คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 294 ทั้งร้าย ทั้งปากจัด
ตอนที่ 294 ทั้งร้าย ทั้งปากจัด
ลั่วหานอมยิ้ม ความคิดหลงเซียวลึกยิ่งกว่าทะเล ยากที่จะเดาว่าเขาคิดอะไรอยู่ ไม่ว่ารับมือกับใครในที่แจ้งหรือที่ลับเขาล้วนรับมือได้อย่างดี ไม่ว่าจะรับมือแบบไหน ขอแค่เขาออกมารับมือ ฝ่ายตรงข้ามรับไม่ไหวแน่
สำหรับตู้หลิงเซวียน เห็นชัดว่าหลงเซียวไม่มีอารมณ์อย่างเล่นงานเขาในลับเลย
“คุณหลง คุณกำลังด่าคน” ตู้หลิงเซวียนยังพยายามรักษามารยาท ในใจนั้นโกรธจนจะระเบิด แต่ใบหน้านั้นก็ไม่สามารถแสดงอารมณ์ได้
หลงเซียวก็ยังจูงมือลั่วหานไว้ ท่าทางความมีพลังนั้น ตีเกราะป้องกันของคู่ต่อสู้ไปได้อย่างง่ายดาย “คุณตู้เป็นคนฉลาก ก็ต้องแยกแยะออกว่าอะไรคือชม อะไรคือเหยียดหยาม ไม่จำเป็นต้องให้ผมอธิบายหรอกมั้ง?”
ผู้หญิงปากแดงที่ยืนข้างตู้หลิงเซวียนปากโค้งขึ้น อยากช่วยตู้หลิงเซวียนพูด “คุณหลง พูดจะไม่น่าฟังเลยนะคะ? รู้ว่าคุณหลงเป็นคนมีชื่อเสียงในเมืองหลวง แต่ทำไมถึงพูดจาทำร้ายจิตใจคนอื่นแบบนี้?”
ครั้งนี้ ไม่รอหลงเซียวพูด ลั่วหานพูดขึ้นมาก่อน รอยยิ้มสดใสหน้าตางดงาม แค่จุดนี้ผู้หญิงที่แต่งกายเซ็กซี่ตรงหน้าก็เทียบไม่ได้แล้ว “คนสวย พูดความจริงกับด่าคนมันคนละเรื่อง เควินเข้าใจ เธอไม่เข้าใจเหรอ?”
หลงเซียวสายตาไม่เปลี่ยน แต่ปากกลับมีรอยยิ้ม เห็นได้ว่าเขาอารมณ์ดี ภรรยาของเขาทำให้เขาประทับใจมาก
หญิงสาวถูกลั่วหานพูดจนโต้ตอบไม่ได้ อยากจะเถียง แต่พออ้าปากก็สรรหาคำพูดมาโต้ตอบไม่ได้ จึงได้แต่ยิ้มเสแสร้ง
ตู้หลิงเซวียนหัวเราะเพื่อผ่อนคลายสถานการณ์ เปลี่ยนเรื่องคุย “ผมกับDaisyจะไปเดินดูข้างหน้าหน่อย พวกคุณมีแพลนอะไรไหมครับ?”
หลงเซียวพูด “เดินดูเรื่อยๆ คุณตู้เชิญเลยครับ”
“ได้……” สายตาตู้หลิงเซวียนยังมองในตัวลั่วหานอย่างรู้สึกเสียดาย แต่ก็ไม่สามารถอยู่ต่อได้ ได้แต่มองอีกครั้งตอนเดินสวนไป จากนั้นก็เดินจากไปอย่างเร็ว
เมื่อคนเดินไปไกลแล้ว ลั่วหานสูดอากาศเข้าไป แล้วถอนหายใจพูด “ฉันไม่เคยนึกเลย ว่าฉันกับเควินจะมาถึงจุดนี้ได้”
ไม่ว่ายังไง เมื่อก่อนคนอื่นก็คิดว่าพวกเขาเป็นเหมือนกิ่งทองใบหยก แต่แค่พริบตาทุกอย่างก็เปลี่ยนไป?
สิ่งที่ตู้หลิงเซวียนทำกับบริษัทเฉียวซื่อลับหลัง ก็เหมือนผลักบริษัทเฉียวซื่อลงเหว ต่อหน้าเธอก็ดูเหมือนไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ก็ถูกข่มขู่อยู่ตลอดเวลา
หลงเซียวจูงมือเธอออกไปจากตรงนั้น เสมือนไม่อยากแม้แต่สูดอากาศตรงนั้น ทั้งคู่จูงมือกันเดินจากไป เดินอยู่บนถนนเมืองนิวยอร์กก็เหมือนวิวที่สวยงาม แต่ในสายตาของเขาสองคน มีเพียงกันและกัน
“คุณกับเขาไม่ใช่มาถึงจุดนี้ แต่คุณกับเขาไม่เคยเดินร่วมกัน เขาหลอกใช้เฉียวซื่อตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแค่ว่าเมื่อก่อนหลอกใช้ลับหลัง แต่พอตอนนี้แผนการล้มเหลวหมด ก็เลยไม่ไว้หน้าเฉียวซื่ออีก แต่ว่ามีอยู่จุดหนึ่งที่ผมทึ่งในตัวตู้หลิงเซวียนมาก หลังจากที่ถอนหุ้นออกจากบริษัทเฉียวซื่อแล้วเขายังทำเหมือนไม่มีอะไรเลยถามถึงครอบครัวคุณต่อหน้าคุณ”
หลงเซียวส่ายหัว คนอย่างตู้หลิงเซวียน เขาไม่อยากแม้แต่พูดถึง
ลั่วหานยักไหล่ถอนหายใจ “ดูแล้วคุณหลงคงไม่หน้าด้านขนาดนี้”
“ถ้าจะแข่งความสามารถนี้ ผมยอมแพ้” หลงเซียวยิ้ม ในรอยยิ้มนี้เหมือนยิ้มเย้ยหยันกับสิ่งที่เห็น
ลั่วหานเบ้ปาก “เยี่ยมเลยค่ะ”
หลังจากเรื่องนี้แล้ว เวลาที่เหลือของทั้งสองก็สบายและผ่อนคลาย ลั่วหานก็ไม่ได้มีอาการเวียนหัวปวดหัวอีกเลย เธอยังสงสัยตัวเองไม่ได้ป่วยเลยสักนิด
“หลงเซียว ก้อนเลือดในหัวฉัน ถ้ามีก้อนดี อาจจะไม่ต้องผ่าตัด”
ระหว่างทางกลับจากการเดินห้าง ลั่วหานพูดขึ้น
หลงเซียวมองเธออย่างสงสัย “กลัวการผ่าตัดเหรอ?”
“การผ่าตัดทุกอย่างมีโอกาสทำลายประสา โดยเฉพาะสมอง หลังการผ่าตัดจะกลับมาเหมือนสภาพเดิมไม่ได้ นี่คือความจริงที่ต้องยอมรับ อีกอย่าง การผ่าตัดมีเรื่องวุ่นวายมากมาย กลัวจะเป็นผลกระทบภายหลัง เพราะฉะนั้นทั่วไปแล้ว ถ้าไม่ผ่าตัดได้ ก็จะเลือกไม่ผ่าตัด
เธอมีประสบการณ์จากการผ่าตัดหัวใจมามากมาย และมีดที่กำลังจะผ่าลงบนตัวเธอ เธอก็ต้องคิดมากอยู่แล้ว
หลงเซียวนำมือเธอมากุมไว้ แล้วปลอบเธอ “ไม่ว่าหลังการผ่าตัดจะมีอาการอะไร ผมจะอยู่เคียงข้างคุณตลอด ถ้าผ่าตัดแล้วคุณกลับไปเป็นหมอไม่ได้อีก ก็ตั้งใจเป็นคุณนายหลงของผม พวกเรายังมีลูกได้ อีกหน่อยคุณก็อยู่เคียงข้างผมกับลูก”
คำว่าลูก เขาพูดได้ธรรมชาติขนาดนี้ ลั่วหานที่ไม่เคยคุยเรื่องนี้กับเขาเลยได้ยินแล้วยังรู้สึกมึนงง
“ลูก……สภาพของฉันตอนนี้ ไม่เหมาะกับการตั้งครรภ์”
ถึงแม้ว่าเธอเองก็อยากเป็นแม่ อยากมีลูกกับเขา
“ไม่รีบ คุณสำคัญที่สุด สำหรับลูก วันหนึ่งเราต้องมีแน่นอน”
กอดไหล่ของเธอไว้ คำพูดของเขาช่างอ่อนโยน นุ่มนวล ฟังที่หู อุ่นในใจ
“ถ้าสามารถรักษาโดยวิธีการใช้ยาเพราะสลายก้อนเลือดได้ จะเป็นวิธีที่ดีที่สุด หลังว่าทีมผู้เชี่ยวชาญทางนี้จะมีวิธีรักษาที่ดีกว่า”
“พวกเขาต้องพยายามถึงที่สุด คุณแค่ปรับสภาพจิตใจให้ดีที่สุด อย่ากระทบต่อสุขภาพ ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”
เธอหลับตา นอนอยู่ที่อกเขา สูดดมกลิ่นดอกโคมในตัวเขาเข้าลึกๆ พูดอ้อนขึ้นว่า “หลงเซียว ตอนนี้ฉันมีความสุขที่สุดเลยค่ะ”
“จากนี้ไปจะมีความสุขยิ่งกว่า”
——
“คุณหลง คุณนายหลง ทีมผู้เชี่ยวชาญรออยู่แล้วค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ”
“ครับ”
ทั้งสองไปโรงพยาบาลพร้อมกัน ทำการตรวจทุกอย่างก่อนการผ่าตัด ลั่วหานถูกทีมผู้เชี่ยวชาญพาเข้าห้องตรวจ หลงเซียวอยู่ด้วยตลอดเวลา ไม่ห่างจากเธอแม้แต่ก้าวเดียว
สายตา ท่าทาง ทุกอย่างที่เขาทำล้วนเป็นกำลังใจสำคัญของเธอ ถึงจะเป็นการตรวจที่น่ากังวลใจ กลับกลายเป็นเรื่องสบาย
การตรวจทั้งหมดเสร็จสิ้นลง ทั้งสองกำลังรอผลลัพธ์จากทีมผู้เชี่ยวชาญ
แต่สุดท้ายคำตอบทำให้เขาสองคนรู้สึกแปลกใจ
แพทย์ชายผมทองวัยกลางคนมือถือเอกสารเดินมา พูดขึ้นสีหน้าแปลกใจ “คุณนายหลง ก้อนเลือดในสมองคุณไม่จำเป็นต้องเข้ารับการผ่าตัด ตำแหน่งของก้อนเลือดไม่ได้กดทับเส้นประสาท ไม่กระทบต่อการใช้ชีวิตของคุณ ขอแค่ไม่มีเหตุการณ์กระทบจิตใจรุนแรงก็ไม่ทำให้ถึงขั้นเป็นลงได้”
จากคำอธิบายของหมอแล้ว ทำให้ลั่วหานงงไปเลย “คุณไนเท่อ ดิฉันเคยทำการตรวจที่จีนแล้ว ตอนนั้นตำแหน่งก้อนเลือดไม่ใช่ตรงนี้ ใจมั่นใจ”
ริ้วรอยบนหน้าผากของหมอไนเท่อดูลึกขึ้น “แต่ตำแหน่งที่ผมเห็นอยู่ตรงนี้จริง และคงที่มาก ผมจะจ่ายยาที่เหมาะสมให้คุณเพื่อช่วยให้ก้อนเลือกสลาย แต่ต้องใช้ระยะเวลาค่อนข้างนอน แต่คุณวางใจได้ ไม่มีผลข้างเคียงแน่นอน”
หลงเซียวจับมือลั่วหานไว้ตลอดเวลา ฟังคำพูดของหมอจบถึงรู้ “ใช้วิธีรักษาที่สมบูรณ์ที่สุด ระยะเวลาไม่สำคัญ ผมขอแค่รับรองความปลอดภัย”
“คุณหลงวางใจได้ พวกเราจะจัดแผนการการรักษาสำหรับคุณนายหลงอย่างรวดเร็ว แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งต้องขอความคิดเห็นจากสองท่าน”
ไนเท่อจับแว่นตาเข้าที่ ตาสีฟ้าเข้มมองเขาสองคน
“แน่นอน เชิญพูดครับ”
“การใช้การรักษานั้นจะมีผลต่อการตั้งครรภ์ของสตรี ฉะนั้นช่วงนี้ทางที่ดีที่สุดอย่าเพิ่งมีแผนการตั้งครรภ์ ไม่ทราบว่าทั้งสองยอมรับได้ไหม?”
คำพูดของไนเท่อพูดจบ ลั่วหานก็รีบถาม “นานแค่ไหน?”
หลงเซียวคิดไม่ถึงว่า ลั่วหานใส่ใจเรื่องนี้มากกว่าเขาอีก แต่พอได้ยินเธอเอ่ยถามก่อน หลงเซียวก็รู้สึกดีใจ
“หกเดือน แต่ก็ต้องดูการผลการรักษาด้วย ถ้าได้ผลดีก็อาจจะเหลือแค่สามเดือน”
หลงเซียวกดมือลั่วหาน พยักหน้า “ได้”
แผนการรักษาที่ไนเท่อให้มาไม่ต้องสงสัยมันเป็นวิธีที่ดีที่สุดแน่นอน ผลงานทีมแพทย์ที่ดีที่สุด เพื่อลั่วหานคนเดียว
มองดูเอกสารแผนการรักษาที่หนาๆ ลั่วหานถึงกับจับขมับ “นี่มันแผนการรักษาหรือเอกสารแผนการธุรกิจคะ? ฉันเคยทำการผ่าตัดมากเยอะแยะ เพิ่งเคยเห็นเอกสารการบันทึกของหมอละเอียดขนาดนี้เป็นครั้งแรก”
“นั่นเป็นเพราะว่าผู้ป่วยที่หมอฉู่เคยเห็น ไม่มีใครได้รับการดูแลเป็นพิเศษอย่างคุณนายหลงแบบนี้” หลงเซียวหยิบเอกสารหนาๆ บนมือเธอมาถือในมือเอง รับยาแล้วก็เดินออกจากโรงพยาบาล
เดินออกจากโรงพยาบาล รู้สึกว่าท้องฟ้าปลอดโปร่ง ลมเย็นพัดเบาๆ ช่วงบ่ายแบบนี้สวยกว่าทุกเวลา
ลมพัดผมปลิว แค่เส้นด้ายเปรียบเสมือนโลกสองใบ เธอไม่กล้าคิดเลย ว่าตัวเองหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ไปได้ เธอคิดถึงสถานการณ์หลังผ่าตัดร่างกายจะค่อยๆ เสื่อมสภาพลง แต่ก็โชคดีที่สวรรค์คุ้มครอง
“อยากไปไหนไหม? ตอนนี้ไม่ต้องกังวลเรื่องอาการป่วยแล้ว จะได้เที่ยวผ่อนคลายหน่อย” เสียงรักใคร่ดังข้างหู เสียงนุ่มน่าฟัง
ลั่วหานคิดไปครู่หนึ่ง “ฉันอยากพาคุณไปที่หนึ่ง ที่ฉันเคยไปบ่อยๆ”
“ได้”
ไม่ได้คิดแม้แต่นิดเดียว เธอบอกไปไหนเขาก็ไปด้วยทุกที่
ขึ้นรถแล้ว ลั่วหานถาม “คุณไม่ถามเหรอว่าไปไหน? ไม่กลัวฉันเอาคุณไปขายเหรอ? หรือลักพาตัวเจ้าของกิจกรรมไปเรียกค่าไถ่?”
ทั้งคนไหล่ชนกันนั่งเบาะหลัง เธอไหล่ชิดไหล่เขา เหมือนติดกันแน่นแยกไม่ออก
“ไม่กลัว สถานที่ที่คุณนายหลงไป ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนผมก็ไปด้วยทุกที่”
เขายิ้ม คิ้วโก่ง เธอยังไม่ทันแสดงความซาบซึ้งเลย เขาก็พูดขึ้น “ครึ่งปี……ครึ่งปีนี้ผมคงต้องทรมานแล้ว”
ลั่วหานหรี่ตา “คนหาหมอกินยาคือฉัน คุณหลงทรมานอะไรคะ?”
หลงเซียวคิดแล้วถอนหายใจ ทำท่าเหนื่อยใจ “ช่วงที่คุณกินยาท้องไม่ได้ และกินยาคุมไม่ได้ แล้วคุณภรรยาคิดว่า ผมทรมานไหม?”
“……” ครั้งนี้ ลั่วหานโดนเขาเอาคืน เขาพูดจบแล้ว เธอยังหาคำพูดมาโต้ตอบไม่ได้
ผ่านไปสักพักถึงพูดออกมา “ไม่แค่ปากร้าย คนก็ร้าย”
รถขับออกจากเมืองนิวยอร์กที่เจริญอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็ขับมาถึงนอกเมือง ชานเมืองของอเมริกากว้างขวาง ที่กว้างคนน้อย ระยะห่างของบ้านแต่ละหลังก็ค่อนข้างไกล
พระอาทิตย์ตกดิน แสงส่องกระจายอยู่ทิศตะวันตก มองดูวิวด้านนอกผ่านกระจกรถ ภาพอาทิตย์ลับฟ้าสวยงามจนทำให้ใจสั่น
สุดท้าย รถจอดลงที่หน้าสนามหญ้าหน้าบ้านแห่งหนึ่ง สนามกว้างมาก ด้านในปลูกต้นไม้ดอกไม้พันธุ์ต่างๆ นานา เชื่อมกับสนามหญ้านั้นเป็นบ้านสีขาวสองชั้น แบบบ้านนั้นเป็นแบบสไตล์บ้านไร่ เรียบง่ายร่มรื่น ดูสบาย
หลงเซียวมองไปรอบบ้าน แล้วพยักหน้า ชื่นชม “ที่นี่คือ?”
ลั่วหานผลักประตูไม้เตี้ยออก “ที่นี่คือสถานที่ส่วนตัวของฉัน เชิญค่ะคุณหลง”