คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 356 ตาแก่ส้งหนั่งเชิงหวาเทียน
ตอนที่ 356 ตาแก่ส้งหนั่งเชิงหวาเทียน
“เถียนเถียนเป็นเด็กดีคะ พ่อของเถียนเถียนจะหาแม่ที่ดีที่สุดให้กับเถียนเถียนอย่างแน่นอนค่ะ.”
ลั่วหานโดนเถียนเถียนแซวเล่น อดไม่ได้ที่จะลูบหัวเล็กๆของเธออีกครั้งแล้วลูบไล้ผมนุ่มๆของเธอ.
เถียนเถียนผิดหวังและถอนหายใจอีกครั้ง “แต่หนูรู้สึกว่า คุณป้าลั่วลั่วดีที่สุดแล้วคนอื่นหนูไม่ชอบ หนูชอบแต่คุณป้าลั่วลั่ว.”
ส้งชิงเซวี๋ยนหัวเราะ ร่างผอมที่ใส่เสื้อสีขาวสั่นไหวเบาๆ “เสี่ยวลั่วลั่ว ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะหลงเธอซะแล้ว เอาแบบนี้ไหม เธอลองไปคิดดู แล้วลูกบุญธรรมล่ะ?”
ริมฝีปากของลั่วหานขยับ ข้อเสนอนี้เธอไม่เคยคิดมาก่อน.
เถียนเถียนส่ายหัว “ไม่เอา หนูไม่อยากได้แม่บุญธรรม เฮ้……คุณป้าลั่วลั่วไม่สามารถเป็นแม่ของหนูได้ ในอนาคตอาจจะยังชอบคุณป้าลั่วลั่วอยู่.”
ใจของลั่วหานอุ่นด้วยคำพูดเถียนเถียนเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ “ป้าก็ชอบเถียนเถียน ป้ารับรองว่าจะรักษาเถียนเถียนให้หาย ทำให้ต่อจากนี้เถียนเถียนจะแข็งแรง ดีไหม?”
ในที่สุดเถียนเถียนก็ถูกเล้าโลม ไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของแม่อีกต่อไป มือที่จับลั่วหานอย่างลังเลที่จะปล่อย “คุณป้าลั่วลั่ว หนูจะดีขึ้นใช่ไหมคะ?ทุกคนบอกหนูว่าจะไม่หาย หนูกลัว……”
เด็กสาวที่ไร้เดียงสาและไร้เดียงสาที่ตอนนี้กำลังยิ้มอยู่ จู่ๆใบหน้าของเธอก็จมลงเธอน่าจะมีชีวิตชีวาและน่ารักตั้งแต่อายุยังน้อย เธอต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดที่เด็กในวัยเดียวกันไม่สามารถสัมผัสได้ความเจ็บปวด และโรคร้ายทำให้เธอดูเด็กกว่าเพื่อนในวัยเดียวกัน เด็กคนนั้นโตขึ้นมากและดวงตาของเขาก็ฉายแววเศร้าและสิ้นหวังซึ่งทำให้ผู้คนในวอร์ดเจ็บปวด.
ลั่วหานครอบครองและจับใบหน้าของเด็กหญิงไว้ในฝ่ามือของเขา ยิ้มเบาๆ ดวงตาที่อ่อนโยนทำให้เธอมีกำลังใจที่ดี “เถียนเถียนได้ยินเรื่องไร้สาระ?นั่นเป็นเรื่องโกหก ป้าจะบอกหนูตอนนี้ หนูต้องหายแน่นอน และในอนาคตเขาจะมีสุขภาพดีและฉลาดกว่าเด็กๆทุกคน.”
เถียนเถียนเชื่อในตัวเธอ ให้แตะคางเล็กๆของเธอ แล้วบีบปากอย่างเชื่อฟัง “ค่ะ!”
“เถียนเถียน!!เถียนเถียน!!”
ด้านนอก จู่ๆสายด่วนก็ทำลายความอบอุ่นในห้องผู้ป่วย หวังเค่ยเปิดประตูด้วยความตื่นตระหนกและบุกเข้าไป เมื่อเห็นลูกสาวของเขาที่ตื่นอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล อาการตึงเครียดของหวังเค่ยก็ผ่อนคลายลงทันที
หวังเค่ยเปิดประตู และเดินไปที่เตียงของโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว เมื่อมองไปที่ดวงตากลมโตที่ใสซื่อและใสซื่อของลูกสาวชายเจ็ดฟุตก็น้ำตาไหลทันที “เถียนเถียน……ลูกสาวเด็กดีของพ่อ ในที่สุดหนูก็ตื่นขึ้นมาในที่สุดก็ตื่น!”
หวังเค่ยวางเถียนเถียนไว้ในอ้อมแขนของเขาด้วยแขนทั้งสองข้าง น้ำตาที่เปียกชุ่มอยู่บนเสื้อโรงพยาบาลของเถียนเถียน ไหล่ของเขาสั่นจากการร้องไห้และไม่สามารถสงบลงได้เป็นเวลานาน.
ลั่วหานและหลินซีเหวินมองหน้ากันผู้หญิงทั้งสองก็ลูบจมูกอย่างลับๆ.
พวกเขารู้ หวังเค่ยรอวันนี้มานานมาก เขาก็เหมือนคนที่จมอยู่ในน้ำทุกวัน ในที่สุดก็สามารถลอยขึ้นมาได้ และในที่สุดก็รอถึงความหวัง ลูกสาวของเขาคือความหวังเดียวของเขาในตอนนี้.
ความหวังเดียว!
รอให้อารมณ์ของหวังเค่ยสงบลง ลั่วหานก็บอกเขา “คุณหวังคะ เรียนเพียรเพิ่งฟื้น ยังมีอาการที่ไม่ค่อยมั่นคง พวกเราต้องให้เธอได้รักษาต่อไป คุณอย่าเพิ่งร้อนรน กระบวนการปรับสภาพต้องการความร่วมมือจากคุณค่ะ.”
หวังเค่ยปล่อยเถียนเถียน ใช้หลังมือเช็ดน้ำตา ตื่นเต้นจนสีหน้าเริ่มแดง เขามองส้งชิงเซวี๋ยน แล้วมองลั่วหาน.
เสียง “ตุบ” จู่ๆหวังเค่ยก็คุกเข่าต่อหน้าทั้งสองคน “ศาสตราจารย์ส้ง คุณหมอฉู่ พวกคุณเป็นคนชีวิตของเถียนเถียน ผม……ผมหวังเค่ยไม่มีอะไรทดแทน พวกคุณต้องยอมรับการนมัสการของผม!”
ส้งชิงเซวี๋ยนขมวดคิ้ว.
ลั่วหานตกใจจนรีบยื่นมือไปประคอง “คุณหวังนี่คุณทำอะไรคะ รีบลุกขึ้นมา การช่วยชีวิตคนเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว คุณไม่ต้องทำแบบนี้ค่ะ.”
“ไม่ครับ พวกคุณไม่เหมือนกัน คุณไม่รู้ว่า……ผมพาลูกสาวไปโรงพยาบาลมานับไม่ถ้วน ทุกคนก็บอกว่าเด็กคนนี้ไม่รอด มีแค่พวกคุณที่ให้ปาฏิหาริย์นี้กับผม!”
ลั่วหานดึงแขนของหวังเค่ย “คุณหวัง รีบลุกขึ้นมา นี่คุณกำลังทำให้อายุขัยของฉันสั้นลงนะ?”
ส้งชิงเซวี๋ยนยิ้มและลูบคางของเขา “ตาเฒ่าอย่างฉันไม่กลัวการเสียชีวิต หากนายรู้สึกคันหนังศีรษะอยากคำนับ มามามา มาคำนับฉันอีกสักสองสามครั้ง ตาเฒ่าอย่างฉันเป็นหมอมาหลายปี ยังได้รับการคำนับมาก่อน มามามา.”
ดวงตาของลั่วหานตกใจ และน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย “อาจารย์คะ!นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะคะ.”
ส้งชิงเซวี๋ยนถูกขัด “ก็ได้ก็ได้ เสี่ยวลั่วลั่วไม่ยอม นายลุกขึ้นเถอะ. ชายชราอย่างฉันก็เหนื่อยละ ไปหาที่งีบดีกว่า.”
เหนื่อยหลังจากพูด ส้งชิงเซวี๋ยนหาวอย่างโอ้อวด เดินโซซัดโซเซออกจากห้องผู้ปวดไป.
วัดอุณหภูมิร่างกายให้เถียนเถียน หลังจากยืนยันว่าไม่มีปัญหา คนอื่นๆก็เดินออกจากโรงพยาบาลเช่นกัน.
หลินซีเหวินหายใจออก “คุณหมอฉู่
ลั่วหานเก็บหูฟังของแพทย์และใส่ไว้ในกระเป๋าใบใหญ่ของเขา “พบกันตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยในสหรัฐอเมริกา และติวเตอร์พิเศษของฉันตอนที่ฉันเรียน ก็น่าสนใจมาก.”
หลินซีเหวินคิดแล้วคิดอีก แล้วก็คิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ “รอแป๊บรอแป๊บ ที่ปรึกษาของคุณในวิทยาลัย? งั้นพวกเธอก็ไม่ได้เจอกันนานแล้วสิ? ยิ่งไปกว่านั้นเธอประสบอุบัติเหตุในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา รูปลักษณ์ของเธอเปลี่ยนไปทำไมเขาถึงจำเธอได้?”
ลั่วหานลูบไล้ปอยผมที่ร่วงลงมาถึงหูของเธอและเก็บไว้ที่หลังหู “น่าจะเห็นในข่าวป่ะ เรื่องนี้ต้องขอบคุณสามีของฉัน เมื่อตัวตนของฉันถูกเปิดเผย มีสื่อและผู้สื่อข่าวกี่คนที่รายงาน? อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้เรื่องนี้? ข่าวใหญ่ขนาดนี้ ติวเตอร์ของฉันก็น่าจะรู้ นอกจากนี้ นิสัยตาเฒ่าอย่างฉันแบบนี้ ไม่ต้องแปลกใจเลยที่ได้เห็นการฟื้นคืนชีพของคนตาย.”
หลินซีเหวินลากเสียงอ่อยาว “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ฉันเกือบลืมไปแล้ว!ในเวลานั้นนายประธานหลงผู้เอาแต่ใจจะกระหน่ำสื่อไปทั่วโลก เพื่อให้คุณนายหลงมีสถานะทางสังคม เฮ้ฉันอิจฉาคนอื่นจริงๆ! โอ๊ะโอ…… ไม่มีประธานเป็นสามีก็ช่างเถอะ ทำไมมหาวิทยาลัยของฉันถึงไม่เจอติวเตอร์ดีๆแบบนี้! แสวงหาตาเฒ่าอย่างฉันคนเดิม!!”
“ฉันไม่มี มีแต่ผู้ทำลายล้างเพียงคนเดียว ต้องการไหม?”
“เฮ่อ……ลืมมันซะ! ถ้าฉันก็มีไอดอลเหมือนกัน!”
หวาเทียนเดินไปข้างหลังของสองคนนั้น เมื่อได้ยินเนื้อหาของการสนทนาระหว่างทั้งสองคนก็ส่ายหัว หัวข้อที่ผู้หญิงพูดคุยกันมันน่าเบื่อจริงๆ.
ส้งชิงเซวี๋ยนปิดปากแล้วหาว ยื่นหัวออกจากห้องพัก ค่อยๆพูด “หวาเทียน.”
หวาเทียนถูกดึงดูดด้วยเสียง หันกลับไปมอง เมื่อเห็นส้งชิงเซวี๋ยนมองตัวเองด้วยรอยยิ้ม “ศาสตราจารย์ส้งคุณเรียกผมเหรอ?”
ส้งชิงเซวี๋ยนพยักหน้า จากนั้นมองไปรอบๆ “ที่นี่มีแค่เราสองคน ฉันไม่เรียกนายแล้วเรียกใคร? ฉันเรียกผีเหรอ?”
หวาเทียนถูกเขาสำลักเอามือล้วงกระเป๋าและพยักหน้าอย่างไม่ขัดขืนและหยิ่งผยอง “ศาสตราจารย์ส้งเรียกผมมีอะไรเหรอ?”
ส้งชิงเซวี๋ยนขบริมฝีปากของตัวเอง “ฟู่……ทันใดนั้นก็อยากจะสูบบุหรี่ ไปข้างบนเป็นเพื่อนฉันหน่อย คนแก่ฉันอยากสูบบุหรี่.”
หวาเทียนขมวดคิ้ว โดยพื้นฐานแล้วแพทย์จะถูกสุขอนามัย และแพทย์ส่วนใหญ่ยุติการดื่มแอลกอฮอล์และยาสูบ หวาเทียนค่อนข้างรังเกียจที่จะสูบบุหรี่.
ส้งชิงเซวี๋ยนมองเขาที่ไม่ขยับ ริ้วรอยบนใบหน้าเหี่ยวย่น “ทำไม? อยากให้ตาเฒ่าอย่างฉันแบกนายไป?”
หวาเทียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องติดตามเขา.
ทั้งสองเดินไปที่บันได และปิดประตูทางออกด้านความปลอดภัย ส้งชิงเซวี๋ยนยกเสื้อคลุมสีขาวของเขาขึ้น และนั่งลงบนบันได สองขาห้อยอยู่ใต้บันไดสองขั้นด้านล่าง เขาหยิบซองบุหรี่ออกมาขัดเครื่องทำเครื่องหมายและจุดไฟทันทีกลิ่นยาสูบก็โชยออกมา.
หวาเทียนขมวดคิ้วแน่นอย่างเฉื่อยชา.
ส้งชิงเซวี๋ยนสูบไปไม่กี่รอบ มองเขาด้วยสายตาที่ลึกล้ำ และเจ้าเล่ห์ตรวจดูเขาเป็นเวลานาน “เมื่อก่อนนายอยู่อังกฤษใช่ไหม?”
หวาเทียนพยักหน้า “ใช่ครับ อยู่อังกฤษ.”
ส้งชิงเซวี๋ยนก็ตอบอือไป “ทำไมถึงออกจากงานเดิมแล้วมาเป็นผู้ช่วยของเสี่ยวลั่วลั่วของฉัน? อย่าบอกฉันว่านายอยากเปลี่ยนสภาพแวดล้อมแล้วเริ่มต้นใหม่ คำพูดแบบนี้ฉันไม่เชื่อตั้งแต่สามปีปีก่อนแล้ว.”
หวาเทียนไม่ได้อายเขา แต่ยิ้มเล็กน้อย เขายืนอยู่บนขั้นบันไดซึ่งสูงกว่าส้งชิงเซวี๋ยนมาก “ไม่ใช่.”
ส้งชิงเซวี๋ยนพ่นควันออกมา “อ่อ……ไม่น่าแปลกใจเลย แม้ว่าเสี่ยวลั่วลั่วของฉันจะเป็นคนใจเต้น แต่ก็ไม่ทำให้คุณต้องยอมทิ้งงานที่ดีเช่นนี้ในการเป็นผู้ช่วยที่เจ็บปวด ที่นี่ไม่มีคนแปลกหน้า นายอยากทำอะไร พูดสิ.”
หวาเทียนยิ้มเยาะ มือของเขารอบแขนมองลงไปที่ส้งชิงเซวี๋ยน “คุณรู้มากคุณรู้เยอะขนาดนี้ ทำไมคุณถามผมล่ะ”
ส้งชิงเซวี๋ยนสูบบุหรี่รอบหนึ่ง และพึมพำคำพูดในปากของเขา “บุหรี่หลงเซียวที่ซื้อมานั้นดี สูบสบาย!” หลังจากที่เขาพูดคำที่ไม่เกี่ยวข้องเหล่านี้น้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนไป และเขาก็มองไปที่หวาเทียน “ตาเฒ่าอย่างฉันไม่สนหรอกว่าเป้าหมายของนายคืออะไร แต่ว่าเสี่ยวลั่วลั่วกับหลงเซียวไอเด็กคนนั้น นายอย่าคิดที่จะทำอะไร.”
หวาเทียนหัวเราะเยาะ “ศาสตราจารย์ส้งคิดว่าผมมาที่นี่เพื่อทำร้ายพวกเขาเหรอ?”
“ไร้สาระ! ไม่อยากทำร้ายพวกเขา แล้วนายเปลืองแรงมาอยู่ที่หวาเซี่ยทำไม? ฉันอายุเยอะแล้ว แต่ฉันยังไม่สับสน.” ดวงตาของส้งชิงเซวี๋ยนก็เบิกกว้างทันที จากนั้นไอเย็นเหมือนพุ่งออกมาจากดวงตาของเขา.
ทันใดนั้นตาของเขาก็ปิดลงอีกครั้งด้วยความเศร้าโศก.
“ไม่ใช่ ถึงแม้ผมจะไม่สามารถบอกเหตุผลกับคุณได้ แต่ว่าคุณวางใจได้ หมอฉู่เป็นคนดี ผมไม่ทำอะไรเธอหรอก.”
“หลงเซียวล่ะ? นายจะทำอะไรเขา?” ส้งชิงเซวี๋ยนเงยหน้าขึ้น หรี่ตาและมุมตาของเขาคมยิ่งกว่าเหยี่ยว.
หวาเทียนยักไหล่ “เขา?หึหึ…… ศาสตราจารย์ส้ง ฉันยังมีคนไข้ให้ดู คุณอยู่ตรงนี้ไม่ต้องรีบสูบนะครับ ผมขอตัวไปก่อน.”
ส้งชิงเซวี๋ยนสูบบุหรี่หมดหนึ่งมวน ยืนพิงราวบันไดอย่างเกียจคร้าน “ฉันจะบอกอะไรให้ ไม่ว่านายอยากจะทำอะไร อย่าแสดงอาการจะดีที่สุด หลงเซียว……ถ้านายกล้าแตะต้องเด็กคนนี้ ตาเฒ่าฉันคนนี้จะทำให้นายเสียใจไปแปดชั่วอายุคน.”
ริมฝีปากเอียงขอหวาเทียนยกขึ้นมาเล็กน้อย “ศาสตราจารย์ส้ง ผมเคยได้ยินว่าดื่มเหล้าแล้วเมา ที่แท้สูบบุหรี่ก็เมาได้ ศาสตราจารย์ส้งหยุดพูดอย่างคนเมาได้แล้ว.”
“ตาเฒ่าอย่างฉันมีสติอย่างมาก”
หวาเทียนยิ้ม “คุณดูเหมือนจะเป็นห่วงคุณหลงมาก.”
“เรื่องไร้สาระไม่ใช่เหรอ! สามีของลูกศิษย์ฉัน เป็นเหมือนลูกชายของฉัน.”
“หึ……ก็ดี.”
หวาเทียนดึงขาตัวเองและเดินออกไปประตูทางออก นิ้วบางๆของส้งชิงเซวี๋ยนบีบก้นบุหรี่ที่เผาไหม้ เหม่อแล้วเหม่อ จากนั้นเขาก็แตะคางของเขาเป็นเวลานาน.
หลงเซียว……เป็นเขาจริงๆใช่ไหม? มันเป็นวงจรของการหมุนเวียนจริงๆหรือไม่?
เฮ้อ……ตัดไม่ขาด แถมผลยังวุ่นวาย.
“ฉันไปนอนแล้ว! ไปนอนแล้ว!”