คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 396 ราตรีอันยาวไกล รีดเข้าสู่ในอ้อมกอดเถอะ
ตอนที่ 396 ราตรีอันยาวไกล รีดเข้าสู่ในอ้อมกอดเถอะ
Bentley สีดำจมลงไปในค่ำคืนอันมืดมิดและไร้ที่สิ้นสุดของเมืองเจียงเฉิง
หลงเซียวเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ และคลายเน็คไทอย่างหงุดหงิด นิ้วเรียวจิกที่มุมเน็คไท เสียงต่ำของเขามีความโกรธเล็กน้อย “ช่วยจองโต๊ะที่ชั้นบนสุดของภัตตาคารซื่อเม้า สำหรับคืนพรุ่งนี้ จองดอกไม้ให้ผมช่อหนึ่งด้วย”
ในขณะที่ขับรถ หวังเจี้ยนถามอย่างระมัดระวัง “ท่านประธานต้องการจองที่สำหรับกี่คน?”
“สองคน”
มองไม่เห็นการแสดงออกของหลงเซียว แต่เมื่อได้ยินน้ำเสียงของเขาที่ร้อนรน ก็สามารถเดาได้ว่าคนที่เขาจะไปทานข้าวเย็นด้วยในวันพรุ่งนี้ ต้องไม่ใช่ตัวละครที่เขาชอบอย่างแน่นอน
หวังเจี้ยนถามอย่างระมัดระวังอีกครั้ง “ท่านประธานต้องการดอกไม้ชนิดใด?”
“ยกเว้นดอกกุหลาบและดอกพุดอย่างอื่นได้หมด”
หลงเซียวหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า เสียงที่แผ่วเบาของเขาเจือด้วยความหดหู่ “เปิดวิทยุ”
ในค่ำคืนเช่นนี้ จู่ๆก็อยากฟังเพลงขึ้นมา
“โอเคครับ ท่านประธาน”
หวังเจี้ยนเปิดวิทยุในรถ และได้ยินเสียงผู้ประกาศข่าวหญิงที่สดชื่นและไพเราะ ก่อนที่เขาจะปรับสถานีเพลง “เพื่อนๆที่รับฟังข่าวทุกท่าน เมื่อเร็วๆ นี้ทางโรงพยาบาลหวาเซี่ยแห่งเมืองหลวงจะร่วมมือกับสถานีวิทยุเพื่อประชาชนแห่งเมืองหลวงจะจัดรายการสำหรับการบรรยายพิเศษเกี่ยวกับหัวข้อเรื่องโรคหัวใจเป็นเวลานานสองเดือน ในเวลานั้นคุณหมอฉู่ลั่วหานและคุณหมอถังจิ้นเหยียนผู้เชี่ยวชาญอาวุโสด้านการผ่าตัดโรคหัวใจของโรงพยาบาลหวาเซี่ย จะมาที่สถานีวิทยุเพื่อประชาชนแห่งเมืองหลวงบันทึกรายการ และทางสถานีเราจะถ่ายทอดกระบวนการทั้งหมดให้คุณได้รับฟังต่อไป……..”
หวังเจี้ยนกำลังจะเปลี่ยนช่อง และชายที่อยู่ข้างหลังเขาก็พูดว่า “เดี๋ยวก่อน”
ไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงที่คุ้นเคยในเสียงก็หลั่งออกมาราวกับสายน้ำใสในหูของเขา เสียงของลั่วหานดังไปถึงก้นบึ้งของหัวใจผ่านคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า “สวัสดีทุกคน ฉันชื่อฉู่ลั่วหาน เป็นคุณหมอทางด้านโรคหัวใจของโรงพยาบาลหวาเซี่ย มีความสุขมากที่ได้มาแบ่งปันความรู้สึกร่วมกันอยู่กับคุณในการป้องกันโรคหัวใจ หวังว่า……..”
แม้ว่าจะต้องใช้เวลาในการบิน 3 ชั่วโมงจากเมืองเจียงเฉิงไปยังเมืองหลวง แต่ในขณะนี้ เมื่อได้ยินเสียงของลั่วหาน เหมือนกับว่าตัวเธอจะอยู่ข้างๆเขา ราวกับว่าสามารถสัมผัสกับร่างกายที่อบอุ่นของเธอได้ในทันทีที่เขาเอื้อมมือออกไป
หลงเซียวเหล่ตาด้วยความเพลิดเพลิน และปล่อยให้ตัวเองสบายตัวชั่วคราว วางแขนไว้บนเข่า และรู้สึกง่วงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของเธอ
จำได้ว่าลั่วหานจะต้องไปที่สถานีโทรทัศน์เพื่อบันทึกรายการในเดือนนี้ เมื่อได้ยินโฆษณาในวันนี้ หลงเซียวก็จำแผนการเดินทางที่เกือบจะลืมไปได้แล้ว
รู้สึกผิดอยู่ในใจขึ้นมา “วันนี้คือวันที่เท่าไหร่แล้ว?”
“วันนี้คือวันที่12 ครับ ท่านประธานคุณมีแผนเตรียมอะไรหรือไม่?”
วันที่ 12 เหรอ? ครั้งแรกที่ลั่วหานอัดรายการคือวันที่16 เขาไม่สามารถกลับไปได้ในหลายๆวันนี้แน่นอน จากเดิมคิดว่าตอนที่เธออัดรายการเป็นครั้งแรก เขาจะสามารถอยู่เคียงข้างเธอได้……
ยกข้อมือขึ้น และมองดูเวลา ก็เป็นเวลากลางดึก 23.30 น.แล้ว และเธอก็คงหลับไปแล้ว
ถูคิ้วของเขา หากเรื่องในคืนนี้ถึงหูของเธอ ไม่รู้ว่าคุณนายหลงที่รักของเขาจะรู้สึกอย่างไรบ้าง
——
ในห้องผู้ป่วย VIP ของโรงพยาบาลหวาเซี่ย
ลั่วหานตรวจสอบท่อแช่ของเฉินรุ่ย มองไปที่เขาด้านข้าง และยิ้มเล็กน้อย “คุณเฉิน ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง?”
ใบหน้าซีดเซียวของเฉินรุ่ยยิ้มอย่างพอใจ “แน่นอนว่ามันยังเจ็บอยู่บนร่างกาย แต่คำชมของสาวงาม คือยาแก้ปวดที่ดีที่สุด ว่ากันว่าฝีมือทางการแพทย์และรูปลักษณ์ของคุณหมอในโรงพยาบาลหวาเซี่ยนั้นวิเศษมาก แต่ผมรู้สึกว่า แค่คำว่าวิเศษมากนั้นยังไม่เพียงพอที่จะใช้บรรยายคุณหมอฉู่ได้เลย”
ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆเฉินรุ่ยเม้มริมฝีปาก “สามี คุณหมอฉู่เบื่อกับคำพูดประจบประแจงตั้งนานแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคุณหมอฉู่ยังเป็นคุณนายหลงที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวง หากคุณต้องการจีบแกล้งสาวๆก็โปรดดูว่าอีกฝ่ายเป็นใครก่อนไหม”
เฉินรุ่ยถอนหายใจ “ไม่ใช่แค่นั้น ผมเห็นจากในข่าวว่าบริษัทฉู่ซื่อที่อยู่ภายใต้ในนามของคุณหมอฉู่เพิ่งซื้อกิจการของบริษัทโม่ซื่อซึ่งเป็นที่รู้จักในฐานะหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง ตอนนี้คุณหมอฉู่ไม่เพียงแต่แต่งงานเข้าในครอบครัวที่ร่ำรวย แต่คุณเองก็ยังเป็นผู้ร่ำรวยเช่นกัน!”
อืม?
บริษัทฉู่ซื่อ ได้ซื้อกิจการของบริษัทโม่ซื่อเรียบร้อยไปแล้วหรือ?
ตลอดสองวันที่ผ่านมาเธอยุ่งอยู่กับเรื่องของโรงพยาบาล ยังไม่ทันได้มีเวลาดูข่าวเลย ไป๋เวยก็ไม่ได้เปิดเผยข่าวใดๆให้กับเธอเลย เธอสามารถกำจัดบริษัทโม่ซื่อออกไปโดยเงียบๆ และประสิทธิภาพก็ค่อนข้างสูงนะ
“คุณเฉินและคุณนายเฉินชมมากเกินไป นักธุรกิจถึงจะร่ำรวยแค่ไหนก็เป็นได้แค่คนที่บนร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นทองแดง มันจะเทียบไม่ได้กับคุณพ่อของคุณเลยที่เป็นบุคคลที่ไม่ทุจริตต่อกฎหมายและเคร่งครัดกับตัวเอง”
หลังจากนั้นไม่นาน ลั่วหานก็มองไปที่เวลา “คุณเฉิน คุณนายเฉิน เจ้าหญิงตัวน้อยของพวกคุณอยู่กับคุณหมอชั้นนำของเราตลอด 24 ชั่วโมงต่อวัน เวลาผ่าตัดมีกำหนดไว้ประมาณวันที่ 20 คุณทั้งสองก็พักผ่อนและรักษาตัวอย่างวางใจได้เลย และปล่อยเรื่องส่วนที่เหลือให้กับฉันจัดการเอง ส่วน……..”
ลั่วหานยังพูดไม่จบคำ หนิงหนิงก็ตื่นขึ้นมาจากบนเตียงเล็ก ข้างเตียงโรงพยาบาล ขยี้ตาที่หลับใหลของเธอด้วยกำปั้นเล็กๆของเขา แล้วพูดอย่างงุนงง “คุณป้า เราจะกลับบ้านกันเมื่อไหร่?”
คุณนายเฉินถอนหายใจ “คุณหมอฉู่ ดูเหมือนว่าลูกชายของฉันจะติดคุณไปแล้ว เขาพูดถึงคุณป้าอยู่ตลอดทั้งวันเลย ฉันไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดีในฐานะที่เป็นแม่ของเขา”
ลั่วหานกอดหนิงหนิงและบีบใบหน้ากลมเล็กของเขา “หนิงหนิง จะทำยังไงดีคุณแม่หึง(กินซอสเปรี้ยว)แล้ว? วันนี้จะกลับบ้านกับคุณป้าอีกไหม?”
หนิงหนิงกำเสื้อคลุมสีขาวของลั่วหานอย่างแน่น “คุณแม่จะกินซอสเปรี้ยวทำไม? แม่กินเกี๊ยวน้ำเหรอครับ? ตอนกินเกี๊ยวน้ำถึงจะต้องใช้ซอสเปรี้ยวนี่นะ”
ฮ่าฮ่าฮ่า!
เด็กตอบด้วยคำพูดที่ไร้เดียงสาและทำให้ทุกคนในห้องรู้สึกขบขันไปหมด
เสียงหัวเราะหยุดลง และเฉินรุ่ยก็พูดว่า “วันพรุ่งนี้พ่อแม่ของผมและพ่อแม่ของภรรยาผมก็จะมา คืนนี้ก็ต้องรบกวนคุณอีกครั้ง”
“ไม่ได้รบกวนเลยสักนิด หนิงหนิงกับฉันเข้ากันได้ดีมาก และเขาก็เป็นเด็กดีมาก และไม่ต้องใช้ความพยายามมากนักในการดูแลเขา”
คุณนายเฉินลูบหน้าผากของเธอ “โอ้ยพระเจ้า เขาเป็นเจ้าปีศาจประจำบ้านเลยทีเดียว เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาเป็นเด็กดีขนาดนี้ คุณต้องสอนฉันบ้างแล้วว่าต้องทำอย่างไร” คุณนายเฉินมองไปที่ลูกชายของเธอ "ที่รัก บอกแม่มาทำไมถึงชอบคุณป้า?”
หนิงหนิงกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา “คุณป้าสวย!”
คุณนายเฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอีกครั้ง “อันนี้ฉันเรียนไม่ได้ หรือว่าจะไปศัลยกรรมความงามที่เกาหลี? ฮ่าฮ่า!”
ในท้ายที่สุดลั่วหานก็พาหนิงหนิงกลับไปที่บ้าน ในคืนที่ยาวนานโดยไม่มีหลงเซียว การนอนกับเด็กในอ้อมแขนของเธอ จะทำให้เธอรู้สึกเหงาน้อยลง
ในคืนนั้นหนิงหนิงไม่ได้ร้องขอให้ลั่วหานเล่าเรื่องนิทานเลย และผล็อยหลับไปทันทีที่เข้านอน หลังจากที่เด็กหลับไป ลั่วหานก็ค่อยๆก้าวออกจากห้องนอนและไปที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างตามลำพัง ถือหมอนและกดโทรศัพท์โทรออกหาหลงเซียว
“ฉันก็รู้ว่าคุณยังไม่ได้นอน และถึงเวลาเล่านิทานอีกแล้ว คุณหลงพร้อมที่จะฟังหรือยัง? หนิงหนิงอยากฟังเรื่องราวของหมาป่าตัวใหญ่กับหนูน้อยหมวกแดงในวันนี้ คุณหลงชอบหรือไม่?”
หลงเซียวเอนกายอยู่บนโซฟา ถือเอกสารอยู่ในมือสำหรับจะใช้วันพรุ่งนี้ คดีอยู่ในสภาพเละเทะ หลงเซียวเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ การได้ยินเสียงของเธอในเวลานี้ เขาก็รู้สึกสายตาชัดเจนขึ้นมาทันที “ตราบใดเป็นเรื่องที่คุณเล่า ผมชอบทั้งหมด”
“คุณหลงทำงานต่อไปและใช้เสียงของฉันเป็นเพลงประกอบ อย่างไรก็ตามฉันก็ไม่ได้จะเล่าให้คุณฟังโดยเฉพาะอยู่แล้ว”
“ผู้หญิงที่สวยงามเหมือนความฝัน และเสียงที่ดีก็อยู่ดังอยู่ในหู ในเวลาที่สวยงามเช่นนี้สามารถได้ยินเสียงที่น่าฟังของคุณภรรยา ผมจะเต็มใจใช้มันเป็นดนตรีพื้นหลังได้อย่างไร? คุณเป็นตัวเอกของผมมาโดยตลอด”
การฟังเสียงของเธอ และพลิกดูเอกสารทีละหน้า คำพูดที่น่าเบื่อได้กลายเป็นบันทึกย่อที่ยาวนาน คืนที่เงียบเหงาเช่นนี้ มีความคิดที่ไม่อยากจะให้ถึงเวลารุ่งอรุณ
เวลาผ่านไปนาน ลั่วหานก็เล่าเรื่องนิทานจนจบ “หนูน้อยหมวกแดงปราบหมาป่าตัวใหญ่ได้สำเร็จ และตั้งแต่นั้นมา…….”
“ภรรยา รู้ไหมทำไมหมาป่าตัวใหญ่ถึงไม่กินหนูน้อยหมวกแดง? หมาป่าตัวใหญ่ทำผิดหลักการ เต็มอิ่มท้องตัวเอง และต้องเอาชนะใจอีกฝ่ายก่อน แต่ ถ้าไม่ให้เนื้อแก่หมาป่าตัวใหญ่ หมาป่าตัวใหญ่ก็จะอดตาย อืม……ภรรยา เราห่างกันกี่วันแล้ว? หมาป่าตัวใหญ่เป็นสัตว์กินเนื้อ!”
หมาป่าตัวใหญ่ที่ทรงพลังอย่างมากหิวโหยมาหลายวันแล้ว แต่หนูน้อยหมวกแดงของเขาไม่กลัวเขาโมโหเลยที่จะถอนขนริมปากของเขาในกลางดึก
ลั่วหานเย้ยหยัน “เจ้าหมาป่าตัวใหญ่สามารถเคาะประตูบ้านของกระต่ายตัวน้อยได้”
“ประตูบ้านของกระต่ายตัวน้อยต้องการรหัสลับ ไม่รู้ว่าภรรยาจะเปิดเผยได้หรือไม่?”
หลงเซียววางเอกสารที่อ่านแล้วไว้ที่มุมขวาบนของโต๊ะ ประสิทธิภาพในคืนนี้สูงกว่าเมื่อวาน โดยไม่รู้ตัวเขาก็ได้อ่านงบการเงินของบริษัทสาขาที่อยู่ในเมืองเจียงฉิงไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว และเขาก็ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด
ลั่วหานเท้าคางด้วยมือข้างเดียว “เจ้าหมาป่าตัวใหญ่เดาเอาเอง”
หลงเซียวลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน มองเห็นแสงไฟของในเมืองเจียงเฉิง “เจ้ากระต่ายน้อยที่เชื่อฟัง?”
“มันเชยเกินไปแล้ว บ้านของกระต่ายเปลี่ยนรหัสเข้าประตูแล้ว”
“Open Sesame!?”
“คุณจะให้อาลีบาบาอยู่ต่ออย่างไร?”
หลงเซียวถูขมับเบาๆด้วยนิ้วหยกสีขาว และเสียงที่เซ็กซี่ของเขาก็ดังขึ้นเข้ากับหนึ่งในสามของค่ำคืนนี้ “คิดถึงคุณ”
“…….”
“รักคุณ”
“…….”
“ต้องการคุณ”
“…….”
“ทำไม? ไม่ถูกเลยเหรอ? ถ้ารหัสโดยตรงไม่มีประโยชน์ ผมสามารถเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้”
“หมาป่าตัวใหญ่โตขึ้นแล้ว กระต่ายตัวน้อยก็ตกใจมากจนกลิ้งไปแล้ว”
“กลิ้ง? กลิ้งไปถึงไหนเหรอ? ในค่ำคืนที่ยาวไกล โดดเดี่ยวและนอนไม่หลับ เจ้าหมาป่าตัวใหญ่จะขอเชิญชวนกระต่ายตัวน้อยเข้ามาในอ้อมกอด ไม่รู้ว่าเจ้ากระต่ายตัวน้อยคิดอย่างไรบ้าง?”
ลั่วหานหัวเราะเบาๆ “ฉันคือหนูน้อยหมวกแดง!”
“……” หลงเซียวหงุดหงิดเล็กน้อย ที่ถูกลั่วหานตอบโต้ “มันดึกมากแล้ว หนูน้อยหมวกแดงก็จะเข้านอนแล้ว ไปพักผ่อนเร็วๆนะ ฝันดี”
เมื่อได้ยินคำว่าฝันดีจากเขา ลั่วหานก็ทนไม่ไหว และรีบตะโกนคำสองสามคำขณะถือโทรศัพท์ “ฉันก็คิดถึงคุณเหมือนกัน ฉันก็รักคุณเช่นกัน และฉันก็ต้องการคุณมาก”
หลังจากพูดจบก็วางสาย วางโทรศัพท์มือถือไว้ที่หน้าอก แล้วยิ้มอย่างโง่ๆ
——
“ท่านประธานกรรมการครับ คุณชายใหญ่ติดต่อกับเจ้าหน้าที่ของเมืองเจียงเฉิงบ่อยครั้ง ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาในเมืองเจียงเฉิง วันนี้คุณชายไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของเจิ้งเฉิงหลิน และในงานเลี้ยงก็เกิดอะไรบางอย่างกับลูกสาวของเจิ้งเฉิงหลิน ความประทับใจของเจิ้งเฉิงหลินที่มีต่อคุณชายใหญ่ก็ดีมาก ดูเหมือนว่าเขาตั้งใจจะจับคู่คุณชายใหญ่กับลูกสาวของเขา”
หลงถิงนั่งอยู่ในห้องทำงาน มองภาพครอบครัวบนโต๊ะด้วยท่าทางมืดมน “เขาอยากใช้ลูกสาวของเจิ้งเฉิงหลินเพื่อผ่านด่านของเจิ้งเฉิงหลิน ดูเหมือนว่า ผมยังประเมินเขาต่ำไป วิธีการทำงานของหลงเซียวมีความยืดหยุ่นมาก มีความแตกต่างจากคนอื่นมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก”
หลงถิงกัดฟันอย่างโกรธเกรี้ยว
เหลียงจ้งซุนพูดด้วยเสียงต่ำ “จุดนี้ คล้ายกับพ่อของเขามาก หลายๆปีที่แล้ว…….”
“เล่าเหลียง!”
จู่ๆหลงถิงก็ตะโกนใส่โทรศัพท์ ทำให้เหลียงจ้งซุนพูดไม่ออก
“ผมสงสัยว่าหลงเซียวรู้เรื่องตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้ว และผมจะต้องขับไล่เขาออกจากคณะประธานกรรมการโดยเร็วที่สุด หึ ในเมื่อเขาจุดไฟให้ตัวเอง ก็อย่าโทษผมที่ทำจนสุดเช่นนี้”
เหลียงจ้งซุนถามว่า “ท่านประธานกรรมการหมายความว่าอย่างไร?”
“ในเมื่อหลงเซียวได้ติดต่อกับลูกสาวของเจิ้งเฉิงหลินแล้ว ผมก็จะให้เขานั่งเรือไหลไปตามแม่น้ำ ผมอยากคอยดู คุณชายหลงของตระกูลหลงที่ทุกคนชื่นชม ชีวิตสมรสตกราง และพัวพันกับลูกสาวของเจ้าหน้าที่อาวุโสในเมืองเจียงเฉิง ถ้าข่าวนี้ถูกปล่อยออกไปมันจะมีจุดจบอย่างไร!”