คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 353 ศาสตราจารย์ส้งแก้พิษ และเสิ่นเหลียวถูกจับ
ตอนที่ 353 ศาสตราจารย์ส้งแก้พิษ และเสิ่นเหลียวถูกจับ
ส้งชิงเซวี๋ยนอยู่ในชุดนอนที่มีเสื้อคลุมสีขาวอยู่ข้างนอก ความรู้สึกที่แสนคุ้นเคยลอยปะทะเข้ามา แต่ตอนนี้หลงเซียวไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมาชื่นชมเขา ก้าวเข้าไปจับมือผอมแห้งของเขาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง “ศาสตราจารย์ส้ง ลั่วลั่วเธอเป็นยังไงบ้างครับ? ”
ส้งชิงเซวี๋ยน แบะปาก “คุณชายใหญ่หลง ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ คนรวยและมีอำนาจอย่างพวกคุณ ว่างมากจนชอบมาวางยาคนอื่นแก้เซ็งเหรอ? วันนี้ฉันจะวางยาเธอ แล้ววันพรุ่งนี้ก็จะวางยาเธออีก? ฟังดูน่าสนุกจังเลยฉันเองก็อยากลองบ้าง”
หลงเซียวถูกส้งชิงเซวี๋ยนเยาะเย้ยขนาดนี้ สีหน้าที่เคร่งเครียดอยู่แล้วก็เครียดขึ้นไปอีก แต่เมื่อได้ยิน ส้งชิงเซวี๋ยนเยาะเย้ยความโสมมของพวกคนมีฐานะก็รู้แล้วว่าลั่วหานไม่ได้อันตรายถึงชีวิต
“ขอบคุณครับศาสตราจารย์ส้ง” หลงเซียวพยักหน้าอย่างสุภาพและอ่อนน้อม ซึ่งแตกต่างจากปกติโดยสิ้นเชิง
ส้งชิงเซวี๋ยนเงยหน้ามองรูปร่างสูงโปร่งและหน้าตาหล่อเหลาของหลงเซียว แล้วก็คิดถึงเพื่อนของตัวเองขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ท่าทางที่ดูแปลกไปหรือว่าอดได้แล้ว เขาถอนสายตาจากใบหน้าของหลงเซียวกลับมาอย่างเสียไม่ได้ “มีบุหรี่ไหม? ”
มองมือของส้งชิงเซวี๋ยนที่ยื่นมาขอบุหรี่ หลงเซียวจึงตอบออกไปตามตรง “การสูบบุหรี่เป็นอันตรายต่อสุขภาพ”
“เฮ้! น่าเบื่อจัง ชีวิตและความตายถูกกำหนดโดยโชคชะตา เกียรติยศและทรัพย์สินถูกบัญชาจากสวรรค์ แล้วคนเรานะบางครั้งได้ตามที่ต้องการก็จะดีกว่า สบาย! โอเค คุณไม่มีบุหรี่งั้นฉันไปหาบุหรี่ก่อน การได้สูบบุหรี่อย่างอิสระเป็นการได้ปลอบประโลมจากพระเจ้า! ”
ดวงตาคมของหลงเซียวหรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด “ศาสตราจารย์ส้ง แล้วภรรยาของผมเป็นอย่างไร รบกวนแจ้งให้ทราบด้วยนะครับ”
ส้งชิงเซวี๋ยนบุ้ยปาก “บุหรี่สักมวนก็ไม่มี แล้วอยากได้ข่าวสำคัญจากปากฉันเหรอ? นี่เจ้าหนุ่มทำธุรกิจได้ยังไงเนี่ย? ”
ดวงตาคมสีดำขลับของหลงเซียวฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมา “ศาสตราจารย์ส้งชอบบุหรี่อะไรล่ะครับ ต่อไปก็รวมรุ่นน้องของศาสตราจารย์ส้งด้วย ยังไงก็แจ้งให้ทราบนะครับ”
ส้งชิงเซวี๋ยนยิ้มออกมาทันทีแล้วพูดเหมือนคนแก่คร่ำครึ “จริงหรือ? คุณพูดเองนะ? ตาแก่อย่างฉันไม่มีงานอดิเรกอื่นเลย ชอบสูบบุหรี่ แบรนด์ไม่ต้องดีมากก็ได้ เช่น…”
“ไม่ว่าคุณส้งชอบแบรนด์อะไร คุณต้องการเท่าไหร่ ผมจะเอามาถวายด้วยสองมือนี้เท่าไหร่ก็เท่านั้น”
หลงเซียวขัดจังหวะเขาขึ้นมาและรับปากอย่างจริงใจ
ส้งชิงเซวี๋ยนลูบคางแล้วยิ้มออกมาทันที “ไม่เลวเลย ตาแก่ชอบคุณแบบนี้! เอาล่ะ ตาแก่ไม่ปิดบังคุณแล้ว เสี่ยวลั่วลั่วถูกวางยาพิษ พูดให้ชัดคุณก็ไม่เข้าใจแต่ว่าคุณสมบัติของยาพิษนี้รุนแรงมาก…”
หลงเซียวหรี่ตาลง “สาเหตุล่ะ? ”
ส้งชิงเซวี๋ยนจุ๊ริมฝีปาก “มีอะไรให้ดื่มหรือกินหรือเปล่า? ลากฉันมากลางดึกแบบนี้ตาแก่ทั้งง่วงทั้งหิวนะ”
“มีครับ ศาสตราจารย์ส้งไปกับผมนะครับ” วันนี้หลงเซียวเอานิสัยที่ดีของเขาอีกยี่สิบสามสิบปีออกมาทั้งหมดเลยจริงๆ
ส้งชิงเซวี๋ยนมองหลงเซียวอย่างละเอียด ลูบคางด้วยความพอใจ “โอเค ลาภปากตาแก่แล้ว! ”
ผู้ป่วยหลงเซียวเตรียมอาหารมื้อดึกให้ส้งชิงเซวี๋ยนอย่างจัดเต็ม โต๊ะจัดเลี้ยงหนึ่งตัวที่โรงพยาบาล ส้งชิงเซวี๋ยนนั่งบนเก้าอี้อย่างสบายอกสบายใจ เขาไม่ได้ใช้ตะเกียบตอนกินอาหาร แต่ใช้มือเปล่าหยิบน่องไก่ขึ้นมาแทะ แล้วเอ่ยชมขึ้นมา “ดีๆ สมแล้วที่เป็นไก่อบของร้านหรงจิ่น ฉันไม่ได้กินมาหลายปีแล้ว รสชาติดีมากเลย”
หลงเซียวอยู่กับส้งชิงเซวี๋ยนเพื่อดูเขากินอย่างอดทน “ศาสตราจารย์ส้งชอบก็ดีแล้วครับ แต่ท่านครับ ลั่วหานเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้บอกหน่อยได้ไหม? ”
ส้งชิงเซวี๋ยนฉีกน่องไก่อบอีกข้างส่งให้หลงเซียว “อย่าอยู่เฉยๆ กินเป็นเพื่อนกัน กินคนเดียวมันน่าเบื่อ กินด้วยกัน! ”
หลงเซียวมองน่องไก่มันวาวที่ถูกจับไว้ด้วยมือของส้งชิงเซวี๋ยน พูดตามตรงเลยว่าใจเขาตีกันยุ่งมาก มือเรียวสะอาดรับน่องไก่มา ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนที่ตัวเองเป็นคนดีมาครึ่งชีวิตแล้วนั้นได้สิ้นสุดลงแล้ว
“อย่ามัวนิ่งสิ กินสักคำมันอร่อย! ”
ในกลางดึก คุณชายเซียวนั่งแทะไก่ที่โรงพยาบาล แถมยังใช้มือจับด้วย…เป็นภาพที่เยี่ยมไปเลย
หลงเซียวพยักหน้า “ขอบคุณมากครับศาสตราจารย์ส้ง”
เพื่อจะได้ทราบถึงอาการของภรรยา คุณชายเซียวขมวดคิ้วแล้วกัดเนื้อไก่เข้าปากเต็มคำ เคี้ยวอย่างไม่รับรู้รสชาติ “ตอนนี้…”
“อร่อยไหม? ”
ส้งชิงเซวี๋ยนมองหลงเซียวอย่างคาดหวัง รอให้เขาตอบกลับมาเหมือนกับเด็กน้อยที่รอคอยคำชื่นชม
หลงเซียวพยักหน้า “รสชาติดีมากครับ ไม่เลี่ยนเลย”
“ฮ่าๆๆ! ฉันก็ว่างั้นแหละ! โอ้…ที่บอกคุณว่าเสี่ยวลั่วลั่วถูกวางยาพิษ แม้ว่ายาพิษนี้จะไม่ถึงชีวิตในทันที แต่คนที่โดนพิษจะต้องทรมานไปเจ็ดวันเจ็ดคืน…ตอนที่เสี่ยวลั่วลั่วโดนวางยามือและเท้าของเธอเย็นเฉียบเลยมั้ย? ”
หลงเซียวไม่ได้หยิบไก่ขึ้นมากินอีก “ครับ เมื่อวานตอนอยู่ในงานเลี้ยง มือของเธอเย็นมากเลย”
“งั้นก็ถูกแล้ว คนที่โดนพิษนี้มือเท้าจะเย็นก่อน แล้วจะเริ่มหายใจลำบาก คอก็เหมือนถูกบีบไว้แน่น เมื่อหายใจไม่ออก สมองจะขาดออกซิเจน…”
ขณะที่เขาพูด เขาสั่นไหล่อย่างเกลียดชัง “ทรมานคน! คนใจไม้ไส้ระกำที่ไหนมาวางยาเสี่ยวลั่วลั่ว? คุณต้องไปสืบมานะ! ”
“ศาสตราจารย์ส้งวางใจได้ครับ ผมไม่ปล่อยให้ลั่วลั่วต้องทรมานอย่างเปล่าประโยชน์แน่นอน”
แต่คุณชายช่วยบอกจุดสำคัญได้ไหม?
ในที่สุดส้งชิงเซวี๋ยนก็กินและดื่มไปไม่น้อย ปากดูดน้ำมันจากบนนิ้วตัวเอง “ไม่ต้องห่วงนะ ยาพิษนี้ที่เสี่ยวลั่วลั่วโดนไม่ใช่งานยากของฉันเลย ไม่ได้ร้ายแรงมาก ให้เธอพักผ่อนมากๆ ก่อน…” พูดไปได้เพียงครึ่ง จู่ๆ ส้งชิงเซวี๋ยนก็เงยหน้ามองหลงเซียว “ลิ่มเลือดในหัวเสี่ยวลั่วลั่วของฉันลดไปพอสมควร”
ดวงตาของหลงเซียวเป็นประกายทันที อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นไล่ถาม “ศาสตราจารย์ส้งหมายความว่าลั่วลั่วพ้นจากอันตรายจากลิ่มเลือดอุดตันแล้ว? ”
“ใช่แล้ว! เสี่ยวลั่วลั่วเองก็ไม่รู้ว่าร่างกายเป็นยังไง…ร่างกายหาเรื่อง เด็กที่น่าสงสาร! ตอนนี้ก็ยังดีอยู่ ถ้ารักษาไม่ได้ต่อไปก็ฝึกร่างกายไม่ให้โดนพิษอีก”
ใบหน้าของหลงเซียวขรึมลง “ศาสตราจารย์ส้งไม่ล้อเล่นกับเรื่องนี้ก็ดีนะครับ”
“ไม่ได้ล้อเล่น! แต่…เมื่อไหร่ที่เจ้าหนุ่มขยันทำการบ้านกับเสี่ยวลั่วลั่ว มีเจ้าเสี่ยวลั่วตัวน้อยหรือว่าเจ้าเซียวตัวน้อยให้ตาแก่เร็วๆ หน่อย ตาแก่ไม่ได้เห็นเด็กมานานแล้ว พวกคุณก็รีบมีเจ้าตัวเล็กได้แล้ว”
หลงเซียวรู้สึกจนใจเล็กน้อย “ศาสตราจารย์ส้ง ผมขยันอยู่แล้วครับ”
“ฮ่าๆๆ ! ไม่เลว ไม่เลว! ถ้าตั้งใจก็ดี”
ยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อมา ยาพิษบนร่างกายของลั่วลั่วก็ได้ถูกล้างพิษออกโดยส้งชิงเซวี๋ยน
ส้งชิงเซวี๋ยนยิ้มแล้วเอ่ยว่า “เสี่ยวลั่วลั่ว ครั้งนี้เธอยังมีความโชคดีในความโชคร้าย แล้วต่อไปก็อย่ากินยาลดลิ่มเลือดอีก ชีวิตน้อยๆ ของเธอได้รับการรักษาแล้ว รับประกันอย่างดี! ”
ลั่วหานไม่ได้ยินดีอย่างมากกับทุกขลาภนี้ “ขอบคุณศาสตราจารย์ส้งที่แก้พิษให้ฉันนะคะ”
“อยากขอบคุณฉันจริงๆ เหรอ? ถ้าอยากขอบคุณจริงๆ อย่างนั้นปีหน้ามีเสี่ยวลั่วน้อยมาให้ตาแก่อุ้มได้ไหม? ”
ลั่วหานกุมขมับ ทำไมหัวข้อสนทนาของตาแก่ถึงไม่พ้นเรื่องเด็กทุกครั้งเลย
——
MBK ห้องทำงานท่านประธาน
“เจ้านายครับ ผลตรวจสอบออกมาแล้วครับ ฉู่ซีหรานเป็นคนวางยาครับ เธอบอกบริกรว่าแก้วเหล้านั้นเจาะจงให้คุณนายหญิงเป็นพิเศษครับ ในแก้วนั้นมียาพิษ”
ริมฝีปากบางของหลงเซียวค่อยๆ ฉีกยิ้มดูแคลนและเป็นอันตรายออกมา “ฉู่ซีหราน…เธอคงจะเบื่อชีวิตแล้วจริงๆ สินะ! ฉันไม่ได้ทำอะไรเขา แต่เธอเป็นฝ่ายมาหาเรื่องฉันเอง! ไปแจ้งกระทรวงรักษาความสงบสาธารณะพวกเขารู้ว่าควรทำยังไง”
“ครับเจ้านาย ผมจะรีบไปปล่อยข่าวให้ฝ่ายนั้นทันทีครับ”
“ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้นะ ฉันอยากเห็นปฏิกิริยาของเสิ่นเหลียวโดยเร็วที่สุด”
“ครับ”
เมื่อจี้ตงหมิงออกจากห้องประธานไปก็พบเกาจิ่งอานเดินเข้ามา ทั้งสองต่างก็พยักหน้าให้กันจากนั้นก็เดินผ่านกันไป
เกาจิ่งอานเดินเข้าประตูมา “พี่หลงครับ ทางศุลกากรพบว่าเสิ่นเหลียวมีสินค้าจำนวนหนึ่งจะถูกส่งไปอังกฤษคืนนี้ครับ ข้างในมีบางอย่างซ่อนไว้ไม่น้อยเลย พวกเราจะทำอะไรสักหน่อยไหม? ”
หลงเซียวหมุนแหวนแต่งงานที่อยู่บนนิ้วนางเล่น “แจ้งศุลกากรว่าจะปล่อยเสิ่นเหลียวกับฉู่ซีหรานไปไม่ได้! ”
เกาจิ่งอานขมวดคิ้ว “พี่จะจัดการเสิ่นเหลียวผ่านศุลกากร ถ้ามีการตรวจสอบสินค้าล็อตนี้ขึ้นมา ให้เดาว่าจะมีผู้เกี่ยวข้องจำนวนมาก พอถึงเวลานั้นเรื่องก็จะจบแบบไม่สวย? ”
ภรรยาของเขาถูกวางยาพิษ แล้วจะยังให้เขามาสนใจว่ามีผู้เกี่ยวข้องกี่คนเหรอ!
“ตรวจสอบ! ไม่ว่าจะมีผู้เกี่ยวข้องกี่คนต้องกวาดล้างให้ฉันทั้งหมด! ต่อไปฉันไม่อยากได้ยินคำว่าเสิ่นเหลียวสองคำนี้อีก”
เกาจิ่งอานมองสีหน้าโกรธจัดของหลงเซียวอย่างไม่สบายใจ ถามออกไปอย่างระวังว่า “พี่ใหญ่ มีเรื่องอะไรมากระทบพี่หรือเปล่า? เกี่ยวกับพี่สะใภ้ไหม? ”
หลงเซียวกวาดสายตามองเกาจิ่งอานอย่างเย็นชา “ให้นายไปจัดการอะไรก็ให้รีบไป มัวเอาเรื่องไร้สาระที่ไหนมาพูด? ”
“ครับ! พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วงนะ! ผมจัดการเสิ่นเหลียวได้แน่นอน! ”
หลังจากนั้นลั่วหานก็ได้รับโทรศัพท์เป็นข่าวกระทรวงรักษาความสงบสาธารณะประกาศจับเสิ่นเหลียวที่ลักลอบค้าของเถื่อนไปทั่วประเทศ
หมายเลขต่างถิ่นที่ไม่คุ้นเคยโทรเข้ามา โทรศัพท์บ้านหรืออาจเป็นโทรศัพท์สาธารณะ
“ที่รัก ฉันเดาว่าเป็นเสิ่นเหลียว”
“รับ! ”
ลั่วหานรับโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ”
“ฉู่ลั่วหาน รสชาติของการถูกยาพิษคงขมขื่นสินะ! ถ้าไม่อยากตายรีบให้หลงเซียวเพิกถอนคำสั่งจับเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นเธอก็รอความตายได้เลย! ยาแก้พิษอยู่ในมือฉันและมีแค่ฉันเท่านั้นที่ช่วยเธอได้”
ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นสายตาของหลงเซียวกำลังมองเธออยู่พอดี จึงวางโทรศัพท์ลงแล้วเปิดเสียง เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ด้วย
“น้องเขย แผนการของนายเยี่ยมมากจริงๆ มาวางยาฉันเพื่อที่ตัวเองจะได้เป็นต่อ สารเลว!!! ”
หลงเซียวพยักหน้าส่งสัญญาณให้ลั่วหานถ่วงเวลาเพื่อหว่านแหให้ฝ่ายตำรวจ
ในเวลาเดียวกัน หลงเซียวก็รีบนำหมายเลขส่งให้กระทรวงรักษาความสงบสาธารณะ เมื่อเจิ้งซิ่วหยาได้รับหมายเลขก็ป้อนเข้าระบบทันที!
“นายครับ พิกัดอยู่ที่เมือง A ! ”
“ติดต่อฝ่ายตำรวจท้องที่! เตรียมจับกุม! ”
เสิ่นเหลียวถุยน้ำลายออกมา “เลิกพล่ามได้แล้ว! ถ้าไม่อยากตายก็ไปบอกหลงเซียวซะ ให้มันเพิกถอนคำสั่งจับ ฉันถึงจะให้ยาแก้พิษ ไม่งั้น… ”
“น้องเขย คำพูดของนายไม่ได้มีความน่าเชื่อถือเลยแล้วฉันจะเชื่อเธอได้ยังไง? ” ลั่วหานแลกเปลี่ยนกับหลงเซียวจากนั้นเขาก็ส่งสัญญาณว่าฝ่ายตำรวจได้ยึดกุมพื้นที่ของเสิ่นเหลียวแล้ว
ลั่วหานพยักหน้า
หลังจากนั้นไม่กี่นาทีสายโทรศัพท์ก็ตัดไป
“ที่รัก เสิ่นเหลียวตัดสายไปแล้ว เขาหนีไปแล้วหรือเปล่า? ”
สีหน้าของลั่วหานเปลี่ยนไปทันที
โทรศัพท์ของหลงเซียวก็ดังขึ้นมาทันที ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจโทรมาว่า “คุณหลงครับ ขอบคุณคุณและภรรยาที่ให้ความช่วยเหลืออย่างสุดกำลัง ตอนนี้เสิ่นเหลียวถูกจับกุมแล้วครับ! ”
ลั่วหานถอนหายใจอย่างโล่งอก “ดีจังเลย! ครั้งนี้ค่อยคุ้มกับที่ถูกวางยาหน่อย! ”
เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าชีวิตของเสิ่นเหลียวจะจบลงอย่างรวดเร็วแบบนี้ เธอยังไม่สะใจเลย
มือใหญ่ของหลงเซียวยื่นไปปิดปากที่พูดไม่เป็นมงคลของเธอไว้ “พูดจาเหลวไหล! หลังจากนี้งดกินเหล้าทุกๆ โอกาส ไม่ว่าเหล้าใครก็ห้ามดื่มอีก แล้วเป็นแบบนี้มาสองครั้ง ความสามารถของคุณนายหลงเยี่ยมจริงๆ ”
ลั่วหานยกมือปิดหน้า โอเค มันน่าขายหน้ามากจริงๆ ที่ตกหลุมพรางถึงสองครั้ง “ยังไงก็ตามคราวนี้จับเสิ่นเหลียวได้แล้ว คิดเสียว่าฉันก็แลกชีวิตเพื่อรักษากฎหมายและความสงบของสังคม คุณชายหลงไม่คิดจะชื่นชมฉันหน่อยเหรอ? ”
แม้ว่าจะรู้สึกเสียหน้าไม่น้อย แต่หมอฉู่ก็ปฏิเสธว่าตัวเองเป็นคนโง่อย่างไม่ลังเล
หลงเซียวซ่อนรอยยิ้มไว้แล้วบีบจมูกรั้นของเธอ “ครับ เทียบกับของขวัญที่สามีให้ไม่ได้หรอกมั้ง? ”
ลั่วหานปล่อยมือจากใบหน้า ดวงตาสวยก็เปล่งประกายวาววับด้วยความคาดหวัง “ของขวัญอะไร? ”
มือใหญ่ของหลงเซียวกอบกุมใบหน้าของเธอไว้ ขยับตัวเคลื่อนเข้าใกล้จนปลายจมูกสัมผัสกัน มืออีกข้างวาดมาโอบเอวของเธอไว้แน่นแล้วอุ้มเธอขึ้นมาจากโซฟา “ให้เจ้าเสี่ยวลั่วตัวน้อยกับคุณเป็นไง? ”
“อ๊ะ!!! ไม่นะ!!! ”
“ไม่ทันแล้ว! ”