คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 194 สงครามประสาทระหว่างแอนน่ากับหลงถิง
ตอนที่ 194 สงครามประสาทระหว่างแอนน่ากับหลงถิง
หลงจื๋อเกาหัว ไม่กล้าบอกความจริงกับหลงถิง “ผมว่ามันสวยดีก็เลยซื้อมา พ่อว่าเป็นไงบ้างครับ?”
หลงถิงปรายตามองแหวนสลับกับใบหน้าที่เผยไต๋ชัดเจนว่ากำลังโกหกของหลงจื๋อ น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำระคนแหบ มีแววไม่ประสบอารมณ์เล็กๆ “แสดงไม่เนียนยังคิดจะโกหกฉัน? แกเผลอชอบหมอส่วนตัวของพี่ชายตัวเองแล้วใช่ไหม?”
เมื่อต้องเผชิญกับความตรงไปตรงมาของผู้เป็นพ่อ หลงจื๋อก็ได้แต่ยืนทื่อเป็นรูปปั้น ไม่จริง เขาถูกจับได้เร็วขนาดนี้เลยหรอ? ฟังจากน้ำเสียง เขาจะมีชีวิตรอดผ่านคืนนี้ไหม?
หลงจื๋อส่ายหน้า แล้วเปลี่ยนประเด็นเบี่ยงเบนความสนใจ “โธ่พ่อ ผมโสดนะ แถมเธอก็ยังไม่แต่งงาน ถึงผมจะชอบเธอจึงก็ไม่เห็นจะผิดตรงไหนนี่นา? พ่อคิดยังไงถ้าเธอมาเป็นแฟนผม? สวยมากใช่ไหม?”
หลงถิงแค่นเสียงหึ “แกยังคิดจะจีบเธอหรอ? พ่อกลัวก็แต่สุดท้ายแกจะโดนปั่นหัวยังไงก็ยังไม่รู้ ล้มเลิกความคิดนี้ไปได้เลย”
หลงจื๋อไม่ยอม “ผมไม่เชื่อ ผู้หญิงคนนี้ผมจะเอามาให้ได้”
หลงจื๋อประเมินลูกชาย เจ้าลูกคนเล็กของเขาปกติทำอะไรก็ไม่ค่อยจะตั้งใจ แต่เกิดจะมุ่งมั่นขึ้นมาเพราะคนๆนึง มันเป็นเพราะเขาเกิดหลงรักเธอขึ้นมาจริงๆหรือแค่นึกอยากสนุกชั่วคราวกัน?
“ฉันบอกว่าไม่ได้ อีกอย่างแกก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว ตอนนี้ก็เข้ามาเป็นผู้บริหารอย่างเต็มตัว ถึงเวลาที่ต้องเตรียมพร้อมเรื่องงานแต่งของตัวเองสักที มะรืนนี้ฉันจะให้แกไปพบคุณหนูจากบริษัทเฟยหง”
ลูกตาของหลงจื๋อแทบจะถลนออกมา เขาอ้าปากพะงาบๆมองหลงถิง “พ่อจะให้ผมไปดูตัว?!”
“ทำไม? แกจะปฏิเสธ?” หลงถิงถามย้อนด้วยคำถามง่ายๆหนึ่งประโยค เพียงเท่านั้นก็ทำให้ความดึงดันทั้งหมดของหลงจื๋อมลายหายไป
หลงจื๋อก้มหน้า “ผมจะทำตามคำสั่งพ่อครับ”
หลงถิงตบบ่าลูกชาย “จำไว้ อย่าเลียนแบบพี่แก ที่เอาอนาคตตัวเองไปทิ้งเพียงเพราะผู้หญิงแค่คนเดียว”
แม้ว่าหลงจื๋อจะไม่ได้ตอบกลับหรือไม่ต่อต้าน แต่ในใจของเขาไม่เห็นด้วยกับผู้เป็นพ่อสุดๆ
เขาชื่นชมพี่ชายของเขามาก ถ้าเขาได้เจอผู้หญิงที่ตัวเองรักมากจริงๆสักคน อย่าว่าแต่อนาคต ต่อให้ต้องเอาชีวิตตัวเองไปถวาย เขาก็ยอม
เวลาเดินไปอย่างไม่เร็วไม่ช้า ในที่สุดก็ผ่านไปอีกสองวัน แอนน่าเตรียมมื้อเช้ากับมื้อค่ำให้หลงเซียวตรงเวลาในทุกวัน แถมยังทำอาหารหลากหลายเพื่อให้เขาได้กลับไปลิ้มรสอาหารในวันวาน
วันที่สาม แอนน่าลุกขึ้นออกไปวิ่ง
แล้วก็พบเข้ากับหลงเซียวที่เปลี่ยนมาใส่รองเท้ากีฬาโดยบังเอิญ เธอกำลังจะออก เขาเองก็กำลังจะออก
ทั้งสองคนพบกันบนชั้นสองโดยไม่ได้นัดหมาย
เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาในชุดกีฬา ร่างสูงมาในชุดออกกำลังกายสีขาวสะอาด เป็นผู้ชายที่แค่ใส่เสื้อตัวโคร่งกับกางเกงขายาวก็ออกมาดูดีสะอาดสะอ้าน หล่อเท่ไปอีกแบบ ไม่พูดไม่ได้เลยว่า นอกจะเกิดมาหล่อแล้ว หุ่นของเขาก็ไม่ต่างอะไรกับนายแบบ แม้ยามที่ใส่ชุดนอน ก็ยังใส่ให้ออกมาเป็นเจ้าชายรูปงามได้
“อรุณสวัสดิ์! คุณหลง” แอนน่าส่งยิ้มให้คนขาดความรัก
หลงเซียวตอบกลับเสียงเรียบ “ไปกันเถอะ”
หือ? หมายความว่า ออกไปวิ่งด้วยกัน?
แอนน่าอึ้งไปนิดหน่อย ก่อนจะหยักหน้า “ค่ะ”
เธอที่มาในชุดออกกำลังกายสีดำกับเขาที่สวมชุดสีขาวบริสุทธิ์ ทั้งคู่วิ่งรอบสวนดอกไม้ในวิลล่า ขนาดของสวนใหญ่มาก เมื่อนำเส้นรอบวงมารวมกัน สวนนี้น่าจะมีขนาดอย่างน้อยๆก็สี่ร้อยเมตร เทียบเท่ากับสนามกีฬามาตรฐานพอดี ทั้งสองคนวิ่งวนสองรอบโดยที่ต่างก็ไม่ได้พูดคุยอะไร
ในตอนแรกทั้งคู่วิ่งขนาบข้างกัน จนเข้ารอบที่สามแอนน่าเริ่มตามเขาไม่ทัน เธอมองตามแผ่นหลังตรงของชายหนุ่ม แล้วรู้สึกจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ร่างสูงขายาวไหล่กว้างราวกับกำลังเดินชมอยู่ในสวนดอกไม้บนสรวงสวรรค์ แผ่นหลังของเขายืดตรงสง่าดั่งภูเขาลูกใหญ่ โดยเฉพาะตอนที่แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาบนเส้นผมสีดำขลับจนทอประกาย นี่เธอกำลังทำอะไรผิดบาปอยู่หรือเปล่า!
หลงเซียวชะลอฝีเท้ารอแอนน่าจนหญิงสาวตามทัน เขาจึงเอ่ยจึง “ข้อเสนอของฉัน เธอพิจารณาไปถึงไหนแล้ว?”
แอนน่าเริ่มกระตุกหัวคิ้ว “คุณหลงจะทำเสียบรรยากาศแต่เช้าเลยสินะ?”
หลงเซียวหันกลับมา เหงื่อเม็ดเล็กๆเกาะอยู่บนหน้าผาก แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาอีกครั้ง เขาไม่เหมือนคนป่วยที่เคยผ่าตัดหัวใจเลยสักนิด “อ้อ? บรรยากาศระหว่างฉันกับเธอดีมากเลยสินะ?”
แอนน่าเบ้ปาก “ตอนที่คุณไม่พูด ก็ถือว่าได้อยู่”
“งั้นฉันก็จะถือว่าได้ทำลายมันไปเรียบร้อย ตอบมา เธอพิจารณาไปถึงไหนแล้ว?”
ทั้งสองโต้ตอบด้วยการวิ่งเสียดสีกันไปมา ทั้งคู่วิ่งเอียงซ้ายทีขวาที เดี๋ยวก็แขนชนกัน เดี๋ยวก็เหยียบเท้ากัน ในตอนแรกก็รู้สึกแปลกๆ แต่หลังจากชนกันไปชนกันมาได้สักพัก ก็กลายเป็นว่าชินกันไปซะอย่างนั้น
“คำตอบของฉันไม่เปลี่ยน ข้อเสนอของคุณฉันไม่เก็บเอามาคิดหรอก ในทางกลับกัน ฉันก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือใดๆจากคุณ ฉันรู้ว่าคุณหลงไม่ใช่คนธรรมดา แต่เรื่องบางเรื่องคุณคงทำมันไม่ได้หรอก”
หลงเซียวมองคนตัวเล็กที่วิ่งขนาบข้าง แอนน่าที่มัดผมหางม้ามีเหงื่อออกทั่วใบหน้า ผิวขาวเริ่มมีสีแดงระเรื่อเหมือนเด็กสาวแรกแย้ม เธอเป็นผู้หญิงที่หน้าเด็กมาก เห็นครั้งแรกก็นึกว่าเป็นเด็กมหาลัยเพิ่งเรียนจบ เธอมีนิสัยดื้อดึงและแสดงทุกความรู้สึกออกอย่างง่ายดาย แต่หลังจากได้คุ้นเคยกันมากขึ้น ถึงรู้ว่าจริงๆแล้วเธอเป็นแมงป่องกัดคนชัดๆ
“ไม่ต้องมาทำเป็นยอ เรื่องที่ฉันต้องทำฉันทำแน่ รอก็แค่เวลากับโอกาสเท่านั้น อีกอย่างที่ต้องดูคืออารมณ์ของฉัน”
แอนน่าหัวเราะหึ “คุณหลงพูดแบบนี้จะทำให้ฉันเข้าใจผิดได้ว่าคุณหลงรักฉัน ฉันกับคู่หมั้นคุณไม่เหมือนกัน ที่ขนาดคุณหายหัวไปเป็นสิบวัน ก็ยังตั้งหน้าตั้งตารอคุณเหมือนแมวที่ซื่อสัตย์”
จู่ๆหลงเซียวก็หยุดวิ่ง ขายาวของเขายืนอยู่หน้าซุ้มดอกไม้ “แน่นอนว่าพวกเธอไม่เหมือนกัน เพราะเธอเป็นเสือชีต้าร์ที่กัดแมวตายได้ในคำเดียว”
แอนน่าหันกลับมามองชายหนุ่มด้วยดวงตาใสวิ้ง แล้วเลียขอบปาก “ผิดค่ะ ฉันไม่ใช่เสือชีต้าร์ ฉันเป็นงูเห่า คุณรู้จักงูเห่าหรือเปล่าล่ะ?”
เหอ! ด่าตัวเองก็เป็น!
หลงเซียวเริ่มออกวิ่ง เขาวิ่งตามร่างผอมบางของหญิง “แต่ฉันไม่ใช่ชาวนา”
เขาจะทำให้เธอรู้ ไม่ว่าเธอจะเป็นเสือหรืองู เขาก็คือนายพรานมือฉมัง
ห้องท่านประธานMBK
หลงถิงวางโทรศัพท์ลง แล้วจิบชาดำชั้นดีจากยูนนาน จากนั้นจึงเรียกเหลียงจ้งซุนเข้ามา “ติดต่อแอนน่า บอกว่าฉันต้องการพบ”
เหลียงจ้งซุนมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย “ท่านประธาน ทำไมจู่ๆถึงอยากพบเธอครับ?”
หลงถิงเหลือบสายตาไปที่โทรศัพท์นิดนึง “รู้ไหมว่าเมื่อกี้ใครโทรหาฉัน?”
เหลียงจ้งซุนส่ายหน้า “ท่านประธานช่วยบอกผมทีครับ”
“ตู้หลิงเซวียนโทรมา”
เหลียงจ้งซุนยืดหลังตรงขึ้น “ทำไม? นี่เขาถึงขนาดโทรเข้ามาหาท่านถึงที่นี่? ช่างกล้าหาญซะจริง”
หลงถิงส่งเสียงหึ “เพื่อผู้หญิง คงขุดความกล้าทั้งหมดออก แล้วมาวุ่นวายกับฉันแล้ว”
ฟังจากน้ำเสียง หลงถิงไม่ประสบอารมณ์กับตู้หลิงเซวียนอะไรนี่นัก
แอนน่ารู้สึกอัศจรรย์ใจหลังจากได้รับโทรศัพท์จากเหลียงจ้งซุน แต่พอได้ฟังสาเหตุที่โทรมาเธอก็รู้สึกอัศจรรย์ใจยิ่งกว่า
หลงถิงเนี่ยนะอยากพบเธอ?
แอนน่าไปถึงที่นัดหมายด้วยความสงสัย ร้านชาสไตล์จีนที่ดีที่สุดในเมืองหลวง ชาหนึ่งแก้วของที่นี่มีราคาแพงกว่าไวน์ทั้งขวด ที่นี่คือร้านน้ำชาตะวันออก
พนักงานพาแอนน่าเดินลัดเลอะตึกใหญ่มายังสวนด้านใน ด้านหลังมีแม่น้ำที่ทางร้านขุดขึ้นมา กลางแม่น้ำมีศาลาหลังหนึ่ง ศาลานี้ตกแต่งเลียนแบบเรือ ทั้งสี่ทิศเปิดหน้าต่างออกทำให้เห็นวิวภายนอก เหนือน้ำเต็มไปด้วยดอกบัวบานสะพรั่ง สวยยิ่งกว่าภาพวาดพู่กันซะอีก
เธอเดินขึ้นมาบนสะพานเล็กๆ แอนน่ามองเห็นหลงถิงที่กำลังนั่งจิบชาอยู่ด้านในศาลาคนเดียว เขาสวมชุดสูทสีดำ ใส่เน็กไทสีน้ำเงินเข้ม คลาสสิกและเคร่งครัด เข้ากันดีกับใบหน้าที่เย็นชาและซีเรียสจริงจังตลอดเวลานั่น
ดวงตาของเขาเหมือนงูที่พร้อมจะทำสาปคนให้เป็นหินได้ตลอดเวลา
เมื่อได้พบตัวจริง หลงถิงก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้สวยมากพอจะทำให้ลูกชายของเขาตกหลุมรักได้สมดั่งคำร่ำลือ
“สวัสดีค่ะคุณหลง”
หลงถิงอึ้งไปทันใด มือของเขากำถ้วยชาแน่น เสียงนี่ช่างเหมือนเหลือเกิน!
แค่ประโยคเดียว หลงถิงก็เข้าใจได้ในทันที ผู้หญิงที่สามารถทำให้ลูกชายทั้งสองคนตกหลุมรักได้ในเวลาเดียวกัน ที่แท้ไม่ใช่แค่เพราะหน้าตาที่สละสลวย
“สวัสดีคุณแอนน่า นั่งก่อนสิ”
แอนน่าเลือกนั่งฝั่งตรงข้ามกับหลงถิง บนโต๊ะมีเครื่องน้ำชาดินประณีตที่ทำจากทรายสีม่วง กลิ่นใบชาหอมฟุ้ง เข้ากับบรรยากาศ
“ไม่ทราบว่าคุณหลงเรียกดิฉันมามีธุระอะไรหรอคะ” แอนน่านั่งลงบนเก้าอี้เตี้ย ในใจก็คิดไม่ตก ผู้ชายสามคนจากตระกูลหลงผลัดกันมาหาเธอ เป็นแค่ความบังเอิญ? ไม่มีทาง
หลงถิงรินน้ำชาให้แอนน่า แล้วผายมือเชิญดื่ม ก่อนจะว่า “คุณแอนน่ามาประเทศจีนได้สักพักแล้วสินะ?”
หลงถิงแอบสืบประวัติเธอมาก่อนแล้ว?!
นัยน์ตาเธอเป็นประกาย “เกือบยี่สิบวันได้แล้วค่ะ”
หลงถิงพยักหน้า “ไม่คิดจะกลับบ้านบ้างหรอ? ที่บ้านคงเป็นห่วงเธอน่าดู”
แอนน่ารู้สึกว่าชาแก้วนี้รสชาติไม่ถูกปากเธอนัก “ฉันคิดตลอดว่าอยากกลับ แต่ตอนนี้คนไข้ของฉันยังรักษาไม่หาย ฉันเลยไปไหนไม่ได้ค่ะ”
หลงถิงอดปรายตามองแอนน่าไม่ได้ น้ำเสียงของเธอไม่ได้ถ่อมตัวแต่ก็ไม่ได้โอหัง ไม่มีความตระหนก ไม่เสแสร้ง เรียบง่ายแต่ตรงไปตรงมา มีความสุขุมและสง่างามเกินอายุ
“ได้ยินว่าเธอหมั้นแล้ว?”
“ใช่ค่ะ คู่หมั้นฉันอยู่อเมริกา อีกไม่นานเราก็จะจัดงานแต่งกัน”
หรือบอกเป็นอีกนัยว่า ฉันไม่ได้สนใจลูกชายคุณ
หลงถิงชะงักไปเล็กน้อย “หรือว่าคุณแอนน่าไม่รู้เรื่องข่าวลือเสียๆของคุณกับหลงเซียวลูกชายผมหรอ?”
รสชาติชักจะแย่ขึ้นเรื่อยๆ แอนน่าดื่มชานี่ไม่ลงอีกต่อไป “คุณหลงก็พูดเองว่ามันเป็นข่าวลือ ถ้าไม่ได้ทำอะไรผิดก็ไม่จำเป็นต้องกลัวจะเสียหาย ระหว่างฉันกับลูกชายคุณเราไม่มีอะไรกัน”
ฮื้ม? ยังกล้าถกเถียงกับเขา นับว่าใจกล้าไม่เบา
หลงถิงส่งเสียงหึเบาๆ “ไม่กลัวว่าคนเขาจะลือกันจนกลายเป็นเรื่องจริง?”
แอนน่ายิ้ม “ฉันเชื่อแค่คำที่บอกว่า ข่าวลือจะจบลงถ้าคนฉลาดมากพอ”
หลงถังหัวเราะอย่างเหนือความคาดหมาย ในแววตามีประกายชื่นชม แต่ไม่แสดงออกมา
ผู้หญิงคนนี้ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาภายนอกหรือความสามารถล้วนโดดเด่น ถ้าหากเป็น…
หลงถิงเปลี่ยนเรื่อง “คุณแอนน่า ไม่ทราบว่าอาการป่วยของลูกชายผมตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”
เหอะ! เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องถามถึงลูกชายหรือไง?
“ที่เขาป่วยหลักๆก็มาจากโรคทางใจ ร่างกายไม่มีส่วนไหนเป็นอันตราย แต่ถ้าจะรักษาโรคทางใจ จำเป็นต้องใช้เวลานิดนึงค่ะ”
หลงถิงรินชา แล้วยกขึ้นดื่ม “ฝีมือระดับคุณ พอจะมีโอกาสรักษาเขาให้หายขาดได้ไหม?”
แอนน่าส่ายหน้า “ไม่มีค่ะ แต่ฉันจะพยายาม”
หลงถิงมองใบชาที่ลอยล่องอยู่ในกา “ในเมื่อไม่มีโอกาส ทำไมเขาถึงยังเก็บเธอไว้ข้างกาย?”
“คำถามนี้คุณไปถามเขาเองดีกว่าค่ะ แล้วก็ คุณหลงวันนี้ที่เรียกดิฉันมา เกรงว่าจะไม่ใช่เพื่อถามอาการป่วยของลูกชายคุณ มีอะไรพูดมาตรงๆดีกว่าค่ะ”
เด็กนี่ช่างกล้านัก!
หลงถิงขมวดคิ้วยิ้มๆ “เธอเป็นคนแรกที่กล้าพูดจาแบบนี้กับฉัน”
จู่ๆก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เป็นผู้ใหญ่มือถือสากปากถือศีลชะมัด
แอนน่ายิ้มตอบ “คงบอกได้แค่ว่า ที่ผ่านมาทุกคนที่พูดคุยกับคุณถ้าไม่เสแสร้งเป็น ก็คงกลัวบารมีของคุณจนไม่กล้าพูดตรงๆ แต่ระหว่างฉันกับคุณหลงไม่มีผลประโยชน์อะไรต่อกัน ฉันจึงไม่จำเป็นต้องเอาใจคุณ กลับกัน ตอนนี้ลูกชายของคุณกำลังรักษาอาการป่วยกับฉัน คุณต่างหากที่ต้องเอาใจฉัน”
“ฮ่าๆ!”
หลงถิงหัวเราะชอบใจ เขาวางแก้วชาลงกับโต๊ะหินอ่อน วินาทีนี้ เขาได้เปลี่ยนเป้าหมายในการมาพบเธอในวันนี้แล้วเรียบร้อย
ผู้หญิงคนนี้ ขืนปล่อยไปคงน่าเสียดายแย่!
หลงถิงขยับเน็กไท ดวงตาสีดำขลับลึกล้ำยิ่งกว่าแม่น้ำ “คุณแอนน่า เรามาร่วมมือกันหน่อยเป็นไง?”
แอนน่ายกยิ้มมุมปาก แต่แววตาไม่ได้ยิ้มตาม “ร่วมมือ?”