คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 320 ลั่วหานทำให้โม่หรูเฟยตื่นตระหนกตกใจ
ตอนที่ 320 ลั่วหานทำให้โม่หรูเฟยตื่นตระหนกตกใจ
โม่หรูเฟยสองตาจ้องมองหน้าของลั่วหาน สายตาของเธอดูเหมือนกับถูกสายตาตรงหน้านี้ดึงดูดเข้าแล้ว อีกฝั่งที่นิ่งๆเย็นชา เป็นใบหน้าที่สวยมากๆ สวยจนไร้ที่ติ สวยราวกับรูปประติมากรรม สวยราวกับทะเลสาบน้ำนิ่ง
แต่……
ใบหน้าที่สวยเกินไปนี้ กลับดูห่างไกล แปลกหน้า เข้าไม่ถึง
นี่เป็นรูปลักษณ์ดั้งเดิมเหรอ……ไม่ใช่
จู่ๆโม่หรูเฟยก็ถอยหลังไปเหมือนกับเห็นผี ข้างหลังชนเข้ากับโซฟาอย่างจัง แผ่นหลังเจ็บขึ้นมาทันที
แต่ความเจ็บบนร่างกายกลับไม่สามารถช่วยบรรเทาความตกใจกลัวของเธอได้ สองมือกำแน่น เพราะว่าแรงสะเทือนในใจทำให้ตัวเธอสั่นเล็กน้อย
ลั่วหานเข้าใกล้เธอไปทีละคืบๆ ค่อยเอาหน้าเข้าไปอยู่ตรงหน้าของเธอทีละนิดๆ ใบหน้าที่ขาวไร้ที่ติเนื่องจากอยู่ใกล้กันมากเลยดูชิดขึ้นหลายเท่า ทุกๆรายละเอียดปรากฏให้เห็นอยู่ตรงหน้า
โม่หรูเฟยกำโซฟาแน่น แทบจะฉีกโซฟาออก“แก……แกอย่าเข้ามา!อย่าเข้ามา……”
ลมหายใจของลั่วหานรดหน้าเธอ ยิ้มราวกับดอกกุหลาบมีหนามที่ถูกลมพัดโบกไปมาหลายต่อหลายครั้ง เธอคว้ามือของโม่หรูเฟยเอาไว้ แล้วบังคับให้เอามือมาแตะที่หน้าของตัวเอง เสียงยังคงนิ่งๆเหมือนเดิม รอยยิ้มยังคงเย็นชาแปลกๆ“โม่หรูเฟย ใบหน้านี้ เธอชอบไหม?”
โม่หรูเฟยตกใจจนขวัญกระเจิง ใบหน้าที่สวยงามใบหน้านี้จู่ๆก็กลายเป็นฝันร้าย ใบหน้าที่ละเอียดนุ่มของเธอจู่ๆก็เปลี่ยนไปเป็นใบหน้าที่ดูน่ากลัว ทำให้โม่หรูเฟยตกใจจนนั่งขดตัวส่ายหัวบนโซฟา“อย่าเข้ามา ฉู่ลั่วหานอย่าเข้ามาใกล้ฉัน!”
ลั่วหานยิ้มอย่างนิ่งๆ ยกมุมปากขึ้น ยิ้มอย่างคุ้นหน้าคุ้นตา แล้วก็ดูแปลกหน้าแปลกตาเช่นกัน“โม่หรูเฟย ใบหน้านี้ ดูดีไหม?”
“ว้าย!!อย่าเข้ามา!!ฉู่ลั่วหานไสหัวไปเดี๋ยวนี้!ไสหัวออกไป!”เธอขดตัวบนโซฟาพร้อมกับพูดตะโกนขึ้นอย่างตื่นกลัว ราวกับว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ฉู่ลั่วหานอีกต่อไป แต่เป็นปีศาจ ปีศาจที่สามารถจับเธอกลืนลงไปเมื่อไรก็ได้ ลมหายใจของเธอหนักหน่วงอยู่นานสองนานราวกับว่าถูกเธอกลืนกินลงไปแล้ว“ออกไป!ออกไป!”
มือซ้ายของลั่วหานรั้งมือเธอเอาไว้ เข้าไปใกล้เธอ “โม่หรูเฟย ใบหน้านี้ คือใบหน้าที่พวกเธอให้ฉันมา ยังจำได้ไหม?”
ในหัวของโม่หรูเฟยก็มีความทรงจำที่ซัดไปเซมาอยู่เรื่อยๆ ทั้งหมดที่เกี่ยวกับเธอหมุนวนอยู่ในหัวของเธอ!ทำให้เธอกลัวจนสั่น
“ไม่ ฉันไม่ได้ทำ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน!แกอย่ามาหาฉัน!ฉู่ลั่วหาน แกอย่ามาหาฉัน!”สองมือของโม่หรูเฟยกวัดแกว่งไปมาตรงหน้า พยายามที่จะสะบัดทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าออกไปให้หมด แต่มันไม่มี เธอยิ่งดิ้นรนขัดขืน ภาพที่อยู่ตรงหน้าก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ชัดเจนจนทำให้เธอรู้สึกว่าฝันร้ายจะกลับคืนมาอีกครั้ง
ลั่วหานยิ้มอย่างเยือกเย็นมากขึ้น เผยให้เห็นฟันที่เรียงเป็นระเบียบขาวสะอาด“โม่หรูเฟย ใบหน้าที่สวยขนาดนี้ เธออยากได้มันไม่ใช่เหรอ? ถ้าเกิดให้ใบหน้านี้กับเธอ เธอว่าไง? ถ้าอยากได้ล่ะก็ จะผลักเธอลงจากหน้าผา แล้วค่อยเปลี่ยนหัวเปลี่ยนหน้าใหม่ให้กับเธอ ให้เธอได้มีใบหน้าที่สวยงาม ให้เธอได้กลายเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด ดีไหม?”
โม่หรูเฟยสีหน้าซีดขาวจนหมด เธอมุดตัวสั่นๆอยู่ที่มุมโซฟา นั่งขดขาทำตาโต
“ไม่……ฉันไม่ต้องการ ฉู่ลั่วหาน แกปล่อยฉันไป!”
แม้ว่าเธอจะกำลังดิ้นรนขัดขืน แต่แรงทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอก็ค่อยๆสูญหายไปเนื่องจากความตื่นตกใจ สุดท้ายก็ทำได้แค่นั่งอ่อนปวกเปียกอยู่บนโซฟา อย่างไรก็ตามถูกลั่วหานกดบังคับเธอได้อย่างสมบูรณ์โดยใช้แค่มือเดียว
“เธอพูดถูก ฉันไม่ต้องทำอะไร ก็ได้ทุกสิ่งทุกอย่างมาแล้ว ฉันไม่ได้ทำอะไร ก็กลายเป็นโรคเอดส์ ฉันไม่ได้ทำอะไร ก็มีใบหน้าที่ทำให้ใครๆต่างก็อิจฉา ฉันไม่ได้ทำอะไร ในหัวก็เต็มไปด้วยลิ่มเลือด ฉันไม่ได้ทำอะไร ก็กลายเป็นเมียที่ตายไปแล้วของสามี ฉันไม่ได้ทำอะไร……”
เธอแนบตัวเข้าไป ปลายจมูกแทบจะไปชนกับจมูกของโม่หรูเฟย น้ำเสียงเยือกเย็นราวกับมีน้ำแข็งที่แหลมคมคอยขีดคอยข่วน เยือกเย็นจนทำให้โม่หรูเฟยอึ้งชะงักไปในทันที
“โม่หรูเฟย ฉันไม่ได้ทำอะไร กลับมีคนอยากที่จะเอาชีวิตของฉัน อยากให้ฉันตายโดยไม่มีหลุมศพ……”เธอยิ้ม ยิ้มบางเบา และอ่อนโยนสุดๆ“โม่หรูเฟย ชะตาชีวิตของฉันดีขนาดนี้ เธออยากได้ไหมล่ะ?”
โม่หรูเฟยราวกับเลือดในร่างกายแข็งตัวไม่ไหลเวียนแล้ว จ้องมองฉู่ลั่วหานที่พูดตั้งแต่ต้นจนจบอย่างคล่องแคล่วด้วยสีหน้าสบายๆ
เธอได้ฟังแล้วในใจของเธอก็เหมือนกับถูกมีดแทงเข้าไปดัง ฉึก
ขณะที่โม่หรูเฟยกำลังตื่นตกใจอยู่นั้น ผู้ชายทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไร
หลงเซียวที่เห็นลั่วหานฟังคำพูดเยาะเย้ยและอัปยศอดสูของโม่หรูเฟยจนจบอย่างไม่มีท่าจะขยับเขยื้อนในตอนแรก และเขากำลังรอการตอกกลับของภรรยาอยู่ แต่เขาคิดไม่ถึง ว่าทุกประโยคที่ลั่วหานพูดออกมาจะมีพลังทำลายล้างที่แข็งแกร่งขนาดนี้
ใจที่สั่นเพราะว่าเธอ ถึงขนาดที่แทบจะหยุดหายใจ
ความเจ็บปวดในใจค่อยๆแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายของเขา เธอพูดอย่างง่ายๆ แต่เขาฟังแล้วในทุกๆประโยคล้วนแฝงไปด้วยความเศร้าโศก ถ้าตอนที่เจอเข้ากับตัวเองจะมีสภาพจิตใจเป็นยังไงกันนะ?
เกาจิ่งอานก็นิ่งเงียบ ดอกไม้ในมือถูกเขาเด็ดทิ้งไปอยู่หลายดอกโดยไม่รู้ตัว กลีบดอกไม้ที่ยับเยินร่วงลงบนพื้น เกาจิ่งอานไม่รู้เลยสักนิด
โลกที่ฉู่ลั่วหานออกมามันเป็นแบบไหนกัน?
จินตนาการไม่ได้เลย
โม่หรูเฟยปากสั่น ทั้งตัวกระสับกระส่ายจนแทบจะล้มลงไป“ไม่ ไม่อยาก ฉู่ลั่วหาน……ฉันไม่ได้ทำ แถม……แกส่งเธอเข้าไปในคุกแล้ว จะเอายังไงอีก?”
เกาจิ่งอานเส้นเลือดกระตุก สายตาของลั่วหานจ้องไปที่สภาพที่ผอมบางสภาพนั้น
ลั่วหานยิ้มเล็กน้อย“ขนาดนรกฉันยังไปมาแล้ว แค่ให้เธอเข้าไปในคุกมันจะแค่ไหนกันเชียว? หืม?”เธอลากยาวเสียงตอนที่พูดคำสุดท้าย น้ำเสียงที่ไพเราะและนิ่งๆในตอนแรกจู่ๆก็เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่น่าดึงดูดขึ้นมาทันที
โม่หรูเฟยกลืนน้ำลาย มองเธออย่าประหลาดใจ“ฉู่ลั่วหาน แกคิดจะทำอะไร? จะเอายังไง?”
เกาหยิ่งจือก็เข้าไปในคุกแล้ว ยี่สิบปีหลังจากที่เธอเกือบจะใช้ชีวิตในคุก จิตใจของผู้หญิงคนนี้โหดเหี้ยม เยือกเย็น แข็งแกร่ง หนักแน่นมากกว่าที่เธอคิดเอาไว้เสียอีก
ลั่วหานจับคางของเธอ เชิดขึ้นมา“เธอคิดว่าฉันจะทำอะไร? โม่หรูเฟย ที่ฉันมีทั้งหมดนี้ล้วนต้องขอบคุณพวกเธอนะ พวกเธอดีกับฉันขนาดนี้ เธอว่า ฉันควรจะตอบแทนพวกเธออะไรบ้างไหม? เธอให้หน้าใบนี้กับฉันมา ฉันให้หัวใจกับเธอเป็นยังไง?”
พูดพลาง นิ้วมือที่เรียวยาวดูดีของเธอก็จิ้มๆที่หัวใจของโม่หรูเฟย รอยยิ้มดูลึกลับซับซ้อน
“ไม่!ไม่!……”ในลำคอที่แห้งของโม่หรูเฟยทำได้แค่ฝืนพูดคำง่ายๆออกมาได้เล็กน้อย ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ
ลั่วหานยิ้มๆ สบถเสียงหึออกมา“เธอกลัวอะไร? ฉันเป็นหมอ แถมเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านโรคหัวใจโดยเฉพาะด้วย เปลี่ยนหัวใจไม่เจ็บหรอก เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมาะสมกับหัวใจอะไรล่ะ? ใจหมาป่า ปอดสุนัขที่เขาพูดกันดีไหม ฉันควรจะเปลี่ยนใจแบบไหนให้เธอดี?”
“ไม่ ฉันไม่……ฉู่ลั่วหาน แก แกออกไปนะ ปล่อยฉันไป!ปล่อยฉันไป……”โม่หรูเฟยตกใจจนสีหน้าขาวซีดกว่ากระดาษ ราวกับเกล็ดน้ำแข็ง
มือของลั่วหานยังคงรั้งเธอเอาไว้ ดอกพุดซ้อนบนตัวเธอส่งกลิ่นหอมบางๆตลบอบอวลที่ปลายจมูกของเธอ กลิ่นหอมของดอกพุดซ้อนแผ่กระจายกลบกลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อ กลิ่นหอมบางเบา อ่อนๆ แต่กลับน่ากลัว
นั่นเป็นกลิ่นของฉู่ลั่วหาน!ของฉู่ลั่วหาน……
มือของลั่วหานค่อยๆขยับจากหัวใจของเธอขึ้นมาตรงศีรษะ“หรือว่า ฉันจะเปลี่ยนสมองให้เธอเป็นยังไง? ให้เธอฉลาดขึ้นสักหน่อย จากนี้เวลาทำอะไรก็จะได้รู้จักใช่สมองคิดซะบ้าง อย่าให้ตัวเองโง่ซะจนไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี”
นิ้วมือจิ้มที่ศีรษะของเธอ กดๆจิ้มๆอย่างเป็นจังหวะ
โม่หรูเฟยมีเสียงดังก้องอยู่ในหัว“ไม่ จากนี้ไปจะไม่ทำแล้ว จะไม่แล้ว แกปล่อยฉันไป……ปล่อยฉันไป……”มือของโม่หรูเฟยคว้าข้อมือของเธอ คิดที่จะดึงมือของเธอออก แต่แรงของตัวเองกลับมีไม่พอ
ลั่วหานออกแรงเบาๆ เพื่อสลัดมือของโม่หรูเฟยออก“โม่หรูเฟย ฉันมีนะ เธออยากได้ไหม? สามีของฉัน สถานภาพของฉัน ตำแหน่งชื่อเสียงของฉัน อำนาจหุ้นของบริษัทโม่ซื่อที่อยู่ในมือของฉัน อยากได้ไหม?”
โม่หรูเฟยบังคับปาก ส่ายหัว
ระยะห่างระหว่างหน้าของลั่วหานกับโม่หรูเฟยใกล้กันมาก โม่หรูเฟยแทบจะไม่มีโอกาสได้หลบไปไหนเลย ทำได้แค่มองสีหน้าอารมณ์ของเธอ ดูการเปลี่ยนแปลงไปมาของรายละเอียดต่างๆบนใบหน้า
จากนั้นก็ยากที่จะขยับตัวไปไหน
ลั่วหาน หึ ออกมาหนึ่งคำ รอยยิ้มบางๆยังคงอยู่บนใบหน้าไม่จางหายไป“ในเมื่อไม่อยากได้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอถามคุณโม่หรูเฟยหน่อยนะ ว่าวันนี้เธอมาทำอะไรที่นี่?”
สมองของโม่หรูเฟยหยุดนิ่งไปนานแล้ว เธอจะรู้ได้ยังไงว่าหลังจากที่ฉู่ลั่วหานเล่นอ้อมค้อมไปไกลขนาดนั้นจู่ๆก็กลับมาที่ประเด็นเดิม
ในหัวของเธอว่างเปล่าอยู่สักพัก หาคำพูดตอบกลับไปไม่ได้
แววตาที่เย็นชาของหลงเซียวตอนนี้เยือกเย็นจนหาที่เปรียบไม่ได้ รู้สึกขยะแขยงไม่อยากมองโม่หรูเฟยอีก
เกาจิ่งอานคิดว่าขืนปล่อยแบบนี้ต่อไปคงจะไม่ได้การ โม่หรูเฟยจะต้องถูกลั่วหานทำให้ตกจนเป็นโรคประสาทแน่ๆ ดังนั้นจึงก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างหน้า
“คุณนายหลง ช่วยให้เกียรติพวกเราหน่อยได้ไหม? วันนี้หรูเฟยมารบกวนคุณแล้ว ผมขอโทษคุณแทนเธอก็แล้วกัน ตอนนี้ให้ผมพาเธอกลับไปได้ไหม?”
เกาจิ่งอานหยาดเหงื่อไหลซึมออกมาระหว่างคิ้วเรียบร้อยแล้ว พอเขาหันไปมองลั่วหาน ก็ตกใจขึ้นทันที
ที่ร่างกายของผู้หญิงคนนี้ครอบคลุมไปด้วยพลังที่ทำให้คนรู้สึกประหลาดใจมากๆ
ลั่วหานปล่อยข้อมือของโม่หรูเฟย รู้สึกว่ามากเกินไปแล้ว“คุณเกา ลูกพี่ลูกน้องของคุณดูเหมือนความทรงจำจะไม่ค่อยดีนะ ลืมเรื่องที่เคยทำในอดีตไปจนหมดแล้ว ฉันแค่ช่วยรื้อฟื้นความจำให้เธอเท่านั้น ทำไมคุณถึงต้องจริงจังขนาดนี้ด้วย?”
เกาจิ่งอานกลืนน้ำลาย“เอ่อ……คุณนายหลง เมื่อก่อนหรูเฟยทำเรื่องเลวๆมาเยอะ ต่อจากนี้ไปเธอจะไม่ทำอีกแล้ว คุณวางใจได้”
ลั่วหานก้มมองโม่หรูเฟยที่ตกใจจนไม่กล้าพูดอะไร“ไม่กล้า? ทำไมฉันรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเลยล่ะ? แต่ไม่ว่าเธอกล้าหรือไม่กล้า ฉันก็พร้อมต้อนรับขับสู้ทุกเมื่อ วันไหนที่ไม่มีศัตรู มันก็จะรู้สึกเหงาๆ”
เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน“เพราะฉะนั้นโม่หรูเฟย ต้องหัดใช้สมองบ้าง อย่าเอาแต่ใช้วิธีการต่ำๆที่มันไร้ค่าไร้ศีลธรรมแบบนั้นมาทำให้ฉันต้องมาขายหน้าที่นี่”
เกาจิ่งอานวางดอกไม้บนโต๊ะ สมองมือพยุงโม่หรูเฟยขึ้นมา“คุณนายหลง คุณชายหลง วันนี้มาสร้างปัญหาให้พวกคุณแล้ว ผมต้องขออภัยด้วยครับ ไว้วันหลังผมจะมาขอโทษด้วยตัวเอง”
พูดจบเขาก็พยุงโม่หรูเฟยเตรียมจะออกจากประตูไป
ลั่วหานเหลือบมองดอกไม้สดที่อยู่บนโต๊ะ ก่อนจะถามขึ้นอย่างไม่ได้แยแสอะไร“ดอกไม้ช่อนี้ใครเป็นคนซื้อ?”
เกาจิ่งอานคิด บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสที่ได้เปิดทางให้กับลูกพี่ลูกน้องก็ได้ จึงพูดขึ้น“เป็นดอกไม้ที่หรูเฟยเลือกให้คุณ คุณชอบดอกพุดซ้อนไม่ใช่เหรอ?”
เกาจิ่งอานยิ้มอย่างฝืน
ลั่วหานพูดขึ้น“ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนคุณเกานำกลับไปด้วยนะ ของขวัญของเธอแพงเกินไปจริงๆ ฉันกลัวจะตอบแทนกลับไม่ไหว”