คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 407 คุณทั้งจน ทั้งขี้เหร่และปัญญาอ่อน
ตอนที่ 407 คุณทั้งจน ทั้งขี้เหร่และปัญญาอ่อน
เมื่อเจอกับสถานการณ์ที่พลิกผันไปอย่างรวดเร็วแบบนี้ ลั่วหานทำได้เพียงจิบไวน์เบาๆเพื่อลดความตกใจ
คิ้วของเธอเลิกขึ้นอย่างมีความสุข เดิมทีคิดว่าจะได้เห็นหลินซีเหวินกับหลงจื๋อตอบกันไปมาสักพักเสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้
เธอส่งสายตาเห็นใจไปให้ จากนั้นก็ยิ้มอย่างมีความสุข สองคนนี้ตอนอยู่ด้วยกันดูน่าสนุกดี
หลินซีเหวินกัดปาดตัวเองแล้วจิบไวน์เข้าไป สีแดงของไวน์ติดที่ริมฝีปากเธอ
หลงจื๋อรอให้หลินซีเหวินเล่นเกมต่อไป
“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไรนะ แต่ทางที่ดีรีบปล่อยมือซะ ที่นี่มีคนมากมายคุณคิดดูว่าถ้าพวกเขาเข้ามาเตะคนละทีคุณจะมีสภาพยังไง?”
หลินซีเหวินไม่ยอมแพ้ ให้ตายสิ เพิ่งจะเริ่มแท้ๆ ถูกจับได้เสียแล้ว ฉันไม่ยอมแน่!
หลงจื๋อยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และพูดว่า “ผมน่าจะจำคนผิดจริงๆด้วย แต่ว่าไม่เป็นไรครับผมชอบแบบนี้ คนสวยวันนี้คุณน่าจะไม่มีพาร์ทเนอร์ชายใช่ไหม? ผมลองคิดๆดูแล้วพวกเราเหมาะสมกันดี ผมจะเป็นพาร์ทเนอร์ชายให้คุณ และคุณเป็นพาร์ทเนอร์หญิงให้ผม”
จะบ้าหรือไง ใครเหมาะสมกับคุณ!
“คุณแน่ใจเหรอ ฉันมีแฟนแล้วนะ” หลินซีเหวินพยายามดิ้นหนีออกจากอ้อมแขนของหลงจื๋อและได้เป็นอิสระอีกครั้ง เธอจัดแจงหน้ากากให้เข้าที่แล้วมองค้อนเขา
หลงจื๋อรู้ดีว่าเป็นหลินซีเหวินแต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมสาวบ้านนอกคนนี้ถึงได้ถูกเชิญมาในงานเลี้ยงของตระกูลหลินได้ งานเลี้ยงการกุศลนี่……ช่างเป็นการกุศลจริงๆ!
“งั้นเหรอครับ? แฟนของคุณเป็นใครกัน?เล่าให้ผมฟังได้ไหม”
“เหอะๆ แฟนของฉันค่อนข้างจะโง่ บ้า ปัญญาอ่อน หน้าตาไม่ดี ไม่มีเงิน งี่เง่า สมองตายด้าน”
ลั่วหานแทบจะสำลักออกมา แต่เธอก็อดทนเอาไว้ หลินซีเหวินหนอ เจ้าเด็กคนนี้รับมือยากจริงๆ
หลงจื๋อด่าเธอในใจว่านังตัวร้าย แต่กลับพูดออกมาว่า “อ่า……ไม่มีอะไรดีแบบนี้ ทำไมคนสวยๆแบบคุณถึงคบกับเขาละครับ สายตาหรือสมองคุณมีปัญหากันแน่?”
“ไม่ใช่สายตามีปัญหา แต่ฉันตาบอดไปแล้วต่างหากล่ะ แต่ตอนนี้ตาสว่างแล้ว! และตัดสินใจว่าจะทิ้งเขาแล้วล่ะ!”
หึ! ใครให้คุณทำท่าทางเจ้าชู้กับผู้หญิงคนอื่น! ใครอนุญาตให้คุณดื่มกับผู้หญิงคนอื่นกัน!
ฉันจะเลิกกับเพลย์บอยอย่างคุณ!
หลงจื๋อเบ้ปาก “แฟนคุณนี่น่าสงสารจริงๆนะ ตอนที่คุณตาบอดเขาก็ไม่ได้รังเกียจคุณ ตอนนี้คุณหายดีแล้วกลับจะทิ้งเขาไป เห้อ น่าสงสารจริง!น่าสงสาร!”
หลินซีเหวินนึกในใจว่า ให้ตายเถอะยังจะต่อได้อีกเหรอเนี่ย “เขาทำตัวเอง สมน้ำหน้า! ให้เขาเสียใจไปเถอะ!”
หลงจื๋อโอบเธอเข้ามาอีกครั้ง เอาคางไปเกยไว้ที่บ่าของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสารว่า “ครับๆ ให้เขาร้องไห้เสียใจไปเถอะ ขอยืมบ่าคนสวยหน่อยได้ไหม”
หลินซีเหวิน “……”
พระเจ้า ฉันแสดงต่อไปไม่ไหวแล้ว!
หลินซีเหวินใช้รองเท้าส้นสูงเหยียบไปที่เท้าของหลงจื๋ออย่างสุดแรง รองเท้าของหลงจื๋อแทบจะทะลุ ส้นรองเท้าเรียวเล็กนี้เมื่อเหยียบลงไปก็เจ็บเหมือนกันนะนี่
“โอ๊ย!”
ความเจ็บที่มาโดยไม่ทันตั้งตัว หลงจื๋อร้องอุทานออกมา เสียงต่ำที่อุทานออกมานั้นเปล่งออกมาข้างหูหลินซีเหวิน ความร้อนบนตัวเขาแผ่กระจายออกมากระทบกับผิวเธอ ทำให้เธอตัวสั่น
“คุณ……จะลอบฆ่าผมหรือไง?” หลงจื๋อระงับความเจ็บปวดไว้ได้และขมวดคิ้วมองดูเธอ เขาหายใจเข้าลึกๆ สูดกลิ่นไวน์หอมๆเข้าไป
หลินซีเหวินตกใจเล็กน้อย แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ “ใครสั่งให้คุณไม่หลบล่ะ สมน้ำหน้า”
หลงจื๋อออกแรงรัดเธอไว้อีก คล้ายกับกลัวเธอจะหลุดหนีไป ถ้าผมหลบไป คุณจะยอมให้ผมกอดอีกเหรอ?”
มือเรียวงามของหลินซีเหวินกำชายเสื้อของเขาไว้แน่นเสียจนเป็นรอยยับตามแรงจับ
“ใครให้คุณกอด? รีบปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะจัดการกับคุณ” เธอยกเท้าออกจากเขา และนึกถึงแรงเมื่อครู่คาดว่าเขาคงเจ็บไม่เบาถ้าหากเขาเป็นผู้ร้าย เธอคงหนีไม่พ้นแน่
บ้าจริงๆ เธอบ้ามาก และเขาก็บ้าด้วย
“ได้ ตามใจเลย เอาอย่างที่คุณต้องการ ผมกอดแฟนตัวเองผิดตรงไหนไม่ทราบ เอาสิครับ ตะโกนเลย พอดีผมจะได้ประกาศความสัมพันธ์เราอย่างเป็นทางการเสียที ตอนนี้ไม่แน่อาจจะมีนักข่าวด้วยนะ อ้อ……ใช่สิ วันนี้มีสาวๆมากมายที่อยากเข้ามาดื่มและเต้นรำกับผม ถ้าคุณเปิดตัวอย่างเป็นทางการละก็ บางทีน่าจะจัดการเรื่องพวกนี้ไปได้ไม่น้อยนะ มาๆๆๆ ร้องเลยครับ”
หลงจื๋อพูดเสียจนหลินซีเหวินไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป
เธอมึนไปหมดแล้วในตอนนี้ “เชอะ! คุณนี่มัน……ฉันเคยเจอคนหน้าด้านเยอะแยะนะ แต่ไม่เคยเจอใครหน้าด้านเท่าคุณเนี่ย รีบถอยออกไปได้แล้ว บ่าฉันเมื่อยจะตายอยู่แล้วเนี่ย!”
หลงจื๋อไม่ยอม ยังไงวันนี้ก็เป็นงานเลี้ยงสวมหน้ากาก ไม่มีใครรู้จักใครอยู่ดี เรื่องที่เขามาในนามของผู้บริหารMBKก็ไม่มีใครรู้เช่นกัน
ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน เขาคิดถึงเธอไม่น้อยเลย
“ยอมรับได้หรือยังว่าคุณเป็นแฟนผม?ถ้ายอมรับผมก็จะลุกขึ้นให้” 4พูดเบาๆที่หูของเธอ เนื่องจากอยู่ใกล้มาก จึงทำให้เสียงนั้นชวนขนลุก
หลินซีเหวินกำหมัดแล้วมองขึ้นไปที่เพดานถูกประดับด้วยไฟสีแดง “หลงจื๋อ คุณแม่งลืมกินยาเหรอ?!”
“ครับ ผมลืม คุณมีไหม?ผมจะกินตอนนี้เลย”
หลินซีเหวิน “……”
“ในเมื่อรู้ว่าผมเป็นใครแล้วทำไมไม่ยอมรับ? เรียกผมดีๆสิ บางทีผมอาจจะปล่อยคุณก็ได้” หลงจื๋อก้มตัวลงมากอดเธอไว้ แม้ว่าท่าทางจะไม่ถนัดเท่าไหร่ แต่ได้กอดเธอแบบนี้ ได้สูดกลิ่นหอมอ่อนๆแบบนี้ ช่างสบายจริงๆ
“เมื่อกี้น่าจะเหยียบคุณอีกสักที ให้เจ็บตายไปเลย! หลงจื๋อ คุณชายรองหลง คุณชายที่สอง ท่านชายคะ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะคะ”
“เรียกต่อไปสิ ยังไม่มีคำที่ผมพอใจเลย”
ลั่วหานที่มองดูทั้งสองใกล้ชิดสนิทสนมกันไปมาก็รู้สึกสนุกสนาน เธอหยิบไวน์มาเพิ่มและนั่งดูต่อไป
ตอนนี้เองมีชายคนหนึ่งเดินมาหยุดที่หน้าลั่วหาน ชายร่างสูงใหญ่บดบังภาพตรงหน้าเธอ
ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมองชายผู้สวมหน้ากากสีทองนั้นและพยักหน้าทักทาย
“คุณผู้หญิง มาคนเดียวเหรอครับ?” ชายผู้นั้นเอ่ยปากถาม น้ำเสียงไพเราะน่าฟัง เขาสวมชุดสีน้ำเงินด้านในสีขาว ใบหน้าดูมีเสน่ห์สะอาดสะอ้าน
ลั่วหานยิ้มและตอบว่า “ไม่ใช่ค่ะ ฉันมากับสามี”
ชายผู้นั้นหัวเราะออกมา “เหตุผลที่เอามาใช้ปฏิเสธนี่ไม่ค่อยฉลาดเลยนะครับ”
ชายผู้นั้นก้มลงมองดูนิ้วนางข้างซ้ายของเธอและพบว่าไม่ได้สวมแหวน
ลั่วหานหัวเราะอย่างเยือกเย็น เธอไม่ต้องการให้ใครรู้ถึงตัวตน ถึงได้ถอดแหวนที่โดดเด่นแบบนั้นออกไงล่ะ คิดไม่ถึงว่าจะมีคนสังเกต
“คุณผู้ชายคะ ถ้าจะแค่เข้ามาจีบละก็ โปรดไปหาคนอื่นเถอะค่ะ ขอบคุณ”
หรือพูดง่ายๆก็คือ ฉันไม่สนใจคุณนั่นเอง
ชายผู้นั้นไม่ยอมแพ้ เขามองไปยังทางที่ลั่วหานมองอยู่ ก็พบว่ามีคนสองคนกำลังกอดกัน “คุณผู้หญิงอิจฉาพวกคนมีคู่แท้ๆ ทำไมถึงปฏิเสธผมละครับ”
ลั่วหานเริ่มรำคาญ “คุณคะ อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย อีกอย่างฉันมีสามีแล้ว คุณมาเกาะแกะกับฉันไม่มีประโยชน์กับคุณเลย ช่วยอยู่ห่างๆจากฉันดีกว่า”
“ผู้ชายมักจะชอบเล่นเกมที่พวกคุณวางไว้ คุณผู้หญิงครับ บอกตามตรงว่าผมตกหลุมพรางคุณเข้าแล้ว อีกสักครู่ช่วยเต้นรำกับผมได้ไหม”
“ไม่สนใจค่ะ!”
ลั่วหานพูดอย่างไม่ไยดีแล้วเดินจากไป
เมื่อเธอกำลังหันเดินจากไป ชายผู้นั้นก็เอื้อมมือไปหยิบกิ๊บติดผมเธอออก
เมื่อกิ๊บถูกแกะออก ผมยาวสลวยของเธอก็ปล่อยลงมาปิดหลังของเธอไว้
ลั่วหานเริ่มโมโห “คุณคะ!คุณหมายความว่ายังไง!”
ชายผู้นั้นหยิบกิ๊บติดผมมาสูดดม “คุณผู้หญิงครับ หน้ากากที่คุณสวมอยู่น่ารักจริงๆ คุณจะแต่งงานแล้วได้ยังไง? คุณเลือกของน่ารักคิกขุแบบนี้ ต้องการล่อเหยื่อให้ติดเบ็ดหรือเปล่านะ?”
จะบ้าเหรอ! เอาเหตุผลอะไรมาพูด!
“คุณคิดมากไปแล้วล่ะค่ะ ฉันชอบเลี้ยงแมว ฉันชอบกินปลา!” ลั่วหานก้าวเดินออกไปและไม่สนใจเขาอีก
ทันใดนั้นแสงไฟบนเวทีก็สว่างไสวขึ้นท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่มืดสลัว แขกทุกคนต่างก็ถูกดึงดูดให้มองไปในทันที ภายใต้แสงไฟสว่างไสวนั้น มีหญิงที่สง่างามสวมชุดราตรีสีม่วงเข้ม สวมหน้ากากที่ประดับด้วยขนนกเดินขึ้นมา
“สวัสดีค่ะทุกท่าน ยินดีต้อนรับสู่งานเลี้ยงนะคะ ในคืนนี้พวกเราอยู่ที่นี่ เป็นการรวมตัวเพื่อระลึกถึงการครบรอบ20ปีของมูลนิธิซีซีจือหัวแห่งตระกูลหลิน มูลนิธิซีซีจือหัวแห่งตระกูลหลินก่อตั้งมาจนกระทั่งปัจจุบัน ได้บริจาคประมาณ……”
คุณนายหลินเล่าถึงประวัติความเป็นมาและการช่วยเหลือต่างๆ ลั่วหานฟังดูจึงได้เข้าใจว่าสองสามีภรรยาใช้ชื่อลูกสาวเป็นการก่อตั้งมูลนิธิ พวกเขาช่างรักและเอ็นดูเธอจริงๆ
“ซีซีจือหัว นั้นตั้งมาจากชื่อตัวกลางลูกสาวของฉัน บางทีหลายๆท่านอาจจะยังไม่ทราบใช่ไหมคะ? แต่ก็ไม่แปลกอะไรเพราะว่าตระกูลหลินของเราไม่ค่อยให้สัมภาษณ์เท่าไหร่นัก แต่สองวันมานี้……”
ผู้หญิงบนเวทียังพูดไม่จบ หลินซีเหวินใจสั่นขวัญหาย!
ตายๆๆๆ! แม่ไม่ได้จะให้เธอขึ้นไปบนเวทีใช่ไหม? แม่อยากให้เธอมาสืบต่อกิจการตั้งนานแล้ว และใช้โอกาสนี้ประกาศเปิดตัวเธอ เรื่องแบบนี้คุณนายหลินทำได้โดยไม่ต้องคิดเลย!
ตายแน่ ตายแน่! หลงจื๋อจำเธอได้แล้ว ถ้าเธอใส่ชุดนี้ขึ้นเวที……ไม่อยากจะนึกเลย
“คุณชายรองคะ ฉันปวดท้อง ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึงนะคะ!”
เมื่อเธอคิดได้ดังนั้นก็รีบปลีกตัวออกไป!
“ผมไปเป็นเพื่อนครับ” เพราะกลัวว่าเธอจะหนีไปไม่กลับมา หลงจื๋อจึงดึงข้อมือเธอไว้ไม่ปล่อย
“นี่คุณ! เป็นบ้าหรือไง! ฉันเป็นผู้หญิงนะ!คุณเป็นผู้ชาย! ปล่อยเดี๋ยวนี้ ฉันจะฉี่รดกางเกงแล้วนะ!”
หลงจื๋อ “……”
หลินซีเหวินสะบัดมือออกมาและวิ่งไปยังห้องน้ำหญิง เธอรีบหยิบมือถือออกมาโทรหาลั่วหาน
“ไอดอล ทำยังไงดี หลงจื๋อจำฉันได้แล้ว ถ้าอีกเดี๋ยวแม่เรียกให้ฉันขึ้นเวทีฉันจะทำยังไงดี รีบมาช่วยฉันหน่อยเร็ว!นะๆๆๆ!”
ลั่วหานงุนงงเอ่ยถามว่า “จะให้ช่วยยังไง?ส่งกองกำลังพิเศษไปเหรอ?”
หลินซีเหวินเอามือกุมหัว “อย่าล้อฉันเล่นตอนนี้ได้ไหม ฉันต้องการความช่วยเหลือจริงๆ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องน้ำนะ เธอรีบมาเร็วๆเข้า พวกเราเปลี่ยนชุดกัน เดี๋ยวอีกเดี๋ยวฉันจะใส่ชุดเธอขึ้นเวที และจะรีบลงมาให้เร็วที่สุด”
ลั่วหานขมวดคิ้ว “เปลี่ยนชุด? เรื่องแบบนี้เธอคิดได้ยังไงกัน? โอเคๆ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ละ”