คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 290 ผู้ชายที่ใจแคบ
ตอนที่ 290 ผู้ชายที่ใจแคบ
คำพูดของเกาจิ่งอานทิ่มแทงถึงจุดที่เจ็บของเกาหยิ่งจือ เธอคว้าหมอนบนโซฟาใส่เกาจิ่งอานโดยตรง"ฉันเป็นพี่สาวของแก แกจะมาพูดแบบนี้ต่อฉันได้ยังไง!"
เกาหยิ่งจือที่โดนเปิดเผยบาดแผลในใจออกนั้นโมโหมาก จึงตวาดอย่างเสียงดังเพื่อซ่อนความไม่สงบในใจของตน ดวงตาคู่หนึ่งเต็มไปด้วยเส้นเลือดที่แดงก่ำ พอจ้องไปที่เกาจิ่งอาน เหมือนจะฆ่าเขาด้วยสายตา
เกาจิ่งอานเอื้อมมือไปรับ หมอนจึงตกไปที่มือของเขา และถูกเขาจับด้วยนิ้วมือที่เรียวยาวอย่างแน่น เวลาที่เขาจับอยู่นั้นใช้แรงอย่างมาก"พี่ คุณทำอะไรต่อฉู่ลั่วหานไป คุณไม่รู้หรือไง?วิธีที่หลงเซียวใช้ในการจัดการซุนปิงเหวินและคุณลุงคุณก็ได้เห็นกับตาแล้ว แม้กระทั่งหรูเฟยที่เกือบจะได้แต่งงานกับนั้นก็หนีพ้นไม่ได้ คุณว่าคุณยังมีทางออกอีกเหรอ?"
เกาหยิ่งจือหัวเราะเยาะออกมา สายตาที่เอียงแสดงส่วนโค้งที่เยือกเย็นและไม่ยอมแพ้ เธอยิ้มเยาะขึ้นมา"จิ่งอาน ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทำไมคุณถึงไม่สามารถได้ผู้หญิงที่ชอบของตนเองแล้ว ไม่ว่าทำอะไรคุณล้วนจะเหลียวหน้าแลหลัง ตัดสินใจไม่ได้ หลังจากได้เจอหลงเซียวคุณก็เริ่มกลัวนู้นกลัวนี่ คุณอย่านึกว่าฉันไม่ทราบว่าเมื่อหลายวันก่อนคุณทำอะไรไป คุณไปแสดงตัวอย่างน่าสงสารกับเมียน้อยของคุณต่อหน้าหลงเซียว เพื่อให้เขาเชื่อถือคุณ ใช่หรือเปล่า?"
เกาจิ่งอานไม่ได้ปรากฏความเก้อเขินที่ถูกค้นพบความจริง ในทางตรงข้ามเขายังยักไหล่อย่างสบายๆ ยิ้มอย่างมีความสุขมาก โยนหมอนออกไปพร้อมนำมือเสียดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง มีความหยิ่งยโสในตัว และมีความในใจหลายอย่างซ่อนอยู่"คนอย่างหลงเซียว อย่าไปเป็นศัตรูกับเขาตลอดชีวิตนี้เลย ไม่นั้นคนที่เสียหายก็ต้องเป็นคุณนั่นแหละ พี่ วิธีการของเหลงเซียวคุณรู้ดีกว่าฉันอีก แถมเขายังมีอำนาจส่วนตัวของเขาอีก เรื่องที่คุณทำไปนั้น แม้กระทั่งฉันยังค้นพบได้ อย่าไปพูดถึงเขาเลย"
คำพูดเดียว พูดจนเกาหยิ่งจือจนคำพูด เหล่ตาลง มองไปดูน้องชายที่อยู่ต่อหน้าอย่างระมัดระวัง ซึ่งปกติน้องชายคนนี้ไม่ว่าทำเรื่องอะไรมักจะชอบถามความคิดเห็นของเธอ มักจะถามเธอว่าได้หรือไม่ได้ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเขาเหมือนคนแปลกหน้า ไม่คุ้นเคยเลย
"คุณไปตรวจสอบฉัน?"เกาหยิ่งจือค่อยๆพูดออกมา ทุกคำที่พูดออกมานั้นแสดงให้ถึงความโกรธขรึมมาก
เกาจิ่งอานเดินมาถึงข้างเธอ นั่งลงไป โซฟาก็ทรุดตัวตาม ระยะห่างของทั้งสองคนจึงใกล้ชิดกว่าเดิม"พี่ ฉันเป็นน้องชายของคุณ คุณต้องเชื่อฉัน ฉันจะไม่ทำเรื่องที่ไม่ดีต่อคนหรอก ตอนนี้คุณรีบไปอธิบายและสำนึกผิดกับฉู่ลั่วหาน ฉันอาจจะยังให้อภัยคุณได้ ที่จริงแล้วฉู่ลั่วหานก็ไม่ได้หยิ่งเหมือนภายนอก เธอจะ……"
"แกหุบปาก! จิ่งอาน กูก็คือคำพูดที่แกจะพูดกับฉัน?แกช่วยคนนอกมารังแกพี่สาวแท้ๆของตนเองได้ยังไง?"
"พี่ คุณฟังฉันหน่อย ถ้าหลงเซียวคิดจะจัดการคุณมันเป็นเรื่องง่ายมาก!"เกาจิ่งอานเอื้อมมือไปกอดไหล่ของพี่สาวอยากจะโน้มน้าวใจเธอให้ได้
แต่เกาหยิ่งจือกลับเยาะเย้ยยิ่งกว่าเดิมอีก รอยยิ้มเหมือนแข็งตัวอยู่บนใบหน้าเป็นเวลานาน ในที่สุดเธอก็ได้ส่งเสียงหัวเราะเยาะที่เสียดสีมากออกมา"เฮอะเฮอะ!แกเป็นน้องชายที่ดีของฉันจริงๆเลย แต่แกอย่าลืมว่า หลายปีนี้ฉันก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ทำอะไรไป หลงเซียวคิดจะจัดการฉันมันก็ไม่ง่ายหรอก เขาฝันไปเถอะ"
เกาจิ่งอานนวดขมับ"พี่ คุณนึกว่าหลงเซียวไม่มีหลักฐานในมือก็จะทำอะไรคุณไม่ได้หรือ?คุณใจง่ายเกินไป ถ้าเขาจะทำอะไร ไม่ต้องลงมือเองด้วยซ้ำ สิ่งที่เขาถนัดที่สุดก็คือให้คนอื่นมาฆ่าแทนเขา คุณดูไม่ออกหรือ?"
"ออกไปให้พ้น!เกาจิ่งอานแกรีบออกไปให้พ้นเดี๋ยวนี้เลย!"
เกาหยิ่งจือใช้นิ้วชี้ไปทิศทางของประตู และตวาดให้เกาจิ่งอานออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
"พี่ พอถึงวันนั้น คุณอย่ามาโทษว่าฉันไม่ช่วยคุณ"
"ออกไปให้พ้น!"
——
"ข่าวล่าสุด คุณซุนปิงเหวินที่เข้าโรงพยาบาลเพราะอุบัติเหตุทางรถนั้น หลังผ่านการผ่าตัดนานถึงสิบชั่วโมงในที่สุดการพ้นการอันตรายแล้ว แต่หลังจากผ่านการตรวจสอบได้ยืนยันว่ากระดูกข้อเท้าของเขาหัก แม้ว่ามีผู้เชี่ยวชาญชั้นนำด้านนี้มารักษาทันเวลา แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากความโชคร้ายที่ขาทั้งสองข้างพิการไปหมด……"
ตั้งแต่เช้าตรู่จนถึงบ่ายสี่โมง ข่าวที่เกี่ยวข้องกับซุนปิงเหวินได้รับความสนใจของคนบนโซเวียตอีกครั้ง ในขณะเดียวกันความคิดเห็นของคนบนโซเชียลคอมเม้นเต็มหน้าจออีกครั้ง
โม่ล่างคุนปิดโทรทัศน์ในห้องทำงานลง นิ้วมือนวดขมับอยู่ โม่ล่างคุนราวกับว่าแก่ไปแล้วสิบปีอย่างกะทันหัน มีผมงอกเกินขึ้นส่วนหนึ่ง ข้อมือจับโต๊ะทำงานอยู่ ตั้งนานโม่ล่างคุนยังไม่ได้พูดสักคำ
"ท่านประธานครับ ตอนนี้คุณซุนเป็นแบบนี้แล้ว เราจะบอกกับคุณหนูใหญ่หรือเปล่าครับ?"ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้างๆเห็นว่าเขาไม่เอ่ยเสียงใดๆ จึงกระซิบเตือนเขา
โม่ล่างคุนส่ายมือย่างอ่อนแรง"ยังไม่ต้อง อีกหลายวันคุณหนูใหญ่ถึงจะออกมาได้ ตอนนี้อารมณ์ของเธอไม่ค่อยดี รอให้เธอมีสติก่อนค่อยบอกกับเธอละกัน"
"ครับ แล้วตอนนี้เราต้องทำยังไงครับ?หลังจากข่าวนี้ได้ประกาศออกมา การเปิดตลาดหุ้นในวันนี้ หุ้นของตระกูลซุนก็ได้ตกต่ำลงร้อยละเจ็ด ยังไม่ทราบว่าเดี๋ยวตอนปิดจะเป็นเช่นไรอีก"
คำพูดของผู้ช่วยได้เตือนใจของโม่ล่างคุน เขาเงยหน้าขึ้นมา พูดอย่างโมโห"การร่วมมือระหว่างโม่ซื่อกับตระกูลซุนนั้น ยังไม่ต้องรีบดำเนินการ รอให้คุณหนูใหญ่ออกมาก่อนค่อยมาว่ากัน"
"ครับ ท่านประธาน"
โม่ล่างคุนเอ่ยเสียงเออออกมาอย่างเคร่งขรึม จากนั้นพูดว่า"เตรียมรถ ฉันจะไปที่บริษัทMBK"
เมื่อผู้ช่วยได้ยินว่าเขาจะไปMBK จึงรีบห้ามเขาไว้"ท่านประธานครับ ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างโม่ซื่อกับMBKนั้นฝืดมาก ถ้าท่านจะไป ฉันกลัวว่าหลงเซียวจะทำให้ท่านต้องอับอายในทุกวิถีทาง"
โม่ล่างคุนยังไม่ทันได้ลุกขึ้น ก็นั่งลงไปอีกที
พอดีในขณะนี้ โทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของโม่ล่างคุนดังขึ้นมา เสียงของโทรศัพท์ทำให้ทั้งสองคนล้วนตกใจไปหมด หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา น้ำเสียงของโม่ล่างคุนเย็นชากว่าปกติ"มีเรื่องอะไร?"
"ท่านประธานครับ เมื่อกี้นี้บัญชีของท่านมีเงินก้อนหนึ่งโอนเข้ามา จำนวนเงินเยอะมาก ดังนั้นจึงโทรมาเพื่อตรวจสอบกับคุณครับ"ฝั่งนู้น เป็นผู้จัดการของฝ่ายการเงินโทรมา
สายตาที่ขุ่นของโม่ล่างคุนปรากฏแสงสว่างออกมาช่องหนึ่ง"ฉันรู้อยู่ รีบนำเงินก้อนหนึ่งโอนเข้าตลาดหุ้นของโม่ซื่อ รอก่อน……โอนเข้าไปหนึ่งในสามก็พอ"
"ครับ ท่านประธาน"
การช่วยตลาดหุ้นก็เหมือนกับเป็นการช่วยเหลือไฟไหม้ ตอนนี้โม่ล่างคุนไร้แรงที่จะไปต่อสู้กับความผันผวนของตลาดหุ้นแล้ว ขอให้แต่หุ้มของโม่ซื่อสามารถคงที่ได้ก็พอ ส่วนการขึ้นราคานั้น ตอนนี้เขาไม่กล้าไปคิดเลยด้วยซ้ำ
เมื่อวางสายเสร็จ โม่ล่างคุนก็หายใจเข้าลึกๆ และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ขณะที่โทรศัพท์ของลั่วหานดังขึ้น เธอกำลังเตรียมสิ่งของเพื่อไปต่างประเทศในห้องนอน ดังนั้นจึงไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวของห้องรับแขก
หลงเซียวเห็นโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่บนโซฟา จึงกวาดสายตาไปดู พอได้เห็นชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ มุมปากของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มที่เยาะเย้ยขึ้นมา
"คุณโม่"
เมื่อได้ยินว่าฝั่งนู้นเป็นเสียงของหลงเซียว โม่ล่างคุนจึงตกใจจนเกือบจะล้มลงไปจากเก้าอี้ ปากสั่นไปหลายครั้งจึงจะสามารถควบคุมสติลงมาได้ ยิ้มอย่างเลียแข้งเลียขา"เฮอๆๆ เป็นคุณชายหลงนี่เอง……"
"ใช่ เป็นฉันเอง"หลงเซียวนั่งไขว่ห้าง ขาเหยียบขอบมุมของโต๊ะกระจกอยู่ นั่งพิงโซฟาอย่างสบายๆ และมองไปทางห้องนอนของชั้นสูงตาหนึ่ง
โม่ล่างคุนเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของตน"ฉัน…….โทรให้คุณนายหลง แค่อยากจะบอกคำว่าขอบคุณกับเธอ"
หลงเซียวเปิดเอกสารไปหน้าหนึ่ง และทำเป็นแบบว่าไม่รู้เรื่อง ถามกลับว่า"ไม่ทราบว่าเป็นเรื่องอะไร ประธานโม่ถึงมาขอบคุณภรรยาของฉัน?"
"คือ……"โม่ล่างคุนจะกล้าพูดข้อตกลงที่เขาตกลงกับฉู่ลั่วหานออกมาได้ยังไงล่ะ จึงพูดด้วยทางอ้อม"คุณนายหลงเป็นคนใจดีมีความเมตตา คืนเงินของโม่ซื่อทั้งหมดกลับมา ดังนั้นฉันจึงอยากจะกล่าวคำขอบคุณกับเธอ"
ริมฝีปากของหลงเซียวเย็นชาจนไม่มีอุณหภูมิแม้แต่นิด"เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ประธานโม่แค่พูดคำว่าขอบคุณเฉยๆ มันเบาไปหรือเปล่า?"
โม่ล่างคุนมึนงงขึ้นมาอีก"คุณชายหลงหมายความว่า……."
นิ้วมือของหลงเซียวเคาะอยู่บนหัวเข่า เคาะทีละครั้งอย่างมีจังหวะ"ฉันคิดดูแล้ว สิ่งของในเมื่อของประธานโม่ ไม่มีสิ่งใดที่คู่ควรกับภรรยาของฉันเลย ดังนั้น ทีหลังถ้าประธานโม่ได้เห็นภรรยาของฉัน ห่างไกลจากเธอดีที่สุด อย่าไปทำลายอารมณ์ของเธอ"
คำพูดที่พูดแต่"ภรรยาของฉัน"ของหลงเซียว พูดจนโม่ล่างคุนเพิ่มความดันโลหิตขึ้นมา คำพูดที่อ้อมไปอ้อมมาของเขา ยิ่งทำให้โม่ล่างคุนเกือบจะสลบทันที
"ครับๆๆ แน่นอนอยู่แล้วครับ ฉันจะกล้าเจอกันคุณนายหลงได้ยังไงล่ะ คุณไม่ต้องห่วงครับ วางใจได้ครับ"
"แล้วเบอร์ภรรยาของฉัน ดีสุดทีหลังประธานโม่ก็อย่าโทรมาอีกเลย คืนความสงบให้เธอ"
"โอเคโอเค ทีหลังฉันจะไม่ไปยุ่งกับคุณนายหลงอีก"
หลงเซียวกดปุ่มวางสายบนหน้าจอ จากนั้นนิ้วมือที่เรียวยาวกดไปมุมขวาบนของหน้าจอ เพื่อลบบันทึกการโทรไป และก็ได้ลบเบอร์ของโม่ล่างคุนไปด้วย
คนเหี้ยแบบนี้ แม้กระทั่งเสียงของเขาท่านเซียวยังไม่อยากได้ยินเลย อย่าไปพูดถึงว่าภรรยาของเขาเลย
ลั่วหานจัดเสื้อผ้าเสร็จ ยืนอยู่ข้างรั้วชั้นสอง มองไปดูใครบางคนที่นั่งอยู่ห้องรับแขกชั้นล่าง"ของเกือบจะเตรียมครบแล้ว ท่านเซียวยังมีของอะไรจะเอาไปด้วยไหม?"
หลงเซียวโบกมือใส่เธอ ฝ่ามือทั้งห้ากางออกและโค้งงอมาในทิศทางของเธอ"มาที่นี่"
การล้อเล่นที่อ่อนโยน เขาสามารถทำได้อย่างชำนาญมาก
เดินลงไปชั้นล่าง ลั่วหานนั่งอยู่ข้างๆเขา และยกแก้วน้ำที่อยู่ตรงหน้าเขาขึ้นมา และก็ไม่สนว่าเขาได้ดื่มไปหรือเปล่า ก็ได้ดื่มลงไปเพื่อกลั้วคอ เอียงมาก็ได้สังเกตเห็นสีหน้าที่ผิดปกติของเขา"เป็นอะไร?สีหน้านี้หมายความว่าอย่างไร?"
หลงเซียวกอดเอวของเธอไว้ นิ้วมือกำลังจับผมส่วนหนึ่งของเธอเล่นอยู่"พรุ่งนี้ก็จะได้เห็นพ่อตาแม่ยายของฉันแล้ว ฉันค่อนข้างจะตื่นเต้นหน่อย คุณนายหลงมีคำแนะนำที่ดีหรือเปล่า?"
ลั่วหานให้ความร่วมมือกับการแสดงของเขาเป็นอย่างมาก คิดแล้วพูดว่า"มี คุณพ่อคุณแม่ของฉันชอบรับของขวัญ ยิ่งแพงยิ่งดี ถ้าคุณหลงสามารถเอาของขวัญที่ดีที่สุดไปมอบให้ พวกเขาก็จะดีใจแน่นอน"
อย่างเช่นMBK หรือวิลล่าหรือหรูหรา อะไรประมาณนี้ ไม่ต้องเกรงใจเลย
หลงเซียวขมวดคิ้ว นิ้วมือเล่นผมของเธอจนติด"สิ่งนี้ฉันทำไม่ได้ สิ่งของที่ดีที่สุดแพงที่สุดของฉัน ก็คือคุณ ฉันกว่าจะได้เอาคุณมาได้จากมือพวกเขา จะส่งกลับคืนไปให้อีกได้ยังไงล่ะ?"
ลั่วหานยิ้มอย่างฉลาดขึ้นมา ดวงตาที่ฉลาดนั้นตกตะลึงชั่วคราว"วิธีของท่านเซียวเก่งจริงๆ ปลอบใจเด็กได้ดีมาก"
"คุณภรรยาบอกว่า รายการแบบนี้ ใช้ได้แต่บนหน้าของภรรยา"
รอยยิ้มที่สง่างามและชั่วร้ายซ่อนอยู่ ทั้งมีเสน่ห์และดึงดูดคน
ลั่วหานผลักเขาไว้"อย่าพร่ำพูดแล้ว ไปเตรียมของของคุณไป คุณบอกว่าเราต้องอยู่ที่สหรัฐอเมริกาเป็นเวลานานหน่อยไม่ใช่หรือ สิ่งของที่ต้องการพาไปต้องเยอะแน่นอน เมื่อกี้นี้ฉันได้จัดเสื้อผ้าที่คุณใส่บ่อยขึ้นมาเสร็จแล้ว คุณดูอีกทีว่าขาดอะไรหรือเปล่า"
เขากอดเธอไว้ด้วยความไม่ยอมใจจากไป ดูเหมือนพรุ่งนี้พวกเขาไม่ได้ออกจากบ้านด้วยกัน กลายเป็นแบบว่าต้องแยกแยะไปทั้งสองที่"ไม่ต้อง พาคุณไปคนเดียวก็พอ สิ่งอื่นทุกอย่างนี้ล้วนเทียบเท่ากับคุณไม่ได้
เธอยอมรับว่า ปัจจุบันคำรักที่เขาพูดนั้นน่าฟังและทำให้คนน่าสบายมาก
แต่สิ่งที่แปลกคือ เธอไม่ได้รู้สึกถึงนิสัยแบบนี้จะแตกต่างไปจากของนิสัยของหลงเซียวในปกติ
แต่ในที่สุดเธอก็ยังคงผลักหลงเซียวออกไป เมื่อเห็นว่าหลงเซียวขึ้นไปชั้นบน ลั่วหานจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
เปิดไปดู ไม่มีอะไรสักอย่าง แต่ทำไมโทรศัพท์ถึงมีความร้อนเล็กน้อย?
การบันทึกการโทรนั้นก็ไม่มีอะไรอยู่
เขาจับโทรศัพท์ไว้และมองหน้าจอไปประมาณหลายนาทีหรือเปล่า?
นึกถึงโม่ล่างคุนขึ้นมาอย่างกะทันหัน เวลานี้เงินคงจะถึงบัญชีของเขาแล้ว
แต่เมื่อเวลาที่เธอค้นหาเบอร์ของเขา ลั่วหานได้หัวเราะออกมา เพราะเบอร์ของโม่ล่างคุนถูกท่านเซียวที่ใจแคบลบทิ้งไป"