คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 40 เธอก็ท้องหรอ
ตอนที่ 40 เธอก็ท้องหรอ
เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความมึนงง ผู้ชายที่อยู่บนหัวก็ยิ้มอย่างอบอุ่น ราวกับแสงพระอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิ
ฉู่ลั่วหานได้สติกลับมา รีบออกมาจากอ้อมกอดของเขา และรักษาระยะห่างกับเขาไว้ไกลๆ เธอรีบปรับอารมณ์ ใบหน้าที่ไร้สีสันและความรู้สึก อย่างกับหิมะที่เยือกเย็น
ถังจิ้นเหยียนหัวเราะเบาๆ “ขอโทษครับ เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิด เมื่อกี้มันสถานการณ์คับขัน ต้องขอโทษด้วย”
ตัวของเขาที่ดูสะอาดสะอ้าน ทำให้เธอรู้สึกว่าถ้าตัวเองโกรธก็จะดูเป็นคนใจแคบมาก
“คุณมา นี่มาหาฉันหรือเปล่า? พอดีเลย ฉันก็กำลังจะไปหาคุณ”
เธอไม่อยากเสียเวลา พูดตรงๆไปเลย
“หาคุณ? ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณอยู่โรงพยาบาล เมื่อวานคุณเข้าเวรดึก วันนี้ควรจะพักผ่อนอยู่บ้านถึงจะถูก”
เธอลืมไปแล้ว
“คุณรู้ไหม…”คำพูดของเธอชะงักไป เพราะมันคือเรื่องไม่ดี จะให้พูดออกมาอย่างเต็มปากได้อย่างไร?
“ข่าวในเพจ ผมเห็นแล้วเหมือนกัน ผมกำลังจะไปห้องกล้องวงจรปิดที่ชั้น1 ไปเช็คดูหน่อย”
คิดไม่ถึงว่าเขาก็คิดถึงจุดจุดนี้?
ฉู่ลั่วหานพยักหน้าอย่างซาบซึ้งใจ ถึงแม้สีหน้าของเธอจะไม่ได้แสดงออก “ฉันก็จะไปค่ะ ฉันจะต้องหาคนที่ทำให้เจอให้ได้ เรื่องนี้ ฉันไม่ยอมจบง่ายๆหรอก”
ถังจิ้นเหยียนมองดูฉู่ลั่วหานที่โกรธจนจะระเบิดไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าทำไม เขารู้สึกว่าฉู่ลั่วหานตอนโกรธ ดูน่ารักกว่าตอนปกติมากเลย ตอนที่เธอโมโห คิ้วทั้งสองข้างชนกัน หน้าผากก็มีรอยย่น3ขีดโผล่ออกมา ริมฝีปากที่อมชมพูเม้มปากไว้ ใบหน้างอๆ ทำให้คนใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก
“ผมจะช่วยคุณ” เขาพูดอย่างแน่วแน่
ฉู่ลั่วหานมองเขา “คุณสมควรที่จะต้องช่วยฉันอยู่แล้ว เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับเราทั้งสองคน แต่ตอนนี้มีแต่ฉันที่ถูกกล่าวหา”
เขายิ้มอย่างเปิดเผย “คุณวางใจได้ ผมไม่หนีไปไหนหรอก เราจะผ่านมันไปด้วยกัน ถ้าในยามที่จำเป็น ผมสามารถให้คุณยืมผมไปใช้ในสถานะแฟนก็ได้”
แฟน?
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ท่านรองคณบดีถัง น้ำใจของคุณฉันรับรู้แล้วค่ะ…”
“คุณหมอฉู่ คุณกำลังปิดกั้นอะไร?”
“ฉัน…เปล่า!”
ประตูลิฟต์เปิด ทั้งสองคนเร่งฝีเท้าเดินไปห้องกล้องวงจรปิด
แต่ว่าคลิปนั้นถูกคนตัดออกไปแล้ว ไม่เหลือร่องรอยอะไรไว้เลย!
ให้ตายสิ!
ตอนนี้ทำไงดี? หาคนทำไม่เจอ แล้วเธอจะล้างข้อกล่าวหานี้ได้ยังไง? ข่าวซุบซิบพวกนี้นั้นไม่มีวันจบสิ้น ยิ่งสาวยิ่งลึก สุดท้ายแล้วเธออาจจะถูกโจมตีจนไม่ให้ผุดไม่ให้เกิด!
ทันใดนั้นถังจิ้นเหยียนดึงข้อมือของฉู่ลั่วหาน “ตามผมมา”
“ท่านรอง คุณทำอะไร?”
เดินออกมาจากห้องกล้องวงจรปิดอย่างรีบร้อน ถังจิ้นเหยียนพาฉู่ลั่วหานเดินออกไปด้านนอก ช่วงที่ออกประตูกระจกที่หมุนวงกลมนั้น มีร่างคนหนึ่งที่เดินมาจากด้านนอก อ้อมกอดผู้ชายคนนั้นอุ้มผู้หญิงอยู่ ฉู่ลั่วหานคิ้วขมวด เงาเมื่อกี้นี้ ทำไมถึงรู้สึกคุ้นๆ?
และหลงเซียวที่สวนทางกับพวกเขาไป ก็หันหลังกลับมา บังเอิญเห็นฉู่ลั่วหานถูกผู้ชายที่สวมชุดกาวน์ สีขาวลากมือไว้ ประตูหมุนเวียน ทั้งสี่คนที่เข้าและออก ระยะเวลามันรวดเร็วมาก ราวกับว่าถูกอะไรกลั่นแกล้ง
“ท่านรองคณบดีถัง คุณจะทำอะไรกันแน่?”
เดินไปถึงข้างนอก ฉู่ลั่วหานสลัดมือเขาทิ้ง หายใจหอบๆถามเขา
ถังจิ้นเหยียนมองไปรอบๆสวนของโรงพยาบาล ต้นไม้ดอกไม้บานสะพรั่งเต็ม ดอกไม้หลายๆชั้น และมีกลิ่นหอม
“ผมกลัวว่าถ้าไม่พาคุณออกมาสูดอากาศหน่อย คุณอยู่ในนั้นจะเครียดจนเป็นโรคได้ สภาพของคุณในตอนนี้ไม่ควรที่จะกลับไป เดินเล่นที่นี่ไปก่อนเถอะ หรือว่าไปหาสถานที่ที่หนึ่งนั่งกินข้าวดีๆสักมื้อ หรือว่า กลับไปนอนสักหน่อย”
ฉู่ลั่วหานฟังคำพูดของถังจิ้นเหยียนจนหลุดขำออกมา “ไม่ใช่เรื่องของตัวเองก็เอามันไปไว้ไกลๆสินะ ในรูปมันไม่มีหน้าตรงของคุณ คุณก็ไม่เดือดร้อนอะไรอยู่แล้วนิ”
“ถ้างั้นขอถามคุณหมอฉู่หน่อยนะครับ ว่าคุณเดือดร้อนแล้วได้ผลลัพธ์อะไรออกมาแล้วยัง?”
“ฉันก็ควรจะต้องทำอะไรหน่อยสิ”
เธอเงยหน้าขึ้นมาเถียง มองไปทางเขา ความดื้อรั้นและความผู้หญิงแกร่งนั้นได้เผยออกมาจากตัวเธอ ภาพลักษณ์ของเธอที่ถังจิ้นเหยียนคิดอยู่ในใจนั้น เริ่มเป็นรูปเป็นร่างออกมาแล้ว
ลมพัดโชยมา โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็สั่น ขัดจังหวะแววตาของเธอ และขัดความคิดพันล้านข้อที่อยู่ในหัวของเธอ
“รีบมาแผนกครรภ์และสตรี”
ความเย็นชาที่เย็นเข้าไปถึงกระดูก และเป็นน้ำเสียงคำสั่งนั้น ก็มีแค่คนคนเดียวก็คือ หลงเซียว
เธอเก็บโทรศัพท์เข้าไป “ฉันต้องกลับไปก่อน”
“คุณหมอฉู่ นี่คุณเป็นพวกชอบถูกทรมานงั้นหรอ?”
เธอยิ้ม “คิดซะว่าใช่ฉันละกัน”
เธอเดินไปข้างหน้า เขาวิ่งตามจากด้านหลัง ฝีเท้าทั้งสองคนไม่ได้ช้า แต่ว่าเขาก็ช้าไปหนึ่งช่องในตรงที่ประตูหมุน และแล้ว ลิฟต์ก็พลาดไปเช่นกัน
ร่างเงาของเธอก็ไม่เห็นแล้ว
แผนกสตรีและครรภ์ นอกประตูของห้องคุณหมอผู้ดูแลของโม่หรูเฟย ผู้ชายร่างสูงใหญ่ มือล้วงเข้าในกระเป๋ากางเกง ดูเผด็จการ
ฉู่ลั่วหานหายใจเข้าลึกๆ เดินเข้าไป “เขาเป็นยังไงบ้าง?”
หลงเซียวไม่ได้หันหน้ามา เมื่อกี้ที่ยืนรอตรงนี้ไปแค่เวลาสั้นๆไม่กี่นาที เขาก็ได้ยินคนพูดถึงฉู่ลั่วหานในหลายๆฉบับ การพูดที่ไม่เหมือนกันและการพูดประชดที่ต่างกัน และยังมีคำว่าแปลกๆใหม่ๆขึ้นมา
ฉู่ลั่วหานทำงานที่โรงพยาบาลนี้ มันเป็นเรื่องที่น่าอับอายจริงๆหรอ หรือว่าถูกคนเกลียดแค้น ทำให้คนโกรธเกลียด?
“คุณหมอกำลังตรวจ ถ้าหากว่าเขาเป็นอะไร—-”
“คุณเคยพูดแล้ว ว่าถ้าเขาเกิดเรื่องอะไร คุณจะไม่ปล่อยฉันไว้แน่ ผ่านไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง ฉันยังไม่ลืม”
เมื่อกี้หลงเซียวยังมีความรู้สึกสงสาร แต่ตอนนี้กลับถูกความอวดเก่งของเธอบดขยี้ให้ดับไป
ในเมื่อเธอเก่งขนาดนี้ ปากก็เก่งขนาดนี้ เห็นทีว่าเรื่องจะใหญ่ขนาดไหนเธอก็สามารถจัดการได้ด้วยตัวเองแล้วสินะ!
ข่าวที่โม่หรูเฟยถูกหลงเซียวอุ้มเข้ามาหาหมอที่โรงพยาบาลนั้นก็กระจายอย่างเร็ว เพียงแค่เวลาสั้นๆ นักข่าวก็มาถึงโรงพยาบาลที่ว่านั้นแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้นยังมีบางสื่อ ที่ฝ่าพวกร.ป.ภ.เข้ามาได้แล้ว และมาถึงแผนกสตรีและครรภ์แล้วด้วย!
วันนี้บรรยากาศที่โรงพยาบาลกลางดูวุ่นวาย โม่หรูเฟยเข้าโรงพยาบาล ประธานบริษัทMBKหลงเซียวมาเฝ้า และหญิงสาวที่กำลังมีข่าวฮอตอยู่ตอนนี้ก็อยู่หน้าห้องแผนกสตรีและครรภ์
พวกนักข่าวตาลุกวาว รีบคว้าโอกาสนี้ไว้ ครั้งนี้ ข่าวสนุกแน่!
“คุณฉู่ลั่วหาน มีคนให้ข่าวว่าช่วงที่คุณเข้าเวรรอบดึก แล้วได้พลอดรักกับหนุ่มนิรนามที่ห้องทำงานนี้ ขอถามว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือเปล่าคะ?”
“คุณหมอฉู่ ไม่นานมานี้ที่คุณช่วยเจรจาเรื่องของโรงพยาบาลครั้งนั้นได้สำเร็จ แล้วยังได้รับคำขอโทษจากฝ่ายตรงข้าม ยังริเริ่มสร้างรูปแบบใหม่สำหรับแพทย์และครอบครัวผู้ป่วย ภายใต้นั้นมีการดำเนินการที่เปิดเผยไม่ได้ไช่ไหมคะ?”
“คุณหมอฉู่ ผู้ชายเมื่อคืนนั้นเป็นใครหรอคะ? แล้วพวกคุณมีความสัมพันธ์อะไรกันคะ?เป็นคนรัก? หรือว่าตามที่ข่าวลือว่า เป็นคนแปลกหน้า?”
คนรัก?
ได้ยินคำนี้ หลงเซียวที่หันหลังให้กับนักข่าวก็คิ้วขมวด เขาไม่มีอาการใดๆ และรอฟังคำตอบจากเธอ
ส่วนหางตาของฉู่ลั่วหาน ก็แอบมองดูปฏิกิริยาของหลงเซียวไปอย่างรวดเร็ว
ตามที่คาดไว้ เขาไม่รู้สึกอะไร
เธอไม่ใช่โม่หรูเฟย ไม่เคยได้ฝึกฝนหรือผ่านการสัมภาษณ์อะไรอย่างนี้มาก่อน คำพูดโกหก เสแสร้งพวกนั้นเธอก็พูดไม่ออก เธอไม่กลัวและไม่อ่อนใจ และไม่พูดเลยสักคำ
หลงเซียวก็นิ่งเงียบ ทำเหมือนกับว่าไม่รู้จักกับผู้หญิงคนที่อยู่ตรงหน้า ตอนนั้นเอง ห้องทำงานของแพทย์ที่ดูแลก็เปิดออก และหลงเซียวที่มาในฐานะญาติคนไข้ก็เดินเข้าไป
ในทางเดิน คำถามของพวกนักข่าวนั้นอย่างกับลูกระเบิด ข้างกายของเธอนั้นไม่มีที่เพิ่งแล้วจริงๆ เธอไม่กล้าที่จะหวังให้เขาช่วยตัวเอง แต่เธอรับไม่ได้ที่หลงเซียวทิ้งเธอไว้แล้วเดินออกไป
แม้แต่ ความสงสารจากเขาก็ไม่มีให้เธอ
“คุณหมอฉู่ คุณเป็นหมอแผนกหัวใจ แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้หล่ะคะ?”
“ฉู่ลั่วหาน หรือว่าคุณมาตรวจครรภ์หรือเปล่าคะ? ถ้าอย่างนั้น เด็กในท้องของคุณคือของใครคะ?”
พระเจ้า!
ตรวจครรภ์? ท้อง!
ความคิดและจินตนาการของพวกนักข่าวนี่ล้ำเลิศจริงๆ
ฉู่ลั่วหานถูกถามจนรู้สึกรำคาญมาก สถานการณ์ดูท่าจะไม่ดี เธอจะต้องรีบไป!
เธอกำลังจะไป ประตูของห้องนั้นก็ถูกเปิดออก หลงเซียวอุ้มโม่หรูเฟยออกมาจากด้านใน โม่หรูเฟยที่ดูอ่อนเพลียนั้นซบอยู่ในอ้อมกอดของเขา ความรักหวานแหววนั้น ทำให้คนรอบข้างอิจฉา
“ออกมาแล้ว! โม่หรูเฟยออกมาแล้ว!”
ประโยคเดียว โม่หรูเฟยออกมาแล้ว เธอก็ถูกพวกนักข่าววิ่งผ่านไป ทั้งไหล่และขาของเธอก็ถูกชนไปหลายที เธอทนความเจ็บไว้ ยังมีเสียงหัวเราะที่ข้างหูที่ฟังแล้วอยากจะอ้วก
บทบาทเล็กๆอย่างเธอ ถึงจะมีข่าวเสียหายออกมา ก็เทียบข่าวของโม่หรูเฟยที่แค่โผล่มาให้เห็นนั้นไม่ได้หรอก เธอยกเท้าแล้วก็เดินออกไปจากแผนกสตรีและครรภ์
เสียงวุ่นวายและเสียงตื่นเต้นที่อยู่ด้านหลัง ก็ถูกเธอทิ้งไป
เธอคิดว่า เธอเดินออกไปได้ เหมือนกับคนนอกวงการ แต่ว่าเธอนึกไม่ถึงว่า แค่ประโยคเดียวของผู้หญิงที่อยู่สูงส่งคนนั้น ทำให้เธอจะต้องเข้าคุก
“คุณหมอฉู่ คุณจะไปไหนคะ?”
เสียงไมโครโฟน เพียงแค่ประโยคเบาๆก็พูดดังขึ้นไปหลายร้อยเท่า ดังขึ้นทั่วทางเดิน
พวกนักข่าวก็ตื่นตาตื่นใจกัน เส้นเลือดพุ่งสูงแล้ว!
ดาราดังอย่างโม่หรูเฟยเกี่ยวข้องอะไรกับหมอเล็กๆคนนี้หล่ะ?
ฝีเท้าของฉู่ลั่วหานก็หยุดชะงัก ไม่ได้เดินต่อไปแล้ว
โม่หรูเฟยจับคอเสื้อของหลงเซียวอย่างเบาๆ สีหน้าน้อยใจเหมือนจะร้องไห้ เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฝืนๆและเจ็บปวด “คุณหมอฉู่ ก่อนหน้านี้ฉันเคยขอร้องให้คุณช่วยปรุงยาบำรุงครรภ์ให้ฉันหน่อย แต่คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะใส่อะไรเข้าไปในยา วางแผนจะฆ่าลูกของฉัน”
อะไรกัน?!
คุณหมอแผนกหัวใจจัดยาให้กับโม่หรูเฟย แล้วยังอยากจะฆ่าลูกของเธอ! นี่มันคือเรื่องอะไรกัน!
“คุณโม่คะ คุณโม่ คุณกับฉู่ลั่วหานมีความสัมพันธ์อะไรกันคะ?”
“ระหว่างพวกคุณมีเรื่องแค้นส่วนตัวอะไรกันคะ?”
หัวใจก็พวกนักข่าวนั้นขึ้นมาถึงตรงตาแล้ว ข่าวนี้ดังระเบิดสุดยอดเลย! เดือดยิ่งกว่าตอนทำอะไรกันที่ห้องทำงานนั้นอีก!
โม่หรูเฟยมองหน้าหลงเซียว สีหน้าเขาไร้อารมณ์ใดๆ เมื่อกี้ได้ยินสิ่งที่หมอพูด แล้วรวมกับโม่หรูเฟยที่ร้องห่มร้องไห้ ในใจเขานั้นลำเอียงไปแล้ว
“คุณหมอฉู่ คุณกับฉันเราเองก็รู้จักกัน ยังไงแต่ก่อนก็เคยเป็นเพื่อนกัน ทำไมคุณถึงทำเพราะแค่อิจฉาที่ฉันมีชื่อเสียง อิจฉาที่ฉันได้ผู้ชายดีๆ แล้วก็ทำอย่างนี้กับฉัน?”
ฮือ!ฮือ!ฮือ!
ทุกคนอ้าปากค้าง! ฉู่ลั่วหานนั้นเป็น…เป็นเพื่อนกับโม่หรูเฟย และเพราะความอิจฉาเลยอยากจะฆ่าลูกของเธอ?!
ครั้งนี้โม่หรูเฟยทำแรงเกินไป! โหดเกินไป! และพูดมั่วเกินไป!
ฉู่ลั่วหานถูกเธอใส่ร้ายป้ายสีจนเธอทนไม่ไหว สองตาจ้องเขม็ง ตาโต “เธอพูดอะไร?! โม่หรูเฟย!”
โม่หรูเฟยยิ้มอ่อนๆ “เธอไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร ฉันก็ไม่อยากตามให้เธอมารับผิดชอบ ฉันก็แค่เสียใจ เสียดายมิตรภาพของพวกเรา”
พวกนักข่าวสนุกกันใหญ่! ไมจ่อไปหาฉู่ลั่วหาน ไมแต่ละอันนั้นเหมือนกับระเบิด พร้อมที่จะระเบิดเธอได้ทุกเมื่อ!
“คุณหมอฉู่ คุณใช้ประโยชน์จากการเป็นหมอมาทำร้ายคุณโม่ นี้เป็นเรื่องจริงไหมคะ?”
“คุณหมอฉู่ นี่มันเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมายนะคะ จะต้องถูกยึดบัตรแพทย์ค่ะ!”
“คุณหมอฉู่ คุณนี่ฉวยโอกาสฆ่าคน คุณไม่กลัวว่าจะต้องชดใช้ด้วยชีวิตหรอคะ!”
ยิ่งถามยิ่งเดือด ยิ่งข่มขู่กันรุนแรงมากขึ้น เหมือนกับสึนามิพัดเธอจมไป
สายตาของเขามองทะลุพวกนักข่าวกระหายเลือดพวกนี้ จ้องตรงไปที่หลงเซียวและโม่หรูเฟย ยิ้มอย่างขื่นขม ขมจนลำคอของเธอก็ขมไปหมด พูดไปออกสักคำ
หลงเซียวใบหน้าที่หล่อเหลา ไม่เปื้อนอะไร สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ดวงตาที่ลึกเข้าไปพร้อมส่องแสงประกาย คิ้วที่โค้งเอียงสวย และริมฝีปากที่บางและก็เงียบ
อะไรก็มีหมด ยกเว้นความเห็นอกเห็นใจ
หัวใจ ถูกครีมเหล็ก คีบจนสลายหมดแล้ว
“พวกคุณทำอะไรกัน!”
น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นมาจากทางเดิน พวกนักข่าวที่ยืนเรียงสัมภาษณ์กันอย่างไร้มารยาท
ร่างสวมชุดสีขาวเดินเข้ามาทางด้านหน้า เดินอยู่ใต้แสงไฟ ดูสว่างไปทั้งตัว
ข้างหลังของถังจิ้นเหยียนมีหัวหน้าของโรงพยาบาลหลายคนเดินตามมา ออร่าของคนกลุ่มชุดขาวนี้กลบพวกนักข่าวไปหมด เหมือนกับลมพายุมาพัดผ่านไป
ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นแบบงงๆ สบตากับถังจิ้นเหยียนกลางอากาศ