คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 165 ท่านเซียวเดินทางมาแอฟริกาด้วยตนเอง
ตอนที่ 165 ท่านเซียวเดินทางมาแอฟริกาด้วยตนเอง
“ข่าวใหม่ล่าสุด!ในวันนี้เวลาปักกิ่ง15.15นาฬิกา เคนยาเมืองไนโรบีเกิดเหตุการณ์แผ่นดินไหวขึ้นในระดับ7 มีความรู้สึกแรงสั่นสะเทือนในทุกทิศทาง!”
“เมืองไนโรบีตั้งอยู่ใกล้หุบเขารอยแยกใหญ่ของแอฟริกาตะวันออกแผ่นดินไหวขึ้นอีกครั้ง ขณะนี้มีบ้านเรือนมากกว่า 7,000 หลังพังทลายในบริเวณศูนย์กลาง ยังไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับการบาดเจ็บล้มตาย … "
"แผ่นดินไหวในครั้งนี้ทำให้การสื่อสารทั้งหมดถูกตัดขาด และถนนได้รับความเสียหายเป็นบริเวณกว้าง……”
เคนยา?!
ประเทศที่ถังจิ้นเหยียนอยู่! ซึ่งหมายความว่าฉู่ลั่วหานอยู่ด้วย!
“อาหมิง!บินเมืองไนโรบีเดี๋ยวนี้!”
จี้ตงหมิงพยักหน้า “ครับ!”
เขากำลังจะก้าวขาออกไป หลงเซียวก็พูดขึ้นว่า “ใช้เครื่องบินส่วนตัวของผม ออกเดินทางจากเมืองหลวง ใช้เส้นทางที่ใกล้ที่สุด ผมต้องถึงที่นั่นให้เร็วที่สุด!”
จี้ตงหมิงครุ่นคิดแล้วตอบว่า “เจ้านายครับ บินจากที่นี่ด้วยเครื่องบินธรรมดาใช้เวลาสามสิบชั่วโมง หากใช้เครื่องบินส่วนตัวเร็วสุดก็สิบห้าชั่วโมง”
เดี๋ยวนะ!เมื่อสักครู่เจ้านายเขาบอกว่าอะไรนะ! เขา……จะไปด้วยงั้นเหรอ!
“เจ้านาย ตอนนี้จะออกเดินทางระยะไกลไม่ได้ หัวใจของคุณทนต่อแรงกดอากาศสูงขนาดนั้นไม่ได้ อีกอย่างต้องใช้เวลาบินถึงสิบห้าชั่วโมง บินระยะไกลอาจทำให้หัวใจ……”
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระ รีบไปจัดการ!”
แผ่นดินไหวระดับ7 บ้านทั้งหลังพังเป็นบริเวณกว้างและการสื่อสารถูกตัดขาด วิธีเดียวที่เขาจะติดต่อเธอได้คือไปที่นั่นด้วยตัวเอง ไม่ว่าเธอจะคิดยังไง ไม่ว่าเธอจะรักใคร เขาก็ไม่อยากเสียเธอไป!
ไม่ ไม่เพียงแต่สูญเสีย เพียงแค่คิดว่าจะสูญเสียเธอไปหัวใจของหลงเซียวก็แทบสลาย
“หลงเซียว จะทำอะไร!”
เมื่อได้ยินว่าลูกชายตัวดีจะเดินทางไปเคนยาด้วยตัวเอง หลงถิงก็ดึงแขนของเขาไว้แล้วตะคอกใส่หน้า!
หลงเซียวที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธแค้นพูดว่า “ผู้หญิงที่ผมเลือกเอง ผมจะรับผิดชอบเธอให้ถึงที่สุด”
เป็นอย่างที่พ่อของเขาพูด เขาต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง
เขาหยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่แล้วเดินออกจากคฤหาสน์ไป
“หลงเซียว!”
หลงถิงที่ยืนอยู่ด้านหลังอารมณ์เกรี้ยวกราดกับการกระทำหูทวนลมของหลงเซียว
เมื่อหลงจื๋อได้ยินเรื่องราวก็รีบมายังคฤหาสน์และดึงแขนเขาไว้อ้อนวอนว่า “พี่ใหญ่ ให้ผมไปด้วยนะ!”
ภาคตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองไนโรบี ซึ่งเป็นศูนย์กลางของแผ่นดินไหว โชคดีที่อุตสาหกรรมและย่านการค้าไม่ได้รวมตัวอยู่ที่ชายเมือง โชคไม่ดีที่ความหนาแน่นของประชากรที่นี่ค่อนข้างสูง
หลังจากทีมกู้ภัยมาถึง พวกเขาก็ได้รับการต้อนรับเป็นคราบเลือดและซากศพ ฉากนั้นโหดร้ายและไม่น่าดู
ถังจิ้นเหยียนกุมมือฉู่ลั่วหานไว้แน่น “คุณหมอฉู่ เวลาช่วยเหลือผู้ป่วยจากเหตุการณ์แบบนี้จริงๆ กลัวไหม?”
ฉู่ลั่วหานสวมถุงมือแพทย์และหูฟังเรียบร้อย "กลัวไหม?คำๆนี้ถูกลบออกจากพจนานุกรมของฉันไปแล้วละค่ะ"
เธอเป็นคนหนึ่งที่เคยผ่านประสบการณ์ของคำว่าตายมาแล้ว หากในวันนี้เธอจะตาย เธอก็ไม่หลงเหลือความรู้สึกกลัวใดๆ แต่กลับนิ่งสงบเสียมากกว่า
ถังจิ้นเหยียนหัวเราะขึ้น รอยฟกช้ำที่ด้านหลังของเขาช่างแตกต่างกันอย่างมากกับรอยยิ้มนี้ แต่ความอ่อนโยนของรอยยิ้มทำให้ชายคนนี้มีเสน่ห์มากขึ้น
ฉู่ลั่วหานหัวเราะเช่นกัน “มีใครเคยบอกคุณไหมว่า เวลาคุณยิ้มนั้นมีเสน่ห์จริงๆ”
ถังจิ้นเหยียนหน้าแดง “หมายความว่ายังไง?”
ฉู่ลั่วหานไม่ได้ตอบกลับคำถามของเขา เธอเดินข้ามเศษกำแพงไปเพื่อเข้าหาผู้บาดเจ็บ
ถังจิ้นเหยียนมองตามหลังเธอไป เขามีความสุขมาก เธอไม่ได้พูดแบบนี้ครั้งแรก แต่เป็นเพราะว่าเธอพูด เขาจึงจดจำมันเอาไว้ในใจ
"กระดูกเชิงกรานหัก กระดูกท่อนแขนหัก ร่วมกับการกระทบกระแทกเล็กน้อย ทำCTทันที เตรียมผ่าตัดกระดูก!"
ฉู่ลั่วหานวินิจฉัยผู้ป่วยหลายราย เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นถังจิ้นเหยียนเขากำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นเพื่อรักษาเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่มีคราบเลือดบนใบหน้า เนื่องจากอยู่ในตำแหน่งที่ต่ำกว่า เขาจึงต้องก้มศีรษะลงและพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เหมือนพ่อคุยกับลูกสาว
กลุ่มควันและฝุ่นหนาปกคลุมไปรอบอย่างไร้ทิศทาง ฉู่ลั่วหานมองเขาด้วยดวงตาที่สดใส เธอยิ้มจากนั้นก้มศีรษะลงเพื่อทำงานต่อ
“ เลือดออกในสมอง! คุณหมอเฉิน ทำCT scan สมอง!”
อุปกรณ์ทางการแพทย์ในบริเวณที่เกิดแผ่นดินไหวมีจำนวนจำกัด และอุปกรณ์ขนาดใหญ่จำนวนมากไม่สามารถเคลื่อนย้ายไปได้ชั่วคราว ซึ่งจะทำให้เกิดประสิทธิภาพในการช่วยเหลือผู้ป่วยล่าช้า
ฉู่ลั่วหานปาดเหงื่อออกจากใบหน้า “คุณหมอถังคะ ไม่มีวาร์ฟารินแล้ว หลังการผ่าตัดหัวใจต้องใช้ในการกดทับแต่ผู้ป่วยรอไม่ไหวแล้ว”
“ผมได้ขอไปที่ศูนย์การแพทย์ในพื้นที่แล้ว และพวกเขาจะนำส่งภายในหนึ่งชั่วโมง คนไข้เป็นยังไงบ้าง” ร่างกายถังจิ้นเหยียนแปดเปื้อนไปด้วยเลือด ไม่รู้ว่ามันเป็นเลือดของคนต่อกี่คน
"สถานการณ์ของผู้ป่วยทั้งสองคนแย่มาก ฉันกลัวว่ายื้อไว้จะใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง สภาพแวดล้อมที่นี่แย่เกินไป"
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า “ผมรู้แต่ตอนนี้เราทำได้แค่รอ คุณอย่าเพิ่งใจร้อนไป เดี๋ยวยาส่งมาถึงแล้วผมจะรีบผ่าตัดด้วยตัวเอง”
ถ้าเขาลงมือผ่าตัดด้วยตัวเอง เธอก็ไม่มีอะไรเป็นห่วง
“ ตูม!”
ซากปรักหักพังกลับมารุนแรงขึ้นอีกครั้ง!
“อาฟเตอร์ช็อก! ทุกคนรับไปยังที่ปลอดภัยเร็ว!"
“โอ๊ย!”
ฉู่ลั่วหานสะดุดหินล้มลง ขาของเธอติดอยู่ หันหน้าเข้าหาซากตึกที่กำลังพังลงมา
“ลั่วหาน!”
ถังจิ้นเหยียนกอดเอวของฉู่ลั่วหานด้วยแขนทั้งสองข้างของเขาและดึงเธอขึ้นมา แต่หินที่อยู่ใต้เท้าของเขากลับลื่นและร่างสูงใหญ่ก็ล้มลงกะทันหันขณะที่เขากำลังจะชนเข้ากับซากปรักหักพัง
ฉู่ลั่วหานรีบดึงมือเขาไปในทิศทางตรงกันข้าม! ใช้น้ำหนักของตัวเองเพื่อรักษาสมดุลไว้
ยามเป็นยามตายเขาใช้ตัวเองเข้าแลกเพื่อเธอ ตอนนี้เธอควรช่วยเหลือกันและกัน
ถังจิ้นเหยียนจับมือเรียวงามของเธอไว้และเรียกชื่อเธอออกมา “ลั่วหาน……”
“คุณช่วยฉันได้ ทำไมฉันจะช่วยคุณไม่ได้?” เธอยิ้มขึ้นอย่างสดใส
“แน่นอน!”
นี่เป็นฉากที่น่ากลัวและน่าตื่นเต้น
“รีบไปกันเถอะ”
นิ้วทั้งสิบประสานกันแน่น ทั้งสองคนเหยียบข้ามก้อนหินและก้อนอิฐที่แตกหัก แล้วเดินไปที่บริเวณเต็นท์ด้วยความรู้สึกหวาดผวา
พวกเขาได้รับเสียงปรบมือดังกึกก้องอย่างต่อเนื่อง
บนท้องฟ้า ณ เครื่องบินส่วนตัวของท่านเซียว
“เจ้านายครับ ยังอีกประมาณสิบชั่วโมง นี่เป็นเส้นทางที่ใกล้ที่สุดแล้วและความเร็วที่สุดแล้วครับ”
หลงเซียวนั่งอยู่ที่โซฟา การตกแต่งภายในของเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวอันหรูหราลำนี้เหมือนกับห้องสวีทของโรงแรมระดับห้าดาว ซึ่งเขาซื้อมาไว้เผื่อใช้เป็นพิเศษในช่วงวันหยุดพักผ่อนของเขากับภรรยา
ภรรยาของเขา ฉู่ลั่วหาน
ถ้าหลังจากแต่งงานไม่เกิดเรื่องพวกนั้นขึ้น พวกเขาคงได้ข้ามไปยังน่านฟ้าทั้งห้าทวีปและสี่มหาสมุทรด้วยเครื่องบินลำนี้แล้ว และได้เห็นความสวยงามของโลกไปด้วยกัน
“พี่ใหญ่ครับ ผมเชื่อว่าเรื่องของพี่สะใภ้กับถังจิ้นเหยียนไม่ใช่เรื่องจริงแน่ๆ มันต้องมีอะไรบางอย่างผิดพลาดไป” หลงจื๋อรู้สึกเหมือนมีอะไรมาขวางใจ เมื่อเขาได้ยินหยวนชูเฟินบอกว่าพี่สะใภ้และถังจิ้นเหยียนมีความสัมพันธ์กัน หลงจื๋อไม่เชื่ออย่างสุดใจ
พี่สะใภ้เขาเป็นสตรีที่สูงส่งเช่นนั้น ถ้าเธอชอบใครสักคนก็คงกล้าเปิดเผยออกมาอย่างจริงใจ มีความจำเป็นต้องหลบหนีไปอยู่ในที่ทุรกันดารแบบนั้นหรือ?
หลงเซียวมองมาด้วยสายตาเย็นชาพูดว่า “เป็นเรื่องเข้าใจผิดหรือเปล่า เมื่อพบเธอเดี๋ยวก็รู้เอง”
สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องนี้ แต่คือทำไมบันทึกการขึ้นเครื่องของฉู่ลั่วหานถึงถูกลบทิ้ง? ด้วยอำนาจของเธอจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะทำให้สายการบินทำเรื่องแบบนี้ได้ ใครเป็นคนช่วยเธอ? ถังจิ้นเหยียน? ก็เป็นแค่หมอ จะมีสิทธิ์มากมายมาจากไหนกัน?
ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ
สถานที่เกิดแผ่นดินไหว
“ด้านหน้านี้เป็นโรงเรียน ตอนที่เกิดเหตุนักเรียนกำลังเรียนหนังสือ ผู้บาดเจ็บ……ไม่รู้กี่คน" ชายในพื้นที่เช็ดน้ำตาและบอกถังจิ้นเหยียนเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน
ฉู่ลั่วหานฟังถังจิ้นเหยียนแปลเป็นภาษาจีนแล้วเธอก็กำมือแน่น “ไปที่โรงเรียนก่อน เด็กๆสำคัญมาก”
“โอเค ที่นี่ให้พวกเขาดูแลไป ผมจะไปที่โรงเรียนกับคุณ”
ทั้งสองสะพายกระเป๋ายาแล้วเดินไปทางโรงเรียน
ข้างหลังพวกเขามีดวงตาคู่หนึ่งที่แสนเยือกเย็นหรี่ลงอย่างดุเดือด
เมืองหลวง ประเทศจีน
“หลงเซียวเดินทางไปเคนยาเพื่อหาฉู่ลั่วหานด้วยตัวเอง?บ้าน่า!” เกาหยิ่งจือปามือถือทิ้งด้วยความไม่พอใจ ในขณะนั้นมีประชุมพอดี
“การที่ เคนยาเกิดแผ่นดินไหวระดับ7ในครั้งนี้ ลูกทีมแพทย์ที่โรงพยาบาลของเราส่งไปมีบทบาทสำคัญมาก ตอนนี้โรงพยาบาลต้องส่งทีมแพทย์เพิ่มเติม เพื่อช่วยเหลือพื้นที่ประสบภัยต่อไป และแน่นอนว่าสามารถเพิ่มชื่อเสียงให้กับโรงพยาบาลด้วย"
เกาหยิ่งจือลุกขึ้นยืน “ท่านอธิการบดีคะ ฉันขออาสาไปเอง!”
ทีมแพทย์ชุดที่สองของโรงพยาบาลกลางเดินทางออกจากเมืองหลวง เพื่อเป็นการไม่ให้เสียเวลา กรมกองกำลังทหารจึงพาพวกเขาไปโดยตรงให้ถึงที่หมายโดยเร็วที่สุด
บินจากเมืองหลวงไปเคนยาด้วยเครื่องบินรบ สามารถบินด้วยความเร็วมากกว่าเครื่องบินโดยสารถึงสามเท่า
“ในการสนับสนุนพื้นที่ที่เกิดแผ่นดินไหวครั้งนี้ ประเทศเราได้ให้การสนับสนุนอย่างมาก การที่ได้นั่งส่งเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธไปฉันก็ว่าเท่แล้วนะ คาดไม่ถึงว่าจะได้ขึ้นเครื่องบินรบโดยตรงแบบนี้ สุดยอด!"
เกาหยิ่งจือนั่งอยู่ในเครื่องบินแล้วหลับตาลง เธอต้องหาฉู่ลั่วหานให้พบก่อนที่หลงเซียวจะไปถึง เธอจะต้องกีดกันไม่ให้ทั้งสองคนพบกัน
เคนยา
หลังเกิดแผ่นดินไหว ฝนก็ตกหนัก!
ทำให้การทำงานของทีมกู้ภัยลำบากเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ ผู้บาดเจ็บกำลังถูกส่งไปยังโรงพยาบาลอย่างไม่ขาดสาย และพื้นที่กำลังขยายตัวอย่างต่อเนื่อง แต่พื้นที่กลับไม่เพียงพอ
“อากาศมันร้อนเกินไป ความหนาแน่นของผู้บาดเจ็บสูงเกินกว่าที่คิด ซึ่งอาจนำไปสู่การติดเชื้อข้ามสายพันธุ์ได้ง่าย"
“แต่กองกำลังทางการแพทย์และหน่วยกู้ภัยที่นี่อ่อนแอเกินไป ฉันได้ยินแพทย์คนอื่นๆพูดว่าเมื่อแผ่นดินไหวที่เหวินฉวนในปีนั้น เวชภัณฑ์ถูกส่งไปภายในสามชั่วโมง แต่นี่น่าจะนานกว่าสิบชั่วโมงแล้วและเรายังขาดนั่นขาดนี่ตลอดเลย”
สิบกว่าชั่วโมงแล้ว……เร็วขนาดนี้เชียวหรือ ไม่น่ะ ท้องฟ้ามืดสนิทแล้วฉู่ลั่วหานยังวุ่นจนแทบไม่ได้อยู่กับที่ กระทั่งลืมเวลา
ถังจิ้นเหยียนให้การผ่าตัดหัวใจถึงสองครั้งติดต่อกัน เมื่อเดินออกจากห้องผ่าตัดและเห็นผู้บาดเจ็บที่อยู่ด้านนอกก็ถามว่า “ มีผู้บาดเจ็บสาหัสกี่คน?จัดการผ่าตัดทันที”
“คุณไม่สามารถทำการผ่าตัดได้แล้ว มันเหนื่อยเกินไป”
“ผมไม่เป็นไรครับ คุณหมอฉู่ละ?”
“คุณหมอฉู่ออกไปข้างนอก มีผู้ได้รับบาดเจ็บบริเวณหัว……”
พยาบาลยังพูดไม่จบ ถังจิ้นเหยียนถอดถุงมือออกหยิบร่มแล้วเดินผ่านสายฝนไป ฉู่ลั่วหานอยู่บนพื้นเธอสื่อสารกับผู้ป่วยที่ติดอยู่ด้านใน เขาขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจภาษาที่นี่? จะคุยกับคนไข้อย่างไร?
เมื่อเดินไปใกล้ๆ ถังจิ้นเหยียนจึงได้ยินว่าเธอร้องเพลงให้เด็กที่อยู่ข้างในฟัง
แม้ภาษาจะแตกต่างกัน แต่ความไพเราะของเสียงเพลงเธอ ทำให้เด็กที่อยู่ด้านในลดความหวาดกลัวลงไปไม่น้อย
ฝนยังคงตกลงมา เสื้อผ้าของเธอถูกฝนตกใส่จนเปียกปอน เส้นผมแนบไปกับใบหน้า มือทั้งสองเอื้อมเข้าไปเพื่อแทงเข็มสำหรับให้เลือดแก่เด็กคนนั้น
เจ้าหน้าที่กู้ภัยคนหนึ่งยืนถือถุงเลือดอยู่ข้างๆ และอีกสองคนกำลังขุดหิน
ทันใดนั้นร่มก็ปรากฏขึ้นเหนือหัวของเธอ ฉู่ลั่วหานจัดการห่อผ้าก๊อซให้เด็กหญิงตัวน้อยและมองกลับไปยังถังจิ้นเหยียนที่ยืนถือร่มอยู่
เขายังคงสวมชุดผ่าตัดและรอยยิ้มของเขาดูเหนื่อยล้าแต่อบอุ่น
“คุณหมอฉู่ ผมจะมอบเหรียญเกียรติยศให้กับคุณ”
“งั้นฉันขอเป็นกางร่มให้ตอนนี้จะดีกว่า”
“ได้เลยครับ ไม่เพียงแต่ร่มนะ คนกางร่มตอนนี้ก็ให้คุณได้” เขาหยอกล้อแกมจริงแล้วหัวเราะขึ้น
เมื่อมั่นใจว่าเด็กปลอดภัยแล้ว ฉู่ลั่วหานจึงลุกขึ้น “ร่มเอาวางไว้ ส่วนคน?ไม่รับค่ะ” เธอหยอกเขากลับเช่นกัน
เธอลุกขึ้นยืนจากพื้นเสื้อผ้าที่เปียกโชก เสื้อผ้าของเธอเปียกไปทั้งตัว หากไม่ใช่เพราะเสื้อคลุมสีขาวของเธอมาขวางไว้ คาดว่ามองไปคงไม่ดีเท่าไหร่
“ทีมสนับสนุนใหญ่มาแล้ว! ทีมกู้ภัยจากจีน! โว้วๆๆๆ! ยิ่งใหญ่จริงๆ! ประเทศจีนฉันรักเธอ!"
เมื่อได้ยินเสียงโห่ร้องดังขึ้น ทีมแพทย์ทุกคนก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกัน เป็นจริงดังนั้นบนเหนือหัวของพวกเขามีวัตถุเหมือนนกอินทรีที่บินอยู่ มันคือเครื่องบินรบติดอาวุธ! ท่ามกลางสายฝน ธงสีแดงประดับห้าดาวกำลังบินอยู่
เป็นคนจากประเทศจีน!
“เยี่ยมไปเลย!สุดยอด!”