเธอในตอนนี้ไม่สามารถหาความหวังใดๆได้อีกแล้ว "ฉันได้รับเชื้อจริงๆ……! "
เธอพูดอะไรไม่ออกอีก
ถังจิ้นเหยียนกอดเธอแน่นไว้ในอ้อมอก มือทั้งสองโอบมาที่แผ่นหลัง เขาเจ็บปวดไม่น้อยกว่าเธอเลย แต่เขาจะล้มลงไม่ได้ “ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ คุณอยากไปแอฟริกาใช่ไหม? พวกเราไปที่นั่นกัน ดีไหม? ผมจะอยู่กับคุณจนวันสุดท้าย”
ฉู่ลั่วหานในตอนนี้ดูเหมือนนกตัวเล็กๆที่หัวใจถูกบดขยี้และมีเพียงขนที่ลอยไปตามลมอย่างอ่อนแรง เธอไม่ขยับหรือส่งเสียงใดๆและยอมรับอ้อมกอดของเขา
“พวกเราออกเดินทางก่อนกำหนด ไปพรุ่งนี้เลย ผมสัญญาว่าที่นี่จะไม่มีคนรู้เรื่องนี้ คุณยังเป็นคุณ และจะเป็นแบบนี้ตลอดไป ขอให้จำไว้เสมอว่าทุกครั้งที่คุณหันกลับมา จะเจอผมอยู่……!”
ดวงตาของฉู่ลั่วหานกำลังลุกโชน ดูเหมือนว่าหัวใจของเธอจะเปียกโชกอย่างรุนแรง จากวันที่แสงแดดแรงกล้า บัดนี้ฝนตกหนักลมและฝนก็พัดกระหน่ำมาที่เธอ
“ผมรักคุณ ไม่ว่ายามทุกข์หรือยามสุข ยามเจ็บป่วยหรือยามสบาย นอกจากความตายแล้วไม่มีอะไรจะมาห้ามความรักที่ผมมีให้คุณได้ สัญญากับผม อย่าท้อถอย ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ ทุกๆวันต่อจากนี้ผมจะทำให้คุณมีความสุขกว่าเดิมเป็นสิบเท่า”
เขาพูดทุกคำอย่างชัดเจนและมั่นคง แต่สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวด ไม่มีคำตอบรับใดๆ
“แค่กๆๆๆๆ”
ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาไอขึ้นอย่างรุนแรง และเลือดก็ไหลออกมาจากมุมปากของเธอ!
เรื่องราวต่างๆจุดความร้อนในตัวเธอขึ้นมา กลิ่นคาวเลือดเต็มปากของเธอ
ฉู่ลั่วหานสีหน้าซีดเผือด เลือดสีแดงสดนั้นทำให้เธอตกใจแต่ไม่ได้มีกิริยาใดๆ สายตาเหม่อมองไปข้างนอกโดยไม่มีจุดหมาย
“ฉู่ลั่วหานอย่าเป็นแบบนี้ อย่าทำร้ายตัวเอง!”
ฉู่ลั่วหาน ล้มลงราวกับดอกไม้เหี่ยวที่สูญเสียความชุ่มชื่นหล่อเลี้ยงลำต้น เธอล้มทรุดตัวลงกับพื้นและเช็ดเลือดจากมุมปากด้วยมือขวาที่ของเธอ
เลือดสีแดงสด
เธอยิ้มเห็นฟันที่เปื้อนเลือดของเธออย่างน่ากลัวและน่าสังเวช
เลือด…ภายในเลือดเหล่านี้เป็นไวรัส ใช่!ไวรัสที่น่ากลัวที่สุดและน่าขยะแขยงที่สุด
เหอะ!
ฉู่ลั่วหานชีวิตของเธอยังมีอะไรที่เป็นไปไม่ได้อีกไหม???
ไม่มีแล้ว……!ไม่มีอีกแล้ว
ถังจิ้นเหยียน คุกเข่าลงข้างหนึ่ง "ผมอนุมัติใบสมัครของคุณแล้วผมจะให้คุณออกจากประเทศจีนในฐานะอาสาสมัคร เมื่อคุณไปถึงแอฟริกาจะไม่มีใครรู้จักคุณ คุณสามารถเริ่มชีวิตใหม่ได้"
“ชีวิตเหรอ?” เธอฝืนยิ้ม สำหรับเธอแล้วจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร? แต่ละวันต่อจากนี้เธอกำลังเดินเข้าหาความตาย
เธอมีสิทธิ์ที่จะพูดถึงการเริ่มต้นชีวิตงั้นเหรอ?
ถังจิ้นเหยียนจับแขนเธอไว้เช็ดเลือดให้เธอ แต่ถูกเธอปฏิเสธ “อย่ามาแตะต้องฉัน เลือดของฉันมีพิษ คุณอย่าแตะต้องฉัน……!”
เธอสะบัดมืออย่างไม่ไยดีและดวงตาของเธอไม่มีสีสันใดๆ
ถังจิ้นเหยียนหยุดชั่วครู่แล้วพูดว่า “ผมไม่กลัว ต่อให้ผมตายไปพร้อมกับคุณผมก็ยินดี”
เขาฝืนเช็ดเลือดให้เธอ แต่ฉู่ลั่วหานทุบตีเขาอย่างแรง “ถังจิ้นเหยียนคุณแม่งเป็นบ้าไปแล้วหรือไง!”
เขาเอื้อมมือไปโอบหัวของเธอไว้ในอ้อมแขน พูดอย่างเสียงดังฟังชัดว่า “ผมไม่ได้บ้า ผมรู้ตัวดีว่าทำผมะไรอยู่ ลั่วหาน ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณนะ”
ประตูห้องทำงานของผู้อำนวยการถูกปิดอยู่กว่าสองชั่วโมง
หลังจากสองชั่วโมงผ่านไป ฉู่ลั่วหานถูกเขาส่งไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน “ถ้าคุณอยากไปแบบเงียบๆ ผมจะพาคุณไปเดี๋ยวนี้ แต่ถ้าคุณ……!”
“ฉันต้องบอกเขา หากฉันไปอย่างเงียบๆ เขาต้องหาฉันเจอแน่นอน”
เขาคงทำแบบนั้น
ถังจิ้นเหยียนกุมมือของเธอ “ผมรอคุณนะ ไม่ว่าคุณจะหย่ากับเขาหรือไม่ ผมก็จะรอคุณ”
หึหึ รอเธองั้นเหรอ
เธอเป็นแค่คนที่รอความตาย รอเธอแล้วได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา?
“ลงรถเถอะค่ะท่านรอง”