คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 93 หมอฉู่ถาม คุณรักฉันไหมคะ
ตอนที่ 93 หมอฉู่ถาม คุณรักฉันไหมคะ
คำพูดที่คลุมเครือดึงดูดให้จินตนาการไปไกลเช่นนี้พูดออกมาจากปากของหลงเซียวทำให้คนจิตใจกระเพื่อมขึ้นขนาดนั้น ระหว่างที่ร้อนรนใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อขึ้น แก้มทั้งสองข้างที่แดงราวกับแสงของพระอาทิตย์ขึ้นและตกปรากฏให้เห็นถึงความอบอุ่นอ่อนโยน ความเหนียมอายและมีเสน่ห์นั้นช่างทำให้คนใจอ่อน
มองดูท่าทีที่เขินอายของเธออย่างเงียบๆ เช่นนี้ หลงเซียวรู้สึกอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก
ดูเหมือน การหยอกล้อเธอ การยั่วเย้าเธอ สนุกมากกว่าที่จินตนาการเอาไว้เสียอีก
สามปีที่ผ่านมาเขาไม่เห็นได้ยังไงกัน?
ฉู่ลั่วหานก็คือฉู่ลั่วหาน ไม่ว่ายังไงเธอก็มีความสามารถในการทำให้คนโมโหสุดขีดโดยไม่รับผิดชอบ ปากเล็กๆ ยิ้มเยาะ “ท่านเซียว ทักษะการเต๊าะสาวแบบนี้เก็บไว้ให้เด็กผู้หญิงที่สดใหม่เหล่านั้นเถอะค่ะ ปล่อยมือ ฉันจะไปเป่าผม”
มือใหญ่ของเขายังคงค้ำอยู่ที่ผนัง นำตัวเธอติดอยู่ระหว่างอ้อมแขน “คุณกลัวอะไร? ระหว่างพวกเราก็ไม่ใช่ครั้งแรกมาตั้งนานแล้ว”
ฉู่ลั่วหานเงยศีรษะขึ้น หยดน้ำที่เปียกชุ่มหยดลงบนเสื้อผ้า “ฉะนั้น กลอุบายเหล่านี้ก็ไม่ต้องแล้ว เมื่อไรที่คุณมีความต้องการทางร่างกาย ก็มาเลย แบบนั้นถึงจะสอดคล้องกับสไตล์ของท่านเซียวอย่างคุณ”
ยัยผู้หญิงบื้อคนนี้!คำพูดเดียวทำให้บรรยากาศเมื่อสักครู่นี้พังทลายลงโดยสมบูรณ์แบบ ท่านเซียวโมโห!
บางแห่งที่กำลังพองตัวเมื่อสักครู่นี้ก็เป็นเพราะการยั่วยุที่จงใจของเธอทำให้สลายหายไป “คุณ ดีมาก!”
ฉู่ลั่วหานยิ้มขึ้นอย่างชั่วร้าย ความแดงระเรื่อบนใบหน้าที่งดงามก็กำลังหายไปเช่นเดียวกัน “ขอบคุณมากค่ะที่ชม ท่านเซียว รบกวนหลีกทางด้วยค่ะ”
แขนของหลงเซียวค้ำอยู่ด้านบนเหนือศีรษะของเธออย่างดื้อดึง “หากผมบอกว่าไม่ล่ะ?”
ทำตัวเป็นเด็ก!
ฉู่ลั่วหานย่อร่างกายที่ผอมบางลงต่ำ ลอดออกไปจากใต้แขนของเขาในทันที
คนที่อยู่ในอ้อมแขนของท่านเซียวหนีออกไปได้สำเร็จ ด้านหน้าร่างกายว่างเปล่า กระตุ้นให้หัวคิ้วของท่านเซียวกระตุกอย่างไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่ง แต่หลังจากนั้นไม่นาน รอยยิ้มที่มุมริมฝีปากของเขากลับค่อยๆ เด่นชัดมากยิ่งขึ้น
ฉู่ลั่วหาน คุณน่าสนใจอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ไม่นับเธอเมื่อก่อนที่เสแสร้งหรือว่าจงใจ เขาดูออก นี่ถึงจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของเธอ สลัดความดุเดือดและความโอหังที่อยู่บนร่างกายออกไป จะพูดยังไงเธอก็ไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนหนึ่งหรอกหรอ?
วิธีของกู้เยนเซินเจ้าหนุ่มคนนี้ ดูเหมือนจะได้ผลมากเลยทีเดียว
ตอนที่เป่าผมฉู่ลั่วหานกัดฟันอยู่ภายในเสียงลมที่กำลังดัง คิดไม่ถึงว่าประจำเดือนของเธอจะมาเยือนในเวลานี้ เมื่อครู่นี้หากเธอหละหลวมสักเล็กน้อย ไม่แน่ก็อาจจะถูกเขากระโจนล้มทับลงมาแล้วก็ได้ นั่นก็คงจะเป็นสงครามแดงเดือดจริงๆ
แต่คืนนี้ จะนอนยังไงล่ะ?
ไม่ก็ไม่ทำ หากจะทำแล้วก็ต้องทำให้ถึงที่สุด อาศัยเวลาตอนที่หลงเซียวอาบน้ำ ฉู่ลั่วหานวิ่งเข้าไปในห้องนอนแล้วล็อคประตูในทันที
สองมือปรบเข้าหากัน “สำเร็จ!”
เขาหนุ่มใหญ่คนหนึ่งนอนโซฟาสักครั้งคงจะไม่อะไร เธอตอนนี้เป็นช่วงเวลาวิกฤต เดิมทีก็ปวดประจำเดือนง่ายอยู่แล้ว หากหากโดนอากาศเย็นอีกจะต้องปวดจนตายอย่างแน่นอน
ท่านเซียวออกมา พบว่าประตูห้องนอนถูกล็อกเอาไว้แล้ว บนโซฟามีหมอนใบหนึ่งกับผ้าห่มผืนหนึ่งเพิ่มขึ้นมา คิ้วที่สวยงามขมวดเข้าหากันเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะให้เขานอนโซฟา?
เธอเอาความกล้ามาจากที่ไหนกันแน่มายั่วยุเขาขนาดนี้?
เพียงแต่…
พอฉู่ลั่วหานตื่นขึ้นมา ตอนที่บิดขี้เกียจนั้นอยู่ๆ แขนก็ถูกอะไรบางอย่างขวางทางยืดเอาไว้!
สิ่งที่ต้อนรับเธอก็คือแผ่นอกที่หนาและอบอุ่นของชายหนุ่ม!
เธอตกตะลึง!
เขาเข้ามาได้ยังไงกัน!
ท่านเซียวตื่นแล้ว หรี่ตาลงพร้อมกับเอ่ยขึ้นอย่างขี้เกียจด้วยสีหน้าที่ราบเรียบ “คราวหน้าจะล็อคประตูห้อง กุญแจก็อย่าวางเอาไว้บนตู้บริเวณทางเข้า”
ฉู่ลั่วหาน “…”
ฉิบบ!
ระดับสติปัญญาของเธอบริจาคให้กับพื้นที่ประสบภัยพิบัติไปหมดแล้ว
ดีที่ เสื้อผ้าเป็นระเบียบเรียบร้อย เมื่อคืนนี้เขาแค่นอนหลับไม่ได้ทำอะไรเธอ
ฉู่ลั่วหานลุกขึ้นจากเตียง ทำอาหารเช้า กับข้าวที่ซื้อเมื่อคืนนี้คราวนี้ใช้จนหมดเกลี้ยงแล้ว
เธอยกเอากับข้าวอาหารออกมา ท่านเซียวก็ออกมาจากห้องน้ำเช่นเดียวกัน เพียงแต่ ท่านเซียวที่อยู่ด้านหน้ามีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเท่านั้น ปลุกไฟให้ติด ภาพฉากเผ็ดร้อนตั้งแต่เช้าตรู่
ท่านเซียวพาตัวเองเดินมายังข้างโต๊ะอาหาร มองความคิดของเธอออก “เสื้อผ้าชุดหนึ่งผมใส่แค่วันเดียวเท่านั้น”
ดังนั้นจึง เล่นลูกไม้อย่างอลังการโจ่งแจ้ง?
ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
“เสื้อผ้าชุดนั้นที่คุณหลงเหลือไว้ที่นี่เมื่อคราวก่อน ฉันซักให้คุณสะอาดหมดจดแล้วค่ะ คุณไปเปลี่ยน”
มุมริมฝีปากของฉู่ลั่วหานยกขึ้น ภาคภูมิใจ!
เสื้อผ้าทั้งชุดที่พับวางเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ เธอประคองเอาไว้ในมือแล้วเดินออกมา กางเกงสูท เสื้อเชิ้ต
ท่านเซียวมองเธออย่างสงบเยือกเย็นไม่สะทกสะท้าน สายตามืดมนพร้อมด้วยการลงโทษบางๆ “มีแค่นี้? กางเกงในล่ะ?”
เขารอดูเธออายจนหน้าแดง แต่เธอเปล่า “ท่านเซียววางใจค่ะ มีหมด กางเกงในตัวหนึ่งของท่านเซียวแพงกว่านาฬิกาข้อมือทั้งเรือนของคนอื่นอีก ฉันจะทิ้งลงได้ยังไงกัน”
นี่หมายความว่ายังคิดเอากางเกงในไปแลกเป็นเงิน?
นิ้วมือที่เรียวงามเลือก เอากางเกงตัวน้อยสีดำดึงออกมาจากด้านล่าง ถือไว้ในมือแกว่งไกวไปมา
สายตาของท่านเซียวหรี่ลงไปครึ่งหนึ่ง “เนื้อผ้าของเสื้อผ้าเหล่านี้มีความเป็นพิเศษ ไม่สามารถซักเครื่อง ซักแล้ว ใส่ไม่ได้อีก”
แหม่ แทบจะแก้ผ้าวิ่งอยู่แล้วเรื่องยังเยอะขนาดนี้!
“วางใจค่ะ ซักด้วยมือ”
คิดถึงตอนที่ซักเสื้อผ้าขึ้นมา…ฉู่ลั่วหานกลับไม่ใช่อารมณ์แบบในตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอซักเสื้อผ้าให้กับหลงเซียว ไม่ยอมส่งไปที่ร้านซักรีด ซักมือด้วยตัวเองทีละนิดๆ สักอย่างจริงจัง อย่างตั้งใจมาก อีกทั้งคิดถึงซักเสร็จเก็บไว้เป็นที่ระลึก ถึงอย่างไรต่อไปก็ต้องหย่าแล้ว…
“ทั้งหมด?”
รวมถึงตัวนั้นที่อยู่ในมือ?
“แน่นอนค่ะ ซักมือทั้งหมด”
แน่นอนมาก
ดวงตาที่ลึกซึ้งจนมองไม่เห็นพื้นของท่านเซียวแฝงไปด้วยความชั่วร้ายและการบรรลุผล “ดีมาก”
เสื้อผ้าที่ทั้งสองมือของเธอสัมผัส เขาจะต้องตั้งใจใส่อย่างแน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง…ตัวที่แนบกับร่างกาย
เปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามที่อยู่ด้านหน้าสะท้อนสายตาของฉู่ลั่วหานจนแทบจะลมจับ เขานำแขนเสื้อของเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดม้วนไปยังข้อพับอย่างเอื่อยเฉื่อย เผยให้เห็นท่อนแขนที่กำยำสมมาตร ยังมีมือที่เรียวยาวสวยงามคู่นั้นอีก
แสงอาทิตย์แรกแกะสลักโครงร่างสามมิติออกมาบนใบหน้าด้านข้างของเขา ผ่อนคลายสบายๆ
เบื้องหน้าเปล่งประกาย เธอมองจนดูโง่ไปหมดแล้ว
ท่านเซียวปล่อยให้เธอมอง ค่อยๆ นั่งลงอย่างช้าๆ เอ่ยขึ้นอย่างช่ำชองเป็นธรรมชาติ “เสื้อผ้าที่สกปรกอยู่ในห้องน้ำ จำเอาไว้ เสื้อผ้าของผมทั้งหมดต้องซักด้วยมือเท่านั้น”
ฉู่ลั่วหานกัดไปที่ตะเกียบ “…”
อาหารเช้าที่ง่ายๆ สบายๆ ฉู่ลั่วหานทานอย่างเชื่องช้า ราวกับผู้ตายที่มักจะมีอาการดีขึ้นก่อนที่จะตาย เธอแอบรู้สึกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ด้วยกันกับหลงเซียวในตอนนี้ ก็เป็นเพียงแค่การเสพสุขอย่างบ้าคลั่งก่อนวันที่โลกจะแตก
การหย่าเป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงได้ ความทรงจำที่เขามอบให้ยิ่งมากเท่าไร วันหน้ามองย้อนกลับมา ก็จะเจ็บมากยิ่งขึ้นเท่านั้น
หลังจากทานข้าวเธอไปทำงาน หลงเซียวดึงเธอขึ้นรถไปในทันที “ผมไปส่ง”
“ท่านเซียวงานยุ่งทุกวัน ฉันไปเองจะดีกว่าค่ะ”
“อย่าคิดมาก ผมใช้ค่าน้ำมันแทนค่าเช่าห้อง”
“…”
เธอนึกว่าเขาจะหยุดลงเพียงเท่านี้ แต่ใครจะรู้ว่าเขาเสริมอีกประโยคตามมาอย่างหลีกเลี่ยงปัญหาที่สำคัญ “เลิกงานผมมารับ”
“…”
“แทนอาหารเย็น อาหารเช้า ฉะนั้นวันนี้คุณทำงานนอกจากดูแลคนไข้ของคุณแล้ว ทางที่ดีที่สุดแบ่งสมองออกมาคิดว่าวันนี้จะทำอาหารอะไรหน่อย”
ฉู่ลั่วหานนิ่งเงียบ “หลงเซียว คุณทำแบบนี้ฉันจะเข้าใจผิดได้ว่าคุณรักฉัน”
นิ้วมือของหลงเซียวพาดไปบนพวงมาลัยรถยนต์ “เพียงแค่เข้าใจผิด?”
เธอตกตะลึง “หรือว่าคือเรื่องจริงคะ?”
รอคอยคำตอบจากเขาด้วยจิตใจที่กระสับกระส่าย เธอไม่กล้าคิด…ไม่กล้าฟัง
เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ภายในระยะเวลาที่สั้นนี้เขาไม่ได้ละสายตาไปจากดวงตาของเธอเลยแม้แต่น้อย ยิ่งมองยิ่งถลำลึกลงไปจนไม่อาจจะละออกมาได้
“ไปทำงานเถอะ เรื่องบางเรื่อง ไม่ช้าก็เร็วก็จะต้องรู้”
ฉู่ลั่วหานลงมาจากรถของเขาด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง
ทำไมความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนอยู่ๆ ถึงได้เปลี่ยนไปจนแปลก…ขนาดนี้? บทสนทนาแบบนี้ไม่เคยออกมาจากระหว่างทั้งสองคนมาก่อน ถึงขั้นไม่สอดคล้องกับบุคลิกลักษณะของพวกเขาและการแต่งงานที่ใกล้จะล่มสลายลงไปเลยแม้แต่น้อย
เธอส่ายศีรษะ ยิ้มบางๆ หลงเซียวคิดลูกไม้ใหม่อะไรมารับมือกับเธออีก? ให้ความหวังเธอ ทำให้เธอไม่สามารถหลุดพ้นออกมาได้ จากนั้นเขี่ยทิ้งอย่างรุนแรง?
ใช่แล้ว เขาเป็นผู้ชายที่ทำให้คนเสพติดได้ง่าย หากปนเปื้อนไปก็ไม่สามารถที่จะเลิกได้ เธอไม่อาจจะเสพติดได้อีกต่อไปแล้ว
หย่าเถอะ ให้เร็วที่สุด
เพิ่งมาถึงโรงพยาบาล ฉู่ลั่วหานก็ได้รับสายโทรศัพท์จากห้องผู้ป่วย
“หมอฉู่ คนไข้โรคหลอดเลือดหัวใจในคราวก่อน อยู่ๆ อาการก็แย่ลง คุณมาด่วนค่ะ”
“ค่ะ!”
เธอนำโทรศัพท์มือถือยัดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ไม่ทันที่จะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยแม้แต่น้อย ถือกระเป๋ามุ่งไปยังห้องผู้ป่วยในทันที
“ลักษณะจำเพาะ!”
“ความดันโลหิต85 40 ชีพจร70 การหายใจของทั้งสองซีกเป็นหนึ่งเดียวกัน แต่ว่า ความอิ่มตัวและระดับของออกซิเจนกำลังลดลง หายใจลำบากค่ะ”
ฉู่ลั่วหานนำกระเป๋าโยนทิ้งไว้บนเก้าอี้ ยื่นมือออกไปตรวจดูเปลือกตาของคนไข้ จากนั้นโน้มตัวลงไปฟังเสียงหายใจและการเต้นของหัวใจอย่างรวดเร็ว ไม่มีเหตุผล คนไข้เป็นเพียงแค่โรคหลอดเลือดหัวใจ ไม่มีทางที่จะปรากฏอาการเช่นนี้ได้
ญาติผู้ป่วยที่รออยู่ด้านข้างตกใจจนสั่นไปทั่วทั้งตัว น้ำตาไหลไม่หยุดขอร้องให้หมอฉู่ช่วยชีวิตผู้ป่วยให้ได้ ฉู่ลั่วหานหาความผิดปกติไม่พบจากบริเวณหัวใจ
เป็นเพราะการวิ่งมาช่วงหนึ่งเมื่อสักครู่นี้ ช่วงท้องของเธอเริ่มบีบตัวจนปวดขึ้นมาเป็นระลอก แหม่ เป็นหมอมาหลายปีขนาดนี้คิดไม่ถึงว่าจะรักษาอาการปวดประจำเดือนของตัวเองไม่หาย ล้มเหลวจริงๆ !
“ก่อนหน้าที่ผู้ป่วยจะอาการแย่ลงทำอะไรมาคะ?”
ฉู่ลั่วหานที่หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่ผุดออกมา สอบถามขึ้นอย่างร้อนรน
ญาติผู้ป่วยรีบร้อนอธิบาย “ตอนเช้าตื่นขึ้นมาไปห้องน้ำรอบหนึ่ง จากนั้นกินยา…อ๋อ ใช่แล้ว เขาบอกว่าอยากกินผลไม้ ฉันปอกส้มให้กับเขาหนึ่งลูก กินส้มไปสักพักก็เป็นแบบนี้เลย”
หมอผู้ช่วยมองดูฉู่ลั่วหาน คิดไม่ออกจริงๆ ว่าที่ผู้ป่วยอยู่ๆ กลายเป็นเช่นนี้เป็นเพราะอะไรกันแน่
ฉู่ลั่วหานเข้าใจแล้ว!
“ออกไป”
ฉู่ลั่วหานให้หมอคนอื่นถอยออกไปก่อน ตัวเองปีนขึ้นไปบนเตียง ประสานมือทั้งสองข้างออกแรงกดบริเวณกระเพาะและลำไส้ของผู้ป่วย กำลังของฝ่ามือเคลื่อนขึ้นไปทางด้านบนอีก ไม่หยุดที่จะออกแรงเพิ่ม!
“พรวด!”
คนไข้อาเจียนออกมาอย่างกะทันหัน ส้มกลีบหนึ่งที่ยังเคี้ยวไม่ละเอียดหลุดออกมาจากในปากของคนไข้
“แค่กๆๆ !”
หลังจากส้มที่ติดอยู่ด้านในหลอดอาหารถูกอาเจียนออกมาการหายใจของคนไข้ก็กลับคืนสู่ปกติ ตัวยังมองไปรอบๆ อย่างมึนงง “เกิดอะไรขึ้น?”
ฉู่ลั่วหานลงจากเตียงผู้ป่วย ตำหนิเสียงแหลมด้วยความโกรธ “คุณถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้น? ฉันเคยอธิบายให้คุณฟังอย่างชัดเจนแล้วว่า สถานการณ์ร่างกายของคุณในตอนนี้เหมาะสมเพียงแค่ทานอาหารเหลว คิดไม่ถึงว่าคุณยังจะทานส้ม? ฉันว่าคุณอยากจะย้ายไปห้องผู้ป่วยแผนกศัลยกรรมแล้ว”
พอคนไข้ได้ฟังก็สีหน้าซีดเผือด “หมอฉู่ ขอโทษครับ ผมก็แค่…ปากตะกละมากไปหน่อย กินอาหารเหลวมาหลายวัน ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ”
ญาติผู้ป่วยก็ขอโทษไม่หยุดเช่นเดียวกัน “เป็นความประมาทเลินเล่อของพวกเรา”
ฉู่ลั่วหานอธิบายขึ้นอีกหนึ่งประโยค “เดิมทีคุณทานอาหารเหลวอีกสามวันก็พอแล้ว ตอนนี้ ต้องทานอีกหนึ่งสัปดาห์”
“หา?หนึ่งสัปดาห์? ห้าวัน…ได้ไหม?”
“แปดวัน”
คนไข้ไม่กล้าที่จะเถียงอีก “ครับๆๆ ผมฟังหมอฉู่ หนึ่งสัปดาห์ก็หนึ่งสัปดาห์”
ท้องน้อยของฉู่ลั่วหานปวดหนักมาก เหงื่อเม็ดเล็กๆ บนใบหน้าเอ่อล้นออกมา หมอนึกว่าเป็นเพราะเมื่อครู่นี้เธอตื่นเต้นกับคนไข้มากไปหน่อย ก็เลยกล่าวโทษตามไปด้วย “ดูสิทำให้หมอฉู่เหนื่อยเลย คราวหน้าให้เธอหมดกังวลหน่อยเถอะ”
“ให้เขาพักผ่อนเถอะ มีปัญหาอะไรติดต่อฉัน”
ฉู่ลั่วหานถือกระเป๋าขึ้น ตอนที่ก้าวขาเดินนั้นได้ยินด้านหลังมีคนกำลังวิพากษ์วิจารณ์กันอยู่ “ตอนที่หมอฉู่ช่วยชีวิตคนไข้เท่จริงๆ เลย!”
กลับมาถึงห้องทำงาน ฉู่ลั่วหานต้มน้ำตาลทรายแดงที่เข้มข้นให้กับตัวเองหนึ่งแก้ว เพิ่งจะดื่มไปเพียงครึ่งเดียว เกาหยิ่งจือก็มา
สายตาที่เหลือมองเห็นเกาหยิ่งจือ หัวคิ้วของฉู่ลั่วหานก็ขมวดเข้าหากัน เธอมา ไม่มีเรื่องดีอย่างแน่นอน
“ทุกท่าน วางงานที่อยู่ในมือลงก่อน ตอนนี้มีเรื่องต้องพูดกับพวกคุณ”
ในมือของเกาหยิ่งจือถือเอกสารชุดหนึ่งเอาไว้ มือข้างหนึ่งสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ท่าทางวางอำนาจเย่อหยิ่ง
จ้าวเหมียนเหมียนกับจี้ซือหยู่มองหน้าสบตากัน ฉู่ลั่วหานดื่มน้ำตาลทรายแดงอย่างช้าๆ เรื่องใหญ่แค่ไหน ก็ไม่สำคัญไปกว่าการดูแลประจำเดือน
เกาหยิ่งจือเหลือบมองฉู่ลั่วหานแวบหนึ่ง จากนั้นเอ่ยต่ออย่างรังเกียจว่า “อีกสองสามวันสภาเทศบาลเมืองจะมีคนมาตรวจสอบโรงพยาบาล โรงพยาบาลเข้าร่วมการแข่งขันโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยในครั้งนี้ หากราบรื่นล่ะก็ ต่อไปโรงพยาบาลจะกลายเป็นโรงพยาบาลอันดับหนึ่งของมหาวิทยาลัยเมืองหลวง เรื่องนี้สำคัญมาก หลายแผนกเช่นแผนกสมอง หัวใจ เนื้องอก เป็นส่วนที่สำคัญที่สุดในการประเมินตรวจสอบ”
น่าเบื่อ!เดิมทีก็เป็นโรงพยาบาลกลางของเมืองหลวงอยู่แล้ว เพิ่มอีกป้ายหนึ่งความหมายอยู่ที่ไหนกัน?
เธอกำลังแอบไม่พอใจ เกาหยิ่งจืออุทานออกมาเบาๆ “หมอฉู่ คุณตามฉันมา”