คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 215 ผมไม่อยากได้เธอแล้ว ผมแค่ได้คุณ
ตอนที่ 215 ผมไม่อยากได้เธอแล้ว ผมแค่อยากได้คุณ
บริษัทMBK ห้องทำงานท่านประธาน
หลงถิงมองดูจดหมายในมือ แล้วหายใจเข้าลึก ๆ “ ข่าวการแต่งงาน? หึ”
เหลียงจ้งซุนยืนประสานมือไว้ข้างหน้า พูดว่า “ท่านประธานครับ ตู้หลิงเซวียนนี่เกินไปรึเปล่า?
ครั้งที่แล้วก็โทรหาคุณแล้วถามหาคนตรงๆเลย ตอนนี้กลับส่งข่าวการแต่งงานมาแบบนี้ นี่มันเห็นได้ชัดเลยว่าจะมาขอคนกับเราไม่ใช่เหรอ?”
หลงถิงหัวเราะเบา ๆ “เขามาขอ? ฉันก็ต้องให้เหรอ? ไอเด็กไม่รู้ที่ต่ำที่สูง ติดต่อแอนน่าทันที ให้เธอมาหาฉันหน่อย”
“ท่านประธานครับ แขนของแอนน่าบาดเจ็บครับ ตอนนี้เธอกำลังพักผ่อนอยู่ในบ้านพักของนายน้อย ต้องการให้ผมไปรับเธอกลับมาไหมครับ?”
“ อ้ะ? กำลังพักฟื้นเหรอ?”
“ใช่ครับ ไม่ทราบว่าทางโรงพยาบาลใช้วิธีอะไร พวกเขาเชิญถังจิ้นเหยียนกลับมาได้ เขากำลังทำการผ่าตัดครับ ถ้าถังจิ้นเหยียนสามารถอยู่ต่อในโรงพยาบาลได้ มันจะดีมากเลยครับ”
หลงถิงหัวเราะเยาะ สะบัดจดหมายด้วยความไม่แยแส จากนั้นก็ขยำมันแล้วโยนลงถังขยะที่อยู่ข้างๆเท้าของเขา “ถังจิ้นเหยียน?”
เขาพูดชื่อนี้อย่างตระหนัก และเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ให้หลงเซียวมาพบฉัน”
หลงเซียวเสร็จสิ้นการประชุมไตรภาคี และได้รับโทรศัพท์ระหว่างทางกลับไปที่ทำงานและได้รับคำสั่งให้ขึ้นไปชั้นบน
“พ่อครับ มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ” หลงเซียวนั่งตรงข้ามกับหลงถิง ขาสองข้างของเขาไขว้กัน สีหน้าของดูปกติ ไม่สิ ดูชิวๆกว่าปกติ คล้ายๆว่าจะเหนื่อยล้า
หลงถิงกล่าวว่า “อาการป่วยของนาย หายดีหรือยัง?”
หลงเซียวอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “ พ่อเริ่มสนใจอาการของผมตั้งแต่เมื่อไหร่?”
หลงถิงทำเสียงอะแฮ่มและมองไปที่ลูกชายของเขา “หมอส่วนตัวของนาย ฉันเกรงว่าจะไม่สามารถอยู่เคียงข้างปกป้องนายแล้ว คู่หมั้นของเธอส่งข่าวการแต่งงานมาแล้ว พวกเขาจะจัดงานแต่งงานในช่วงปลายเดือนนี้”
ท่านเซียวยังไม่รู้ แต่ปฏิกิริยาของเขาไม่ได้ตกตะลึงและตื่นตระหนกอย่างที่หลงถิงคิดไว้ เขาแค่ตอบไปสั้นๆว่า อ๋อ จากนั้นก็พูดว่า “พ่อเรียกผมมาเพราะเรื่องนี้?”
หลังจากฉู่ลั่วหานเสียชีวิตไป กิริยาที่หลงเซียวที่มีต่อเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก การที่เขานั่งที่นี่และพูดคุยกับเขาแบบตัวต่อตัว ถือว่าให้หน้าเขาอย่างมากแล้ว
“แสดงว่า นายไม่สนใจว่าแอนน่าจะไปหรืออยู่?” หลงถิงทดสอบเขา
หลงเซียวยิ้มออกมา ยิ้มอย่างมั่นใจและหยิ่งยโส “ ดูเหมือนว่าจะสนใจเรื่องนี้มากกว่าผมนะครับ ถ้าผมเดาไม่ผิด พ่อตั้งใจวางกับดัก เริ่มโครงการช่วยเหลือหัวใจ ก็เพราะอยากเก็บเธอไว้ ตอนนี้เธอจะไปแล้ว และคนที่ทำใจไม่ได้มากที่สุดก็คือคุณ”
หลงถิงทำเสียงหึ!
หลงเซียวกล่าวต่อว่า“ นอกจากนี้แล้ว โครงการช่วยเหลือหัวใจเป็นแค่หุ่นเชิด เป็นหน้ากากที่หวาเซี่ยใช้เงินหนึ่งร้อยล้านซื้อมา และปกปิดเรื่องอื้อฉาวที่เกิดขึ้นในแผนกวิศวกรรมไปด้วย ถ้าเกิดเรื่องแดงขึ้นมา ทั้งสองนี้จะหักล้างกันแล้วรักษาชื่อเสียงของ MBKไว้ ใช่ไหมครับ ?”
ทันใดนั้นการสีหน้าของหลงถิงก็เปลี่ยนไปทันที เขาวางแผนมาอย่างดี แต่เขาไม่คาดคิดว่าหลงเซียวรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว!
“เรื่องอุบัติเหตุในแผนกวิศวกรรม พ่อตรวจสอบมากแล้ว เป็นเพราะพ่อเปลี่ยนแบบโครงสร้างกะทันหัน ทำให้เสารับน้ำหนักไม่สมดุล คาดว่ามันคงอยู่ได้อีกมากสุดแค่หนึ่งเดือน”
เส้นเลือดที่หลังมือของหลงถิงปูดนูนขึ้น!
คำพูดของหลงเซียวก็เป็นเหมือนมีด!
อย่างว่า หลงเซียวยังพูดไม่ทันจบ “ นอกจากนี้ คุณยังทำให้แอนน่ามีชื่อเสียง ทำให้เธอเป็นนางฟ้าที่คอยช่วยชีวิตคนให้ทุกๆคนได้รู้จัก จากนั้นก็ขอให้เธอเป็นพรีเซ็นเตอร์ของโครงการ ประกาศให้คนทั้งประเทศรับรู้ และเมื่อโครงการล่มสลายลง แอนน่าจะกลายเป็นจุดโฟกัสอย่างแน่นอน แล้วความขัดแย้งทั้งหมดจะชี้มาที่เธอ”
เสียงของหลงเซียวหนักขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาสีเงาดำของเขามองจ้องไปที่หลงถิงอย่างลึกซึ้ง ริมฝีปากของเขาขยับแล้วยิ้มออกมา “ ไม่ว่าจะเป็นแผนไหน แอนน่าก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งของคุณ คุณจะทำลายเธอเพื่อปิดปากเธอ ใช่หรือไม่!”
ขณะที่หลงเซียวพูดประโยคสุดท้ายเขาก็ตบฝ่ามือลงบนโต๊ะ จากนั้นก็ยืนขึ้น มองพ่อของเขาด้วยสายตาที่โกรธเป็นไฟ แล้วยิ้มอย่างเดาใจไม่ถูก “แต่ คุณวางแผนผิดไป1ก้าว”
ดวงตาของหลงถิงเต็มไปด้วยเส้นเลือด เขาก็ดูเหมือนอยู่ภายใต้รังสีเอกซ์ ความลับทั้งหมดของถูกจับได้ทุกอย่าง “ อะไรนะ?”
หลงเซียวยิ้มและทำท่าทีว่าจะต่อต้านเขาจนถึงที่สุด “ ผมจะแต่งงานกับแอนน่า และเธอกำลังจะกลายเป็นภรรยาของผม”
“นายพูดว่าไงนะ?!”
ทันใดนั้นหลงถิงก็ลุกขึ้นและถามอย่างไม่อยากเชื่อ สองพ่อลูกจ้องหน้ากัน แสงเย็นๆสาดส่องและบรรยากาศก็เกือบจะเกิดเรื่อง
หลงเซียวพูดซ้ำอีกรอบอย่างใจเย็น “ ผมจะแต่งงานกับแอนน่า สำหรับข่าวการแต่งงานที่คุณพูดถึงได้มันมายังไง ก็ให้มันย้อนกลับไปแบบนั้น”
หลังจากพูด ท่านเซียวก็เดินกลับไป ปั้ง กระแทกประตู
เขารู้แผนของหลงถิง ตอนแรกเขาหลับตาข้างหนึ่ง และเขาวางแผนทุกอย่างไว้ในใจหมดแล้ว ไม่ว่าจะยังไงเขาก็จะปกป้องแอนน่าอย่างเต็มที่ แต่ตอนนี้เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็เอ่ยปากพูดซะเลยและมันโล่งอกกว่า
ส่วนตู้หลิงเซวียน?
หึ!
——
“ยินดีด้วย! คุณหมอถัง! คุณสร้างปาฏิหาริย์!”
หลังจากการผ่าตัดสำเร็จ ผู้ป่วยถูกเข็นออกจากห้องผ่าตัด ถังจิ้นเหยียนถอดหน้ากากออก และยิ้มให้กับทุกคนในทีม “ ทุกคนทำงานหนักมากครับ ขอบคุณครับ คืนนี้เราไปทานข้าวที่ร้านอาหารร้านอาหารใดก็ได้ แล้วการใช้จ่ายคิดกับผมนะครับ”
“ว้าว! คุณหมอถังใจป้ำจัง!”
เมื่อฝูงชนแยกย้ายกันไปหมด ถังจิ้นเหยียนก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จและเดินออกจากห้องแต่งตัว ทันทีที่เขาออกจากห้องมา เขาเห็นร่างที่คุ้นเคย ชุดเดรสที่สวยงามและผมยาวประบ่า มีกลิ่นน้ำหอมที่เพิ่งฉีดลอยมา
“คุณหมอเกา?”
เกาหยิ่งจือยื่นกาแฟให้เขาหนึ่งแก้ว “คุณไม่เคยคาดคิดใช่ไหมว่าจะได้เจอฉันที่นี่”
ถังจิ้นเหยียนขอบคุณเธอ แต่เขาไม่ได้รีบดื่ม “ผมคาดไม่ถึงจริงๆ หลังจากเกิดเรื่องที่โรงพยาบาลกลาง ผมก็คิดว่าคุณไปต่างประเทศแล้วซะอีก”
เกาหยิ่งจือได้ยินเสียงของถังจิ้นเหยียน หัวใจและมือของเธอสั่นสะท้านไปหมด เธอควบคุมรอยยิ้มของเธอไม่ได้ “ฉันเชื่อว่าคุณจะกลับมาที่นี่อีกแน่นอน ฉันก็เลยรอคุณอยู่ที่นี่”
ใบหน้าที่อ่อนโยนของถังจิ้นเหยียนมีรอยยิ้มที่ไม่เป็นธรรมชาติ เขาจงใจที่จะหลีกเลี่ยงหัวข้อที่ละเอียดอ่อนนี้ “สายแล้วนะ ทำไมคุณยังไม่เลิกงานล่ะ”
“ รอคุณอยู่ … ไปเดินเล่นด้วยกันหน่อย ได้ไหม?”
สองปีที่ไม่ได้เจอกัน ระหว่างเขาสองยังคงมีอะไรมากั้นอยู่เยอะแยะ เธอจึงไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้สักที
ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้ว แต่ก็พยักหน้าอย่างอารมณ์ดี “ได้”
เกาหยิ่งจือเล่าเรื่องหลายๆอย่างของสองปีที่ผ่านมานี้ให้ถังจิ้นเหยียนฟัง เขาถึงตระหนักได้ว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว “เวลาผ่านไปไวเนอะ”
เดินไปเรื่อยๆ เขาสองคนก็เดินไปถึงลานกว้างของโรงพยาบาล สวนดอกไม้เล็ก ๆ ที่ล้อมรอบด้วยแสงไฟ แผ่นหินตรงกลางสว่างไสวและมีลายมือแกะสลักที่ชัดเจน เกาหยิ่งจือจิบกาแฟไป1คำ “ดูนี่สิ”
ถังจิ้นเหยียนอ่านทีละประโยคทีละคำ กลอนสี่บรรทัดนี้เขียนได้ซึ้งใจจริงๆ
แต่เมื่อเขาอ่านดีๆ เขาก็พบว่ามีบางอย่างที่ลึกซึ้งอยู่ในบทกวีนี้
เกาหยิ่งจือยักไหล่ “คาดไม่ถึงใช่ไหม? คนอย่างหลงเซียว จะเป็นคนที่รักจริงขนาดนี้ เขามอบความอบอุ่นและความรักทั้งหมดในชีวิตนี้ให้ฉู่ลั่วหานหมดแล้วจริงๆ หึหึ น่าอิจฉาจริงๆ”
ถังจิ้นเหยียนเขย่าแก้วกระดาษและยิ้มอย่างขมขื่น “ จริงเหรอ … ”
กาแฟในแก้วกระดาษค่อยๆเย็นลง และกาแฟที่ขมมันเย็นแล้ว ขมกว่าเดิมขมจนปลายลิ้นของเขาชาไปหมด จู่ๆถังจิ้นเหยียนก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เวลาผ่านไปสองปี เขาเคยสงสัย แต่เขาไม่ได้ถาม “คุณหมอเกา มีเรื่องหนึ่งที่ผมอยากจะถามคุณ ได้โปรดพูดความจริงกับผม”
เกาหยิ่งจือคิดว่าเขากำลังจะถามเกี่ยวกับปัญหาเรื่องความรัก เธอจึงรีบพยักหน้าและ
“โอเค! คุณถามมาได้เลย”
ภายใต้แสงไฟ แววตาของถังจิ้นเหยียนไม่มีความอ่อนโยน เฉียบคม มีเหตุผลและลึกซึ้งอีกต่อไป
“ตอนนั้นที่เกิดแผ่นดินไหวที่แอฟริกา หลงเซียวไปเยี่ยมลั่วหาน คุณบอกผมว่าเครื่องบินจะมาถึงในครึ่งชั่วโมง แต่อันที่จริงเมื่อหลงเซียวมาถึง มันกลับช้าไปครึ่งชั่วโมง และในช่วงครึ่งชั่วโมงที่บิดเบือนไปนี้ เธอก็ประสบอุบัติเหตุ คุณบอกผมมาตรงๆว่า มันเป็นความบังเอิญหรือคุณจงใจ?”
เกาหยิ่งจือบีบแก้วกระดาษอย่างตื่นตระหนก แก้วกระดาษของเธอแทบจะถูกเธอบีบจนแบน หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นอย่างกะทันหัน และสีหน้าที่อยู่ใต้แสงไฟของเธอก็เปลี่ยนไปมาไม่หยุดนิ่ง “อากาศคืนนั้นไม่ดี ไม่สามารถระบุเวลาบินของเครื่องบินได้ ข่าวที่ฉันได้รับเป็นเวลาคร่าวๆ จะเป็นเวล่าที่แน่ชัดได้อย่างไร?”
ดวงตาของถังจิ้นเหยียนผิดหวังเล็กน้อย เขาพูดไม่ได้ว่าเขาผิดหวังหรือดีใจ พูดตรงๆ เขาไม่อยากที่จะสงสัย การได้มีชีวิตคือความโชคดี เขาไม่ควรหาภาระให้แก่ชีวิต
“ มันดึกแล้ว ผมกลับแล้ว”
“ ถังจิ้นเหยียน … ”
ทันทีที่เขาหันหลังกลับไป เธอก็เรียกเขาไว้ เธอเดินไปตรงหลังเขา และดึงแขนเสื้อของเขา
“สองปีกว่าแล้ว ขนาดหลงเซียวยังหมั้นกับหรูเฟยแล้วเลย คุณไม่เคยคิดจะเริ่มต้นชีวิตของคุณเองเหรอ?”
ถังจิ้นเหยียนถอนหายใจเบา ๆ เสียงของเขากลับไปอ่อนโยนเหมือนเดิม และห่างเหินมากขึ้นเช่นกัน“ คุณหมอเกา คำเหล่านี้ผมควรพูดกับคุณ คุณอย่าหมกมุ่นอีกต่อไปเลย ระหว่างเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้”
เขาไม่ให้โอกาสเกาหยิ่งจือรั้งเขา ถังจิ้นเหยียนก้าวเดินออกจากลานกว้างไป
แต่คำสลักอยู่บนแผ่นหินนั้นยังดังก้องอยู่ในใจ
หวาเซี่ย…….ลั่วหาน
คิดถึงสุดหัวใจ เขียนออกมาได้เพียงความเสียใจ
สำหรับเขา สำหรับหลงเซียวแล้ว ฉู่ลั่วหานต่างก็เป็นที่ตราตรึงในใจของพวกเขา
—–
“ หลงเซียว นายเป็นบ้าอะไรอีก?”
“ทำความสะอาดขยะที่บ้าน ให้อากาศบริสุทธิ์อยู่เสมอ”
หลงเซียวดึงดอกกุหลาบในแจกันออกมาทีละดอก แล้วโยนทิ้งลงถังขยะอย่างไม่เสียดาย ไม่นานห้องรับแขกก็สะอาด!
ดูแล้วสบายใจสักที
จากนั้นท่านเซียวก็ใส่ดอกพุดดิ้งที่ขนส่งมาลงในแจกันอย่างมีความอดทน ดอกพุดสีขาวเปลี่ยนความงดงามของดอกกุหลาบสีสดก่อนก่อนหน้านี้ไป กลิ่นหอมอ่อน ๆและสีที่สบายตา ซึ่งเหมาะกับสไตล์การตกแต่งของบ้านมากกว่า
แอนน่าเอามือไปแตะหน้าผากของเขา“ หลงเซียวตอนนี้คุณไม่ได้ป่วยแค่ที่หัวใจเท่านั้น แต่สมองของคุณก็มีปัญหาด้วย เป็นโรคประสาทชั่วคราว!”
หลงเซียวยอมรับการพูดประชดประชันของเธอได้อย่างเต็มที่ และเขาก็ยินดีที่จะยอมรับมัน “ผมรู้แค่ว่าคุณเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการผ่าตัดหัวใจ แล้วคุณไปเรียนระบบประสาทมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
แอนน่าโกรธจนหายใจไม่ออก แม่ง แปลกได้กว่านี้อีกไหม?
“ หลงเซียว คุณทิ้งดอกไม้ไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ฉันกับเควินเราจะจดทะเบียนสมรสกันที่นิวยอร์กสิ้นเดือนนี้แล้ว เรากำลังจะเป็นสามีภรรยากัน รู้ไหม?”
ในมือของหลงเซียวถือดอกพุดสีขาวที่กำลังจะเบิกบาน เอาไปวางไว้ที่ปลายจมูกของเธอ
“หอมไหม?”
แอนน่าสูดหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความโกรธ และเมื่อเธอสูดลมเข้าไปกลิ่นหอมของดอกพุดก็เข้าปอดเธอไปด้วย เธอรู้สึกหวั่นไหวและอยากดมมันขึ้นมา!
เธอไม่เคยสังเกตเลยว่าดอกไม้ชนิดนี้ที่หายากและเป็นดอกไม้ที่ไม่ค่อยนิยม ไม่คาดคิดว่ากลิ่นมันจะหอมขนาดนี้ กลิ่นมันสง่า สบาย ให้ความรู้สึกเหมือนไวโอลิน
“ฉันบอกว่า สิ้นเดือนนี้ ฉันกำลังจะแต่งงาน!”
นิ้วเรียวของท่านเซียวตัดแต่งกิ่งดอกไม้อย่างมีความอดทนเหมือนคนทำสวน “ รู้แล้วหน่า เธอไม่จำเป็นต้องเสียงดังขนาดนี้ แม้ว่าผมจะมีปัญหาด้านหัวใจและสมองหลังจากการวินิจฉัยของคุณ แต่โชคดีที่หูของผมไม่เป็นอะไร แต่ว่า สิ้นเดือน … ยังเหลืออีกสิบกว่าวันไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ คุณยังโสด”
แอนน่าไม่รู้ว่าหลงเซียวกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เธอบอกข่าวนี้กับเขาแล้ว “อาการป่วยของคุณ คุณต้องดูแลตัวเองดีๆ ถ้าคุณไม่อยากป่วยอีก ทางที่ดีควรลดความทรงจำเกี่ยวกับอดีตภรรยาของคุณไป ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเธอ พยายามอย่าไปแตะต้อง”
ในที่สุดหลงเซียวก็ทำเสร็จ แต่มีดอกไม้เหลืออยู่ในมือของเขา1ดอก
เขามองไปที่แจกัน ก็ไม่สะดวกที่จะใส่ดอกไม้เพิ่ม เขาก็เลยหักก้านของดอกไม้ออก และสอดดอกไม้ไว้ที่ข้างหูของแอนน่า “ โอเค ผมจะเชื่อฟังคุณ จากนี้ไปผมจะคิดถึงเธอ จะคิดถึงแค่คุณ”