คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่1037 คิดบัญชีย้อนหลัง
“ครับ…ได้”
“ครับ…เข้าใจ…”
“ท่านวางใจเถอะครับ…ผมจะเพิ่มความระมัดระวัง แน่นอนครับ”
“ได้…ครับ! ครับ!”
เจิ้งซิ่วหยา: “…”
โจวจั่น: “…”
อะไรที่เรียกว่าการใช้อำนาจข่มลูกน้อง ก็เนี่ยแหละ
ปกติทำตัวกร่าง แต่พอเจอกับผู้บัญชาก็หงอเป็นเด็กเลยงั้นเหรอ?
หึ ๆ ๆ ฮ่า ๆ ๆ!
ในที่สุดเฉินเจาก็วางสายของผู้นำด้วยการแสดงท่าทีต่ำเตี้ยเรี่ยดิน
“เบื้องบนมีคำสั่งเกี่ยวกับคดีหลงถิง” เฉินเจาเบ้ปาก แววตาคุ้มค่ากับการตีความ
“คำสั่งอะไร?”
“หัวหน้าบอกมาเร็ว ๆ”
ต้องยอมรับว่า สถานะและตำแหน่งของหลงถิงนั้นส่งผลกระทบโดยกว้าง ข่าวเรื่องการมอบตัวของเขารายงานออกไป การจัดการความคิดเห็นก็ออกมาอย่างไม่คาดคิด โดยยังไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง!
เร็วจนน่ากลัว
เฉินเจาใช้มือแตะกระเป๋าข้างหนึ่งพบกับซองบุหรี่ แต่ก็พบว่าซองนั้นว่างเปล่าเสียแล้ว “…”
เจิ้งซิ่วหยา: “…”
โจวจั่น: “…”
เฉินเจากระแอมแล้วทิ้งซองบุหรี่ลงถังขยะ “ความหมายชัดเจน จากมุมมองของหลงถิงที่มีอิทธิพลอย่างมากในวงการอสังหาริมทรัพย์และการเงิน เพื่อไม่ให้รบกวนสถานการณ์โดยรวม คดีนี้ไม่สามารถเปิดเผยสู่สาธารณะได้ ให้จัดการอย่างเงียบ ๆ
อีกอย่าง สุขภาพของหลงถิงไม่แข็งแรง ศาลจะให้โอกาสเขาในการขอทัณฑ์บนทางการแพทย์ตามดุลยพินิจของศาล ลดหย่อนโทษประหาร”
เจิ้งซิ่วหยากับโจวจั่นพยักหน้า “ไม่เกินความคาดหมาย เดาได้แต่แรกแล้ว”
เฉินเจากลอกตา “เดาได้แล้วยังจะเข้ามาอีก?”
ปัดโธ่
ไม่ใช่ความผิดเราเสียหน่อย ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรเลย? ใคร ๆ เขาก็มีความสงสัย ใครให้เขาทำตัวแบบเมื่อครู่กันล่ะ!
“อย่างไรก็ตาม ยังมีอีกเรื่อง พวกเธอทั้งสองคนเปิดหูเปิดตาให้กว้าง เบื้องหลังการมอบตัวของหลงถิงครั้งนี้มีคนคอยหนุน หลงถิงนั้นไม่ใช่พวกใสสะอาด อย่าถูกคนของเขา อย่าตกหลุมพรางของเขาล่ะ” เฉินเจาเตือนแบบนี้ถือว่ามีประโยชน์มาก
“รับทราบ”
“เข้าใจแล้ว!”
แน่นอน เฉินเจาไม่เล่าเรื่องสุดท้ายที่อธิบดีพูดให้พวกเขาฟัง
“หลงถิงตกเป็นผู้ต้องสงสัยในธุรกิจมาเฟียผิดกฎหมายในจีน คดีนี้จะต้องตรวจสอบอย่างเป็นความลับ กองบัญชาการจะตั้งทีมสอบสวนพิเศษเพื่อทำการสอบสวนอย่างละเอียด พวกเธอไม่ต้องจัดการอะไรแล้ว”
เฉินเจาดื่มชาอึกใหญ่
รับรองว่าไม่ใช่ธรรมดาแน่นอน
เจิ้งซิ่วหยาทำคดีเสร็จและไปที่ระเบียงเพื่อโทรหาถังจิ้นเหยียนด้วยความสบายใจ
โรงพยาบาลหวาเซี่ย
ถังจิ้นเหยียนได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่น เขากำลังออกตรวจและเพิ่งส่งคนไข้ออกไปพอดี
เมื่อเห็นว่าเป็นเจิ้งซิ่วหยา ถังจิ้นเหยียนยิ้มเล็กน้อยและรับสาย “ยุ่งเสร็จแล้วเหรอ?”
“ใช่แล้วค่ะที่รัก เพิ่งเสร็จ วันนี้หลงถิงมอบตัวแล้ว ถือว่าคดีมาถึงจุดสิ้นสุด คุณยุ่งรึเปล่า? ฉันคิดถึงคุณจัง!”
มอบตัว?
ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้วและยิ้มทันที “วันนี้ผมออกตรวจน่ะ เลิกงานเที่ยง ช่วงบ่ายพัก”
“ดีเลย ๆ! พาฉันไปเดินเที่ยวเล่นนะคะ! จุ๊บ ๆ!”
หลังจากวางสายของเจิ้งซ่วหยาได้ครู่หนึ่ง คนไข้ของถังจิ้นเหยียนก็เดินเข้ามา
เขายุ่งจนถึงเที่ยงในที่สุดก็ตรวจคนไข้ในคลินิกจนหมด ถังจิ้นเหยียนออกจากอาคารผู้ป่วยนอกและตรงไปที่ลิฟต์ไปยังห้องทำงานของเขา
จนประตูห้องทำงานถูกปิดและล็อกจากนั้นหมายเลขของหลงเซียวก็ถูกโทรออก
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นหลายครั้งก่อนที่หลงเซียวจะรับสาย
“หลงเซียว พ่อคุณเข้ามอบตัวเหรอ?”
ถังจิ้นเหยียนคลายเนกไทของเขาและยังคงไม่อยากจะเชื่อ
หลงเซียวกลับบริษัทและกลับเข้าสู่โหมดทำงานแล้ว และไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากนัก ไม่ต้องพูดถึงว่าตำรวจได้ให้ข้อเสนอแนะโดยละเอียดแก่เขา “อือ คุณรู้เร็วเหมือนกันนะ”
มีเสียงแกรก ๆ จากการลูบเอกสารจากทางหลงเซียว และยังมีเสียงเซ็นเอกสารในบางครั้งอีกด้วย
ถังจิ้นเหยียนไม่อาจจะเข้าใจได้ หลงถิงมอบตัว พ่อของเขาได้รับการชำระสะสางจากความไม่เป็นธรรม แล้วทำไมเขาถึงยังสงบได้อยู่?
“เท่าที่ผมรู้ ท่าทีก่อนหน้านี้ของพ่อคุณไม่เป็นแบบนี้ ทางทนายของเขาพูดอย่างมั่นใจว่าเขาไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุไม่ใช่เหรอ? แถมพ่อผมยังบอกด้วยว่าเขาไม่ได้อยู่”
ที่ถังจิ้นเหยียนไม่เข้าใจยิ่งกว่าก็คือเรื่องนี้
เขาเชื่อพ่อของเขา หรือเชื่อหลงเซียว?
“ฆ่าคนจำเป็นต้องอยู่ในที่เกิดเหตุ?” หลงเซียวถามกลับ
“…”
ถังจิ้นเหยียนจะว่ายังไง?
“ความหมายของผมคือ…หลักฐานที่พ่อผมให้ไปดูเหมือนจะไม่ได้มีประโยชน์มากนัก ทำไมหลงถิงถึงได้ฆ่าเขาแต่แรก? คุณไม่คิดเหรอ?”
ดูเหมือนจะมีข้อสงสัย มีช่องโหว่
หลงถิงเข้าไปเร็วเกินไป
จุดนี้ หลงเซียวเคยคิด ดังนั้นถังจงรุ่ยจึงไม่รู้เรื่อง “บางทีหลงถิงอาจจะร้อนตัว กลัวว่าพ่อคุณจะรู้อะไรบางอย่าง”
ถังจิ้นเหยียนใคร่ครวญ อาจจะนะ
“ใช่แล้ว พ่อคุณพักฟื้นเป็นยังไงบ้าง?”
หลังจากถังจงรุ่ยพักฟื้นดีแล้ว เขาจะไปเยี่ยมด้วยตัวเอง สิ่งที่เขารู้ เขาจะต้องได้ข้อมูลทุกคำพูดห้ามขาดแม้แต่คำเดียว
“ดีขึ้นมากแล้ว พูดได้แล้ว ลุกจากเตียงคงอีกหลายวัน”
“เอาไว้ผมจะไปเยี่ยมพ่อคุณ”
“ผมจะรอ อีกอย่าง ลั่วหาน…ติดต่อคุณรึยัง?”
ตั้งแต่ลั่วหานเดินทางไปประเทศอังกฤษ ก็ไม่ติดต่อเขาเลย และไม่ติดต่อทางโรงพยาบาลด้วยเช่นกัน ถึงแม้ว่าจะบอกว่าเป็นการรักษาที่เป็นความลับ แต่ก็ไม่น่าจะหายไปเฉย ๆ แบบนี้?
เมื่อหลงเซียวได้ยินชื่อลั่วหาน เขาก็เหลือบไปเห็นรูปถ่ายบนโต๊ะทำงานโดยไม่รู้ตัวและหยิบกรอบรูปขึ้นมาด้วยนิ้วเรียว “ติดต่อแล้ว”
“งั้น…ก็ดี”
“ผมได้ยินมาว่า ที่ลั่วลั่วไปประเทศอังกฤษมันเกี่ยวกับคุณ? คุณตั้งใจกลับมาจากอเมริกาเพื่อสอนคลาสการเมืองให้เธอเหรอ? มีเรื่องแบบนี้ด้วย?”
น้ำเสียงการคิดบัญชีย้อนหลังของหลงเซียวนั้น อย่าถามว่าน่ากลัวแค่ไหน
“…ฉัน…”
นาทีถัดมาถังจิ้นเหยียนมองไปที่ปลายสายและทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้
ปัง ๆ
เสียงเคาะประตูขัดจังหวะความคิดของถังจิ้นเหยียน
หลินซีเหวินผลักประตูเข้ามา
ถังจิ้นเหยียนวางโทรศัพท์ “คุณหมอหลิน มีอะไร?”
หลินซีเหวินพยักหน้าเหมือนเด็กโง่ สะอึกสะอื้นเล็กน้อย “รองผู้อำนวยการคะ ฉันมาลางานค่ะ”
“เอ๊ะ? ลางาน?”
หรือว่ามันเกี่ยวกับการที่หลงถิงมอบตัว?
“อืม ลาสามวันได้ไหมคะ? มีธุระที่บ้านนิดหน่อย” หลินซีเหวินกัดริมฝีปากและไม่ปรากฏความวุ่นวายก่อนหน้าแล้ว
“ได้ คุณช่วยกระจายงาน และพักผ่อนดี ๆ ล่ะ”
ถังจิ้นเหยียนไม่ถามถึงสาเหตุ
“อืม ขอบคุณค่ะรองผู้อำนวยการ ฉะ..ฉันไปก่อนนะคะ”
“ครับ”
เมื่อปิดประตูห้องทำงานของรองผู้อำนวยการ หลินซีเหวินอ้าปากค้างน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “แด๊ดดี้ หนูจะกลับบ้านค่ะ”
“ให้พ่อส่งคนขับรถไปรับลูกไหม?” หลินเหว่ยเย่กำลังนั่งอยู่หน้าหน้าต่างและคุณนายหลินที่มีใบหน้าซีดเซียวนอนอยู่บนเตียง ยาถูกส่งผ่านสายน้ำเกลือของเธอเข้าไปในเส้นเลือดทีละหยด ๆ
“ไม่ต้องค่ะ หนูจะขับรถกลับ แป๊บเดียว”
เมื่อวางสาย หลินซีเหวินสูดน้ำมูกและอยากจะโทรไปหาหลงจื๋อ แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้แล้ว เธอไม่อยากรบกวนหลงจื๋อ
ที่ห้องทำงานประธานบริษัท MBK
จี้ตงหมิงเคาะประตู “เจ้านาย”
หลงเซียววางกรอบรูปกลับเข้าที่เดิม “เข้ามา”
“ผลการจัดการของกระทรวงความมั่นคงสาธารณะออกมาแล้ว คดีของถิงได้รับการจัดการในลักษณะที่ไม่สำคัญและผลของการจัดการก็ออกมาอย่างเป็นความลับ มันจะไม่ก่อให้เกิดอิทธิพลต่อความคิดเห็นของสาธารณชนในพื้นที่มากนัก ผมได้ชี้แจงกับกระทรวงประชาสัมพันธ์ว่า หากพบข่าวในแง่ลบ เราจะจัดการกับมันอย่างจริงจัง”
“ดี”
“นอกจากนี้ ผลของโครงการที่เจียงเฉิงออกมาแล้ว” ดวงตาของจี้ตงหมิงเป็นประกายด้วยรอยยิ้ม
“เอ๊ะ?”
“เป็นบริษัทอึนเคอ เป็นที่แน่นอน” จี้ตงหมิงแอบดีใจไม่น้อย!
ช่วงนี้มีเรื่องดีเยอะไปหมด!
หลงเซียวยักคิ้ว “ดีมาก”
ทันทีที่พูดว่าดี เกาจิ่งอานก็โทรเข้ามาพอดี
“พี่ใหญ่ ผมมีข่าวดีจะบอก…”
ความตื่นเต้นในตอนท้ายยังไม่ถึงจุดสูงสุดเสียงของหลงเซียวดับความตื่นเต้นไปกว่าครึ่ง “ตั๋วไปลอนดอนฉันจองให้แล้ว ไปวันนี้เลย”
“…” เกาจิ่งอานกำลังถือสัญญาที่เขาเพิ่งได้รับสด ๆ ร้อน ๆ “ได้ครับ ผมจะออกเดินทางจากเจียงเฉิง”
“รายละเอียดฉันจะส่งเมล์ให้นาย มีอะไรไม่เข้าใจถามฉันได้เลย”
“ได้ครับพี่ใหญ่ รับประกันภารกิจต้องลุล่วง!”