คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 173 ชายเจ้าชู้ จบการตรวจสอบ
ตอนที่ 173 ชายเจ้าชู้ จบการตรวจสอบ
ประโยคที่ซื่อตรงและไร้หัวใจ!
เธอหัวเราะอย่างเย็นชา พวกคุณชายเป็นแบบนี้ทุกคนเลยไหมนะ? ร่ำรวยโอหัง ดองกันเพื่อธุรกิจ ไร้ซึ่งความรัก ผูกทั้งคู่เอาไว้ด้วยอำนาจเงินทอง โดยเฉพาะชายหนุ่มที่กุมอำนาจไว้ในมือ ภายนอกสูงศักดิ์ แต่ภายในเหม็นหึ่ง
ตามคาด ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร!
เมื่อเทียบกับคู่หมั้นของเธอแล้ว ไม่เลวเลย แม้ตามหลักแล้ว พวกเขาก็ถือได้ว่าดองกันเพราะธุรกิจ
นิ้วมือของเธอสวมแหวนที่เขาให้เอาไว้ หรูหราเลอค่า ราคาสูงลิ่ว ที่ล็อคนิ้วมือของเธอเอาไว้ ในขณะเดียวกัน เขากำลังพยายามล็อคหัวใจของเธอด้วยเช่นกัน
เมื่อเทียบกันแล้ว แอนน่าทำการสรุป ชายผู้นี้แค่ชายเจ้าชู้!
ไม่รู้ว่าหญิงสาวโต๊ะข้างๆแอบกระซิบอะไรกัน ชายหนุ่มกระซิบตามเสียงแผ่วด้วยเช่นกัน ก่อนเห็นหญิงสาวก้มหน้าเดินออกไป
อดยอมรับไม่ได้ หญิงสาวสวยสง่านัก รูปร่างนั้นไร้ที่ติทีเดียวเชียว ชายเจ้าชู้กลับไม่รู้จักพอ? สมองมีปัญหาแน่
Shitผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิงน่าโมโหเสียจริง
หากแต่…..แอนน่ากำตะเกียบในมือ พร้อมขมวดคิ้ว เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยว ยังไงซะอีกไม่กี่วันก็จะกลับอเมริกาแล้ว และจะยอมแต่งงานอย่างว่าง่าย
เธอคีบเนื้อปลาขึ้นอีกครั้ง รสชาติไม่เลวเลย ร้านอาหารที่มีระดับเช่นนี้ จำเป็นต้องเปิดบัตรสมาชิก
เธอทานอาหารตรงหน้าอย่างสุขสันต์ ก่อนเงยหน้า สบประสานสายตาเข้ากับชายหนุ่มพอดิบพอดี ทั้งคู่ห่างกันเล็กน้อย สบประสานสายตาเข้าอย่างจัง คนหนึ่งเยาะเย้ยดูถูก คนหนึ่งคาดการณ์ไม่ได้
แอนน่าบดเคี้ยวเนื้อปลาในปาก ริมฝีปากยกขึ้น ส่งรอยยิ้มเยาะเย้ยไปทางเขา เจ้าเล่!
ท่านเซียวเผยสายตายากที่จะคาดเดา กล้าแสดงกิริยาเช่นนี้กับเขา เธอเป็นคนที่สอง!
หลังทานอาหารจนอิ่ม แอนน่าเช็ดเศษอาหารบริเวณรอบขอบริมฝีปาก เมื่อแหงนหน้าขึ้นกลับเห็นชายหนุ่มยังคงนั่งอยู่ที่เดิม อาหารเต็มโต๊ะแต่กลับไม่ได้รับการแตะต้องเลยแม้แต่น้อย
ชายหนุ่มกำลังนั่งบนเก้าอี้ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทีท่าสูงศักดิ์ หากไม่ใช่เพราะรู้นิสัยที่แท้จริงของเขา แอนน่าคงถูกเขาดึงดูดเข้าเป็นแน่
แต่ก่อนเธอเคยคิดว่าแฟนหนุ่มของเธอนั้นหล่อเหลาเอาการ หากเป็นในยุโรป ส่วนสูงนั้นถือว่าไม่ธรรมดา หากแต่เมื่อเทียบกับเขา ชายหนุ่มตรงหน้าชนะขาด
ประหลาด ทำไมเธอถึงได้เปรียบเทียบอะไรที่ไร้สาระเช่นนี้? ระหว่างมนุษย์โลก ไม่มีสิ่งใดสมควรถูกเปรียบเทียบ
เธอส่ายหน้า ก่อนเดินออกจากร้านไป
หากแต่หลงเซียวยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ไม่ทราบได้ว่าเขานั่นคิดอะไรอยู่ หรือเขาอาจไม่ได้คิดอะไรเลย เพียงแค่ต้องการผ่อนคลายเท่านั้น
ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกดึงรั้งเขาเอาไว้ เขาถูกความรู้สึกอะไรบางอย่างดึงรั้งเอาไว้
“คุณหลง อาหารเย็นหมดแล้ว ต้องการอุ่นหรือไม่?” พนักงานเห็นว่าเขาไม่นิ่งเฉยจนอาหารเย็นแล้ว จึงเข้ามาถามไถ่
ท่านเซียวตอบเสียงเรียบ “ไม่เป็นไร ช่วยทำเมนูที่เหมือนโต๊ะนั้นมาหน่อย”
เมื่อครู่ เขาเห็นหญิงสาวทานอย่างอร่อย เขาไม่ทันได้สังเกต ตนเหม่อลอยนั่งมองผู้หญิงรับประทานอาหาร
“รับทราบ กรุณารอสักครู่”
เช้าตรู่ ภายในห้องของโรงแรมสี่ตี้
Lisaที่เดินทางถึงประเทศจีนอย่างปลอดภัยจ้องมองออกไปยังนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสดใส อากาศบริสุทธิ์ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนเอ่ย “แอนน่า อันที่จริงประเทศจีนไม่ได้แย่อย่างที่เธอคิดหลอก? หลังฉันลงเครื่องทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี เมื่อคืนเพราะอารมณ์ของเธอกระทบต่อการตัดสินใจรึป่าว?”
แอนน่าทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเกียจคร้าน เส้นผมสยายออกอย่างเป็นธรรมชาติ เผยใบหน้าขาวนวล พร้อมพลิกเอกสารในมือ เตรียมการสำหรับงานแลกเปลี่ยนในวันพรุ่งนี้
เธอยกแก้วกาแฟบนโต๊ะขึ้นดื่ม ก่อนขมวดคิ้วเอ่ย “เธอคิดว่าที่นี่ดีหรือ?”
Lisaหัวเราะ “ไม่ถึงขนาดนั้นหลอก แต่ประเทศจีนเป็นประเทศที่มีประวัติเก่าแก่มาอย่างยาวนาน หากตั้งใจขุดคุ้ย ต้องเจออะไรน่าสนุกแน่เลย”
แอนน่าไม่ตอบโต้ใดๆ “ฉันไม่มีอารมณ์ไปนั่งขุดหลอกนะ รอจบงานแลกเปลี่ยน เราก็เตรียมกลับกันได้เลย”
“ โถ่? รีบจังเลย เธอจะอยู่เที่ยวที่นี่สักพักนี่? บนโลกออนไลน์บอกว่า ลีเจียงกับลาซาก็สวยดี น่าลึกลับดี เธอจะไปดูสักหน่อยไหม?”
อันที่จริง ตอนนี้แอนน่าไม่อยากไปไหนทั้งนั้น แถมยังรู้สึกว่ากลับนิวยอร์กไปอยู่กับพ่อแม่ยังดีซะกว่า
“ที่ฉันทำเครื่องหมายในเอกสารไปแก้ซะ แล้วพิมพ์ออกมาใหม่”
“ได้เลย ได้เลย”
แอนน่ายกแก้วกาแฟขึ้นมุ่งไปยังริมหน้าต่าง มืออีกข้างโอบข้อศอกเอาไว้ จ้องมองไปยังทิวทัศน์ด้านนอก ตึกสีขาวตระหง่านของบริษัทMBKที่เด่นเป็นสง่า
เธอพอจำได้ ในประวัติแนะนำของโรงพยาบาลหวาเซี่ย เห็นว่าอยู่ภายใต้บริษัทMBK ส่วนผู้บริหารบริษัทMBKคือหลงเซียว
“แอนน่า เธอรู้จักอาหารอร่อยๆในประเทศจีนบ้างไหม? คนอื่นบอกว่าอาหารของจีนล้ำเลิศมาก อร่อยมาก! มีภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง ชื่อว่า (จีนบนปลายลิ้น) มีแต่อาหารหารจีนเต็มไปหมดเลย!”
อาหารอร่อยหรือ?
“Lisa ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันจะพาไปที่หนึ่ง มีแต่อาหารระดับประต้นๆทั้งนั้นเลย”
“จริงหรือ? รอเดี๋ยว ฉันเรียก Curretไปด้วยกัน”
แอนน่าสำเร็จในการสมัครบัตรสมาชิกร้านอาหารหรงเหยียน บัตรสมาชิกสีทองอยู่ในมือ สายตาเหลือบไปเห็นที่นั่งของชายเจ้าชู้นั่น เธอขมวดคิ้วแน่น
หลังได้ลิ้มลองอาหารจีน LisaและCurretหลงรักที่นี่ขึ้นมา ต่างจากอาหารการกินกินอเมริกา อาหารจีนนั้นหลากหลาย แถมกลิ่นสีรสครบถ้วน ติดใจทันทีที่ได้ทาน
“แอนน่า ฉันว่าเธออย่าเพิ่งกลับนิวยอร์กเลย รอพวกเราได้ลิ้มรสอาหารที่นี่ให้หมดก่อนค่อยกลับ โอเคไหม?”
ทานให้หมด?
“ร้านอาหารร้านนี้เมนูเป็นร้อย ชิมหมดนี่เดือนนึงก็ไม่พอ น่ากลัวจริง” แอนน่าปฏิเสธ
ดวงตาสีฟ้าของCurretเสียดายนัก “แอนน่า ถ้างั้น เราหาอะไรทำที่นี่สักพัก กินไปด้วยเที่ยวไปด้วย? อาหารที่นี่อร่อยชะมัด! ฉันชักชอบประเทศจีนแล้วสิ”
เอ่อ?
ชาวอเมริกันทั้งสองกลับชอบประเทศจีนขึ้นมา แต่เธอกลับไร้ความรู้สึกต่อประเทศนี้ มีอะไรผิดพลาดตรงไหนกัน?
บริษัทMBK ที่ห้องทำงานผู้บริหาร
หลงเซียวเจ็บแปลบขึ้นมากลางอก นิ้วมือเรียวยาวปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนหน้าผาก ในเวลาอันรวดเร็วใบหน้าเขาเหงื่อท่วม
จี้ตงหมิงเห็นเจ้านายที่เจ็บหน้าอก เขาเปิดขวดยา เทยาเม็ดสีขาวออกมาสองเม็ด ยื่นไปตรงปากของเขา “เจ้านาย ทานยาก่อน”
หลงเซียวดื่มยาก่อนดื่มน้ำตาม ก่อนเอนกายพิงกับเก้าอี้อย่างเหนื่อยหน่าย นิ้วมือเรียวยาวทาบไว้ตรงกลางอก สีหน้าขาวซีด
จี้ตงหมิงนวดทรวงอกให้กับเขาเบาๆ ก่อนเอ่ยอย่างกังวล”เจ้านาย ไม่ได้กำเริบมาหลายเดือนแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงกำเริบกะทันหันขึ้นมา?”
หลงเซียวหลับตาลง คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันเป็นปม น้ำเสียงยังคงเหน็ดเหนื่อย “ไม่เป็นไร”
เมื่อสองปีก่อนเขาเกิดอุบัติเหตุที่ทรวงอก ก่อนผ่านการรักษาที่ทรมาน ทรวงอกของเขาค่อยยังดีขึ้น…..
เมื่อครู่เขานึกถึงฉู่ลั่วหาน ทุกครั้งที่นึกถึงเธอ เมื่อคิดถึงเกินเหตุก็จะเกิดอาการ เจ็บจนทรมานถึงที่สุด
ทำไมถึงคิดถึงเธอขึ้นมากะทันหัน? หรือว่า…..เพราะผู้หญิงคนนั้น?
“เจ้านาย ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ ต้องไปหาหมอสักหน่อย ต้องมียาหรือวิธีรักษาอื่นที่สามารถช่วยท่านได้อย่างเด็ดขาด”
บางทีหลังจากนี้หลายสิบปี ต้องเผชิญหน้ากับความเสี่ยงของอาการป่วยนี้ อย่างนั้น…..ใครจะทนไหว?
หลงเซียวสูดลมหายใจเข้าลึก หยิบผ้าเช็ดหน้าสีเทาขึ้นเช็ดเม็ดเหงื่อ “หมอตรวจได้แต่โรคในใจ แต่รักษาโรคในใจไม่ได้”
เจ็บใจ กับเจ็บใจ ต่างกัน
จี้ตงหมิงนึกขึ้นได้ แม้ตนก็รู้สึกใช้การไม่ได้ แต่เขาคิดว่าควรลองสักตั้ง “เจ้านาย คุณรู้จักหมอสาวที่ชื่อแอนน่าไหม? ได้ยินว่าเธอจะรักษาแค่คนที่มีหน้ามีตา แม้ค่ารักษาของเธอนับได้ว่าแพงที่สุดในโลก แต่ความสามารถเธอไร้เทียมทาน ลองให้เธอตรวจดูไหม”
แอนน่า?
หลงเซียวขมวดคิ้ว ตอนนี้เขาไม่ชอบหมอด้านทรงอก กระทั่งไม่อยากได้ยินสามพยางค์นี้
ไร้การตอบโต้จากท่านเซียว
“การแลกเปลี่ยนของโรงพยาบาลหวาเซี่ยในครั้งนี้ คณบดีเฉินได้เชิญคุณแอนน่ามาด้วย ได้ข่าวว่าเธอตอบรับแล้ว หากเธอปรากฏตัวขึ้นในงาน ให้เธอลองตรวจดู ก็ไม่เสียหาย ท่านว่าอย่างไร?”
หลงเซียวยกมือขึ้นบีบนวดขมับ เอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “พรุ่งนี้?”
“ใช่แล้ว ที่ห้องโถงโรงพยาบาลหวาเซี่ย ถ้าอย่างนั้น ให้ผมเข้าไปไหม?”
“อืม”
อันที่จริงไม่หวังอะไรหลอก ทำการตรวจมานับไม่ถ้วน เพิ่มครั้งนึงไม่มาก ลดครั้งนึงไม่น้อย เขายังไงก็ได้
“แกไปที่งาน อัดวิดีโอของแอนน่ามาให้ฉัน”
“ครับ! เจ้านาย!”
ชายหนุ่มยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้จี้ตงหมิงออกไป หลงเซียวตั้งสติ นิ้วมือหยิบกระเป๋าตังค์ออกมา ด้วยความอิดโรย เขาหยิบบัตรสมาชิกร้านอาหารร้านอาหารหรงเหยียนออกมา
ด้วยสีหน้ายากที่จะคาดเดา
งานแลกเปลี่ยนเริ่มขึ้นอย่างตรงเวลา แอนน่ากับผู้ช่วยทั้งสองถึงโรงพยาบาลหวาเซี่ยอย่างตรงเวลา คณบดีเฉินผู้นำสูงสุดและหมอจากแผนกทรวกอกออกมาต้อนรับอย่างเป็นกันเอง
การมาเยือนของแอนน่าทำให้เหล่าหมอตื่นเต้น และตกตะลึงในเวลาเดียวกัน
ไม่มีใครคาดคิด หมออัจฉริยะในตำนานยังสาวและสวยเช่นนี้
ไม่เพียงแต่หมอที่ตกตะลึง จี้ตงหมิงที่สอดแทรกอยู่ภายในตกตะลึงไปด้วยเช่นเดียวกัน แอนน่าไม่ใช่ยัยป้าแก่? แต่กลับเป็นสาวสวย!
ดูท่าราว20กว่าเท่านั้น ดวงตาที่น่าดึงดูด ผิวขาวออร่า เรียวขาที่ยาวงาม ดูดีชะมัด!
รูปร่างนางแบบเห็นๆ!
เป็นหมอสาวที่สวยขนาดนี้ สวมชุดกาวน์สีขาวคงถูกดึงดูดตายเรียบ
จี้ตงหมิงชมไม่ขาดสาย แอบอัดวิดีโอขณะที่แอนน่ากล่าว ก่อนทำการส่งให้เจ้านายอย่างราบรื่น
วิดีโอถูกส่งสู่หลงเซียว
ท่านเซียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ จากการบรรยายของจี้ตงหมิง เขาคิดว่าแอนน่าเป็นสาวแก่วัย40 แต่…..
หลังเห็นวิดีโอ ท่านเซียวหรี่ตาลง เขาพินิจด้วยดวงตาล้ำลึก หลังจ้องมองอย่างตกตะลึง เขากำโทรศัพท์แน่น เธอเองหรือ
หญิงสาวที่พบในร้านอาหารร้านอาหารหรงเหยียน
“ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน พาเธอมาที่คฤหัสถ์ได้”
เจ้านายสนใจจริงด้วย! ดีจังเลย!
“ครับ! เจ้านายสบายใจได้!”
“อีกอย่าง ไม่ต้องบอกสถานะของฉันกับเธอ”
อืม?
“ครับ!”
งานแลกเปลี่ยนจบลงด้วยดี แอนน่าหายตัวไปจากงานหลังเสียงปรบมือ เฉกเช่นกับครั้งก่อน เธอปฏิเสธงานเลี้ยง ก่อนเดินไปยังรถที่จอดอยู่พร้อมผู้ช่วย
ภายในห้องโถง เงาร่างสูงใหญ่ขัดขวางเส้นทางของเธอ
จี้ตงหมิงยืดตัวขึ้น ก่อนส่งยิ้มด้วยมารยาท “คุณแอนน่า ขอเชิญคุณพบกับผู้ป่วยท่านหนึ่งได้หรือไม่?”
แอนน่าหันไปทางLisa ด้วยความสงสัยชายหนุ่มตรงหน้า? มาจากไหนกลับไปทางนั้นเสีย
LisaและCurretกั้นจี้ตงหมิงเอาไว้ด้านนอก “ขอโทษด้วยคุณผู้ชาย การมาเยือนของคุณแอนน่าในครั้งนี้เพียงเพื่อเข้าร่วมงานแลกเปลี่ยนเท่านั้น ไม่ทำการรักษา”
ไม่ธรรมดาเลยจิงๆ
“คุณแอนน่า คนๆนี้ ตรงตามความต้องการในการรักษาของคุณ ไม่ว่าจะด้านการเงินหรืออำนาจ ขอเชิญคุณไปกับผมเถอะครับ”