คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 218 ผมสามารถให้กับคุณทุกอย่าง
ตอนที่ 218 ผมสามารถให้กับคุณทุกอย่าง
"เขารู้ตัวตนที่แท้จริงของแอนน่าแล้ว และตอนนี้ไม่มีใครสามารถกีดกั้นหลงเซียวกับฉู่ลั่วหานไม่ให้อยู่ด้วยกันแล้ว"
เกาหยิ่งจือนั่งบนเก้าอี้ในห้องทำงานอย่างสง่า พร้อมเอามือยันหน้าผากด้วยท่าทางหมดแรง
ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้สถานการณ์เริ่มรุนแรงขึ้น ซึ่งตอนนี้ไม่สามารถกอบกู้ได้ หลงเซียวคงไม่ประหม่าแล้ว เขาคงต้องทุ่มเทสุดความสามารถปกป้องฉู่ลั่วหานแน่
เมื่อได้ยินข่าวที่เกาหยิ่งจือแจ้ง โม่หรูเฟยก็ถึงกับหมดแรงทิ้งตัวล้มลงบนพรม หัวเข่าของเธอหมดเรี่ยวแรงค้ำจุ้นน้ำหนักของร่างกาย เหมือนกับเธอถูกภูเขาขนาดใหญ่กดทับบนตัวเองจนจมดินอย่างนั้น!
โม่หรูเฟยหยิบโทรศัพท์ขึ้น โดยที่ริมฝีปากสั่นเทาเล็กน้อย หลังจากที่นิ่งเงียบสักพัก ก็ซักถามขึ้นว่า "เธอ…ฟื้นคืนความทรงจำหรือยัง?"
นี่เป็นไพ่สำคัญใบสุดท้ายของพวกเธอ ถ้าหากฉู่ลั่วหานยังไม่สามารถฟื้นคืนความทรงจำ พวกเธอก็ยังมีความหวังสุดท้าย แต่ถ้าหากเธอฟื้นคืนความทรงจำ…..
ผลที่ตามมาไม่กล้าคาดคิดเลย!
เกาหยิ่งจือถึงกับขมวดคิ้ว และพูดด้วยน้ำเสียงหมดแรงว่า "เปล่า ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่ฟื้นคืนความทรงจำ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าตลอดไป มีบางคนไม่สามารถฟื้นคืนความทรงจำตลอดชีวิต แต่ก็มีบางคนมีโอกาสฟื้นคืนความทรงจำ"
ซึ่งทั้งสองสถานการณ์นี้ ในฐานะหมอก็ไม่สามารถให้คำตอบชัดเจนได้ แต่เพราะไม่แน่นอน ยิ่งทำให้คนยิ่งรู้สึกหวาดกลัว
โม่หรูเฟยล้มลงเหมือนกับกองขยะ เธอพูดขึ้นว่า "พี่สาว ฉันไม่สามารถสูญเสียเขาได้ การแต่งงานกับเขาเป็นความปราณนาที่สุดของฉัน ถ้าหากไม่สามารถแต่งงานกับเขา ฉันต้องตาย…ฉันต้องตายแน่! พี่สาว พี่ต้องช่วยฉัน พี่ต้องช่วยฉันนะ….."
เกาหยิ่งจือเงยหน้าขึ้น พร้อมสูบลมหายใจเข้าลึกๆ "หรูเฟย ไม่ใช่ฉันไม่อยากช่วยเธอ แต่เรื่องนี้ฉันไม่สามารถยุ่งเกี่ยวได้ ครั้งก่อนถังจิ้นเหยียนก็ซักถามฉันแล้ว เห็นได้ชัดเจนว่าเขาสงสัยในตัวฉัน หากฉันทำอะไรแล้วเขาจับได้ พวกเราสองคนแย่แน่"
แย่หรอ? แย่หรอ?
ไม่! โม่หรูเฟยไม่ยอม!
"เจ็ดปีกว่าแล้ว! ไม่สิ….แปดปีแล้ว! ฉันรักเขามานานขนาดนี้ รักเขามากขนาดนี้ จะให้ฉันยอมแพ้ ฉันยอมแพ้เสียดีกว่า!"
เกาหยิ่งจือถอนหายใจออก "หรูเฟย ล้มเลิกเถอะ บางทีการล้มเลิกอาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด"
จู่ๆหรูเฟยก็หัวเราะด้วยน้ำเสียงสิ้นหวังกับคนในสายขึ้นว่า "ฮ่าฮ่า….พี่สาว คุณกลัวหรอ? คุณกลัวอะไรหรอ? อ่อ…." เธอหยุดนิ่งชั่วขณะ เหมือนนึกอะไรบางอย่างออก "พี่สาว ที่คุณเกลียดฉู่ลั่วหานเพราะถังจิ้นเหยียนรักเธอ ตอนนี้ล่ะ? ถังจิ้นเหยียนไม่รักเธอหรอ?"
เกาหยิ่งจือรู้ว่าหรูเฟยในตอนนี้กระทบกระเทือนทางจิตใจจนขาดสติแล้ว เธอพยายามข่มความขุ่นเคืองและพูดว่า "หรูเฟย เรื่องที่เกิดกับฉู่ลั่วหานมีเยอะมาก หากเธอฟื้นคืนความจำล่ะก็ ต่อให้เธอตายสิบครั้งก็ยังไม่พอ เข้าใจไหม?"
ลักพาตัว โรค HIV ผลักตกหน้าผ่า….ทุกเหตุการณ์ล้วนสามารถทำให้ฉู่ลั่วหานฆ่าพวกเธอให้ตายได้เลย
โม่หรูเฟยลุกขึ้นนั่งบนพรม พร้อมกันน้ำตาไหลพรากออกมา เธอยกมือเช็ดน้ำตา เธอยิ้มและพูดว่า "พี่สาว ในตอนนั้นคุณกล้าทำให้เธอเกิดอุบัติเหตุบนหน้าผ่าได้ ถึงแม้ไม่ตาย แต่ก็รุนแรง! ดังนั้น…มันไม่ได้หมายความว่าฉันจะทำบ้างไม่ได้"
"หรูเฟย เธอคิดจะทำอะไร? เธอตั้งสติหน่อย เมื่อก่อนหลงเซียวมีความรู้สึกไม่ค่อยชัดเจนกับฉู่ลั่วหาน แต่ตอนนี้หากเธอกล้าแตะต้องฉู่ลั่วหานแม้แต่เส้นผมเดียว หลงเซียวไม่ปล่อยเธอและตระกูลของเธอแน่ เข้าใจไหม?"
เกาหยิ่งจือเริ่มกระวนกระวายใจ เพราะโม่หรูเฟยรักหลงเซียวมาก เลยกลัวเธอจะขาดสติ เธอไม่กล้าคาดคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะทำอะไร?
โม่หรูเฟยกำพรมขนแพะอย่างแน่นด้วยท่าทางเคียดแค้น "พี่สาว คุณคิดว่าฉันยังมีหนทางอื่นอีกหรอ? ต่อให้ตอนนี้ฉันไม่ทำ คุณคิดว่าหลังจากที่นังสารเลวฉู่ลั่วหานฟื้นคืนความทรงจำ เธอจะปล่อยพวกเราไปหรอ? ฮ่าฮ่า คุณคิดว่าเธอจะปล่อยคุณไปจริงๆหรอ?"
เกาหยิ่งจือรู้สึกเหมือนฟ้าผ่ากลางหัว เธอรู้สึกมึนงงไปหมด อันที่จริงโม่หรูเฟยก็พูดถูก ก่อนที่ฉู่ลั่วหานจะผลัดร่วงตกลงจากหน้าผ่า เธอทะเลาะวิวาทกับจินเสี่ยวเย้นอยู่ ซึ่งในตอนนั้นบางที่เธออาจจะรู้ทุกอย่าง…..
เกาหยิ่งจือหายใจเข้าลึกๆ "แล้วเธอคิดจะทำยังไง?"
โม่หรูเฟยถือแจกันดอกไม้ขนาดใหญ่ลุกขึ้นยืน "มีคนหนึ่งที่ช่วยพวกเราได้"
"ใครหรอ?"
"ซุนเจียลี่"
——
"หลงเซียว ฉันอยากกลับอเมริกา"
หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ แอนน่าก็แสดงความต้องการของเธอขึ้น
หลงเซียวพยักหน้าเล็กน้อย เขาอยากจับมือเธอมาก แต่เมื่อครุ่นคิดสักพักก็ล้มเลิก "อืม แล้วคุณจะกลับมาเมื่อไหร่?"
"ยิ่งเร็วยิ่งดี มีอีกหลายเรื่องที่ฉันต้องไปซักถามให้ชัดเจนพ่อแม่ของฉัน…ทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉันในตอนนี้ล้วนต้องจัดการ"
แอนน่าหลับตาลงด้วยความรู้สึกปวดหัว ในตอนนี้หัวสมองของเธอมีแต่ความว่างเปล่า และแทบไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ได้เลย
"โอเค เดียวผมคุณช่วยจัดการให้ แต่…" เขาอดใจไม่ไหวเดินเข้ามาข้างเธอ แล้วนั่งยองเบื้องหน้าของเธอ จากนั้นก็จับมือเธอข้างหนึ่ง "หลังจากไปถึงอเมริกา และพบเจอกับตู้หลิงเซวียนคุณต้องระมัดระวังคนๆนี้ให้มากๆ คุณเป็นคนฉลาดมาก คงจะทายอะไรบางอย่างออก"
ใช่ เธอทายออก
ในเมื่อหลงเซียวสามารถรู้ว่าเธอคือฉู่ลั่วหานได้ ดังนั้นเควินต้องรู้อย่างแน่นอนว่าเธอไม่ใช่ แอนน่าเหมือนกัน ทั้งที่รู้ว่าเธอไม่ใช่ แอนน่าแต่กลับดื้อดันจะแต่งงานกับเธอ ซึ่งนี่กำลังบ่งบอกว่าต้องมีเจตนาไม่ดีแน่?
แอนน่าพยักหน้าเล็กน้อย การเตือนของหลงเสียวช่วยได้มากเลย "ขอบคุณมาก ฉันจะระวัง"
หลงเซียวตบบนบ่าของเธอเบาๆ "ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนโยน แต่หากมีความต้องการอะไรบอกผมมาได้เลย ผมสามารถช่วยเหลือคุณทุกที่ทุกเวลาเลย"
แอนน่าไม่รู้จะรับมือยังไงเหมือนกัน ทุกอย่างที่เขาทำให้กับเธอล้วนจริงใจมาก จนเธอรู้สึกเกรงใจ "หลงเซียว คุณอย่าทำดีกับฉันมากนักเลย หากฉันไม่สามารถฟื้นคืนความทรงจำ ไม่สามารถทำได้ที่เหมือนฉู่ลั่วหานรักคุณได้ยังไง จะทำยังไง?"
หลงเซียวหัวเราะเล็กน้อย เขารู้สึกขำกับคำพูดของแอนน่า"แอนน่าความรักไม่ใช่ทำบัญชีการเงิน ไม่มีการลงทุนและตอบแทน ทุกอย่างที่ผมทำให้กับคุณล้วนมาจากความจริงใจของผม คุณไม่ต้องตอบแทนและรู้สึกละอายใจหรอก"
รอยแดงบนรอบดวงตาของแอนน่าเริ่มจางแล้ว จากนั้นทั้งสองคนก็เดินจากออกไป
ทันใดนั้น โทรศัพท์ของแอนน่าก็ดังขึ้น
คณบดีเฉินโทรศัพท์มา
"แอนน่า! มีข่าวดี การผ่าตัดสำเร็จราบรื่น หมอถังสามารถช่วยชีวิตคนไข้ได้แล้ว! การผ่าตัดเสร็จสิ้นเมื่อคืน ไม่อยากรบกวนเธอ เลยแจ้งตอนนี้ เธอคงไม่โทษฉันนะ?"
สำเร็จหรอค่ะ?
เมื่อได้ยินข่าวแบบนี้ แอนน่าก็ยิ่งคลี่ปากยิ้ม "คณบดี คุณวางใจเถอะค่ะ การผ่าตัดแบบนี้ไม่เพียงแค่ฉันที่สามารถทำได้ หมอถังก็ทำได้เหมือนกัน"
เมื่อได้ยินชื่อหมอถัง หลงเซียวก็ขมวดคิ้วอัตโนมัติ
คนๆนี้มีอยู่ทุกที่ แม้กระทั่งตอนนี้ก็เหมือนกัน
"แอนน่าตอนนี้เธออยู่ไหนหรอ? ถ้าหากสะดวก รบกวนมาโรงพยาบาลสักหน่อยได้ไหม พอดีฉันมีเรื่องอยากให้ช่วย"
"โอเคค่ะ ฉันจะไปตอนนี้เลยค่ะ"
โครงการที่ตัวเองรับปาก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต้องดำเนินการจนถึงที่สุด
แอนน่าพูดขึ้นมาว่า "หลงเซียว ฉันต้องไปประชุมที่โรงพยาบาลแล้ว เรื่องกลับอเมริการบกวนคุณช่วยจัดการหน่อย"
หลงเซียวยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อย "ครับ เดียวผมช่วยจัดการเอง"
ท่าทางและน้ำเสียงนี้เหมือนกับสามีรับปากช่วยภรรยาเลย
แต่…..
"เดียวไปถึงโรงพยาบาล หากเจอถังจิ้นเหยียน คุณ…." หลงเซียวพูดเพียงครึ่งเดียว และไม่พูดอีก
แอนน่ายิ้มแย้ม และพูดว่า "ฉันรู้ค่ะว่า ถังจิ้นเหยียนรักภรรยาของคุณมาก ความรักที่เขามีต่อภรรยาของคุณไม่น้อยความรักที่จินเย่วหลินต่อหลินฮุยอินในตอนนั้นเลย คุณวางใจเถอะ ตอนนี้ฉันยังไม่ได้มีความรู้สึกต่อคุณถึงขั้นนั้น อีกอย่างยิ่งเป็นเขาด้วย แต่ฉันเคยเจอเขาที่อเมริกามาก่อน"
อ๋อ!
เคยมีแบบนี้ด้วยหรอ?
จากนั้น แอนน่าก็เดินตรงไปที่โรงพยาบาลทันที
——
"ฮ่าฮ่า! มานี่ๆ! แอนน่าเดี๋ยวฉันแนะนำคนคนหนึ่งให้กับเธอ…"
แอนน่าพยักหน้าเล็กน้อย "ฉันรู้จักเขาค่ะ หมอแผนกหัวใจที่มีชื่อเสียง และยังเป็นนักจิตวิทยาด้วย คุณหมอถังจิ้นเหยียน"
ขณะที่พูด แอนน่าก็ยื่นมือจับทักทาย แต่เมื่อเห็นถังจิ้นเหยียนเผยท่าทางไม่เป็นธรรมชาติต่อหน้าเธอ เธอก็ยิ่งยิ้มแย้มอย่างอ่อนโยนขึ้น
ถังจิ้นเหยียนลังเลเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือจับมือทักทายกับเธอ
คณบดียิ้มและพูดว่า "ในเมื่อเป็นคนรู้จักกันแล้ว งั้นก็เข้าเรื่องเลยล่ะกัน แอนน่าหมอถังออกจากวงการมานานแล้ว ตอนนี้เขายินยอมเข้าร่วมโครงการนี้ ไม่รู้ว่าคุณสามารถทำงานร่วมกันได้หรือเปล่า?"
ถังจิ้นเหยียนเผยสายตาอบอุ่นยามรุ่งอรุณขึ้น เมื่อเห็นเขาส่งสายตาแบบนี้ แอนน่าก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด
"การผ่าตัดของหมอถังฉันเคยได้ยินมาแล้วค่ะ เขาเป็นคนมีความสามารถในวงการแพทย์เยอะมาก คุณอุตส่าห์ให้เกียรติเข้าร่วมโครงการนี้ แน่นอนว่าฉันก็พร้อมยินดีต้อนรับค่ะ"
แอนน่าพูดด้วยน้ำเสียงปกติ และแสดงด้วยท่าทางไม่เก้อเขิน ขณะเดียวกันเธอก็พยายามรักษาระยะห่างกับเขาด้วย
ทุกพยางค์ที่เธอเอ่ยปากพูด ถังจิ้นเหยียนเอาแต่กลั้นหายใจ ถึงแม้จะมีเสียงเหมือนกัน แต่ก็ไม่ถือว่าแปลกมาก แล้วทำไมเขาถึงไม่ละสายตาเลย?
"ขอบคุณคุณ แอนน่ามาก งั้นหลังจากนี้หลังว่าพวกเราจะทำงานร่วมกันอย่างราบรื่น"
ถังจิ้นเหยียนลุกขึ้น และยื่นมืออย่างสง่า พร้อมยิ้มแย้มรอเธอจับมือ
แอนน่าไม่มีปฏิกิริยาตอบรับอะไรเลย แต่ยิ้มอย่างละอายใจต่อคณบดี และพูดขึ้นว่า "คณบดีค่ะ พอดีฉันมีเรื่องหนึ่งอยากคุยกับคุณ เป็นเรื่องส่วนตัวของฉันค่ะ ฉันเกรงว่าฉันต้องไปจากประเทศจีนสักระยะหนึ่ง พอดีเลยจะได้ให้ผู้อำนวยถังรับผิดชอบไปก่อน"
ถังจิ้นเหยียนเอ่ยปากถามขึ้นว่า "คุณ…จะไปไหนหรอ?"
พอเขามา เธอก็ตัดสินใจจะไปแล้วหรอ?
"ไปชั่วคราวเองค่ะ ถ้าหากฉันสามารถจัดการเรื่องของฉันเสร็จเรียบร้อย ฉันจะรีบกลับมาเลย"
แต่ถ้าหากไม่สามารถจัดการเสร็จเรียบร้อย อาจจะไม่กลับมาก็ได้
ถังจิ้นเหยียนเผยสายตาสิ้นหวังแวบหนึ่ง จากนั้นก็เผยสายตาอ่อนโยนเหมือนเดิม
ถึงแม้เป็นแบบนี้ แอนน่ายังคงมองออกอยู่
——
"ตงหมิง ช่วยจองตั๋วเครื่องบินไปนิวยอร์กหน่อย พรุ่งนี้ แอนน่ากลับอเมริกา"
"พรุ่งนี้หรอ? กะทันหันขนาดนี้เลยหรอ? ทำไมถึงกลับล่ะครับ" จี้ตงหมิงซักถามด้วยความแปลกใจขึ้น แต่หลังจากถามเสร็จก็ได้สติ และรู้ตัวว่าตัวเองผิดไป ดังนั้นเลยก้มหน้าลงไม่กล้าพูดอะไรอีก
หลงเซียวไม่ได้โกรธเคือง แต่หมุนเก้าอี้เล็กน้อย แล้วเคาะโต๊ะเบาๆ "ไม่ว่าเรื่องอะไรไม่ต้องรู้หรอก แค่จัดการก็พอแล้ว"
"ครับ เจ้านาย"
หลังจากตงหมิงรับคำสั่งเสร็จก็เดินออกจากห้องทำงานเลย เขายังเดินไปไม่ไกล หลงเซียวก็พูดขึ้นว่า "งานวิศวกรรมศูนย์การค้า MBK บนถนนหยางหลิ่วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?"
หัวข้อเรื่องยิ่งกว้าง
"โครงการนี้…ได้ดำเนินมาจนถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้วครับ แต่ดูเหมือนช่วงนี้หยุดชั่วคราว ได้ยินพนักงานก่อสร้างบอกว่า สาเหตุอากาศ เลยล่าช้าครึ่งเดือน"
อากาศหรอ?
ครับ!
หลงเซียวเคาะโต๊ะเป็นจังหวะเล็กน้อย จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า "ให้แอนดี้ร่างแถลงการณ์หนึ่งฉบับ แจ้งว่า จะยกเลิกโครงการบริษัทMBK"
จี้ตงหมิงเผยสีหน้ามืดครึ้มทันที!
"เจ้านาย นี่เป็นโครงการที่ลงทุนเกือบสิบกว่าล้าน และใกล้เปิดตัวด้วย ทำไมจู่ๆ…เจ้านายถึงจะล้มเลิกล่ะครับ?"
MBK เป็นแหล่งเงินเกือบสิบกว่าล้าน มีทั้งเงินและบุคลากร แต่ทำแบบนี้เหมือนเสียเวลามาเกือบครึ่งปีเลย!
หลงเซียวพูดขึ้นว่า "ตามนั้น แจ้งพนักงานให้ทำลายและรื้อถอนด้วย ภายหลังสามวัน ผมต้องการทราบผล!"