คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 86 ลูบดูก็รู้เอง
ตอนที่ 86 ลูบดูก็รู้เอง
เมื่อหลงเซียวกลับคำทั้งฉู่ลั่วหานทั้งชายชุดดำมึนงงชะงักไปทั้งคู่
ที่ฉู่ลั่วหานตกใจคือในใจของเขานั้นMBKย่อมต้องสำคัญกว่าชีวิตเธอ
ที่ชายชุดดำตกใจคือ “เสียดาย?”
ใครจะรู้ นอกจากตัวท่านเซียวเอง “ฆ่าเธอ ไม่ต้องเปลืองกระสุนหรอก เอามีดมาให้ฉันแทน วางใจเถอะฉันไม่มีอาวุธ แกเอามีดให้ฉัน ปืนจ่อมาที่ฉันตั้งเท่าไหร่ต่อให้บินได้ก็หนีไม่พ้นหรอก?”
ความเฉยเมยของหลงเซียววันนี้ทำเอาคนสับสนคาดเดาไม่ได้
ฉู่ลั่วหานรู้สึกสับสนเกินกว่าที่จะคิดหาคำพูดมาสนทนาด้วย เธอที่เลือดไหลซึมมุมปากมองชายคนที่ทำเธอไม่รู้ว่าควรจะแสดงออกอย่างไร
ชายชุดดำเองก็ชะงักงัน “ใช้พวกนี้ เปลี่ยนเป็นมีด?”
หลงเซียวรักษาท่าทางเมื่อสักครู่ แม้กระทั่งก้มลงปัดฝุ่นด้วยความรังเกียจจนเสื้อผ้ากลับมาสะอาดเรียบร้อย
“ทำไม? แกไม่ต้องการ? ถ้าไม่ต้องการฉันก็ไม่ว่าอะไร ไม่ว่ายังไงก็ต้องตายอยู่แล้ว เธอตายด้วยน้ำมือฉันหรือไม่ก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น”
แต่เอกสารฉบับนั้นยังต้องการเขาเซ็นชื่อ
ชายคนนั้นลังเลอยู่ลึกๆ เอกสารฉบับนี้ไม่ใช้เอกสารธรรมดา MBK รวยที่สุดในประเทศ หลงเซียวคือคนที่รวยที่สุดในประเทศ!
นี่มัน……
“ได้ ผมให้มีดคุณเล่มหนึ่ง!”
หลงเซียวลอบยิ้มเยาะด้วยความรังเกียจ ริมฝีปากบางเม้มด้วยความดูถูก “ดีมาก รอฉันฆ่าเธอแล้วจะเซ็นให้ แต่ว่ารบกวนแกหาปากกาให้ด้วย”
ชายชุดดำหยิบมีดส่งให้เขา “ทางที่ดีอย่าเล่นลูกไม้!”
แค่เพียงเขาโบกมือ ปืนมากกว่าสิบกระบอกที่เล็งด้านหลังศีรษะของหลงเซียวพร้อมลั่นไกทันที
หลงเซียวก้าวเข้าไปหาฉู่ลั่วหานทีละก้าว เขาควงมีดสั้นเล่นราวกับเป็นอาวุธที่คุ้นเคยดี “ยัยโง่ บัญชีระหว่างแค้นเราควรชำระให้ดีๆ”
ฉู่ลั่วหานไม่รู้จริงไหมแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเชื่อ….แสดงได้เหมือนจริงเกินไปแล้ว ไม่สิ นี่มันคือเรื่องจริง!
ฉู่ลั่วหานก็หัวเราะออกมาเช่นกัน เกือบสี่ปีแล้วเธอคงหลบไม่พ้น ไม่ว่าใจที่ตายหรือตัวที่ตาย เธอก็อยากจะตายด้วยน้ำมือเขา “ลงมือซะ หลงเซียวพวกเราควรตัดขาดกันนานแล้ว”
เธอหลับตาลงพร้อมที่รับความตาย
หลงเซียวจู่ๆ ก็ประชิดตัวเธอพร้อมกระซิบข้างหู ใช้ระดับเสียงที่ได้ยินกันแค่สองคน “หน้าต่างทางทิศหกนาฬิกา รอฟังสัญญาณจากปากฉันให้กระโดดลงไป รถอยู่ใต้หน้าต่างบานนั้น”
ฉู่ลั่วหานเบิกตาโพลง!
อะไรนะ! เขากำลังพูดอะไร!
“มีดเล่มเดียวฆ่าคุณมันง่ายเกินไป เริ่มจากตัดมือก่อนเป็นไง?”
เขายิ้มกว้าง ใบมีดวางแนบบนมือเธอ
“คุณอยากฆ่าฉันก็ฆ่าเลย ไม่ผิดหรอก ฉันเกลียดคุณ คุณมีลูกกับผู้หญิงคนอื่นแม้แต่สถานะของฉันยังไม่อยากเปิดเผย ฉันเกลียดคุณ! คุณมีผู้หญิง ฉันก็มีผู้ชายบ้างจะเป็นไรไป!”
คนที่อยู่ข้างๆ งงไปหมด นี่….นี่มันอะไรกันแน่!
แสงสีแดงล้วนพุ่งมาที่ศีรษะของหลงเซียว เขาอาจจะตายเมื่อไหร่ก็ได้ดังนั้นเขาต้องแน่ใจว่าจะไม่พลาด!
“คุณชายหลง เหี้ยมมาก”
“ฉันกำลังจัดการผู้หญิงของฉัน แกหุบปากไป!”
พูดพลางยกมีดขึ้นสูง
“มองผม อย่าดิ้น เชือกขาดให้วิ่งทันที อย่าหันกลับมา กระโดดลงไปเลย”
เธอมัวแต่อึ้ง พูดอะไรไม่ออกสักคำเดียว
“สาม สอง…..”
มีดตัดผ่านมือของเธอในมุมที่เหลือเชื่อ!
ตัดเชือกที่มัดแขนและลำตัว!
“โอ๊ย!!!!!”
ไม่ได้แสดง แต่เป็นความจริง เธอเกือบคิดว่ามือขาดไปแล้ว
ชายชุดดำเองก็คิดว่าเธอโดนตัดมือไปแล้วจึงเอื่อยเฉื่อย
แต่หลังจากที่ทุกคนหลับตาลงแค่วินาทีเดียว!
ใช้เวลาเพียงแค่วินาทีเดียว
“หนึ่ง!”
เมื่อเขาตะโกนว่า “หนึ่ง” ฉู่ลั่วหานวิ่งออกจากกองถังน้ำมันอย่างไม่คิดชีวิตไปทางหน้าต่างแล้วกระโดดลงไปทันที!
สัญชาตญาณในการเอาชีวิตรอดบวกกับการตัดสินใจของเขา เธอเองก็ไม่รู้แล้วว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่! แต่พอเธอกระโดดลงมาแล้ว ยังไม่ตาย!
แถมบนพื้นยังมีโฟมพลาสติก! มาจากไหน!
เธอปีนขึ้นมาพยายามควบคุมมือสั่นๆ นั้นเปิดประตูรถ
เดี๋ยวก่อน! หลงเซียวล่ะ!
“หลงเซียว! แกเล่นลูกไม้อะไร!”
ชายชุดดำรู้ทันแล้วก็เท่านั้น!
เขาแค่วางเกมเพื่อแค่ที่จะกันเธอออกไป!
“ตามมันไป!”
“ใครกล้าขยับ!”
จู่ๆ หลงเซียวควักเอาปืนพกออกมาขึ้นไปพร้อมเล็งไปที่ถังน้ำมัน
“ใครกล้าขยับ ก็ตายด้วยกันหมดนี่แหละ”
หลงเซียวแกะสลักถักน้ำมันเบนซินรอบตัวเขา เพียงแค่เกิดประกายไฟเล็กน้อยก็คงต้องตายกันทั้งหมด
ถังน้ำมันที่เตรียมไว้จัดการพวกเขากลับถูกหลงเซียวใช้ตลบหลัง
พวกเขาสามารถร้องไห้ตายไปได้เลย
ฉู่ลั่วหานกระแทกพวงมาลัยอย่างแรง “น่าตายนัก! คุณมันโง่! คุณมันโง่!”
ฉู่ลั่วหานไม่สามารถหนีไปได้เลย เธอทิ้งเขาไว้ไม่ได้ ถ้าจะตายก็ต้องตายด้วยกัน
แต่ฉู่ลั่วหานยังพอมีไหวพริบอยู่บ้าง เธอคิดว่าหลงเซียวให้เธอออกมาก่อนแต่กลับไม่มีคนตามมา ต้องเป็นหลงเซียวขวางพวกมันไว้แน่
ฉู่ลั่วหานเปิดหน้าต่างที่นั่งด้านข้างคนขับนับเลขในใจ ถ้าภายในสิบนาทีเขาไม่ออกมาเธอจะเข้าไปเอง!
ปืนในมือของหลงเซียวไม่ใช่ปืนทั่วไป ดูจากลักษณะแล้วเป็นปืนสั่งทำชั้นนำจากอเมริกาที่ฆ่ามือไรเฟิลของพวกเขาได้ในวินาทีเดียว “ดูแล้ว แกคงรู้จักปืนในมือฉัน” ริมฝีปากบางของเขากระตุกเล็กน้อย นัยน์ตาเย็นชาราวกับปิศาจน้ำแข็งที่แผ่ไอเย็นไปรอบตัว
“คุณวางปืนลงซะ! อย่าทำให้เป็นเรื่องยาก?”
ดวงตาที่ลึกล้ำและเย็นชาของหลงเซียวมองไปที่คนซุ่มยิงหลายคนที่เดินเข้ามา ถ้าไม่ใช่เพราะถังน้ำมันพวกนี้ เขาคงถูกยิงพรุนเหมือนรังแตนไปแล้ว
“เสี่ยงชีวิตมาเพื่อเล่นเกมกับพวกแก ฉันกล้าแต่กลัวว่าพวกแกคงไม่กล้า”
เขาพูดไปคิดหามุมและระยะห่างไป วางเท้าไปในทิศทางเดียวมีเวลาไม่มากนักเขากลัวว่าถ้าฉู่ลั่วหานหมดความอดทนเธอจะทะเล่อทะล่ากลับเข้ามาอีก
ยัยโง่ รอก่อนเถอะ!
นับเลขในใจ……
“ปัง!”
ถังน้ำมันที่ถูกเตะออกไปพอดีกับลูกกระสุนที่ยิงเล็งออกไป
“บึ้ม!”
เสียงดังและเปลวไฟสูงเสียดฟ้าเกิดในเสี้ยววินาทีจากบริเวณชั้นบน
ในเปลวไฟที่พุ่งสูงขึ้นฟ้า ร่างของชายคนหนึ่งกระโดดลอดออกจากหน้าต่างลงมา
“ออกรถ!”
ฉู่ลั่วหาน “……”
มีคนมานั่งเบาะที่เบาะข้างคนขับตั้งแต่เมื่อไหร่?
“อย่าเหม่อ ออกรถ!”
ฉู่ลั่วหานผงะไปสตาร์ตรถ
“บึ้ม! บึ้ม!”
ถังน้ำมันเบนซินยังระเบิดต่อเนื่อง บนชั้นสองของตึกกลายเป็นทะเลเพลิง!
“ปัง! ปัง!”
นึกว่าหนีพ้นแล้วจู่ๆ ก็เหมือนได้ยินเสียงกระสุนเจาะเข้ากับกระจก!
“พวกมันตามาแล้ว! ทำอย่างไรดี!”
“ขับรถ อะไรก็อย่าสนใจ บังคับพวงมาลัยให้ดี!”
เสียงของหลงเซียวเยือกเย็นเคร่งขรึมแม้อยู่ในระหว่างความเป็นความตายเธอกลับรู้สึกผ่อนคลายลงจึงหันมาสนใจแค่พวงมาลัยจริงๆ และไม่คิดถึงเรื่องอื่น
แต่ฝีมือของเธอนี่มันธรรมดาจริงๆ……..
หลงเซียวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “นอกจากรักษาคนป่วยแล้วเธอทำอะไรได้บ้าง?!”
ฉู่ลั่วหานตกใจแทบสิ้นสติ เขายังจะเหน็บแนมเธอ!
“ฉันไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์เสี่ยงตายแบบนี้มาก่อน จะรู้ได้ยังไง…”
“หุบปาก! ขับต่อไป! เหยียบคันเร่งให้สุดไม่พลิกคว่ำเป็นพอ!”
เธอคงรับปากไม่ได้….
หลงเซียวลดกระจกลงเล็กน้อย ยื่นข้อมือออกไปลั่นไก “ปัง! ปัง!”
รถด้านหลังตามมาสี่คัน เห็นได้ว่าระเบิดเมื่อกี้ไม่ได้ทำให้พวกมันตายหมด
กระสุนของหลงเซียวมีจำกัด แต่การขับรถของฉู่ลั่วหานไม่สามารถคาดเดาได้ เขาต้องเล็งให้แม่นแต่ถ้าเธอมือสั่นแค่เล็กน้อยกระสุนก็เพี้ยนไป
“ปังปังปัง!” กระสุนถูกรัวออกไปในครั้งเดียว อีกอย่างกระจกกันกระสุนก็ไม่ใช่ว่าจะกันได้ตลอด ถ้าไม่รีบสลัดพวกมันให้หลุดแล้วพวกเขาอาจจะต้องตายในดงกระสุน
แม้ว่าปืนพกของเขาจะสั่งทำพิเศษแต่สามารถบรรจุกระสุนได้เพียงสิบห้านัด ทางที่ดีที่สุดคือต้องสลัดพวกมันให้เร็วที่สุด
“ฉันขับเอง เธอยิงสกัด”
ยิง….ยิงสกัด?
เธอเคยถือแค่มีดผ่าตัด ไม่เคยยิงปืน!
แต่ทว่า “ได้”
ระหว่างความเป็นความตายเธอรู้ว่าแผนของเขาย่อมดีที่สุดแล้ว เธอยิงปืนไม่เป็นเขาต้องรู้อยู่แล้ว
ช่างเถอะ!
ทั้งสองคนเปลี่ยนที่นั่งกันอย่างรวดเร็ว หมอฉู่วันนี้เธอเกินลิมิตแล้ว เธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเอาความกล้าบ้าบิ่นที่ไหนมา ยังดีที่ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เธอช่วยให้เธอรู้สึกปลอดภัย
กระสุนบินไปมา เธอกลัวมากแต่เขากลับให้ความรู้สึกว่าเขาเองก็อยู่ที่นี่ เธอจะกลัวอะไร?
รถออฟโรดสี่คันจู่ๆ ก็มุ่งมาข้างหน้าในเวลาเดียวกัน คงคิดจะล้อมรถพวกเธอไว้ หลงเซียวหมุนพวงมาลัยอย่างรวดเร็ว รถเปลี่ยนไปแล่นในพื้นที่รกร้างราวกับจะเหาะ!
“ฉันเล็งไม่เป็น! ต้องเล็งยังไง?”
หมอฉู่ถือปืนไว้ในสองมือ ด้ามปืนใหญ่มากเมื่อเทียบกับปืนที่เคยเห็นในละครแล้วก็สมกับที่เป็นปืนปลอม!
“ยิงที่ล้อ!”
คิดไปคิดมา ยิ่งอยากให้เธอยิงอะไรเธออาจยิ่งเล็งไม่ตรงเป้าจึงบอกเพียง “ยิงมั่วไปเลย แค่มีเสียงยิงก็พอแล้ว”
“……”
ได้!
ฉู่ลั่วหานจับปืนครั้งแรกไม่รู้ว่าจะเล็งโดนไม่โดน หันปากกระบอกไปทางรถคันด้านขวา “ปัง!” ยิงออกไปหนึ่งนัด
แน่นอนว่าพลาด ยิงโดนป้ายทะเบียนแทน
แต่หลงเซียวถึงกับผงะ ฉู่ลั่วหานยิงปืนครั้งแรกกระสุนโดนเป้าหมายแถมยังโดนที่ทะเบียนรถ
หลงเซียวควบคุมพวงมาลัยด้วยสองมือ เพิ่มความเร็วรถขึ้นเขาขับจี๊ปรถธรรมดาเหมือนกำลังแข่งขันซูเปอร์คาร์มืออาชีพ
“ยิงต่อสิ! คิดว่ามันเป็นเส้นเลือดหัวใจ คิดว่าปืนพกคือมีดผ่าตัด ไม่ต้องคิดเรื่องอื่น!”
อะไรกัน! เขาคิดว่าสอนเธอง่ายๆ แบบนี้แล้วเธอจะกลายเป็นสายลับ007เหรอ?
ฉู่ลั่วหานกัดฟัน “ปัง!” ยิงออกไปอีกหนึ่งนัด รอบนี้ยิงโดนกระจกรถ รถด้านขวากระจกแตกไปแล้วหนึ่งคัน
“อย่าหยุด!”
ยิงออกไปไม่กี่สิบนัดกระสุนก็หมด โชคดีที่เธอยิงโดนล้อหลังคันหนึ่งจนพลิกคว่ำไป
แต่ว่า หลังกระสุนหมด รถอีกสามคันที่ไม่ได้พลิกคว่ำยังตามอย่างไม่ลดละ
“เฟี้ยว!”
“เอี้ยด!!”
รถสามคันตีวงโอบล้อมแต่ข้างหน้าเป็นถนนทางด่วนที่มีรถวิ่งเยอะ ถ้าขับสุ่มสี่สุ่มห้าคงเลี่ยงอุบัติเหตุได้ยาก
ท่ามกลางประกายไฟที่เกิดจากการครูดกับถนน รถทั้งสามคันนั้นติดอยู่ที่บริเวณขึ้นทางด่วน
ให้ตายสิ!
ฉู่ลั่วหานมองไปที่หลงเซียวที่ใบหน้ายังคงตึงเครียดอย่างชื่นชม เขามันไม่ใช่คน?
เขาต้องไม่ใช่คนแน่ๆ !
หลงเซียวลดความเร็วรถลง รถสามคันด้านหน้าที่เห็นพวกเขาก็คงเหมือนหมาป่าเห็นลูกแกะเข้าคอก ชนะแล้ว
“ท่านเซียว….พวกเราจะตายแน่ๆแล้วใช่ไหม?”
ท่านเซียวไม่แสดงสีหน้าใดๆ มองดูระยะห่างและสภาพจราจรข้างหน้า “มีคำจะสั่งเสียอะไร…ไหนพูด”
เธออยากพูดแต่บอกเขาแล้วได้อะไรล่ะ เกือบจะตายด้วยกันแล้วก็จริงกลับไม่ได้เสียใจอะไร ตายก็ตายสิ
“ไม่มี”
เขาเย็นวาบในใจ ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยเต็มใจที่จะพูดดีๆ กับเขาแม้สักนิด? จะโกหกหรือความจริงก็ไม่พูด?
ช่างเถอะ
“หลับตา นั่งนิ่งๆ!”
“ซั่ว—-”
ฉู่ลั่วหานจับที่จับด้านบนหน้าต่างไว้แน่น แต่เธอลืมที่จะหลับตา
หัวใจเกือบหยุดเต้นเมื่อรถเร่งความเร็วทะยานออกไปราวกับจะบิน!
ฉู่ลั่วหานนั่งโง่แม้ว่ารถเร่งความเร็วราวกับจะเหาะได้ ปาดแซงรถไปถึงสามคันด้วยทักษะการบังคับเลี้ยวที่สวยงาม
——
“ตุ้บ!” เสียงบางอย่างหล่นลงบนพื้น
ฉู่ลั่วหานเบิกตากว้างอ้าปากหวอ!
แต่คนในรถสามคันนั้นตะลึงยิ่งกว่า เมื่อกี้ที่พวกเขาเห็นคืออะไร?!
รถทะยานไปบนทางด่วนคล้ายกับว่ากระสุน เปลวไฟ ความตายเมื่อกี้ถูกเขาโยนทิ้งไว้ด้านหลัง……
“เอี้ยด!”
รถจี๊ปจอดอย่างกะทันหันหลังลงจากทางหลวง เธอสั้นสะท้อน
“หลงเซียว คุณนี่มันเป็นคนหรือเป็นผีกันแน่?”
เธอที่รอดตายมาหมาดๆ เอ่ยถาม
ท่านเซียวหันมามองเธอ ดวงตาล้ำลึกค่อยๆ คลายความเย็นชา มุมปากยกขึ้นยิ้มแซว “ลูบดูก็รู้”