คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 16 เขาอยู่ข้างหลัง เธอไม่รู้
ตอนที่ 16 เขาอยู่ข้างหลัง เธอไม่รู้
"คุณหมอฉู่! รีบตามดิฉันมาเร็ว!" จางได้จุนจึงจับมือเธอ แล้วลากตัวเธอเข้าไปในลิฟต์!
เมื่อประตูลิฟต์ปิดลงอย่างรวดเร็ว ในสายตาของฉู่ลั่วหานยังคงมีภาพที่น่าสยดสยองของการโหยหวนและโบกหมัดอย่างบ้าคลั่ง
ข้างหลังของเธอจึงได้ไปชิดกับผนังลิฟต์ ฉู่ลั่วหานที่ยังคงตกใจและใจยังไม่นิ่งพอ ฉากที่เกิดขึ้นเมื่อกี้มันช่างน่ากลัวจริงๆ เธอที่เป็นหมอมา ก็พึ่งได้เจอคนที่มาโวยวายที่โรงพยาบาลแบบนี้ ช่างบ้าคลั่งกันจริงๆ
จางได้จุนจึงมองฉู่ลั่วหานด้วยความเป็นห่วง จากนั้นก็ปลอบโยนขึ้น "คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"
ฉู่ลั่วหานส่ายหัว "ขอบคุณคุณมากๆนะ"
จางได้จุนเห็นหยาดเหงื่อบนหน้าผากของฉู่ลั่วหาน จึงรู้สึกไม่วางใจ "วันนี้คุณไม่ได้เข้าเวรหนิ ทำไมถึงต้องมาโรงพยาบาลด้วย? เวลานี้คุณอย่าได้โผล่หน้าออกมาถึงจะดีที่สุด รอให้มันผ่านช่วงที่อันตรายที่สุดไปก่อน พวกเขาเห็นว่าหมอประจำเป็นผู้หญิงเลยนึกว่ารังแกได้ง่าย"
"ไหนๆก็เป็นแบบนี้แล้ว งั้นก็คงทำได้เพียงพิสูจน์ให้พวกเขาเห็นว่าแพทย์หญิงก็ไม่ทนกับการถูกรังแกหรอก"
ลิฟต์ก็ค่อยๆลง สีหน้าของจางได้จุนก็เต็มไปด้วยความสงสัย "คุณคงไม่คิดว่าจะไปหาเจอคนพวกนั้นอีกใช่ไหม? คุณหมอฉู่ ผู้คนพวกนี้ที่พึ่งเสียญาติไป ยังไงก็ไม่มีสติอยู่แล้ว คุณจะไปพูดเหตุผลอะไรกับพวกเขาก็คงไม่มีประโยชน์! เข้าใจไหม? คุณอย่าไปเสี่ยงเลย"
ฉู่ลั่วหานจึงหันไปมองคนที่สวมชุดกาวน์ไว้ จางได้จุนที่ในมือยังจับสมุดบันทึกประวัติผู้ป่วยอยู่ ดูจากสีหน้าที่ดูเคร่งเครียดของคุณหมอจาง ก็คงไม่คิดอยากจะให้เรื่องมันบานปลายกันใหญ่อีก
"เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว ฉันไม่สามารถนั่งนิ่งดูดายได้ ฉันเป็นหมอประจำของผู้ป่วย ถึงเวลาไหนก็ไม่ควรหลบหนีทั้งนั้น เมื่อกี้ขอบคุณคุณจริงๆ คุณไปตรวจผู้ป่วยต่อเถอะ"
ฉู่ลั่วหานจึงกดชั้นของลิฟต์เป็นหมายเลขหนึ่ง
"คุณหมอฉู่ คุณอย่าใจร้อน! ผอ.และหัวหน้าแผนกกำลังคิดหาวิธีอยู่!"
เสียงของจางได้จุนก็ได้ปิดลงพร้อมกับประตูลิฟต์ จากนั้นก็ได้ปิดกั้นอยู่ข้างใน
ฉู่ลั่วหานจึงรีบไปออฟฟิศของผอ.โดยตรง
พอเห็นคนที่มาเป็นฉู่ลั่วหาน ผอ.จึงดันแว่นที่ดั้งจมูกขึ้นไป "คุณมาได้ยังไง? เวลานี้คุณมาที่โรงพยาบาล คุณอยากโดนญาติผู้ป่วยตีให้ตายหรือไง?"
ฉู่ลั่วหานจึงโน้มตัวเพื่อทำท่าทางที่รู้สึกขอบคุณ "ผอ.คะ เมื่อครู่ต้องขอบคุณท่านที่ช่วยดิฉันอธิบายแทน แต่ว่าคนที่เสียชีวิตเป็นผู้ป่วยของดิฉัน ดิฉันก็ไม่สามารถผลักไสหน้าที่ไปให้ผู้ป่วยได้ ดิฉันก็มีหน้าที่ที่จะต้องชี้แจงในความจริงที่เกิดขึ้น ถ้าดิฉันไม่ออกหน้าออกตา กลับทำให้โรงพยาบาลต้องปิดบังเกี่ยวกับเรื่องนี้มากกว่าอีก ดังนั้นดิฉันจะขอให้ชันสูตรศพของผู้ป่วยค่ะ"
ผอ.จึงหรี่ตาลงด้วยอารมณ์ที่สับสน เขาใช้มือหนึ่งข้างจับแว่นไว้ แล้วจ้องมองฉู่ลั่วหานเหมือนเห็นผี "楚 เธอบ้าไปแล้วใช่ไหม? จะชันสูตร? ผมเคยเจอเคสผู้ป่วยแบบนี้ เขาได้เข้าโรงพยาบาลเพราะว่าเป็นโรคหัวใจขาดเลือด อีกอย่างยังไม่เคยมีประวัติอะไรอย่างอื่น"
ฉู่ลั่วหานจึงพยักหน้า "ฉันรู้ แต่ว่าฉันไม่สามารถค้ำประกันอะไรได้ว่าก่อนที่อาการของผู้ป่วยจะกำเริบมันไม่ได้เกิดอาการอย่างอื่นขึ้น"
เวลานี้ หัวหน้าแผนกที่ญาติผู้ป่วยไปโวยวายจึงได้วิ่งมาอย่างเร่งรีบ แล้วเห็นฉู่ลั่วหานก็อยู่ในห้องของผอ.ด้วย จึงได้เช็ดเหงื่อของตัวเองแล้วพูดขึ้น "ผอ. ญาติของผู้ป่วยกำลังเผาเงินปลอมตรงหน้าประตูใหญ่ของโรงพยาบาล! นี่กำลังแสดงให้เห็นว่าพวกเขาต้องการฉ้อโกง"
ทั้งสามก็ได้ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง จากนั้นก็เห็นตรงหน้าประตูกำลังดึงป้ายประท้วงขึ้น และตรงหน้าประตูก็มีเงินกระดาษกองไว้เยอะๆ และญาติผู้ป่วยต่างก็สวมใส่ชุดสีขาวที่อาภัพผู้ที่จากไป แล้วคุกเข่าร้องไห้อยู่ตรงหน้าประตู การโจมตีครั้งนี้ใหญ่หลวงมาก
ฉู่ลั่วหานจึงขมวดคิ้วขึ้น "ดูๆแล้ว พวกเขาต้องการเรียกค่าเสียหายจริงๆ ผอ.คะ หัวหน้าคะ ถ้าพวกเรายอมรับ แล้วให้เงินพวกเขาไปจัดงานศพ ก็คงไม่ได้ผลดีอะไร ปัญหานี้ ยิ่งกว่าก็เหมือนจะยิ่งแย่"
ผอ.จึงได้ถอดแว่นออก จากนั้นก็จับขมับของตัวเอง "เธอมีวิธีจะจัดการยังไง? ลองพูดมาดูสิ"
ในหัวสมองของฉู่ลั่วหานจู่ๆก็มีหน้าของฉู่ซีหรานและแม่ของเธอปรากฏขึ้น เพราะตอนนั้นเธอก็ไม่ได้แก่งแย่งอะไร พวกเธอจึงได้เหยียบไหล่ของเธอแล้วปีนขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งที่มีอำนาจสูงสุดของตระกูลฉู่
ให้ตายเถอะ!
"ฉันอุตส่าห์ยืนหยัดที่จะร้องขอให้ชันสูตรศพ อีกอย่างเพื่อที่จะเรียกความเป็นธรรมกับผู้ที่รู้กฎหมายทางการแพทย์ ถ้าการรักษาของฉันเปิดข้อผิดพลาดจริงๆ ดิฉันก็ต้องรับผิดชอบแน่นอน ไม่มีทางทำให้โรงพยาบาลต้องเดือดร้อน แต่ถ้าผู้ป่วยมีปัญหา ฉันก็จะขอให้ญาติผู้ป่วยขอโทษกับทางโรงพยาบาล จะไม่มีทางปล่อยให้พวกเขาทำอะไรอย่างเรื่อยเปื่อยแน่นอน"
คำพูดของฉู่ลั่วหานนั้นสมเหตุสมผลจริงๆ ผอ.และหัวหน้าก็ได้มองหน้ากัน จากนั้นก็ได้สมยอมด้วย แต่ปัญหาคือ "ญาติผู้ป่วยพวกนั้นคงไม่ยอมให้ผู้ป่วยต้องผ่าตัดชันสูตรศพแน่นอน…… เสี่ยวฉู่ ทางที่ดีที่สุด เธอต้องเตรียมใจไว้ด้วย"
ฉู่ลั่วหานจึงพยักหน้า ต่อให้ลำบากแค่ไหน เธอก็จะไม่ยอมให้คนอื่นมาใส่ร้ายป้ายสีเธอแน่นอน
ผู้อำนวยการจึงพูดขึ้น "คุณหมอฉู่เกลียดสิ่งที่ชั่วร้ายมากที่สุด ไม่เคยยอมให้ใครเป็นหนามในตาแน่นอน นี่ก็เป็นสิ่งดี แต่……สถานการณ์ตอนนี้ คุณดู……."
"ผู้อำนวยการคะ ถ้าเรายืนตัวตรงก็คงไม่กลัวว่าเงาจะเบี้ยว คุณวางใจเถอะค่ะ ฉันจะเป็นคนจัดการเอง"
ผอ.จึงได้โทรหาใครบางคน "ทีมรปภ. พวกคุณส่งคนมาสิบกว่าคน มาส่งคุณหมอฉู่ลั่วหานหน่อย"
"คุณหมอสารเลว ทำให้คนๆหนึ่งต้องเสียชีวิต!"
"คืนชีวิตมาให้เรา! คืนเงินมาให้เรา!"
ฉู่ลั่วหานและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทุกคนก็ได้เดินไปตรงหน้าประตูตึกใหญ่ด้วยกัน ป้ายที่ชูเป็นสีขาวนั้น ทำให้สวนของทั้งโรงพยาบาลมีใบปลิวสีขาว ตัวหนังสือสีดำเต็มไปหมด และยังมีหมึกสีแดงสดที่สาดขึ้นไปแปดเปื้อนกับใบปลิวร้องทุกข์ด้วย
ตอนแรกญาติผู้ป่วยแค่เจ็ดแปดคนนี้ ตอนนี้…..
เยอะมาก เจ็ดแปดสิบคน!
ผู้ป่วยเป็นคนในเมืองหลวง นี่จึงได้พาคนที่รู้จักมาด้วย
"ปึก!"
ไข่หนึ่งฟองขว้างมาบนลำคอของฉู่ลั่วหาน ไข่เหลืองจึงไปแปดเปื้อนกับเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอ ทำให้เลอะตรงส่วนบริเวณหน้าอกไปทั้งหมด!
"คืนชีวิตมาให้เรา!"
"ไอ้หมอสารเลว ไสหัวออกจากโรงพยาบาลซะ!"
"โรงพยาบาลที่มีจิตใจที่อำมหิต คืนเงินพวกเราเดี๋ยวนี้!"
ญาติผู้ป่วยก็ได้ตะคอกออกมาอย่างโมโหและควบคุมตัวเองไม่ได้อีกครั้ง ไข่ฟองที่สอง จึงได้ขว้างมาอีก จากนั้นจึงถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งยืนขวางอยู่ข้างหน้าให้!
"คุณหมอฉู่ ครั้งนี้คงไม่ได้แล้ว คุณรีบเข้าไปเถอะ ที่นี่ปล่อยให้พวกเราได้จัดการเอง"
ฉู่ลั่วหานจึงได้เอาปัดคราบไข่เหลืองออกจากตัว จากนั้นก็มองคนที่อยากได้เงินและอยากทำตัวเป็นคนบ้าด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนแปลง…….
เวลานี้ ณ ออฟฟิศชั้นสูงสุดที่อยู่ในตึกMKBอินเตอร์เนชั่นเนอร์ หลงเซียวได้กลับออฟฟิศของตัวเองหลังจากประชุมเสร็จสิ้นไป จากนั้นเขาก็บังเอิญเห็นจอทีวีที่แขวนอยู่บนผนัง เขากำลังจะเลื่อนเปลี่ยนช่องเป็นช่องฝ่ายการเงิน แต่ก็เห็นหน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง จึงทำให้ท่าทีของเขาหยุดชะงักลงไปทันที
ฉู่ลั่วหานที่ถูกคนอื่นปาไข่ใส่กำลังมองหน้าพวกคนที่กำลังโวยวายและโจมตีอยู่ น้ำเสียงที่เย็นชาและเคร่งขรึมของเธอทำให้ฟังแล้วมันเย็นไปจนถึงกระดูก "ฉันเป็นหมอประจำของหวังเพิง ฉู่ลั่วหานเอง……"
จากนั้น ฉู่ลั่วหานก็ได้เปิดอาการต่างๆของคนไข้และอธิบายออกมาอย่างชัดเจน เธอยังคงเป็นคนที่มีสติปัญญาและชาญฉลาด ไม่มีแม้แต่ความหวาดกลัวและรู้สึกขี้ขลาดแม้แต่นิดเดียว
และคุณชายหลงที่อยู่นอกจอ กลับใช้นิ้วมืออันเรียวยาวของตัวเองจับรีโมตไว้แน่นๆ นักข่าวกำลังรายงานข่าวสดและอยู่ในเหตุการณ์ ภาพที่เห็นก็คือฉู่ลั่วหานก็กำลังอธิบายเรื่องทุกอย่างขึ้น แต่ดูออกว่าคนข้างล่าง ไม่มีใครอยากฟังแม้แต่คนเดียว
ผมอันยุ่งเหยิงของเธอไปพาดอยู่บนไหล่ของเธอ สีหน้าที่ขาวซีดเล็กน้อย และพอเขากวาดสายตามองลงไปก็เห็นเสื้อที่สกปรก คุณชายหลงยังคงมองเข่าของเธอไว้ เข่าข้างที่รับบาดเจ็บสั่นเทาเล็กน้อย
"ดังนั้น ฉันหวังว่าพวกคุณจะยินยอมให้ทางโรงพยาบาลผ่าศพและทำการชันสูตร ว่าผู้ป่วยตายเพราะเหตุผลใด ถ้าได้ตรวจเช็คอย่างชัดเจนแล้ว ดิฉันจะให้คำตอบที่พึงพอใจแก่พวกท่านเอง ถ้าเป็นความผิดของดิฉัน ดิฉันก็ยินดีที่จะขอโทษและชดเชยสิ่งที่เสียหายไปทั้งหมด"
พอเห็นแบบนี้ หลงเซียวจึงได้โทรหาเบอร์ในองค์กร
"เข้ามาหน่อย"
หลงเซียวใช้สายตาที่ลุ่มลึกจับจ้องฉู่ลั่วหานไว้ไม่ปล่อย ข้อคิดเห็นของเธอถูกปฏิเสธหน้างานขึ้นมาทันที อีกอย่างเธอยังทำให้ญาติผู้ป่วยโมโหเป็นไฟแล้วด้วย
สถานการณ์ตอนนี้มันเหนือการควบคุมจริงๆ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่มีจำนวนจำกัดก็ไม่สามารถต่อต้านการโจมตีของญาติผู้ป่วยที่มากันจำนวนมาก และไม่กล้าใช้กำลังที่แท้จริงที่มีอยู่ไปต่อต้านคนพวกนั้น จึงทำได้เพียงถอยทีละก้าวไป!
"ฉู่ลั่วหาน! ลูกชายฉันถูกเธอทำให้ตาย! เธอรีบลุกเข่าแล้วขอโทษเดี๋ยวนี้!"
"คุกเข่า! กราบเท้า! ยอมรับผิด!"
"ฉู่ลั่วหาน เธอมันฆาตกร! เธอฆ่าคนแล้ว!"
ชายคนหนึ่งที่มีรูปร่างที่สูงใหญ่ก็ได้ชกหน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งจนไปทรุดลงบนพื้น มือใหญ่ๆของเขาที่เหมือนเหล็กกล้าก็ได้จับข้อมือของฉู่ลั่วหานไว้ จากนั้นก็ดันเธอให้ล้มลงบนพื้น!
"เพี้ยะ!"
ฉู่ลั่วหานรู้สึกยืนไม่นิ่ง จากนั้นเธอก็ไปล้มลงบนพื้นอย่างรุนแรง!
พื้นสีขาวและเข่าทั้งสองข้างของเธอกระแทกกัน "ปึ่ง" และเสียดสีกันด้วย ทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือน ทันทีนั้นก็ทำให้ฉู่ลั่วหานเจ็บจนลุกไม่ขึ้น
แผลใหม่และแผลเก่ารวมกัน ทำให้ใบหน้าอันเรียวเล็กของฉู่ลั่วหานจึงขาวซีดมากยิ่งขึ้น แค่รู้สึกข้างหูของเธอมีเสียงวุ่นวะวุ่นวายเกิดขึ้น คนข้างๆพูดอะไรออกมา เธอไม่ได้อะไรทั้งนั้น!
"ตำรวจมาแล้ว!"
"ตำรวจ! มาเร็ว! ตำรวจ!"
เสียงของรถตำรวจค่อยๆฟังได้อย่างชัดเจนมากขึ้น ฉู่ลั่วหานจึงถูกพยุงขึ้นมา พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นทหารที่เป็นผู้ชายหลายๆคนก็เดินผ่าน จากนั้นก็ยืนอยู่ข้างหน้าเธอโดยตรง
"คุณฉู่ลั่วหานครับ ทางเราเห็นรับแจ้งมาว่าที่นี่มีการโวยวายที่โรงพยาบาลเกิดขึ้น หวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือพวกเรา"
อื้ม?
ตำรวจรู้ตัวว่าเรื่องนี้มันเป็นการเกิดเรื่องโวยวายกับโรงพยาบาลงั้นหรอ?
ชีวิตนี้ที่ฉู่ลั่วหานต้องให้ปากคำเป็นครั้งนี้ อารมณ์ของเธอแย่กว่าครั้งอื่นๆอยู่แล้ว
การให้ปากคำ ฉู่ลั่วหานเอาสัญญาที่เซ็นยินยอมให้ผ่าศพเพื่อชันสูตรศพ ญาติผู้ป่วยที่มากันสิบกว่าคนต่างก็เพ่งตามองฉู่ลั่วหานไว้อย่างโหดเหี้ยม "คุณรอไว้! ถ้าเพิงเพิงถูกคุณรักษาจนตาย ฉันจะไม่ยอมปล่อยคุณไปแน่นอน!"
ผู้ชายที่สวมใส่หมวกใบหน้าจึงว่ากล่าวตำหนิขึ้น "ต่อหน้าตำรวจ คุณยังกล้าข่มขู่คนอื่นแบบนี้หรอ?"
กลุ่มคนสิบกว่าคนนั้นจึงได้เงียบและไม่พูดอะไรใดๆทันที
ฉู่ลั่วหานพยักหน้า "ขอบคุณคุณตำรวจมากๆเลยค่ะ"
"โอ้ย! นี่ไม่มีอะไรต้องขอบคุณหรอกครับ นี่มันเป็นหน้าที่ของเราอยู่แล้ว ตอนนี้ทางเราได้ส่งทนายทางการแพทย์โดยเฉพาะมาที่โรงพยาบาลแล้ว ผลสรุปที่ได้จากชันสูตรศพ เรื่องมันก็ได้ถูกเผยออกมาอย่างชัดเจนเอง"
ฉู่ลั่วหานที่พึ่งได้รับบาดเจ็บ จึงมีสิทธิพิเศษที่ไม่ต้องร่วมชันสูตร ฉู่ลั่วหานที่รู้สึกเจ็บจนนัยน์ตาเปล่งประกายเป็นสีทองออกมานั้น ก็ได้เดินออกจากสถานีตำรวจอย่างไม่นิ่ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นพลางมองท้องฟ้าที่สดใส ในใจจึงได้ถอนหายใจออกมาเป็นหมื่นเป็นพันครั้ง
ช่วงนี้ชีวิตของเธอครบรสจริงๆ
จากนั้นเธอก็ถูกจัดไปอยู่ในห้องที่มีไว้ต้อนรับแขกที่อยู่ข้างๆ
จี้ตงหมิงจับมือของตำรวจไว้ "ขอบคุณมากๆนะครับ! ตำรวจเพื่อประชาชนก็คงต้องลำบากหน่อย!"
ผู้กองหวังจึงได้น้อมคำนับ แล้วยิ้มพลางพูดขึ้น "ไม่ลำบาก ไม่ลำบากครับ เรื่องของคุณชายใหญ่ตระกูลหลง ทางเราก็คงต้องจัดการอย่างเป็นธรรมอยู่แล้ว คุณจี้ไปแจ้งให้คุณชายใหญ่ตระกูลหลงวางใจได้ เรื่องการมาโวยวายในโรงพยาบาล ยังไงก็จะไม่มีทางเกิดขึ้นอีกแน่นอน?"
จี้ตงหมิงจึงพูดขึ้น "งั้นก็ดีที่สุดแล้ว โรงพยาบาลกลางถือเป็นโรงพยาบาลต้นๆของเมืองหลวง ใครก็ไม่หวังว่าจะเกิดเรื่องโวยวายแล้วทำให้คนอื่นไม่มีความสุขหรอกครับ"
"ใช่ๆๆ!"
จี้ตงหมิงก็ได้เดินออกจากสถานีตำรวจ จากนั้นก็เห็นฉู่ลั่วหานที่กำลังควักมือเรียกรถ สายที่กำลังโทรออกในมือก็มีคนรับสาย
"ท่านประธานครับ จัดการเสร็จเรียบร้อย คุณผู้หญิงไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่อะไร……น่องขา ขาของคุณผู้หญิงเหมือน……ครับ ตอนนี้ผมจะรีบไป……"
จี้ตงหมิงที่กำลังจะไปรับฉู่ลั่วหาน จู่ๆก็มีรถแอสตันมาร์ตินคันสีขาวจอดอยู่ตรงหน้าเธอ พอค่อยๆลดกระจกลง นั่นคือหลงจื๋อ!
"พี่สะใภ้ใหญ่ ศึกสงครามไปหนึ่งรอบถึงกับโด่งดังเลยทีเดียว! คลิปในเน็ต ครึ่งหนึ่งของแผ่นดินในประเทศจีนก็คงได้ดูแล้ว"
ฉู่ลั่วหานจึงบ่นพึมพำเสียงเบา "นายมาหัวเราะเยาะหรอ?"
"แน่นอนว่าไม่ใช่! ผมมารับนางฟ้าใส่เสื้อสีขาวกลับบ้านโดยเฉพาะต่างหาก ขึ้นรถเถอะ เมื่อกี้คนๆนั้นทำให้พี่สะใภ้ล้มและบาดเจ็บไม่เบา พี่สะใภ้ใหญ่วางใจเถอะ ผมจะไปทำให้เขาตายแทนพี่เอง"
ฉู่ลั่วหานเห็นว่าไม่ง่ายเลยที่จะเรียกรถ จึงได้เปิดประตูรถแล้วนั่งไปข้างหลัง
"เป็นอะไรไป?"
พอเห็นจี้ตงหมิงไม่พูดไม่จา หลงเซียวจึงถามขึ้นอย่างทนไม่ไหว
จี้ตงหมิงจึงกลืนน้ำลายด้วยความลำบากใจ "นั่น……ท่านประธาน เมื่อกี้คุณผู้หญิงเธอ…….เธอถูกคนอื่นพาไปแล้ว"
"ใคร?" คุณชายหลงพูดขึ้น ถึงแม้จะพูดผ่านลำโพง แต่ก็สัมผัสได้ถึงความเย็นชา
จี้ตงหมิง "…….ถูก……ถูกคุณชายสองครับ"