คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 167 นี่คือพลังแห่งรัก
ตอนที่ 167 นี่คือพลังแห่งรัก
ร่างเธอร่วงลงไปคล้ายกับผีเสื้อกำลังโบยบินดิ่งดำสู่หุบเขาด้วยความเร็วสูง!
หลงเซียว……ฉันรอคุณไม่ได้……
ฉันรอพบคุณไม่ได้แล้ว……
เสียงร้องในใจของเธอค่อยๆถูกปิดกั้นด้วยแรงกดดันมหาศาล เสื้อคลุมสีขาวของฉู่ลั่วหานถูกกิ่งไม้ที่หน้าผาขีดข่วน ร่างกายของเธอถูกบาดลึกเป็นแผลแตกต่างกัน
แต่เธอไม่สามารถรับรู้ได้อีกต่อไป
โลกทั้งใบกำลังมืดลง มืดยิ่งกว่าเวลาพายุพัดมา มืดเสียจนไม่มีแม้แต่วี่แววของแสงสว่าง ทุกอย่างดูห่างไกลไม่สามารถเอื้อมมือไปคว้าไว้ได้
เครื่องบินของหลงเซียวมาถึงลานจอดเครื่องบิน ด้านนอกยังมีฝนตกหนักด้าน ไม่มีใครอยู่บนลานจอดเครื่องบินแม้แต่คนเดียว แสงไฟของเครื่องบินส่องสว่างไปทั่วทั้งลานจอด ส่องให้เห็นเม็ดฝนที่ตกหนักและภูเขาทุกด้านทอดยาวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด พายุฝนในครั้งนี้คล้ายกับนำฝนทุกเม็ดที่จะตกในทวีปแอฟริกามารวมกันในที่นี้
จี้ตงหมิงกางร่มออก “เจ้านายครับ”
หลงเซียวก้าวลงมาจากเครื่องบิน เขาถือร่มในมืออยู่คันหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางลมฝนหยาดฝนซึมแทรกผ่านเข้าไปด้านในทำให้สูทและมือของเขาเปียกปอน
หลงจื๋อขมวดคิ้ว “ฝนตกหลังจากแผ่นดินไหว เอเชียและแอฟริกาก็เหมือนกันหมด”
เขาพยายามจะผ่อนคลายบรรยากาศที่ตึงเครียดลง เพราะท่าทีของพี่ชายเขานั้นเย็นชามาก แต่เหมือนไม่มีใครสนใจในคำพูดของเขา หลงจื๋อเอ๋อยักไหล่
“ไปที่ค่ายของทีมแพทย์”
เสียงของหลงเซียวไม่เยือกเย็นอีกต่อไป ท่ามกลางสายฝนอันหนาวเหน็บนี้ คล้ายกับได้ยินเสียงแห่งความอบอุ่น
จี้ตงหมิงงงเล็กน้อย ทุกครั้งที่เกี่ยวกับคุณหญิง เจ้านายของเขามักจะมีท่าทีแบบนี้เสมอ?
ใช่แล้ว นี่คือพลังแห่งความรัก ต้องใช่แน่ๆ
จี้ตงหมิงเข้าใจถึงเหตุผลแต่ก็ไม่แสดงออกมา ตอบเพียงว่า “ครับ!”
เนื่องจากหลงเซียวเพิ่งทำการผ่าตัดหัวใจมาจึงทำให้เขาเดินได้ช้าลง ตอนนี้ที่เขาทำอยู่ถือว่าเป็นการทำร้ายหัวใจมากเกินพอแล้ว หากเขายังพยายามฝืนต่อไปกลัวว่าจะเป็นแบบที่หมอพูดคือฆ่าตัวเอง
แม้ว่าเขาจะเดินช้าลงเล็กน้อย แม้ว่าใบหน้าของเขาซีดเซียวไปบ้าง แต่ร่างกายของเขาก็ยังเต็มไปด้วยเสน่ห์ ศักดิ์ศรี อำนาจและอื่น ๆ ส่องประกายไม่ได้ลดตามลงไป
โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้แสงไฟจากเครื่องบินที่ส่องมา ทำให้แผ่นหลังท่ามกลางสายฝนของเขาดูมีพลังมากยิ่งขึ้น ไม่ลดลงแม้แต่น้อย
คุณชายหลง หลงจื๋อ จี้ตงหมิง นอกจากนี้ยังมีแพทย์ส่วนตัวของตระกูลหลง แต่ละคนถือร่มสีดำก้าวออกมาจากที่ลงจอด แสงไฟของเครื่องบินก่อให้เกิดภาพที่เป็นเอกลักษณ์ท่ามกลางฝนตกหนัก
ถนนเสียหายไม่สามารถขับรถได้ แต่โชคดีที่ระยะทางไม่ไกลนัก หลังจากเดินไปประมาณยี่สิบนาทีพวกเขาก็เห็นแสงไฟ เครื่องกำเนิดไฟฟ้าชั่วคราวทำงานอย่างหนักเพื่อผลิตกระแสไฟฟ้า ซึ่งสร้างเสียงรบกวนที่ไม่พึงปรารถนาในคืนอันมืดมิดเช่นนี้
ทีมพยาบาลและแพทย์สองสามคนเห็นว่าหลงเซียวกำลังเดินมาภายใต้ฝนที่ตกหนัก ตัวเขาสูงตรงภายใต้แสงไฟคล้ายกับเทพเจ้า
ช่างสูงส่งและไม่อาจเอื้อมได้ เขาหล่อเหลาและเยือกเย็น สามารถจับหัวใจของผู้หญิงได้อย่างง่ายดาย
ถังจิ้นเหยียนเมื่อมองเห็นหลงเซียวและหลงจื๋ออีกทั้งผู้ที่ติดตามมาแต่กลับไม่เห็นฉู่ลั่วหาน เกิดอะไรขึ้น?
ฉู่ลั่วหานละ?
เขายังไม่ทันได้พูดอะไรออกไป หลงเซียว1ก็รีบถามว่า “ลั่วหานล่ะ?”
เขาฝ่าลมฝ่าฝนข้ามน้ำข้ามทะเลและอดทนกับความเจ็บปวดของร่างกายมาเพื่อพบผู้หญิงคนนี้ ดังนั้นเขาจึงได้เอ่ยถามถึงแต่เธอ
ว้าว! ฉากนี้น่าประทับใจจริงๆ เขาขับเครื่องบินส่วนตัวมารับเธอถึงที่นี่! สมแล้วที่เป็นหลงเซียว เปรียบเทียบกับตอนที่ให้ดอกไม้แก่โม่หรูเฟยที่โรงพยาบาลนั้นช่างเทียบกันไม่ติดเสียเลย!
เท่ห์สุดๆ!!!
หลงเซียวเป็นผู้ชายที่อยู่คนละโลกกับพวกเธอจริงๆ!เป็นคนที่เพอร์เฟคที่สุดในโลก!!
แต่เมื่อเขาพูดออกมาดังนั้น ทำให้ถังจิ้นเหยียนสับสนมาก เขาตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก คิ้วขมวดขึ้นด้วยความตกใจ ความรู้สึกเจ็บปวดและผิดหวังเมื่อครู่ยังไม่ทันจางหายไป เขากลับมาถามว่าเธอไปไหน?
“เธอไปรอคุณอยู่ที่ลานจอดเครื่องบินตั้งนานแล้ว คุณอย่าบอกนะว่าคุณไม่เห็นเธอ? คุณหลงไม่ทราบว่าคุณกำลังล้อผมเล่นอยู่เหรอ?”
เธออยู่ที่ลานจอด? เขาไม่เห็นจริงๆ
เขาขมวดคิ้วขึ้น อาจเป็นเพราะเมื่อครู่เขารีบเดินจนเกินไปทำให้สีหน้าของเขาไม่ดีนัก ริมฝีปากซีดเผือด
“ท่านรองอธิการบดีถัง พวกเราเดินทางมารับคนของเรากลับไปด้วยตัวเองแล้ว คุณเลิกแสดงละครตบตาซะทีเถอะ พี่สะใภ้ผมอยู่ไหน ส่งเธอออกมาดีๆ”
หลงจื๋อไม่ได้แกล้งเขาเล่นเท่านั้น น้ำเสียงของเขาเอาจริงและต้องการพาพี่สะใภ้ออกไปจากลานขยะแห่งนี้ เขาไม่สนใจการช่วยเหลือผู้ประสบภัยใดๆ พี่สะใภ้ของเขามีหน้าที่เป็นคุณหญิงบ้านตระกูลหลงอย่างเดียวเท่านั้น!
เกาหยิ่งจือก้าวออกมาด้วยรอยยิ้ม "คุณชายรองหลง คุณหมายถึงอะไรคะ? คุณคิดว่าพวกเราซ่อนคนไว้เหรอ?พี่สะใภ้ของคุณรู้ว่าพี่ชายคุณกำลังมาเธอก็รีบไปที่ลานจอดเครื่องบินตั้งนานแล้วแต่พวกคุณไม่เห็น แต่ในทางกลับกันคุณมาตามหากับเรา หรือเราต้องไปหาพี่สะใภ้ของคุณคนไหนมาให้เหรอ? หรือคุณเห็นว่าคนไหนเหมาะสมก็เอาตัวไปได้เลย "
เกาหยิ่งจือ ผู้หญิงคนนี้มองแล้วจะอ้วกจริงๆ
“นี่พี่สาว ผู้หญิงพูดมากปากจะเหม็นนะ ต่อไปไม่มีใครกล้าจูบคุณหรอก อ้อแต่ก็นะ คุณเป็นแบบนี้ก็ไม่มีกล้าจูบคุณหรอก”
“คุณชายรองหลงเองก็ช่วยเก็บปากเอาไว้ให้ดีด้วยนะคะ!”
“ทำไม?จะจูบผมเหรอ?ขอโทษทีนะผมไม่ชอบผู้หญิงแก่!”
“แก!”
ทันใดนั้นหลงเซียวรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดสังเกตขึ้นมา เขาจำได้ว่าที่ตรงนั้นมีร่มวางอยู่ แต่ไม่มีคน
“กลับไปที่ลานจอด!”
สิ้นเสียงคำสั่งของหลงเซียว ทุกคนพากันหันหลังกลับ ถังจิ้นเหยียนรีบเดินตามมา “ผมมั่นใจว่าเธอไปที่นั่น!”
หลงเซียวมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ความหมายว่าเขาพูดมากเกินไปแล้ว
เมื่อมาถึงลานจอดก็พบว่ามีร่มคันหนึ่งตกอยู่และถูกน้ำฝนท่วมไปกว่าครึ่งแล้ว รอบๆไม่มีร่องรอยใดๆ
ร่มอยู่ที่นี่ แต่กลับไม่มีคน!
“นี่เป็นร่มที่เธอเดินถือออกมา!”
หลงเซียวมองดูร่มและมองไปยังแผงกั้นที่ถูกแผ่นดินไหวทำลายจนไม่เป็นท่า มองออกไปก็รู้ว่าข้างล่างนี้คือหุบเขา
เขากัดฟันและออกคำสั่งว่า “ออกค้นหา!จากแคมป์จนถึงลานจอด ค้นให้ทั่วทุกมุมไม่มีข้อยกเว้น!”
“รับทราบ!”
ถังจิ้นเหยียนเองก็ตกใจกลัวเช่นกันในเวลานี้!
“เร็วเข้า ค้นหา ต้องหาคุณหมอฉู่ให้เจอ!”
เวลาใกล้จะตีสี่แล้ว ท้องฟ้ามืดสนิท ฝนยังไม่มีทีท่าจะหยุดตก สถานการณ์เลวร้ายที่สุด
อีกทั้งตอนนี้ยังมีอาฟเตอร์ช็อกตามมาเป็นระยะๆ
“คุณหมอฉู่!”
“ลั่วหาน!”
“ลั่วหาน!”
เสียงของหลงเซียวและถังจิ้นเหยียนเรียกชื่อของเธอออกมาพร้อมกัน คนที่อยู่รอบๆพากันงง
หลงเซียวส่งสายตาไม่เป็นมิตรไปที่เขา แล้วหันหน้าหนีไป
มือหนึ่งถือร่ม อีกมือหนึ่งกำหน้าอกไว้!
แผลผ่าตัด!
เจ็บ!
“คุณชายใหญ่ครับ! คุณจะฝืนต่อไปไม่ได้แล้ว ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเรา ถ้าคุณยังฝืนอยู่จะไม่ดีแน่ๆ! คุณชายใหญ่!”
“พี่ครับ ฟังคำพูดหมอนะ ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเรา ผมจะพาพี่สะใภ้กลับมาให้ได้!”
เสียงตะโกนปะทะกับเสียงฝน ทำให้เสียงที่ได้ยินฟังดูเบาลง
เสื้อเชิ้ตสีขาวของหลงเซียวถูกเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาเป็นรอยกว้าง
“คุณชายใหญ่!คุณต้องหยุดเดี๋ยวนี้!”
เมื่อทีมแพทย์เห็นว่าหลงเซียวกำลังฝืนชีวิตตัวเองก็เริ่มกังวลใจ รีบดึงจี้ตงหมิงเข้ามาแล้วบอกว่า “รีบพาเขาไปที่เครื่องบิน!”
ร่มในมือของหลงเซียวหล่นลงสู่พื้น “ค้นหาต่อไป!”
“เจ้านาย เข้าไปข้างในก่อน!”
“ผมไม่เป็นไร!”
แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปคงจบแน่ๆ!
ทำไมถึงดื้อดันแบบนี้นะ!
ทีมแพทย์รีบขึ้นไปเตรียมพื้นที่บนเครื่องบิน และหยิบยากล่อมประสาทมาแทงเข้าที่แขนของหลงเซียว “คุณชายใหญ่ ขอโทษนะครับ!”
“แก! ปล่อยเดี๋ยวนี้!”หลงเซียวพยายามต่อสู้ พวกเขาช่วยกันจับแขนไว้จึงทำให้ฉีดยาได้สำเร็จ
กำลังคนหลายสิบคนออกค้นหาในพื้นที่ทุกตารางนิ้วบนพื้นหญ้า สถานที่ต่ำ หลังโขดหิน ป่าไม้ และภูเขาที่เกิดจากแผ่นดินไหว เรียกได้ว่าพลิกแผ่นดินหา
แต่กลับไม่มีแม้แต่ร่องรอย
แสงไฟฉายส่องไปทั่วสารทิศ เสียงเรียกหาไม่เคยหยุดลง
พวกเขาออกตามหาตั้งแต่ตีสี่กระทั่งเจ็ดโมงเช้า แน่ใจว่าในระยะสิบกิโลเมตรไม่พบร่องรอย
ท้องฟ้าเริ่มเปิด ฝนหยุดตกแล้ว ถังจิ้นเหยียนและทีมค้นหาเหนื่อยล้า
“ตอนนี้มีอีกเพียงอย่างเดียวที่น่าจะเป็นไปได้คือเธอตกลงไปในหุบเขา พวกเราควรลงไปค้นหา เพราะร่มของเธอตกอยู่บริเวณนั้น”
หลงจื๋อเอามือยกขึ้นปาดหน้า ไม่รู้ว่าเม็ดฝนหรือเม็ดเหงื่อที่ไหลลงมา ด้านหลังของเขาเปียกโชก “เป็นความคิดที่ดี เดี๋ยวผมจะลงไปจากตรงนี้ พวกคุณรออยู่ที่นี่!”
“ผมไปด้วย”
ถังจิ้นเหยียนตบบ่าเขาแล้วลุกขึ้น “เตรียมเชือก ผมและคุณชายรองหลงจะลงไปข้างล่าง”
“ท่านรองอธิการบดี นี่มันเสี่ยงเกินไปหุบเขานี้สูงกว่าหนึ่งพันเมตร……ถ้าหาก……” เกาหยิ่งจือดึงเสื้อเขาไว้แต่ถูกเขาปัดมือออก
เขาไม่ได้เห็นเธอในสายตาด้วยซ้ำ หันหลังกลับและพูดว่า “ผู้บาดเจ็บยังต้องการพวกคุณ กลับไปช่วยพวกเขา”
เมื่อนำเชือกผูกที่รอบเอวเรียบร้อย พวกเขาทั้งสองจับหินด้วยมือเปล่าและค่อยๆทิ้งตัวลงไป “ถังจิ้นเหยียน ถ้าผมพบพี่สะใภ้ ผมจะขอบคุณมากแน่นอน”
ถังจิ้นเหยียนตอบว่า “ไม่ต้อง ถ้าจะขอบคุณก็ให้เธอพูดกับผมเอง”
“ได้!พี่สะใภ้ต้องไม่เป็นอะไรแน่! พี่ชายผมก็เช่นกัน!”
เชือกที่ถูกส่งลงไปยาวขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสองลงไปได้ประมาณสี่ร้อยเมตรแต่ยังไม่พบร่องรอยใดๆ
หลงจื๋อชี้ไปที่ของชิ้นหนึ่งแล้วตะโกนว่า “เสื้อ!เสื้อ!”
เสื้อสีขาวที่ถูกแขวนเกี่ยวอยู่ตรงกิ่งไม้ คล้ายกับถุงใบใหญ่
“ไปดู!”
“ผมไปเอง!”
ร่างที่แข็งแกร่งของหลงจื๋อปีนไปในแนวนอน เขาปัดกิ่งไม้ออกและถือผ้าสีขาวที่ขาดรุ่งริ่งไว้ในมือของเขาเพื่อดูอย่างระมัดระวัง “ ถังจิ้นเหยียน เสื้อผ้าของพี่สะใภ้! เสื้อคลุมสีขาวของเธอแน่ๆ! เธอน่าจะตกลงไปข้างล่าง!”
บนเสื้อสีขาวที่เปียกชุ่มนั้นมีรอยเลือดอยู่ คาดว่าเธอได้รับบาดเจ็บ
แม่งเอ๊ย!
ถ้าพี่สะใภ้เขาเป็นอะไรไป เขาคงต้องตายแน่ๆ!
“รีบลงไปกันเร็ว!”
ห่างออกไปหลายสิบเมตรมีเศษเสื้อห้องแล็บสีขาวขาดวิ่นอยู่หลายชิ้นกระจัดกระจาย ทั้งสองคนวิตกกังวลและมีความตกใจทวีความรุนแรงมากขึ้น
เธอตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้น เสื้อผ้ายังถูกฉีกขาดแบบนี้ เธอจะอยู่ดีหรือ?
หลงจื๋อสะบัดหัว ไม่!เป็นไปไม่ได้ พี่สะใภ้เขาต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน!
“รองเท้า!รองเท้าของเธอ!”
รองเท้าข้างหนึ่งของฉู่ลั่วหานตกลงบนหินที่ยื่นออกมา และรองเท้าบูตก็มีรอยขีดข่วนเป็นรอยยาวมีคราบเลือด
ถังจิ้นเหยียนถือรองเท้าขึ้นมาดู ดวงตาเขาร้อนผ่าว “เธอน่าจะ……”
“หุบปากไปเลยนะ! เธอไม่เป็นอะไร! พี่สะใภ้ผมเธอแข็งแกร่งและเป็นคนดีขนาดนั้น เธอต้องปลอดภัยดี!” หลงจื๋อแย่งเอารองเท้าไปและผูกเข้ากับตัวเขา
“หาต่อไป!”
“พี่ครับ!พี่ครับ!”
ถังจิ้นเหยียนปาดน้ำตาที่ไหลล้นออกมา คอของเขาแห้งสนิท แต่ก็พยายามออกเสียงร้องเรียกเธอ “ลั่วหาน!ฉู่ลั่วหาน!”
“พี่ครับ!พี่อยู่ที่ไหน!”
“ฉู่ลั่วหาน!ได้ยินผมมั้ย!”
“เธอน่าจะสลบอยู่ ผมคิดว่าเธอคงได้รับบาดเจ็บมาก!”
หลงจื๋อกระวนกระวายใจมาก แต่เขาก็ไม่อาจยอมรับได้ว่าเธอจะตาย เขายอมที่จะเชื่อว่าเธอคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง
หลงจื๋อปาดน้ำตาแล้วค้นหาต่อไป บนพื้นพบของบางอย่างส่องประกาย “นั่นอะไร?!”
สายตาถังจิ้นเหยียนมองไปตามที่เขาชี้ “กุญแจ กุญแจของพี่สะใภ้คุณ”
“ผมจะไปเอามาเอง!”