คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 328 น้ำตาที่เธอไหล ใจที่เขาเจ็บ
ตอนที่ 328 น้ำตาเธอไหล ใจเขาเจ็บ
ลั่วหานนำประวัติผู้ป่วยของหวังเถียนเถียนหยิบออกมา แล้วชี้ไปที่กรุ๊ปเลือด “นี่คือรายงานผลตรวจสุขภาพของหวังเถียนเถียนค่ะ วิธีรักษาเธอที่เหมาะที่สุดในตอนนี้คือการเปลี่ยนหัวใจ แต่กรุ๊ปเลือดเธอค่อนข้างพิเศษ หาหัวใจที่เข้ากันได้ยากมาก”
ลั่วหานพูดไปพลางยื่นประวัติผู้ป่วยให้หลงเซียวดู เขามองดูภาษาอังกฤษบนนั้นและมันคุ้นตามาก เนื่องจากภรรยาของเขาก็มีกรุ๊ปเลือดเดียวกัน
หลงเซียวขมวดคิ้วอย่างรวดเร็ว "ปึง!" เขาบลงบนโต๊ะและจับมือของลั่วหานแน่น เขาจ้องมองไปที่เธอราวกับจ้องมองไปยังนกที่กำลังจะบินจากไป เขาพูดเสียงเบาลงมากและตึงเครียด“ ลั่วลั่ว อย่าบอกนะว่าคุณจะบริจาคหัวใจให้เธอ!”
เขากัดฟันแน่น เขากลัวเหลือเกินว่าคำตอบจะเป็นไปในทางที่ไม่ดี หากเป็นเช่นนั้น เขาคงต้องบ้าแน่ๆ
ลั่วหานกะพริบตารัวๆ แล้วมองไปยังหลงเซียว2 เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “คุณคิดอะไรกันคะ? คุณหลง ฉันจะบริจาคหัวใจให้เธอได้อย่างไร?”
หลงเซียวเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เขาระแวงมาก “ถ้าอย่างนั้น ที่รักคุณจะปรึกษากับผมเรื่องอะไรกัน?เรื่องอื่นคุณต้องปรึกษาผมด้วยเหรอ? ผมบอกแล้วว่าไม่ว่าเรื่องอะไรคุณก็สามารถทำตามความต้องการได้เลย”
ไม่จำเป็นต้องรายงานเขา
ลั่วหานมองไปยังสามีของเธอ ในวันนี้สีหน้ากังวลของเขาช่างรักดี ทำให้เธออยากจะแกล้งต่อสักหน่อย “ที่รักคะ ถ้าฉันบอกว่าฉันจะบริจาคหัวใจให้เธอล่ะ? คุณว่าอย่างไร?”
“ไม่เด็ดขาด!” คำตอบนั้นหนักแน่นมาก แทบจะไม่ให้เธอมีทางเลือกอื่นเลย การบริจาคหัวใจเท่ากับฆ่าตัวตาย เขาจะให้เธอทำไม่ได้เด็ดขาด!
ลั่วหานทนแกล้งเขาต่อไปไม่ไหว จึงได้โบกมือแล้วบอกว่า “แม้ว่าฉันจะเป็นหมอ แต่ก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นนะคะ อีกทั้งฉันก็เป็นคน กลัวเจ็บกลัวตายเหมือนกัน ดังนั้นคุณหลงวางใจได้ค่ะ”
หลงเซียวลูบมือเธออย่างทะนุถนอม เขากลัวจริงๆว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แม่จะเป็นเพียงคำหยอกเล่น แต่ก็กระทบต่อจิตใจเขาโดยตรง เขาไม่อาจรับได้หากเธอเป็นอะไรไป
“ลั่วลั่ว อย่าล้อเล่นแบบนี้อีกนะ” เขาพูดออกมาท่าทีจริงจัง
ลั่วหานคิดไม่ถึงว่าเขาจะมีปฏิกิริยาที่จริงจังแบบนี้ เธอจึงยกมือขึ้นแล้วยอมแพ้ “ค่ะๆๆ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ล้อเล่นแบบนี้อีก เรื่องที่ฉันจะปรึกษากับคุณก็คือ แม่ของหวังเถียนเถียนมีกรุ๊ปเลือดเดียวกับเธอ สามารถเข้ากันได้ดี เพียงแต่……” ลั่วหานถอนหายใจ “หัวใจไม่สามารถผ่าออกมาจากผู้มีชีวิตได้ นั่นเป็นการฆาตกรรม”
ลั่วหานส่ายหัวเอามือกุมขมับอย่างไม่มีทางเลือก เธอพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “คุณคะ ฉันเจอเรื่องยากเข้าแล้วละ ฉันอาจจะไม่สามารถรักษาลูกสาวของหวังเค่ยได้”
เมื่อมองไปยังลั่วหานที่มีความรู้สึกผิดอยู่นั้น หลงเซียวก็ลุกขึ้นอย่างปวดใจ แขนอันทรงพลังของเขากอดเธอไว้แน่นจากด้านหลัง “ ลั่วลั่ว คุณเป็นหมอนะไม่ใช่เทพเจ้า ไม่ว่าหมอจะมีความสามารถมากแค่ไหน แต่ก็ยังมีคนไข้ที่ไม่สามารถรักษาได้อยู่ดี อย่ากดดันตัวเอง เลยแค่ทำให้ดีที่สุด "
เธอเหนื่อยใจมาก ศีรษะพิงมายังเขาทิ้งตัวเข้าไปในอ้อมอกของเขา แนบใบหน้าไว้ในอ้อมแขนของเขา และพูดด้วยเสียงที่เหมือนหายใจไม่ออกว่า “ฉันช่วยคนมามากมาย เจอโรคที่รักษาไม่หายมามากมี แต่ทำไมถึงเป็นลูกสาวของหวังเค่ย? ฉันสัญญากับเขาแล้ว ฉันสัญญากับเขา "
เสียงเธอสั่นมากขึ้น เขาสัมผัสได้ถึงน้ำตาที่ไหลรินลงมาในเสื้อของเขาสู่ผิวหนัง
หลงเซียวลูบผมเธอ แล้วก้มลงมาจูบที่ศีรษะเธอเบาๆ เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มและอบอุ่นว่า “เรื่องหวังเค่ยผมจะไปอธิบายเอง คุณไม่ร้องไห้แล้วได้ไหม?”
เมื่อเห็นเธอร้องไห้ เขาเจ็บปวดใจยิ่งนัก
ลั่วหานกลั้นน้ำตาไว้ คนที่แข็งแกร่งอย่างเธอ น้อยนักที่น้ำตาจะไหลออกมา น้อยนักที่จะสิ้นหวังเช่นนี้ เธอเพียงต้องการความอบอุ่นจากเขาเพื่อรองรับอารมณ์เธอเท่านั้น
เธอเช็ดน้ำตาแล้วก้มหน้า ไม่ให้เขาเห็นใบหน้าที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตาของเธอ เธอพูดแบบเสียงคนที่เพิ่งร้องไห้เสร็จว่า “ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วค่ะ เมื่อสักครู่ฉันไม่อาจรับได้จริงๆ คุณรีบกลับไปทำงานเถอะค่ะ”
หลงเซียวจะวางใจได้ยังไง?
มือใหญ่ของเขาจูงมือลั่วหานไว้ เขาก้มตัวลงนั่งยองๆ ยื่นมือไปปาดน้ำตาให้เธอ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เขาอยากจะรับความทุกข์ของเธอทุกอย่างมาแบกรับไว้เพียงผู้เดียว!
“ตอนนี้เลิกงานแล้ว ผมมารับคุณกลับบ้านนะ คุณวางเรื่องนั้นลงก่อนนะครับ อย่าเพิ่งคิดมาก”
ลั่วหานพยักหน้า “ฉันจะพยายามหาวิธีอื่นดู หวังเถียนเถียนเธอเป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆ ฉันทนดูไม่ได้จริงๆ”
ขณะนั้น เสียงมือถือของลั่วหานก็ดังขึ้น
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ทำให้ห้องที่เงียบสงัดมีสีสันขึ้น เป็นหมายเลขของผู้ไม่รู้จัก ลั่วหานคิดว่าเป็นผู้ป่วยคนไหนโทรมาหรือเปล่า จึงได้รับสายและพูดว่า “สวัสดีค่ะ”
เสียงหายใจเร็วๆจากฝ่ายตรงข้าม ตามด้วยเสียงร้องโหยหวนและร้องไห้ กินเวลาหลายสิบวินาทีก่อนที่จะมีคนพูดขึ้นว่า
“พี่คะ! หนูเอง! ฮือๆๆ พี่ช่วยหนูด้วย! ช่วยด้วย!!”
ฉู่ซีหราน?
ลั่วหานมองดูหลงเซียว แล้วพูดอย่างไร้เสียงว่าฉู่ซีหราน หลงเซียวยื่นมือออกไปจะหยิบมือถือเธอมา สายจากผู้หญิงคนนี้เขาไม่อยากให้ภรรยาของเขาได้ยินอีกแม้แต่วินาทีเดียว
ลั่วหานโบกมือและหลบหลงเซียว เธอพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ฉู่ซีหราน ร้องไห้ทำไม มีอะไรก็พูดดีๆสิ!”
ฉู่ซีหรานร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด คล้ายกับชีวิตนี้เธอจะไม่สามารถอยู่ต่อได้แล้วอย่างไรอย่างนั้น “พี่คะ! ช่วยหนูด้วย ช่วยหนูออกไปที! เสิ่นเหลียวเขาจะฆ่าหนู เขาจะฆ่าหนู!”
ลั่วหานขมวดคิ้วขึ้น “เสิ่นเหลียวทำร้ายเธอ? เหอะๆ สามีที่เธอเลือกเอง สามีที่บอกว่าจะอยู่ร่วมกันจนวันตาย ตอนนี้ทำไมถึงมาขอให้ฉันช่วยละ?”
ฉู่ซีหรานอึดอัดพูดอะไรไม่ถูก “พี่คะ เสิ่นเหลียวเขามีผู้หญิงอีกมากมาย เขาไม่ได้รักหนูเลย ตอนนี้เขาจะแย่งลูกไป เขาจะไล่หนูกับแม่ออกจากบ้าน พี่คะ ตอนนี้หนูไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ พี่เป็นที่พึ่งเดียวของหนู มีแค่พี่ที่จะช่วยหนูได้! พี่คะ ขอร้องนะคะ! ช่วยหนูด้วย!!!”
เสียงร้องไห้ของเธอดูกังวลใจมากจริงๆ คล้ายกับกำลังหลบซ่อนอะไรอยู่
ลั่วหานยิ้มอย่างเยือกเย็น น่าตลกสิ้นดี ตอนอยู่ดีมีสุขไม่เคยจะเห็นหัวเธอแม้แต่น้อย ตอนนี้ตกที่นั่งลำบากกลับมาอ้อนวอนขอร้องเธอ
สายไปแล้ว
ลั่วหานตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแบบไม่ไยดี คล้ายกับคุยกับคนแปลกหน้าว่า “ฉู่ซีหราน เธอรู้ไหมว่าอะไรคือกรรมตามสนอง? ก็คือที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ไง!”
“พี่คะ หนูผิดไปแล้ว ก่อนหน้านี้หนูมันเลว ขอร้องนะคะพี่ ขอให้ช่วยหนูสักครั้ง ขอพี่ช่วยลูกหนูได้ไหม จะให้หนูทำอะไรก็ยอม!”
เสียงร้องไห้จากฝั่งตรงข้ามดังมาเรื่อยๆ หลงเซียวขมวดคิ้วและรับมือถือมา “ฉู่ซีหราน”
น้ำเสียงที่เรียกออกไปสามคำนั้น ทำให้อีกฝ่ายตรงใจจนไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา
“ฟังให้ดีนะ ไม่ว่าเธอจะเป็นหรือตาย เธอก็เลือกมันด้วยตัวเองทั้งนั้น ไม่เกี่ยวข้องกับพี่สาวเธอแม้แต่น้อย ผมขอเตือนคุณว่า หากยังมารบกวนเธออีกเพียงครั้งเดียว ผมไม่ถือสาถ้าจะอาสาช่วยเสิ่นเหลียวจัดการคุณด้วยตัว”
ดวงตาฉู่ซีหรานเบิกกว้างจ้องมองไปที่มือถือ กระทั่งสายถูกตัดลง เธอยังไม่กล้าแม้แต่จะพูดคำใดออกมา ร่างของเธอล้มลงก้นกระแทกพื้นอย่างจัง ใบหน้าที่เขียวช้ำกลับเขียวขึ้นกว่าเดิม
เมื่อวางสายลงแล้ว หลงเซียวก็กำชับว่า “ลั่วลั่ว ฟังนะ ไม่ว่าเธอจะขอร้องคุณยังไงอย่าให้โอกาสเธอเด็ดขาด คนบางคนไม่จำเป็นต้องได้รับการให้อภัย ความใจดีของคุณจะทำให้เธอก่อเรื่องเลวร้ายมากขึ้น และมีโอกาสทำร้ายคุณมากขึ้น”
ลั่วหานมองดูมือถือแล้วหันไปยังเขา “ฉู่ซีหรานถูกเสิ่นเหลียวทำร้าย ตอนนี้เธอแย่มาก”
หลงเซียวพยักหน้า “แล้วยังไง? เกี่ยวอะไรกับคุณ? ฉู่ซีหรานทำตัวเอง ผลกรรมทุกอย่างเธอต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง”
ลั่วหานพูดอย่างคับใจว่า “ค่ะ”
หลงเซียวไม่ได้พูดให้ลั่วหานฟังว่าเรื่องที่ฉู่ซีหรานโทรมาหาเธอนั้น ไม่ใช่เพียงการทำร้ายร่างกายธรรมดาๆแน่ คนของเสิ่นเหลียวตายไปตั้งหลายคน เขาคงได้เห็นแล้ว
เหอะๆ!
ผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิง หลงเซียวคงต้องสั่งสอนเสียแล้ว
ในเวลาเดียวกัน ณ ห้องทำงานของหลงถิง
หลงถิงนั่งอยู่ในห้องทำงาน โดยมีหลงจื๋ออยู่ด้วย สองพ่อลูกสบตากันอยู่พักหนึ่ง หลงจื๋อกำหมัดไว้แน่น เขาดูกังวลและอึดอัดมาก คล้ายกับสามารถระเบิดได้ทุกเมื่อ
หลงถิงพูดออกมาว่า “เสี่ยวจื๋อ เมื่อกี้ที่พูดไปฉันไม่ได้ปรึกษาหารือกับแก นี่คือคำสั่งที่ต้องทำตามเท่านั้น”
หลงจื๋อกัดฟันแน่น “เรื่องอื่นผมทำให้พ่อได้ทั้งหมด ยกเว้นเรื่องนี้ ผมรับปากไม่ได้ครับ”
หลงถิงตบลงบนโต๊ะเสียงดัง “ปึง” ของบนโต๊ะสั่นสะเทือน “ไร้สาระ! กล้าดียังไงไม่ทำตามคำสั่ง! นี่เป็นคำสั่ง!แกต้องทำตามเท่านั้น! ฉันร่างเอกสารที่เกี่ยวข้องเรียบร้อยแล้ว อาทิตย์หน้าเป็นต้นไป แกก็คือรองผู้บริหารของMBK!”
“ผมไม่ยอมรับ!” หลงจื๋อคุกเข่าลง เขาไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งของหลงถิง แต่ก็ไม่สามารถทำตามได้ เขากลืนน้ำลายและพูดออกมาว่า “พ่อครับ พี่ใหญ่ดูแลบริษัทนี้มาอย่างดี ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ผมมีสิทธิ์อะไรมาทำหน้าที่รองผู้บริหาร มันเกินความสามารถของผม เอาเป็นว่าผมไม่ทำ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม”
หลงถิงโน้มตัวไปข้างหน้า ดวงตาของเขาที่สั่งสมประสบการณ์มาหลายสิบปี และซ่อนความเจ้าเล่ห์มานานหลายทศวรรษ "เสี่ยวจื๋อ บอกมาตรงๆสิว่าแกไม่สนใจMBKจริงๆหรือ?"
หลงจื๋อหัวเราะ หน้าตาหล่อเหลาของชายหนุ่มตอบกลับมาว่า “ใช่ ผมไม่สนใจ อย่าว่าแต่รองผู้บริหาร ต่อให้พ่อให้ผมเป็นผู้บริหาร ผมก็ไม่สนใจ”
“ไอ้ลูกเนรคุณ! แกรู้หรือเปล่าว่ากำลังพูดอะไรอยู่!” หลงถิงโมโหมาก เขาใช้กำปั้นฟาดลงที่โต๊ะอีกครั้งหนึ่งเพื่อระบายความโกรธที่มีต่อลูกชาย
หลงจื๋อเองก็ลุกขึ้นยืนและยืนหยัดความคิดของตนว่า “ผมรู้ ผมรู้ว่าผมกำลังพูดอะไร ทำอะไร ผมยิ่งรู้ว่าพี่ใหญ่ทำอะไรให้บริษัทเราบ้าง ถ้าไม่มีพี่ก็ไม่มีMBKในวันนี้หรอก ถ้าพ่ออยากจะตัดอำนาจของพี่เขา ผมขอเตือนว่าอย่าทำแบบนี้ ไม่อย่างนั้นถ้าพี่ใหญ่ทำกลับคืนมา ผมกลัวว่าพ่อจะไม่มีทางไป”
“แกพูดอย่างนี้หมายความว่าจะต่อต้านฉันงั้นซีนะ? แกเป็นลูกชายฉันนะ! แกกล้าขัดคำสั่งฉันได้ยังไง!”เสียงของหลงถิงเปลี่ยนเป็นน่าเกรงขาม ดวงตาหรี่ลง แววตานั้นคล้ายกับมีพิษร้ายซ่อนอยู่
หลงจื๋อหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะของเขาช่างหดหู่ เดียวดาย และเจ็บปวด “พ่อครับ ตอนนั้นที่พ่อทิ้งแม่กับผมไป พ่อขับไล่ผู้หญิงที่เพิ่งคลอดลูกได้ไม่ถึงเดือนออกจากบ้านไป พ่อเคยคิดแบบนี้ไหม?ผมเป็นลูกพ่องั้นเหรอ?”
ดวงตาของหลงจื๋อแดงก่ำ เขากลั้นน้ำตาเอาไว้และพยายามยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นชวนสงสาร “พ่อไม่รู้จริงๆเหรอว่าหลังจากนั้นแปดปีผมมีชีวิตอย่างไร? เหอะๆ พ่อครับ ผมนับถือพ่อจริงๆที่สามารถแย่งผมกลับมาจากแม่ด้วยความหน้าไม่อายนั่น พ่อดีกับผมและอยากชดเชยให้ผม กระทั่งเอ็นดูผมมากกว่าพี่ใหญ่ แต่เรื่องบางเรื่อง มันไม่อาจมาทดแทนความเจ็บปวดที่เคยได้รับไปได้หรอกนะครับ ไม่ได้และไม่มีทาง”ถ้าพ่ออยากจะให้ผมกำจัดพี่ใหญ่ละก็ คุณหาคนผิดแล้วละ”
หลงจื๋อน้ำตาคลอเบ้าและเอ่อล้นลงมาในที่สุด “ผมชินกับการถูกเรียกว่าไอ้ลูกเมียน้อย ไม่ชินกับการอยู่ในที่สูงส่งแบบนั้นหรอกครับ