คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 366 เป็นผู้หญิงของผม ผมจะเริ่มต้นใหม่กับคุณ
ตอนที่ 366 เป็นผู้หญิงของผม ผมจะเริ่มต้นใหม่กับคุณ
กลิ่นไอรักใคร่ได้ปกคลุมไปทั่วห้องรับแขก
ไป๋เวยสงบสติอารมณ์ สายตาหยิ่งยโสตรวจมองผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟา ริมฝีปากแดงยกขึ้น ยิ้มอย่างหล่อ“คุณชายกู้ ฉันไม่ใช่ของใช้ส่วนตัวของคุณนะ ”
กู้เยนเซินซุกอยู่ที่โซฟา ขยับไปชิดพิงกับด้านใน แล้วมือวางอยู่ที่พิงหลังของโซฟาดวงตาเต็มไปด้วยการหว่านเสน่ห์ พูดจายั่วยวน “ เมื่อก่อนไม่ใช่ แต่ตอนนี้ใช่ ไป๋เวย เป็นแฟนของผมได้มั้ย ต่อจากนี้ คุณก็คือผู้หญิงของกู้เยนเซิน ”
ไป๋เวยขาที่เรียวยาวภายใต้กระโปรงสีขาว ขยับไปตามฝีเท้า เห็นวิวระหว่างต้นขาอย่างรางๆ เธอนั่งเอียงๆพิงอยู่ที่โซฟาอย่างขี้เกียจ “คุณชายกู้ คุณรองให้เหตุผลฉันข้อนึง ”
“ ไม่มีเหตุผล แต่ผมรับรองว่าผมจะรักคุณตลอดชีวิต ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร เคยผ่านอะไรมาบ้าง ผมไม่แคร์อะไรทั้งนั้น ไป๋เวย ผมชอบคุณ ไม่ใช่ ผมรักคุณ เราอยู่ด้วยกันได้มั้ย ผมอยากจะเริ่มต้นใหม่กับคุณ ”
ผู้ชายเจ้าชู้เวลาพูดคำหวานขึ้นมาเป็นธรรมชาติมาก ไป๋เวยเคยเช็ดประวัติของเขามาแล้ว รู้เรื่องเสเพลในอดีตของเขาหมด หญิงสาวมากมายที่จะเป็นจะตายเพราะเขา ในวงพวกผู้หญิง กู้เยนเซินเป็นผู้ชายที่ถูกสาปแช่งอยู่ทุกวัน และเป็นเสี่ยที่สาวๆทุกคนหมายปอง
แต่แววตาที่มุ่งมั่นกลับเสแสร้งและเรียนแบบไม่ได้ ดวงตาที่คมลึกมีความกังวลและตั้งตารอคอย สะท้อนสีหน้าที่เงียบสงบของเธอ
ไป๋เวยมือที่เย็นเฉียบของเธอสั่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่ก็แค่แป๊บเดียว จู่ๆก็นึกถึงเรื่องในใจขึ้นมา แล้วรู้สึกเศร้าขึ้นมาแบบไม่มีที่มา
เริ่มต้นใหม่ คำๆนี้สำหรับไป๋เวยแล้ว มันเป็นคำมั่นสัญญาที่มีค่ามากๆกว่าคำบอกรักเป็นพันๆ
เธอคลานออกมาจากหลุมบึง เนื้อตัวสกปรกไปนานแล้ว ตัวเองยังขยะแขยงและเกลียดตัวเอง ไม่เคยคิดว่าสักวันนึงจะมีคนที่เดินผ่านพุ่มไม้หนามพวกนั้น เข้ามาในชีวิตของเธออย่างเพียบพร้อม
ยื่นมือออกมาแล้วบอกกับเธอ “ ขอให้เราสองคนอยู่ด้วยกัน ”
เธอไม่เคยกล้าคิดมาก่อน เพราะฉะนั้นเธอไม่กล้ารับไว้
“คุณชายกู้ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณต้องการ เราสองคนเป็นไปไม่ได้ คุณอย่ามาตอแยฉันอีกเลย ”
กู้เยนเซินลุกขึ้น รูปร่างที่สูงใหญ่ได้บดบังแสงตรงหน้าของไป๋เวยไปหมด ฝ่ามือที่อบอุ่นค่อยๆกุมมือเธอไว้ มือของเธอเย็นอย่างกับหินหยก
“เวยเวย ให้โอกาสผมได้มั้ย ถือว่าให้โอกาสคุณด้วย ถ้าหากพอถึงตอนนั้น คุณไม่สามารถรักผมได้จริง ผมจะเป็นคนปล่อยมือเอง แต่ว่าตอนนี้ ก่อนที่คุณยังไม่รู้ว่าผมเป็นคนยังไง คุณไม่มีสิทธิ์ตัดสินประหารชีวิตผมก่อน นั่นมันไม่ยุติธรรมกับผม ”
ไป๋เวยเงยหน้าขึ้น สบตากับดวงตาสวยคู่นั้นของกู้เยนเซิน แววตาที่เงียบสงบได้กลายเป็นสับสน ทันใดนั้นเธอก็หัวเราะ
เสียงหัวเราะเย็นชาหน่อยๆ“ คุณหลอกผู้หญิงแบบนี้มาอีกคนแล้วหล่ะ?”
กู้เยนเซินขมวดคิ้ว“ ไม่เลยสักคน มีแต่คุณคนเดียว ”
“ ฉันไม่เชื่อ!คุณชายกู้ผ่านผู้หญิงตั้งเยอะตั้งแยะ เจ้าชู้หลายใจ กล้าพูดว่าไม่เคยหลอกผู้หญิงเลยเนี่ยนะ ?!”ไป๋เวยฉีกหน้าเขาต่อหน้าไม่ไว้หน้าเขาเลย
กู้เยนเซินปฏิเสธอีกรอบอย่างไร้เดียงสา“ เปล่า ไม่มีจริงๆ เมื่อก่อนมาถึงก็ขึ้นเตียงเลย จำเป็นที่ไหนที่ผมยังต้องเอาใจอ่ะ ?”
ไป๋เวยกัดฟันไว้แน่น แขนงอเป็นตะขอตรงเข้าไปที่ท้องของกู้เยนเซิน“ผัวะ!!”กะเอาเขาถึงตาย “ ไสหัวไป!!”
กู้เยนเซินถูกข้อศอกเธอทุบเข้าที่ท้องแล้วร้องขึ้นทันที“ โอ๊ย!!ที่รัก นี่เพิ่งจะวันแรกเองนะ …… ก็เริ่มใช้ความรุนแรงในครอบครัวแล้วเหรอ ”
“ ไสหัวไป!”
กู้เยนเซินไม่ปล่อยมือกลับกอดเธอแน่นขึ้น“ นั่นมันเมื่อก่อนนะ หลังจากนี้จะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแน่นอนผมสาบาน!ต่อจากนี้ผมจะรักไป๋เวยเพียงคนเดียว เออ ……และนอนกับ……คุณคนเดียว”
เหี้ย!
ไป๋เวยทำท่าจะทุบเขาอีกที มืออ่อนแรงแล้วถูกกู้เยนเซินจับไว้คาอก กำไว้อย่างแน่น
“คุณชายกู้ นี่คุณปล่อยมือฉันนะ!”
กู้เยนเซินหน้าด้านไม่ปล่อยแล้วกอดเธอไว้ แขนอ้อมไปข้างหลังโอบเอวที่บางเล็กของเธอเข้ามาชิดกับตัวเองกอดไว้จนแน่น“ ไม่ปล่อย ขืนปล่อยเมียก็หนีสิ ผมต้องกอดไว้แน่นถึงจะถูก ”
ไป๋เวยสองมือถูกคุมเอาไว้ จะยกเท้าถีบเขา ใครจะรู้ว่าจะถูกเขารู้ก่อน กู้เยนเซินหัวเราะร้ายๆอยู่บนเหนือศีรษะของเธอ “เวยเวย แผลที่มือผมยังไงหายเลยนะ ถ้าเท้าบาดเจ็บอีกละก็ คุณคงต้องดูแลปรนนิบัติผมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะ ผมว่าคุณทนเอาหน่อยให้ผมดูแลคุณดีกว่า ”
ไป๋เวยโต้ไม่เอาทันที เท้าที่ยกขึ้นได้วางลง
ถูกเขากอดเอาไว้ ฟังคำหวานของเขาหัวใจของไป๋เวยเต้นเร็วขึ้น หน้าเริ่มแดง อารมณ์ความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อนได้เข้ามาในหัวใจ โดยที่เธอเองก็ชอบความรู้แบบนี้ ชอบมากๆด้วย
“ ต่อจากนี้คุณคือผู้หญิงของผม ไม่มีใครกล้ามารังแกคุณได้อีก ”
“ฮึ!คุณชายกู้นี่กล้าพูดเนอะ ถ้าคุณชายหลงรังแกฉันหล่ะคุณจะว่ายังไง? คุณจะทำยังไง?”
กู้เยนเซินพูดเร็วมากโดยที่ไม่ผ่านสมองก็พูด“ ว่ากันว่าผู้หญิงก็เหมือนเสื้อผ้า เพื่อนเป็นเหมือนเท้าแขน เสื้อผ้าสามารถ ……ไม่ใช่ ผมหมายความว่า……อ้ะ!!”
เท้าปวดขึ้นมาอย่างแรง นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่เท้าของกู้เยนเซินถูกอัดเข้าอย่างแรง เจ็บจนจะสลบ
ไป๋เวยกัดฟัน “ ไสหัวออกไป เดี๋ยวนี้!”
กู้เยนเซินเพียะๆตบปากตัวเอง“ ที่รักจ๋า ผมผิดไปแล้ว แค่เมื่อก่อนพูดจนชิน หลังจากนี้จะไม่เป็นอีกแน่นอนหายโกรธกันนะ มาๆๆ เรามานั่งทานอาหารเช้ากัน ทานเยอะๆ จะได้มีเนื้อไง ”
ไป๋เวยกัดฟัน“ นี่คุณชายกู้ คุณอยากให้ฉันอ้วนตายงั้นเหรอ?”
“ เปล่า ไม่ใช่!ผมแค่หมายความว่า…… คุณทานเยอะหน่อย สารอาหารจะได้ครบถ้วน !”
“ คุณว่าฉันขาดแคลนสารอาหารนั้นเหรอ?”
“ ไม่ใช่ๆ ผมพูดว่า……ทานอาหารเช้าที่มีประโยชน์ เลือดลมดี ร่างกายจะได้แข็งแรง!”
“ คุณหาว่าฉันเลือดลมไม่ดี ?สุขภาพไม่ดีงั้นเหรอ?”
“ อ๊ะ!!ไม่ใช่!ฟ้าเป็นพยานได้ ว่าผมแค่อยากให้คุณได้ทานอาหารเช้าดีๆมื้อนึง !!”
กู้เยนเซินรู้ซึ้งถึงความยากลำบากในการเป็นผู้ชาย การเอาใจผู้หญิงเป็นงานที่ยากที่สุดเรื่องนึงเลยก็ว่าได้ ภาระอันหนักหนา และเส้นทางที่ยาวไกล ยาวไกลเหลือเกิน……
——
โรงพยาบาลหวาเซี่ย
ลั่วหานยืนยันเวลาผ่าตัดเรียบร้อยเสร็จ เซ็นชื่อลงบนหลังชื่อของหมอที่ทำการผ่าตัด
หลินซีเหวินกอดเอกสารรับรองการผ่ายิ้มให้กับเธอ“ คุณหมอฉู่ วันนี้สวยจังเลยนะ!”
ลั่วหานใช้ปากกาที่อยู่ในมือเคาะที่ศีรษะเธอเบาๆ “ มีวันไหนที่ฉันไม่สวยบ้างฮ่ะ ?”
“ฮาๆ ไอดอลของฉันสวยทุกวันเลยจ้า!”
ส้งชิงเซวี๋ยนบีบขี้เกียจแล้วหาวขึ้น “เสี่ยวลั่วลั่ว วันนี้มีผ่าตัดอีกแล้วเหรอ?เฮ้อ หมอผู้หญิงเรียนทางด้านอายุรศาสตร์ดีกว่าดีกว่า ทำการผ่าตัดมันลำบากมากเลย ”
“ เรื่องรักษาช่วยชีวิตคนจะคิดว่าเหนื่อยได้ยังไงกัน? อาจารย์เป็นหมอนะ เป็นอาชีพที่น่ายกย่องและยิ่งใหญ่มาก ”
ลั่วหานทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ชี้ที่ชุดหมดตัวเอง เน้นป้ายที่ติดอยู่บนอก ขั้นบนเขียนไว้ว่าศัลยแพทย์หัวใจฉู่ลั่วหาน แถมยังมีรูปของเธอติดอยู่
ส้งชิงเซวี๋ยนจึกๆๆ“ ไม่ดีๆ ผู้หญิงเนี่ย ควรจะเลือกงานที่มันสบายกว่านี้ สบายๆ ดีที่สุดคือมีลูกคนนึง พาลูกไปเที่ยวเล่นที่สวน นั่นสิถึงจะเรียกว่าผู้หญิง !”
ลั่วหานฟังที่เขาพูดเรื่องลูกจนหูจะชาไปหมดแล้ว เธอผลักหลินซีเหวินที “ อยากจะฝึกงานไม่ใช่เหรอ ? รีบไปสิ ตั้งใจเรียนดีๆหล่ะ ”
ส้งชิงเซวี๋ยนขมวดคิ้วเบาๆ “ คนแกจะไปหาที่สูบบุหรี่ละ!เสี่ยวหลิน นะ!”
หลินซีเหวินเพิ่งจะวิ่งตามไป ก็ถูกเขาทิ้งวิ่งหายไปเลย อารมณ์เสียมาก
“ นี่!!ตาเฒ่าน้อย!นี่คุณเกินไปแล้วนะ! ฉันเกลียดคุณ!”
แต่กลับเห็นแต่เงาหลังที่วิ่งไปไกลแล้ว เธอจะระเบิดในทันที
หวาเทียนยักไหล่“หมอหลิน ตายใจเหอะ เขารับคุณหมอฉู่เป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียว คุณไม่มีหวังแล้วแหละ ”
หลินซีเหวินโกรธจนย่ำเท้าเพื่อให้หายแค้น “ คอยดู ฉันจะไม่คุยกับเขาอีกเลย !”
“ พอได้ละ เตรียมการผ่าตัดได้เลย ”ลั่วหานตบไหล่ของหลินซีเหวิน ทั้งสองคนเดินไปทางห้องผ่าตัด หลินซีเหวินยังด่าไม่หยุด“ เขาดูถูกคนเกินไป ! เกลียดๆ ๆ!”
หลังจบการผ่าตัดก็ผ่านไปสามชั่วโมงแล้ว ถึงเวลาทานข้าวเที่ยงพอดี
ทุกคนต่างเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เตรียมจะไปทานข้าวกันอยู่
มีพยาบาลคนนึงวิ่งมา “คุณหมอฉู่ นี่เป็นเอกสารที่ศาสตราจารย์ส้งต้องการ เขาขอตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว พวกเราเพิ่งจะหาเจอ แต่ไม่พบเขา คุณสามารถช่วยเอาให้เขาหน่อยมั้ยคะ ?”
“ ได้ค่ะ ”
เธอรับเอกสารมา มองดูแล้วเป็นเอกสารของแผนกอายุรศาสตร์ “หมอหลินให้โอกาสเธอครั้งนึง ช่วยเอาเอกสารนี้ไปให้ศาสตราจารย์ส้ง คุยกับเขาดีๆ ไม่แน่เขาอาจจะเปลี่ยนใจแล้วรับเธอเป็นลูกศิษย์ก็ได้ ”
หลินซีเหวินเป็นตายยังไงก็ไม่ไป ปฏิเสธอย่างเสียงแข็ง “ ไม่ไป!วันนี้ฉันโกรธตาเฒ่าน้อยจริงด้วย ไม่คุยกับเขาแล้ว ”
ลั่วหานถูกเธอทำจนขำ แล้วยิ้ม“ ไม่ไปจริงนะ ? ไม่เสียใจแน่นะ ?”
“ ไม่ไป!กล้าดูถูกฉันดีนัก !”
ลั่วหานเห็นว่าเธอไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีก็ไม่ฝืนใจเธอ หันไปยื่นเอกสารให้หวาเทียน “ เที่ยงวันนี้ศาสตราจารย์ส้งจะไปทานข้าวที่ร้านอาหารตรงข้าม คุณช่วยเอาเอกสารนี้ไปให้เขาหน่อย ”
หวาเทียนพยักหน้า“ ได้ครับ ”
หวาเทียนรับเอกสารมาแล้วไปหาส้งชิงเซวี๋ยน เดินออกจากประตูใหญ่ของโรงพยาบาล ตรงข้ามเยื้องๆก็คือร้านอาหารนั่น เป็นเพราะอากาศร้อนมาก เวลาข้าวเที่ยงข้างนอกเลยไม่ค่อยมีคน
หวาเทียนออกจากประตู เห็นส้งชิงเซวี๋ยนทานข้าวเสร็จเดินออกมาจากร้านอยู่พอดี ในมือจับไม้จิ้มฟันไว้ แคะฟันอย่างใจเย็น
เขาขมวดคิ้วแล้วยกเอกสารโบกเรียก “ศาสตราจารย์ส้ง ”
ได้ยินเสียงคนเรียกส้งชิงเซวี๋ยนเงยหน้าขึ้นมามอง มุ่ยปากยิ้ม “ แหม…… ”
เขาเพิ่งพูดแหมเสร็จ ยังไม่ทันพูดคำที่จะพูดต่อให้จบ จู่ๆรถเก๋งสีดำคันนึงก็ได้พุ่งตรงออกมาจากทางซ้าย !รถวิ่งเร็วมากพุ่งตรงมาทางส้งชิงเซวี๋ยน!
หน้ารถราวกับดอกธนูที่ยิงออกมา คมเหมือนดาบพุ่งมาทางส้งชิงเซวี๋ยน!
หวาเทียนเห็นรถวิ่งมาอย่างเร็ว ลืมตาโตในทันที แล้ววิ่งไปข้างหน้าอย่างเร็ว เงาสีขาววิ่งพุ่งเข้าไปราวกับฟ้าผ่า!
“ ระวัง!!”
ตามมาด้วยเสียงตะโกนดัง ร่างของหวาเทียนรอยอยู่บนฟ้าตกลงมากลายเป็นแสงเงาสีขาว พุ่งไปทับร่างของส้งชิงเซวี๋ยน ระหว่างที่ฟ้าแลบฟ้าผ่านั้น ร่างของทั้งสองคนทับซ้อน“โผลก! ”เสียงล้มลงบนถนนอย่างดัง
“ โอ๊ยย!!!”
ส้งชิงเซวี๋ยนยังตกใจไม่หาย ความเจ็บปวดของแผ่นหลังเจ็บจนเขาร้องออกมา ทันใดนั้นเงาดำก็ได้ผ่านไปอย่างเร็ว แค่พริบตาเดียวก็หายสูญไป
ไม่ทันดูทะเบียนรถด้วยซ้ำ ระหว่างที่ตกใจมึงงง แม้กระทั่งรู้สึกว่าเรื่องเมื่อกี้มันเหมือนฝันเลย
หวาเทียนสูดหายใจลึกๆทีนึง แผ่นหลังเย็บวูบสีหน้าซีดเซียว “ศาสตราจารย์ส้ง คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย ?”
ส้งชิงเซวี๋ยนถูกเขาทับจนหายใจลำบาก “ แค่กๆๆ จะถูกนายทับตายนี่แหละ จะไม่เป็นไรได้ไง? นายนี่มัน……แค่กๆๆ นายอยากทับคนแก่ตายหรือไง?”
หวาเทียนรีบลุกขึ้น ยื่นมือช่วยดึงส้งชิงเซวี๋ยนลุกจากพื้น แล้วหันไปมองส้งชิงเซวี๋ยนที่สวมชุดขาวที่ก็กำลังมองเขาอยู่ ตาสองคู่สบตากัน ทั้นสองคนตกใจไปตามกันชั่วขณะ
ทันใดนั้น ส้งชิงเซวี๋ยนปัดฝุ่นบนตัวออก นวดที่ก้มแล้วร้องโอ๊ยๆอยู่ “ ปวดจะตายอยู่แล้ว แต่ว่าไปแล้ว ……เหมือนเมื่อกี้นายจะช่วยฉันไว้นะ ”
ถึงจะไม่อยากยอมรับ
หวาเทียนก็ไม่สนใจเรื่องความดีความชอบ“ คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ”แล้วตามด้วยสายตาเย็นชา
ส้งชิงเซวี๋ยนมองรถที่ขับหายไปนาน มุมปากยิ้มขึ้นอย่างเย็นชา“ หึ!”
หวาเทียนช่วยพยุงเขา “ รถเมื่อกี้เหมือนว่าจะตั้งใจพุ่งมาหาคุณ คุณลองคิดดูว่าได้ไปผิดใจกับใครหรือเปล่า ”
ส้งชิงเซวี๋ยนจับคาง คนที่เคยผิดใจ …… คงมีคนไม่อยากให้เขามีชีวิตอยู่ต่อ
เห็นที ที่เขาคาดเดามันถูก
มีคนเริ่มร้อนตัวแล้ว คงนั่งรอไม่ไหวแล้ว!