คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 190 ไม่อยากเป็นคนทดแทน
ตอนที่ 190 ไม่อยากเป็นคนทดแทน
แอนน่าแค่รู้สึกว่ากาแฟอันนี้ยิ่งดื่มรสชาติยิ่งเปลี่ยนไป
ตอนนี้โม่หรูเฟยเป็นคู่หมั้นของหลงเซียว ตามฐานะและอิทธิพลของหลงเซียว เธอจึงควรเป็นจุดสำคัญที่ทำให้ผู้หญิงมากมายเกลียดและอิจฉาริษยา
แต่วันนี้ที่เจอ โม่หรูเฟยเผยให้เห็นตัวตนว่า กระสับกระส่ายกระวนกระวายใจ ภายนอกอาจดูปกติธรรมดา ทว่าในใจหาเป็นเช่นนั้นไม่
“คุณโม่ ฉันเข้าใจจุดประสงค์ของคุณแล้ว คุณวางใจเถอะ ฉันกับคู่หมั้นของคุณไม่ได้คิดอะไรกัน เขาเป็นคนไข้ของฉัน ก็สามารถเป็นแค่คนไข้ของฉันเท่านั้น คุณดูแลร่างกายของคุณให้ดี ก็ยังสามารถมีลูกได้ ขอให้พวกคุณรักกันตลอดไป”
โม่หรูเฟยไม่เคยคาดคิด แอนน่าจะพูดตรงขนาดนี้ อีกทั้ง เธอจะเห็นทะลุปรุโปร่งขนาดนี้ อ่านใจของเธอได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง
ฝืนยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร โม่หรูเฟยกล่าว “คุณแอนน่าคิดมากไปแล้ว ฉันไม่ได้คิดแบบนี้ ก็แค่อยากจะขอบคุณคุณก็เท่านั้น ฉันก็อยากจะเป็นเพื่อนกับเธอจริงๆ”
แอนน่าสองจิตสองใจ ลึกๆในใจเธอ เธอก็ยังไม่รู้?
“เพื่อน? ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติก็ได้” แอนน่าละสายตาจากแก้วกาแฟที่ยกขึ้น มองใบหน้าที่ซาบซึ้งสวยงามของโม่หรูเฟย ใบหน้านี้ น่าเสียดายที่ไม่ได้เป็นนักแสดงแล้ว รักหลงเซียวอย่างจริงใจ
เพียงแต่ ในเมื่อเคยโดนภรรยาที่ล่วงลับทำร้ายเธอมาก่อน ทำให้เธอต้องเสียลูกไป และน้ำเสียงของเธอกับภรรยาผู้ล่วงลับของหลงเซียวก็คล้ายกัน อยากจะเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอจริงๆหรอ?
คิดว่าแอนน่าเธอเป็นคนจริงใจงั้นหรอ?
โม่หรูเฟยหัวเราะ “นิสัยจริงๆของคุณแอนน่า เหมือนกันกับที่สังคมภายนอกเล่ากันมาเลย”
แอนน่ารู้สึกโกรธ สังคมภายนอกเล่ากันมา เธอได้ยินมาพอสังเขป เล่าต่อๆกันโดยไร้เหตุผลอย่างมาก
เวลานี้ ของหวานของโม่หรูเฟยก็มาถึงแล้ว เธอนำเครปเค้กชาเขียวชิ้นเล็กหนึ่งชิ้นผลักไปตรงหน้าของแอนน่า “ขนมหวานร้านนี้รสชาติดีมาก คุณลองชิม”
เมื่อก่อนฉู่ลั่วหานชอบรสชาเขียวมาก ด้วยจิตใต้สำนึก โม่หรูเฟยต้องการจะทดสอบเล็กน้อย
แอนน่าขมวดคิ้ว “ต้องขอโทษด้วย ฉันไม่ทานของหวานมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งของที่เป็นรสชาเขียวยิ่งไม่ชอบ เชิญคุณโม่เถอะค่ะ”
โม่หรูเฟยบีบส้อมในมือนิดๆ ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วกล่าวขอโทษ “ขอโทษด้วย ฉันคิดว่าคุณจะชอบ”
แอนน่าขมวดคิ้ว “โม่หรูเฟย ฉันชื่อแอนน่า ไม่มีความเกี่ยวข้องกับภรรยาที่เสียไปแล้วของคู่หมั้นคุณ ดังนั้นกรุณาอย่าโยงเข้ากัน OK?”
ไม่ชอบเป็นตัวแทนของใคร! ไม่ชอบมากๆ
“แน่นอน! คุณแอนน่าสวยฉลาดกว่าเธอ เธอจะไปเทียบกับคุณได้อย่างไรล่ะ?” ปากของโม่หรูเฟยค่อยๆยิ้มขึ้นมา ดูเหมือนว่า แอนน่ากับฉู่ลั่วหานจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน
“คุณแอนน่า ตอนนี้คุณพักอยู่ที่ไหนล่ะ? ได้ยินมาว่าคุณมาจากอเมริกานะ”
โอ้? นี่เป็นคำถามสำคัญ
แอนน่าเหลือไปมองสีหน้าเธอ ในเมื่อเธอรู้ว่าเธอเป็นหมอของหลงเซียว ก็ต้องรู้ว่าเธออยู่คฤหาสน์ของหลงเซียวอย่างแน่นอน นี่คือการทดสอบเธอนะ
“ในเมื่อฉันเป็นหมอของหลงเซียว โดยปกติแล้วทุกเรื่องของคนไข้เป็นสิ่งสำคัญ หากว่าคุณโม่ไม่ไว้ใจในตัวคู่หมั้นของคุณ สามารถไปเยี่ยมเยือนได้ทุกเวลา”
ผู้หญิง ความรู้สึกที่แข็งแกร่งในการปกป้อง ระแวงสงสัยอย่างมาก เสียใจภายหลังว่า มีความสามารถไม่พอ ตำแหน่งฐานะ ก็ไม่ได้สูง หลงเซียวพร้อมที่จะเขี่ยเธอทิ้งได้ทุกเมื่อ
คิดๆแล้ว น่าเวทนาอย่างมาก
“พี่เซียวอยู่ทางนั้น ก็รบกวนคุณแอนน่าด้วย ตัวฉันเองก็สุขภาพไม่ค่อยดี คฤหาสน์ก็อยู่ไกล ฉันกับพี่เซียวมักจะมาเจอกันข้างนอก”
นัดกันข้างนอกที่ไหน เห็นได้ชัดว่าหลงเซียวไม่ต้องการพบเธอเลย ไม่อนุญาตให้เธอเหยียบเข้าไปในคฤหาสน์
เรื่องอัปยศอดสูเช่นนี้ ทำไมเธอจึงอยากให้แอนน่ารู้
“อย่างนี้ คุณโม่ใจกว้างและเอาใจใส่จริงๆ”
“เป็นผู้หญิงของเขา ก็ควรจะทำ”
คุณนี่ยอมทำตามทุกอย่าง อีกคนวางแผนที่จะสลัดคุณทิ้ง โง่เขลาสิ้นดี
บทสนทนาเรียบๆทว่าซ่อนเร้นแผนการเอาไว้ แอนน่าขับรถออกมา
โม่หรูเฟยมองไปที่รถที่แอนน่าขับออกไป จับส้อมในมือไว้แน่น
รถของหลงเซียว Global Limited Edition ปกติอย่าพูดว่าจะให้คนอื่นขับเลย ไม่มีคุณสมบัติจะได้นั่งสักนิด แต่เธอได้ขับรถbenzโอ้อวดอยู่บนถนน
ผู้หญิงคนนี้ เธอควรจะเตรียมรับมือ หรือควรจะสู้?
แอนน่ากลับไป ก็พบว่ารถติด ติดอย่างยาวเหยียด ไปก็ไม่ได้ กลับก็ไม่ได้
“คุณแอนน่า?บังเอิญจริงๆ!”
ในขบวนรถข้างๆ หน้าต่างของรถซูเปอร์คาร์ Mercedes-Benz สีดำเปิดอยู่ เกาจิ่งอานกำลังยิ้ม มือจับพวงมาลัยอยู่หนึ่งข้าง มืออีกข้างวางอยู่บนกรอบกระจกรถ
แอนน่าก้มหัวเล็กน้อย “สวัสดีค่ะ คุณเกา”
เกาจิ่งอานถามอย่างสุภาพแบบทั่วไปว่า “คุณแอนน่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ท่านเซียวมีธุระอะไรหรอ?”
แอนน่านึกถึงคำที่ลู่ซวงซวงพูด ต้องรักษาระยะห่าง พูดอย่างห่างเหินว่า “ธุระของฉันเอง และก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหลงเลย”
เกาจิ่งอานยิ้มแล้วกล่าวว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ สักครู่ออกจากเส้นทางนี้ ฉันขอเลี้ยงข้าวคุณ เมื่อคืนละเลยไป วันนี้ผมจะชดเชยให้เอง”
“ไม่จำเป็นหรอก คุณเกามีฐานะมีชื่อเสียง น่าจะยุ่งมาก”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก รับประทานอาหารกับหมออัจฉริยะอย่างคุณแอนน่านี้ เมื่อไหร่ก็มีเวลา” เกาจิ่งอานมองหน้าทางด้านข้างของแอนน่าด้วยความเป็นจริง ใบหน้าด้านข้างของเธอนุ่มนวลและสง่างาม คางดูประณีต ขนตางอนยาวบนดวงตา
360องศา ทั้งหมดทำให้สวยงามดูดี
แอนน่าขมวดคิ้ว ถนนแห่งความจงเกลียดจงชังถูกปิดตาย มิเช่นนั้นเธอจะเปิดคันเร่งสลัดเกาจิ่งอานทิ้งไม่ให้เห็นหลังเธอเลย
“บังเอิญ ฉันไม่มีเวลา คุณเกาทานอาหารกลางวันอย่างมีความสุขเถอะ”
เธอปฏิเสธ ยิ่งกระตุ้นความต้องการอยากเอาชนะของผู้ชาย
รถของเกาจิ่งอานเคลื่อนไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว ยังเชื้อเชิญต่อ “ทำไมคุณแอนน่าต้องปฏิเสธคนภายนอกด้วยล่ะ? ถ้าคุณไม่อยากเป็นหมอของหลงเซียวต่อ ฉันช่วยคุณได้นะ แม้แต่สิ่งที่คุณต้องการ ฉันก็ให้คุณได้หมด เป็นยังไงล่ะ?”
ริมฝีปากนุ่มนวลสีแดงของแอนน่ายกขึ้น หันกลับไปมองหน้าเกาจิ่งอาน เผยดวงตาที่สดใสแต่ธาตุแท้เป็นคนใจดำ “โอ้? หากว่าฉันอยากให้คุณเการักษาระยะห่างกับฉันสักหนึ่งร้อยกิโลเมตรล่ะ?”
“ฮ่าฮ่า คุณตลกจริงๆเลย ผู้หญิงล้อเล่น น่ารักที่สุด”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่น คุณเกา ระหว่างคุณกับฉันไม่จำเป็นต้องมีอะไรติดต่อกันโดยตรง คุณก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลากับฉันหรอก”
พูดจบ แอนน่าก็นำกระจกรถขึ้น เพื่อตัดขาดเกาจิ่งอาน
เกาจิ่งอานเคาะนิ้วของเขาบนกรอบกระจก ยิ้มมุมปาก หัวเราะออกมา น่าสนใจ น่าสนใจ!
ท้ายที่สุดขบวนรถก็แยกออกไป แอนน่าเลี้ยวตรงทางแยก ทิ้งเกาจิ่งอานไป
หนึ่งปัญหาน่าปวดหัวก็โผล่มา แอนน่าอยากจะด่าจริงๆ!
แหวน หลงจื๋อยังเอาแหวนมาหมั้นเธอ
เมืองหลวงมีแต่อะไรแปลกๆ แต่ละคนเหมือนไม่มีอะไรทำ!
เวลานี้ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ตัวหนังสือกระพริบอยู่บนหน้าจอ หนึ่งชื่อที่ทำให้เธอไม่มีความสุข
“คุณหลง”
หลงเซียวนั่งอยู่ในห้องทำงาน มองไปที่นาฬิกาข้อมือ “อยู่ไหน?”
แอนน่ามองไปที่GPS “ถนนสี่ตี้”
ห๊ะ?
ห่างจากMBKเล็กน้อย
“อีกครึ่งชั่วโมง ต้องมาถึงอาคารสำนักงานใหญ่MBK”
หลงเซียวเล่นปากกาในมือ หมุนไปมารอบนิ้ว
“ทำไม? คุณป่วยหรอ?”
หมอ แน่นอนว่าต้องอยู่กับผู้ป่วยในเวลาจำเป็น มิเช่นนั้นจะไปทำอะไรล่ะ?
ปากกาในมือของท่านเซียวไม่มั่นคงเล็กน้อย ค่อยๆร่วงลงมาบนพื้น ใบหน้าที่หล่อเหลาก็รวมเป็นความโมโหอย่างเฉียบพลัน “ความจำของคุณแย่ขนาดนี้เลยหรอ? คุณแอนน่า”
แย่จริงๆ! คนขับรถ นอกเวลาเธอต้องทำงานเป็นคนขับรถให้เขา
“โอเค อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน!”
วางโทรศัพท์ แอนน่าโมโหมาก เขาป่วยที่ซะไหน เป็นโรคประสาทต่างหาก!
จี้ตงหมิงเข้ามาพูดใกล้ๆว่า “เจ้านาย คณะผู้แทนของบริษัทจุนหวารออยู่ในห้องประชุมมานานกว่าชั่วโมงแล้ว ท่านจะไปพบพวกเขาเมื่อไหร่?”
“โครงการโอเค ราคาค่อนข้างสูง กดลงมาหน่อย”
จี้ตงหมิงพยักหน้า “ครับ แต่เจ้านาย ท่านผัดผ่อนพวกเขามาครึ่งเดือนแล้ว อีกทั้ง ในราคาอุตสาหกรรมที่พวกเขาต้องการไม่นับว่าสูงนะ”
หลงเซียวเหลือบมองปากกาที่ตกลงบนพื้น ขมวดคิ้ว “พวกเขาร่วมมือกับMBK เป็นการโฆษณาให้ตัวเอง ไม่ควรจะจ่ายค่าโฆษณาหน่อยหรอ?”
จี้ตงหมิงเข้าใจทันทีบริษัทจุนหวาต้องการราคาไม่สูง แต่เมื่อจะร่วมมือกับMBKให้ประสบความสำเร็จ เพื่อเพิ่มมูลค่าเป็นสองเท่าทุกนาที จากนี้ไปก็จะร่ำรวยขึ้นโดยไม่ต้องเปลืองแรง
“เจ้านายฉลาดจริงๆ! ฉันจะกดดันต่อ”
ท่านเซียวไม่ได้ตอบกลับ แต่หยิบปากกาขึ้นมา ดวงตาเหมือนสีหมึกมองปากกาที่ใช้มานับครั้งไม่ถ้วน มุมปากขยับ
จี้ตงหมิงเหลือบตามอง เจ้านายนี่เป็นอะไร?
“ไม่ต้องแล้ว ฉันจะไปที่ห้องประชุมก่อน”
ห๊ะ? เจ้านายไม่ได้เป็นอะไรจริงๆใช่ไหม?
ภายในครึ่งชั่วโมงต่อมารถสปอร์ตสีดำก็มาถึงชั้นล่างของอาคาร MBK
เงยหน้าขึ้นไปมอง ตึกสูงใหญ่สูงเสียดฟ้า ดูน่าเกรงขามทั่วทุกสารทิศ ปกคลุมอาคารโดยรอบทั้งหมด อยู่เหนือกว่าโดยสิ้นเชิง
นายทุนเมืองหลวง ชื่อเสียงสมคำร่ำลือ
เธอกำลังวิจารณ์อยู่ในใจ ผ่านหน้าต่างรถฉันเห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากประตูกระจกหมุนตรงกลางอาคาร เสื้อสูทรีดเรียบเหมือนกันหมด สีดำขลับ
ปรากฏภาพหลงเซียวรูปร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ในกลุ่มวัยกลางคนสิบกว่าคน ชายหนุ่มอยู่ตรงกลาง สีหน้าเย็นชา คิ้วรูปดาบ สูทสีเทาเข้ม ทำให้ร่างกายผู้ดูสูงโดดเด่นราวกับต้นสน ดูสะดุดตาอยู่ในกลุ่มคน
ผู้บริหารระดับสูงทั้งสองข้างกำลังทำเป็นยิ้มใจดีสู้เสือ เขาพยักหน้าเป็นครั้งคราวเพื่อเป็นการรับรู้ แต่ปฏิกิริยาก็ห่างออกไปเรื่อยๆ เหมือนไม่ได้ใส่ใจ
ท่านเซียวก้าวลงบันไดหินอ่อนด้วยขายาว สายตาเห็นรถสปอร์ตสีดำจอดอยู่ข้างหน้า หันไปบอกกับชายข้างๆว่า “แค่นี้ก่อน ฉันยังมีธุระ”
“โอเคโอเค ประธานหลงทำธุระก่อน รายละเอียดความร่วมมือ ท่านติดต่อเรามาได้ทุกเวลา”
หลงเซียวแตะคางเล็กน้อย ก้าวเท้ายาวๆออกมา เขาเดินมายืนอยู่นอกประตูรถราวกับพระเจ้า ฉับพลันก็ยืนอยู่ที่เดิมอย่างเย่อหยิ่ง
แอนน่าหน้ามุ่ย อวดเก่งจริงๆ!
ท่านเซียวยืนอยู่นอกหน้าต่างรถ มือหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง ชะโงกเข้ามามองในรถ ยืนนิ่งๆไม่ขยับ
แอนน่าอยากจะฆ่าเขาให้ตายไปเลย!
เปิดประตูลงมาจากรถ แอนน่าก็เปิดประตูรถด้านหลัง “คุณหลง เชิญขึ้นรถค่ะ”
แม่งเอ้ยยย ไม่เปิดประตูให้เขาก็จะไม่ขึ้นมาแน่ๆงั้นหรอ?
ท่านเซียวเข้าไปในรถ นั่งลงอย่างสงบ ขายาวไขว่ห้างอย่างชำนาญ หลับตาทันทีที่ขึ้นรถ
“คุณหลง คุณจะไปไหน?” แอนน่าคาดเข็มขัดนิรภัย หันไปปรากฏว่าคาดไม่ถึงว่าหลงเซียวจะงีบหลับเหมือนลุง
ท่านเซียวไม่ลืมตา ริมฝีปากบางตอบกลับสี่คำอย่างอ่อนล้า “ตรงไป ถึงเวลาจะเลี้ยวเดี๋ยวฉันจะบอกคุณเอง”
เล่นตลกอะไรเนี่ย! ท่านผู้สูงวัยหลับตายังสามารถบอกทางได้อีกหรอ?
ได้! เขาไม่กลัวตาย เธอจะกลัวอะไร?
รถสปอร์ตสีดำพุ่งออกไป!
ห้องโถงMBK หลงถิงเพิ่งลงจากตึกมาก็เห็นฉากนี้
“เล่าเหลียง หลงเซียวเปลี่ยนคนขับรถตั้งแต่เมื่อไหร่?” เสียงทุ้มดูไม่มีความสุขมากนัก
เหลียงจ้งซุนกล่าว “เมื่อกี้คนที่ขับรถให้คุณชาย เหมือนไม่ใช่คนขับรถของเขา เป็นแอนน่าหมอประจำตัวของเขา ที่เข้าร่วมงานเลี้ยงของเกาจิ่งอานด้วยกันกับคุณชาย ได้ยินมาว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมอย่างมาก”
“หื๊ม?” เสียงของหลงถิงทุ้มยิ่งกว่าเดิม
เหลียงจ้งซุนรีบพูดว่า “เธอเป็นคนอเมริกันเชื้อสายจีน เพิ่งกลับประเทศมา ท่านประธาน จำเป็นต้องตรวจสอบอย่างละเอียดไหม?”
สายตาที่ช่ำชองของหลงถิงค่อยๆเย็นชาขึ้น “ยังต้องให้ฉันบอกอีกหรอ? ใครก็ตามที่อยู่ใกล้หลงเซียว ต้องตรวจสอบให้ชัดเจนเหมือนกันหมด”
“ครับ! ฉันจะไปทันที”