คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 400 ทำร้ายคนอยู่ภายใต้สายตาของเธอ แสวงหาความตาย
ตอนที่ 400 ทำร้ายคนอยู่ภายใต้สายตาของเธอ แสวงหาความตาย
“อาจารย์? ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”
ลั่วหานเดินไปที่ทางเข้าลิฟต์ และบังเอิญเห็นส้งชิงเซวี๋ยนซึ่งอยู่ในชุดสบายๆ ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งมาที่นี่ได้ไม่นาน ทำไมเขาไม่พูดอะไรเลย?
เมื่อได้ยินเสียงของลั่วหาน ส้งชิงเซวี๋ยนก็รีบหัวเราะ “มาที่นี่เพื่อเดินเล่น เสี่ยวลั่วลั่ว ถังจิ้นเหยียนถูกคนลากตัวไป และหลงเซียวเด็กคนนั้นก็ไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง จึงพาชายชราออกไปเดินเล่นสักหน่อย”
ลั่วหานมองเขาโดยมีแขนรอบตัวเขา “อาจารย์ เถียนเถียนผู้ป่วยคนเดียวของคุณได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว คุณยังเดินเล่นที่โรงพยาบาลเพราะอะไร? วิญญาณเสียอยู่ในโรงพยาบาลแล้วหรือ?”
ส้งชิงเซวี๋ยนสัมผัสกับหนวดที่งอกออกมา “เถียนเถียนออกเสี่ยวเทียนจากโรงพยาบาลแล้ว คุณยังอยู่ไม่ใช่เหรอ! ไปๆๆ ไปกินอาหารมื้อเย็นเป็นเพื่อนชายชราหน่อย แล้วชายชราจะคุยเป็นเพื่อนคุณ”
ลั่วหานตรวจดูดวงตาของเขา “คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันจะมีการผ่าตัดตอนกลางคืน?”
ส้งชิงเซวี๋ยนแตะคางของเขา “เฮ้ๆ เสี่ยวเทียนบอกกับข้าเอง”
“อะไรเสี่ยวเทียน? หวาเทียนเหรอ? อาจารย์ คุณรับหวาเทียนเป็นลูกศิษย์แล้วหรือ! โอ้ย!”
“เงียบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ อย่าเสียงดัง อย่าให้เสี่ยวหลินได้ยิน หากยัยเด็กนั่นรู้แล้วจะเป็นปัญหาใหญ่กับข้าได้!”
“รีบบอกมาเถอะ เป็นอะไรไป? ทำไมคุณถึงยอมรับหวาเทียนแต่ไม่รับหลินซีเหวิน? เดี๋ยวเธอก็ดึงเคราของคุณออกจนหมดเอา!”
พวกเขาคุยกันและหัวเราะ และไม่นานก็ไปถึงข้างนอกห้องทำงานของถังจิ้นเหยียน เข้าไปในประตูและเอาถ่ายรูป โดยไม่เปิดดูเลย ส่งรูปถ่ายให้กับส้งชิงเซวี๋ยนโดยตรง “อาจารย์เอาไว้ก่อน แล้วฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า”
ส้งชิงเซวี๋ยนยังไม่พร้อม ทันใดนั้นก็ถูกยัดถุงกระดาษสีน้ำตาลใบใหญ่ไว้ในมือ และดวงตาของเขาก็ตกตะลึงและราบเรียบ “กลั่นแกล้งชายชราอย่างข้าอีกแล้ว เสี่ยวลั่วลั่ว คุณยิ่งอยู่ยิ่งไม่น่ารักแล้วนะ หึ!
“เย็นนี้ฉันจะเลี้ยงอะไรอร่อยๆแก่คุณ โอเคไหม?”
คนอายุมากขึ้น และเรื่องก็เยอะมากขึ้น และการดูแลผู้สูงอายุต้องอาศัยความอดทนเหมือนดูแลเด็กๆ ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
“แค่ของอร่อยอย่างเดียวก็อยากจะเอาชนะข้าแล้วหรือ? ไม่ได้ๆ!”
ลั่วหานไม่สนใจคำบ่นเล็กๆของเขา และเดินไปที่ห้องแต่งตัวด้วยขายาว
ส้งชิงเซวี๋ยนขมวดคิ้ว ดึงถุงกระดาษในมือ และพึมพำ “นี่มันคืออะไร?”
ส้งชิงเซวี๋ยนแอบเปิดเทปกระดาษคราฟท์ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่เขาก็เลื่อนมือออก ยังไม่ทันได้ดูให้ชัดเจน ก็มีสิ่งของที่ไม่รู้จักหลุดออกมาเป็นพื้นที่กว้างขวาง
ส้งชิงเซวี๋ยนขยี้คิ้วของเขา และก้มศีรษะลงเพื่อดูรูปถ่ายที่ปรากฏให้เห็นทั่วพื้น
ภาพถ่ายกระจัดกระจายไปทั่วพื้น ของลั่วลั่ว ของลั่วลั่วและหลงเซียว ลั่วลั่ว รูปถ่ายที่หลงเซียวและถังจิ้นเหยียนถ่ายด้วยกัน
ไม่สามารถนับจำนวนได้อย่างรวดเร็ว แต่ดูๆแล้วทั้งทั่วพื้นอย่างน้อยก็มีห้าสิบถึงหกสิบใบได้
“เสียงที่เหลือเชื่อ คนหนุ่มสาว ก็ชอบถ่ายรูปกัน อืม……ถ่ายได้สวยดีนะ”
ส้งชิงเซวี๋ยนกล่าว พลางก้มตัวเพื่อหยิบรูปถ่ายทีละรูป และจัดระเบียบรูปถ่าย ถือรูปถ่ายใบหนึ่งที่ลั่วหานและหลงเซียวถ่ายด้วยกันอยู่ในมือ มีรอยยิ้มที่สังเกตเห็นได้ไม่ยากบนใบหน้าของเขาเผยออกมา
คู่รักที่แสนดีคู่หนึ่งเป็นจุดสนใจอย่างเป็นธรรมชาติ แต่สิ่งที่ทำให้ส้งชิงเซวี๋ยนรู้สึกสะเทือนใจมากขึ้นก็คือ หากพ่อผู้ให้กำเนิดของหลงเซียวเห็นฉากนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะคิดอย่างไร?
เฮ้……
ส้งชิงเซวี๋ยนถอนหายใจเบาๆ และพูดด้วยเสียงต่ำ “เส้าเอินเอ้ย ถ้าคุณรู้ว่าคุณยังมีลูกชายคนหนึ่ง คุณจะมีความสุขมากใช่ไหม? คุณชอบเด็กมาตลอด แต่น่าเสียดายที่คุณยังไม่ได้แต่งงานและมีลูกเมื่อคุณถูกฆ่า……แต่เส้าเอินคุณสามารถหลับตาได้แล้วในตอนนี้ หลงเซียวเด็กคนนี้เหมือนคุณในตอนนั้นมาก แต่นิสัยของเขาแตกต่างจากคุณมาก ถ้าคุณสามารถฝึกอบรมเขาด้วยตัวเองได้ เขาจะต้องเป็นเหมือนคุณแน่นอนในตอนนี้….”
ความรู้สึกของส้งชิงเซวี๋ยนคงอยู่เป็นเวลานาน ความรู้สึกในใจของเขาเกินกว่าที่จะบรรยายได้ ด้วยความคิด เขาดึงรูปถ่ายกลุ่มหนึ่งใบออกมาและยัดใส่ลงในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตของเขา
เอาไปที่หลุมฝังศพของเขา และให้เขาได้เห็นว่าตอนนี้เด็กๆหน้าตาเป็นอย่างไรก็ถือว่าเป็นการให้เขาวางใจได้
ลั่วหานเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ และเดินขึ้นมาพร้อมกับหุ่นที่สวยงาม เสื้อคลุมสีแดงอ่อนดูดีสำหรับเธอ และเข้ากับผิวสีขาวและสวยงาม
“อาจารย์ อยากกินอะไรคืนนี้ ฉันเลี้ยงคุณ”
ส้งชิงเซวี๋ยนหน้ามุ่ย “คุณจะเลี้ยงข้าวข้า สุดท้ายก็ต้องเป็นพ่อครัวทำ? ในเมื่อคุณจะเลี้ยงข้าวข้า ก็ต้องลงมือทำอาหารด้วยตัวเอง ไม่เช่นนั้นจะไม่นับ”
ลั่วหานหน้ามุ่ยยิ่งกว่าเขาหน้ามุ่ย “อาจารย์กล้ากินข้าวที่ฉันหุงหรือ? ไม่กลัวว่าฉันจะใส่ส่วนผสมพิเศษบางอย่างเข้าไปหรือ?”
“ส่วนผสมอะไรเหรอ? สารหนู? ชีวิตของชายชราอย่างข้า มีค่ามากพอที่คุณใส่สารหนูหรือ? ฮ่าฮ่า ขอเงินที่ใช้ซื้อสารหนูเป็นเงินสดให้ข้าแทนได้ไหม? ชายชราเอาไปซื้อบุหรี่”
ลั่วหานขมวดคิ้ว ถือถุงกระดาษภาพถ่ายและแทบจะโพล่งออกมา “อาจารย์ คุณเป็นคนชอบเงินมากจริงๆเมื่ออายุมากขึ้น อีกอย่าง ต่อไปอย่าสูบบุหรี่อีกแล้ว เป็นถึงคุณหมอยังสูบบุหรี่อีก คุณจะเป็นอาจารย์แบบอย่างให้แก่คนอื่นได้อย่างไร?
“โอ้ย เสี่ยวลั่วลั่วก็เริ่มจู้จี้มากขึ้นแล้ว”
ทั้งสองคนกำลังพูดอยู่และเดินไปด้วย และในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงล็อบบี้ของโรงพยาบาล
ลั่วหานไปเอารถ ขณะที่ส้งชิงเซวี๋ยนกำลังรออยู่ข้างนอก
คิดถึงเรื่องของการสูบบุหรี่……ความทรงจำจะต้องถูกย้อนกลับไปเมื่อนานมาแล้ว ส้งชิงเซวี๋ยนเริ่มสูบบุหรี่ หลังจากการเกิดอุบัติเหตุของมู่เส้าเอินและมันก็ควบคุมไม่ได้อีกต่อไป
ในฐานะเป็นคุณหมอ เขารู้ดีว่าการสูบบุหรี่เป็นอันตรายต่อสุขภาพ แต่ในช่วงเวลานั้น…..เฮ้!
หลังจากนั้นไม่นาน ลั่วหานก็ไปเอารถกลับมา หลังจากขึ้นรถ ส้งชิงเซวี๋ยนก็กล่าวว่า “เสี่ยวลั่วลั่ว เด็กคนนั้นหลงเซียวไม่อยู่บ้านตอนกลางคืน คุณก็ไปดื่มน้ำชากับชายชราได้ไหม?”
ลั่วหานเบะปาก และแสดงโทรศัพท์มือถือให้เขาดู “อาจารย์ ตอนนี้เป็นเวลาช่วงกลางคืน 22.30น. แล้ว หากดื่มน้ำชาดึกขนาดนี้ ฉันคงนอนไม่หลับแน่ๆ ฉันพาอาจารย์ไปที่ร้านอาหารจีนดีๆเพื่อทานอาหารเย็น และอาจารย์เคยไปทานข้าวที่ร้านอาหารหรงเหยียนหรือไม่? กินไปครั้งหนึ่ง คุณจะต้องติดใจแน่ๆ”
“โอ้ โอเค!”
รถMaybachสีขาวขับออกจากประตูโรงพยาบาล จากนั้นมีรถPhaetonสีดำขับตามมา ห่างออกไปเพียงหนึ่งร้อยเมตร
มีคนนั่งอยู่ในรถ จับพวงมาลัยด้วยมือทั้งสองข้าง มีหูฟังบลูทูธอยู่ในหู และพูดคุยกับคนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของเครื่องรับ
“ชายชราขึ้นรถของผู้หญิงของหลงเซียว ตอนนี้ควรทำอย่างไร?”
เสียงของอีกฝ่ายนั้นเฉียบคมและเย็นชา “ ตามพวกเขาไป และหาโอกาสที่แยกจากกัน ข้างบนสั่งแล้วว่า ส้งชิงเซวี๋ยนผู้เฒ่าคนนี้จะต้องตายในคืนนี้!”
ชายที่อยู่ในรถตอบว่า “ครับ!” จากนั้นจึงปรับความเร็วของรถเพื่อติดตาม รักษาระยะห่างที่ปลอดภัย และสังเกตทิศทางของรถคันข้างหน้าอย่างระมัดระวัง
“ส้งชิงเซวี๋ยนอยู่กับผู้หญิงของหลงเซียว กลัวว่ามันจะไม่ง่ายที่จะลงมือ ถ้าผู้หญิงของหลงเซียวรู้ กลัวว่ามันจะทำให้เกิดปัญหา”
ชายในรถถามอย่างกระวนกระวายเล็กน้อย คนที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็เยาะเย้ย และน้ำเสียงที่เยือกเย็นขึ้นเรื่อยๆ “ผู้หญิงของหลงเซียวคนนี้เป็นอย่างไร? เธอสามารถสร้างพายุอะไรได้เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ? ข้างบนสั่งไว้ ส้งชิงเซวี๋ยนจะต้องถูกกำจัด ครั้งที่แล้วคุณไม่ได้ชนคนให้ตาย คุณต้องรักษาโอกาสในครั้งนี้ให้ดี ไม่อย่างงั้นแล้วก็อย่าโทษว่ากูไม่ได้ช่วยมึงพูดคำดีๆกับข้างบนให้”
ชายในรถพยักหน้าซ้ำๆ “ขอบคุณพี่ชายรอง ผมจะทำงานให้เสร็จแน่นอน และต่อไปก็หวังว่าพี่ชายรองช่วยเหลืออีกในอนาคต”
โทรศัพท์ถูกวางสาย และชายคนนั้นก็จับพวงมาลัยด้วยมือทั้งสองข้างและจับแน่นขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหนาวเย็นที่กระหายเลือด ดวงตาแดงก่ำที่หนาแน่นเห็นลูกตาของเขาเปื้อนไปด้วยสีแดงฉานพราว
รถMaybachด้านหน้ารักษาความเร็วที่ปลอดภัย และไม่ได้ขับเร็วตลอดทาง
ส้งชิงเซวี๋ยนแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับรูปถ่ายทีละรูป และบ่นเป็นระยะๆ “เสี่ยวลั่วลั่ว ถ้าให้ข้าพูด ถึงแม้ว่าหน้าตาของคุณจะดูดีก็ตาม แต่ก็ไม่ได้สบายตาเหมือนตอนที่คุณอยู่ในโรงเรียน ยังไงหลงเซียวเด็กคนนี้ก็มีเงินมากมาย คุณไปศัลยกรรมที่เกาหลีดีไหม ทำใบหน้าเดินกลับคืนมา”
ลั่วหานอ้าปากแทบจะเบี้ยว “อาจารย์ ฉันคิดว่าคุณไม่อยากกินข้าวแล้ว ถ้าคุณไม่อยากกิน ฉันจะพาคุณกลับบ้าน”
“อย่า ข้าหิวอยู่! แต่…….ฮ่าฮ่าฮ่า เสี่ยวลั่วลั่ว มองไปนานๆแล้ว ใบหน้านี้มันก็โอเคเหมือนกัน คุณลองดูสิ ยืนคู่กับหลงเซียวแล้ว ดูสมกับเป็นคู่สามีภรรยามากจริงๆ”
“แน่นอน ถึงแม้ว่าใบหน้าจะไม่ใช่ของฉัน แต่ว่า มีการแสดงออกมากขึ้น และรูปหน้าก็ดูคล้ายกับเมื่อก่อนมากขึ้น ฉันรู้สึกชินกับมันมากแล้วตอนนี้”
คิดๆแล้ว มันก็เป็นเรื่องจริง
ไม่ว่าใบหน้าจะเป็นอย่างไร การแสดงออกทางสีหน้าก็มักจะทำซ้ำการกระทำเดิมๆตามความเคยชินเดิม และการแสดงออกก็กลายเป็นของตัวเองไปแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นของคนอื่นหรือตัวเอง ค่อยๆพูดถึงอดีตและปัจจุบันอย่างช้าๆ ยังจะแยกแยะได้ว่าแอนน่าคืออะไรและลั่วหานคืออะไร?
ส้งชิงเซวี๋ยนถอนหายใจอย่างทุกข์ใจ “เสี่ยวลั่วลั่ว ถ้าเจ้าไม่ตายในภัยพิบัติเจ้าก็จะได้รับพร คำนี่เป็นเรื่องจริง! เจ้าเด็กคนนี้……เจ้าจะต้องอยู่อย่างเป็นสุขในอนาคต
แน่นอนที่สุด! ไม่งั้นก็คือฟ้าไม่มีตาจริงๆ
ไม่ไกลจากด้านหน้าก็คือร้านอาหารหรงเหยียน ซึ่งมีการตกแต่งแบบโบราณ มองจากระยะไกลก็สามารถมองเห็นโคมไฟระย้าแบบย้อนยุคแขวนอยู่ด้านนอก มีไฟส่องสว่าง และยามค่ำคืนที่ตื่นตาเป็นพิเศษ
"โอ้! มันดูไม่เลวนะ เสี่ยวลั่วลั่วกลายเป็นนักกินตั้งแต่เมื่อไหร่? ฮ่าๆๆ คนชราชอบ!"
ลั่วลั่วหยุดรถ และเปิดประตูรถแล้วกล่าวว่า “ฉันเป็นนักกินน้อย คุณเป็นนักกินชรา ลงจากรถเถอะเด็กซนคนชรา”
ส้งชิงเซวี๋ยนเม้มริมฝีปาก “คุณเข้าไปก่อน ข้าจะสูบบุหรี่ก่อนค่อยกินข้าว หากไม่สูบบุหรี่ในปากจะไม่มีรสชาติ”
ลั่วหานทำอะไรเขาไม่ได้ “โอเค ฉันจะไปสั่งอาหาร”
ลั่วหานหันหลังเดินไป และส้งชิงเซวี๋ยนก็หยิบบุหรี่ออกมาแล้วจุดไฟ
รถธุรกิจคันสีดำแล่นช้าลงไปหลายสิบเมตร “พี่ชายรอง เหลือเพียงส้งชิงเซวี๋ยนคนเดียวแล้ว”
“ยังรออะไรล่ะ? ฆ่าเขาซะ!”
มีเสียงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวจากปลายอีกด้านหนึ่ง และหูของคนในรถก็คำราม “ครับ!”
ทันใดนั้นชายคนดังกล่าวก็เหยียบคันเร่ง!
เงารถสีดำพุ่งไปในทิศทางของส้งชิงเซวี๋ยนราวกับดาบที่แหลมคม!
ในเวลาเดียวกัน ลั่วหานก็นึกขึ้นได้ว่าร้านอาหารหรงเหยียนเป็นระบบสมาชิก และบริกรจะไม่ปล่อยให้เข้าไปถ้าไม่มีบัตรสมาชิกหรือไม่ได้เข้าประตูพร้อมกับสมาชิกของทางร้าน
หลังจากเลือกโต๊ะได้แล้วก็รีบเดินออกจากประตูร้านอาหาร
ส้งชิงเซวี๋ยนสูบบุหรี่เกินครึ่งม้วน ส่วนที่เหลือถูกคั่นกลางระหว่างนิ้วของเขา ร่างบางของเขาเดินช้าๆจากที่จอดรถไปที่ประตู มีถังขยะอยู่ข้างหน้าเขา ส้งชิงเซวี๋ยนสูบเข้าลึกๆสองคำ
“ศาสตราจารย์ส้ง ท่านเสร็จแล้วหรือยัง? ถ้าท่านไม่ทานอาหารอีกต่อไป ร้านเขาจะปิดแล้ว
ส้งชิงเซวี๋ยนโยนก้นบุหรี่ลงถังขยะ เงยหน้าขึ้นและยิ้มตอบ “มาแล้ว มาแล้ว!”
เมื่อพูดถึงคำว่า “มาแล้ว” เงารถสีดำก็พุ่งเข้าใส่ส้งชิงเซวี๋ยนราวกับสายฟ้าฟาด!
ในช่วงเวลาที่ดังฟ้าร้องลำแสงพุ่งทะลุดวงตาของทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา และแสงไฟที่พร่างพราวทำให้พวกเขาต้องเหล่ตา โดยไม่สามารถมองเห็นบุคคลนั้นที่มาได้!
เส้นประสาทสมองของลั่วหานปิดลงอย่างรวดเร็ว และขาเรียวก็พุ่งเข้าหาส้งชิงเซวี๋ยนราวกับสายฟ้า!
“อาจารย์!!”
ระหว่างความเป็นและความตาย ลูกศิษย์ของส้งชิงเซวี๋ยนกรีดร้องกว้างเป็นสองเท่า และเงารถสีดำที่อยู่ตรงหน้าเขาเร็วกว่า และสังหารได้มากกว่า!
“กระหน่ำ!!”
ส้งชิงเซวี๋ยนรู้สึกเพียงว่าร่างของเขาตกลงไปข้างทางอย่างแรง และเขาก็รู้ทันทีว่า เขาถูกลากตัวไว้โดยลั่วหาน!
“เสี่ยวลั่วลั่ว เจ้า……”
โดยไม่รอให้เขาซักถาม ลั่วหานรีบช่วยเขาลุกขึ้นมา และยัดบัตรสมาชิกลงในมือเขา ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธจ้องมองไปที่ด้านหน้า จ้องมองไปยังทิศทางที่เงารถสีดำหายไปโดยไม่กระพริบตาเลย
หลังจากนั้นไม่นาน ลั่วหานก็หยิบกุญแจรถออกมา “คุณไปกินข้าว ฉันจะไปไล่ตามเขากลับมา!”
เสียงของลั่วหานจบลง ก็วิ่งไปที่ลานจอดรถ เปิดประตูรถ และร่างสูงเพรียวก็เข้าไปนั่งที่คนขับของรถMaybach
เชี่ย!
จะชนคนให้ตายอยู่ภายใต้สายตาของเธอ แสวงหาความตาย!