คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 84 หลงเซียว คุณอย่าหลงกล
ตอนที่ 84 หลงเซียว คุณอย่าหลงกล
“อะไรนะ? แกจะบอกว่าเธอรู้แล้ว?”
ย่านธุรกิจCBDกลางเมืองหลวงในสำนักงานชั้นบนสุดของตึกสูงระฟ้า
คางเฉิงเจี๋ยผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ ขาข้างที่ยังไม่หายดีกระแทกเข้ากับมุมโต๊ะเต็มแรงจากใช้แรงมากเกินไป
ความเจ็บแผ่ซ่านจนมุมปากกระตุก
“shit! เธอรู้ได้ยังไง! เป็นไปไม่ได้!”
ใบหน้าคางเฉิงเจี๋ยบิดเบี้ยวไปมา
เขาเดินอ้อมโต๊ะทำงานยกแขนข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บขึ้นกดลำคอของเฮยหู่อย่างช้าๆ “พูดอีกทีสิ! มันเป็นไปได้ยังไง!”
เฮยหู่คือคนที่ถูกสั่งให้วางยาเมื่อคืนก่อน เขาเช็กจนมั่นใจว่าตอนลงมือนั้นรวดเร็วและไร้ร่องรอยไม่มีใครเห็นอย่างแน่นอน
แล้วอีกอย่างคือทำเสร็จเขาก็รีบออกจากคลับนั้นมาทันทีแถมยังทำลายกล้องวงจรปิดในคลับไปแล้วด้วย เขาเองก็ไม่เข้าใจจริงๆ
“พอมีข่าวที่ฉู่ลั่วหานโดนวางยาก็มุ่งตรงไปที่คลับ เมื่อกี้พึ่งได้ข่าวจากที่คลับว่าก่อนที่เธอจะหมดสติไปได้พูดไว้ว่าเธอรู้ตัวคนทำ แต่ตอนนี้เธอยังไม่ฟื้นถ้าเธอฟื้นเมื่อไหร่ความจริงคงกระจ่าง…คุณชายเมื่อคืนคุณไปที่คลับผู้หญิงที่นั่นเห็น….ตามความฉลาดของเธอ คงจะชี้ตัวคุณได้อย่างแน่นอน”
มือของคางเฉิงเจี๋ยที่กดลำคอเขาอยู่ก็คลายแรงลง ก็จริง ฉู่ลั่วหานฉลาดปานนั้นต้องนึกถึงเขาเป็นคนแรกอยู่แล้ว….
“แต่ว่าคุณชายต่อให้เธอจะคิดว่าเป็นคุณทำแต่เธอไม่มีหลักฐานอะไรเลย ตำรวจก็จะไม่สามารถทำอะไรคุณได้?” เฮยหู่พูดอย่างระมัดระวังท่าที
“แกจะไปรู้อะไร!คนอย่างหลงเซียวยอมฆ่าเป็นพันคนดีกว่าปล่อยให้รอดหนึ่งคน….ยิ่งไปกว่านั้น….” เขามองตัวเองที่บาดเจ็บจนพิการ ขนาดตอนนั้นเขายังล่วงเกินเธอไม่สำเร็จ หลงเซียวแทบจะฆ่าเขาอยู่แล้ว เรื่องนี้ถ้าหลงเซียวรู้เข้าเขาต้องตายแน่
“ถ้านังฉู่ลั่วหานนั่นบอกหลงเซียวว่าเธอเห็นฉัน เขาต้องฆ่าฉันแน่….ไม่สิ เขาไม่ฆ่าฉันง่ายๆ หรอกเขาจะต้อง….”
ดวงตาของคางเฉิงเจี๋ยเบิกโพลงขึ้น หลงเซียวจะทรมานเขาอย่างไรบ้างนั้นเขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด!
หลงเซียวคนนั้นมันเข้าขั้นวิปริตไปแล้ว!
ไม่….จะเป็นแบบนั้นไม่ได้!
“แล้ว แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดี?” เฮยหู่เสียงสั่น
คางเฉิงเจี๋ยกำหมัดแน่น หลุบตาลง “ยาครั้งก่อนทำให้เธอถึงตายไม่ได้ ครั้งนี้ฉันจะเอาให้ตาย! ต้องรีบลงมือก่อนที่ฉู่ลั่วหานจะฟื้นขึ้นมา!”
เฮยหู่ชะงักไป “คุณชายตอนนี้เธออยู่ที่หอพักผู้ป่วยหนักของโรงพยาบาลกลาง เกรงว่าจะลงมือไม่สะดวก?”
คางเฉิงเจี๋ยยกยิ้มอย่างเยือกเย็น “ถ้าอย่างนั้นก็เอาเธอออกมา ถ้าเธอไม่ตายพวกเราจะตายแทน เฮยหู่ ฟังนะ…..”
หลังจากฟังจบ เฮยหู่หน้าครึ้มลงแล้วเปลี่ยนเป็นซีดขาว สุดท้ายก็ยิ้มอย่างน่ากลัว
“สมกับที่เป็นคุณชาย วิธีนี้ดีเลยครั้งนี้นังนั่นต้องตายแน่!”
ริมฝีปากคางเฉิงเจี๋ยยกขึ้นทำมุมฉายความเจ้าเล่ห์ “แค่นี้ยังไม่พอหรอก หลงเซียวทำมือฉันหัก ทำดั้งฉันหัก ทำให้ฉันกลายเป็นคนพิการ ฉันจะต้องชำระบัญชีกับมันอย่างสาสม”
“งั้น….คุณชายวางแผนจะทำอย่างไร?”
คางเฉิงเจี๋ยยกมือขึ้นทำท่าปาดคอตัวเอง “มันต้องตายเท่านั้น!”
ห้องพักผู้ป่วยที่โรงพยาบาล ถ่ายเอาฤทธิ์ยาตกค้างในร่างกายออกแล้วแต่ร่างกายเธอยังอ่อนแอเลยถูกขอให้นอนดูอาการต่อ
เธอที่คุ้นเคยกับความยุ่งตลอดเวลาพอมีเวลาว่างเลยไม่รู้จะทำอะไร ตอนเดินวนรอบๆ อย่างเบื่อหน่ายห้องพักวีไอพีขนาดใหญ่ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“หมอฉู่ หมอ…ช่วย…ช่วยฉันด้วย….”
เสียงอ่อนแรงราวกับกำลังจะขาดใจอยู่รอมร่อ
สมองของฉู่ลั่วหานทำงานอย่างรวดเร็ว “คุณเป็นอะไรไป? อย่ารีบ ค่อยๆ พูด”
“หัวใจฉัน….โรคหัวใจ….” เสียงของคนป่วยอ่อนลงเรื่อยคล้ายกับจะหมดลม
“คุณอยู่ไหน? บอกที่อยู่มาเร็วๆ!”
ฉู่ลั่วหานมือหนึ่งถือโทรศัพท์อีกมือสวมรองเท้ามาแล้วหยิบเอาเสื้อคลุมตัวนอกก่อนจะรีบออกไปทันที
“ฉันอยู่ที่…..ทางแยกเหอซี….ช่วยด้วย…”
แล้วเสียงก็เงียบไป
“ฮัลโหล? ฮัลโหล?”
ฉู่ลั่วหานที่กำลังจะวิ่งออกจากห้องไปถูกคนลักษณะคล้ายบอดี้การ์ดขวางทางเอาไว้ “คุณออกไปไม่ได้”
“ปล่อย! คนไข้ของฉันกำลังแย่ ฉันไม่สนว่าคุณจะเป็นคนของใคร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”
ทางแยกเหอซีอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาล จะต้องเป็นคนไข้ที่เคยรักษากับเธออย่างแน่นอนไม่อย่างนั้นคงไม่มีหมายเลขโทรศัพท์ของเธอ
ฉู่ลั่วหานรีบวิ่งมาถึงปากทางเข้ามองซ้ายมองขวากลับไม่เห็นแม้แต่เงาของคนไข้
ในตอนที่กำลังมองหาอยู่ๆ รถเก๋งสีดำขับมาจอดตรงหน้าพร้อมเปิดประตูฝั่งข้างคนขับแล้วยื่นออกมาแค่หัว “หมอ…ฉู่….”
“คุณเป็นยังไงบ้าง? ไม่ต้องตกใจ ให้ฉันขับพาไปโรงพยาบาลเอง”
ทันทีที่ฉู่ลั่วหานเห็นคนไข้ก็มุ่งความสนใจไปแค่ที่คนไข้ กระโดดขึ้นรถเข้าไปนั่งฝั่งข้างคนขับได้เธอรีบจัดการตรวจชีพจรกับอัตราการเต้นของหัวใจคนไข้ทันที
กึก! เสียงล็อกประตูรถ
อยู่ๆ ชายที่นั่งฝั่งคนขับก็ยิ้มเยาะ “หมอฉู่ ดูแล้วคุณก็ไม่น่าจะฉลาดเท่าไหร่”
“นายไปใคร! เปิดประตู!”
ปึง!
ของหนักตีเข้าที่ศีรษะ สติของฉู่ลั่วหานค่อยๆ มืดลง
“แกพูดว่าอะไรนะ? คนหายไปแล้ว! สมควรตายนัก!!”
จี้ตงหมิงได้รับโทรศัพท์แจ้งจากทางโรงพยาบาล พวกเขาเตรียมดักปลาปลายังไม่มา แต่กลับได้เหยื่อตกปลาไปซะแล้ว!
ท่านเซียวต้องสับพวกเขาเป็นชิ้นๆ แน่
“ปิดถนนทุกสาย เช็กกล้องวงจรปิดอย่างละเอียด! เร็ว!”
หลงเซียวที่นั่งอยู่ในห้องทำงานหลังจากได้ทราบข่าวเขาโยนปากกาเลี่ยมทองในมือทิ้งลงพื้นทันที ท่านเซียวหันกลับมาด้วยความโกรธ “ไร้ประโยชน์! เช็กกล้องวงจรปิดตรวจสอบทุกคนที่น่าสงสัย…เช็กประวัติการโทรของเธอด้วย!”
ปึง! ท่านเซียวกระแทกโทรศัพท์ลงบนโต๊ะไม้ตรงหน้า “ให้ตาย!”
ไม่กี่สิบนาทีให้หลัง
“ท่านเซียว เจอเบาะแสแล้ว พบคุณหญิงครั้งสุดท้ายที่บริเวณทางแยกเหอซี คุณหญิงขึ้นรถเล็กซัสสีดำไป
แต่ป้ายทะเบียนรถถูกปิดไว้”
“ประวัติการโทรล่ะ?”
“สายสุดท้ายที่โทรเข้ามาโทรเข้าจากอินเทอร์เน็ต ไม่สามารถตรวจสอบได้ ท่านเซียวนี่มันเป็นการลักพาที่วางแผนมาก่อนแล้ว”
สายตาอันเฉียบคมของท่านเซียววูบไหวเต็มไปด้วยไอความหนาวเย็น วางแผนไว้แล้ว? ดูแล้วน่าจะเป็นคนคนเดียวกับที่ลงมือวางยาเธอ พอรู้ว่าเธอยังไม่ตายถึงได้กลับมาทำซ้ำ
เธอไปมีเรื่องกับใครกันแน่?
Shit
——
ฉู่ลั่วหานที่โดนของหนักฟาดเข้าที่ศีรษะ ปวดหัวราวจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ พยายามเปิดเปลือกตาขึ้น สิ่งที่เห็นคือเหมือนห้องในบ้านร้างว่างเปล่า แสงลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่มีใยแมงมุมเกาะอยู่ เธอหรี่ตาลงอย่างเป็นกังวล
“โอ้ ตื่นแล้วเหรอคนสวย”
ใครกัน?
ฉู่ลั่วหานจะหมุนตัวกลับไปพบว่าตัวเธอถูกมัดไว้กับท่อนไม้ท่อนหนึ่ง มือทั้งสองข้างผูกเข้าด้วยกันด้วยเงื่อนตาย ร่างกายส่วนบนก็ถูกมัดไว้ด้วยเช่นกัน เธอพยายามดิ้นรนอย่างหนักจนมือทั้งสองข้างเจ็บชาไปหมด
“อย่าเสียแรงเปล่าเลย เธอหนีไม่พ้นหรอก”
ชายที่สวมหมวกคลุมหน้ามิดชิด ถือมีดปลายแหลมเดินเข้ามาใกล้ฉู่ลั่วหานทีละนิด แนบใบมีดลงกับใบหน้าเธอเบาๆ สัมผัสของโลหะเย็นๆ ที่เคลื่อนไปมาบนผิวหนังทำเอารู้สึกขนลุกไปทั่วร่าง
“แกเป็นใคร? จับฉันมาที่นี่ทำไม?”
ฉู่ลั่วหานไม่มองปลายมีดเลย ยังคงพยายามรักษาท่าทางสงบไว้ จะตกใจไม่ได้
“ก็มีคนจะเจอเธอนี่แหละ ไม่งั้นจะทำเรื่องยุ่งยากพาเธอมาแบบนี้ทำไม?”
น้ำเสียงอำมหิตแบบนี้ไม่ใช่คนดีแน่นอน!
ดวงตาคมของฉู่ลั่วหานหรี่ลงเล็กน้อย “ไอ้ตัวไหนมันอยากเจอฉัน ให้มันไสหัวออกมา!”
“อารมณ์รุนแรงสมกับที่เป็นผู้หญิงของหลงเซียวเหลือเกิน หรืออยู่กับหลงเซียวแล้วอารมณ์ยิ่งรุนแรง” เขาหัวเราะอย่างหนัก ใบมีดไล้ไปทั่วใบหน้าของเธอ ซึ่งทุกที่ที่ใบมีดพาดผ่านสามารถเปลี่ยนเป็นคราบเลือดได้ตลอดเวลา
“หัวเราะหาพ่อแกสิ! ให้นายของแกออกมาเจอฉัน ทำไม? กล้าลักพาตัวฉันมาแต่ไม่กล้าให้ฉันเห็นหน้ามันอย่างนั้นเหรอ”
ฉู่ลั่วหานพยายามแสดงออกว่าไม่กลัว หนังแนวถูกลักพาตัวเธอดูมาก็เยอะ ยิ่งเธอกลัวและร้องไห้ขอความเมตตามากเท่าไหร่พวกมันจะยิ่งย่ามใจมากขึ้นเท่านั้น
เธอคิดไม่ตกว่าตัวเธอสำคัญพอที่จะสามารถใช้ขู่ใครได้
แต่ถ้าเป็นหลงเซียว……
“พล่ามอะไร แขกคนสำคัญอีกคนยังไม่มา เจ้านายฉันจะออกมาได้อย่างไร?”
พูดพลางกดโทรศัพท์ของฉู่ลั่วหานเล่น “อยากเจอหน้าสามีก่อนตายไหม? หลงเซียวเป็นจระเข้มือหนึ่งแห่งวงการเงิน เธอว่าถ้าตำนานเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ต้องมาตายที่นี่…..”
“ถุย! คนอย่างพวกแกคิดจะเรียกค่าไถ่เขา? สมองมีแต่ขี้หมาหรือไง”
“งั้นเรามาพนันกันว่าหลงเซียวจะยอมมาตายเพื่อเธอไหม ว่าไง?” ชายคนนั้นเขี่ยโทรศัพท์เธอไปมา เขาหาเบอร์โทรของหลงเซียวแล้วยื่นมาส่ายไปมาตรงหน้าเธอ
“เขาไม่มาหรอก! ระหว่างเรา…..”
กดโทรออกไปแล้ว!
หลงเซียวที่กำลังไล่เช็กกล้องวงจรปิดเห็นเบอร์ของฉู่ลั่วหานโทรเข้ามา เส้นประสาทตึงแน่นพร้อมกัน “คุณอยู่ที่ไหน?!”
“คุณชายหลง ดูเหมือนว่าคุณจะกระวนกระวายมากเลย?”
ไม่ใช่เธอ!
“กล้าทำอะไรเธอแม้เพียงปลายเส้นผม ฉันจะทำให้แกไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด!” เส้นเลือดบนขมับของท่านเซียวปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว ฉู่ลั่วหานส่ายหัวอย่างเอาเป็นเอาตาย เธออยากจะส่งเสียงเตือนว่าอย่าหลงกลพวกมันแต่ถูกเทปปิดปากเอาไว้จึงทำได้เพียงแค่ส่งเสียงอืออาในลำคอ
อย่าหลงกลสิ! หลงเซียว! คุณฉลาดนี่ต้องไม่หลงกลพวกมันสิ
หลงเซียวที่ได้ยินเสียงอืออาก็แน่ใจแล้วว่าฉู่ลั่วหานอยู่ในมือของพวกมัน
“ท่านเซียว คุณอยากฆ่าผม….ก็แล้วแต่สิ มีคุณผู้หญิงตายไปด้วยคงไม่เหงาหรอก”
หลงเซียวโบกมือเพื่อหยุดทุกคนที่กำลังเช็กกล้องวงจรปิด ทั้งห้องจึงเงียบลง
“พูดมา อยากได้อะไรจากฉัน?”
เงียบสงัด เงียบขรึม เย็นชา
ความเงียบของเขาแทรกซึมไปทักอณูอากาศทั่วทั้งห้อง
“ท่านเซียวไม่ขาดแคลนเงิน แต่พวกผมตอนนี้ขาดแคลนนิดหน่อย ท่านเซียวจะสนับสนุนสักหน่อยไหม?”
ฉู่ลั่วหานได้ยินว่ามันต้องการเงิน ในใจรู้ได้ทันทีว่ามันโกหก พวกมันต้องการชีวิตหลงเซียวต่างหาก! เรื่องเงินแค่เอามาเป็นฉากบังหน้าหลอกเขา!
หลงเซียวอย่าหลงกลขอร้องล่ะ!
เม็ดเหงื่อผุดซึมตามกรอบหน้าของท่านเซียว “เท่าไหร่?”
“ห้าร้อยล้าน ถ้าเป็นท่านเซียวละก็คงไม่เกินกำลังหรอกใช่ไหม?”
ห้าร้อยล้านสำหรับท่านเซียวแล้วไม่สะเทือนจริงๆ “ได้ ห้าร้อยล้าน บอกเวลากับที่อยู่ฉันมา”
“ฮาฮาฮา! ท่านเซียวคิดว่าผมสามขวบหรือไง? บอกเวลาที่อยู่…….ไม่เท่ากับว่า…….”
“อย่าพูดมาก ถ้าอยากได้เงินก็บอกมา!”
ท่านเซียวตะโกนใส่โทรศัพท์ด้วยความโมโห!
“ตุ้บ!” ทันใดนั้นก็มีเสียงแทรกเข้ามาในสาย เป็นเสียงของร่างกายที่ถูกเตะด้วยเท้า!
จากนั้นก็ได้ยินเสียงครวญครางตามมา
หลงเซียวขมวดคิ้วกำหมัดแน่น
“คุณชายหลงถ้าไม่อยากให้ผู้หญิงของคุณเจ็บตัว กรุณาเกรงใจหน่อย? ตอนนี้เธออยู่ในมือของผมถ้าอยากหั่นอย่างไรก็จะหั่นอย่างนั้น”
“เดี๋ยว! แล้วฉันจะเอาเงินให้แกได้ยังไง?”
ยิ้มเย็นแล้วตอบกลับ “ห้าร้อยล้าน คุณมาด้วยตัวเอง ถ้ากล้าพาคนมาด้วยผมก็จะทำให้เธอเสียโฉมซะ ถ้าคุณแจ้งความ….คงต้องขออภัย ผมคงทำได้แค่ฆ่าเธอปูทางหนีให้ตัวเอง”
“ห้าร้อยล้านเงินดอลลาร์? เกรงว่าใช้รถขนสินค้าคงไม่พอ”
อีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อย “เปลี่ยนเป็นสกุลเงินอื่นหรือเช็คเงินสดก็ได้ ผมเชื่อว่าท่านเซียวต้องมีวิธี”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “ได้”
“ดีมาก ผมจะรอการมาของท่านเซียว”
ก่อนสายจะตัดไป หลงเซียวขู่ถาม “เงินฉันให้ได้ แต่ก่อนจะให้ฉันต้องการแน่ใจว่าเธอปลอดภัย เอาโทรศัพท์ให้เธอเดี๋ยวนี้!”