คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 231 บ้าอำนาจแล้วยังไง
ตอนที่ 231 บ้าอำนาจแล้วยังไง
บนท้องฟ้าตอนนี้มีกลุ่มเมฆก่อตัวขึ้นเป็นสีดำทะมึนมากมาย ราวกับว่าฝนมันจะตกลงมาตอนไหนก็ได้เลย ท้องฟ้าเหนือสนามบินตอนนี้ก็มีเครื่องบินขึ้นลงมากมาย พลันมีเครื่องบินที่กำลังบินกลับมา พร้อมกับส่งเสียงอื้ออึงเข้าหู จนกลบเสียงพูดคุยรอบๆ ไปจนหมด
คนที่มารับที่สนามบินก็ดูตัวเปียกปอนไปหมด ราวกับกลัวว่าจะมีฝนห่าใหญ่ตกลงมา คนที่ไม่มีร่มต่างก็วิ่งกันไปที่ร้านค้าข้างๆ ทั้งทางเดิน ร้านกาแฟ สนามอันกว้างใหญ่ตอนนี้ เพียงแค่มีกลุ่มเมฆรวมตัวกันได้ไม่กี่นาที กลุ่มคนเหล่านั้นก็สลายหายไปหมด
รถ Rolls-Royce สีดำมาจอดอยู่ที่สนามนั้น ที่มีคนอยู่บางตา รถรอบๆ ต่างก็ค่อยๆ ขับออกไปตามลำดับ เพราะกลัวว่าจะไปชนเข้ากับรถหรู แล้วต้องชดใช้ค่าเสียหายอย่างไม่ระวังเข้า เพียงครู่เดียว รอบๆ รัศมีห้าเมตรของที่จอดรถ ก็ไม่มีรถคันใดจอดอยู่เลย
พลันฝนก็เริ่มเทลงมาอย่างกับฟ้ารั่ว!
ฝนห่าใหญ่ของปลายฤดูใบไม้ผลิช่างดูรุนแรง ราวกับว่าเป็นการสั่งลาช่วงสุดท้ายของฤดู เสียงดังซูซ่าดังขึ้นบนหลังคาของรถ โดยที่ไม่มีสัญญาณบอกล่วงหน้า บนร่มเองก็มีหยดน้ำฝนที่ดูสะอาดสดใส สะสมไว้เป็นหนองน้ำอย่างรวดเร็ว
หลงเซียวเปิดประตูรถ ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งถือคันร่มสีดำเอาไว้ รองเท้าหนังที่ดูส่องประกายเหยียบลงไปบนพื้นที่มีน้ำขังอยู่ จนน้ำกระเซ็นขึ้นมาเต็มรองเท้า จนรองเท้าหนังของเขาเปียกปอนไปด้วยหยดน้ำ แล้วหยดน้ำก็ไหลผ่านรองเท้าหนังจระเข้ที่ดูดำเงานั้นลงไป
มือที่ดูสะอาดและเรียวยาวกำคันร่มนั้นไว้ พลันผู้ชายที่มีร่างกายสูงใหญ่กำยำค่อยๆ ก้าวเดินไปข้างหน้า เสื้อสีขาวบริสุทธิ์ของเขา พร้อมกับกางเกงขายาวสีดำมันขลับ ทำให้ร่างกายของเขายิ่งดูสะอาดสูงส่งมากขึ้น ถึงแม้ว่าจะยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนก็ตาม แต่บุคลิกอันอาจหาญของเขาก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย
สายฝนก็พัดซัดสาดร่มของเขา จนเกิดเสียงดังซู่ซ่า คนรอบๆ ต่างก็ถือร่มกันอย่างยากลำบาก จนเกิดคำสบถลอยมาอยู่บ่อยครั้ง มีเพียงเขาเท่านั้น ที่ยังคงนิ่งสงบสูงส่ง ราวกับเขาไม่ได้อยู่ท่ามกลางพายุฝนนั้นเลย
เขาดูน่าเกรงขาม เยือกเย็น อย่างที่ผู้คนรอบๆ ก็เทียบเขาไม่ติด
แอนน่าเดินออกมาจากสนามบิน พร้อมกับกระเป๋าเดินทางที่เธอลากมา เธอค่อยๆ เบียดเสียดไปตามฝูงชนไปมา กว่าจะมาถึงทางออกก็ไม่ง่ายเลย เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า วันนี้มีพายุฝนตกหนัก แล้วคุณชายหลงผู้ยิ่งใหญ่ ที่หยิ่งยโสและรักสะอาด จะมารับเธอไหมนะ?
หลังจากเดินออกจากชานชาลา ด้านนอกตอนนี้เต็มไปด้วยร่มที่เรียงรายจนบังทัศนวิสัยกว่าครึ่ง แต่ทว่าก็ยังมีร่มที่ดูโดดเด่นอยู่ด้านหลัง ซึ่งเป็นร่มสีดำที่ถูกยกสูงขึ้นมาท่ามกลางฝูงชนอย่างเห็นได้ชัดเลย
ตอนนี้เหมือนแอนน่าถูกตอกตัวลงกับพื้นเลย เธอมองร่างกายที่อยู่ด้านนอกนั้น ผ่านบานกระจกไป ทันใดนั้นเอง ในใจของเธอก็เต้นระรัว
สายฝนที่เป็นฉากกั้นอยู่ตอนนี้ ฝูงชนที่เป็นฉากกั้นอยู่ตอนนี้ อีกทั้งคันร่มมากมายสลับซับซ้อน หลงเซียวยืนตระหง่านอย่างหล่อเหลาและสง่างามอย่างเงียบๆ ตรงนั้น หากมองที่ไกลๆ ที่อยู่ด้านหลังไป เป็นหุบเขาที่อยู่นอกชานเมือง ดูเป็นทิวทัศน์ที่ดูกว้างใหญ่ไพศาล ทำให้ร่างกายของเขารู้สึกเหมือนกับสูงส่งและกว้างใหญ่ ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ ตอนนี้ท่ามกลางวิวหุบเขาและสายฝน ราวกับทุกอย่างสลายหายไป เหลือเพียงแค่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น
สายตาทั้งสองประสานกัน แอนน่าเผยอยกมุมปากขึ้น เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดูน่ารักจนแทบใจเต้น
ริมฝีปากที่บางของหลงเซียวก็ยกขึ้นยิ้มบางๆ ด้วยเช่นกัน
“เหนื่อยหน่อยนะ คุณนายหลง”
หลงเซียวเอื้อมมือข้างหนึ่งมาโอบเอวของเธอไว้ ก่อนจะโน้มตัวลงไปประทับจูบลงบนหน้าผากของเธอ รอยยิ้มที่ดูอบอุ่นของเขา ดูเหมือนว่าจะแยกบรรยากาศ ที่อึมครึมไปด้วยพายุฝนออกไปเลย
แอนน่าเงยหน้าขึ้น พร้อมกับส่งสายตาที่สุกสว่างของเธอไปมองเขา ริมฝีปากสีแดงสดเผยอยิ้มจนเป็นเส้นโค้ง พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูน่าฟังเคลิบเคลิ้ม ราวกับว่าอยู่คนละโลกกับฝนที่โหมกระหน่ำตอนนี้เลย “เพื่อคุณยังไงคะ คุณหลง”
ทั้งสองคนยืนจ้องมองกันด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง ท่ามกลางร่มคันสีดำที่หันไปทางฟ้าโปร่งอยู่นาน โดยไม่มีใครอยากให้สถานการณ์ที่ใกล้ชิดกันตอนนี้จบลงเลย
หยังเซินรับกระเป๋าเดินทางของแอนน่าใส่ไว้กระโปรงหลังรถ หลังจากนั้นก็กลับก็รอทั้งสองคนอยู่ที่รถ
แอนน่าจ้องมองหลงเซียวแบบนั้น ราวกับไม่ได้เจอหน้ากันเป็นร้อยปี ผ่านไปอยู่นานกว่าเธอจะพูด “ฉันคิดว่าคุณจะไม่มาซะแล้ว”
หลงเซียวโอบไหล่เธอ เพื่อให้เธอเข้ามาใกล้เขามากขึ้น “ผมก็คิดว่าจะมาไม่ได้เหมือนกัน แต่ถ้าผมไม่มา เกรงว่าภรรยาผมจะไม่มีน่ะสิ”
แอนน่ากลั้นหัวเราะเอาไว้ “ฉันยังไม่เคยยอมรับเลยนะ ว่าฉันเป็นภรรยาของคุณน่ะ ภรรยาของคุณคือสาวสวยที่ชื่อฉู่ลั่วหานต่างหาก ฉันเป็นแค่เฉียวแอนน่าที่ชอบหาเรื่องยุ่งยากให้คุณ ไม่เหมาะที่จะอยู่กับคุณหลงหรอกค่ะ”
หลงเซียวเอามือคล้องหลังของเธอไว้ แล้วออกแรงโอบเข้ามาหา ทำให้ร่างกายที่ผอมเพรียวของแอนน่า ติดเข้ากับหน้าอกของเขา ดูแล้วใกล้ชิดเข้ากันได้อย่างดี
ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของหลงเซียวก็พ่นรดใบหน้าของเธอ จนทำให้ใบหน้าที่ดูสะอาดสวยงามของเธอ แดงระเรื่อขึ้นมาทันที
“ไม่ว่าคุณจะเป็นลั่วลั่วหรือว่าแอนน่า คุณก็คือภรรยาของผม ซึ่งคุณไม่ต้องสงสัยในจุดนี้เลย”
แอนน่าเบ้ปาก “บ้าอำนาจที่สุด!”
พลันเขาก็คลายมือออกจากเอวของเธอ ก่อนจะจับคางของเธอไว้ให้เชิดขึ้น เขาโน้มตัวลงไป แล้วประทับจูบลงไปบนริมฝีปากของเธอ ริมฝีปากทั้งสองประกบกัน ลิ้นที่ตวัดกันไปมาทำให้รู้สึกถึงลมหายใจที่รวยริน ทั่วทั้งร่างกายของแอนน่าตอนนี้รู้สึกเหมือนกับถูกโจมตีด้วยสายฟ้า ตั้งแต่หัวไหล่จนไปถึงหัวอย่างรวดเร็ว จนเกิดเสียงดัง “ปัง!” ขึ้นมาทันที
หลงเซียวเองก็ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากที่เผยออยู่เล็กน้อยของเธอ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและคลุมเครือ “ผมบ้าอำนาจแล้วยังไงล่ะ?”
พูดจบ เขาก็โน้มลงจูบอีกรอบหนึ่ง ท่ามกลางฝนที่ตกหนัก ก็มีภาพแสดงความรักของทั้งสองคน แสดงออกมาอย่างเต็มที่ ทุกคนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็หันมามองด้วยความอิจฉา พวกเขาเหมือนกับยืนอยู่บนจุดยอดสุดที่ไร้ผู้คน ต่างคนต่างก็มีแค่อีกฝ่าย ไม่มีใครอื่นทั้งนั้น
……
หลังจากอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดเสร็จ ทั้งสองคนต่างก็เปิดประตูห้องนอนของตัวเอง แทบจะเป็นเวลาเดียวกัน หลังจากเดินออกมา พอทั้งสองเห็นเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายสวมใส่ ทั้งสองคนต่างก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน
แอนน่าเลือกสวมชุดคลุมยาวสีขาว แถมยังสวมรองเท้าแตะสีขาวอีกด้วย
ส่วนหลงเซียวที่อยู่ประตูอีกด้านหนึ่ง กลับสวมชุดสีดำ
เป็นเสื้อสีดำสนิท กางเกงสีดำสนิท แม้แต่รองเท้าแตะก็ยังเป็นสีหม่นๆ เพียงแต่เสื้อผ้าสีดำนั้น มันยิ่งทำให้ผิวหนังสีขาวของเขา ดูสุขภาพดีมากยิ่งขึ้น ใบหน้าก็ยิ่งดูโอ้อวด และดื้อรั้นอย่างมาก
เธอไม่ค่อยเห็นเขาสวมชุดดำแบบนี้เท่าไหร่ แต่พอหลงเซียวสวมชุดสีดำแบบนี้ทำให้เขาดูดีอย่างมาก เขารูดแขนเสื้อขึ้นมาจนถึงข้อศอก เผยให้เห็นลำแขนที่ดูสะอาดและผอมเรียวของเขา
ทั้งดูหล่อ และดูดีอย่างมาก!
“สวมชุดแบบนี้ นี่คุณคิดจะเป็นอัศวินราตรีงั้นหรือ?” แอนน่ายกมือขึ้นกอดอก พร้อมทั้งพูดแหย่เขา
หลงเซียวยักไหล่ ก่อนจะยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ผมคิดว่าตามสไตล์ของคุณ คิดว่าคุณกลับมาจะสวมชุดกระโปรงสีดำซะอีก ดูเหมือนว่าวันนี้ ผมจะเดาผิดไปนะ แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน คุณขาวผมดำ คู่กันพอดิบพอดีเลย”
“ฮ่าๆ! ทำไมคุณไม่พูดว่าเป็นจอมโจรทั้งสองคนเลยล่ะ?” แอนน่าอดไม่ได้ ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาจนตาตี่
หลงเซียวเองก็ไม่ได้พูดอะไร เขามองเธอหัวเราะแบบนั้น รอจนกว่าเธอจะหัวเราะเสร็จ
พลันเสียงหัวเราะของแอนน่าก็หยุดลงกะทันหัน พร้อมทั้งมองไปรอบๆ อย่างเคอะเขิน “คุณจะมองฉันแบบนี้ทำไมนั่น?”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “ผมกำลังคิดอยู่น่ะ ว่าใครเป็นคนทำศัลยกรรมให้คุณกันแน่ มองไม่เห็นรอยเย็บเลยสักนิด ผมต้องตามหาคนนั้นให้เจอให้ได้”
“ทำไมกันล่ะคะ? คุณอยากจะทำศัลยกรรมด้วยงั้นหรือ?”
หลงเซียวเองก็ยิ้ม พร้อมทั้งเดินเข้าไปหาเธอ และดึงมือของเธอเอาไว้ ให้คล้องเข้ากับนิ้วมือของตัวเอง “คุณคิดว่า หน้าของผมยังมีจุดไหนที่ต้องเปลี่ยนอีกหรือเปล่า?”
“หลงตัวเอง!”
หลงเซียวหยิกจมูกของเธอ “ใช่ ผมหลงตัวเอง ก็เพราะผมมีภรรยาแบบนี้ ทำให้ผมไม่เพียงแต่หลงตัวเองเท่านั้น แต่ยังเย่อหยิ่งอีกด้วย แล้วยังไงล่ะครับ?”
แอนน่าเบ้ปากขึ้นอีกรอบ “ใครยอมเป็นภรรยาของคุณกัน? ฉันไม่เห็นจะจำได้เลย”
ระหว่างที่พูดคุย ทั้งสองคนก็เดินลงไปชั้นล่างด้วยกันอย่างรวดเร็ว
มือข้างหนึ่งของหลงเซียวสอดอยู่ในกระเป๋ากางเกง ส่วนอีกข้างหนึ่งจูงมือของเธอไว้ เขาไตร่ตรองอยู่สักครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “สิ่งที่คุณพูดก็ไม่ผิดนะ ดูเหมือนว่าผมคงต้องแต่งงานกับคุณอีกทีแล้วล่ะ”
แอนน่าเงยหน้าขึ้น “หมายความว่ายังไงกันคะ?”
หลงเซียวหยุดฝีเท้าลง ก่อนจะก้มหน้ามองใบหน้าที่ขาวผ่องของเธอ ใบหน้าของเธอมันช่างดูน่าแกล้งอย่างมาก ซึ่งดูอ่อนเยาว์กว่าอายุของเธอกว่าสี่ถึงห้าปีด้วยซ้ำ เขาเองก็สงสัยจริงๆ ว่าเฉียวแอนน่าคนเดิมนั้น อายุน้อยกว่าลั่วลั่วมากหรือเปล่านะ
“ผมหมายถึง คุณต้องแต่งงานกับสามีคนก่อนของลั่วลั่ว ไม่ทราบว่าคุณแอนน่าจะยอมหรือไม่?”
มือของแอนน่าพลันกำแน่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน ก่อนที่ริมฝีปากของเธอจะเผยรอยยิ้มขึ้น “นี่คุณกำลังขอฉันแต่งงานหรือ?”
“จะพูดแบบนั้นก็ได้”
แอนน่ายักไหล่ เห็นได้ชัดเลยว่าเธอไม่ค่อยพอใจกับคำตอบของหลงเซียวเท่าไหร่ เธอจึงก้าวเดินลงไปก่อน เดิมทีเธอเองก็เตี้ยกว่าเขาอยู่แล้ว ทำให้ลงขั้นบันไดไปแค่ขั้นเดียว ก็ดูยิ่งเตี้ยกว่าเขาเข้าไปอีก แต่สายตาที่เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา กลับไม่ได้ดูอ่อนแอเลยสักนิด “คุณเคยแต่งงานมาแล้ว แล้วการที่คุณมาขอแต่งงานกับฉันแบบนี้ มันจะทำให้คุณดูเป็นคนไม่ดีไปหรือเปล่า?”
หลงเซียวยิ้มบางๆ ก่อนจะพยักหน้ายอมรับ “ครับ”
ทันทีที่เดินมาถึงโถงรับแขก หลงเซียวก็ปล่อยมือของเธอ เขาหันหน้ามามองแขนของเธอ ก็เห็นว่าผ้าพันแผลถูกถอดออกแล้ว ซึ่งยังคงเหลือรอยแผลจางๆ ไว้ ที่ถูกรักษาอย่างดี ทำให้รอยแผลดูตื้นอย่างมาก จนมองแทบจะไม่เห็นเลย “แขนดีขึ้นหรือยัง?”
แอนน่าผงกหัว “ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นผมยกอาหารเที่ยงให้คุณทำแล้วกันนะ”
“นี่! หลงเซียว! ฉันเพิ่งจะนั่งเครื่องบินมานะ บินมาตั้งสิบกว่าชั่วโมง แล้วคุณจะมาใช้ฉันแบบนี้หรือ”
หลงเซียวเดินไปนั่งที่โซฟา ก่อนจะหยิบนิตยสารขึ้นมาวางไว้บนตัก “คุณทำอาหารอร่อยกว่าผมอีก ผมชอบกินอาหารที่คุณทำที่สุดเลย”
“บังเอิญจังเลยนะ ฉันเองก็ชอบอาหารที่คุณทำเหมือนกัน ดังนั้นอาหารเที่ยงคุณต้องเป็นคนทำยังไงล่ะคะ” แอนน่าเองก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้เขา ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอกจ้องเขาแบบนั้น
หลงเซียวยกมือขึ้นจับหน้าผาก ราวกับกำลังคิดคำนวณอะไรบางอย่าง “ให้ผมคิดดูก่อนนะ ตอนนี้คุณน่ะเป็นหมอส่วนตัวของผม เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของผม เป็นคนขับรถส่วนตัวของผม ผมก็ให้ที่อยู่กับคุณ รถกับคุณ…ดูเหมือนว่า คุณก็ต้องเป็นคนทำอาหารไม่ใช่หรือ?”
ให้ตายเถอะ! มันมีวิธีคิดแบบนี้ด้วยหรือไง! นี่เขาเพิ่งจะพูดอะไรออกมาน่ะ!
แอนน่ากัดฟันแน่น ก่อนจะโต้กลับไปด้วยความฉุนเฉียว “นั่นเป็นเพราะ…ฉะ…ตอนนี้ฉัน…เป็นของคุณนี่…”
หลงเซียวเงยหน้าขึ้น แล้วถามกลับไปว่า “เป็นอะไรของผมงั้นหรือ?”
ชิ! นี่เธอขุดหลุมฝังตัวเองหรือไงกันเนี่ย?
ก็ได้!
“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก งั้นฉันขอตัวไปทำอาหารก่อนนะคะ คุณชายหลง”
ไอ้เจ้าบ้านี่! นายมันเป็นไอ้เจ้าบ้าชัดๆ หลงเซียว!
แต่เมื่อกี้นี้ เธอเองก็พูดไม่ออกจริงๆ
ขณะที่เธอหันหลังจะออกเดินไปนั้น หลงเซียวก็ยื่นแขนอันเรียวยาวของเขา ไปรั้งเธอไว้อย่างฉับพลัน ก่อนเขาจะออกแรงดึงทั้งตัวของแอนน่าให้ลงมานั่งที่โซฟา จนเข้าไปสู่อ้อมกอดของเขาพอดิบพอดี
หลงเซียวก้มหน้าลงมองไปหน้าของเธอ ด้วยรอยยิ้มบาง ทำท่าทำทางราวกับผู้ชายใจดำไม่ปาน “คุณเป็นอะไรของผมงั้นหรือ? แฟน? คู่หมั้น? หรือว่าผู้หญิงที่อาศัยอยู่ร่วมกันกับผมเท่านั้น?”
แอนน่ายืดตัวตรง แต่กลับถูกเขากอดรัดให้เข้าไปในอ้อมกอดของเขาแน่นยิ่งขึ้น “ฉันยังไม่ได้ตอบรับอะไรคุณเลยนะ!”
เขาเองก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรนัก “ไม่เป็นอะไรหรอก จะตอบรับตอนนี้ก็ไม่สายเกินไป คุณเป็นคนเลือกนะ ว่าเป็นแฟนหรือว่าเป็นคู่หมั้น?”
แล้วมันต่างกันตรงไหนเนี่ย?
แอนน่าไม่เลือก โชคดีที่เธอเองก็เป็นผู้หญิงที่มีนิสัยหัวร้อนเหมือนกัน เธอจะไปยอมก้มหัวให้เขาชักจูงได้ยังไง
“ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้นล่ะ!”
เธอเบือนหน้าหนีด้วยความฉุนเฉียว เธอไม่มีทางให้เขาทำสำเร็จแน่
หลงเซียวกลับยิ้มขึ้น ก่อนจะยกมือที่ดูขาวบริสุทธิ์ราวกับหยกที่แกะสลัก ขึ้นวาดผ่านบนแก้มของเธอ พร้อมพยักหน้าอย่างพอใจ “ในเมื่อคุณไม่เลือก ผมจะช่วยคุณเลือกเอง งั้นผมให้คุณเป็นภรรยาของผมเลยจะดีกว่า เพราะฉะนั้นคืนนี้ คุณสามารถย้ายของมาที่ห้องนอนผมได้เลยนะ”
“ไม่เอา! มันเร็วเกินไปแล้ว!”
“ถ้าอย่างนั้น คุณคิดว่ายังไงล่ะ?”
แอนน่ารู้สึกว่าตัวเองเหมือนลูกไก่ในกำมือเลย
“ก็…เริ่มจากแฟนก่อน แล้วค่อยพัฒนาไปเรื่อยๆ ไง”
“ตกลงครับ”