คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 213 ลั่วลั่ว เราถึงบ้านกันแล้วนะ
ตอนที่ 213 ลั่วลั่ว เราถึงบ้านกันแล้วนะ
คอมเพล็กซ์นี้เทียบไม่ได้กับวิลล่าหรูหราที่หลงเซียวอาศัยอยู่ และถือได้ว่าเป็นเพียงที่อยู่อาศัยที่ธรรมดามากๆในเกียวโตซึ่งเป็นเมืองแห่งความมึนเมา
เมื่อเข้าไปในลิฟต์ขนาดเล็ก ทั้งสองก็เดินตรงขึ้นไปที่ชั้น16 ทันใดนั้น เขาถึงมองลงไปที่แอนน่าและพูดว่า “คุณสงสัยกับเรื่องภรรยาของผมมากไม่ใช่เหรอ? ผมพาคุณมารู้จักกับเธอ”
อะไรนะ? เธอตายไปสองปีแล้วไม่ใช่หรือ? เธอเข้าใจประโยคนี้ผิดหรือเปล่า? หรือว่า … คิดมากไป?
เปิดประตูเข้าไป ข้างในเป็นบ้านแบบสองห้องนอน พื้นที่รวมไม่ถึง 100 ตารางเมตร แต่จัดระเบียบได้อย่างดี เห็นได้ชัดว่าบ้านหลังนี้ไม่มีคนอาศัยอยู่มาเป็นเวลานานแล้ว รู้สึกรกร้างเล็กน้อย สิ่งที่แปลกคือเห็นได้ชัดว่าเป็นบ้านที่ไม่มีใครอยู่ แต่หน้าต่างสว่างและสะอาดมาก และแม้แต่ดอกไม้บนโต๊ะก็เป็นดอกไม้ที่สดใหม่
ต้องมีคนคอยทำความสะอาดแน่ๆ
แอนน่าเดินเข้าไปดูรอบ ๆ โถงทางเดิน ห้องนั่งเล่นและระเบียง จากนั้นสายตาของเธอหยุดอยู่ครู่หนึ่งที่บนชั้นหนังสือทางขวามือของประตู หนังสือเต็มชั้นไปหมด ซึ่งส่วนใหญ่เป็นหนังสือเกี่ยวกับวิชาชีพทางการแพทย์ หนังสือหลายเล่มดูเหมือนจะถูกอ่านมาหลายครั้งแล้ว สันหนังสือขาดเสียไปหมด
“ ที่นี่คือที่ที่ภรรยาของคุณเคยอาศัยอยู่ใช่ไหม?”
รูปแบบของบ้านและการตกแต่งแตกต่างเล็กน้อย โดยรวมเรียบง่ายมาก แต่รายละเอียดแสดงให้เห็นถึงความรักสวยรักงามของเจ้าของบ้าน
จะพูดยังไงดี เธอชอบมาก
หลงเซียวสอดมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋าและพยักหน้า“ พูดอย่างถูกต้องก็คือ นี่คือสถานที่ที่เธอเคยอาศัยอยู่ พูดให้ชัดเจนอีกนิด นี่คือที่ที่เราเคยอาศัยอยู่ด้วยกัน”
เขายิ้มอ่อน ๆ แค่ครั้งเดียว แต่มันมีความหมายอย่างมาก
ที่นี่มีโซฟาสองที่นั่งในห้องนั่งเล่น และแผงประตูของห้องนอนล้วนมีร่องรอยของเขาสองคน แต่ตอนนี้มันเป็นความทรงจำของเขาเพียงคนเดียว
แอนน่าเอามือก่ายหน้าผากไว้ “หลงเซียวคุณต้องให้ฉันเน้นอีกกี่ครั้งว่าฉัน ไม่ ใช่ ภรรยา ของคุณ!”
หลงเซียวยักไหล่“ตอนนี้ไม่ใช่ มันไม่เป็นไร เมื่อก่อนเคยเป็น ในอนาคตก็จะเป็น ก็เพียงพอแล้ว”
แอนน่าพูดไม่ค่อยออกกับความหมกมุ่นของเขา
หลังจากเดินไปรอบ ๆ ในห้องนั่งเล่น เธอเห็นกรอบรูปอยู่บนโต๊ะกระจกยาวหน้าโซฟา แอนน่าก็ถูกดึงดูด เธอนั่งลงแล้วหยิบมันขึ้นมาดู
คนที่อยู่ในรูปคือฉู่ลั่วหาน ร่างผอมเพรียวสวมเสื้อแล็บสีขาว มีเครื่องฟังเสียงคล้องคอไว้ มือข้างหนึ่งใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อใบใหญ่และยิ้มให้กล้อง รอยยิ้มของเธอไม่ได้จงใจแสร้งทำเป็นน่ารักหรือซื่อๆ และก็ไม่ได้แสดงออกถึงความเย็นชาของมืออาชีพ แต่กลับเป็นความมั่นใจและออกห่างที่ออกจากข้างใน
นี่เป็นครั้งแรกที่แอนน่าเห็นรูปถ่ายของฉู่ลั่วหาน เธอบีบหน้าโดยไม่รู้ตัวและเปรียบเทียบแล้วถามว่า “เหมือนหรอ? ไม่เห็นเหมือนกันเลย”
นอกจากนี้เธอยังจงใจยิ้มตามการยิ้มของ ฉู่ลั่วหาน มุมปากของเธอขยายขึ้นข้างบนและดวงตาของเธอโค้งลงเล็กน้อย แต่เลียนแบบไปหลาย ๆ ครั้ง มันก็ไม่ค่อยเหมือน
หลงเซียวพิงขอบประตูไว้ แล้วมองเธอยิ้มซื่อๆแบบนี้ ถ้าแยกเธอสองคนด้วยรูปลักษณ์ปัจจุบันนี้ เธอทั้งสองแทบไม่เกี่ยวกันเลย “ ตอนนี้รูปลักษณ์ของคุณสองคนแตกต่างกันมาก ฉันต้องยอมรับว่าการทำศัลยกรรมของคุณประสบความสำเร็จอย่างมาก ไม่มีร่องรอยใด ๆ เลย”
แอนน่าวางรูปถ่ายลงและพูดอย่างเคร่งเครียดว่า “หลงเซียว การว่าผู้หญิงคนหนึ่งทำศัลยกรรมเป็นการดูถูกเธอ ฉันไม่อยากได้ยินประโยคนี้อีกเป็นครั้งที่สอง”
ศัลยกรรม? จินตนาการล้นเหลือจริงๆ ทำไมไม่ไปเขียนนิยายแฟนตาซีล่ะ เธอยังเปลี่ยนอวัยวะภายในด้วยแหละ!
เปิดประตูห้องนอนไป สีม่วงอ่อนที่เป็นสีหลักแทบจะทำให้แอนน่าสูดหายใจเข้าไปทั้งห้อง “มุมมองเกี่ยวกับความสวยของภรรยาของคุณ … สดชื่นมาก”
มีความสดชื่น ในขณะเดียวกันก็สามารถเห็นได้ว่าเธอมีบุคลิกที่สง่างามและหยิ่งผยอง สีม่วง คนปกติที่ไหนจะเอาอยู่
หลงเซียวพยักหน้า“ จุดนี้ คุณมีสิ่งที่ต้องเรียนรู้จากเธออีก สีของเสื้อผ้าของเธอมีสีสันกว่าของคุณ คุณลองดูสิ สีสามารถเปลี่ยนอารมณ์ของคน ๆ หนึ่งได้นะ”
โอ้? แอนน่าในกระจกแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าอยู่บ้าน สีเรียบๆ โอเคเธอใส่ชุดอยู่บ้านนี้ได้คุ้มจริงๆ ร้านอาหารฝรั่ง ตึกอพาร์ตเมนต์ ใส่ได้คุ้มราคาจริงๆ
“สีเสื้อผ้าเรียบง่ายหน่อย ชีวิตจะได้เรียบง่าย ฉันจะกล้าเทียบกับภรรยาของคุณได้อย่างไร? ใช้ชีวิตได้อย่างงดงาม”
หลงเซียวมองไปที่แอนน่า “คุณไม่รู้สึกว่าที่นี่มันคุ้นเคยหรือ? ไม่นึกถึงอะไรเลย? เตียงอันนี้ คุณนอนมาสามปี คุณจำไม่ได้แล้วเหรอ?”
แอนน่าโน้มตัวลงและแตะไปที่ผ้าปูที่นอนใหม่ๆ “สามปี? คุณบอกว่านี่คือห้องส่วนตัวของเธอ ก่อนจะแต่งงาน?”
หลงเซียวขมวดคิ้ว“ ไม่ใช่”
“ ถ้าอย่างงั้น หลังจากที่แต่งงานกัน คุณสองคนอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ หลังนี้หรือ?”
ความน่าเชื่อถือต่ำมาก
หลงเซียวขมวดคิ้วอีกครั้ง“ ไม่ใช่เหมือนกัน”
นี่ไม่ใช่ นั่นก็ไม่ใช่ อ๋อ!
“ แสดงว่าคุณแยกกันอยู่หลังแต่งงานงั้นเหรอ? หึ ทำให้ฉันตาสว่างขึ้นจริงๆ ปากย้ำว่ารักเธอ แต่ไม่คาดคิดว่า แค่เตียงยังไม่เคยนอนเหรอ? หลงเซียว ทำไมฉันถึงเห็นใจคุณจัง?”
ปฏิกิริยาของหลงเซียวกลับใจเย็นมาก เขามองไปที่รอยยิ้มที่ยั่วยวนของเธออย่างสบาย ๆ “ นี่ก็ไม่เป็นไร ผมจะใช้เวลา 30 ปี 50 ปีข้างหน้าเพื่อชดเชยความเสียใจของคุณ และเพิ่มเป็นสองเท่า”
รอยยิ้มของเขาดูร้ายๆและหยิ่งผยอง เธอเห็นแล้วรู้สึกตกใจและกลัวเล็กน้อย
ทำไมทุกบรรทัดถึงเหมือนบอกเป็นนัย ๆ ถึงเธอว่า “ฉันจะนอนกับเธอ30ปี 50ปี อีกหลายๆปี”
ไม่พอใจ!
“ชมบ้านเสร็จแล้วถ้าไม่มีอะไรเรากลับกันได้แล้ว”
หากเธออยู่ต่ออีกสักนิด เธอกลัวว่าสัตว์ร้ายตัวน้อยที่อยู่ในร่างหลงเซียวจะวิ่งออกมา
“โอเค”
ตอบอย่างกระทัดรัด
ดูเหมือนว่าที่นี่ไม่มีอะไรที่กระตุ้นความจำของเธอได้ ผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่รู้สึกเฟล เขาเปิดประตูรถให้เธอ ให้เธอนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอด้วยตัวเอง
เสียงคลิกแคลกดังขึ้น แอนน่าก็หันไปมองเขา “คุณหมายความว่าอย่างไร?”
เขาเอนตัวลงไปในรถและวางมือข้างหนึ่งไว้ที่เบาะหลัง แล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งจับที่หน้าต่าง “มีสองความหมาย อย่างแรกปลอดภัยไว้ก่อน อันที่สองผมชอบ”
คำว่าชอบของเขาหยุดทุกคำพูดของแอนน่าไว้อย่างสมบูรณ์
ทางกลับนั้นค่อนข้างไกล บวกกับทั้งคู่นั่งอยู่ในรถ ถ้าแอนน่าไม่พูด เขาก็ไม่พูด นอกหน้าต่างเป็นทะเลที่มีแสงไฟยาวสิบไมล์ในเกียวโต และท้องฟ้ามีสีคราม บรรยากาศเงียบสงบเรียกได้ว่าดีจริงๆ
หลงเซียวมือจับพวงมาลัยและถามว่า “คุณอยากฟังเพลงไหม?”
พูดตรงๆเธอไม่คุ้นเคยกับความอ่อนโยนของเขาเลยจริงๆ!
“ได้สิ!”
หลงเซียวขับรถจริงจังมาก ปฏิบัติตามหลักความปลอดภัยมาก่อนอย่างเคร่งครัด เขาไม่เคยขับรถได้ดีขนาดนี้มาก่อนในชีวิต “ ฉันไม่สะดวก คุณเปิดเครื่องเล่นเองเลย ชอบฟังอะไรก็ฟังอะไรเลย”
หื้ม?
“โอเค”
ถ้าอย่างงั้นฟังวิทยุของรถยนต์ดีกว่า เวลานี้มีเพลงวิทยุมากมายเลย เปิดช่องมา1ช่อง —-
"เมียครับเมียครับ ผมรักคุณ อะมิตะพุด ขอให้พระพุทธคอยปกป้องคุณ ขอให้สุขภาพร่างกายของคุณแข็งแรงและเสน่ห์ …”
เอ่อ!
แอนน่ารู้สึกอาย โชคดีที่เธอก้มหน้าไว้เขามองไม่เห็นสีหน้าของเธอ เธอก็เปลี่ยนช่อง “คนรัก เราไม่ได้เจอกันมานานแล้ว ลาก่อน คุณดูเศร้าหมองขนาดนี้ อดคิดถึงไหล่ของคุณไม่ได้ จะต้านทานการกลับชาติมาเกิดได้อย่างไร? คนรัก ที่รัก สิ่งที่คุณต้องการผมฉันจะตั้งใจ …..”
เป็นเพลงของสามีภรรยาอีกแล้ว!
แอนน่าทำตาหยีด้วยความเคร่งเครียด อยากจะทุบสิ่งนี้ออกเพื่อดูว่าหลงเซียวได้ทำอะไรมันไว้รึเปล่าจริงๆ!
หลงเซียวยังคงนั่งและขับรถโดยไม่วุ่นวาย แน่นอนว่าเขามีความสุขกับความรู้สึกตอนนี้มาก ตอนที่แอนน่ากำลังเลือกช่องสัญญาณหัวของเธอหันมาด้านข้างเล็กน้อยและเส้นผมของเธอก็สยายอยู่บนตักของเขา ตามการเคลื่อนไหวของเธอ เส้นผมของเธอของปัดไปมาทะลุกางเกงไปบนผิวของเขา
เสียงเพลงเบา ๆ จังหวะสบาย ๆ นานมากแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้!
ช่างเป็นสุขจริงๆ!
แอนน่าไม่ยอมและยังเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ “พรุ่งนี้ฉันจะแต่งงานกับคุณ พรุ่งนี้ฉันจะแต่งงานกับคุณแล้ว!”
ช่างมัน!
แอนน่าปิดวิทยุไปซะเลยและกลับมานั่งที่นั่งข้างคนขับ จ้องมองไปที่แสงไฟนีออนที่สว่างจ้าโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าใดๆ เธอระงับความรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยภายในใจ “ฉันนอนสักพัก”
หลงเซียวรู้สึกดีขึ้นมาและพยักหน้า“ โอเค”
เธอบอกว่าจะนอน สักพักก็นอนหลับจริงๆ หลงเซียวได้แต่ยิ้ม “ลั่วลั่ว?”
หญิงสาวพิงเบาะแล้วหลับไป เอียงศีรษะไว้ดูไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ เขาเอื้อมมือไปช่วยเธอและจัดหัวเธอให้ตรง
เขาสัมผัสเส้นผมและใบหน้าของเธออย่างคิดถึงและพยายามเก็บให้มากที่สุด
แสงจันทร์เป็นเหมือนสายน้ำและหัวใจคล้ายบ่อน้ำที่หวานชื่น
รถหยุดอยู่ด้านนอกวิลล่า หลงเซียวลงจากรถ แล้วอุ้มหญิงสาวที่กำลังหลับใหลไว้ในมือทั้งสองข้าง และยกเธอมาไว้ในอ้อมแขนของเขา พร้อมกับยกแขนของเขาใช้เป็นหมอนสำหรับเธอ เขามองเธอใต้แสงจันทร์และพึมพำ “ลั่วลั่วเราถึงบ้านแล้วนะ”
ห้องประธาน บริษัทหลันเทียนนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา
ชายร่างสูงในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มยืนอยู่ข้างหน้าต่าง พร้อมกับบุหรี่ที่เผาอย่างช้าๆที่อยู่ระหว่างนิ้วของเขา กลิ่นยาสูบค่อยๆคละคลุ้งจากนิ้วของเขาไปยังห้องทำงาน เขม่าสะสมจนจะครึ่งแล้วแต่ก็ยังไม่เคาะออก และไม่ได้สูบเช่นกัน
“ประธานตู้นี่เป็นข้อมูลการเดินทางทั้งหมดของคุณแอนน่า ตอนนี้เธอกลับไปที่บ้านพักส่วนตัวของ หลงเซียวแล้ว ตอนที่เธอกลับมา ….”
“ พอแล้ว”
ตู้หลิงเซวียนหยุดจ้าวเหวินจั๋ว ที่กำลังรายงานอยู่ แล้วพลิกมือไปภาพถ่ายกองนั้นที่ผู้ช่วยยื่นมา
ในภาพแอนน่าแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าอยู่บ้าน ขึ้นรถ Maserati สีขาวไป และต่อด้วยร้านอาหารตะวันตก … ภาพสุดท้าย ที่มือของตู้หลิงเซวียนหยุด ดวงตาของเขาก็หยีลง นิ้วของเขาสั่นไปเล็กน้อย และเขม่าก็กระเด็นลงบนพื้น เลอะพื้นสีขาวจุดเล็ก ๆ จนเป็นสีเทา
หลงเซียวกอดแอนน่าไว้ และยิ้มอย่างลึกซึ้ง
หลายวันที่ผ่านมานี้ เขาเฝ้าติดตามการเคลื่อนไหวของ แอนน่า ทุกวัน เธอทำงาน ใช้ชีวิต เข้าออกสถานที่ต่างๆ เขาเห็นอย่างชัดเจน แต่จนถึงตอนนี้นี่เป็นภาพเดียวที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
หรือว่า เขาตามใจเธอมากเกินไป? ทำให้เธอรู้สึกไม่เกรงกลัวและลืมตัวตนที่แท้จริงของเธอ?
“พรึพ!” เขาทิ้งรูปถ่ายทั้งกองไปที่โต๊ะไม้มะฮอกกานี แล้วคีบบุหรี่ไว้สูบเขาเต็มปอดแล้วพ่นควันสีขาวออกมาเป็นวงกลม “เหวินจั๋วราคาหุ้นของบริษัทเฉียวซื่อ ในช่วงเวลานี้คือ มันไม่นิ่งเกินไปหน่อยเหรอ?”
จ้าวเหวินจั๋วรู้สึกกระจ่างขึ้นมาทันที “ประธานตู้หมายความว่า?”
ตู้หลิงเซวียนหยิบบุหรี่ขึ้นมาแล้วสูบ เขาหันไปด้านข้างและพ่นควันบุหรี่ออกมา “ มันราบรื่นเกินไป จะหมายความว่าอะไรได้อีก?”
จ้าวเหวินจั๋วเข้าใจและพยักหน้า “ผมเข้าใจแล้วครับ!”
ท้องฟ้าของนิวยอร์กมีฝุ่นควันตั้งแต่เมื่อไหร่ มันดูไม่ค่อยสะอาดเท่าไหร่
นิ้วเรียวยาวของตู้หลิงเซวียน หนับก้นบุหรี่ไว้ แล้วกดครึ่งที่เหลือของบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ กดลงอย่างแรงบุหรี่ก็ถูกบดขยี้จนเละ
วันรุ่งขึ้นหุ้นของบริษัทเฉียวซื่อตกและหยุดตั้งแต่เปิดตลาด
เฉียวหย่วนฟานที่กำลังนั่งอยู่ในห้องทำงาน คิ้วของเขาขมวดอย่างเคร่งครึม หยุดได้อย่างไร? ตั้งแต่บริษัทเฉียวซื่อร่วมมือกับบริษัทหลันเทียนมา ไม่เคยมีสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน?
ไม่คิดว่าหุ้นจะล่ม!
นี่เป็นหนึ่งในประสบการณ์ที่น้อยมากในประวัติธุรกิจของบริษัทเฉียวซื่อ!
เป็นอย่างที่คิดเลย ทางนี้หุ้นเพิ่งจะตก โทรศัพท์ของเฉียวหย่วนฟานก็มีคนโทรเข้ามาไม่หยุดเลย กรรมการรีบโทรมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น มีคนพูดอย่างกังวลว่าจะมีวิกฤตล้มละลายอีกหรือไม่?
ในวงการการเงินนั้น เราอาจะร่ำรวยตอนเช้าวัน แล้วตกต่ำตอนค่ำวันก้เป็นไปได้ มีตัวอย่างแบบนี้เยอะเลย
เฉียวหย่วนฟานค่อยๆตอบทีละคน และแจ้งประชุมคณะกรรมการฉุกเฉินภายในหนึ่งชั่วโมง
แต่จู่ๆข่าวรายหนึ่งก็พุ่งออกมาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์
“ คุณแอนน่าคู่หมั้นของซีอีโอของบริษัทหลันเทียน คุณเควิน ถูกพบว่ามีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกับชายคนหนึ่งในประเทศจีน เกิดการสงสัยว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองมีการเปลี่ยนแปลงที่ลึกซึ้งมากขึ้น และความร่วมมือระหว่างบริษัทหลันเทียนและบริษัทเฉียวซื่อจะล่มสลายด้วยหรือไม่นั้น …”
หลังของ เฉียวหย่วนฟานยืดตรงขึ้นมา! เขาตกตะลึงเป็นอย่างมาก !
สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็คือ ภายใต้ข้อความนั้นมีภาพถ่ายที่ชัดเจนมาก แอนน่าอยู่ในอ้อมแขนของชายแปลกหน้า หน้าของชายแปลกหน้าคนนั้นถูกเบลอไม่ให้เห็น
นี่ … นี่มันเกิดอะไรขึ้น!