คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 289 เมาแล้วขับ เกิดอุบัติเหตุทางรถ
ตอนที่ 289 เมาแล้วขับ เกิดอุบัติเหตุทางรถ
ทั้งสองต่างได้วางสายกัน จากนั้นหลงเซียวได้กลับมาที่ข้างๆลั่วหานด้วยสีหน้าที่ปกติ"หิวไหม?อยากกินอะไร?"
พอได้ยินที่เขาพูด เธอจึงมีความรู้สึกที่หิวขึ้นมา"ฝั่งตรงข้ามโรงพยาบาลมีร้านอาหารจีนร้านหนึ่ง ฉันอยากกินเกี๊ยวน้ำไส้ผักของร้านเขา"
พอเธอพูดเสร็จ ท่านเซียวจึงรู้สึกตกใจมาก"แค่นี้?"
"ใช่ ฉันไม่อยากกินของที่มันๆ และก็ไม่อยากกินอาหารตะวันตกด้วย อันนี้รสชาติดีมาก เดี๋ยวเรากินด้วยกันนะ"
เพียงแค่เกี๊ยวน้ำหนึ่งชุดที่ไม่ถึงยี่สิบหยวน เธอก็สามารถดีใจจนขนาดนี้ได้ สีหน้าเต็มไปด้วยความสุข รูปลักษณ์ที่น่ารักเช่นนี้แตกต่างไปจากลั่วหานในความทรงจำของเขา
แต่เขาชอบมาก
ไม่ว่าตอนนี้เธอจะเป็นแบบไหน เขาล้วนชอบหมด
"โอเค ฉันไปซื้อให้"
เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยกขาขึ้นมา และหันร่างไปเพื่อเตรียมไปซื้ออาหารให้ภรรยา แต่มือกลับถูกเธอดึงไว้ จึงหันหน้ามาอย่างแปลกใจ"เป็นไร?เปลี่ยนใจแล้วหรือ?"
ลั่วหานเงยหน้าขึ้น มองไปดูดวงตาที่สว่างและสดใสของเขา เกือบจะจมลงไปในดวงตาที่ลึกอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของเขา"ไม่ ให้ผู้ช่วยของฉันไปซื้อเกี๊ยวน้ำก็พอ ส่วนคุณอยู่ที่นี่ก่อน ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ"
หลงเซียววางมือของเธอไว้ในฝ่ามือของตนเอง และนั่งลงไปที่ข้างๆของเธอ พร้อมลูบผมที่หน้าผากของเธอ"โอเค ฉันจะอยู่กับคุณที่นี่"
เธอให้เขาอยู่ ไม่ใช่เป็นเพราะการพึ่งพาอย่างที่ไม่ได้เจอกันนาทีเดียวก็จะคิดถึงจนเอาเป็นเอาตาย เป็นเพราะว่าเธออยากจะนั่งกับเขาอยู่แบบนี้ ไม่ทำอะไร ฟังแต่เสียงหายใจของเขา มองหน้าตาของเขา และพูดเรื่องทั่วๆไปที่ไม่สำคัญกัน
"คุณภรรยาอยากพูดอะไร?ว่ามา ฉันฟังอยู่"
ความเอาใจใส่และความอ่อนโยนของเขา ราวกับว่าเขาฝึกซ้อมไปเป็นหลายๆครั้ง
เธอสงสัยว่า นี่ยังเป็นหลงเซียวที่เย็นชาที่เธอรู้จักในเมื่อก่อนหรือ
คิดไปคิดมา ใจของเธอก็ลอยไปไกลเลย สักพักหนึ่งถึงจะฟื้นสติกลับมาได้"เมื่อกี้นี้คุณได้พูดถึงเกาหยิ่งจือในโทรศัพท์ใช่ไหม?"
อ๋อ?เธอได้ยินหรือ?
"ใช่ เกี่ยวข้องกับเกาหยิ่งจือ"
"คุณคิดจะจัดการเธอหรือ?"
ลั่วหานพยายามจะหาคำตอบจากสายตาของเขาให้ได้ แต่ผู้ชายคนนี้ซ่อนความในใจของตนเองได้ดีมาก ไม่ให้โอกาสคนอื่นได้สอดรู้เลย
ดังนั้น ง่ายมาก"จัดการ?ทำพูดว่าจัดการได้ยังไงล่ะ?ผู้หญิงอย่างเกาหยิ่งจือ ใจร้ายมาก ปฏิบัติต่อผู้ป่วยก็ไม่ได้จริงใจอย่างคุณ เธออยู่ในโรงพยาบาลของฉันก็ถือว่าเป็นลูกระเบิดลูกหนึ่ง สามารถระเบิดได้ทุกเวลา ฉันก็แค่ทำความสะอาดแมลงเม่าภายในบริษัท ในฐานะที่เป็นผู้บริหารแค่นั้นเอง"
คำว่าแค่นั้นเอง พูดอย่างเบาบางและราบเรียบมาก ไม่สนใจเลย!
ช่างเถอะ ลั่วหานก็ค่อนข้างจะรู้แล้วว่าหลงเซียวจะทำอะไรแล้ว
ระหว่างที่ผัวเมียพูดคุยกันอยู่ หลินซีเหวินก็ถือกล่องอาหารสองกล่องเดินเข้ามา พร้อมเคาะประตู"หมูฉู่ อาหารกลางวันของคุณค่ะ"
"เข้ามาเลย"
หลินซีเหวินเข้ามาแล้วก็วางอาหารลง จากนั้นแอบมองไปที่หลงเซียว ไม่ว่ามองมาทางผู้ชายคนนี้เมื่อไหร่ ล้วนจะถูกดึงดูดความสนใจไป ทั้งหยิ่งและมีรัศมีในตัว!
ไม่น่าทำไมหลายคนถึงบีบกันจนหัวแตกเผื่อจะมีความสัมพันธ์กับเขา
เชอะเชอะ จะไปโทษผู้หญิงที่หลงใหลในความหล่อไม่ได้ ต้องโทษผู้ชายที่หล่อเหลาอย่างเดียว!
เมื่อเห็นว่าหลินซีเหวินเอาของมาให้เสร็จยังยืนอยู่ในห้อง ใบหน้าที่สง่างามของลั่วหานปรากฏรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย"ยังมีเรื่องอีกเหรอ?"
"มีค่ะ!หมอฉู่ สองวันนี้ฉันจะขอลาหน่อย"หลินซีเหวินจับที่ขอบแว่นตา และยิ้มอย่างละอายใจ
"คุณเพิ่งลาไปไม่ใช่หรือ?ทำไมยังมาลาอีก?"
หลินซีเหวินหัวเราะอย่างอับอาย"ฉันมีเรื่องเร่งด่วนต้องจัดการ ผ่านสองวันนี้ไปก็จะเสร็จแล้ว ฉันสัญญาว่าเมื่อผ่านสองวันนี้ไปหลังจากนั้นอีกเดือนหนึ่งฉันจะไม่ลาอีก"
แถมยังชูนิ้วขึ้นมาทำท่าสาบาน สีหน้าดูจริงจังมาก
"เออ เขียนใบลามา ฉันจะเซ็นชื่อให้คุณ"
"ฉันเขียนเสร็จแล้ว หมอฉู่เซ็นชื่อก็พอ"
ลั่วหานมองไปดูใบขอลาที่เธอชูขึ้นมา"ดูเหมือนว่าคุณเตรียมไว้ตั้งนานแล้ว ถ้าทีหลังทำแบบนี้อีก ฉันจะลงโทษคุณโดยการให้คุณต้องทำงานล่วงเวลาหนึ่งอาทิตย์"
แม้ว่าพูดแบบนี้ในปาก แต่ก็ยังเซ็นชื่อให้เธอ
หลินซีเหวินถือใบลาไว้และเดินออกจากห้องผู้ป่วยอย่างมีความสุข
หลังจากเธอจากไป ลั่วหานถึงย้ายสายตามองที่หลงเซียว"ท่านเซียวลองเดาดู ผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้เป็นใคร?"
"ผู้ช่วยของคุณ"
ความหมายชั้นที่หนึ่ง
แม้จะไม่รู้ความลับที่ลึกกว่านี้ แต่เป็นไปไม่ได้ที่ท่านเซียวจะพูดว่าไม่รู้
ลั่วหานรู้ดีกับนิสัยของเขา"เธอไม่เพียงแต่เป็นผู้ช่วยของฉัน ยังเป็นลูกสาวของหลินเหว่ยเย่ด้วย"
ครั้งนี้ สีหน้าของหลงเซียวจึงมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย เมื่อนึกถึงหน้าตาของผู้หญิงในเมื่อกี้ ก็ค่อนข้างจะเหมือนภรรยาของหลินเหว่ยเย่
ธุรกิจของหลินเหว่ยเย่ทำจนใหญ่มาก แต่ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวกับตระกูลใหญ่ทั้งสี่ตระกูล และก็ไม่อวดรวยอวดเก่งใดๆ ถือว่าเป็นนักธุรกิจที่ใช้ได้ แถมชื่อเสียงก็ดีเลิศเช่นกัน สามารถพูดได้ว่าไม่มีศัตรูในเมืองหลวง
แต่คาดไม่ถึงว่า ลูกสาวของเขาได้มาเป็นผู้ช่วยของลั่วหาน
"ลูกสาวของหลินเหว่ยเย่มาเป็นผู้ช่วยให้คุณ ฐานะทางสังคมของหมอฉู่ฉันไม่สามารถคาดการณ์ได้แล้ว"
ระหว่างพูดหลงเซียวก็แกะถุงพลาสติกของอาหารสองกล่องออก เห็นได้ชัดว่าเขาเข้าใจผิดความหมายของคำพูดลั่วหาน
"ท่านเซียวในฐานะที่เป็นผู้ร่ำรวยที่สุดในเมืองหลวง ยังมาหยอกล้อหมอเล็กๆอย่างฉันอีก นี่ถือว่าเป็นการอวดรวยในทางอ้อมหรือเปล่า?"
เขาเปิดกล่องอาหารออกมา กลิ่นหอมของแป้งแพร่กระจายออกมา รสชาติที่เรียบง่ายเหมือนทำเองที่บ้าน แต่ท่านเซียวคงไม่ค่อยได้ดมได้กินมากนัก
แต่รู้สึกว่ามันคงต้องอร่อยมาก
ท่านเซียวอยากจะวางบนโต๊ะของเตียงเธอ แต่ลั่วหานไม่ยอม
"ช่วยพยุงฉันขึ้นมา ฉันนอนจนปวดเอว อยากจะไปนั่งที่โซฟาข้างนอกสักพักหนึ่ง"เธอเหยียดแขนออกและขอกอดของเขาอย่างกับเด็ก
"โอเค คุณภรรยาอยากกินที่ไหน เราก็กินที่ไหนกัน"
ไม่ได้ดึงเธอขึ้นมา แต่กลับก้มตัวลงอุ้มเธอเข้ามาในอ้อมอก เลยวางเธอไว้บนโซฟา และเอาหมอนอันหนึ่งใส่ไว้ในข้างหลังของเธอ จากนั้นจึงเปิดฝากล่องพลาสติกออก
"แล้วหลินซีเหวินก็ไม่เพียงแต่เป็นลูกสาวของหลินเหว่ยเย่ ยังเป็นหายนะของหลงจื๋อด้วย ฉันมองออกได้ว่า หลงจื๋อชอบเธออยู่"
ข่าวนี้ทำให้หลงเซียวค่อนข้างจะประหลาดใจ"เสี่ยวจื๋อชอบเธอ?"
พูดตรงๆ ถ้าเป็นการแต่งกายอย่างหลินซีเหวินในเมื่อกี้นี้ หลงเซียวไม่เชื่อว่าคนที่หยิ่งยโสอย่างหลงจื๋อจะชอบ
ผู้หญิงที่หลงจื๋อชอบ เป็นสไตล์แบบลั่วหาน
"ใช่ ฉันแน่ใจมาก ดังนั้นฉันเลยคิดอยู่ว่า หลงจื๋อชอบผู้หญิงที่ใส่ชุดเครื่องแบบหมอหรือ?"
หลงเซียวยิ้มอย่างลึกซึ้งมาก"ถ้าพูดแบบนี้ มันก็อาจจะเป็นไปได้ เพราะผู้ชายที่สามารถทะลุหน้าตาภายนอกเห็นถึงจิตใจอันดีงามของคุณนั้น หายากจริงๆ"
เชอะ!
การหลงตัวเองแบบนี้ ลั่วหานนับถือทั้งกายและใจเลย
ตักเกี๊ยวใส่ปากของเขา เกี๊ยวน้ำปิดปากของเขาทันที"กินข้าว!"
เธอพูดอย่างดุร้าย แต่รอยยิ้มในสายตายังคงอยู่ ไม่ได้หายแม้แต่นิด
สามารถกินข้าวมื้อหนึ่งกับคนที่รักของตนเอง และพูดคุยไปด้วย ชีวิตช่างดีงามหรือเกิน
ความปรารถนาสูงสุดของผู้หญิง ก็เช่นนี้แหละ
——
วันรุ่งขึ้น เวลาประมาณตีห้า
คนส่วนใหญ่ในเมืองหลวงยังอยู่ในฝันอยู่ ข่าวด่วนเรื่องหนึ่งได้ถูกส่งไปยังพาดหัวข่าวเมืองหลวงเวอร์ชันออนไลน์
"ซุนปิงเหวินเมาแล้วขับตอนดึก จนส่งผลให้เกิดอุบัติเหตุทางรถอย่างรุนแรง ขณะนี้ได้ถูกส่งไปที่โรงพยาบาล! "
เนื้อหาของข่าวไม่ถือว่าสั้น ถ้าสรุปย่อๆออกมาก็คือ ซุนปิงเหวินขับรถจากเมืองBกลับเมืองหลวง แต่เนื่องจากเมาขับและตึกด้วย จึงส่งผลให้ไปชนกับรถบรรทุกคันหนึ่งในระหว่างทาง
เมื่อลั่วหานตื่นมาเห็นข่าว หาวอย่างเกียจคร้านขึ้นมา ความสัมพันธ์ระหว่างโม่ล่างคุนและซุนปิงเหวิน ไม่มีค่าเลย
ในพิธีหมั้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมายังได้เขียนว่าฟ้าสวรรค์บันดาลให้เป็นคู่ชีวิต แต่ในเวลาเพียงพริบตาเองก็กลายเป็นศัตรูแล้ว การแต่งงานเพื่อเป็นผลประโยชน์ทางการค้าไร้ค่าจริงๆ ทำให้คนน่าสงสารมาก น่าเห็นใจมาก
เมื่อเห็นลักษณะที่เต็มไปด้วยเลือดของซุนปิงเหวินที่อยู่บนรูปภาพ สีหน้าของลั่วหานแสดงความหวาดกลัวออกมา วิธีการที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ ทำให้คนน้อยใจมาก
จากนั้นเธอมองไปที่ผู้ชายที่นอนอยู่ข้างตนเอง เขายืดแขนข้างหนึ่ง และเอาศีรษะของเธอกอดเข้ามาในอ้อมอกของตนเอง แก้มสวยมีเสน่ห์ชวนให้คนหลงใหลในแสงยามเช้าที่บางเบา
เธอเป็นคนโชคดีมาก คนที่ตนเองรักนั้นไม่ได้แลกเปลี่ยนผลกำไรกับเธอ สิ่งที่แลกเปลี่ยนกันนั้นเป็นความจริงใจ
วางโทรศัพท์ลง ลั่วหานเอียงตัวไปจูบบนหน้าผากของเขา และยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
เวลาที่หลงเซียวตื่นมาเป็นหกโมงเช้ากว่า นาฬิกาธรรมชาติปลุกเขาตื่นมา ชั่วเวลาที่เขาลืมตาขึ้นมา ผู้หญิงในอ้อมอกกลับหลับตาลงทันที
เขาส่ายหน้าและยิ้มออกมา จากนั้นแตะไปที่ศีรษะของเธออย่างรักใคร่"ในเมื่อตื่นแล้ว ทำไมยังแกล้งหลับอีกล่ะ?"
เธอเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมอกของเขา"ได้ข่าวว่าท่านเซียวชอบชิงที่หนึ่งทุกเรื่อง ดังนั้นฉันจึงไม่กล้าตื่นเช้ากว่าคุณ"
"พูดเก่งหรือเกิน แต่อยากชิงที่หนึ่งก็ต้องดูสถานการณ์ด้วย เรื่องแบบนี้ฉันไม่อยากชิงหรอก"
ลั่วหานใช้มือปิดปากและหาวออกมา"ตื่นได้แล้วคุณหลง"
หลงเซียวกลับเข้าชิดเธอ"คุณภรรยาไม่ให้จูบอรุณสวัสดิ์บ้างหรือ?"
สีหน้าและท่าทางในการขอจูบนั้น หาที่เทียบไม่ได้จริงๆ
ลั่วหานจูบลงบนริมฝีปากของเขา จูบเดียวที่สั้นๆ
แต่สัตว์กินเนื้ออย่างท่านเซียว แม้ไม่มีเนื้อกิน แต่ให้เขากินแต่น้ำเปล่ามันช่างรังแกเขาเกินไปนะ เขาจึงใช้มือใหญ่จับด้านหลังศีรษะของเธอ เลยจูบให้ลึกกว่าเดิม ปลายลิ้นโค้งงอไปทุกที่ จูบอย่างตั้งใจมาก
"วู……ฉันยังไม่ได้แปรงฟันเลย"
เธอไม่กลัวจะถูกเขาจูบ เพียงแต่ว่าตื่นมาเช้าๆก็มาจูบกัน นี่……ค่อนข้างจะละอายใจหน่อยนึง
หลงเซียวปล่อยศีรษะของเธอออก แตะไปที่ปลายจมูกของเธอเป๊ะเดียว"ไม่เป็นไร เมื่อกี้ฉันแปรงให้คุณเสร็จแล้ว"
ผู้หญิงอย่างลั่วหานที่แต่งงานมาแล้วหลายปี ยังหน้าแดงขึ้นมาอีก
หลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ หลงเซียวได้เห็นข่าวบนโทรศัพท์ เลื่อนลงไปดู จากนั้นวางโทรศัพท์ลงอย่างหมดความสนใจ เหมือนกับว่าการมีชีวิตหรือการตายของซุนปิงเหวินไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาแม้แต่นิด
แม้ว่าท่านเซียวรู้มาตั้งนานแล้วว่า ครึ่งชีวิตนี้ของซุนปิงเหวิน คือภรรยาของเขาซื้อมาด้วยเงินหลายหมื่นล้าน
แน่นอนว่าหลายหมื่นล้านนี้เป็นของโม่ล่างคุน เขาไม่ยอมไปจับด้วยซ้ำ
ท่านเซียวไม่อยากไปสนใจ แต่ใครบางคนไม่สามารถนั่งนิ่งๆได้
หลังจากได้ยินข่าวนี้ ซุนเจียลี่เหมือนบ้าไปแล้ว เธอคลานขึ้นมาอย่างรุงรัง ร้องไห้ไปพร้อมตะโกนใส่"เป็นแบบนี้ได้ยังไง!พี่ชายจะเกิดอุบัติเหตุได้ยังไง!"
วิลล่าของตระกูลซุนได้ตกอยู่ในท่ามกลางของความวุ่นวายอย่างสิ้นเชิง ซุนเจียลี่ได้ใส่ชุดนอนและวิ่งไปที่ห้องรับแขก เมื่อเห็นว่าพ่อแม่กำลังใส่รองเท้าเพื่อเตรียมที่จะไปโรงพยาบาล เธอจึงจับแขนของพ่อไว้ทันที"พ่อ!ฉันไม่เชื่อว่าพี่ชายเป็นการเมาขับ!มีคนเจตนาที่จะฆ่าพี่ชายแน่นอน!"
"ตอนนี้ยังไม่ตรวจสอบเสร็จ พวกเราไปโรงพยาบาลดูสถานการณ์ก่อน คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จแล้วรีบตามมา"
"เออ!ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้!"
รถของพ่อซุนแม่ซุนขับไปอย่างเร็ว ซุนเจียลี่อุ้มโทรศัพท์ไว้และตะโกนใส่คนใช้"ยังเม้าท์มอยอะไรกัน รีบไปหยิบเสื้อผ้าให้ฉัน!"
เมื่อเทียบกับความวุ่นวายของวิลล่าตระกูลซุน วิลล่าตระกูลเกาถือว่าราบเรียบมาก
เกาหยิ่งจือแค่จ้องไปดูตาเดียว และหัวเราะเยาะออกมา"จิ่งอาน ถ้าครั้งนี้ซุนปิงเหวินฟื้นตัวกลับมาไม่ได้ นั้นโรงงานของคุณที่อยู่เขตชานเมืองทางตะวันตกจะสามารถไปยึดของเขามาหมดได้ไหม?"
เกาจิ่งอานเอียงตาเล็กน้อย ดวงตาปรากฏความสว่างขึ้นมา"สิ่งของของซุนปิงเหวิน ฉันยังไม่มีสิทธิ์ได้ และฉันก็ไม่อยากไปยุ่งเรื่องพวกนี้"
"อ๋อ?"เกาหยิ่งจือรู้สึกสงสัยกับคำพูดของน้องชาย
เกาจิ่งอานวางโทรศัพท์ลง และพูดอธิบายให้เธอฟัง"ซุนปิงเหวินเป็นคู่หมั้นของโม่หรูเฟย คนที่เอาปืนชี้มาที่ซุนปิงเหวินในตอนนี้ ถ้าเกือบไม่ใช่ฉู่ลั่วหานก็ต้องเป็นหลงเซียว ดังนั้นใครเอาเนื้อชิ้นนี้ไป ใครก็จะร้อนมือ"
"คนขี้ขลาด มักจะอดอยากจนตาย"
เกาจิ่งอานส่วนหน้า"ช่วงนี้ที่กลับมาในประเทศฉันได้สังเกตว่าหลงเซียวเป็นคนมีลูกไม้ ถ้ามีใครไปขัดใจเขา เขาจะทนไม่ได้แม้แต่เรื่องเล็ก ดังนั้นพี่ คุณอย่าไปมีเรื่องกับเขาเลย ถ้าเมื่อก่อนเคยไปขัดใจเขา ก็ต้องรีบไปขอโทษ อย่ารอให้เขามาคิดบัญชีกับคุณ ไม่นั้น แม้แต่ฉันก็ช่วยคุณไม่ได้"
เกาหยิ่งจือทำตาขาวใส่เขา"คุณนี่ช่างแปลกหรือเกิน ตกลงจะพูดอะไร!"
หลังจากด่าเขาไปคำหนึ่งเสร็จ แต่เธอเองกลับรู้สึกกระวนกระวายใจ
"พี่ครับ คุณยังไม่รู้อยู่แก่ใจหรือไง?"