คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 272 ฟันต่อฟัน
ตอนที่ 272 ฟันต่อฟัน
“ตอนนั้นเธอทำให้พวกเราอับอายยังไง ยังจำได้หรือเปล่า?” ลั่วหานถามลู่ซวงซวง
“จำได้อยู่แล้ว! แม่งเอ๊ยปีนั้นที่บ้านหลังพังๆ ในแถบชานเมือง สิ่งที่พวกชั่วนี่ทำ ฉันจำได้ชัดเจน! แม่ง ฉันจะฆ่าเธอ! โธ่เอ้ย!! ยัยผู้หญิงเลวนี่! วันนี้ฉันจะต้องจบชีวิตมันให้ได้!”
ลู่ซวงซวงตื่นเต้นแล้ว ฮึกเหิมแล้ว! โกรธแล้ว!
“เฉียวซี……” ลั่วหานยกแก้วเหล้าขึ้น โคลงไปมาในมือ “ฉันจะไม่สุภาพกับเธอเกินไปแน่”
ลู่ซวงซวงขยับเข้าไปหาเธอท่าทางลับๆ ล่อๆ “แม่ง! ไม่คิดเลยว่ายัยผู้หญิงนี่จะยังมีชีวิตอยู่! โธ่เอ๊ย!!”
ลั่วหานพยักหน้า “เห็นได้ชัดมาก เหมือนจะใช้ชีวิตได้ดีเลยนะ”
ในสมองของลู่ซวงซวงนึกถึงเปลวไฟในวันนั้นอย่างรวดเร็ว ความหวาดกลัวระหว่างความเป็นและความตาย สิ่งที่เธอและลั่วหานประสบมาทั้งหมด……ดังนั้นเมื่อความทรงจำหวนกลับมาอีกครั้ง ในที่สุดเธอก็แยกแยะได้อย่างชัดเจนแล้ว เป็นเธอ!
วันนั้นเธอถูกทำร้ายจนเกือบตาย!
“ลั่วลั่ว คุณวางแผนจะทำยังไง? เหมือนเธอจะมากับผู้ชายนะ แต่ว่าผู้ชายข้างๆ เธอคนนี้ฉันไม่รู้จัก คงจะเป็นตัวละครที่ไม่ได้เด่นอะไร โดยมูลฐานน่าจะละเว้นได้”
ลั่วหานพยักหน้า สายตามองผ่านผู้คนที่เดินไปมาตรงไปที่เฉียวซีและชายแปลกหน้าที่กำลังดื่มและคุยกันไม่หยุดปากบนบาร์ รอยยิ้มที่มุมปาก ย้อมไปด้วยร่องรอยที่เต็มไปด้วยอุบาย “สร้างสถานการณ์นิดหน่อย ให้พวกเขามาทางนี้”
“พวกเราเข้าไปก็ได้ ฉันอยากบีบกระดูกเธอให้ละเอียดเสียตอนนี้เลย! แม่ง ผู้หญิงแบบนี้ทำไมยังไม่ตายอีก!” ลู่ซวงซวงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันและกำหมัดแน่น เธออยากจะยิงเธอทิ้งตอนนี้เลยจริงๆ!
ถ้าเกิดเธอมีปืนน่ะนะ
ลั่วหานบีบคางของเธอ สกิลเย้าแหย่สาวชาร์จเต็มในทันที “คนสวย คนอย่างพวกเขา คุ้มเหรอที่จะให้พวกเราลงมือเอง? ให้พวกมันเข้ามาอย่างว่าง่ายดีกว่า”
ลู่ซวงซวงเข้าใจได้ในทันที มือทั้งสองข้างงบีบหน้าลั่วหาน กล่าวโต้ตอบ “ให้พวกมันเข้ามา อ้อ!! คนสวย หน้าเนื้อใจเสือไม่เบานะเนี่ย”
“ต้องดูเป็นรายคนไป”
ลู่ซวงซวงดื่มเหล้าอย่างเต็มที่ไปอึกใหญ่ “ปึง” เสียงแก้วถูกโยนไปที่บนโต๊ะดังขึ้น“ว้าว! นั่นเฉียวซีไม่ใช่เหรอ? ไม่นึกเลยว่าดาราดังจะมาดื่มที่ผับนะเนี่ย!”
ตาลั่วหานกระตุก พูดเสียงต่ำ “นี่เป็นวิธีดึงดูดพวกเขาของเธอเหรอ?”
ลู่ซวงซวงหัวเราะแฮะๆ “ไอ๊ยา ขึ้นตอนไม่สำคัญหรอก ลวกๆ ง่ายๆ แบบนี้ก็ได้ โอ้ เธอหันมามองแล้ว”
มือเรียวของลั่วหานยกแก้วเหล้าสัมผัสริมฝีปาก แต่ไม่ได้ยกขึ้นดื่มสักหยด ดวงตาอันชาญฉลาดแฝงด้วยความเมินเฉยและความเยาะเย้ย “ปีนั้นเฉียวซีทำร้ายฉันจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ถ้าฉันไม่ให้รางวัลใหญ่กลับไปสักหน่อย จะทำให้คนคิดว่าโลกนี้ไม่มีความยุติธรรม ไม่มีกฎหมาย ไม่มีการตอบแทนความดีความเลวนะ ซวงซวงคนสวย แล้วอย่าเพิ่งบอกว่าฉันเลวล่ะ”
ลู่ซวงซวงลากเสียงอ๋อยาวๆ “เทพธิดา! วางใจเถอะ! ในละครผู้หญิงแบบนี้ไม่ควรมีชีวิตอยู่ถึงตอนที่สามด้วยซ้ำ คุณมาลงแรงตอนนี้นับว่าใจกว้างมากแล้ว”
“ดี”
“หรือไม่ก็ หาผู้ชายไม่กี่คนมาทำให้เธอหลับ แล้วก็อัดคลิปอะไรแบบนี้ ต้องได้รับความสนใจมากแน่ๆ เธอเป็นนักแสดงมาหลายปีนี้ไม่มีงานตัวแทนเลยสักอย่าง พวกเราไปช่วยเธอก็ได้นะ!”
ลั่วหานจิ้มๆ ปลายจมูกลู่ซวงซวง “ที่รัก พวกเราต้องใช้วิธีที่มีอารยธรรมสิ”
อารยธรรม? มองสายตาของแม่เทพธิดาแล้ว เหมือนจะไม่ใช่สักเท่าไหร่นะ
เฉียวซีได้ยินเสียงคนพูดคุยถึงชื่อเธอ ก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างได้ใจ ใบหน้าปรากฏความลำพองใจทันที ตอนแรกปีนี้เธอคิดจะยืมชื่อโม่หรูเฟยพาเดินไปถึงจุดสูงสุดของวงการ แต่เพราะว่าการงานของโม่หรูเฟยนั้นกลับไหลดิ่งเชี่ยวอย่างกับน้ำตกและพลาดโอกาสไปมาก เดี๋ยวนี้มีคนใหม่ๆ เข้าวงการบันเทิงมาไม่หยุด ตำแหน่งของเธอก็ยิ่งอยู่ในจุดเสี่ยง ไม่ได้รับงานละครกับโฆษณามานานมากแล้ว
ทำได้เพียงใช้ทักษะการเข้าสังคมรักษาตำแหน่งตัวเองไว้
ไม่คิดเลยว่ายังจะมีคนจำเธอได้อยู่
พลันก็ลุกขึ้นดีใจตัวลอย เขย่าแก้วเหล้าในมือเบา พูดอิ่มอกอิ่มใจด้วยความดูถูก “นับว่ายังมีสายตาเฉียบแหลม รู้จักฐานะของฉันด้วย”
ผู้ชายข้างๆ ใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมของเธอ “แน่นอน คุณสวยที่สุดตลอดอยู่แล้ว”
พูดไป สายตาของชายหนุ่มก็มองไปยังต้นเสียง เพียงแค่พริบตาเดียว ก็เห็นลั่วหานที่นั่งพักอิ่มเอมใจกระดกจิบเหล้าในแก้วอยู่บนโซฟา
ผิวขาวกระจ่างราวกระเบื้องเคลือบใต้แสงไฟ ใบหน้ารูปไข่สมบูรณ์แบบ ผมยาวสยายอยู่บนกาย ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือกิริยาท่าทาง ล้วนชนะพวกผู้หญิงผัดแป้งทาหน้าทั้งหลายรอบๆ นี้ขาดลอย
สวย!
อีกทั้งไม่ได้แค่สวยอย่างเดียว ยังมีท่าทางสูงส่งแบบที่คนอื่นไม่อาจเอื้อมถึงอยู่ด้วย นั่นคือความสูงส่งของสวรรค์จริงๆ ไม่ใช่ความสง่าปลอมๆ แบบที่ผู้หญิงอย่างเฉียวซีใช้แบรนด์เนมอย่างฟุ่มเฟือยก่อขึ้นมา
ผู้หญิงแบบนี้ ช่างสมบูรณ์แบบจริงๆ
“มองอะไรน่ะ! ยัยจิ้งจอกนั่นก็ทำให้คุณหลงขนาดนี้! ไม่ได้เรื่องสักนิด!” เฉียวซีตบบ่าของชายหนุ่มไปหนึ่งที ทั้งยังบ่นตำหนิเสียงเย็นท่าทางฉอเลาะแบบโกรธๆ ไปกี่ประโยค
แต่ตนเองกลับไม่สามารถย้ายสายตาออกจากร่างของลั่วหานได้ “ผู้หญิงคนนี้ ดูๆ ไปก็คุ้นตานิดหน่อย เคยเจอที่ไหนรึเปล่านะ?”
แสงไฟกะพริบ เดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่าง มองไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่
แต่ลู่ซวงซวงที่อยู่ถัดจากหญิงสาวสวยต้องตา……พลันใบหน้าของเฉียวซีก็เปลี่ยนสี!
นี่……ไม่ใช่ครั้งที่แล้ว……ผู้หญิงที่ถูกเธอลักพาตัวไปครั้งที่แล้วหรอกหรือ!
หรือว่า……ไม่ ทำไมพวกเธอมาอยู่ที่นี่ได้? บังเอิญขนาดนี้ได้ไง! เธอออกจากเมืองหลวงไปตั้งสองปี ทั้งๆ ที่เธอได้ยินมาว่าลั่วหานตายไปแล้วแท้ๆ อีกทั้งมีข่าวอ้างว่า ลู่ซวงซวงก็เกิดอุบัติเหตุอยู่ที่ประเทศนอก ไฟคลอกใหญ่นั้นไม่ได้เผาลู่ซวงซวงตายไปแล้วเหรอ?
เป็นไปได้……ยังไง! อยู่ที่นี่! ไม่…..ไม่จริง!
ลู่ซวงซวงกล่าวฮึมฮัม “เฉียวซีคนสวย ไม่รู้จักกันแล้วเหรอ?”
สีหน้าของเฉียวซีซีดเซียวด้วยความตกใจ แล้วก็หน้าอึมครึมเมื่อได้เห็นหน้าตาของลู่ซวงซวงอย่างชัดเจน “คุณ….ไม่ใช่ว่าคุณ…..”
“เธออยากจะพูดว่าฉันตายไปแล้วใช่ไหม? ขออภัยจริงๆ นะคุณเฉียว ฉันโชคดีมาก รอดชีวิตมาได้ อีกทั้ง ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคุณจะกลับมาได้ ว้า พวกเราช่างมีโชคชะตาจริงๆ เลยนะ!”
เฉียวซีพูดไม่ออกทันที ได้แต่พยายามค้ำไม่ให้ตัวเองล้มลง ในเมื่อลู่ซวงซวงมองเธอออกแล้ว ทำไมถึงไม่ชี้ข้อบกพร่อง?
หลักฐาน? ใช่ พวกเธอไม่มีหลักฐาน! หลักฐานทั้งหมดถูกเผาเรียบในกองไฟหมดแล้ว ถึงพวกเธอจะจำเธอได้แล้วจะมีประโยชน์อะไร?
คำที่ไร้หลักฐานยืนยัน จะสามารถทำอะไรเธอได้!
เหอะ! ผ่านไปสองปีแล้ว ก็ยังเหมือนเดิมนี่!
“ขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่รู้จักคุณ” เฉียวซีพูดแก้ต่างว่าไม่มีความสัมพันธ์ใดด้วย เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่รู้เบื้องหน้าเบื้องหลัง
แม่ง แกล้งทำเป็นไม่รู้จัก? เล่นจนความจำเสื่อมหรือไง! การแสดงของยัยนั่นไม่เส็งเคร็งไปหน่อยเหรอ?!
“อ้อ? ลืมไปแล้ว? คนสวยช่างความจำแย่จริงๆ ฉันยังอยากเชิญคุณมาดื่มสักแก้วอยู่เลย”
ลู่ซวงซวงยกขวดเหล้าขึ้น สัญลักษณ์บนขวดมอมเมาเฉียวซีที่อยู่ไม่ไกล
เหล้าขาวที่ผลิตอย่างจำกัด! ไม่ต้องพูดถึงรสชาติของเบียร์ชนิดนี้เลย เพียงสามารถดื่มเหล้าแบบนี้ได้ก็แสดงว่าฐานะไม่ธรรมดา!
แต่แล้วลู่ซวงซวงก็ยกขึ้นมาอีกขวด!
“ไม่ดีกว่า ฉันยังมีธุระ……”
“ทำไมล่ะ? คุณเฉียวจะหนีกันทำไม? ถึงจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ดื่มสักแก้วก็ไม่เยอะนะ?”
แม่งเอ๊ย อยากจะฟาดให้ตายทีเดียวจริงๆ! โธ่เว้ย!
ผู้ชายข้างๆ เฉียวซีกลับเริ่มอดทนอดกลั้นไม่ไหว “พวกเราไปนั่งตรงนั้นกันเถอะ เขาชวนคุณดื่ม คุณไม่ไว้หน้ากันหน่อยล่ะ?”
สถานการณ์แบบตอนนี้ เฉียวซีไม่สามารถถอยกลับได้อีกแล้ว จะออกไป ก็พิสูจน์ว่าตัวเองกำลังใจฝ่อ เธอต้องคิดหาวิธีไปจากที่นี่
“พวกคุณดื่มเถอะ ฉันไม่ค่อยสบาย”
ลู่ซวงซวงยิ้มเย็น “คุณเฉียวจะไม่ไว้หน้าฉันเลยเหรอ? ฉันกังวลจริงๆ ว่าพอตัวเองเสียใจแล้วก็จะพูดเรื่องอะไรที่ไม่ควรพูดออกมา ถ้าเกิดกระทบไปถึงชื่อเสียงของคุณ คงจะไม่ดีเท่าไหร่นะ”
เฉียวซีกัดฟันกรอด “คุณจะทำอะไร?”
“ดื่มเหล้าไง ฉันเตรียมพร้อมแล้ว คนสวยจะไม่ไว้หน้าฉันเหรอ?”
ลั่วหานยกแก้วแสดงสัญญาณ “คุณกลัวอะไรกัน? หรือกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
เฉียวซีใจเริ่มเสีย “เหอเหอ จะเป็นไปได้ยังไง!” พูดไปก็เอ่ยกำชับชายข้างกายด้วย “ดูทีว่าพวกเขามีเพื่อนคนอื่นอีกไหม หาโอกาสเหมาะรีบออกไปจากที่นี่”
“เกิดอะไรขึ้น? เธอไม่ได้ไม่รู้จักพวกเธอเหรอ? เดี๋ยวนะ คนข้างๆ คนนั้น คือฉู่ลั่วหาน! ฉู่ลั่วหานภรรยาของหลงเซียว!”
ชายหนุ่มเหมือนตื่นจากฝัน ถึงจะนึกออกว่าตัวตนที่แท้จริงที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้างดงามต้องตาได้ แล้วหัวใจก็เต้นตามมาทันที ไม่นึกเลยว่าเขาจะได้เจอภรรยาของหลงเซียว!
ฉู่ลั่วหาน! นั่นเป็นถึงคนมีชื่อเสียงโด่งดังเลยนะ! ถ้าได้รู้จักผู้หญิงแบบนี้ ไม่แน่ว่าชีวิตต่อจากนี้อาจจะพลิกผันเลยก็ได้!
ตอนนี้โอกาสดีๆ วางอยู่ตรงหน้าตัวเองขนาดนี้แล้ว เขาจะยอมพลาดไปได้ไง!
“อย่าถามมาก อีกแป๊บแล้วไป! เตรียมรถคันหนึ่ง รีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด”
ชายหนุ่มหัวเราะร่า “ที่รัก ไม่ใช่ทุกคนจะมีโอกาสได้รู้จักผู้หญิงของหลงเซียวนะ ฉันว่าพวกเราไปดื่มสักสองแก้วเถอะ”
ชายหนุ่มดึงมือของเฉียวซีขึ้น แล้วตรงไปโซนวีไอพี
ลั่วหานเบ้ปาก “ไม่นึกว่าจะติดเบ็ดง่ายขนาดนี้ ไม่รู้จริงๆ ว่าเธอใช้คนเยอะขนาดนั้นมาลักพาตัวพวกเราได้ยังไง ไอคิวแบบนี้ อย่าพูดถึงลักพาตัวเลย ตัวเองใช้ชีวิตมาได้ขนาดนี้ก็คงไม่ง่าย”
ได้ยินน้ำเสียงเห็นอกเห็นใจของลั่วหานแล้ว ซวงซวงก็ยิ่งเบ้ปากโค้งมากขึ้น “ลั่วลั่ว ไม่ใช่ว่าตอนนั้นคุณถูกคนแบบนี้ลักพาตัวไปหรือไง? ไม่ต้องถากถางเธอแล้ว ดีไม่ดีก็ด่าเข้าตัวเองอีก”
“ปีนั้นบังเอิญก้าวพลาด จะว่าไปอีก คนที่ถูกจับไปตอนนั้นคือใคร? พี่สาวตกลงไปในหลุมพรางเพื่อใคร? จำไม่ได้แล้ว?”
“แค่กแค่กแค่ก……คือนั่นมัน……พวกเขามานี่แล้ว”
เฉียวซีและชายหนุ่มเดินมาถึงโซนวีไอพีทางนี้แล้ว ชายคนนั้นมองเหล้าขาวกี่ขวดบนโต๊ะก่อนไปรอบหนึ่ง ทุกขวดล้วนราคาหมื่นขึ้น ขวดที่แพงลิมิเตดที่แพงที่สุดขวดนั้นได้ยินมาว่าราคามากกว่าแปดหมื่น!
“คุณเฉียว สุดหล่อ เชิญนั่งค่ะ” ลู่ซวงซวงบุ้ยปาก เป็นเชิงว่าให้แขกทั้งสองคนไม่ต้องเกรงใจ
เฉียวซียืนมองลั่วหาน “คุณคนนี้ดูคุ้นตามาก แต่ว่าฉันไม่รู้จักจริงๆ ขอโทษจริงๆ ค่ะ”
ลู่ซวงซวงเกือบจะลุกขึ้นยืนพรวดพราด ยังจะแสดงอีก แม่ง! จำไม่ได้ ไม่รู้จัก สัตว์!
ลั่วหานยิ้มเล็กน้อย “งั้นเหรอ? คุณค่อยๆ นึกได้นะ ถ้ายังไงก็นึกไม่ออกจริงๆ ฉันจะช่วยคุณเอง”
ฉันรับรอง จะช่วยคุณเค้นออกมาทั้งหมดเลย!
ทั้งแต่ที่ชายหนุ่มนั่งลง สายตาก็ไม่อยากจะละไปจากลั่วหาน ทำให้ลั่วหานเริ่มคุกรุ่นอยู่ในอก
ลู่ซวงซวงพูดด่าในใจ แม่ง ชายชั้นต่ำ!
“คุณเฉียวสองปีมานี้เงียบจังเลยนะ แต่ก็ยังสวยงามสดใสต้องตาคน โอ๊ะ สุดหล่อคนนี้หล่อมองแล้วสบายตามาก ทำเอาฉันเพ้อไปเลย! สุดหล่อ มา ดื่มสักแก้ว!”
ลู่ซวงซวงรินส่งให้ชายคนนั้นแก้วหนึ่ง “ไม่ใช่เหล้าดีอะไรมาก คุณดื่มแก้ขัดไปก่อนนะ”
ชายหนุ่มพยายามทำเก๊กเมินนิ่ง “เหล้าที่ฉันดื่มช่วงส่วนใหญ่ก็ประมาณนี้แหละ ดื่มจนเบื่อนิดหน่อย แต่ว่าคนสวยอย่างคุณเชิญผมดื่ม ผมก็ต้องให้หน้าคุณอยู่แล้ว”
เหอะ!
เสแสร้งเก่งจริง!
“สุดหล่อดื่มเยอะๆ หน่อยนะ! ไม่ต้องเกรงใจไม่ต้องเกรงใจ!”
เฉียวซีกัดปาก เริ่มแคลงในใจ พวกเธอสองคนต้องการจะทำอะไรกันแน่? ในเมื่อมองเธอออกแล้ว ทำไมถึงยังไม่ดำเนินการอะไรเลยล่ะ?
ไม่ติดใจเอาความอะไรแล้วจริงๆ หรือว่ามีแผนอื่นอะไร?
หรือว่าพวกเธออยากเค้นผู้อยู่เบื้องหลังจากปากเธอ เหงื่อผุดเต็มฝ่ามือ เฉียวซีนั่งยึกยักกระวนกระวายอยู่บนริมขอบโซฟา
ฉู่ลั่วหานผู้หญิงคนนี้ลึกซึ้งยากจะคาดเดา เธอจะก่อเรื่องวุ่นวายต่อหน้าไม่ได้
ลั่วหานขยับหมุนแก้วเหล้า ยิ้มหวานกล่าว “ดื่มเหล้าอย่างเดียว เหมือนจะน่าเบื่อรึเปล่านะ? ซวงซวง พวกเราเล่นเกมกันดีไหม”