คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 217 ตรวจเลือดสำเร็จ ยืนยันตัวตน
ตอนที่ 217 ตรวจเลือดสำเร็จ ยืนยันตัวตน
เกาหยิ่งจือรู้สึกตกใจเหมือนฟ้าผ่ากลางหัว! หลงเซียวจะให้ฉู่ลั่วหานตรวจเลือดหรอ หากเป็นเช่นนี้ตัวตนของเธอก็จะไม่สามารถปกปิดได้แล้ว!
กรุ๊ปเลือดพิเศษของเธอไม่มีใครเหมือนได้ หากหลงเซียวและ แอนน่าทราบความจริง ต่อให้ภาพลักษณ์ภายนอกจะเปลี่ยนแปลงยังไงก็ไม่ใช่อุปสรรคที่จะทำให้พวกเขากลับมารักกัน
เกาหยิ่งจือเผยสีหน้าขาวซีด และเบิกตากว้างทั้งสองข้างอย่างตกใจ มุมปากก็สั่นเทาอย่างไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย ขณะเดียวกันก็ยื่นมือจับแขน แอนน่า"ห้องตรวจเลือดอยู่….อยู่ชั้นหนึ่ง เดียวฉันพาเธอไปเองนะ แอนน่า"
ถือเป็นเรื่องน่าขำมาก แอนน่าทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ แล้วเธอจะไม่รู้ว่าห้องตรวจเลือดอยู่ที่ไหนได้ยังไง? ไม่เพียงแค่เธอรู้ หลงเซียวเองก็รู้เรื่องนี้เหมือนกัน
ส่วนเหตุผลทำไมเขาถึงซักถามเกาหยิ่งจือ คำตอบคือในตอนนั้น แอนน่ายังไม่รู้แผนของเขาเลย เพราะไม่ว่าหลงเซียวลงมือทำอะไรล้วนไม่เคยไม่สำเร็จ
แอนน่าส่ายมือเล็กน้อย แล้วดึงมือของเกาหยิ่งจือออก พร้อมยิ้มอย่างเกรงอกเกรงใจ ซึ่งรอยยิ้มบนใบหน้าที่สมบูรณ์แบบมีสีหน้าจริงใจ แทบไม่มีสีหน้าละลาบละล้วงเลย "ผู้อำนวยการเกาค่ะ ห้องตรวจเลือดฉันรู้จักค่ะ คุณยุ่งขนาดนี้ ไม่ขอรบกวนคุณนำทางดีกว่าค่ะ"
มือของเกาหยิ่งจือล่วงลงมาอย่างหมดแรง และยังคงมีสีหน้าขาวซีดไม่จืดจาง อีกอย่างหน้าม้าที่ปิดหน้าผากมีเม็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดโผล่ขึ้นมาแล้ว "ฮ่าฮ่า….เมื่อกี้ฉันลืมไปเลย คุณหมอแอนน่าก็เป็นสมาชิกของโรงพยาบาลแห่งนี้เหมือนกัน แล้วคุณจะไม่รู้จักเส้นทางเหมือนกัน"
หลงเซียวเอามือข้างหนึ่งยัดในกระเป๋ากางเกง ส่วนอีกข้างยื่นมือจับมือของแอนน่าแล้วลากเธอเดินตรงไปห้องตรวจเลือดอย่างรวดเร็ว เหมือนกับกลัวว่าเสียโอกาสเพราะเพียงก้าวเดียว
เกาหยิ่งจือจ้องมองร่างเงาของทั้งสองคนที่เดินจากไปอย่างนิ่งอึ้ง และยังคงตกอยู่ในสภาวะนิ่งอึ้งอยู่สักพักใหญ่กว่าจะดึงสติกลับมา
เกาหยิ่งจือหลับตาหนึ่งที และพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้กระวนกระวาย ต่อให้ตัวตนของเธอจะสามารถยืนยันได้ แต่ความทรงจำที่สูญเสียก็ยังไม่สามารถฟื้นคืนกลับมาได้
แม้แต่ถังจิ้นเหยียนยังไม่สงสัยในตัวเธอเลย และยิ่งเป็นคนอื่นยิ่งไม่มีทางสงสัยในตัวเธอด้วยเหมือนกัน ดังนั้นเหตุการณ์ที่ฉู่ลั่วหานพลัดตกจากหน้าผ่าตายไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอเลย!
ต่อให้มี…..เธอก็สามารถโยนความผิดให้กับจินเสี่ยวเย้น
ไม่มีอะไร ต้องไม่มีอะไร
เมื่อเดินมาสถานที่ที่เกาหยิ่งจือมองไม่เห็น แอนน่าก็ออกแรงสะบัดมือออกจากหลงเซียว แต่กลับยิ่งถูกเขาจับไว้ยิ่งแน่น แอนน่าขมวดคิ้วจ้องมองเขา "คุณคิดจะทำอะไรหรอ?"
หลงเสียวไม่ปิดบัง แต่พูดความจริงออกมาว่า "ผมอยากพิสูจน์บางอย่าง ซึ่งเรื่องนี้มีความสำคัญต่อคุณและผมมาก ผมอยากรู้กรุ๊ปเลือดของคุณ"
แอนน่า"ห่ะ?" จากนั้นก็หัวเราะฮ่าฮ่าออกมา "คุณหลง คุณนี่แปลกจริงๆ เดียวก็สงสัยว่าฉันเป็นภรรยาของคุณ เดียวก็ต้องการทราบกรุ๊ปเลือดของฉัน ไม่จบไม่สิ้น?"
หลงเสียวไม่อยากพูดโต้เถียงกับเธอ เลยปล่อยมือเธอ แล้วจับเธอนั่งบนเก้าอี้ "เป็นความจริงหรือเปล่า หลังจากตรวจเลือดเสร็จเดียวก็จะสามารถพิสูจน์ทุกอย่างเอง แอนน่าแล้วคุณกล้าพนันไหมล่ะ?"
เขาเผยสายตาตกใจแฝงความกังวลและความหวังเล็กน้อยขึ้นจ้องมองเธอ จนทำให้เธอที่กำลังมีจิตใจสงบนิ่งรู้สึกหวั่นไหว จากนั้นก็นิ่งเงียบสักพักหนึ่ง และพูดขึ้นว่า "นี่จะเป็นการร่วมมือครั้งสุดท้ายของฉัน"
"โอเค!"
เมื่อเข็มเย็นๆทิ่มแทงเข้าผิวหนัง เลือดสีแดงสดก็ค่อยๆไหลออกมาจากผิวหนัง ขณะเดียวกัน แอนน่าก็กุมมือของหลงเสียวที่กุมมือไว้ข้างหนึ่งอย่างแน่น
"ผมต้องการทราบผลตรวจโดยเร็วที่สุด อีกอย่างหากเกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้น คุณจะต้องรับผิดชอบ"
ท่านหลงเอามือข้างหนึ่งยันโต๊ะ พร้อมกับจ้องมองพยาบาลด้วยสายตาแหลมคม จนพยายามตัวสั่น ก้มหน้าและพูดว่า "คุณหลง คุณ…วางใจเถอะค่ะ เดียวก็สามารถทราบผลแล้วค่ะ รอสักครู่นะค่ะ"
ไม่ให้เธอกินอาหารเช้า แต่ขับรถตรงมาที่โรงพยาบาล แถมยังให้เธอมาตรวจเลือดด้วย เธอกระพริบตาเล็กน้อย และเหลือบมองบาดแผลบนแขนของตัวเอง แล้วหันหน้ามองหลงเซียว พบว่าเขาคนจ้องมองพยาบาลด้วยสีหน้าดุเหมือนกับสิงโตเลย
"หลงเซียว คุณไม่กลัวทำพยาบาลกลัวจนร้องไห้หรอ?"
"หากเปรียบเทียบทำผิดแล้วตกงาน ร้องไห้ตอนนี้ถือว่ายังไม่รุนแรงมากหรอก"
คำตอบของท่านหลง ทำให้ แอนน่ารู้สึกขำ
เมื่อก่อนตอนที่เขารู้มาว่าฉู่ลั่วหานถูกตรวจผิดพลาดว่าเป็นโรค HIV เขาก็จัดการเล่นงานโรงพยาบาลจนเละเทะ
แอนน่าทำปากมุ้ย "หลงเซียว อาหารเช้าที่คุณบอกล่ะ? ตรวจเสร็จแล้วสามารถไปกินอาหารเช้าได้หรือยัง?"
หลงเซียวยื่นมือจับมือของเธอ แล้วลากเธอเดินออกไป โดยไม่ให้โอกาสเธอพูดอธิบายเลย
วันนี้ แอนน่ารู้สึกมึนงงมาก "หลงเซียว คุณเป็นบ้าอะไรอีกหรอ?"
"ไปห้องตรวจผล รีบไปรับเอกสารผลตรวจจะได้รีบไปกินข้าวกันไง"
เขาไม่อยากรอคอย แม้เพียงหนึ่งวินาทีหรือหนึ่งนาทีก็ตาม เขาอยากเห็นผลตรวจกับตาตัวเองเพื่อพิสูจน์ตัวตนว่าเธอคือฉู่ลั่วหาน!
ไม่นานห้องผลตรวจก็ประกาศผลตรวจ หลงเซียวรีบเดินมาเบื้องหน้าประตูห้องผลตรวจอย่างรวดเร็ว พยาบาลยื่นเอกสารผลตรวจให้กับเขาทั้งสองมือ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นหลงเซียวที่มีใบหน้าตึงเครียด เธอก็แทบเข่าทรุด "คุณ คุณหลง ผลตรวจออกมาแล้วค่ะ นี่เป็นผลตรวจเลือดของคุณหมอแอนน่าค่ะ"
หลงเซียวรีบยื่นมือรับเอกสารผลตรวจทันที เมื่อเห็นข้างบนเอกสารเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษ สีหน้าตึงเครียดก็เผยรอยยิ้มผ่อนคลายที่ไม่เคยเผยขึ้น ถึงแม้จะมั่นใจตอนแรกแล้ว แต่เมื่อเห็นหลักฐานก็ยิ่งเพิ่มความมั่นใจมากขึ้น เป็นเธอจริงๆ! เป็นเธอ!
"ตอนนี้คุณยังจะปฏิเสธอีกไหม?"
หลงเซียวยกเอกสารผลตรวจขึ้นเบื้องหน้าของเธอ เมื่อเห็นผลตรวจ ปฏิกิริยาตอบสนองแรกของแอนน่าก็คือสะดุ้งตกใจ เธอแทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตัวเองเห็นเลย!
เป็นไปไม่ได้! ตอนที่เธอพักอยู่โรงพยาบาลที่อเมริกา ผลตรวจที่คุณหมอบอกคือเธอมีกรุ๊ปเลือด AB ปกติ ทำไมถึงมีผลตรวจแบบนี้ ทำไมถึงกลับเป็นกรุ๊ปเลือด Rh
กรุ๊ปเลือดเป็นของปลอม โรงพยาบาลที่อเมริกาหลอกลวงเธอ
ไม่ ไม่เพียงแค่นี้ ถ้าหากกรุ๊ปเลือดของเธอสามารถหลอกได้ งั้นเรื่องอื่นๆล่ะ?
เพราะสูญเสียความทรงจำ จู่ๆเธอก็ตั้งคำถามต่อตัวเองขึ้น หน้าตาของเธอ ตัวตนของเธอ…สิ่งเหล่านี้มีความจริงกี่ส่วน ความเท็จกี่ส่วน!
แอนน่าเบิกตากว้าง สิ่งที่ทำให้เธอตกใจไม่ใช่แค่เพียงความจริงเรื่องกรุ๊ปเลือดของเธอแล้ว แต่รวมถึงเป็นความแปรปรวนในหัวสมองที่ยากจะสงบนิ่งได้!
ตกลง ใครกันแน่ที่หลอกเธอ!
ใครกัน!
หลงเสียวนึกว่า หลังจากที่แอนน่าเห็นผลตรวจแล้วจะกระโจนเข้ามาโอบกอดตัวเอง แต่เธอกลับจ้องมองท่านหลงด้วยสายตาหม่นหมอง "แอนน่าแอนน่าคุณเป็นอะไรหรือเปล่า?"
ผู้หญิงเบื้องหน้าตัวสั่นเทาทั้งตัว เหมือนกันเด็กน้อยที่ไม่สวมเสื้อยืนอยู่ท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น เขาเลยใช้อุณหภูมิร่างกายของตัวเองให้ความอบอุ่นเธอ
แอนน่าเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้านิ่งอึ้ง ริมฝีปากก็สั่นเทาเล็กน้อย ขณะเดียวกันก็ยกมือจับแขนเสื้อของหลงเซียว "คุณโกหกฉันหรือเปล่า?"
"ผมถูกความจริง คุณคือฉู่ลั่วหาน เป็นภรรยาของผม เมื่อสองปีก่อน คุณเกิดอุบัติเหตุที่ทวีปแอฟริกา….คุณอยากฟังไหม? รอให้คุณใจเย็นกว่านี้ก่อน เดียวผมอธิบายกับคุณอย่างละเอียดเลย"
แอนน่ารู้สึกปวดหัวมาก จนไม่สามารถครุ่นคิด สงบสติอารมณ์ และไม่สามารถหายใจด้วย!
เธอออกแรงผลักหลงเซียวออก จนลืมบาดแผลที่แขนเลย จากนั้นก็หลับตาลง และสูบลมหายใจเข้าลึกๆ "หลงเซียว คุณหยุดหยอกเล่นกับฉันได้แล้ว คุณหยอกเล่นเกินไปแล้ว ฉันเล่นไม่ไหว"
ถ้าสิ่งที่หลงเซียวพูดมาเป็นความจริง นั้นหมายความว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอมีล้วนเป็นสิ่งเท็จ พ่อแม่ ตัวตน ชื่อ คู่หมั้น แม้กระทั่งหน้าตาของเธอ….ทุกอย่างล้วนเป็นเท็จหมด!
โลกที่สร้างขึ้นมาใหม่สองปีกว่าพังทลายหมด
หลงเซียวโอบกอดผู้หญิงที่ตัวสั่นในโอบกอดที่อบอุ่นอีกครั้ง พร้อมพูดปลอบโยนว่า "ไม่ต้องกลัว ผมอยู่ที่นี่ ต่อให้เกิดอะไรขึ้น ผมก็จะอยู่เคียงข้างคุณ ผมรู้ว่าตอนนี้คุณยังรับไม่ได้ ไม่เป็นไร ผมให้เวลากับคุณ ไม่ต้องกลัว…."
เขาลูบหลังของเธอครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อแสดงความต้องการปกป้องเธอ
แอนน่ายกมือทาบลงบนหน้าอก น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้พังทลายไหลออกมาร่วงตกกระทบชุดสูทของเขา ขณะเดียวกันก็พยายามไม่ส่งเสียงร้อง
ระเบียงที่เงียบสงบและว่างเปล่ามีเพียงพวกเขาสองคน และไม่มีพยาบาลหรือหมออยู่ในบริเวณนั้น เหมือนกับเป็นโลกของพวกเขาทั้งสองคน
หลังจากสงบสติอารมณ์ แอนน่าก็สลัดตัวออกจากอ้อมกอดของเขา ดวงตาของเธอแดงช้ำเล็กน้อย "ขออภัยที่ฉันทำให้เสื้อของคุณสกปรก!"
หลงเสียวส่ายหน้าเล็กน้อย และพูดขึ้นว่า "สามารถเช็ดน้ำตาให้กับคุณถือเป็นเรื่องที่โชคดี แต่การทำให้คุณร้องไห้ถือเป็นเรื่องที่แน่"
แอนน่าขยับริมฝีปากเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร
หลงเซียวมองความสงสัยในตัวของเธอออก เขาพูดขึ้นว่า "ผมไม่ได้บังคับให้คุณยอมรับว่าคุณเป็นภรรยาของผมตอนนี้หรอก เพราะคุณยังคงเสียความทรงจำอยู่"
แอนน่าก้มหน้าลง "ขอโทษด้วย ฉันต้องการจัดการชีวิตของฉันก่อน"
วุ่นวายไปหมด เส้นทางชีวิตของเธอบิดเบี้ยวแล้ว
"อืม ผมให้เวลากับคุณได้เสมอ"
แอนน่ารู้สึกขอบคุณความใจกว้างและความรักของหลงเซียวในตอนนี้มาก เขาแทบไม่บีบคั้นเธอเลย แต่ให้เวลาเธอค่อยๆปรับตัว
"หลงเซียว ฉันจำคุณไม่ได้ ดังนั้น…เมื่อก่อนระหว่างเราเป็นยังไงบ้าง ฉันไม่รู้เลย และความรู้สึกที่ฉันมีต่อคุณก็ไม่มีด้วย"
หลงเสียวยกมือปาดเช็ดคราบน้ำตาตรงหางตาของเธอ แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า "สิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญ ผมเชื่อว่า ผมสามารถทำให้คุณรักและเลือกผมอีกครั้งได้"
"ฉัน…."
หลงเซียวลูบหัวไหล่ของเธอ จากนั้นก็ค่อยๆคลี่รอยยิ้มออกมา "ไม่หิวแล้วหรอ? ไปกันเถอะ ผมรับปากจะพาคุณไปกินอาหารเช้าที่พิเศษ"
เธอลืมไปแล้ว
เป็นอาหารเช้าที่พิเศษอย่างที่คาดการณ์ไว้ เป็นอาหารเช้าที่เธอไม่เคยกินมาเลย
ท่านหลงกับแอนน่าเดินตรงเข้าร้านย่งเหอ ที่หน้าประตูโรงพยาบาล วินาทีที่เปิดประตู ลูกค้าและพนักงานในร้านต่างพากันตกใจนิ่งอึ้งอยู่ไม่กี่วินาที
นี่…นี่คือหลงเซียวผู้ร่ำรวยลำดับต้นๆของประเทศ กับคุณหมอแอนน่าแผนกศัลยกรรมที่มีชื่อเสียงหรอกหรอ?
คิดไม่ถึงว่าพวกเขามากินข้าวที่นี่!
ร้านแห่งนี้จะมีชื่อเสียงแล้ว!
หลังจากท่านหลงเข้ามาก็เดินตรงไปที่หน้าเคาน์เตอร์ เขายังไม่ทันพูดสักคำเลย หัวหน้าพนักงานก็ก้มหน้าเดินมาต้อนรับ "คุณหลง…."
"ผมต้องการทานอาหารที่นี่" ท่านหลงพูดอย่างเรียบง่ายขึ้น จากนั้นหัวหน้าพนักงานก็ออกคำสั่งทันที
"ครับ เชิญนั่งก่อนครับ"
ทั้งสองคนนั่งยังไม่ถึงหนึ่งนาที ร้านที่บรรยากาศคึกคักก็ว่างเปล่าทันที
แอนน่ายกมือกุมขมับเล็กน้อย เธอรู้สึกตกใจกับฐานะของหลงเซียว "หลงเซียว คุณนี่เป็นยมฑูตหรอ? แค่ปรากฏตัวก็ทำคนตกใจจนวิ่งหนีหมดแล้ว?"
ท่านหลงเอามือมาประสานกัน พร้อมกับวางแขนบนโต๊ะ นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านหลงเข้าร้านอาหารเหมือนคนทั่วไป อันที่จริงเขาไม่ได้อยากไล่ทุกคนออกไป ต้องการเพียงเจ้าของร้านกระตือรือร้นบริการ แต่สามารถทำให้ลั่วลั่วที่เพิ่งร้องไห้หัวเราะได้ถือว่าคุ้มค่า
"ดูเหมือนคุณจะดูออก แล้วไม่ทราบว่ายมฑูตอย่างผมแบบนี้ไม่รู้ว่าคุณจะกลัวหรือเปล่า?"
แอนน่ายักไหล่ "ทำไมฉันต้องกลัวคุณด้วย?"
ท่านหลงพยักหน้าเล็กน้อย แล้วขยับริมฝีปากอย่างเซ็กซี่ "ก็จริง ตอนนี้ไม่ใช่คุณกลัวผม แต่ผมกลัวคุณ ไม่เพียงแค่กลัวคุณ ผมยังต้องประจบประแจงคุณด้วย"
ท่านหลงกำลังถือเมนูอยู่ "อาหารเช้าคลาสสิกของที่นี่คือ ปาท่องโก๋ คุณคิดจะกินกับอะไรอ่ะ?"
แอนน่าเพิ่งเคยได้ยินอาหารเช้าของภาคเหนือแบบนี้ แต่กลับไม่เคยกินมาก่อนเลย ดังนั้นเลยซักถามขึ้นว่า "อ๋อ? แล้วกินกับอะไรถึงอร่อยหรอ?"
ท่านหลงวางป้ายโฆษณาอาหารลง ยิ้มและพูดว่า "ไม่เกี่ยวกับอาหารเช้าหรอก แต่สำคัญอยู่ที่กำลังกินกับใครต่างหาก"