คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 287 ต่อมโมโหของเขา
ตอนที่ 287 ต่อมโมโหของเขา
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป……
"เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงสลบอย่างกะทันหัน?"
พอหลงเซียวมาถึง อุณหภูมิในห้องผู้ป่วยก็ลดลงหลายสิบเท่าทันที ความเย็นชาที่แพร่ออกมาจากร่างกายขอวเขานั้นทำให้หมอและพยาบาลล้วนถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว
ก้มหน้าไปจับมือผู้หญิงที่หน้าซีกบนเตียงผู้ป่วย หัวใจของหลงเซียวเจ็บปวดมาก เมื่อสายตาที่ลึกล้ำมองไปที่ใบหน้าที่เหนื่อยล้าของผู้หญิง หลงเซียวจึงเกิดความโกรธบางอย่างที่ไม่สามารถบรรยายได้ และรู้สึกต้องโทษตัวเอง
ตกลงเขาคิดอะไรออก แม้กระทั่งภรรยาของตนเองป่วยหนักเช่นนี้ยังไม่รู้?
ไอ่เหี้ย!เขาเป็นสามีที่ไม่มีความรับผิดชอบ!
ถังจิ้นเหยียนพูด"ผลการวินิจฉัยคืออารมณ์ตื่นเต้นเกินไปจนทำให้สลบไปชั่วคราว นอกจากนี้……"ถังจิ้นเหยียนมองดูไปรอบข้าง"มีอีกเรื่องหนึ่ง ฉันคิดว่าควรจะพูดกับคุณ"
หลงเซียวขมวดคิ้วไว้ตั้งแต่เข้ามา เมื่อถังจิ้นเหยียนพูดถึงสาเหตุของการเกิดอาการ คิ้วของเขาก็ยิ่งแน่นกว่าเดิม ความไม่พอใจทุกอย่างล้วนปรากฏอยู่บนใบหน้า"เออ"
ร่างที่สูงโปร่งแต่เย็นชาลุกขึ้นมา และเดินไปที่ห้องรับแขกของห้องผู้ป่วยวีไอพีพร้อมกับถังจิ้นเหยียน หลงเซียวรอไม่ไหว จึงพูดตรงๆว่า"เรื่องอะไร คุณว่ามา"
ถังจิ้นเหยียนหยิบภาพเอกซเรย์ออกมาจากถุงกระดาษบนโต๊ะ"นี่เป็นการเอกซเรย์สมองของลั่วหาน ข้างบนแสดงให้เห็นว่ามีก้อนเลือดอยู่ในสมองของเธอ ซึ่งน่าจะมีไว้ตั้งแต่ตอนที่เธอตกจากหน้าผาเมื่อ 3 ปีก่อน ตอนแรกมันน่าจะเล็กเกินไปจึงไม่พบ แต่ตอนนี้ขนาดมันใหญ่ขึ้นและส่งอันตรายถึงเส้นประสาท"
"แกพูดอะไรนะ!"
หลงเซียวแย่งภาพเอกซเรย์จากเขามาอย่างโกรธ และใช้สายตาที่เย็นชาจ้องไปที่รูปภาพ แม้ว่าเขาไม่ได้จบจากคณะแพทยศาสตร์ แต่หลงเซียวก็สามารถมองออกว่า นี่เป็นแผนภาพโครงสร้างภายในของสมอง และตำแหน่งหนึ่งในนั้นมีเงาดำก้อนหนึ่งปรากฏอยู่
ถังจิ้นเหยียนคาดการณ์ได้แล้วว่าหลงเซียวจะมีท่าทางเช่นนี้ จึงรีบพูดเสริมต่อก่อนที่เขาจะโกรธสุดๆขึ้นมา"ก้อนเลือดชนิดนี้สามารถเอาออกได้ผ่านการผ่าตัด ตามระดับการแพทย์ของปัจจุบันจะไม่มีอันตรายต่อชีวิต สหรัฐอเมริกามีผู้เชี่ยวชาญด้านในเป็นอันดับต้นๆของโลก อัตราการสำเร็จเป็นร้อยเปอร์เซ็นต์"
"ป๊อป"หลงเซียวโยนใบเอกซเรย์ลงบนโต๊ะ ดวงตาที่เต็มไปการฆาตกรรมไม่ได้บรรเทาลงเพราะคำพูดของถังจิ้นเหยียนแม้แต่นิด เขากำมือไว้อย่างแน่น เส้นเลือดบนหลังมือพุ่งขึ้นมาทีละเส้น
อุบัติเหตุที่ตกจากหน้าผาของสามปีก่อนอีกแล้ว
ครั้งนี้ ต่อมโมโหของหลงเซียวถูกระเบิดออกมาจริงจัง เขาจะไม่ให้คนที่ทำร้ายภรรยาหนีพ้นไปได้ เขาจะไม่ให้โอกาสพวกเขาแม้แต่ครั้งเดียว!
เกาหยิ่งจือ ผู้หญิงคนนี้ เขาจะกำจัดให้ลั่วหาน!
ถังจิ้นเหยียนเห็นถึงฆาตกรรมในสายตาของหลงเซียว หลังเลยช็อกขึ้นมาทันที"หลงเซียว คุณเป็นไร?"
"ไม่เป็นไร ฉันจะไปดูลั่วลั่ว เมื่อไหร่เธอจะสามารถพ้นอันตรายได้?"
"อีกประมาณชั่วโมงถึงจะตื่นขึ้นมาได้ ส่วนการพ้นจากอันตรายยังต้องใช้อีกสองวัน สถานการณ์ที่แท้จริงขึ้นอยู่กับการซ่อมแซมภายในร่างกายของเธอ"
"โอเค"
"พยาบาลจะคอยดูแลเธอตลอด 24 ชั่วโมง คุณไม่ต้องเป็นห่วง"
"อีกสองวันฉันจะพาเธอไปผ่าตัดที่สหรัฐอเมริกา ในสองวันนี้ฉันจะจัดทีมแพทย์ในอเมริกันให้เสร็จ หากคุณมีข้อเสนอแนะอะไรบอกมาตรงๆเลย"
"ใจร้อนขนาดนี้เชียว?คุณ……คุณจะอธิบายให้เธอยังไง?"
หลงเซียวเหล่ตาลง และใช้สายตาที่เย็นชามองไปที่เขา"เรื่องนี้ฉันไม่อยากให้เธอรู้ เพราะถ้ารู้จะเพิ่มภาระทางจิตใจให้เธอ"
"อย่างนี้……ก็ดีอยู่ ฉันเชื่อว่าคุณมีวิธีของคุณเอง"
หลงเซียวไม่ได้ตอบ แต่ทุกครั้งที่เขาหันมาเห็นลั่วลั่ว หัวใจของเขาก็เจ็บปวดมาก
เป็นเพราะเขาปกป้องเธอไม่ดี จึงทำให้เธอได้รับความทุกข์ความลำบากมากมายเช่นนี้ เขานี่สมควรตายหรือเกิน!
ถังจิ้นเหยียนสังเกตดูสีหน้าของหลงเซียว ถามด้วยความสงสัย"เมื่อกี้คุณกำลังคิดเรื่องสามปีก่อนอยู่ใช่ไหม?"
ลังเลไปสักพักหนึ่ง ในที่สุดถังจิ้นเหยียนก็ยังทนไม่ไหว ถ้าหากว่าไม่ใช่เรื่องสามปีก่อน สายตาของหลงเซียวจะไม่มีฆาตกรรมที่รุนแรงขนาดนี้หรอก ถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะว่าโกรธสุดๆ เขาจะไม่ปรากฏอารมณ์ของตนเองออกมาชัดเจนขนาดนี้หรอก
เพราะหลงเซียวเป็นผู้ชายที่แม้แต่ฆ่าคนก็สามารถทำเป็นแบบว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ใช่ คุณอะไรจะพูด พูดตรงๆเลย"
เรื่องมันเป็นเช่นนี้แล้ว หลงเซียวอยากจะรีบจัดการให้เสร็จ จัดการทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อย่างสิ้นเชิง!
มือของถังจิ้นเหยียนที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อขาว กำแน่นขึ้นมา เขาพยายามระงับอารมณ์ของตนเองอยู่"มีเรื่องอยู่เรื่องหนึ่ง ฉันควรบอกกับคุณตั้งนานแล้ว ฉันนึกว่าเรื่องมาผ่านไปก็จะจบแล้ว แต่พอดูจากวันนี้ มันคงเป็นไปไม่ได้"
"เรื่องอะไร?"
ถอนหายใจออกมายาวๆ จากนั้นถังจิ้นเหยียนก็เล่าเรื่องที่เกิดในคืนฝนตกคืนนั้นออกมาให้หลงเซียวฟังหมด หลังจากพูดออกมาเสร็จ ถังจิ้นเหยียนเองก็ตกใจเข่นกัน
"คุณรู้สึกว่า ฆาตกรที่แท้จริงของเรื่องนี้ เป็นเกาหยิ่งจือใช่ไหม?"
หลงเซียวหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา มุมปากหงายขึ้นมาเล็กน้อยซึ่งมีความเยาะเย้ยปรากฏอยู่ด้วย"แม้ว่าไม่มีคำพูดของคุณในฐานะที่เป็นพยาน ฉันก็รู้แล้วว่าเป็นเธอนั่นเอง แต่คนที่เธอสั่งนั้นตายไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้ไม่มีคนสามารถมาชี้ตัวได้ แถม……"
หลงเซียวมองไปที่ภรรยาที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย หัวใจเหมือนถูกปกคลุมไปด้วยหมอกชั้นหนึ่ง"ลั่วหานเป็นหมอ มีใจที่เมตตา ไม่อยากฆ่าเธอ ดังนั้นฉันเลยไม่ได้ลงมือตลอด"
แม้ว่าเธอไม่ได้พูดมาตรงๆ แต่ดูจากที่เธอยังไม่ได้ให้เกาหยิ่งจือได้รับโทษอะไร ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ว่าเธอใจแข็งขึ้นมาไม่ได้
ผู้หญิงคนนี้ ภรรยาสุดโง่ของเขา ตนเองได้รับความลำบาก ความอัปยศมากขนาดนั้น ยังให้อภัยผู้อื่นอยู่ตลอด
เขาไม่รู้ว่าจะต้องหัวเราะหรือต้องโกรธ
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า ท่าทางที่สง่างามอยู่เสมอนั้น ตอนนี้ก็โกรธขึ้นมาเล็กน้อย"หมอเห็นการตายของคนไปมากมาย จึงมีความเคารพต่อชีวิตมากกว่าคนอื่น ดังนั้นพฤติกรรมของเธอฉันเข้าใจได้ แต่ดูจากตอนนี้แล้ว มันคงไม่จำเป็นแล้ว หลงเซียว คุณอยากทำอะไรก็ไปทำเถอะ อย่าให้ลั่วหานได้รับความอธรรมอีก"
"แน่นอนครับ"
คำง่ายๆสามคำนี้ บ่งบอกถึงสถานภาพของหลงเซียว ใช่แล้ว เขาจะไม่ปล่อยวางอีก เขาจะไม่เห็นใจอีก
ไม่มีหลักฐาน?
คนอย่างหลงเซียวอยากให้คนหนึ่งหายไปจากโลกนี้ ยังต้องไปหาหลักฐานอีกหรือ?
ถ้าหากต้องการหลักฐาน มันก็เป็นสิ่งที่ง่ายอยู่
หลงเซียวเฝ้าอยู่ข้างเตียงลั่วหานอีกนาน เช็ดแก้มของเธอ จัดผมของเธอทีละเส้นให้เป็นระเบียบ ก้มหน้าไปจูบบนหน้าผากของเธอ จากนั้นถึงลุกขึ้นมาเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย
ถังจิ้นเหยียนมองไปดูเงาหลังที่จากไปของหลงเซียว และก็มองไปที่ลั่วหานที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย ในใจรู้สึกอึดอัดอะไรสักอย่าง
หลงเซียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรออกไปให้เบอร์หนึ่งอย่างรวดเร็ว"ตงหมิง ไปจัดการเรื่องหนึ่งให้ฉัน เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้……ใช่ ตอนนี้ ให้ผลฉันภายในสามวัน……โอเค"
สองชั่วโมงผ่านไป……
ลั่วหานตื่นขึ้นมาจากอาการโคม่า ลืมตาขึ้นมาอย่างลำบาก กระพริบตาไปหลายครั้งถึงสามารถมองภาพต่อหน้าได้"หลงเซียว?ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?คุณต้องอยู่ที่บริษัทไม่ใช่หรือ?"
หินก้อนใหญ่ในใจของหลงเซียวกว่าจะร่วงลงสู่พื้นได้ เอามือของเธอปกคลุมในฝ่ามือของตนเอง ใช้สายตาที่รักใคร่ห่วงใยมองไปที่เธอ จูบที่หลังมือของเธอ และพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยน"ภรรยาของฉันป่วยเป็นโรคแล้ว ฉันจะไม่อยู่เคียงข้างเธอก็ยังไงล่ะ?คนรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?มีที่ไหนไม่สบายหรือเปล่า?ถ้ามีที่ไหนไม่สบาย ฉันให้หมอมาดู"
การวิตกกังวลและการห่วงใยของเขา เธอแล้วเห็นกับตา และซาบซึ้งใจมาก เธอส่วนหน้า"ไม่ ฉันดีอยู่ คงเป็นเพราะว่าช่วงนี้เหนื่อยเกินไป เหนื่อยจนสลบ"
คำพูดของเธอยังมีความเยาะเย้ยตนเองซ่อนอยู่
"หมอฉู่เป็นหมอที่มีจิตใจที่เมตตา การที่ได้เป็นผู้ป่วยของเธอเป็นสิ่งที่มีบุญมาก แต่หมอฉู่ก็ต้องรู้จักพักผ่อนบ้าง อย่าทำให้ตนเองเหนื่อยเกินไป ไม่นั้นผู้ป่วยที่รอคุณช่วยเหลืออยู่นั้นจะต้องทำยังไงล่ะ?"
มือถูกเขาปกคลุมไว้ และถูกน้ำเสียงที่น่าฟังของเขาปลอบใจอยู่ ยังมีใบหน้าที่หล่อเหลาของผู้ชายได้ชมด้วย โรคของเธอจึงกายไปครึ่งหนึ่งแล้ว เธอจึงล้อเล่นเขากลับ"ท่านเซียวพูดเก่งเหลือเกิน ฉันเกือบจะถูกคำพูดของคุณโน้มน้าวใจจนได้"
หลงเซียวแตะศีรษะของเธอ ไม่ได้เป็นไข้ ไม่มีภาวะแทรกซ้อนในขณะนี้ ควบคุมได้ดีอยู่"ช่วงนี้คุณเหนื่อยไป พอดีว่าฉันไม่ยุ่งงาน รออีก 2 วันเราไปเที่ยวที่สหรัฐอเมริกากันไหม"
ลั่วหานถามอย่างมึนงง"ทำไมถึงอยากไปที่สหรัฐฯล่ะ?"
หลงเซียวยิ้มอย่างใจดำและครอบงำ"ฉันจำได้ว่าภรรยาได้เอาของขวัญหลายอย่างของคนอื่นมา จนถึงบัดนี้ยังไม่คิดจะคืนกลับไปหรือ คุณภรรยาคิดจะเอาไว้เองหรือไง?"
ของขวัญ?
โอ้มายก๊อด!นี่มันเรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว?ช่วงนี้เรื่องเล็กๆใหญ่ๆเกิดขึ้นเรื่อยๆ เธอลืมไปตั้งนานแล้วว่าเคยได้ของขวัญจากตู้หลิงเซวียนด้วย
แถมเธอยังได้บอกว่าจะพาหลงเซียวกลับไปพบคุณพ่อคุณแม่ แต่กลับลืมไปหมดแล้ว
โอ้ ความทรงจำนี่ช่วยไม่ได้แล้ว
"โอเค!สองวันนี้ก็ไปกัน"
ในแง่หนึ่งของการไปสหรัฐอเมริกาคือเธอจะแนะนำสามีของตนเองให้คุณพ่อคุณแม่ ส่วนอีกแง่หนึ่งคือ เธอไม่อยากให้หลงเซียวรู้เรื่องที่เธอบังคับให้โม่ล่างคุนไปจัดการซุนปิงเหวิน
ลั่วหานรักษาที่โรงพยาบาลมาสองวัน ห้องผู้ป่วยเกือบจะกลายเป็นห้องรับแขกระดับสูง
ในวันนั้นหลงจื๋อก็ได้มาเยี่ยมพร้อมดอกลิลลี่พวงใหญ่ และอยู่ในห้องผู้ป่วยเป็นเวลานาน
แต่หลงจื๋อมาที่ห้องผู้ป่วยก็ไม่ได้เป็นเพราะมาเยี่ยมคนป่วยทั้งหมด
"พี่สะใภ้ ผู้ช่วยที่ไร้มารยาทและไม่รู้ความรู้คนนั้นหายไปไหน?"
เหตุที่หลงจื๋ออยู่นี่ไม่ยอมไปตั้งนาน อยู่ที่นี่นั่นเอง
ลั่วหานหัวเราะออกมาพร้อมพูดว่า"หลงจื๋อ อย่าบอกนะว่าคุณอยากจีบผู้ช่วยของฉัน?ฉันจะบอกคุณนะ เธอคนนี้เป็นนักศึกษาเกียรตินิยมอันดับ 1ของมหาวิทยาลัยแพทยศาสตร์ สายตาในการเลือกคู่ค่อนข้างสูง"
"ตลกแล้ว ฉันจะชอบเธอได้ยังไง!หุ่นก็ไม่ดี หน้าตาก็ไม่สวย ฉันจะไม่มีทางชอบ!"
ลั่วหานเม้นปาก"ในเมื่อที่คุณไม่ชอบ นั้นฉันก็จะแนะนำเธอให้คนอื่นแล้วนะ ผู้ป่วยของฉันคนหนึ่งชอบเธออยู่ ยังมาถามหาเบอร์ติดต่อของเธอโดยเฉพาะ ฉันจะให้เขาวันนี้เลย"
"แม่ง!ใครเนี่ย!พี่สะใภ้คุณต้องคิดให้ดีก่อน อย่า……อย่าให้ผู้หญิงคนนี้ไปทำลายคนอื่น"
ไม่อยากให้เธอไปทำลายคนอื่น หรือไม่อยากให้คนอื่นมามีความโลภต่อเธอ?หลงจื๋อ คุณนี่ตกหลุมไปแล้ว รู้ตัวหรือเปล่า?
คืนวันนี้ หลงเซียวอยู่ในโรงพยาบาลเพื่อดูแลลั่วหาน ลั่วหานนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างสบาย เช้ารุ่งขึ้น ห้องผู้ป่วยก็เกิดความวุ่นวายไปหมด
เกาจิ่งอาน ลู่ซวงซวง กู้เยนเซินและไป๋เวยล้วนมากันพร้อมหน้าพร้อมตา
เกาจิ่งอานและกู้เยนเซินไม่เป็นมิตรกันอยู่แล้ว ส่วนกู้เยนเซินและไป๋เวยยิ่งเกิดความขัดแย้งกันอยู่
ส่วนลู่ซวงซวงเป็นคนพูดมากอยู่เสมอ
ต้องขอบคุณคนงานก่อสร้างที่สร้างหลังคาได้อย่างแข็งแรง ไม่นั้นสี่คนนี้คงต้องทำหลังคาแตกแน่เลย
"โอเค!พอแล้ว!ท่านทั้งสี่ ถ้าพวกคุณทะเลาะกันต่อสมองของฉันคงต้องระเบิดแล้ว ดังนั้น กรุณากลับไปเถอะ คืนความสงบให้ฉันหน่อย"
พอลั่วหานไล่สี่คนออกไปเสร็จ กว่าจะสามารถสงบลงมาได้
แต่ถ้าหากเธอรู้ล่วงหน้าว่าไล่สี่ไอ้นกกระจอกสี่ตัวนี้ไป จะต้องเผชิญกับความวุ่นวายที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ นั้นเธอจะเลือกทนเสียงรำคาญแน่นอน
เพราะสี่คนเพิ่งออกไปสักครู่หนึ่ง ก็มีคนที่เธอไม่อยากเห็นเข้ามาในห้องผู้ป่วย
คนนี้ไม่ใช่คนอื่น เป็นหยวนชูเฟิน คุณแม่ของหลงเซียวนั่นเอง
"ลั่วหาน ดีขึ้นหรือยัง?"
ถามอย่างใกล้ชิดมาก เหมือนมองเธอในฐานะที่เป็นลูกสะใภ้อย่างจริงจัง
"เออ ดีขึ้นแล้วค่ะ"
หยวนชูเฟินนั่งลง พยายามแสดงรอยยิ้มที่ห่วงใยขึ้นมาบนใบหน้า"ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากเจอฉัน แต่วันนี้ที่ฉันมา ไม่ได้มาเพื่อเพิ่มความขัดแย้งระหว่างกัน"
แม้กระทั่งยิ้มลั่วหานยังขี้เกียจเลย"แล้วคุณมาทำอะไร?"
"ฉันอยาก……ขอโทษกับคุณ"