คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่1035 ให้เกียรติคุณบ้าง
โดยไม่ให้โอกาสหลงถิงได้ตั้งตัวและไม่ให้เกียรติเขา หลงเซียวก็ดันเข้ามาและทำลายความคิดขั้นสุดท้ายของหลงถิงโดยสิ้นเชิง
ในทางกลับกันหลงเซียว ลักษณะใบหน้าประติมากรรมนั้นไม่ได้ดูอบอุ่นแม้แต่น้อย แม้แต่ยิ้มเยาะยังต้องตระหนี่ดั่งให้ทาน
เหลียงจ้งซุนยิ้มและยื่นมือไปเชิญอย่างสุภาพ “คุณชายใหญ่ เชิญนั่งครับ”
หลงเซียวเหลือบมองลงไปที่เก้าอี้ “คำเรียกคุณชายใหญ่ ผู้ช่วยเหลียงควรเปลี่ยนได้แล้วนะครับ”
เหลียงจ้งซุนยกมือขึ้นกลางอากาศอย่างกระอักกระอ่วน “ครับ…ท่านประธาน”
หลงถิงหน้าดำคร่ำเครียดจนแทบดูไม่ได้
“เล่าเหลียง เธอออกไปก่อน”
หลงถิงเดินกลับไปที่เก้าอี้ตัวเองและไม่มองหลงเซียว
“ครับ…”
เพียงครู่เดียว ห้องหนังสือก็มีเพียงชายสองคนที่จ้องตากัน การแสดงภายนอกนั้นมีเพียงผิวเผิน แต่คลื่นความโกรธนั้นกลับปะทุอยู่ภายในจิตใจ
หลงเซียวมองไปที่ภาพวาดด้านหลังเขาอย่างไม่ได้ใส่ใจ ยังจำเบาะแสที่เจิ้งซิ่วหยาบอกเขาได้ดังนั้น จึงคิดลึกลงไปในดวงตาของเขา
หลงถิง…เป็นคนของCresจริง ๆ หึ!
“พูดมา มาหาฉันมีเรื่องอะไร?”
หลังจากเงียบงันในช่วงสั้น ๆ หลงถิงก็ทำลายความเงียบนั้น
ท้ายที่สุดเขาไม่เคยต่อต้านหลงเซียวได้
หลงเซียวพับขาขวาอันเรียวยาวของเขาอย่างสบาย ๆ มือทั้งสองของเขาวางไว้บนเข่าและร่างกายของเขาอยู่ในท่าสบาย
“พ่อลูกกัน ลูกน้องของคุณร้ายกาจ คิดจะเอาชีวิตของผม”
โดยไม่อ้อมค้อม ไม่พูดจาไร้สาระ
หลงถิงแสร้งทำเป็นงง “เอ๊ะ? ฉันไม่เข้าใจว่าพูดเรื่องอะไร”
“คุณไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร ผมจะให้คุณได้ดูอย่างกระจ่าง แต่ถ้าคุณอยากจะเข้าใจ บอกผมตอนนี้หรือมาฉีกหน้าและดูความจริงกัน?”
หลงถิงรู้ว่าเขามีหลักฐานอยู่ในมือ แต่…
“ความจริงอะไร? ผมรู้ว่ามีเพียงคดีสมมติระหว่างผมกับคุณ นอกจากนั้น ผมไม่รู้” แววตาและการแสดงออกที่ไร้เดียงสานั้นเข้าถึงบทบาทและอธิบายได้อย่างเหมาะสมว่าเฒ่าสารพัดพิษคืออะไร
เพียงแต่ หลงเซียวในวันนี้ไม่หลงกลนั้นอีกแล้ว
“ในเมื่อคุณไม่อยากให้ความร่วมมือ ผมก็คงทำได้เพียงให้คนเข้ามา”
พรึ่บ!
ปกของแฟ้มพลาสติกในมือของหลงถิงถูกเขาบิดจนผิดรูป “ใคร?”
หลงเสี่ยวยิ้มอย่างเฉยเมย พูดไปนอกประตูอย่างเย็นชา “เข็นเข้ามา”
คนทั้งสองที่นอนอยู่บนเปลได้พากันปิดหน้าด้วยความเจ็บปวดโดยมีผ้าพันแผลหนาที่ขาและสีช้ำเลือดช้ำหนองบนใบหน้าเหลือเพียงตาและปากเท่านั้น
เพียงเห็นพวกเขา หลงถิงก็เปลี่ยนสีหน้า “แกหมายความว่ายังไง?”
หลงเซียววางขาลงและผลักเก้าอี้ไปด้านหลัง “ผมหมายความยังไงไม่สำคัญ ฟังพวกเขาพูดสนุกกว่า”
ชายทางซ้ายมองเห็นหลงถิงแล้วหลบสายตา เขาคือผู้ว่าจ้างของเขา กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือเจ้านายของพวกเขาเช่นกัน
หลงเซียวก้มลงและนั่งยอง ๆ บนพื้นแล้วมองไปที่อีกคนในนั้น นิ้วเรียวแตะไปที่บาดแผลบนใบหน้าของเขาและอีกฝ่ายก็เจ็บปวดเหลือเกิน
“พูดสิ รู้อะไร เห็นอะไร เล่าให้เขาฟังสักรอบ”
ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอึก ๆ “ผม…”
หลงเซียวยิ้มเล็กน้อย ท่าทางหน้าตาที่ดูรุ่งโรจน์แต่กลับมีรังสีอำมหิตดังเทพแห่งความตาย
“ผะ…ผมพูด”
ชายคนนั้นได้กล่าวถึงเหตุและผลของเรื่องนี้ เรื่องแย่ ๆ ลับหลังระหว่างหลงถิงและCres ก็ถูกแฉออกมาเช่นกัน คำพูดทั้งหมดนั้นเหมือนน้ำมันร้อนที่สาดลงไปบนตัวของหลงถิง ทำให้เขาต้องปวดแสบปวดร้อนไปทั้งตัว
“เป็นไง? ได้อรรถรสไหม?”
หลงเซียวหันกลับมามองหน้าที่มืดมิดของหลงถิง แสงแดดส่องเข้ามาในดวงตาของเขาสะท้อนให้เห็นถึงสภาพจนมุมของหลงถิง
“หึหึ! หลงเซียว นักแสดงที่แกเชิญมาไม่เป็นมืออาชีพเอาเสียเลย แต่งเรื่องที่มันเกินจริงแบบนี้จะได้อะไร?” ความหมดสภาพของหลงถิงเหมือนเพียงแสงแวบเท่านั้น คนที่เฉลียวฉลาดแพรวพราวไม่ใช่จะล้มกันง่าย ๆ
ดูเหมือนจะคาดการณ์เรื่องเหล่านี้ได้ หลงเซียวพูดอย่างไม่เร็วไปหรือช้า ไม่เย่อหยิ่งหรือหุนหันพลันแล่น “น้ำเสียงดูไม่โน้มน้าว งั้นพวกเรามาดูอย่างอื่น”
เส้นเลือดบนหน้าผากหลงถิงเต้นตุบในทันใด!
หลงเซียวพยักหน้าให้จี้ตงหมิง อีกฝ่าเข้าใจและนำแล็ปท็อปและเดินข้ามไปที่โต๊ะทำงานของหลงถิง เขาเปิดมัน แล็ปท็อปนั้นเปิดอยู่แต่ไม่ได้เข้ารหัส หน้าจอพักชั่วคราว
จี้ตงหมิงกดไปที่สเปซบาร์และเสียงก็ดังออกมาในทันที
หลงถิง: “ฉันไม่สนใจวิธีการ สนใจแค่ผลลัพธ์…”
Cres: “พวกลูกน้องเหี้ยมโหดมากพอ…”
หลงถิง: “ฉันกับมันมีเพียงคนเดียวที่อยู่ มันไม่ตาย ที่ตายก็ต้องเป็นฉัน”
Cres: “แต่ ฉันมีเรื่องที่ยอมไม่ได้ คุณต้องรู้นะว่าเขาเป็นคนที่ผมทะนุถนอมมาก”
หลงถิง: “จะเอาเขา หรือโครงการและพื้นที่ของคุณที่ประเทศจีนล่ะ คุณตัดสินใจเองแล้วกัน”
เมื่อฟังถึงตรงนี้ เส้นเลือดสีฟ้าที่หลังมือของหลงถิงได้ระเบิดออกอย่างสมบูรณ์ เขากล้ำกลืนอากาศเย็นลงไปหลายครั้ง
ส่วนหลงเซียวนั้นยังคงยิ้มอย่างไม่แยแส การแสดงออกของหลงถิงนั้นคุ้มค่าแก่การชื่นชมจริง ๆ
Cres: “เรื่องนี้…ผมคิดดูก่อน ๆ อืม…อันที่จริงหลงเซียวก็ไม่เลวเลยนะ หากร่วมมือกับเขา กลุ่มของผมในประเศจีนก็จะยิ่งใหญ่ขึ้น แล้วตอนนี้เขาเป็นประธานบริษัทMBKด้วย ส่วนคุณ…หมดโอกาสแล้ว”
หลงถิง: “MBKก็เป็นเพียงเปลือกนอกเท่านั้น คุณคงไม่อยากจะให้ผมพูดให้กระจ่างไปกว่านี้หรอกนะ”
Cres: “อืม…ลำบากใจมากเลยนะ ผมยังไม่ได้ลงมือ หลงเซียวก็เหมือนกับพ่อของเขาไม่ผิด เป็นคนที่ผมอยากได้ ทำยังไงดี?”
หลงถิง: “สามเท่า”
เงียบ
เสียงและห้องหนังสือตกอยู่ในความเงียบที่น่ากลัว
ในความเงียบนั้น สีหน้าของหลงเซียวเย็นกว่าอุณหภูมิลบเจ็ดที่ด้านนอกหน้าต่างเสียอีก น้ำหยดเป็นน้ำแข็ง!
เสียงหายใจของหลงถิงกระชั้นถี่ เขาหรี่ตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและโอกาสรุกฆาต!
ในที่สุด——
เสียงหัวเราะของCresดังและชั่วร้าย “เป็นแต้มต่อที่ทำให้คนใจเต้น ได้ ผมจะช่วยคุณฆ่าเขา”
“พอแล้ว!”
หลงถิงโกรธคว้าคอมพิวเตอร์และเหวี่ยงลงไปที่พื้นด้วยความตื่นตระหนก!
ปัง!
เคร้ง!
คอมพิวเตอร์ถูกคว้างไปด้วยความแรงจนฝาด้านบนและฐานแตกออกเป็นสองส่วน หน้าจอความละเอียดสูงแตกสองท่อนอย่างน่าเกลียดและครึ่งแป้นพิมพ์ก็แตกเช่นกัน
เขาคว้างมันออกไปในทิศทางที่หลงเซียวอยู่ หลงเซียวเขยิบอย่างเร็วเพื่อหลบการโจมตี
จี้ตงหมิง: “…”
ไม่ใช่ว่าป่วยใกล้ตายหรอกเหรอ? แรงเยอะอะไรขนาดนั้น?
“หลงถิง ถ้าหากว่านำหลักฐานชิ้นนี้มอบให้ศาล คุณคาดว่าจะมีผลอย่างไร?”
แหวนบนนิ้วนางของหลงเซียวถูกหมุนไปรอบ ๆ และพูดต่อ “คุณร่วมมือกับหัวหน้าแก๊งมาเฟียเพื่อเปิดตลาดในจีนและคุณยังล่อให้เขาฆ่าคนเพื่อคุณด้วยผลกำไร มีพยานบุคคล คุณคิดว่าศาลท่านจะตัดสินยังไง? อ้อ——”
เขาลากเสียงยาวด้วยหางเสียวน่าฟัง “นอกจากนั้น หากมีการโพสต์ข้อความเสียงและพยานทางอินเทอร์เน็ต…”
“หลงเซียว! !”
หลงถิงตบโต๊ะอย่างแรงจนเอกสารและของตกแต่งสั่นสะเทือน กล้ามเนื้อใบหน้ากระตุกขึ้นลง
แต่หลังจากที่เขาตะโกนออกไปก็ไม่มีคำพูดใด ๆ อีก
จะพูดอะไรได้?
เขาเป็นดั่งปลา และหลงเซียวก็มีมีดและเขียงอยู่ในมือ
เขียงพร้อมแล้ว เขาจะฆ่าจะแกงก็ได้ตามใจไม่ใช่เหรอ?
จี้ตงหมิงมองดูอยู่ข้าง ๆ และกลั้นหัวเราะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ สะใจ!
หลงเซียวไม่ทิ้งร่องรอย “ผมจะชี้ทางให้คุณ มอบตัวเสีย และเปิดเผยเรื่องจริงในตอนนั้นทั้งหมด ส่วนชื่อเสียงของคุณ…ในฐานะพ่อของหลงจื๋อ ผมยังจะพอให้เกียรติคุณอยู่บ้าง”
หลงถิงล้มลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรงและคร่ำครวญริมฝีปากของเขาอ่อนแรง “แก…มันร้าย”
“ชมกันเกินไปแล้ว อย่างไรเสียผมก็ได้รับการสั่งสอนทั้งหมดมาจากคุณ ได้รับผลจากสิ่งที่เห็นและได้ยินอยู่เสมอ เป็นพ่อวันหนึ่ง เป็นครูตลอดชีวิต จุดนี้ ผมคงต้องกล่าวขอบคุณคุณสักครั้ง”
นัยน์ตาสีดำแวววับแพรวพราว น้ำเสียงที่น่าฟังแต่แฝงไปด้วยความไม่แยแสและมุ่งมั่น…
เขาได้พัฒนาไปได้ไกลกว่าครูของเขาแล้ว
จากนั้นหลงถิงก็เข้าใจว่าวันนี้หลงเซียวเหนือกว่ามู่เส้าเอินในตอนนั้น
ไป ๆ มา ๆ ยุ่งเหยิง สุดท้าย——สุดท้ายเขาก็ยังแพ้
ที่นอกประตู
ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของหลงจื๋อค่อยๆ ปิดลงน้ำตาร้อนสองหยดกระทบหลังมือของเขา…