คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 99 ใช้ริมฝีปากกั้นริมฝีปาก ดีมาก
ตอนที่ 99ใช้ริมฝีปากกั้นริมฝีปาก ดีมาก
ฉู่ลั่วหานออกแรงขัดขืน คิดจะนำมือของตัวเองดึงออกมาจากใจกลางฝ่ามือของชายหนุ่ม แต่ว่าข้อมือต่างก็ถูกเขารัดจนแดงแล้วก็ยังถูกชายหนุ่มดึงเอาไว้อย่างแน่นหนา
เผชิญหน้ากับความเผด็จการและการบีบควบคุมของเขา เธอนอกจากจะประนีประนอมแล้วก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีก
“ท่านเซียวอย่าใส่ร้ายป้ายสี ยิ่งอย่าเอาความคิดของคนถ่อยมาคาดเดาจิตใจของคนมีคุณธรรม ความสัมพันธ์ของฉันกับรองคณบดีสะอาดบริสุทธิ์ คุณสามารถตรวจสอบได้ตามสบาย”
ลมหายใจของฉู่ลั่วหานค่อนข้างถี่ สะอาดบริสุทธิ์สี่คำนี้ ตัวเธอเองแทบจะไม่เชื่ออยู่แล้ว ยังจะไปพูดโน้มน้าวเขายังไงอีก?
หลงเซียวหรี่ตาลงมองสำรวจเข้าไปในดวงตาของเธออย่างกำเริบเสิบสาน ลมพัดมา เส้นผมและปกคอเสื้อของเขาต่างก็กระจายความโกรธของเจ้าของออกมา ความโกรธ ที่พร้อมจะออกมาได้ทุกเมื่อ
“ฉู่ลั่วหาน คุณรู้ว่าส่วนที่โง่ที่สุดของคุณคือที่ไหนไหม?”
คำพูดนี้จะพูดยังไง?
“คุณหมายความว่ายังไงคะ?” ฉู่ลั่วหานร้อนรน เอ่ยปากถามออกมาในทันที
แหม่ ทุกครั้งที่สนทนากับหลงเซียว ภายในห้าประโยคจะต้องรู้สึกได้ถึงระดับสติปัญญาของตนเองไม่พอใช้ เป็นความรู้สึกที่ไม่สบอารมณ์จริงๆ !
หลงเซียวเหลือบมองหญิงสาวร่างบาง ฉู่ลั่วหานในวันนี้อยู่ในคฤหาสน์ที่ทิวทัศน์งดงาม ถูกต้นไม้สีเขียวดอกไม้สีแดงที่อยู่บริเวณโดยรอบเสริมให้เด่นชัดขึ้นจนเพิ่มความอ่อนหวานและสวยงามที่สดชื่นแปลกใหม่ นั่นเป็นความสบายเงียบสงบที่มากพอให้ท่านเซียวหลงใหลอาลัยอาวรณ์ถึง
ลมในฤดูร้อนพาดผ่านเงาต้นไม้ที่หนาแน่นตกลงมาบนร่างกาย ดึงเส้นผมของเธอขึ้นมาเบาๆ จากนั้นค่อยๆ ร่วงตกลงมา
เส้นผมติดอยู่บนสันจมูกของเธอ ช่างดึงดูดความชอบที่อยู่ภายในส่วนลึกของจิตใจจริงๆ
ท่านเซียวร้อนใจมาก
“ส่วนที่โง่ที่สุดของคุณ ก็คือตอนที่พูดโกหกดวงตาจะบอกฝ่ายตรงข้าม คุณกำลังพูดโกหก อย่าเชื่อ”
บ้าจริง!
“ฉันไม่ได้โกหก ความสัมพันธ์ของฉันกับเขาก็คือเพื่อนธรรมดา เพื่อนร่วมงานธรรมดาเท่านั้น หากจะเกี่ยวพันอะไรออกมาจริงๆ เขาคือหัวหน้าของฉัน อีกทั้งเขาเคยช่วยชีวิตฉันเอาไว้”
เคยช่วยชีวิต?
“เพราะว่าเขาเคยช่วยชีวิตคุณ คุณก็สามารถเล่นอะไรที่คลุมเครือกับเขาอยู่ที่นี่? ยังทานของที่เขาป้อน!”
ให้พูดต่อไปอีกท่านเซียวจะฆ่าคนแล้ว!
คิดไม่ถึงว่าเขาจะเห็นทั้งหมด!
ฉู่ลั่วหานเงยศีรษะขึ้น “หรือว่าไม่ควรคะ? คืนนั้นหากไม่ใช่เขาปรากฏตัวช่วยชีวิตฉันได้ทันเวลา ตอนนี้ฉันก็คือศพร่างหนึ่ง บุญคุณที่ช่วยชีวิตใหญ่เท่าฟ้า ท่านเซียวไม่มีทางเข้าใจ แน่นอน คุณก็ไม่ต้องเข้าใจ”
เช่นนี้จริงๆ?
“คุณยังคิดจะยังไง? อุทิศร่างกายและจิตใจทั้งหมดมาตอบแทนบุญคุณ? หืม? !” มือที่แข็งแรงของชายหนุ่มดึงข้อมือของเธอเอาไว้อย่างรุนแรง ท่าทางจะบีบแขนเธอให้ละเอียด
ข้อมือของฉู่ลั่วหานเจ็บจนแทบจะน้ำตาไหล หลงเซียวที่บ้าพลังนี่ ไม่ทำให้ร่างกายของเธอเกิดรอยแผลก็ไม่คิดจะวางมือล่ะมั้ง!
“ไม่ได้รุนแรงขนาดที่คุณคิด แต่ฉันไม่อาจจะทำเป็นไม่รู้ได้ ฉันไม่ได้ขี้หลงขี้ลืมขนาดนั้น ท่านเซียว กรุณาปล่อยมือค่ะ”
เขาดึงอย่างแน่นหนามากยิ่งขึ้น “บอกกับผม คุณรีบร้อนที่จะหย่า เป็นเพราะเขาใช่หรือเปล่า?”
“สำคัญหรอคะ? ฉันแค่คิดจะหย่า สำหรับเหตุผลฉันคิดว่าไม่จำเป็นจะต้องบอกคุณ…เฮือก!”
ข้อมือเจ็บขึ้นอย่างรุนแรง เธอตกใจจนหอบหายใจเข้าทางปาก จะหักแล้ว!
“ไม่สำคัญจริงๆ เพราะไม่ว่าคุณจะให้เหตุผลใดๆ ในการหย่าออกมา ผมก็จะไม่ตกลง”
ฉู่ลั่วหานเจ็บจนนัยน์ตาเปียกชื้น เขาออกแรงเพิ่มอีกสักหน่อยเธอจะต้องร้องไห้อย่างแน่นอน “หลงเซียว คุณไม่มีความเป็นคนจริงๆ คุณ…”
“อู้!”
การด่าอย่างดูหมิ่นของเธอยังระบายไม่หมด อยู่ๆ ริมฝีปากสีแดงชุ่มชื้นก็ถูกริมฝีปากที่บางเฉียบแนบชิดอย่างรุนแรง!เอ่ยคำพูดใดไม่ออกอีก!
หลงเซียวล็อกข้อมือของเธอเอาไว้ จากนั้นกำลังที่อยู่บนริมฝีปากก็เพิ่มมากยิ่งขึ้น หญิงสาวกำลังหมดแรงในการขัดขืนไปทีละนิดๆ ท่านเซียวปล่อยข้อมือของเธอออก มือใหญ่ที่ร้อนระอุมือพลังพยุงแผ่นหลังของเธอเอาไว้ มือใหญ่สองข้างโอบกอดด้านหลังของเธอเอาไว้แน่น ใช้กำลังบังคับให้เธอเข้ามาในอ้อมกอดของตนเอง!
หมัดสีชมพูของฉู่ลั่วหานออกแรงทุบตีไปบนแผ่นหลังของเขา แต่ช้าๆ ริมฝีปากของเขาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนน่าหลงใหล หลอกล่อให้เธอเดินเข้ามาในกับดักความอ่อนโยนของตนเอง
ถังจิ้นเหยียนยืนอยู่บนบันไดหิน สิ่งที่เห็นในขณะที่โน้มตัวลงมาก็คือทิวทัศน์ที่เป็นเช่นนี้
ความแข็งแรงของชายหนุ่มห่อหุ้มความอ่อนแอของหญิงสาว ใต้เงาของต้นไม้สีเขียวมรกต การขึ้นสลับกันไปมาของดอกไม้ เสียงน้ำไหลเบาๆ
ลมดี ทิวทัศน์ดี อากาศดี
สาวงาม สถานที่งาม กาลเวลางาม
แต่เขา กลับเป็นป้ายแขวนที่เป็นส่วนเกิน ด้านบนเขียนว่า คนแปลกหน้าห้ามเข้า
หัวใจของถังจิ้นเหยียนกระตุกอย่างรุนแรง เจ็บจนกำหมัดแน่น ตรงกลางระหว่างคิ้วที่สง่างามผูกเข้าหากัน
เขาอยากจะเปลี่ยนเส้นทางออกไปจากที่นี่ กลับได้ยินเสียงฝ่ามือที่หนักหน่วงดังสะท้อนมาจากด้านล่างอย่างกะทันหัน
ฉู่ลั่วหานทุบตีไปบนแผ่นหลังของหลงเซียว
ฝีเท้าของถังจิ้นเหยียนถูกกดปุ่มหยุดลงชั่วคราว เดินลงไปทีละขั้นๆ อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
หลงเซียวก็คืออยากจะทำให้เขาเห็น แต่คิดไม่ถึงว่าเขาประเมินการต่อต้านของผู้หญิงคนนี้ต่ำเกินไป ผู้หญิงคนนี้ เขามองไม่ค่อยเข้าใจ
“หลงเซียว คุณ…”
ทุกครั้งต่างก็เป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน!ทำเธอเจ็บจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่!
หลงเซียวไม่มีทางปล่อยโอกาสให้เธอได้พูดออกมา มือใหญ่ห่อหุ้มมือของเธอเอาไว้ “คราวหน้าผมจะระวัง ใครให้คุณน่าหลงใหลขนาดนี้ ชอบเรียกให้ผมตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่”
พูดอะไร?
พอฉู่ลั่วหานหันศีรษะไปทางด้านข้าง ก็ทำสีหน้าไม่ถูก…
“รองคณบดี…คุณ…”
“ผมเพิ่งจะเก็บกวาดหมากเสร็จ ทำไมพวกคุณยังอยู่กันที่นี่? ไม่ออกไปดูด้านนอก?”
ดูเหมือนจะไม่เห็น
“อ๋อ…ไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
นิ้วทั้งห้าของหลงเซียวสอดไปที่นิ้วมือของเธอ ล็อกมือของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา “ไปเถอะ ไปดูทิวทัศน์กัน”
“หมอถัง ลั่วลั่ว!พ่อครัวของที่นี่สุดยอดมากจริงๆ ทำปลาได้คล่องแคล่วรวดเร็วมาก พวกเธอรีบ…” ไปกินเถอะสามคำนี้ไม่ได้พูดออกมา
ลู่ซวงซวงอึ้งไป!
เหี้ย… เกิดอะไรขึ้น? หลงเซียวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?
เหี้ย!
ยุ่งเหยิงแล้วๆ คิดไม่ถึงว่าหลงเซียวจะอยู่ที่นี่ โลกจะยุ่งเหยิงแล้วจริงๆ !
ถังจิ้นเหยียนยิ้มขึ้นอย่างสุภาพ “ดูเหมือนคุณจะกำกับดูแลอยู่ในห้องครัวจนมาถึงตอนนี้ ลำบากคุณแล้ว”
ลู่ซวงซวงแคะเสื้อผ้า แคะนิ้วมือ “ฮ่าๆๆๆๆ ยังดีค่ะ ยังดี…”
หลงเซียวเอ่ยขึ้นราวกับเป็นเจ้าของในทันที “ในเมื่ออาหารเย็นเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้ว งั้นก็ไปทานข้าวกันเถอะ”
อะไรที่เรียกว่าถือ สิทธิ์แสดงบทบาทเจ้าของ? ดูสิ ก็นี่ไง
อีกทั้งถือ สิทธิ์อย่างไม่แสดงออกมาให้เห็น เจ้าของยังจะต้องถอยให้เก้าสิบลี้
ฉู่ลั่วหานยิ้มเจื่อนอย่างเงียบๆ “รองคณบดี…งั้นพวกเราไปทานข้าวกันเถอะค่ะ”
เขาพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ครับ”
กลิ่นอายของความใส่ใจสักนิดก็ไม่มี กลับยิ่งทำให้เธอละอายใจรู้สึกผิด
หลงเซียวจูงมือของฉู่ลั่วหานเดินนำไปด้านหน้าสุด ลู่ซวงซวงกับถังจิ้นเหยียนอยู่ด้านหลัง
“หมอถัง นี่…เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ? เขามาได้ยังไงกัน?”
ถังจิ้นเหยียนยักไหล่อย่างค่อนข้างที่จะจนปัญญา “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“คุณจะไม่รู้ได้ยังไงกัน? ตอนนี้เขาคือศัตรู คู่ต่อสู้ของคุณนะคะ หากคุณจะคบกับลั่วลั่ว จำเป็นจะต้องชนะเขา คุณต้องมีความรู้สึกถึงอันตรายสักหน่อยสิคะ”
ลู่ซวงซวงร้อนรนเป็นอย่างมาก ตอนนี้เธอเพียงแค่อยากให้เพื่อนรักรีบหนีออกจากฝ่ามือปีศาจของหลงเซียวเข้าสู่อ้อมอกของถังจิ้นเหยียน ผู้ชายดีๆ เวลาผ่านไปก็ไม่รอคอยแล้ว
ถังจิ้นเหยียนมองไปยังแผ่นหลังของทั้งสองคน “สิทธิ์ในการคิดริเริ่มของเรื่องนี้อยู่ในมือของเธอ หากผมใช้กำลังบีบบังคับเธอ กลับยังจะทำให้สูญเสียเธอไปแทนเสียด้วยซ้ำ ผมจะให้เวลากับเธอ ให้เธอมองเห็นเองว่าสุดท้ายแล้วใครที่เหมาะสมกับเธอมากกว่า”
ลู่ซวงซวงแทบจะถูกความอบอุ่นของถังจิ้นเหยียนทำให้ละลายแล้ว กลายเป็นแฟนคลับผู้ซื่อสัตย์ของเขาในทันที
“หมอถัง คุณเป็นผู้ชายดีๆ ที่ร้อยปีไม่ได้พบง่ายๆ จริงๆ แทบจะเรียกได้ว่าเป็นพระรองที่สมบูรณ์แบบในนิยายรัก ผู้ชายที่สง่างามใจกว้างทุ่มเทให้นางเอกเกินร้อยโดยไม่มีเงื่อนไขแบบนั้น สรุปก็คือสมบูรณ์แบบจนไม่มีช่องว่างให้โจมตีได้…”
ถุ้ย!พระรองตอนจบก็ต้องตายน่ะสิ!
เหี้ยแล้วลู่ซวงซวงเธอกำลังพูดอะไรอยู่ นี่เธอกำลังพูดพร่ำเพรื่อบ้าอะไร!
“เอ่อ ไม่ใช่ๆ ความหมายของฉันก็คือ ผู้ชายแบบคุณ จุดตะเกียงหาก็ยังหาไม่พบ หากคุณไม่สามารถอยู่ด้วยกันกับลั่วลั่วได้ นั่นก็คือฟ้าไม่มีตา!”
ถังจิ้นเหยียนเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “คุณไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นขนาดนี้ และก็ไม่ต้องยกยอผม ผมกำหนดเธอเอาไว้อย่างชัดเจนแล้ว ก็จะไม่ยอมปล่อยมือ ขอบคุณคุณมากที่ช่วยผมสอดด้ายเข้าเข็ม”
ลู่ซวงซวงหัวเราะเฮอๆ “คิดไม่ถึงว่าจะมีแขกไม่ได้รับเชิญปรากฏออกมา”
แขกที่ไม่ได้รับเชิญงั้นหรอ?
สิ่งที่ในใจรู้สึกได้อย่างชัดเจนก็คือ เหี้ย… ภรรยามีคนอื่นถูกสามีจับได้คาหนังคาเขา
ไม่กล้าพูดจาซี้ซั้วอีกต่อไปแล้ว
ห้องอาหารใหญ่มาก ภายในหน้าต่างกระจกที่สูงใหญ่ วางโต๊ะแก้วใสเอาไว้ตัวหนึ่ง ใจกลางของโต๊ะคือน้ำตกงานฝีมือขนาดเล็ก เสียงน้ำไหลที่ใสแจ๋วอยู่ที่ตรงกลางของโต๊ะ ราวกับหลอมเข้าไว้ด้วยกันกับทิวทัศน์ที่อยู่ด้านนอก
อาหารเสิร์ฟขึ้นมาทีละจานๆ
“เป็นผักจากธรรมชาติทั้งหมด เนื้อก็ส่งตรงมาจากฟาร์มเกษตร ไม่มีสิ่งปนเปื้อนใดๆ”
ถังจิ้นเหยียนแนะนำอย่างง่ายๆ สักหน่อย
ฉู่ลั่วหานมองอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะ ในทุกๆ จานต่างก็เป็นชุดที่เล็กๆ ทำอย่างประณีตจนไม่ทำใจไม่ได้ที่จะทาน
ความรู้สึกบนใบหน้าของหลงเซียวสงบเยือกเย็นมาโดยตลอด ที่แท้ฉู่ลั่วหานชอบอะไรแบบนี้?
จานสุดท้ายคือปลา
บนโต๊ะอาหารเงียบมาก บรรยากาศตึงเครียด
ลู่ซวงซวงหัวเราะกลบเกลื่อน “อย่าดูอย่างเดียวสิ? หมอถัง ปลาคือตัวที่คุณตกขึ้นมาด้วยตัวเอง คุณทานก่อนหนึ่งคำ”
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า “ทุกคนทานด้วยกัน ลงมือเถอะ”
ปลาที่เขาตก
ท่านเซียวถือตะเกียบเอาไว้ แขนยาวยื่นตรงไปที่ตรงกลาง คีบเนื้อปลาชิ้นเล็กขึ้นมา วางใส่ในจานของฉู่ลั่วหาน “คุณชอบทานเนื้อปลา ทานเยอะหน่อย”
ลู่ซวงซวงแอบกัดตะเกียบด้านหนึ่งเอาไว้อย่างเงียบๆ “ลั่วลั่วชอบกินปลาจริงๆ …โดยเฉพาะอย่างยิ่งปลานึ่ง”
หลงเซียวใช้ตะเกียบคัดก้างที่อยู่ในเนื้อปลาออกมา “อู้? ดูเหมือนวิธีการทำนี้ สบายที่สุด”
ทวดคุณสิ!สามประโยคไม่หยอกล้อเธอจะตายหรอ? !
“ขอเพียงแค่เป็นเนื้อปลา ทำยังไงก็ดีหมด”
ความหมายของฉู่ลั่วหานก็คือ เธอไม่ได้เรื่องมากขนาดนั้น
แต่บางคนกลับกดเสียงลงต่ำ “ดูเหมือนรูปแบบไหนคุณก็สามารถยอมรับได้หมด คืนนี้ ผมอยู่เป็นเพื่อนได้”
ตึกๆ !
ความดันเลือดของฉู่ลั่วหานกระโดดขึ้นมาจนถึงกลางกะโหลกศีรษะ!
คืนนี้? หา ใช่แล้ว พวกเขาจะต้องพักโรงแรม หรือว่าคืนนี้จะต้องนอนด้วยกันกับเขา?
พระ…เจ้า!
ถังจิ้นเหยียนทานอาหารอย่างสง่างาม รสชาติปากของเขาอ่อน สิ่งที่ทานก็ล้วนเป็นผักง่ายๆ
ท่าทางการรับประทานอาหารของหลงเซียวเรียกได้ว่าดูแพงจนราวกับเจ้าชายอังกฤษ ตะเกียบคู่หนึ่งถูกเขาถือเอาไว้ในมือต่างก็มีพลังที่ดึงดูดวิญญาณ
ลู่ซวงซวงใช้สายตาสังเกตคนสองคน
คนหนึ่งคือคุณชายกลุ่มผู้มีอำนาจทางการเงินของเมืองหลวง อีกคนคือรองคณบดีชนชั้นสูงของโรงพยาบาล
รูปโฉมพอๆ กัน บุคลิกลักษณะแม้ไม่เหมือนแต่กลับไม่ธรรมดากันทั้งคู่
ลู่ซวงซวงกัดฟัน ในเมื่อฟ้าให้จิวยี่เกิดมาทำไมยังจะต้องให้ขงเบ้งเกิดมาอีก?
เฮ้อ หากหลงเซียวรักลั่วลั่วจากใจจริง ผู้ชายแบบหลงเซียวนี่ ไม่ต้องพูดถึงจุดตะเกียง ต่อให้จุดพระอาทิตย์พระจันทร์ก็หาคนที่สองไม่เจอ
แต่ว่าเขาไม่ได้รักเธอ นิ่งเฉยกับเธอมาสามปียังหามือที่สาม!
ถ้างั้น ผู้ชายแบบถังจิ้นเหยียน ก็ชนะออกมาอย่างไม่มีอะไรจะตำหนิ
กินไปกินมา อยู่ๆ ลู่ซวงซวงก็นึกถึงปัญหาที่สำคัญขึ้นมาได้ “หมอถัง คืนนี้พวกเราจะต้องพักอยู่ที่นี่ใช่หรือเปล่าคะ? งั้น…คุณจองเอาไว้กี่ห้องน่ะ?”
ลู่ซวงซวงถามเช่นนี้ สามคนบนโต๊ะอาหารก็หยุดชะงักในทันที
ทำไมหรอ? พูดผิดอีกแล้ว?
ถังจิ้นเหยียนมองดูสองคนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม “เดิมทีผมคิดเอาไว้ว่า ตอนกลางคืนหมอฉู่กับคุณลู่พักด้วยกันห้องนึง จองห้องชุดสำหรับสองคนเอาไว้ ผม…”
หลงเซียวไม่ปล่อยโอกาสให้เขาพูดจบ “งั้นพอดี ในเมื่อเป็นห้องชุดสำหรับสองคน คืนนี้ผมกับลั่วหานพักด้วยกัน”