คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 164 ไม่มีเชื้อHIV
ตอนที่ 164 ไม่มีเชื้อHIV
“คิดว่าตัวเองฉลาดอย่างนั้นเหรอ?เป็นยังไงล่ะ?ตอนนี้ยังคิดว่าเป็นแบบนั้นหรือเปล่า?” เสียงอันเยือกเย็นของผู้เป็นพ่อดังขึ้น
หลงเซียวยิ้มอย่างไม่พอใจแล้วพูดว่า “ฝีมือคุณงั้นเหรอ?”
หลงถิงตอบกลับอย่างไม่ไยดีว่า “สำคัญหรือ? ผู้หญิงที่แกเลือกเองก็รับผิดชอบเองสิ”
เหอะๆ!
หลงถิงก้มตัวลงไปเก็บรูปภาพขึ้นมาใบหนึ่ง ฉู่ลั่วหานอยู่ท่ามกลางทะเลทราย ใบหน้าเธอช่างยิ้มแย้มแจ่มใส เธอไม่เคยยิ้มสดใสแบบนี้กับเขาเลยสินะ?
ไม่เคยเลย
ในใจเธอนั้นใครกันแน่เป็นคนที่เธอรัก?หลงเซียวไม่รู้ เขาเดาไม่ออกและบอกไม่ถูก
หลายต่อหลายครั้งที่เขาตัดสินใจเชื่อเธอโดยไม่มีเหตุผล เธอต้องการไป เขาก็ไม่รั้งเอาไว้ อีกทั้งยังให้สัญญาว่าจะรอเธออยู่ตรงที่เดิม แต่ตอนนี้ล่ะ? เธอกลับไปอยู่ในอ้อมอกของผู้ชายคนอื่น
ดวงใจของเขา คล้ายกับถูกมีดกรีดลงกลางใจ เม็ดเหงื่อไหลซึมออกมา แผลผ่าตัดที่ยังไม่สนิทดีตอนนี้ถูกฉีกออกอีกครั้ง ความเจ็บปวดจากภายนอกและภายในประดังกันเข้ามาจนเขาแทบจะขาดใจ
“ออกไป”หลงเซียวขมวดคิ้วและกัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวด เขากำรูปภาพนั้นไว้แน่น!
หลงถิงยืนอยู่ข้างหน้ามองดูลูกชายของเขา “แกลองดูซะว่าสภาพตัวเองตอนนี้เป็นยังไง!แกเป็นแบบนี้เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว!”
หลงเซียวเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นเมื่อครู่ มุมปากของเขาเผยอขึ้นแล้วหัวเราะด้วยอารมณ์เยาะเย้ย แววตาสงบนิ่งแฝงไปด้วยความผิดหวัง “ผมเป็นคนที่มีหัวใจ แต่คุณ ไม่มี!”
หลงถิงสีหน้านิ่งดังเดิม เขามองดูเด็กน้อยที่กำลังโมโหแล้วใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบลงไปบนรูปภาพของฉู่ลั่วหาน หัวเราะเยาะว่า “ผู้หญิงแบบนี้ ในสายเลือดของเธอมีแต่ความน่ารังเกียจ แกได้สติเสียที แบบนั้นคงจะดีกับตัวแกเอง”
หลงเซียวหัวเราะ “เหอะๆ! ออกไปได้แล้ว!”
หลงถิงยื่นมือออกไปตบที่บ่าของหลงเซียวคล้ายปลอบใจแล้วพูดว่า “คนที่ถูกผู้หญิงทำร้ายจนไม่เป็นท่าแบบนี้ ฉันคงไม่มอบบริษัทให้แน่ๆ”
เมื่อพูดจบเขาก็หันหลังกลับ ขยี้เท้าลงบนรูปภาพนั้นอย่างแรงแล้วเดินจากไป
หลงเซียวเอามือปิดหน้าแล้วหลับตาลง
ทันใดนั้นมือถือของหลงเซียวก็ดังขึ้น แต่หลงเซียวไม่ได้สนใจกับเสียงนั้น เขายังคงหลับตาลงนั่งอยู่ที่โซฟา
มือถือดังอยู่เนิ่นนานจนกระทั่งดับไป
หยวนชูเฟินเดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับถ้วยอาหาร เธอยืนอยู่นอกประตูมองเห็นด้านหลังลูกชายของเธอเช่นนั้น มือกำถาดไว้แน่น และหายใจลึกพูดว่า “เซียวเอ๋อ……”
“ออกไป” เสียงเขาฟังไม่เป็นมิตรและเย็นชา
หยวนชูเฟินเดินมาข้างหน้าเขาอย่างระมัดระวัง สายตาเธอเหลือบไปเห็นรูปภาพที่ตกอยู่บนพื้นจากนั้นมองไปที่หลงเซียว “กินข้าวกินปลาก่อนลูก ไม่ได้กินอะไรมาวันหนึ่งแล้ว เป็นแบบนี้ต่อไปร่างกายจะรับไหวได้ยังไงกัน แผลผ่าตัด……”
“ออกไป! เอาของออกไปด้วย!”
ครั้งนี้เขาเก็บความโมโหไว้ไม่ได้จริงๆ ร่างกายเขาไม่ได้ขยับไปไหน แต่กลับสั่นสะท้าน
“เอาละ แม่จะออกไป ข้าวเย็นวางไว้ตรงนี้นะ ลูกต้องกินบ้างเข้าใจไหม”
ประตูถูกปิดลง
มือถือเจ้ากรรมก็ดังขึ้นอีกครั้ง
หลงเซียวหยิบมันขึ้นมาแล้วปาไปที่กำแพงเข้าอย่างจัง!
เมื่อมือถือตกลงสู่พื้น ทุกอย่างก็เงียบสงบลง
โม่หรูเฟยมองดูมือถือที่ถูกตัดสายลง เธอนั่งอยู่บนเตียงสไตล์บาร็อคที่แสนหรูหรา และบ่นออกมาอย่างเสียใจว่า "พี่คะ หลงเซียวเขาไม่รับสายฉัน"
เกาหยิ่งจือลูบไหล่เธอเบาๆ “ตอนนี้เขายังไม่ตัดใจ”
“ยังไม่ตัดใจเหรอ? เมื่อกี้หยวนชูเฟินก็บอกเองไม่ใช่เหรอว่ามีคนถ่ายรูปฉู่ลั่วหานกับถังจิ้นเหยียนอยู่ด้วยกันเอาไว้ได้ เขายังต้องลังเลอะไรอีก?”
เกาหยิ่งจือใช้เล็บคริสตัลอันสวยงามไร้ที่ติของเธอลากยาวไปบนหน้าจอมือถือ พูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ ถ้าคนเราไม่ตาย หัวใจของเราก็ไม่ตาย เข้าใจไหม?”
ใบหน้าสีชมพูที่ไม่ได้มาจากการแต่งหน้าของโม่หรูเฟย ทำให้เห็นได้ชัดเจนว่า “การอยู่เดือน”นี้ไม่ได้งดงามเท่าไรนัก ร่างกายเธอถูกกดดันทำให้เจ็บมากขึ้น
“คนไม่ตาย? พี่หมายความว่ายังไง?”
เกาหยิ่งจือนำมือมาจับแก้มของโม่หรูเฟยแล้วยิ้มว่า “สิ่งที่ฉันต้องการและสิ่งที่เธอต้องการถูกขัดขวางเหมือนกัน แต่สิ่งที่ต่างกันคือ เธอใช้เวลาในการกำจัดสิ่งกีดขวางอยู่ถึงสามปีแต่ไม่เป็นผล แต่ฉันไม่มีความอดทนขนาดนั้นหรอกนะ”
แอฟริกา,เคนยา
ฉู่ลั่วหานกำมือไว้แน่น เธอรอผลการตรวจอย่างตื่นเต้นเสียจนหัวใจแทบทะลุออกมา!
“เป็นยังไงบ้างคะ?ผลตรวจออกมาหรือยัง?เป็นยังไงบ้าง……?”
ฉู่ลั่วหานกุมมือถังจิ้นเหยียนไว้แน่น สายตาเขาจ้องเขม็งมายังเธอ “คุณอย่ามองฉันแบบนี้สิคะ คุณ……พูดอะไรบ้างสิคะ”
ผลการตรวจเลือดที่อยู่ในมือถังจิ้นเหยียนนั้นถูกเขาใช้แรงฉีกเป็นสองส่วน ขอบตาแดงซึ่งเกิดจากความตื่นเต้นหรือหวาดกลัว เธอเองก็เดาไม่ออก “ลั่วหาน……”
ดวงตาเธอเบิกกว้าง หัวใจแทบจะหยุดเต้น!
ถังจิ้นเหยียนโผเข้ามากอดเธอไว้แน่น เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีกอดผู้หญิงคนนี้ไว้ในอ้อมอก โอบเอาหน้าของเธอแนบชิดกับอกของเขา น้ำตาจากความดีใจเอ่อล้นออกมา
“ลั่วหาน มันจบแล้ว!ไม่ต้องกลัว!คุณไม่ต้องกลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว!”
เธอที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาตกตะลึงในสิ่งที่ได้ยิน เธอสับสนมากในขณะนี้ “ถังจิ้นเหยียน คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย? คุณตกใจจนเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า? ฉันมีเวลาอีกไม่นานแล้วใช่ไหม?”
“ไม่ใช่! เด็กโง่ คุณมันโง่จริงๆด้วย ผมก็โง่!ผมโง่กว่าคุณด้วยซ้ำ! ฮ่าๆๆๆ!”
เขาทั้งหัวเราะและร้องไห้ ฉู่ลั่วหานรู้สึกงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรไป?
“คุณไม่ได้ติดเชื้อHIV! คุณไม่มีเชื้อ!ได้ยินไหม!”
มือทั้งสองของเขาจับไปที่หน้าของเธอ ร่างสูงใหญ่โอบเธอไว้ราวกับร่มที่ปิดกั้นแสงแดดอันร้อนแรงให้เธอ และความสุขในดวงตาของเขาราวกับกระแสน้ำที่โอบล้อมเธอไว้
ฉู่ลั่วหานทำอะไรไม่ถูก เธอจ้องมองเขาอยู่นานโดยไม่ละสายตา สุดท้ายเธอพูดออกมาว่า “ถังจิ้นเหยียน คุณมันเล่นมุกไม่เป็น ไม่รู้วิธีทำให้ผู้หญิงดีใจเอาซะเลยจริงๆ”
การล้อเล่นแบบนี้ มันไม่เกินความเป็นจริงไปหน่อยเหรอ?
“เด็กโง่ ผมไม่ได้ล้อคุณเล่น นี่เป็นความจริง! ตอนแรกผมเองก็ไม่เชื่อ แต่ผมทำการทดลองอีกครั้งทั้งคืน ครั้งที่สองใช้เลือดของคุณ ผมมั่นใจได้ว่าในเลือดของคุณไม่มีเชื้อHIV แม้แต่เชื้อหวัดก็ยังไม่มี!”
ฉู่ลั่วหานน้ำตาเอ่อล้นออกมา มือทั้งสองข้างดึงคอเสื้อของถังจิ้นเหยียนไว้ “คุณ……พูดเรื่องจริงเหรอคะ?”
“จริง!จริงร้อยเปอร์เซ็นต์เลย!”
ฉู่ลั่วหานปล่อยมือจากเขา เธอพึมพำว่า “ฉันจะกลับประเทศ!ฉันจะกลับจีน!”
เธอจะกลับไปหาหลงเซียว เธอไม่สามารถรอได้อีกแม้แต่นาทีเดียว!
ถังจิ้นเหยียนเองก็ปล่อยมือ ผลตรวจเลือดนั้นปลิวไปกับสายลม
ฉู่ลั่วหานตั้งสติได้เธอรู้สึกผิดจึงพูดว่า “ฉันขอโทษ……ฉัน ฉันหมายความว่าฉันต้องการกลับไปทวงความยุติธรรมคืนมาว่าฉันไม่ได้ติดเชื้อ ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่น……”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มอย่างฝืนไม่ได้ เขาปวดใจไหม? ปวดสิ ปวดมากเสียด้วย
เขารู้ดีว่าเมื่อบอกสิ่งนี้แก่เธอไปแล้ว สุดท้ายเขาคงรั้งเธอไว้ไม่อยู่ แต่เขาก็ทนมองดูเธอหดหู่แบบนี้ไม่ได้ เขาไม่อยากเห็นเธอนั่งซึมเศร้าแบบนี้
“ไม่ว่าคุณจะหมายความว่ายังไงผมก็จะสนับสนุนคุณนะ เพียงแต่สถานะของคุณตอนนี้คือถูกขับไล่ออกจากประเทศ ถ้าหากไม่มีใบอนุญาตจากสถานทูต คุณจะไม่สามารถกลับไปได้”
ฉู่ลั่วหานพยักหน้ารับรู้ เธอได้สติกลับคืนมาแล้ว
“ฉันจะไปถามที่สถานทูต……” เมื่อพูดไม่ทันจบเธอก็หยุดลง หลงถิงสามารถใช้อำนาจส่วนตัวขับไล่เธอออกจากประเทศได้ แน่นอนว่าจะไม่ให้เธอกลับไปอย่างง่ายๆแน่นอน เธอจะทำอย่างไรดี?
“อย่าเพิ่งรีบร้อนไป อย่างน้อยๆตอนนี้คุณก็แข็งแรงดียังมีโอกาสอีกมาก ผมจะช่วยคุณหาวิธีเองและให้คุณได้กลับไปยังอ้อมอกของประเทศจีนในเร็ววัน”
ฉู่ลั่วหานพยักหน้า “ค่ะ !ขอบคุณมาก!” พูดจบเธอก็ดึงชายเสื้อของเขาพูดว่า “ขอโทษนะคะ……”
“คุณหมอฉู่ นอกจากคำว่าขอบคุณกับขอโทษแล้ว คุณไม่คิดจะพูดอย่างอื่นกับผมบ้างเหรอครับ? ผมฟังจนหูจะชาหมดแล้วละ”
“ค่ะๆๆ ถ้างั้น คุณหิวมั้ย?”
“หิว!”
ฉู่ลั่วหานกัดฟันแน่น ผลการตรวจสุขภาพเป็นของปลอม ใบที่เกาหยิ่งจือเอามาให้เธอดูต้องถูกปลอมแปลงแน่ๆ
ดังนั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดเกาหยิ่งจือคงเป็นผู้กระทำ จุดประสงค์ก็เพื่อขับไล่เธอออกจากบ้านตระกูลหลง
ผู้หญิงคนนี้มีอุบายที่น่ากลัวกว่าที่ไว้จริงๆ!
บนเนินเขา พยาบาลในชุดขาวคนหนึ่งยืนคุยโทรศัพท์อยู่
“รองคณบดีเกา เธอรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ทำยังไงต่อไปดี?”
รู้แล้วงั้นเหรอ? เร็วขนาดนี้เชียว!
เกาหยิ่งจือปิดประตูห้องทำงานลงจากนั้นพูดด้วยเสียงอันเบาว่า “แล้วมีการเคลื่อนไหวอะไรอีก?”
“เธอกำลังกินข้าวอยู่กับรองคณบดีถัง ทั้งสองคนดูมีความสุขดี”
มีความสุขดี? เหอะๆๆ!
“จัดการเรื่องนี้เรียบร้อยและกลับมาจากเคนยาเมื่อไหร่ ตำแหน่งหัวหน้าพยาบาลเป็นของเธอแน่นอน”
“วางใจได้ค่ะ!”
“ดีมาก ฟังนะ……”
พยาบาลผู้นั้นรับฟังเสียงของฝั่งตรงข้าม ทันใดนั้นร่างกายเธอก็สั่นขึ้น!
“แผ่นดินไหว! แผ่นดินไหว!”
“เร็วเข้า!รีบวิ่งเร็ว!หนีลงมาจากเนินเขา! หลบหนีจากอาคาร!เร็ว”
“หะ!!”
“โครม!!!!!”
เสียงกรีดร้องดังลั่น! เสียงอาคารต่างๆถล่มล้มลงมา! แผ่นดินกว้างใหญ่สั่นสะเทือน พื้นดินฉีกออกเป็นช่องกว้างหนึ่งเมตรได้! สัตว์เลี้ยงต่างๆตกลงไปในหุบเขาลึกตามรอยแตก!
“กรี๊ด!!ช่วยด้วย!”
“วิ่ง!เร็ว!อย่าหันกลับมา!!”
เท้าของทุกคนราวกับติดจรวด วิ่งคล้ายกับนักวิ่งชนะเลิศหนึ่งร้อยเมตร บางคนวิ่งไปกรีดร้องไป บางคนวิ่งไปตะโกนไป
“"เวชภัณฑ์! ถังจิ้นเหยียน เราต้องเอาของพวกนั้นออกไปด้วย!"”
หลังจากแผ่นดินไหวจะมีผู้คนได้รับบาดเจ็บจำนวนมากมาย ถ้าไม่มีเครื่องมือช่วยเหลือพวกเขาคงต้องมีการสูญเสียเกิดขึ้น
“โอเค!”
เงาของสองคนวิ่งเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์การแพทย์ ผลจากแผ่นดินไหวเมื่อครู่ทำให้สิ่งของในห้องตกหล่นกระจัดกระจาย ฉู่ลั่วหานรีบเข็นรถคันหนึ่งออกมาแล้วโยนของใส่ลงไป
“เรียบร้อย!รีบออกไปเร็วเข้า!บ้านจะถล่มแล้ว!”
“เพนิซิลลิน! เพนิซิลลินสำคัญมาก!”
ฉู่ลั่วหานกระโดดไปที่ชั้นวางยา กล่องขนาดใหญ่มหึมาตกลงมา!”
“ตุ๊บ!”
ถังจิ้นเหยียนเอาร่างกายของเขาเข้ามาขวางเธอเอาไว้ กล่องนั่นหล่นลงมาใส่หลังเขาเต็มๆ!
“ถังจิ้นเหยียน!”
“รีบออกไป!”
“ไปด้วยกัน!”
“ไปด้วยกัน!”
ถังจิ้นเหยียนผลักรถเข็นออกไปทางประตู จากนั้นอุ้มฉู่ลั่วหานแล้วกระโดดออกไป!
“โครม!!!”
ห้องเก็บของถล่มลงมา!
ทั้งสองนอนกองอยู่ที่พื้นแล้วยิ้ม เหตุการณ์น่ากลัวขนาดนี้ยังยิ้มได้ โลกนี้คงมีเพียงฉู่ลั่วหานคนโง่คนนี้เท่านั้นซินะ
ทั้งสองคนรีบตะเกียกตะกายขึ้นมาจากพื้น แล้วเข็นรถเข็นวิ่งไปในลานโล่ง!
ลมกระโชกไปบนใบหน้าของเธออย่างรุนแรงและผ้าคลุมหน้าของฉู่ลั่วหานก็ถูกพัดจนฉีกขาดขาด!
“ลั่วหาน!เร็ว!”
ถังจิ้นเหยียนกุมมือฉู่ลั่วหานไว้อย่างแน่นหนา เขาใช้ร่างกายตัวเองบังเธอเอาไว้ “มากับผม!”
ชาวบ้านรีบไปยังที่โล่งกว้าง มองดูบ้านของพวกเขาทลายไปต่อหน้าต่อตา!
ถนนพัง การสื่อสารถูกตัดขาด หมู่บ้านของพวกอีกทั้งรัศมีหลายร้อยกิโลกลายเป็นเมืองที่ขาดการติดต่อจากภายนอกในพริบตา
ในที่สุดการสั่นไหวกว่าหนึ่งชั่วโมงก็ผ่านไป การสั่นสะเทือนระลอกแรกก็หยุดลงชั่วคราว
ฉู่ลั่วหานนั่งทรุดตัวลงกับพื้น เธอเงยหน้าขึ้นมองดูความเสียหายที่เกิดขึ้นกับทุกๆบ้าน ที่อยู่ของพวกเขาก็ถูกทำลายลงในพริบตา
กี่ชีวิตกันนะที่ถูกกลืนกินไป
“คุณหมอฉู่!พระเจ้า!คุณหมอฉู่อยู่ที่นี่ได้ยังไง!?”
“ไม่น่า!เป็นคุณหมอฉู่จริงๆงั้นเหรอ? ผู้หญิงคนที่ให้เลือดผู้ป่วยแล้วหลอกว่ามีเชื้อHIV ก็คือคุณ?”
“คุณหมอฉู่ คุณมีกรุ๊ปเลือดพิเศษได้ยังไงกัน!”
เมื่อไม่มีผ้าปิดหน้า ฉู่ลั่วหานจึงได้รู้ว่าตัวเธอนั้นมีชื่อเสียงในโรงพยาบาลไม่น้อย บรรดาพยาบาลพวกนี้เห็นเธอเป็นไอดอลไปแล้ว
“เมื่อวันก่อนฉัน……”
เธอยังพูดไม่ทันขาดคำ ปรากฏคนหนึ่งวิ่งมากรีดร้องอย่างสุดใจ“ คุณหมอ!ด่วน! ศูนย์กลางมีผู้บาดเจ็บหนัก!”
เมืองไนโรบี? จุดศูนย์กลางแผ่นดินไหวอยู่ที่เมืองไนโรบีทิศตะวันตกเฉียงเหนือ!