คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 172คุณผู้ชาย คุณจำเป็นต้องชดใช้ด้วยอาหารหนึ่งมื้อ
ตอนที่ 172คุณผู้ชาย คุณจำเป็นต้องชดใช้ด้วยอาหารหนึ่งมื้อ
shit !
การเดินทางในประเทศจีนของแอนน่า เพราะรถติดและอุบติเหตุทางรถยนต์ เปิดประสบการณ์ครั้งใหญ่ให้เธอ
เบื่อ เกลียด โมโห
เธอรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้ ต้องการบินกลับนิวยอร์กเดี๋ยวนี้
เธอเก็บกระเป๋าเดินทางที่ถูกชนปลิว แอนน่าอารมณ์เสียเป็นที่สุด ระบบกฎหมาย ขับเคลื่อนด้วยความเอาแต่ใจ แถมยังไร้มารยาท
ไม่ขอโทษ แถมยังไม่ช่วยเก็บกระเป๋าที่ชนปลิวอีกต่างหาก
ไม่รู้ว่าเจ้าของรถเป็นใคร แต่เธอจำป้ายทะเบียนรถได้ คราวหน้าอย่าให้ได้เจออีกเลย ไม่เช่นนั้นเธอจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด
หลังถึงโรงแรม โทรศัพท์ของแอนน่าดังขึ้น
เมื่อเห็นตัวอักษรยุกยิกบนหน้าจอ แอนน่ากลับขมวดคิ้วแน่น ก่อนรับสายหลังผ่านไปหลายวินาที
น้ำเสียงที่อบอุ่นอ่อนโยน กั้นกลางด้วยแผ่นฟ้าและแผ่นน้ำ แต่กลับอบอุ่นราวอยู่ข้างกาย เจ้าของน้ำเสียงนี้ เป็นว่าที่คู่หมั้นของเธอ
“ถึงประเทศจีนหรือยัง?”
แอนน่าเหน็บโทรศัพท์เอาไว้ พร้อมเปิดหน้าต่างออก ห้องที่หรูหรากว้างใหญ่ ที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของเมืองกว่าครึ่ง ยืนอยู่บนที่สูง ถึงได้เห็นว่าหลายเมืองมีความคลับคล้ายกัน
“ถึงแล้ว”
เธอเปิดกระเป๋าเดินทางออก จัดการแขวนเสื้อผ้าทั้งหมดไว้ในตู้ เธอสมควรต้องชำระล้างร่างกายสักหน่อย ล้างความซวยออกจากตัว
“ไปประเทศจีนครั้งแรก เป็นอย่างไรบ้าง? ชอบไหม?”
คำถามเรียบง่าย เขาไม่รู้หรือไงว่าเพราะอะไรเธอถึงบินไกลจากนิวยอร์กมาที่นี่
หรือว่าคุณพ่อไม่ได้บอกเขา?
“รู้สึก…..ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ ไม่ถึงกับชอบ จบงานอยู่อีกหลายวันแล้วจะกลับไป ไม่อยู่นานหลอก”
บอกตามตรง ไม่ชอบ เพียงแต่ไม่อยากให้เขาได้รู้ความจริง
“ก่อนกลับมาบอกผมด้วย ผมจะจัดการทุกอย่างให้”
“ไม่เป็นไร ฉันจัดการเองได้”
เธอปฏิเสธไปตามตรง ชัดเจนว่าในวินาทีนั้นชายหนุ่มตรงหน้ามีความสัมพันธ์อย่างไรกับเธอ
“แอนน่า…..” ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนสูดลมหายใจเข้า “ผมเป็นคู่หมั้นของเธอ เป็นสามีเธอในอนาคต บางเรื่อง ผมต้องเป็นคนทำ เข้าใจไหม?”
“โทษที ฉันขอรับคำเมื่อกี้คืน”
“เอาล่ะ คุณเดินทางมาเหนื่อย พักผ่อนเถอะ…..คิดถึงนะ”
ชายหนุ่มไม่ได้วางสายในทันที เขารอเธอตอบกลับ แต่ผ่านไปหลายวินาที
ไร้การตอบโต้จากแอนน่าแต่อย่างใด
ก่อนวางสายไป
จากแฟนหนุ่มถึงคู่หมั้น แอนน่าซาบซึ้งกระทั่งยอมเป็นแฟนกับชายหนุ่ม หลังจากที่เขาเข้ามาในชีวิตตน เธอไร้ความทรงจำใดกับเขาเลย
แต่ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียว พวกเขาคู่กัน ฟ้าดินประธาน กิ่งทองใบหยก คู่สร้างคู่สม
ไม่หวั่นไหว ไร้ความรู้สึกรักแรกพบ ไม่สั่นคลอนแม้อุปสรรคใดก็ตาม ความรักใคร่ที่เขามีต่อเธอนั้นเป็นธรรมชาติ ลึกซึ้ง เอาใจใส่ แต่กลับส่งไปไม่ถึงขั้วหัวใจของเธอ
หัว รู้สึกปวดนิดหน่อย
ตกดึก แอนน่าเปลี่ยนชุดสบายตัว สวมใส่รองเท้าผ้าใบ ก่อนหยิบโทรศัพท์และกระเป๋าตังค์ออกจากห้อง มาที่นี่ครั้งแรก ต้องทำการคุ้นชินกับสถานที่ก่อน
อีกอย่าง เธอไม่ชอบอาหารของโรงแรม อาหารของโรงแรมต่างคล้ายกันทั้งนั้น เธอจึงต้องการหาร้านอาหารจีนที่ขึ้นชื่อแถวนี้ ให้ได้รสชาติของอาหารจีน
ถนนเฟิงเฉียวเป็นถนนใจกลางเมือง ส่วนใหญ่เป็นบริษัทศูนย์การค้า และร้าน และร้านอาหารระดับห้าดาวสุดหรู
เธอเดินเท้าราว20นาที ก่อนหยุดฝีเท้าลงที่ร้านอาหารจีน “ร้านอาหารหรงเหยียน”
ร้านดังในโลกออนไลน์ ร้านอาหารหรงเหยียนมีสาขาทั่วประเทศ ที่มีสาขาหลักอย่ที่เมืองA ซึ่งเมืองหลวงมีเพียงสาขาเดียวเท่านั้น เป็นร้านอาหารระดับต้นๆของประเทศ สำหรับสมาชิกเท่านั้น มีการกำจัดจำนวนคนในทุกวัน ใช้หลักสถานะ หรูหรา ในการเป็นเกณฑ์
แอนน่าหยุดลงที่หน้าประตู ที่มีหญิงสาวรูปร่างดีในชุดกี่เพ้ายืนต้อนรับ “สวัสดีค่ะ ขอบัตรสมาชิกด้วยค่ะ”
แอนน่าขมวดคิ้วแน่น “ไม่ใช่สมาชิกของที่นี่”
พนักงานสาวยิ้มอย่างเกรงใจ “ขอโทษด้วยค่ะคุณผู้หญิง เราบริการเฉพาะสมาชิกเท่านั้น”
“ฉันสามารถสมัครได้ตอนนี้เลย” เธอควักกระเป๋าตังค์ออกมา หยิบบัตรเครดิตออกมาหนึ่งใบ สามารถใช้ได้ทั่วโลก เธอไม่เชื่อว่าจะต้องให้เงินกับเหลยเฟิงอีก
แต่พนักงานกลับยิ้มด้วยความเกรงใจเช่นเดิม “ขอโทษจริงๆค่ะคุณผู้หญิง เราจะรับสมาชิกใหม่วันนึงแค่10ท่านเท่านั้น วันนี้เต็มแล้ว กรุณามาใหม่ในวันพรุ่งนี้นะคะ”
Shit
มีร้านอาหารแบบนี้ด้วย!
แม้อาหารสักมื้อยังไม่มีจะรับประทานหรือ?
แอนน่าเก็บบัตรเครดิตเข้ากระเป๋าเช่นเดิม ใบหน้าเล็กแหลมเต็มไปด้วยความไม่พอใจ พร้อมหันหลังกลับด้วยความโมโห
“ตุ๊บ!”
ไม่คาดคิด เพิ่งก้าวขาเดิน กลับชนถลาเข้าที่อ้อมอกใครบางคน
ปวดหัวนิดหน่อย แอนน่านวดขมับด้วยความโกรธ ทั้งคู่สบสายตา ชายหนุ่มในรองเท้าหนังสีดำที่ดูสะอาดสะอ้าน คอล เลคชั่นใหม่ของอาร์มานี่ ของดีไซน์เนอร์ชาวอิตาลี่ จำนวนจำกัดทั่วโลก ราคาสูงใช่เล่น
เหอะ ตามคาด มาทานที่นี่ได้มีแต่พวกเศรษฐีทั้งนั้น
“โทษที” ทิ้งไว้สองพยางค์ ก่อนแอนน่า ก้าวขาเดินไปทางอื่น
หากแต่ข้อแขนเธอกลับถูกชายปริศนารั้งเอาไว้!
ความเจ็บแล่นเข้ามา เธอเกือบสบถด้วยเสียงเย็น ไม่เพียงตรงหน้า แถมยังการใช้กำลังนั่นอีก เศรษฐีชาวจีน หรือจะเป็นอย่างในFacebookว่าเอาไว้
“ลั่วหาน!” บนหัวของเธอ น้ำเสียงเย็นยะเยือกของชายหนุ่ม ลอยเข้ามาตรงหน้า
เขาตะโกนชื่อของหญิงสาวคนหนึ่ง ร้อนรน ตื่นเต้น ตระหนก!
แอนน่าขมวดคิ้ว แหงนหน้าขึ้น ก่อนเผยสีหน้าประหลาดใจ ริมฝีปากสั่นเทา โมโหจนใบหน้าขาวซีด!
โลกของเรานี่มันเล็กเสียจริง เป็นเขานี้เอง ตอนเช้าเพิ่งชนเธอ ตกค่ำกลับพบเธอเข้าอีกครั้ง บังเอิญเสียจริง
“คุณผู้ชาย กรุณาปล่อยมือด้วย” น้ำเสียงเธอสงบผิดปกติ มืออันเล็กเรียวถูกเขาบีบรัด ด้วยแรงอันมหาศาลที่สามารถบีบข้อมือเธอจนแหลกละเอียด
เมื่อเห็นใบหน้าหญิงสาว ไฟอัคคีของหลงเซียวที่ปะทุขึ้นเมื่อครู่ถูกลมฝนดับมอดลง ไม่หลงเหลือแม้สักนิด ดับสนิท
ไม่ใช่เธอ…..แม้เสียงเธอจะเหมือนมาก แต่…..ไม่ใช่เธอ
“โทษที”
เขาปล่อยเธอเป็นอิสระ น้ำเสียงหลงเซียวเย็นชาราวน้ำแข็ง ด้วยความหมายหลากหลาย
แอนน่านวดข้อมือที่ถูกเขาบีบรัด ก่อนแหงนหน้าขึ้นเผชิญกับชายหนุ่ม อดยอมรับเสียไม่ได้ เธอตกตะลึง เมื่อได้เห็นใบหน้าเต็มๆของเขา
สีผิวที่ขาวผ่อง หากแต่ไม่ใช่ขาวซีดราวโรคร้าย สีผิวของเขาดูแข็งแรง มีออร่ากว่าผู้หญิงเสียอีก
แถมยัง คิ้วที่คมเข้มนั่น ประสาทสัมผัสทั้งห้าที่ได้รูป โดยเฉพาะดวงตา ที่ดูลึกซึ้งราวมหาสมุทร จมูกที่โด่งเป็นสัน
“คุณผู้ชาย ฉันไม่รับคำขอโทษของคุณ”
ริมฝีปากบางเบาของหลงเซียวผิดแน่น ไม่คิดที่จะพูดพร่ำอะไรกับเธออีก เขาห้ามหลงกลกับความคิดและรูปลักษณ์โดยเด็ดขาด เขาใช้เวลาสองปีในการออกจากฝันร้ายที่สูญเสียเธอไป หากตกหลุมพรางนี้ คงออกมาไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต
แอนน่าจับจ้องใบหน้าที่นิ่งเฉยของเขา ไม่เอ่ยใดๆอีก
แต่ เขาไม่ตอบโต้เธอ แถมยังเดินเข้าไปด้านในคนเดียวอีก
แอ่นน่ารั้งมือเขาเอาไว้ ก่อนออกแรงลาก เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ซ่อนอยู่ภายในชุดสูทสีดำ เผยกระดุมเพรชระยับวับวาว
ที่ดึงดูดสายตาได้ดีนัก
“คุณผู้ชาย ตอนเช้าชนฉัน เมื่อกี้บีบข้อมือฉันแน่น ตอนนี้จะใช้ความเย็นชาดูถูกฉันอย่างนั้นหรือ? เหอะ ไม่คิดเลยสมัยนี้ยังมีคนแบบนี้หลงเหลืออยู่ “สามเหตุการณ์รวมกัน ฉันต้องการคำขอโทษอย่างเป็นทางการ”
แอนน่าจริงจังขึ้นมา เอาเรื่องเลยล่ะ
นิสัยเช่นนี้ ไม่รู้ว่าได้มาจากใคร
หลงเซียวขมวดคิ้วแน่น หว่าง คิ้วปรากฏสิ้นริ้วสามเส้น เขาไม่มีอาการนี้มานานแล้ว เพราะสิ่งที่ทำให้เขาอารมณ์เปลี่ยนได้ ในสองปีนี้ไม่มีเลย
หลงเซียวไม่มองเธออีก เพียงแต่กำชับกับยามข้างๆ “พาเธอออกไป”
แอนน่าระเบิดหัวเราะ เธอปล่อยมือจากเขา “คุณผู้ชาย ชีพจรของคุณเมื่อครู่เต้นนาทีละ150ครั้ง อารมณ์คุณไม่สงบนิ่ง แต่ใบหน้ายังคงเรียบเฉยสงบนิ่ง คุณคงแสร้งเก่ง อีกอย่าง จังหวะการเต้นของหัวใจคุณมีแค่แปดเก้าสิบ หากไม่ใช่เพราะคุณควบคุมอารมณ์ได้ดี ก็เพราะหัวใจคุณมีปัญหา”
หญิงสาวที่ปากคอเราะราย!
แต่…..
หากไม่มองรูปลักษณ์ของเธอ เพียงแค่ฟังเนื้อหาและน้ำเสียง ทำไม…..ทำไมคุ้นเคยเช่นนี้ คุ้น! คุ้นเคยราวกับ…..หญิงสาวที่เขาเฝ้ารอคอยอยู่ข้างกาย!
ประหลาดนัก! โลหิตในหัวไหลเวียน เกือบเสียการควบคุม
ราวฟ้ากลั่นแกล้ง ท่านเซียวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
แอนน่าไร้ปฏิกิริยาใดๆ เพียงเอ่ยอย่างเรียบเฉย “เลี้ยงฉันสักมื้อ ไม่สิ ที่ถูกต้องต้องบอกว่าร้านที่ฉันจองไว้ ฉันจะทานอาหารที่นี่”
เขาต้องเป็นสมาชิกอย่างแน่นอน ค่ำคืนนี้เธอจะรับประทานอาหารที่นี่ ตามน้ำไป คืนนี้เธอจะเอาเปรียบเขา
“ได้”
ท่านเซียวกลับถอยหลังไปอีกก้าว! เพราะหญิงแปลกหน้าตรงหน้า!
ท่านเซียวควักบัตรสมาชิกออกมา จัดการเรียบร้อยภายในไม่กี่วินาที พนักงานยิ้มให้กับแอนน่าก่อนเชื้อเชิญเธอเข้าร้าน พร้อมความนับถือในตัวเธอ มาจากไหนกัน ช่างกล้าพูดจาแบบนี้กับท่านเซียว ช่างกล้าเสียจริง!
แอนน่านั่งลงบนโต๊ะติดหน้าต่าง เธอแหงนมองโต๊ะหน้าของเธอ ชายหนุ่มเมื่อครู่หยุดลงข้างโต๊ะ ก่อนหย่อนก้นนั่งลง
“พี่เซียว ฉันรอพี่ครึ่งชั่วโมงแล้ว”
น้ำเสียงออดอ้อนของหญิงสาวลอยเข้ามา อ่อนโยนหวานฉ่ำ แปลกนัก
เธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว
เธอเรียกเขาว่าอะไรนะ พี่น้อย? ฉายาของคู่รักหรือไง?
แอนน่าไล่มองเมนูอาหาร ทุกเมนูในที่นี่ดึงดูดเสียจริง เธอต้องการลิ้มลองหมดนี่เลย
เธอเลือกสี่เมนู เมนูหนึ่งคือ ปลาเปรี้ยว
หลงเซียวนั่งนิ่ง ทิศทางของเขา เลยผ่านบ่าของหรูเฟย สามารถมองเห็นใบหน้าของหญิงสาวพอดิบพอดี เธอสั่งอาหาร ก่อนก้มหน้าเล่นโทรศัพท์
ใบหน้าเล็กแหลม ไม่เหมือน
จมูกโด่งเป็นสัน ไม่เหมือน
ดวงตาที่โตกว่า ตาสองชั้นได้รูป ไม่เหมือน
เขาส่ายหน้า หลงเซียวบังคับตนเอง เลิกเปรียบเทียบเสียที
“พี่เซียว เราหมั้นมาได้หลายเดือนแล้ว ความหมายของพ่อแม่ฉัน เราจัดงานแต่งกันได้แล้ว ยังไงซะ…..”
“หรูเฟย” ชายหนุ่มขัดขึ้น
“ตอนนี้ที่บริษัทยุ่งมาก เพิ่งผ่านวิกฤตไปหมาดๆ บริษัทเสียหายไปมาก รอผ่านช่วงนี้ไปก่อน”
หรูเฟยกัดริมฝีปากแน่น เอื้อมมือกุมทับมือหนา “พี่เซียว ฉันเคยบอกแล้วตอนหมั้น ฉัน ตระกูลโม่ เราจะสนับสนุนพี่ ช่วยพี่ผ่านด่านนี้ไปได้ด้วยดี หลังเราแต่งงาน สองตระกูลไม่แยกของใครของมันอีก…..”
หลงเซียวแหงนหน้าขึ้นอย่างนิ่งเรียบ “ฉันต้องการความช่วยเหลือจากผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่อยากเผชิญหน้าไปกับพี่ ฉันกำลังจะกลายเป็นภรรยาพี่ เป็นคนรัก”
หลงเซียวไม่อยากอาหารขึ้นมา “หรูเฟย เธอล้ำเส้นแล้ว ตอนหมั้น ฉันบอกแล้ว ฉันให้สถานะ ชื่อเสียง ตำแหน่งเธอได้ ส่วนความรัก ฉันให้ไม่ได้”
เพราะความรักของเขา ได้มอบให้แก่หญิงสาวที่ไม่มีวันหวนกลับมาอีก
แอนน่ากำตะเกียบ คีบเนื้อปลาขาวนวล ไม่ทันได้เอาเข้าปาก “เพี๊ยะ” หล่นลงบนจาน