คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 98 ขาใหญ่เป็นเก้าอี้ สบายไหม
ตอนที่ 98 ขาใหญ่เป็นเก้าอี้ สบายไหม
คฤหาสน์กุยหลาย
“หญิงชายคู่กันทำงานไม่เหนื่อยจริงๆ ด้วย ฮิๆๆ หมอถังผลเก็บเกี่ยวของวันนี้ไม่เลวจริงๆ นะคะ ปลาเยอะขนาดนี้ พวกเรากินไม่หมดแน่!”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงใสสะอาด “กินไม่หมดก็สามารถปล่อยกลับไปได้ ให้ปลาก็มีความสุขกับการรอดชีวิต จะต้องเป็นเรื่องที่ดีอย่างแน่นอน”
“นี่คือตรรกะอะไรกันคะ หากอยากจะให้ปลามีชีวิตอยู่อย่างเป็นอิสระจริงๆ ก็ไม่ควรตกพวกมันขึ้นมาสิ?” ฉู่ลั่วหานมองดูปลาสิบกว่าตัวที่อยู่ในถังน้ำ ไม่พูดไม่ได้ เขาเป็นยอดฝีมือในการตกปลาจริงๆ
ตกปลา? ยอดฝีมือ?
ทำไมพอไม่ระวังก็คิดถึงเรื่องนางเงือกคำพูดส่วนนี้ขึ้นมา?
ถังจิ้นเหยียนยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง “อยู่ในสภาพแวดล้อมที่สุขสบายเป็นเวลานาน ก็จะสูญเสียความรู้สึกรับรู้ที่มีต่อความสุขไปได้ง่ายมาก ไม่ผ่านความยากลำบาก ความสุขก็จะดูราคาถูก ความสุข คือสิ่งที่ต้องการการถูกเตือน”
เขาพูดได้อย่างมีเหตุผลมาก เธอพูดไม่ออก แต่ทำไมมักจะรู้สึกว่าเขากำลังบอกใบ้อะไรอยู่ล่ะ?
ใช้ชีวิตอยู่ในความสุขเป็นเวลานานก็จะไม่รู้สึกมีความสุข ใช้ชีวิตอยู่ในความทุกข์เป็นเวลานาน ก็จะลืมความทุกข์? ชินกับความทุกข์ใช่หรือเปล่า?
น่าหงุดหงิด ทำไมเธอถึงชอบจับอะไรมาโยงกัน
ลู่ซวงซวงเห็นทั้งสองคนพูดคุยอย่างถูกคอขนาดนี้ ก็กะพริบตาปริบอย่างเจ้าเล่ห์ “โอ๊ยๆ พูดคุยกันอย่างถูกคอ ฉันต้องหาสถานที่หลบแล้วใช่หรือเปล่า? อิๆๆๆ ”
ฉู่ลั่วหานดึงข้อมือของเธอเอาไว้ในทันที กดเสียงลงต่ำข่มขู่เธอ “เธอน่ะแม่สื่อนี่ทำเกินไปหรือเปล่า?”
ลู่ซวงซวงยิ้มขึ้นอย่างหน้าหนา “บุคคลที่อยู่ในเหตุการณ์ดูเหมือนจะชอบมากนะ ได้ผลประโยชน์แล้วยังแสร้งทำเป็นขาดทุนอีก!ฮึฮึ!”
เหี้ย คิดไม่ถึงว่าจะถูกมองออกแล้ว
พูดตามความเป็นจริง อยู่ด้วยกันกับถังจิ้นเหยียน ฉู่ลั่วหานรู้สึกค่อนข้างสบาย เขาอ่อนโยนมาก ทั้งสองคนไม่มีวันที่จะทะเลาะกัน ไม่มีทางเกิดความขัดแย้ง เขาคลี่คลายสถานการณ์ที่น่าอึดอัดเก่งมาก เอาใจใส่มาก…พูดง่ายๆ ก็คือแบบอย่างของแฟนหนุ่มเลยก็ว่าได้
“แต่ว่า ฉันตอนนี้…”
“แต่ว่าบ้านเธอสิแต่ว่า ผู้ชายดีๆ ไม่ใช่มีทุกวัน ยิ่งไปกว่านั้นเขาน่ะไม่ใช่ดีธรรมดา!ปล่อยหลงเซียวปลาฉลามยักษ์นั่นไป โอบกอดโลมาของเธอเถอะ!”
การเปรียบเปรยนี้ กลับเห็นภาพจริงๆ หลงเซียวคือปลาฉลามที่เผด็จการเลือดเย็นไร้ความรู้สึก
ถังจิ้นเหยียนคือปลาโลมาที่อ่อนโยน
“หิวน้ำไหมครับ? ดื่มน้ำหน่อย” ถังจิ้นเหยียนนำขวดน้ำเปล่าที่หมุนฝาออกแล้วส่งให้กับเธอ
“ทั้งสองท่าน ปลานี่ พวกเธอคิดจะกินยังไงล่ะ? นึ่ง? ผัดซอสแดง? หรือว่าต้มดีล่ะ? ไซส์นี้….เหมาะสมที่จะทำยังไงนะ?”
“พรวด!!”
น้ำที่เข้าไปในปากของฉู่ลั่วหานพุ่งออกมาจนหมด!
ลู่ซวงซวงกับถังจิ้นเหยียนหันหน้ามามองฉู่ลั่วหานภายในเวลาเดียวกัน “เธอเป็นอะไรไป?”
“แค่กๆๆ !” ลำคอของเธอถูกน้ำทำให้สำลัก มือกุมหน้าอกเอาไว้ไอออกมาเป็นชุด “ไม่เป็นไร…ไม่เป็นไร”
กินปลา? เมื่อครู่นี้อยู่ๆ เธอก็คิดถึงเรื่องที่กินปลากับหลงเซียว ในสมองเต็มไปด้วยใบหน้าที่ชั่วร้ายนั่นของเขา
ถังจิ้นเหยียนตบแผ่นหลังของเธอเบาๆ “ยังไงก็ใช้แก้วดื่มเถอะ ดื่มน้ำทางขวดสำลักได้ง่าย”
“ไม่ใช่ๆ ไม่เป็นไรค่ะ”
ลู่ซวงซวงมองดูคนนี้ มองดูคนนั้น จุ๊ๆ เป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบ!พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันถึงจะเป็นคู่ที่เหมาะสมที่สุด!
“พวกเธอต่อ ฉันเอาปลาส่งไปที่ห้องครัว ฮิฮิ”
ลู่ซวงซวงแม่สื่อคนนี้ ทำได้ถึงขั้นจริงๆ
หมอถังแสดงถึงความพอใจมาก หลังจากที่เรื่องสำเร็จเขาจะตั้งใจตอบแทนเธอ
ฉู่ลั่วหานคลึงไปที่ตรงกลางระหว่างคิ้ว ลู่ซวงซวงยัยเด็กบ้า ตุ๋นเพื่อนตุ๋นจนเสพติดแล้ว กลับไปดูว่าเธอจะจัดการเธอยังไง!
“เมื่อครู่นี้ตกปลาเหนื่อยแล้วหรือเปล่า? นั่งลงพักสักหน่อย”
“อืม ค่ะ”
ภายในศาลาพักร้อน โซฟาสองตัวที่หันหน้าเข้าหากัน ตรงกลางวางโต๊ะเล็กๆ ที่ทำจากไม้แท้เอาไว้ตัวหนึ่ง ด้านบนมีผลไม้กับกระดานหมากล้อมวางเอาไว้
ทั้งสี่ด้านต่างก็เป็นพืชสีเขียวที่เจริญงอกงาม ระหว่างพืชสีเขียวยังมีดอกไม้สีแดงสีเหลืองสลับกัน ลมพัดมา ผ้าชีฟองสีขาวที่แขวนเอาไว้ทั้งสี่ด้านของศาลาพักร้อนก็แกว่งไกวพรลิ้วไสว ภายในสายลมนำพากลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้แทรกเข้ามา ยังมีความชุ่มชื้นเล็กน้อยจากน้ำในทะเลสาบในบริเวณที่ไม่ไกล
ทิวทัศน์ที่สบายเช่นนี้ หัวใจผ่อนคลายไปหมดแล้ว
“ชอบที่นี่หรือเปล่า?” ขาทั้งสองข้างของถังจิ้นเหยียนไขว่เข้าหากันอย่างเป็นธรรมชาติ รอยยิ้มบางๆ ที่บริสุทธิ์บนใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างไร้ใครเปรียบ
ฉู่ลั่วหานกลัวจริงๆ ว่าตัวเองจะตกลงไปในวังวนความอ่อนโยนของเขา
“ที่นี่สวยมาก ฉันคิดว่าไม่มีใครที่จะไม่ชอบ และก็หาเหตุผลที่จะไม่ชอบไม่เจอล่ะมั้งคะ?”
ทิวทัศน์เช่นนี้ คนก็เช่นนี้ เป็นเพราะหาเหตุผลที่จะไม่ชอบไม่เจอจริงๆ ก็เลยทำได้แค่เพียงชอบ
“คุณชอบก็ดี ผมคิดว่า คุณคงจะไม่ชอบKTVสถานที่แบบนั้นในคราวก่อน ก็ยังคงเป็นที่นี่ที่เหมาะสมกับคุณมากกว่า ที่นี่ระยะห่างจากใจกลางเมืองไม่ถือว่าไกล ต่อไปคุณอยากมาก็มาได้ตลอด”
ตลอด?
“นี่เกรงว่าจะไม่เหมาะสมล่ะมั้งคะ? ที่นี่ดูก็รู้ว่าเป็นคฤหาสน์ส่วนบุคคล คฤหาสน์ส่วนบุคคลไม่ใช่เปิดให้คนนอกเข้าได้ทุกวัน”
เป็นคฤหาสน์ส่วนบุคคลจริงๆ ฉลาดเหมือนกับเธอดูออก
แต่ว่าเจ้าของของคฤหาสน์นี้น่ะ…
เขายิ้มขึ้นบางๆ “ไม่ใช่เปิดให้คนนอกเข้าได้ทุกวันจริงๆ แต่ว่าคุณมา ส่วนใหญ่ก็จะเปิดให้คุณตลอดเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้ผมรู้จัก ดังนั้นคุณไม่จำเป็นจะต้องเกรงใจเลยแม้แต่น้อย เห็นเป็นสถานที่ของตัวเองก็พอ”
เอ่อ…ระยะห่างนี้ดึงมาไวมาก เธอต่อต้านไม่ไหว
“ยังไงก็…ช่างเถอะค่ะ”
เขายังอยากจะพูดอีก โทรศัพท์ของฉู่ลั่วหานก็ดังขึ้น
มองเห็นชื่อที่เด้งขึ้นมา หัวใจของฉู่ลั่วหานก็กระตุกขึ้น เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย “ฮัลโหล”
“อยู่ที่ไหน?”
โรลส์รอยซ์สีดำจอดอยู่ด้านในประตูคฤหาสน์กุยหลาย เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่สามารถรั้งคนเอาไว้ได้
“ฉันอยู่ที่…” ฉู่ลั่วหานไม่รู้ว่าควรจะพูดความจริงหรือเปล่า
“พูด อยู่ที่ไหน!” ท่านเซียวโมโหแล้ว
“ฉันกับซวงซวงอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนึงค่ะ…” ถือว่าพูดความจริงแล้วล่ะมั้ง?
และในเวลานี้เอง โทรศัพท์ของถังจิ้นเหยียนก็ดังขึ้นเช่นเดียวกัน
เขาเห็นเบอร์โทรศัพท์ ก็เคลื่อนฝีเท้าเดินออกไปยังด้านนอกศาลาพักร้อน
“มีอะไร?”
“คุณถัง เมื่อครู่นี้มีคนพยายามบุกเข้าไปในคฤหาสน์โดยไม่ได้รับอนุญาต พวกเราไม่กล้าขัดขวาง ตอนนี้เขาได้เข้าไปแล้วครับ”
อ๋อ?
“ใคร?”
“คือ…ประธานของMBK คุณหลง”
หลงเซียว? เขาหามาถึงที่นี่แล้ว? ช่างมีวิธีการจริงๆ
“ได้ ปล่อยเขามา”
ท่านเซียวลงจากรถ ภูเขาเทียมลูกหนึ่งที่อยู่ด้านหน้าบริเวณไม่ไกล ด้านล่างภูเขามีพืชสีเขียว ยังมีศาลาพักร้อนหลังหนึ่ง เขาเดินขึ้นไปทีละก้าวๆ ตามขั้นบันได “ฉู่ลั่วหาน ความกล้าของคุณนับวันยิ่งมีมากขึ้นจริงๆ”
“ฉันไม่เข้าใจความหมายของท่านเซียว ฉันออกมาเที่ยวกับเพื่อน ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ยั่วยุอารมณ์คุณอีก?”
ฮึ!ผู้หญิงคนนี้ ต่อให้ทำให้เขาโมโหตาย เกรงว่าก็คงจะไม่รู้สึกตัวสักนิด!
“ผมจะบอกกับคุณด้วยตัวเอง”
วางสายโทรศัพท์ลง ฉู่ลั่วหานมึนงงไปทั้งใบหน้า
ถังจิ้นเหยียนก็วางสายโทรศัพท์ลงเช่นเดียวกัน กลับมานั่งลงบนโซฟาใหม่อีกครั้ง “ทานผลไม้ไหมครับ? ผมปอกส้มให้คุณ”
นิ้วมือที่เรียวยาวสะอาดสะอ้านของเขาหยิบส้มขึ้นมาปอกเปลือก ดึงเส้นใยสีขาวที่อยู่ด้านบนออกอย่างละเอียด ส้มกลีบหนึ่งถูกเขาปอกจนสะอาดหมดจด ชายหนุ่มที่สูงใหญ่โน้มร่างกายผ่านโต๊ะ นำมือยื่นเข้ามาที่ด้านหน้าของเธอ “อ้าปาก ลองชิมส้มจากเวียดนามนี่รสชาติเป็นยังไง?”
ฉู่ลั่วหานตกตะลึง นี่…ป้อนอาหารเรื่องแบบนี้ คลุมเครือเกินไปแล้วหรือเปล่า?
“เป็นอะไรไป? กลัวผมวางยาพิษใส่คุณ? หรือว่ารังเกียจว่าผมปอกไม่สะอาด?”
“หา? ไม่ใช่ๆ ค่ะ”
“ในเมื่อต่างก็ไม่ใช่ ก็คือคิดจะลงโทษผม ให้ผมรักษาท่าทางนี้ไว้จนเหนื่อย?”
เขายิ้มอย่างสดชื่นบริสุทธิ์ขนาดนั้น เธอรู้สึกว่าหากตัวเองคิดเชื่อมโยงกันแบบมั่วๆ ก็คือกำลังป้ายมลทินให้กับเขา ทำการตัดสินใจ ปากอ้าออก “ขอบคุณค่ะ”
ดีมาก!ดีที่อยู่กับลู่ซวงซวง!ดีที่ออกมาเที่ยวกับเพื่อน!
“คุณถัง ดูเหมือนการช่วยผมดูแลเมียในเรื่องนี้ คุณจะชอบมากจนไม่รู้สึกเหนื่อย”
เสียงที่ทุ้มต่ำอยู่ๆ ก็ดังสะท้อนขึ้นมาจากด้านหลัง!ราวกับเหล้าดีกรีสูงก็ไม่ปาน เติมอารมณ์โกรธของใครบางคนลงไปอย่างเห็นได้ชัด
ร่างกายที่บอบบางของฉู่ลั่วหานสั่นขึ้นเล็กน้อย ลุกพรวดยืนขึ้นจากบนโซฟา ภายในมากมีส้มอยู่ ลืมที่จะเคี้ยวให้ละเอียด มองชายหนุ่มที่สวมกางเกงขายาวสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว เยือกเย็นหล่อเหลาจนดูไม่เหมือนความจริงอย่างตกตะลึง
“หลงเซียว คุณ…คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?”
ท่านเซียวก้าวขาขึ้นบันไดขั้นสุดท้ายอย่างสงบเยือกเย็น ร่างกายที่สูงใหญ่ตั้งตรงยืนอยู่ด้านนอกศาลาพักร้อน มือข้างหนึ่งสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ไม่พูดไม่จาก็ได้มีเสียงเศษน้ำแข็งกรอบแกรบดังขึ้นแล้ว
“คุณเองให้ผมมาที่นี่ ลืมแล้วหรอ?” หลงเซียวใบหน้าไม่เปลี่ยนสี ดวงตาที่ปิดบังความรู้สึกไว้อย่างมิดชิดแอบเต็มไปด้วยความอดกลั้นภายในก่อนที่ลมพายุจะเข้า
เธอพูดเมื่อไรกัน!
ถังจิ้นเหยียนยิ้มขึ้นอย่างสง่างาม “คุณหลง ยินดีต้อนรับครับ”
หลงเซียวมองเขาอย่างนิ่งเฉยแวบหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปยังหน้าโซฟาที่ฉู่ลั่วหานนั่งเมื่อสักครู่นี้ ในศาลาพักร้อนมีเพียงแค่โซฟาเดี่ยวสองตัว นี่…
ถังจิ้นเหยียนเตรียมให้คนส่งเก้าอี้เข้ามาอีกตัว ใครจะรู้ว่าหลงเซียวนั่งลงไปในทันที นี่ยังไม่นับ มือใหญ่ของเขารั้งเอวบางของฉู่ลั่วหานเอาไว้ “ไม่ต้องยืนแล้ว นั่งลง”
นั่ง? นั่งบนพื้นหรอ? เก้าอี้ยังไม่มีนั่งบ้าอะไร?
“เมียครับ นั่งตรงนี้”
ตู้ม!
ฉู่ลั่วหานเบิกตาโพลง คิดไม่ถึงว่าหลงเซียวจะให้เธอนั่งลงบนขาของเขา!
ถังจิ้นเหยียนกุมขมับอย่างหงุดหงิด “ผมให้คนส่งเก้าอี้เข้ามาอีกตัว”
“ไม่รบกวนคุณถังครับ แบบนี้ ดีมาก”
คนบางคนล็อกตัวหญิงสาวร่างบางให้นั่งลงบนขาของเขาอย่างใช้กำลังบังคับ ไม่ให้โอกาสเธอได้ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย ฉู่ลั่วหานผอมมาก นั่งลงบนขาของเขา แผ่นหลังแนบชิดไปบนแผ่นอกของเขา ถูกกั้นด้วยเนื้อผ้าที่บางแบบสุดๆ จังหวะการเต้นหัวใจของชายหนุ่มก็อยู่ที่ด้านหลัง ตึกตักๆ มีพลังชีวิต!
ใบหน้าของฉู่ลั่วหานได้แดงจนกลายเป็นกระทะร้อน
ถังจิ้นเหยียนดื่มน้ำเข้าไปคำใหญ่อย่างปากคอแห้งเหือด หลงเซียวคนคนนี้น่ะ!
ท่านเซียวโน้มสายตาลงต่ำมองเห็นกระดานหมากล้อมที่อยู่บนโต๊ะ นำส้มที่ถังจิ้นเหยียนปอกเมื่อสักครู่นี้ปัดทิ้งไปอย่างสงบเยือกเย็น ส้มตกลงบนพื้น…
“คุณถัง กระดานต่อมา เป็นไง?”
เขม่าควันที่ไร้ซุ่มเสียง สำลักจนฉู่ลั่วหานแทบจะไม่สามารถหายใจได้!
เธอนั่งอยู่บนขาของหลงเซียว ไม่สะดวกที่จะขยับอีก…จะให้อึดอัดใจเท่าไหนก็อึดอัดใจเท่านั้น!
ถังจิ้นเหยียนดึงกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดน้ำส้มที่อยู่บนมือ “ได้แน่นอนครับ”
ริมฝีปากบางของท่านเซียวยกเฉียงขึ้นมา “เลือกหมากสิ”
ขาวดำหมากสองแบบ เขาให้เขาเลือกก่อน
ถังจิ้นเหยียนเลือกหมากขาว หลงเซียวยกมุมริมฝีปากขึ้นอย่างเงียบเชียบอีกครั้ง “หมากขาว ดีมาก”
สำหรับดียังไง ฟ้ารู้ดินรู้ท่านเซียวรู้
หมากล้อม สิ่งที่สู้กันก็คือแผนการกับความฉลาด ที่เปรียบเทียบกันก็คือความอดทนกับกลยุทธ์
ฉู่ลั่วหานมีลางสังหรณ์ว่า การทดสอบนี้ไม่ราบรื่นต่อถังจิ้นเหยียนเป็นอย่างมาก
เป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ …
“คุณถัง ยอมอ่อนข้อให้แล้ว”
“คุณหลงทักษะดีมาก”
“ต่อ?”
“ครับ”
เกมที่สอง ยังคงเป็นถังจิ้นเหยียนแพ้
ฉู่ลั่วหานทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว หากสามเกมแพ้หมด จะต้องเสียหน้าเป็นอย่างมาก “ก็เท่านี้แล้วกันค่ะ? พวกเราไปลองดูที่อื่นกัน พวกคุณเดินหมาก ฉันดูก็เบื่อ”
หลงเซียวจัดเส้นผมที่พริ้วอยู่ด้านหลังของเธออย่างสนิทสนม เสียงที่ทุ้มต่ำเซ็กซี่มีเสน่ห์ที่น่าหลงใหลมาโดยตลอด “เชื่อคุณครับ”
ถังจิ้นเหยียนวางหมากลง “คุณอยากจะดูทิวทัศน์อะไร? ผมนำทางให้”
หลงเซียวนำหญิงสาวร่างบางวางลง ลุกยืนขึ้น ปัดฝุ่นที่ไม่ได้มีอยู่บนเสื้อผ้าเลยแม้แต่น้อย “การผ่อนคลาย ที่อาศัยก็คือการเดินเล่นในสวนที่ใหญ่อย่างสบายๆ นำทางก็ไม่ต้องหรอกครับ รบกวนคุณถังนำหมากเก็บกวาดให้เรียบร้อย”
กฎที่ได้รับการยอมรับเนื่องจากปฏิบัติกันมาอย่างยาวนานของการเดินหมากก็คือ ฝ่ายที่แพ้ต้องรับผิดชอบในการเก็บกวาดหมาก หมากสองแบบดำขาววางกลับเข้าไปในกล่องสองกล่องใหม่อีกครั้ง
ทิ้งให้ถังจิ้นเหยียนเก็บกวาดหมาก ท่านเซียวดึงมือของฉู่ลั่วหานขึ้นก้าวเท้ายาวๆ เดินลงบันไดไป
หลังจากที่ลงบันไดไป หลงเซียวล็อกข้อมือของหญิงสาวเอาไว้อย่างแรง ความโกรธในดวงตาที่มืดมนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป “ฉู่ลั่วหาน คุณดูเหมือนสำหรับการมีชู้เรื่องนี้ คุณจะชอบมากจนไม่รู้สึกเหนื่อย!”