คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 168 ลั่วหาน คุณเป็นภรรยาของผมตลอดไป
ตอนที่ 168 ลั่วหาน คุณเป็นภรรยาของผมตลอดไป
ทั้งสองค้นหากระทั่งเวลาเย็น แต่นอกเหนือจากเสื้อและรองเท้าแล้วไม่มีร่องรอยอื่น
ทำไมถึงหาไม่เจอ?
ใต้หน้าผามีน้ำตกไหลเชี่ยวอยู่ ทั้งคู่ตกตะลึง
น้ำตกอยู่ริมผาที่กว้างขวาง น้ำกำลังไหลแรงและเหมือนการไหลจะรุนแรงมากขึ้นเมื่อฝนตกหนัก!
หรือว่า……
ไม่ได้การ พวกเขาคล้ายกับถูกเทพแห่งความตายบีบรัดคอเอาไว้ แสงแดดส่องลงมายังทั้งสอง พวกเขายังคงยืนตะลึงอยู่หน้าน้ำตก ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
หากเธอลอยตามกระแสน้ำนี้ไปลงสู่มหาสมุทรแล้วล่ะก็……คงไม่รู้จะหาเจอได้อย่างไร
ลมพัดผมปลิว และพัดเสื้อที่เปียกแล้วแห้ง แห้งแล้วเปียกไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ เงียบ นิ่ง คล้ายวันอวสานของโลกมาถึง
หลังฝนตกหนักอากาศในแอฟริกาจะดีขึ้นอย่างรวดเร็ว แสงอาทิตย์ร้อนอบอ้าวแต่นิ้วมือของทั้งสองช่างเย็นยะเยือกและสั่นสะท้าน
หลงจื๋อกอดเสื้อและรองเท้าของฉู่ลั่วหาน ถังจิ้นเหยียนกำกุญแจของเธอไว้แน่น
หลงจื๋ออ้าปาก ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาไหลออกมาอย่างบังคับไม่ได้ “แม่งเอ๊ย!ผมไม่เชื่อ!”
ถังจิ้นเหยียนหลับตาลงอย่างไร้ความหวัง เขานำกุญแจมาแนบไว้ที่อก “ผมก็ไม่เชื่อ คุณชายรองหลง ผมไม่อาจเชื่อได้มากกว่าคุณเสียอีก”
หลงจื๋อน้ำตาไหลไม่หยุด เขาเช็ดมันยังไงก็ไหลออกมา เจ็บจนยืนไม่ไหว เขาคุกเข่าลงแล้วตะโกนด้วยความเจ็บปวด “ทำไม!!!ทำไม!!!อ๊าก!!!”
ถังจิ้นเหยียนน้ำตาไหล หยาดน้ำตาแต่ละหยดนำพาไออุ่นไปจากร่างกายเขา ตอนนี้เขาหนาวสั่น ขาไม่มีแรงกระทั่งยืนไม่ไหว เข่าข้างหนึ่งทรุดลงที่หินอันแข็ง
เมื่อก้มหน้าลง น้ำตาก็ไหลลงไปยังหินนั้นอย่างไม่หยุดหย่อน
ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉู่ลั่วหาน เขาจะยอมตายอยู่ที่นี่เพื่อเป็นเพื่อนเธอ
ทั้งสองคนค้นหาจนกระทั่งอาทิตย์ตกดิน แต่ก็ยังไม่เจออะไร ทุกอย่างมืดลงดวงดาวถูกปกคลุมไปด้วยท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม มันส่องแสงใส อ่อนแอเหมือนเทียนในสายลม
“ขึ้นไปเถอะ ตอนนี้ได้รับการยืนยันแล้วว่าเธอตกลงมาจริงๆ เราต้องส่งคนมาค้นหาและช่วยเหลือมากขึ้น กำลังของเราสองคนอ่อนแอเกินไปและเราไม่เห็นความเคลื่อนไหวใต้น้ำตกได้"
ถังจิ้นเหยียนรวบรวมสติที่เหลืออยู่พูดแล้วพยุงหลงจื๋อขึ้นมา “ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาร้องไห้ !ลุกขึ้น!”
หลงจื๋อผลักเขาออก “ผมแม่งเสียใจไม่ได้เหรอ!”
เมื่อทั้งสองขึ้นมาถึงข้างบน ก็รายงานสถานการณ์ด้านล่างอย่างละเอียด และต้องการหารือกับหลงเซียว
จี้ตงหมิงห้ามพวกเขาไว้ “ตอนนี้ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่ว่าจะเรื่องใหญ่แค่ไหน ห้ามพูดให้เจ้านายฟังเด็ดขาด แผลผ่าตัดที่หัวใจเขาฉีกอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ตลอดเวลา ตอนนี้ทีมแพทย์จากเมืองหลวงกำลังเดินทางมา ก่อนที่ร่างกายเขาจะดีขึ้น ห้ามได้รับแรงกดดันใดๆ”
หลงจื๋อกำมือแน่น “แม่งเอ๊ย! สองสามีภรรยาคู่นี้ทำไมเป็นแบบนี้หะ!”
จี้ตงหมิงมองไปที่ถังจิ้นเหยียนและโค้งตัวเป็นครั้งแรก "คุณถัง เรื่องคุณหญิงผมจะค้นหาอย่างเต็มที่ ทีมค้นหาและช่วยเหลือกำลังรวบรวมผู้คนในสถานทูตเคนยาระดมกำลังทั้งหมดออกค้นหาและช่วยเหลือ คุณสามารถระบุข้อกำหนดได้มากเท่าที่คุณต้องการ "
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้าแล้วนิ่งไป เขากำลังต่อสู้กับความเจ็บปวดมากที่สุดในชีวิตนี้ แม้ว่าเขาจะไม่มีวันยอมรับว่าฉู่ลั่วหานตายแล้ว แต่ชีวิตของเธอก็ไม่รู้ว่า……”
“พี่ผมตื่นหรือยัง?”หลงจื๋อปาดน้ำตาแล้วถามออกไป ดวงตาของเขาบวมเป่งอีกทั้งรอยขีดข่วนบนใบหน้ามากมาย
“ยัง” จี้ตงหมิงพูดอย่างช้าๆชัดเจน แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น
หลงจื๋อกัดฟันแน่น “แม่งเอ๊ย!!!”
เขาเตะหินก้อนหนึ่งออกไป หลงจื๋อในตอนนี้โมโห โกรธ บ้าคลั่ง แต่อารมณ์เหล่านี้ปกปิดความเจ็บปวดไว้ไม่ได้เลย!
ใจ ทำไมถึงเจ็บแบบนี้?
ก็แค่ฉู่ลั่วหานไม่ใช่เหรอ? ก็แค่ผู้หญิงที่หยิ่งผยองคนหนึ่ง!
ผู้หญิงที่คำพูดมักทิ่มแทงจิตใจคนอื่น!
เข้มแข็งเสียจนไม่เหมือนผู้หญิง!ผู้หญิงโง่ๆคนหนึ่งที่มักถูกรังแกเสมอ!
เธอมีอะไรให้รู้สึกเป็นห่วงขนาดนี้!
แต่ว่ามันไม่ได้!เขาทำไม่ได้!หัวใจมันเจ็บปวดเหลือเกิน!เจ็บจนแทบหายใจไม่ออก!
เกาหยิ่งจือช่วยพยุงถังจิ้นเหยียนขึ้นมาและพูดอย่างนุ่มนวลว่า "ตอนนี้ฉันรู้ว่าพูดอะไรไปคุณก็คงไม่ฟังเลย แต่ถ้าคุณต้องการช่วยชีวิตคน คุณต้องดูแลตัวเองก่อน คุณแค่ปีนหน้าผาสูงขนาดนั้นร่างกายออกแรงมากเกินไปและต้องการพักผ่อน "
ถังจิ้นเหยียนแกะมือของเธอออก แล้วพูดว่า “ไป”
เขาหมายถึงว่าให้เธอไป อย่ามาเข้าใกล้เขา
เกาหยิ่งจือหรี่ตาลง สายตาคู่นั้นมองเขาอยู่นานและแรงไปด้วยแรงอาฆาต
จินเสี่ยวเย้นพูดด้วยเสียงอันเบาว่า “ท่านรองอธิการบดีเกาวางใจได้ค่ะ จัดการเรียบร้อยแล้ว”
เธอพยักหน้าและยิ้ม “ดีมาก”
ทีมค้นหาและกู้ภัยออกค้นหาในหุบเขาตลอดทั้งคืนทั้งวัน ข้ามน้ำตกไปเป็นพันไมล์อีกทั้งตามชายหาดใกล้เคียง
นอกเหนือจากรองเท้าอีกข้างหนึ่งแล้ว ไม่พบอะไรเพิ่มเติม
การกู้หาตรงชายฝั่งกินเวลาสามวันสามคืน นักดำน้ำหลายพันคนใช้เวลาสิบสองชั่วโมงอยู่ในทะเลแต่ผลที่ได้คือ……ไม่เป็นผล
คนทั้งคน หายไปอย่างไร้ร่องรอย
หลังจากนั้นสิบวัน
ทีมแพทย์ทั้งหมดที่ประจำการในเคนยาเดินทางกลับประเทศจีน ถังจิ้นเหยียนและคนในครอบครัวหลงยังคงยืนอยู่ริมหน้าผา ยืนกรานในความคิดสุดท้ายของพวกเขา และไม่ยอมปล่อยมือ!
“คุณถัง คุณชายรองหลง ดูจากสถานการณ์ตอนนี้คุณนายคงไม่รอดแน่ หนึ่งคือพื้นที่บริเวณนี้ซับซ้อน ในตอนนั้นฝนตกหนักอีกทั้งเกิดอาฟเตอร์ช็อกตลอดเวลา ร่างกายธรรมดาทั่วไปไม่สามารถทนได้อย่างแน่นอน”
หัวหน้าทีมค้นหาเอ่ยรายงานตามความเป็นจริง
“เพียะ!”
หลงจื๋อต่อยเข้าที่หน้าของผู้รายงาน “แกพูดว่าอะไรนะ! แกอยากตายใช่ไหม? พี่สะใภ้ฉันไม่ตาย!เธอ!ไม่ตายแน่นอน!”
“คุณชายรองหลง ขอให้คุณสงบสติอารมณ์หน่อย……”
“ไป! ไสหัวไป!”
หลังจากนั้นสิบห้าวัน
หลงเซียวซึ่งอยู่ในอาการโคม่าในที่สุดก็ตื่นขึ้น
ในห้องผู้ป่วย ICU
“บอกความจริงมา” หลงเซียวฝืนถอดหน้ากากออกซิเจน เสียงของเขาอ่อนแรงหายใจลำบาก คล้ายแทบจะหายใจไม่ออก
หลงจื๋อ จี้ตงหมิง ถังจิ้นเหยียนและกู้เยนเซินยืนอยู่ในห้องโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมา
หลงเซียวขมวดคิ้ว เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “พูด!”
“เธอไม่อยู่แล้ว”
ถังจิ้นเหยียนนิ่งอยู่นานกระทั่งตัดสินใจพูดออกมา
ความเงียบครอบงำอีกครั้ง ท้องฟ้าชัดเจนและสดใสด้านนอก กลับมีเมฆมืดมนอยู่ภายใน
หลงเซียวหลับตาลง
"ข่าวล่าสุดฉู่ลั่วหานคุณหญิงของตระกูลหลงตกจากหน้าผาขณะเข้าร่วมในกระบวนการช่วยเหลือแผ่นดินไหวที่ เคนยาหลังจากครึ่งเดือนของการค้นหาและช่วยเหลือยังไม่พบศพ แต่เกรงว่าอาจเกิดเหตุไม่ดีขึ้น”
บ้านตระกูลลู่
“ไม่จริง!นางฟ้าของฉันจะตายไม่ได้!เธอไม่ตาย!ฉันไม่เชื่อ!ทำไมไม่หาต่อ!ทำไมถึงไม่หาเธอต่อ!ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะตาย!ไม่เชื่อ!”
ลู่ซวงซวงกวาดของที่อยู่ตรงหน้าทิ้งไป เธออาละวาดเหมือนฟ้าผ่าเมื่อเห็นข่าวนี้ คล้ายกับถูกปืนจ่อยิงเข้าที่สมองจนแทบขาดใจ!
“ซวงซวง อย่าทำแบบนี้ คนตายไปแล้วฟื้นคืนมาไม่ได้ นี่ก็ผ่านไปกว่าครึ่งเดือนแล้วยังไม่มีรายงานคืบหน้าเลย ลูกคิดว่าจะมีปาฏิหาริย์จริงๆไหม? แม่รู้ว่าลูกเจ็บปวด……”
“แม่ไม่เข้าใจ! แม่ไม่รู้ว่าเธอลำบากแค่ไหน! ฮือๆๆ ลั่วลั่ว!ทำไมเธอต้องมาเจอชีวิตที่ร้ายๆแบบนี้ด้วย!ทำไม!ฮือๆๆ!!!ไม่!!!”
หลงเซียว ใช่แล้ว!หลงเซียว! เธอต้องไปหาหลงเซียวเพื่อถามทุกอย่าง!
ลู่ซวงซวงก็นึกถึงกล่องผ้าที่ฉู่ลั่วหานให้เธอไว้ก่อนออกจากประเทศ เธอถือมันไว้ในมือและขับรถเร็วราวเครื่องบินมายังคฤหาสน์ตระกูลหลง แต่เมื่อมาถึงเธอกลับถูกรั้งเอาไว้
ลู่ซวงซวงสะบัดแขนออกร้องว่า “หลงเซียว!ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!หลงเซียว”
เมื่อเห็นว่าเป็นลู่ซวงซวง หลงเซียวจึงให้เข้ามาได้
ลู่ซวงซวงตั้งใจจะต่อว่าเขาทันทีที่พบ แต่เมื่อเธอเจอเข้าจริงๆกลับพูดไม่ออก
หลงเซียวนอนอยู่บนเตียง ด้านข้างมีเครื่องมือทางการแพทย์ขนาดใหญ่ แสดงอัตราการเต้นของหัวใจและชีพจร ใบหน้าของเขาขาวซีด
เปรียบเทียบกันครั้งก่อนที่เจอ เขาซูบผอมลงเยอะเหลือเกิน
ลู่ซวงซวงจุกอก ให้ตายเหอะ! คู่นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!
หลงเซียวโบกมือให้จี้ตงหมิงออกไป “นั่งก่อน”
ลู่ซวงซวงนั่งลงตามที่เขาบอก
อาจเป็นเพราะคิดถึงเธอหรืออยากทำดีต่อคนที่เธอรักและเป็นห่วง ดังนั้นการกระทำที่มีต่อลู่ซวงซวงจึงไม่แย่นัก
ลู่ซวงซวงกำมือแน่น “ฉันมา เพราะอยาก……”
ด่าทอต่อว่าทุบตีคุณ!
“เอาของมาให้คุณ ลั่วลั่ว……ก่อนจากไปเธอให้ฉันเอาไว้ ฝากส่งให้คุณ”
“ลั่วหาน!? ขอผมดู!”
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ เขาอยากจะนำมันมาเก็บรักษาไว้ ไม่อยากให้ใครได้แตะต้อง
เพียงแต่เมื่อเปิดออก หัวใจของหลงเซียวก็คล้ายตกลงไปในหุบเหว
กล่องสีดำ ด้านในมีฟองน้ำ บนฟองน้ำมีแหวนวงหนึ่งส่องประกาย
นิ้วเรียวของเขาลูบไปที่แหวน คล้ายกับกำลังจับมือของเธออยู่
ไม่มีความรู้สึกใดจากดวงตาของชายผู้นี้ ไม่มีอารมณ์บนใบหน้าเขาและไม่มีการเคลื่อนไหวจากเขา
เขามองไปที่แหวนอย่างเงียบสงบ
เขาถามขึ้นว่า “เธอพูดว่าอะไรหรือเปล่า?”
ลู่ซวงซวงดวงตาแดงก่ำ เธอปาดน้ำตานึกในใจว่า โธ่เอ้ย ทำไมต้องมาเจอหลงเซียวในสภาพนี้ด้วยนะ เธอสงสารเขาอย่างจับใจ
“เธอบอกว่า……เธอบอกว่าถ้าคุณเห็นมันแล้วจะเข้าใจ ไม่ได้พูดอะไรอย่างอื่นอีก”
เห็นมันแล้วจะเข้าใจ?
หลงเซียววางแหวนลงที่เดิม “ขอบคุณที่เดินทางมามอบสิ่งนี้กับผม”
เขาขอบคุณเธอ!
พระเจ้า! เขาคือหลงเซียวนะ! หลงเซียวพูดคำว่าขอบคุณกับคนอื่น!
“เอ่อ……เธอ……” ลู่ซวงซวงไม่รู้จะพูดออกไปยังไง
หลงเซียวกำกล่องใส่แหวนไว้แน่น แล้วตอบอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า “ผมจะหาเธอต่อไป”
ลู่ซวงซวงยืนขึ้น โค้งแล้วพูดว่า “ขอบคุณมากคุณหลง!ขอบคุณ!”
ชายผู้นอนอยู่บนเตียงพยักหน้า จากนั้นสั่งคนส่งลู่ซวงซวงกลับไป
“ฉู่ลั่วหานบังเอิญพลัดตกจากหน้าผาสูง ตระกูลหลงได้ระดมกำลังทหารในพื้นที่ เรือยอทช์ส่วนตัว เครื่องบินเจ็ตส่วนตัว กองกำลังพิเศษและกองกำลังอื่นๆ เพื่อดำเนินการค้นหาแบบปูพรมทั้งวันทั้งคืน ซึ่งบัดนี้มีค่าใช้จ่ายมากกว่า10,000ล้านหยวน แต่ผ่านมาแล้วสามสิบวันยังไม่มีรายงานคืบหน้า……”
เมื่อเห็นข่าวนี้หลงเซียวจึงได้รู้ว่าเวลาผ่านมานานขนาดนี้แล้ว เขาไม่ได้กินไม่ได้นอนทั้งวันทั้งคืน เขาใช้ยากล่อมประสาทในปริมาณมากเสียจนทำให้ลืมวันลืมคืน
เวลายังดำเนินต่อไป การค้นหายังไม่สิ้นสุดลง
หลงเซียวไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าจะต้องใช้เงินทองเท่าไหร่ เขาจะต้องหาเธอให้พบ แม้จะเป็น……เพียงร่างไร้วิญญาณก็ตาม
ผ่านไปสองเดือน การค้นหาชายฝั่งและที่ดินอย่างละเอียด และการกู้ซากต้องหยุดลง
ในตอนค่ำหลังฝนตก คฤหาสน์ร้างและว่างเปล่า
หลงเซียวนั่งอยู่บนเก้าอี้ กู้เยนเซินอยู่ข้างกายเขา พูดว่า “สิ่งที่คุณต้องการ ผมหามาให้แล้ว”
หลงเซียวไม่ได้พูดอะไร ดวงตาที่อ่อนล้าของเขาไม่รู้ว่ากำลังมองไปทางไหน ท่าทีแปลกไปจากเดิมมาก
กู้เยนเซินพูดว่า “เมื่อห้าปีก่อนตอนที่คุณอยู่อเมริกาและเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ คนที่ทำการผ่าตัดและช่วยชีวิตคุณไว้ก็คือภรรยาของคุณ หลงเซียว1”
สำหรับเรื่องที่มือของเธอได้รับบาดเจ็บอย่างไร และเธอต้องถูกย้ายไปที่แผนกอายุรกรรม กู้เยนเซินไม่อยากพูดถึงมัน
หลงเซียวหลับตาลงโดยไม่ได้พูดอะไร มันน่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้เขาคลุ้มคลั่ง แต่เพราะการจากไปที่ไม่คาดคิดของฉู่ลั่วหาน……เขาไม่มีเวลาเอามาสาใจอีกต่อไป เพียงขนตาที่สั่นไหวแสดงถึงความอดทนความเศร้าโศกและความอ้างว้างอย่างเต็มที่
เป็นเวลาเนิ่นนาน ในขณะที่กู้เยนเซินคิดว่าเขาจะไม่ยอมเปิดปากใดๆออกมา ชายบนรถเข็นก็พูดอย่างอ่อนแรงว่า “เธอมักพูดถึงการหย่าร้างอยู่บ่อยๆ ผมบอกกับเธอว่า ในชีวิตของหลงเซียวผมจะไม่มีคำว่าหย่าร้าง จะมีก็ต่อเมื่อใครคนใดคนหนึ่งไม่อยู่แล้วเท่านั้น……”
แสงอาทิตย์ส่องมายังใบหน้าของเขา เขามองไปตามแสงนั้น “เธอทิ้งผมไว้แบบนี้จริงๆ"
ชายหนุ่มมองออกไปที่ท้องฟ้า เมฆสีฟ้าขาว บริสุทธิ์เหมือนคนในใจที่เดินจากไป บินจากไป……
ลั่วหาน ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ชีวิตนี้คุณก็คือภรรยาของผม
“ฉู่ลั่วหานภรรยาของหลงเซียวเจ้าสังหาริมทรัพย์ในประเทศได้รับการตัดสินอย่างเป็นทางการว่าเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ตระกูลหลงจะดำเนินจัดงานศพเพื่อส่งเธอสู่สุขคติ หลงเซียวใช้เงินหลายร้อยล้านเพื่อซื้อสุสาน 10,000 ตารางเมตรให้กับภรรยาที่รักของเขา……"
บนหลุมฝังศพหินอ่อนสีขาว เขาเขียนบทความอย่างเป็นทางการด้วยลายมือที่เป็นอมตะของเขาว่า – ฉู่ลั่วหานภรรยาที่รักขอให้นอนพักผ่อนที่นี่อย่างสงบ