คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 38 เมื่อคืนเธอทำเรื่องอะไรไว้
ตอนที่ 38 เมื่อคืนเธอทำเรื่องอะไรไว้
ถังจิ้นเหยียน?!
พวกเขาอยู่ด้วยกันได้ยังไง?
เมื่อกี้เขาบอกว่าขอขึ้นมาเพราะมีงานค้าง นี่งานที่เขาพูดถึงนั้นคืองานในแผนกหัวใจ?
แต่ อาหารมื้อดึกสะดุดตาที่วางอยู่บนโต๊ะนั้น มันหมายความว่ายังไงกัน?
เขาบอกว่ากลางคืนไม่กินมื้อดึก อาหารนั้นต้องเป็นของที่ฉู่ลั่วหานซื้อมาอย่างไม่น่าสงสัย
อ่านเกมได้ง่ายมาก ฉู่ลั่วหานพยายามจะรั้งเขาไว้
ฉู่ลั่วหาน! ถ้าเป็นอย่างที่หรูเฟยพูดไว้จริงๆละก็ หลงเซียวนั้นแทบไม่แตะเธอ มีเธอไว้ก็แค่เอาไว้ประดับบ้าน ตำแหน่งคุณนายใหญ่ของบ้านตระกูลหลง ก็คือการเฝ้าตำแหน่งแม่ม่ายนั่นแหละ
ถ้าอย่างนี้ หญิงสาวที่เหงาอย่างเธอ จะต้องหาวิธีอ่อยผู้ชายอย่างแน่นอน ถังจิ้นเหยียนนั้นเป็นคนที่สมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติ แน่นอน จะต้องเป็นการที่ต้องการของเธอ!
ฉู่ลั่วหานที่สมควรตาย ยัยผู้หญิงที่มีสามีแล้วคนนี้แต่ยังมาอ่อยถังจิ้นเหยียน!
อยากตายหรือไง!
เกาหยิ่งจือกัดฟันแน่นแล้วควักโทรศัพท์ออกมา หามุมที่ท่าทางของทั้งสองคนดูกุ๊กกิ๊กกันที่สุด ถ่ายรูปแชะๆ!
ฉู่ลั่วหานจับปากกาไว้ด้ามหนึ่ง สีหน้านิ่งเฉยหันไปถามถังจิ้นเหยียน “นี่แปลว่าอะไรหรอ?”
ถังจิ้นเหยียนมือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋าไว้ มืออีกข้างหยิบหนังสือแพทย์จากโต๊ะของเธอขึ้นมาเล่มหนึ่ง พลิกดู “มื้อดึก ฉู่ลั่วหานไม่รู้จัก?”
เธอขมวดคิ้ว “คุณรู้ว่าฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มอ่อนๆ “คุณหมอฉู่คิดอะไรอยู่เหรอครับ? หรือว่ากำลังสงสัยความเป็นห่วงของท่านรองคนนี้ที่มีต่อลูกน้องของเขา? หรือว่ามื้อดึกที่ผมซื้อมาไม่ถูกปากคุณเหรอครับ”
ฉู่ลั่วหานพลิกกระดาษไปหนึ่งหน้า พยักหน้าไม่มองเขาอีก “ท่านรองคณบดีถังคะ ฉันคิดว่าพวกเรารักษาระยะห่างกันไว้นั้นน่าจะดีกว่านะคะ”
แววตาของถังจิ้นเหยียนมองไปที่มือของเธอ เธอไม่ได้สวมแหวนแต่งงานไว้ อีกอย่าง ความจริงของเรื่องที่เธอแต่งงานแล้วก็ไม่มีใครรู้
เห็นทีว่า คุณหมอฉู่ที่ดูเป็นคนมีความมั่นใจและเฉิดฉายในสายตาหลายๆคน แต่ชีวิตจริงของตัวเองนั้นก็ไม่ได้มีความสุข
หัวใจ สั่นเบาๆ
เวรกะดึกเหนื่อยที่สุด ทำมาหนึ่งคืน บนหน้าของฉู่ลั่วหานก็กลายเป็นตาหมีแพนด้าอย่างเห็นได้ชัด ตอนที่ไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องเปลี่ยนชุดก็หาวไปหลายรอบ
“ใช่เธอนั้นแหละ เมื่อคืน…”
แอบได้ยินพวกพยาบาลกำลังเม้ามอยอะไรกันอยู่ เธอได้ยินแค่ครึ่งประโยคแรก ประโยคหลังนั้นพูดเสียงเบาเกินไป เธอไม่ได้ยิน
เดินออกจากห้องเปลี่ยนชุด มีพยาบาลอยู่สองสามคนจ้องมองดูเธอ ที่ปากก็พูดซุบซิบ เธอฟังไม่ชัดกับเรื่องที่พวกเขาคุยกัน แต่แววตาของพวกพยาบาล เห็นได้ชัดว่ากำลังดูถูกอะไรบางอย่างอยู่
“คุณหมอฉู่…”
“คุณหมอฉู่ เพิ่งเลิกกะดึกหรอคะ…”
ผ่านทางเดินตึก ผ่านพวกพยาบาลที่ทักทายอย่างมีมารยาท ฉู่ลั่วหานพยักหน้าตอบ หลังจากนั้นก็ก้าวเท้าเดินต่อไปที่ประตูลิฟต์
“ก็เป็นหมอฉู่ คนเมื่อกี้นี้แหละ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมาอ่อยท่านรองคนใหม่ของพวกเรา ช่างหน้าไม่อายเลยจริงๆ…”
วินาทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง คำซุบซิบของพวกพยาบาลก็ลอดเข้ามาตามช่องลมจนถึงหูของฉู่ลั่วหาน
เธอ? ถังจิ้นเหยียน?
เหอะ!
ลากสังขารที่อ่อนล้ากลับไปถึงบ้าน ที่บ้านไม่มีใคร บนโต๊ะอาหารวางกระเป๋าใบใหม่เอี่ยมไว้ เธอเห็นโลโก้ของแบรนด์ตรงซิป คือHermes
เธอก็แค่เข้าเวรกะดึก เขาถึงกับทนไม่ไหวจนต้องเรียกโม่หรูเฟยมากินมื้อดึกกันถึงที่บ้านเลยเหรอ? หลงเซียว นี่คุณหิวขนาดนั้นเลย!
มองดูเวลา พวกเขาน่าจะไปกันแล้ว
อดกลั้นความเจ็บใจและหงุดหงิดเอาไว้ เธอย่างเท้าเดินขึ้นชั้นบน มือดันประตูห้องนอน เธอถึงกับอึ้งตะลึง
เตียงในห้องนอน มีหลงเซียวที่นอนขี้เกียจอยู่ใต้ผ้าห่ม แสงอาทิตย์ลอดผ่านมาจากผ้าม่านและสาดไว้บนใบหน้าหล่อเหลาของเขา คิ้วของเขาขมวดขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู
นิ้วมือและเท้าของเธอแข็งทื่อไปทั้งหมด เสียสติและมองไปที่ผู้ชายบนเตียง ในขณะเดียวกันเส้นเอ็นในร่างกายรัดแน่นไปหมด
คนที่อยู่ใต้ผ้าห่มนั้นขยับเล็กน้อย สีหน้าหงุดหงิดเหมือนกับว่าโมโหมากที่เห็นเธอมาปรากฏตัวอยู่ตรงนี้ “ฉู่ลั่วหาน นี่คุณยิ่งอยู่ที่กล้าแล้วนะ”
ฉู่ลั่วหานเหมือนมีรากงอกที่เท้า อ้าปากพูด “ฉันไม่รู้ว่าคุณอยู่บ้าน”
เขาไม่ใช่ออกไปดูงานหรอกเหรอ? ทำไมถึงกลับมาเร็วขนาดนี้หล่ะ?
เธอกำลังจะปิดประตู ผู้ชายที่อยู่บนเตียงก็หัวเราะ “ไม่รู้ว่าผมอยู่บ้าน หรือไม่อยากให้ผมอยู่บ้านกันแน่?”
ฉู่ลั่วหานกัดฟัน “ก็แล้วแต่คุณจะคิด! ฉันเหนื่อยมาก ไม่อยากจะเถียงกับคุณ”
เธอหันหลังกำลังจะเดินออกไป ท่านเซียวใช้แรงสะบัดผ้าห่มออก ขาสองข้างที่เรียวยาวก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ออร่าที่ทรงพลังของเขาที่ไม่อาจจะกดทับไว้ได้!
“หรือว่า คุณอยากให้ผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงนั้น ไม่ใช่ผม!”
หลังจากที่พูดจบ แววตาที่ดูกระหายเลือดของเขา ฝ่ามืออันใหญ่เข้าไปบีบตรงกรามของเธอไว้ บีบแรงขึ้น!
เอื้อก!
คางของเธอเจ็บ เจ็บจนทั้งหน้าขาวซีด
“หลงเซียว คุณเกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย! ปล่อยมือนะ!”
“ฉู่ลั่วหาน คุณมันรนหาที่ตาย! คุณอยากตายมากหรือไง!”
คางของเธอเจ็บแสบร้อนไปหมด ไม่รู้เรื่องเลยว่าหลงเซียวเกิดบ้าอะไรขึ้นมา “ปล่อยนะ!”
อกของหลงเซียวมีแต่ความโกรธปะทุอยู่ด้านใน คิ้วขมวดอย่างแรงจนแทบจะติดกัน “เมื่อคืน คุณไปทำเรื่องดีอะไรไว้!”
ฉู่ลั่วหานใช้แรงสองมือของเธอพยายามแกะมือของเขาออกด้วยแรงสุดชีวิต แต่ว่าแรงมันใหญ่เกินไป เธอสู้ไม่ไหวจนต้องล้มเหลว
“ค๊อกแค๊ะ…แค๊ะแค๊ะ…หลงเซียว…ปล่อย…”
“พูด! เมื่อคืนคุณไปทำอะไรมา?! ฉู่ลั่วหาน ผมว่าคุณนี่ไม่ได้สิ่งที่ต้องการนี่จะไม่ตายใจเลยใช่ไหม!”
“พรึบ!”
แรงแขนของเธอสะบัด แล้วโยนไปที ร่างของฉู่ลั่วหานนั้นหมุนติ้วๆไปรอบใหญ่ แล้วก็ล้มลงไปที่เตียงอย่างจังๆ
“ตุบ!” ร่างกายกระแทกไปบนเตียง เธอเจ็บกระดูกไปทั่วเรือนร่าง เหมือนกับว่าถูกเขาสะบัดจนตัวกระจุยไปหมด
เธอลุกขึ้นมาครึ่งตัว ตะคอกใส่เขา “หลงเซียว! นี่คุณประสาทเสียหรือไง! เมื่อวานฉันเข้าเวรรอบดึก! อยู่ที่โรงพยาบาล ฉันจะไปทำอะไรหล่ะ!”
ยังแก้ตัวอีก! ผู้หญิงคนนี้สมควรตาย!
ถ้าหากว่าเธอยอมรับผิดโดยดี บางทีเขาอาจจะมีเมตตากว่านี้ ไม่ทำให้เธอต้องตาย แต่ว่าเธอ ไม่รู้สึกผิดเลย!
หลงเซียวรูปร่างที่สูงใหญ่ หนักเหมือนกับภูเขาทับลงมาที่ตัวเธอ แววตาที่เย็นชาจ้องมองเธอ เหลือช่องว่างแคบๆ เธอไม่สามารถหนีไปไหนได้เลย
“ขโมยกินผู้ชายจนกินไปถึงที่โรงพยาบาล! กินไปกระทั่งหัวหน้าแล้ว!”
เจริญ!
วินาทีที่หลงเซียวโยนหน้าจอโทรศัพท์ไปตรงหน้าเธอ สมองของเธอแทบจะระเบิด บนหน้าจอ เป็นรูปคู่ของเธอกับผู้ชายที่กำลังดูสวีทกันอยู่!
เพราะว่ามุมกล้อง ไม่เห็นหน้าของผู้ชายคนนั้น แต่ว่าเธอ…ท่าทางของเธอเหมือนพยายามจะเข้าใกล้ผู้ชายคนนั้นและกำลังจะจูบเขา!
เรื่องที่เกิดขึ้นก็คือตอนที่ถังจิ้นเหยียนวางกล่องอาหารไว้บนโต๊ะของเธอ ระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที! ถังจิ้นเหยียนก้มหัวบอกกับเธอว่า กล่องข้าวนี้ต้องกินตอนร้อนๆ…
แต่ว่ารูปภาพบนหน้าจอนี้ แสดงออกมาว่าเธอเป็นฝ่ายรุกไปอ่อยผู้ชายก่อน
ทำไมเธอถึงถูกคนแอบถ่าย? ไม่สิ รูปภาพนี้ทำไมถึงอยู่ในมือของหลงเซียว?!
ลูกตาของเธอโตขึ้น ในหัวสมองเดาไปหลายสถานการณ์จนนับไม่ถ้วน สับสนไปหมด!
“ฉู่ลั่วหาน เธอต่ำต้อยขนาดนั้นเลย!”
สมองของเธอยังไม่ค่อยมีสติ พอถูกเขาพูดด่าไปแรงๆอย่างนั้นแล้ว ดวงตาของเธอก็มีคลื่นน้ำคลอเบาๆ “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฉันกับเขา เราไม่ได้มีอะไรกัน”
หลงเซียวหัวเราะ เขาเข้าไปใกล้หน้าของเธอ พูดน้ำเสียงประชด “ฉู่ลั่วหาน เธอท้าทายขีดจำกัดความอดทนของฉัน มาครั้ง สองครั้งแล้วนะ!”
เธอส่ายหัว กำผ้าห่มไว้แน่น “เปล่า!”
เขาโมโหแล้วกำหมัดชกลงไปบนเตียง “ปึง” ทำซะจนเธอสั่นไปทั้งตัว “อยากหย่า? ใช่ไหม?”
แววตาของเธอดูขมขื่น กัดริมฝีปากไว้ “ใช่!”
เมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว ทำไมไม่จบมันหล่ะ!
“ผมจะบอกให้ ฝันไปเถอะ! แล้วยังมีอีก คุณอย่าลืมนะ ว่าผมเคยเตือนคุณแล้ว ผู้ชายที่คุณเข้าไปยุ่งด้วย ผมจะให้พวกมันได้ลิ้มรสของผลที่พวกมันทำ”
เขาลุกขึ้นมาจากบนร่างเธอ จับโทรศัพท์ “ไปที่โรงพยาบาลกลางเดี๋ยวนี้…”
“เพี๊ยะ!”
เธอไม่มีเวลาให้คิดมาก รีบเด้งตัวขึ้นมา แล้วเอามือไปปัดโทรศัพท์ของเขา ไหลตกลงไป กระแทกกับพื้น หน้าจอโทรศัพท์ยังคงสว่างอยู่ หมายเหตุเขียนไว้ว่าชื่อจี้ตงหมิง
มือของหลงเซียวยังคงค้างในท่าถือโทรศัพท์ ทำตาหยี หันหลังมาช้าๆ “ฉู่ลั่วหาน คุณ…”
เขายังพูดไม่จบประโยค ฉู่ลั่วหานลุกขึ้นมาหยิบโทรศัพท์ ตัดสายทิ้ง
การกระทำที่รวดเร็ว ทำให้เขาปากค้าง
“เรื่องที่มันไม่มีจริง คุณจะไปทำอะไร”
ใจเธอลุกลี้ลุกลน ภาพที่หลงเซียวเคยทำให้คางเฉิงเจี๋ยยังคงฉายอยู่นัยน์ตาเธอ เขาจะต้องใช้วิธีเดียวการนี้มาทำร้ายถังจิ้นเหยียน เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย เธอไม่อยากให้เขาต้องพลอยลำบากไปด้วย
ด้วยวิธีของเธอ เธอก็สามารถห้ามหลงเซียวไว้ได้
แต่เธอไม่รู้ ว่าการห้ามของเธอนี้ ทำให้ท่านเซียวยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก
ครั้งนี้ ความโกรธบนหน้าเขาค่อยๆจางหายไป แต่ว่ามุมปากของเขาก็ยิ้มขึ้นมา “ฉู่ลั่วหาน เธออยากปกป้องเขามากเลย? ผมอยากรู้จริงๆ ว่าเขาเป็นใครกันแน่”
“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเขา หลงเซียว คนที่คุณเกลียดคือฉัน คนที่คุณอยากทำร้ายก็คือฉัน แล้วทำไมต้องเอาคนอื่นเข้ามาเกี่ยวด้วย? คุณอยากทำอะไร ก็มาทำกับฉันสิ”
เธอไม่กลัวเขา เงยหน้า ถึงฝ่ามือของเธอจะเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่สีหน้าของเธอนั้นไม่เปลี่ยน
“คุณ?” เขาทำปากเยาะเย้ย
“ใช่ ฉัน”
“คุณก็เหมาะงั้นเหรอ?”
ฉู่ลั่วหานถูกเขาพูดจนจุกและพูดไม่ออก โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าของเธอก็สั่นเข้ามาไม่เป็นเวลา
เธอแน่นอก รู้สึกไม่ค่อยดี
แต่ว่าเธอคิดไม่ถึง คนที่โทรมาจะเป็นโม่หรูเฟย
“ฉู่ลั่วหาน! คนหน้าไม่อาย! พี่เซียวแค่ไปทำงานวันเดียว เธอก็ทนไม่ได้จนต้องไปอ่อยผู้ชายอื่น ในร่างของเธอนี่มันเลวขนาดไหนกัน!”
เชี้ย!
เธอนั้นอยากหัวเราะเลยซะจริงๆ “โม่หรูเฟย เธอมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน? เธอยังมีหน้ามาพูดฉันอีกหรอ?!”
“ฉู่ลั่วหาน เธอจะไม่รักนวลสงวนตัว ไม่อาย ไม่กลัวขายขี้หน้ามันก็ได้ แต่พี่เซียวไม่ได้! ทำเรื่องน่าอับอายในโรงพยาบาลของตัวเอง นี่เธอไม่กลัวตายหรือไง!”
เธอคิ้วขมวดมองไปทางหลงเซียว เขารู้ เธอก็รู้
นี่เรื่องมันบานปลายไปถึงขนาดไหนแล้วเนี่ย?
“โม่หรูเฟย ปากของเธอ พูดให้มันสะอาดหน่อย! ใครอ่อยผู้ชายก่อนกันแน่? หะ!”
“ฉันกับพี่เซียวนั้นรักกันจริง! เมื่อ3ปีก่อนเธอก็…”
“หรูเฟย!”
คำพูดของโม่หรูเฟยที่น่าเกลียดกว่าก็ถูกท่านเซียวตัดไป เขาแย่งโทรศัพท์ไป ทันใดนั้นโม่หรูเฟยก็เหมือนว่าถูกตัดลมหายใจ ที่กำลังเตรียมจะด่าเธอด้วยอารมณ์โมโห แล้วก็ตะลึงไป
“พี่เซียว ทำไมพี่…ถึงอยู่กับมัน?”
นิ้วมือของโม่หรูเฟยที่กำพู่ของผ้าม่านไว้ ม้วนอยู่ในนิ้วมือ เหมือนกับว่าจะถูกเธอดึงออกมา
ไม่ใช่บอกว่าไปดูงานหรอ? ทำไมตอนนี้ เกิดอะไรขึ้น?
“คุณดูแลครรภ์ดีๆเถอะ เรื่องนี้ ผมจัดการเอง” เขาคิ้วขมวด ไม่ละสายตาไปจากฉู่ลั่วหาน แววตาที่อาฆาตนั้นไม่ลดน้อยลงเลย
“พี่เซียว ผู้หญิงที่ทำผิดศีลธรรมอย่างฉู่ลั่วหาน มันอาจจะยังอยากจะก่อเรื่องน่าอับอายขึ้นมาอีก? หน้าของบ้านตระกูลหลงจะถูกมันขายไปหมดแล้ว พี่เซียว ฉันหน่ะเจ็บใจแทนพี่เลย พอได้ยินข่าวนี้ ฉันกับลูกก็…”
“พอแล้ว เธอไปพักผ่อนเถอะ”
โยนโทรศัพท์ทิ้งไป เขาพูดต่อ “ฉู่ลั่วหาน คุณคิดว่าถ้าโม่หรูเฟยเป็นอะไรไป ผมจะปล่อยคุณไว้งั้นหรอ?”
วินาทีนั้น ฉู่ลั่วหานฟังน้ำเสียงของหลงเซียวนั้นก็รู้สึกหดหู่ใจ
เธอผิดไปแล้ว หลงเซียวที่ทุกคนกลัวกัน ไม่ใช่ว่าไม่อบอุ่น แต่ความอบอุ่นของเขา ให้เฉพาะกับคนบางคนเท่านั้น
ในหัวใจของเขา นั้นแคร์โม่หรูเฟย
โง่จริงๆ เธอ!
ช่างไม่รู้อะไรเลย และคิดว่าที่หลงเซียวทำให้โม่หรูเฟยก็แค่เป็นการแสดง เหอะเหอะ!
“ฉัน…”
ปากที่พูดก็หยุดชะงัก เสียงออดจากประตูบ้านก็ดังขึ้น