คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 983 เขาทำได้แล้ว
บทที่ 983 เขาทำได้แล้ว
“ใครๆต่างก็รู้ว่า เขาไม่ได้เป็นลูกชายแท้ๆของพ่อผม หลังจากที่ฐานะของเขาถูกเปิดเผย ความจริงมีทางเลือกอยู่สามทาง หนึ่ง ใช้ความสามารถของเขาดึงคนจากMBKไป ทำให้MBKนั้นกลวง ที่สอง หาโอกาสโจมตีMBK ทำให้บริษัทล้มละลาย ที่สาม อาศัยการถือหุ้นของตนแล้วอยู่ในบริษัทต่อไป รับตำแหน่งผู้บริหาร ขยับขึ้นเป็นประธานกรรมการ แต่เขาไม่ได้ทำ เขาบอกว่า เขาจะแข่งขันกับผมด้วยความยุติธรรม เขาใช้บริษัทฉู่ซื่อที่รับผิดชอบอยู่ มาแข่งกับMBK ทุกคนว่า มันยุติธรรมไหมครับ”
คนฟังต่างก็ถกเถียงอย่างอดไม่ได้ ไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้
หลายคนต่างเข้าใจหลงเซียวผิด
มันไม่ยุติธรรมเลย ใครจะไม่รู้ว่าฉู่ซื่อเป็นบริษัทแบบไหน มีความเสี่ยงอย่างยิ่ง
หลงเจ๋อพ่นลมหายใจ “ความจริงพี่ใหญ่ของผมเขาไม่จำเป็นต้องต่อสู้ MBKเป็นของเขา เขาทำเพื่อMBKมาตลอดสิบปี ทำให้บริษัทเติบโตเป็นร้อยเท่า หากไม่มีเขา MBKคงจะล้มละลายตั้งแต่สิบปีที่แล้วแล้ว พี่ชายผมต้องเสี่ยงอันตรายเพื่อช่วยบริษัทเอาไว้ MBKควรเป็นของเขา เขาล้มเลิกการต่อสู้ เพราะผม เขาไม่อยากให้ผมกระอักกระอ่วน นี่คือความหมายของเขา”
เกาจิ่งอานสูดน้ำมูก ทำไม…ทั้งๆที่เจ้าเด็กคนนี้ไม่ได้พูดอะไรมาก ทำไมเขาถึงอยากร้องไห้
ความจงรักภักดีของพี่ใหญ่ไม่ได้มีเพียงเท่านี้
เขาเองก็เคยได้สัมผัสกับตัวเอง สิ่งที่หลงเจ๋อพูดมันเป็นเพียงส่วนหนึ่ง แต่เกาจิ่งอานเข้าใจ พี่ใหญ่ถึงได้เป็นพี่ใหญ่ เพราะแต่ละเรื่องที่เขาทำ
โม่หรูเฟยขมวดคิ้ว ให้ตายเถอะ
เจิ้งซินยกมือเท้าคาง ครุ่นคิดอยู่เงียบๆ
หลงเจ๋อพูดมาถึงตรงนี้ ด้านล่างไร้เสียงใดๆ ช่างภาพและนักข่าวเองก็ยังคงนิ่ง เพียงหันหน้ากล้องพุ่งมาที่เขาทั้งหมด
“จุดที่สอง คือความรักลึกซึ้งของพี่ใหญ่” กระบอกตาหลงเจ๋อแดงก่ำ นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา น้ำตาก็หลั่งริน
“แบบเดียวกัน ทุกคนต่างรู้ดี ตอนนั้นพี่สะใภ้ผมโดยทำร้าย ค้นหาเป็นร้อยวันก็ยังไม่เจอ สุดท้ายก็ถูกยืนยันว่าได้ตายไปแล้ว พี่ใหญ่สร้างโรงพยาบาลหวาเซี่ยเพื่อเป็นเกียรติแก่พี่สะใภ้ อีกทั้งยังบริจาคเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัยแผ่นดินไหวในแอฟริกา…เขาบอกว่า ชาตินี้ทั้งชาติภรรยาคนเดียวของเขาก็คือเธอ เธอมีชีวิต เขาจะเป็นครอบครัวให้เธอ อยู่กับเธอไปจนแก่เฒ่า ถ้าเธอไม่อยู่แล้ว เขาก็จะอยู่คนเดียวไปจนแก่และไม่มีวันแต่งงานอีก ตอนนั้นหัวใจของเขาพึ่งจะผ่าตัดเสร็จ เพื่อพี่สะใภ้เขายอมบินไปยังสถานที่เกิดเหตุ ต้องฉีดยาแก้ปวดที่มีฤทธิ์แรงตั้งห้าครั้งในคืนเดียว…”
หลงเจ๋อหัวเราะกับคนด้านล่าง “พวกคุณต่างก็บอกว่ารักคู่แต่งงานของตัวเอง ถ้าให้พวกคุณยอมสละเงินทองทุกอย่างเพื่อเขา พวกคุณจะยอมไหมครับ”
ไม่มีใครตอบ
เพราะตรงนั้นต่างก็เป็นผู้มีอิทธิพลสูงส่ง ละทิ้งชื่อเสียงเงินทองนั้นไม่มีวันเป็นไปได้
“แต่ว่าพี่ชายของผมทำได้ สำหรับพี่ชายผมแล้วMBKคือเลือดคือเนื้อ แต่พี่สะใภ้คือชีวิตของเขา ความรักที่น่าซาบซึ้งใจผมเคยได้ยินไม่น้อย ในหนังก็มีอยู่บ่อยๆ แต่ทุกคนลองคิดว่า สามารถรักภรรยาได้มากกว่าชีวิตตัวเอง พวกคุณเคยเจอมากี่คน”
ถามไปแบบนั้น ผู้คนต่างไม่กล้าตอบไปมั่ว
ความรักที่หลงเซียวมีต่อฉู่ลั่วหาน พวกเขาต่างก็รู้ แหวนแต่งงานที่น่าตื่นเต้นในตอนนั้น งดงามโรแมนติกเป็นไหนๆ ต่อมาก็มีห้องสรรพสินค้าเมืองแห่งนางฟ้าขึ้นมา…หลงเซียวทำเพื่อฉู่ลั่วหาน พลิกโลกทั้งใบได้จริงๆ
หลงเจ๋อสูดหายใจเข้าลึก น้ำตามาอยู่ที่หางตา “รอบกายพี่ใหญ่ของผมมีผู้หญิงโผล่มามากมาย และมีหลายคนที่วางแผนทำลายครอบครัวของเขา ข่าวซุบซิบต่างๆผมคงไม่ต้องบอก พี่ใหญ่ทำให้ผมเข้าใจบางอย่าง ผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ใช่ว่ามีผู้หญิงมากมายรอบกาย แต่เขาสามารถปฏิเสธผู้หญิงมากมายเพื่อคนที่เขารัก นี่ เป็นความรักที่ลึกซึ้งของเขา”
ความหมายของความรักลึกซึ้ง ถูกหลงเจ๋อกล่าวออกมาได้อย่างล้ำลึก ผู้คนไม่น้อยที่ได้ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา ความรู้สึกดีที่มีต่อหลงเซียวนั้นมีมากขึ้น
ตู้หลิงเซวียนกำหมัดแน่น
ไม่คาดคิดว่าคุณชายรองตระกูลหลงที่พยุงไม่ขึ้น วันนี้จะทำให้ทุกคนทึ่งได้ขนาดนี้
หลินเหว่ยเย่และภรรยาได้แต่คิดในใจ นี่…เป็นหลงเจ๋อจริงๆใช่ไหม
บนเวทีเองก็มีการถกเถียง นี่เป็นหลงเจ๋อจริงๆใช่หรือไม่
เกาจิ่งอานยกมือขึ้นเช็ดตาแรงๆ แม่ง…ทำไมน้ำตาถึงไหล
ซุนปิงเหวินเอ่ยเบาๆ “เรื่องไร้สาระทั้งนั้น”
โม่หรูเฟยกัดฟันไม่ได้ตอบอะไร เธอพอรู้มาบ้างถึงความรักที่หลงเซียวมีให้….
สำหรับฉู่ลั่วหานนั้น หลงเซียวรักเธอมาก…ให้เธอได้ทั้งชีวิตจริงๆ
หลงเจ๋อยังพูดไม่ทันจบ “สำหรับการเปลี่ยนแปลงของพี่ชายคนโตของผม ก็คือวิกฤตต่างๆที่เกิดขึ้นกับMBKตลอดระยะเวลาสิบปีที่ผ่านมา เมื่อลองคิดดูแล้ว สามารถเข้าไปดูประวัติได้ในหน้าเว็บของMBKทุกๆอุปสรรค จำเอาไว้ ผมบอกว่าทุกๆครั้ง ล้วนเป็นเพราะความพยายามของพี่ชายของผมคนเดียวเท่านั้น
นอกจากนี้ พี่ใหญ่ของผมยังทำให้เกิดโครงการใหม่ๆ เขาแทบไม่ได้รับผลประโยชน์ใดๆเลยในแต่ละโครงการ”
คนด้านล่างฟังแล้วก็แปลกใจ ไม่ได้ประโยชน์เลยเหรอ หลงเซียวใจดีขนาดนั้นเลย
“ก่อนหน้าที่ผมบอก บางส่วนอาจไม่เกี่ยวกับหัวข้อของวันนี้ แต่มีสิ่งที่ผมคิดว่าทุกคนคงไม่ปฏิเสธ หนึ่งห้องไม่ทำความสะอาด ไม่มีทางที่จะทำความสะอาดทั้งโลกได้ พี่ใหญ่ของผมมีความรักลึกซึ้ง และนำมันมาให้ในเรื่องธุรกิจเช่นกัน ชื่อเสียงของเขาเห็นได้จากการกระทำของเขา”
หลังเจ๋อยืดตัวตรง เอ่ยถึงความรัก คำพูดก็เอ่ยขึ้นมาราวกับมีสคริปต์ มันหลั่งไหลออกมาเอง
ความราบรื่นทำให้เขาเองก็ยังแปลกใจ
ดวงตาของเขาคลอไปด้วยน้ำตา ไม่มองหลินเหว่ยเย่และภรรยา เขาพบว่า เมื่อเทียบกับพี่ชายของเขาแล้ว หลินเหว่ยเย่แค่เป็นคนเสแสร้งทำตัวมีศีลธรรม เป็นทาศของเงินก็เท่านั้น
และพวกโม่หรูเฟย ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง เอาชื่อพวกเขามาไว้ด้วยกันกับพี่ใหญ่ นั่นเป็นการสบประมาทพี่ใหญ่เลยทีเดียว
หลงเจ๋อผ่อนลมหายใจ สบตากับเกาจิ่งอาน สายตาของคนด้านล่างมองตรงมา
“บำรุงรักษาบริษัทมันง่าย บำรุงรักษาความบริสุทธิ์ของจิตใจไม่ง่ายเลย จิตใจของพี่ชายผมมันไม่เปลี่ยนแปลง กับพี่สะใภ้ผมก็เช่นกัน กับMBKก็เช่นกัน กับการพัฒนาในจิงตูก็เช่นกัน กับทุกๆเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ก็เป็นเช่นนั้น สิ่งที่ผมอยากให้ทุกคนเข้าใจก็คือ สิ่งที่จริงใจ หลงเซียวที่เป็นคนธรรมดาทั่วไป ขอบคุณท่านผู้นำทุกท่านที่รักและเอ็นดูพี่ชายผม ผมกล้าใช้สิ่งที่ผมเจอมากับตนเองตลอดระยะเวลายี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาบอกกับทุกคน พวกคุณเลือกคนได้ไม่ผิด เขาคือเทพบุตรที่สมควรได้รับมัน และเขาก็จะเป็นพี่ใหญ่ของผมตลอดไป”
หลงเจ๋อพูดจบ มือกำไมโครโฟนแน่น ดวงตามองตรงไปตรงหน้า ยืนเงียบอยู่ตรงนั้น ใบหน้าเย็นนั้นอ่อนลง
หลงแย่เฉินพยักหน้า “เด็กคนนี้น้องชายของหลงเซียวเหรอ ไม่เหมือนกับที่เคยได้ยินนี่”
“โตแล้ว แน่นอนว่าไม่เหมือนเดิม”
ยกมุมปากขึ้น ใบหน้านิ่งเรียบเปี่ยมไปด้วยความชื่นชม
นอกจากนั้นแล้ว ด้านล่างไม่มีเสียงใดๆอีก ไม่มีเสียงปรบมือ ไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีคนโห่ร้อง ทุกคนฟังนิ่งๆ
เกาจิ่งอานรีบเช็ดน้ำตา ยกสองมือขึ้น ปรบมือแข็งขัน
เมื่อเสียงปรบมือของเขาดังขึ้น ก็ปลุกให้ผู้คนที่กำลังเงียบอยู่นั้นได้ตื่นขึ้นมา
เมื่อเหล่าแขกเหรื่อได้สติ เสียงปรบมือก็ดังสนั่น เต็มไปด้วยความชื่นชม
พิธีกรเองก็ฟังจนลืม จนลืมเข้าไปรับหน้าที่ต่อ เมื่อถูกคนเตือนค่อยรีบวิ่งเข้าไป
หลงเจ๋อค้อมศีรษะอย่างมีมารยาท ขอบคุณแขกทั้งหลาย
พิธีกรยื่นสองมือมารับไมโครโฟน ใช้สายตาแบบใหม่มองสำรวจหลงเจ๋อ รู้สึกทึ่งอยู่ในใจ
หลงเจ๋อ ทำให้คนแปลกใจ ทำให้คนประหลาดใจจริงๆ
แน่นอน เขาพบว่า ไมโครโฟนนั้นถูกล้างด้วยเหงื่อของหลงเจ๋อไปแล้วครั้งหนึ่ง เปียกชื้นไปหมด
หลงเจ๋อเชิดหน้า เดินลงเวทีไป
ครั้งนี้ เขาก้าวเดินไปทีละก้าว ราวกับเดินอยู่บนปุยเมฆ เดินมั่นคงไม่ปล่อยให้ตัวเองล้มลงไป
เมื่อสักครู่…เขาสามารถกล่าวสุนทรพจน์ได้สำเร็จแล้วเหรอ
เขาทำมันสำเร็จแล้ว