คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 367 เปิดโปงความลับของหวาเทียน
ตอนที่ 367 เปิดโปงความลับของหวาเทียน
หวาเทียนปัดฝุ่นที่ติดอยู่บนตัวออก แล้วดูอาการของส้งชิงเซวี๋ยนแน่ชัดอีกที“ศาสตราจารย์ส้ง คุณไม่เป็นไรแน่ใช่มั้ย?”
คนแก่ล้มกระแทกแรงซะขนาดนั้น อย่างน้อยคงต้องมีอาการกระทบกระเทือนอยู่บ้าง ?
ส้งชิงเซวี๋ยนหันมามองหวาเทียนทีนึง แววตาคาดเดาไม่ถูก “ นายช่วยฉันทำไม ? ฉันรู้ความลับของนายๆควรจะปล่อยให้รถเมื่อกี้ชนฉันให้ตายไปซะถึงจะถูก พูดมา เพราะอะไรถึงช่วยฉัน ?”
หวาเทียนยักไหล่“ ผมไม่รู้ว่าศาสตราจารย์ส้งกำลังพูดอะไรอยู่ ในเมื่อคุณไม่เป็นไรแล้ว เอกสารนี่ให้คุณ ”
เอาเอกสารที่อยู่ในมือยัดใส่ในมือของส้งชิงเซวี๋ยน หวาเทียนจัดเสื้ออยู่แป๊บนึง เตรียมจะไปโดยไม่ลา
เสียงของส้งชิงเซวี๋ยนจู่ๆก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเขา พูดอย่างไม่รีบร้อน น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและฉลาด เต็มไปด้วยความสงบใจเย็นของผู้มีปัญญา“ อันที่จริงนายไม่ใช่คนเลวอะไร และไม่เหมาะที่จะเป็นคนเลว เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมนายถึงคิดอยากจะฆ่าคน ?”
เท้าที่เพิ่งจะก้าวออกไปของหวาเทียนถูกเสียงของเขาหนีบเอาไว้ รู้สึกแผ่นหลังถูกรัดเอาไว้แน่น ราวกับกระดูกสันหลังถูกของอะไรยึดติดเอาไว้ไม่มีแรงขัดขืน
มือที่อยู่ข้างตัวกำไว้แน่น หวาเทียนหันหลังให้กับส้งชิงเซวี๋ยนอยู่ ทันใดนั้นสีหน้าก็ดูตื่นเต้นและเงียบไม่พูดอะไร
สักพัก เขาตั้งสติพูดเหมือนเมื่อกี้ “ ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไร ”
ส้งชิงเซวี๋ยนยิ้ม หางตาเหลือบไปมองรถที่วิ่งผ่านไปมา แล้วเดินเข้าใกล้ก้าวนึง “ นายรู้ว่าฉันกำลังพูดถึงอะไร และรู้ชัดด้วย ”
หวาเทียนถูกสายตาคู่นึงจ้องอยู่ที่หลังตัวเอง ราวกับหนามที่จะคอยทิ่มแทง “ศาสตราจารย์ส้งเล่นมุกอะไร แต่มุกนี้มันไม่ขำเลยนะครับ ”
ส้งชิงเซวี๋ยนยิ้มเหมือนเดิม และเมื่อระยะทางที่ใกล้ขึ้น กลิ่นบุหรี่อ่อนบนตัวของส้งชิงเซวี๋ยนได้พัดมาทางหวาเทียน“ หวาเทียน ศัตรูของนายคือใครกันแน่ ? ไม่ใช่เสี่ยวลั่วลั่วของฉันแต่เป็นหลงเซียวใช่มั้ย ฉันพูดถูกใช่มั้ย ?”
แววตาของหวาเทียนลังเลอยู่ครู่นึง ความตื่นจากใจในดวงตาได้หายไปในพริบตา แววตาที่ไม่เห็นร่องรอยผิดสังเกตมองตึกโรงพยาบาลที่อยู่ตรงข้าง พูดผ่านๆ :“ ศาสตราจารย์ส้ง คุณแต่งนิทานได้สูงกว่าทักษะทางการแพทย์ของคุณซะอีก คุณควรรองคิดเปลี่ยนอาชีพได้แล้วหล่ะ ”
ส้งชิงเซวี๋ยนมือข้างนึงล้วงกระเป๋าเสื้อคลุมสีขาว ดวงตาที่ผ่านประสบการณ์ชีวิตมาหลายสิบปีมองดูหวาเทียน สีหน้าเรียบเฉยแต่กลับหัวเราะอย่างมั่งใจและแน่ใจมาก“ คุณหลอกผมไม่ได้หรอกนะ คุณสามารถหลอกเสี่ยวลั่วลั่วได้ หลอกหลงเซียวได้แต่คุณหลอกผมไม่ได้ คนๆนึง เวลาจิตใจอาฆาตแล้วร่างกายก็จะมีธาตุหยิน ธาตุหยินในร่างกายนี้…… ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถสัมผัสถึง ฉันเคยเห็นคนๆนึงที่มีจิตใจอาฆาตแบบนายคนนึง เขาเหมือนนายมาก ”
ไม่มีที่ว่ารู้ชะตาล่วงหน้า ก็แค่เป็นประสบการณ์ที่เคยผ่านมา ผ่านผู้คนมามากมายก็แค่นั้น ดังนั้นประสบการณ์ทั้งหมดจึงกลายเป็นพื้นฐานสำหรับการตัดสินครั้งต่อไป จากนั้นสามารถใช้ประสบการณ์ทั้งหมดมาตัดสินอันตรายที่ใกล้เข้ามาในครั้งต่อไป
นี่เป็นเสนห์ของประสบการณ์และกาลเวลา
หวาเทียนหัวเราะเย็นชาหลายที“ศาสตราจารย์ส้ง เรื่องที่ไม่เป็นความจริง ผมหวังว่าคุณจะไม่มาโยนให้คนอื่นหรอกนะครับ ข้อหาฆ่าคนผมคงแบกรับไม่ไหวหรอกนะครับ ”
“ แน่นอนว่านายแบกรับมันไม่ไหวหรอก!ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่นายจะฆ่าคือหลงเซียว!นายคิดว่าที่นายทำจะไม่มีใครรู้งั้นเหรอ ?นายคอยจับตารถของหลงเซียวที่ห้องทำงาน นายคิดว่าฉันไม่รู้งั้นเหรอ ?!”
ส้งชิงเซวี๋ยนจู่ๆก็เสียงดังขึ้น แววตาที่ดุร้ายออกจากดวงตาของเขา เปลี่ยนจากเมื่อกี้ที่หนักแน่นและนิ่งเฉยเขากลายเป็นคนจริงจังและเย็นชาน่ากลัว น้ำเสียงที่เค้นถาม ทำเอาหวาเทียนจำเป็นต้องหายใจให้ช้าลง หัวใจเต้นเร็วขึ้น!
เส้นเลือดบนหน้าผากได้ปูดออกมาหลายเส้น หันไปมองหน้าส้งชิงเซวี๋ยนด้วยสีหน้าตกใจ ทั้งสองคนสบตากัน ต่างก็ไม่สามารถมองออกว่าอีกฝ่ายแอบซ่อนอะไรไว้
“ คุณรู้ได้ยังไง ?”
บนหน้าของส้งชิงเซวี๋ยนเต็มไปด้วยริ้วรอย กาลเวลาได้ทิ้งร่องรอยบนร่างของเขาเป็นร่องลึก พอเขายิ้ม ร่องที่หางตาก็เห็นชัดขึ้น ตาโบ๋ ลูกตาดำดูลึกและเย็นชา
“ ฉันสงสัยแรงจุนใจที่นายเข้ามาที่หวาเซี่ยมานานแล้ว ยิ่งสงสัยแรงจุนใจที่นายเข้าใกล้ลูกศิษย์ฉัน แค่ทีแรกฉันไม่รู้ว่าเป้าหมายของนายคือหลงเซียว จนกระทั่งฉันเห็นนายแอบส่องรถของเขาในห้องทำงาน โอ้ใช่ นายคงลืมไป ที่ๆนายนั่งข้างหลังเป็นกระจก หน้าจอของนายสะท้อนอยู่ในกระจก นายปิดคอมเร็วมาก แต่โชคดีมากที่คนแกอย่างฉันเห็นพอดี นายว่านี่เป็นฟ้าลิขิตหรือเปล่า ?”
ส้งชิงเซวี๋ยนยิ่งพูดก็ยิ่งใจเย็น แต่หวาเทียนกลับยิ่งฟังยิ่งใจร้อน สุดท้ายเขาพริบตาแล้วหัวเราะ “ นั่นแล้วยังไง?ผมแอบส่องรถของหลงเซียว เพราะว่าผมอยากรู้อยากเห็นชีวิตนักธุรกิจแนวหน้าของเมืองหลวง หรือว่าการที่อยากรู้อยากเห็นก็ผิดด้วยเหรอ ?อ้อ ถ้าผิดจริง ผมเอามอนิเตอร์ออกก็ได้ แต่ศาสตราจารย์ส้งที่กล่าวหาว่าฆ่าคน คนละเรื่องเลยนะคะ ”
ส้งชิงเซวี๋ยนเขย่งเอกสารที่อยู่ในมือ “หวาเทียน ตอนนี้นายถูกฉันแยกเป็นผู้ต้องสงสัยแล้ว ถ้าหลงเซียวเป็นอะไรแล้วละก็นายหนีไม่รอดแน่ ฉันไม่สนว่านายจะเอาอะไรใส่ไว้ในรถของเขา ดีที่สุดนายคิดหาวิธีเอาออกมาซะ นายช่วยชีวิตฉันครั้งนึง ฉันก็จะช่วยนายครั้งนึง ถ้าฉันพูดกับหลงเซียวโดยตรงแล้วละก็ ถูกเขารู้ว่ามีคนเอาวัตถุอันตรายไว้บนรถ นายว่าเขาจะทำยังไง ?”
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ฝ่ามือของหวาเทียนมีเหงื่อซึมเต็ม เขาจ้องส้งชิงเซวี๋ยน สุดท้ายอ้ำอึ้งไม่พูดอะไร
ส้งชิงเซวี๋ยนตบไหล่ของเขา “ พ่อหนุ่ม อย่าทำลายชีวิตตัวเองเลย คนเราเมื่อทำผิดแล้วรู้จักกลับเนื้อกลับตัวถึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด ฉันจะช่วยให้นายได้กลับไปรถคันนั้นอีกครั้ง แต่จะทำยังไงต่อก็อยู่ที่ตัวนายแล้ว ถ้านายมีความแค้นอะไรที่ปล่อยวางไม่ได้ สามารถมาหาฉันได้ตลอด ”
พูดจบ ส้งชิงเซวี๋ยนที่คลุมชุดขาวก็ได้เดินมุ่งไปทางประตูโรงพยาบาล เหลือไว้เพียงหวาเทียนที่ยืนตกใจอยู่นาน
เขาเห็นหมดแล้ว ไม่คิดเลยว่าเขาจะเห็นความลับของเขา ให้ตายเถอะ !
——
“เสี่ยวลั่วลั่ว ฉันได้ยินว่าหลงเซียวมีรถคันนึงที่อุปกรณ์ภายในตกแต่งครบครันอย่างหรู คนแก่อยากรองนั่งดู รถRolls-Royceคันนั้นเป็นรถของหลงเซียวใช่มั้ย?”
ลั่วหานมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ “ ฉันจำได้ว่าอาจารย์ไม่ชอบของหรูหราฟุ่มเฟือยพวกนั้น ทำไมถึงคิดอยากจะนั่งรถเขาขึ้นมา ?”
ส้งชิงเซวี๋ยนในมือถือแก้วชาไว้ แล้วดื่มอย่างช้าๆ “ นานๆก็อยากจะเปลี่ยนดูบ้าง! เธอรีบเอารถมาให้อาจารย์หน่อย คนแกอยากจะรองนั่งดู ”
ลั่วหานตรวจสังเกตมองส้งชิงเซวี๋ยน สีหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ “ อาจารย์มีความลับอะไรหรือเปล่า ?พูดมา อาจารย์ชอบรถคันนั้น อยากได้ใช่มั้ย ? ฉันสามารถไปคุยกับเขา ยกให้อาจารย์ได้นะ ”
“ ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก ! ให้ไม่ชอบหาเรื่องใส่หัว ฮิฮิ เธอแค่เอารถมาให้คนแกรองนั่งเล่นให้หายอยากก็พอ!”
หวาเทียนที่นั่งอยู่ช่องข้างนอก หันมามองโดยไม่ตั้งใจ เห็นกระจกที่อยู่ข้างหลังแล้วแอบด่าแม่งในใจ!
ส้งชิงเซวี๋ยนหางตาแอบเห็นหวาเทียนที่อยู่ข้างนอก ใบหน้ามีสีหน้าที่เรียบเฉย
ลั่วหานขมวดคิ้ว“ ไม่ยอมพูดจริงอ่ะ ?”
“ ก็บอกแล้ว แค่อยากรองนั่งดู เร็วเข้า ขอวันนี้เลย ก่อนเลิกงานเอามาให้ฉัน คนแกเริ่มรู้สึกคันก้นแล้วอยากรองนั่งดูรถหรูกับเขาบ้าง ฮิฮิ ช่วยหน่อยแล้วกันนะ ”
ลั่วหานรำคาญนิสัยเขาที่เป็นเหมือนเด็กไปได้“ ได้ เดี๋ยวฉันให้ลูกน้องของเขาขับรถมาส่งให้ ”
“ ดีๆๆ เสี่ยวลั่วลั่วน่ารักที่สุดเลย ”
ลั่วหานเม้มปาก “ ถึงว่าหล่ะทำไมหมอหลินถึงเรียกอาจารย์ว่าเด็กเฒ่า นิสัยเหมือนเด็กเฒ่าจริงไม่มีผิด ”
——
จี้ตงหมิงยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานหลงเซียวด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเสียงสั่น “ เจ้านายครับ เราพบ……ระเบิดแฝงในรถของนายครับ ผู้เชี่ยวชาญตรวจสอบแล้ว ระเบิดนี้มีประสิทธิภาพพอที่จะระเบิดรถได้ทั้งคัน เพราะฉะนั้น……”
หลงเซียวเงยหน้ามองจี้ตงหมิง ดวงตาที่คมลึกหรี่ตาลง แสงเย็นได้ปรากฏในดวงตา น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำดูเย็นเฉียบ “ ระเบิด ?”
“ ใช่ครับ อยู่บนรถครับ ตอนนี้เรากำลังสืบหาคนร้ายอยู่ครับ แต่ยังรู้แน่ชัดไม่ได้ว่าคนร้ายลงมือเมื่อไหร่ แต่เราได้รอยนิ้วมือของคนร้ายแล้วครับ ตอนนี้กำลังตรวจสอบรอยนิ้วมืออยู่ครับ คิดว่าคงได้คำตอบเร็วๆนี้ ”
นิ้วมือเรียวยาวของหลงเซียวจับปากกาไว้ มุมปากยกขึ้นมุมนึง รอยยิ้มร้ายกาจและอันตราย “ คนที่สามารถเอาระเบิดติดในรถของฉันโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลย ต้องไม่ใช่คนนอกแน่ ผลของรอยนิ้วมือออกมาแล้วรีบมาบอกฉัน ”
“ ครับ เจ้านาย ผู้เชี่ยวชาญได้ถอดระเบิดออกแล้วครับ ท่านจะจัดการกับรถยังไงครับ ?”
รถ? ฉันคงไม่ใช้ต่อแน่นอน
แต่หลงเซียวยังไม่ทันจะสั่งการ มือถือก็ได้ดังขึ้น และหน้าจอเป็นเบอร์ของลั่วหาน หลงเซียวหยิบมือถือขึ้นมา ส่งสายตาสั่งให้จี้ตงหมิงยืนรอก่อน
สีหน้าจากที่เย็นชากลายเป็นอ่อนโยนขึ้นทันที น้ำเสียงทุ้มต่ำราวกับไวน์แดงที่อบอุ่นและนุ่มนวลเหมือนเดิม “ลั่วลั่ว มีอะไรเหรอ?”
“ ที่รักคะ คุณอยู่ที่บริษัทมั้ย?รถคุณว่างอยู่ใช้มั้ยคะ?”
รถ ?
หลงเซียวสีหน้าห้อยลงมา“ ที่รักพูดถึงรถคันไหน?”
“ คันที่คุณขับประจำ ฉันอยากยืนใช้หน่อย ”
มือที่กำโทรศัพท์ไว้กำแน่ขึ้น หลงเซียวชี้นิ้วสั่งจี้ตงหมิง “ ถ้าที่รักธุระด่วน เดียวผมให้คนเอารถอีกคันไปให้ก็ได้ครับ ตอนนี้รถคันนี้ยังไม่ว่าง ”
“ เหรอคะ…… ก็ไม่ใช่ธุระสำคัญอะไรหรอกค่ะ ก็แค่อาจารย์ของฉันบอกอยากจะรองนั่งรถของคุณดู นั้นไว้วันหลังก็ได้ค่ะ ”
ความระมัดระวังตัวของหลงเซียวได้เตรียมพร้อมอีกครั้ง“ศาสตราจารย์ส้ง? เขาจะใช้รถ?”
“ ใช่ค่ะ จู่ๆก็บอกว่าจะเอาวันนี้ให้ได้ ”
ส้งชิงเซวี๋ยน? จู่ๆจะใช้รถ เป็นเรื่องบังเอิญ? หรือว่ามีเป้าหมายอย่างอีกกันแน่?
แต่ไม่ว่ายังไง หลงเซียวก็คิดไม่ออกว่าเขามีแรงจุนใจอะไรที่จะฆ่าเขา
“ ได้ ถ้าอย่างนั้นผมจะให้คนเอารถไปให้ ประมาณครึ่งชั่วโมงคงถึง ในเมื่อเป็นอาจารย์ของลั่วลั่ว ก็ต้องมาก่อน ”
“ ขอบคุณหลงมากเลนะคะ ”
วางสาย หลงเซียวได้สั่ง“ นายเอารถส่งไปที่โรงพยาบาลหวาเซี่ย เฝ้าดูไว้ เห็นอะไรที่ไม่ชอบมาพากลรีบรายงานฉันทันที ไม่ว่าใครที่อยากเอาชีวิตฉัน ต้องจับมันให้ได้ ”
“ ครับ เจ้านาย!”
คนที่อยากให้เขาตายไปกับรถ โดนหาที่ชัดๆ
“ เรียบร้อย เดี๋ยวผู้ช่วยของเขาจะเอารถมาส่ง วันนี้อาจารย์นั่งให้หนำใจเลยนะ ”
“ ดีมาก ไม่เสียแรงที่อาจารย์รักเธอ ”
ส้งชิงเซวี๋ยนเดินโซเซออกจากห้องทำงาน ยิ้มแล้วชี้เรียกหวาเทียน“ คนแกขับรถไม่เป็น นายช่วยขับรถพาฉันไปนั่งเล่นหน่อย พาคนแกไปเที่ยวสูดอากาศข้างนอกหน่อย ”
ดวงตาลึกๆข้างในของหวาเทียนคิดอะไรได้ “ ได้สิครับ ”
ไม่นานจี้ตงหมิงก็ได้ขับรถมาถึง หลังตวรจเช็ดกล้องที่ติดอยู่ในรถเสร็จ ก็ได้โทรศัพท์หาหลงเซียว จากนั้นก็ได้ยืนรอคนที่จะมารับรถที่ลานจอดรถ
ไม่นาน ประตูหมุนของโรงพยาบาลก็มีชายสองคนเดินออกมา คนนึงคือส้งชิงเซวี๋ยน อีกคนคือหวาเทียน。
จี้ตงหมิงเดินเข้าไปพูด “คุณชายส้ง เจ้านายให้ผมเอากุญแจให้คุณกับมือ ขอให้คุณสนุกกับขับครับ ”
จี้ตงหมิงที่แววตาผิดสังเกตมองหวาเทียนแล้วรีบเก็บอาการทันที“หมอหวา ขอให้สนุกกับการขับขี่เช่นกันครับ ”
หวาเทียนรับกุญแจมา“ ขอบุณครับ ”